Εγκωμιαστικός λόγος Αγίου Ανδρέου Κρήτης
Είς τόν Αγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον Τροπαιοφόρον
Στιχηρά προσόμοια
Στιχηρά προσόμοια εις τον άγιον μεγαλομάρτυρα του Χριστού Γεώργιον ˙ ψαλλόμενα εις την λιτήν το κάθε σάββατον εσπέρας ˙ λέγεται δε πρώτον το θεοτόκιον, κατά τον ήχον ˙ είτα τα προσόμοια του αγίου Δόξα το ιδιόμελον και νυν, θεοτόκιον ˙ το δογματικόν του τυχόντος ήχου ει δε εστίν αγίου μνήμη, έχων λιτήν, ψάλλεται πρώτον το στιχηρόν του αγίου, και ούτως τα ιδιόμελα του εορταζομένου αγίου ˙ Δόξα του αυτού και νυν, θεοτοκίον.
Προσόμοια του αγίου. Ήχος α΄.
Των ουρανίων ταγμάτων το αγαλλίαμα ˙ των επι γης ανθρώπων κραταιά προστασία ˙ άχραντε παρθένε σώσον ημάς του εις σε καταφεύγοντας ˙ ότι εν σοι τας ελπίδας μετά Θεόν, Θεοτόκε ανεθέμεθα.
Του αγίου, στίχ. Άγιε του Θεού ˙
Της αληθείας τα έαρ πάσιν επέστη φαιδρώς ˙ και καινουργεί την κτίσιν, ευσεβεί επιγνώσει ˙ Χριστού του ζωοδότου, όθεν και γαρ, φωτισθείς την διάνοιαν ˙ ο αθλητής του Κυρίου την των εχθρών ˙ κατεπάτησεν απόνοιαν.
Στίχος: Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει.
Αθλητικώς συνεπλάκης, τοις παλαμναίοις εχθροίς ˙ τη του Χριστού αγάπη, πτερωθείς τη καρδία ˙ Γεώργιε τρισμάκαρ ˙ όθεν ημίν, τερατουργείς τα ιάματα ˙ και ως εκ κρίνη εκχέεις πόμα ζωής, τοις διψώσι τα ιάματα.
Στίχος: Τοις αγίοις τοις εν τη γη αυτού.
Τω Βασιλεί των αιώνων, συ εστρατεύθης σοφέ ˙ και τον της πλάνης μάρτυς, πόλεμον ετροπώσω ˙ της πίστεως τοις όπλοις ˙ όθεν Χριστού, απολάβων της δόξης αεί ˙ αυτόν δυσώπει σωθήναι τοις επι γης ˙ εκτελούντας σου την μνήμην πιστώς.
Δόξα. Ήχος α΄.
Του μεγάλου Βασιλέως στρατιώτα Γεώργιε ˙ χαίρε και ευφραίνου Θεώ γαρ ευπρέστησας ˙ πάντων καταφρονήσας, ζωήν την αιώνιον έλαβε εν ουρανοίς. Το γαρ σώμα σου πάσαν νόσον εξ ανθρώπων απελαύνει ˙ Χριστόν ον επόθησαν, αυτός σε δοξάζει μακάριε.
Και νυν. Θεοτόκιον.
Παρθενική πανήγυρις σήμερον αδελφοί ˙ σκιρτάτω η κτίσις, χορευέτω η ανθρωπότης ˙ συνεκάλεσε για ημάς η αγία Θεοτόκος, το αμόλυντον κειμήλιον της παρθενίας ˙ ο λογικός του δευτέρου Αδάμ παράδεισος ˙ το εργαστήριον της ενώσεως, της φύσεως, η πανήγυρις ˙ του σωτηρίου συναλάγματος η παστάς ˙ εν η ο λόγος ενυμφεύσατο την σάρκα ˙ η όντως κουφή νεφέλη ˙ η τον Κύριον των Χερουβίμ, μετά σώματος βαστάσασα ˙ ταις αυτής ικεσίαις Χριστέ ο Θεός ημών, σώσον τας ψυχάς ημών.
Ήχος β΄. λέγε, πρώτον το θεοτόκιον προς το ˙
Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.
Πάντων θλιβομένων η χαρά ˙ και αδικουμένων προστάτης, και πενομένων τροφή ˙ ξένων τε παράκλησις, χειμαζομένων λιμήν ˙ σκέπη και αντίληψις και βακτηρία τυφλών ˙ μήτηρ του Θεού του υψίστου ˙ συ υπάρχεις άχραντε ˙ σπεύσον, δυσωπούμεν σώζεσται τους δούλους σου.
Στίχος: Άγιε του Θεού.
Όλον προσενήνοχας σαυτόν, τω σοι δεδοκότι παμμάκαρ ζωήν ολόκληρον ˙ ώσπερ ολοκάρπωσιν ζώσα και έμψυχον ˙ και θυσίαν ευπρόσδεκτον και καθαρωτάτην ˙ όθεν εχρημάτισας πρέσβις θερμώτατος ˙ ζάλης εξαιρούμενος πάντας ˙ πίστει τους υμνούντας σε μάρτυς ˙ και προσκαλουμένους σε Γεώργιε.
Στίχος: Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει.
Σπόρον γεωργήσας εμμελώς ˙ τον καταβληθέντα του Λόγου, τη καθαρά σου ψυχή ˙ τούτον επλεόνασας πόνοις αθλήσεως ˙ και σοφώς αποθέμενος εν επουρανίαις ˙ θήκαις την ακήρατο νεύρες απόλαυσιν ˙ ης νυν εμφορούμενος μάκαρ ˙ ταις προς τον Θεόν σου πρεσβείαις ˙ τους πιστώς υμνούντας σε περίσωζε.
Στίχος: Τοις αγίοις τοις εν τη γη αυτού.
Μάρτυς αθλοφόρε του Χριστού ˙ τους εν διαφόροις ανάγκαις, σώζε πρεσβείαις σου ˙ πάσης περιστάσεως απολυτρούμενος ˙ και διώκων ψυχόλεθρον, δεινήν αθυμίαν ˙ χάριν δε και έλεος ημίν αιτούμενος ˙ όπως ταις λιταίς σου σωθέντες ˙ χαίροντες γεραίρομεν πάντες ˙ τους σεπτούς αγώνας σου Γεώργιε.
Δόξα. Ήχος β΄.
Νευέτω δίκαια, έφησεν ο Σολομών, τοις βροτοίς τα βλέφαρα ˙ ελεηθήσεται γαρ παρά Χριστού του Θεού, ο βλέπων λεία προηγόρευσεν ˙ ευμαρώς δε ταύτα ενωτισθείς, ως πολύτλα Γεώργιε ˙ του Δεσπότου διδαχαίς ηκολούθησας ˙ και ανόμοις εκδοθείς εκαρτέρησας ˙ της πλάνης τα όργια, καταπτύσας, ως βέβηλα ˙ το σώμα γαρ δούς υπέρ αγάπης του κτίσαντος, όλον μεηδόν κατετέμνετο ˙ και ο βελίαρ μάλλον όλος αισχυνθείς ετιτρώσκετο ˙ στεφηφόρον σε ορών ακμαιότατον ˙ όθεν εν αυλαίς οικών του Κυρίου σου, συν ταις άνω δυνάμεσι ˙ πρέσβευε αθλοφόρε Χριστώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Και νυν. Ο αυτός.
Ω το μεγάλου μυστηρίου, βλέπων τα θαύματα, ανακηρύττω την θεότητα ˙ ο γαρ Εμμανουήλ φύσεως μεν πύλας ήνοιξεν ως άνθρωπος, παρθενίας δε κλείθρα ου διέρρηξεν ως θεός ˙ αλλ΄ούτως άφθαρτος εξήλθεν, ως διακοής εισήλθεν ˙ ούτως εσαρκώθη ως ηβουλήθη ˙ απαθώς εισήλθε, αφράστως εξήλθε κατά τον προφήτην τον λέγοντα ˙ αύτη η πύλη κεκλεισμένη έσται ˙ ουδείς ου μη διέλθη δι΄αυτής, ει μη Κύριος ο Θεός Ισραήλ ˙ ο έχων το μέγα έλεος.
Ήχος γ΄. λέγεται δε πρώτον το θεοτόκιον προς το ˙
Μεγάλη του Σταυρού σου Κύριε η δύναμις.
Μη παύση, ικετεύουσα υπέρ της ποίμνης σου ˙ αλλά ταις σαις πρεσβείαις μελλούσης ημάς λύτρωσαι, απειλής και ενεστώσης πάσης βλάβης ˙ και της οργής Κυρίου πάντας εξάρπασον, Θεοτόκε σους δούλους.
Άγιε του Θεού πρέσβευε
Μεγίστη σωτηρία πάσιν ανεδείχθης ημίν ˙ Γεώργιε τρισμάκαρ ˙ λυτρούσαι γαρ παντοίων, τους ικέτας σου, κινδύνων και ανάγκης ˙ και πειρασμών και νόσων και περιστάσεων ˙ και εχθρών αοράτων.
Στίχος: Θαυμαστός ο Θεός εν τοις.
Επλήγην, ιοβόλω δήγματι ο άσωτος ˙ και κείμαι ερριμμένος ˙ τη αγρύπνω σου δεήσει αθλοφόρε ˙ ανάστησον εν τάχει ˙ ίνα δοξάζω σου την ταχύκοον χάριν.
Στίχος: Τοις αγίοις τοις εν τη γη.
Εν ώρα τη φρικτή εν η μέλλω παρίστασθαι ˙ τω βήματι το φρικώδες, και πέμπεσθαι κολάσει ˙ βοηθόν σε εύρω αθλοφόρε ˙ ρυόμενόν με σκότους καθικετεύσω σε, παρρησίαν ως έχων.
Δόξα.
Της στερεωτάτης σου αθλήσεως την υπομονήν και ανδρείαν, οι τύραννοι εθαύμασαν, ένδοξε Γεώργιε ˙ εν σταδίω γαρ εστώς, τοις ανόμοις έλεγες ˙ τας απειλάς υμών ου πτοούμαι ˙ και τοις θεοίς υμών ου σέβομαι ˙ όθεν και δεξάμενος τον στέφανον της νίκης, εν ουρανοίς συγχορεύεις μετά πάντων των αγίων ˙ μεθ΄υμών πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Και νυν. Θεοτόκιον.
Μέγιστον θαύμα, παρθένος τεκούσα, και το τεχθέν Θεός προαιώνιος ˙ προφήτης ο τόκος, και το τελούμενον υπέρ φύσιν ˙ ω μυστηρίου φρικώδους ˙ ο κατανοούμενον άφραστον μένει, και θεωρούμενον ου καταλαμβάνεται ˙ μακαρία συ ει άχραντε κόρη ˙ αδάμ του γηγενούς θυγάτηρ, και θεού υψίστου φανείσα μήτηρ ˙ ον ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Ήχος δ΄. ψάλλομεν δε πρώτον το θεοτόκιον,
προς το, Έδωκας σημείωσιν.
Σε το καθαρώτατον, του Βασιλέως παλάτιον ˙ δυσωπώ πολυΰμνητε ˙ τον νουν μου καθάρισον τον εσπιλωμένον ˙ πάσης αμαρτίας και καταγώγιον τερπνόν ˙ της υπερθέου Τριάδος ποίησον ˙ όπως την δυναστείαν σου, και το αμέτρητον έλεος ˙ μεγαλύνω σωζόμενος, ο άχρειος οικέτης σου.
Του αγίου προς το, Ο εξ υψίστου κληθείς.
Στίχος: άγιε του Θεού πρέσβευε.
Ανευφημούσι λαοί ψαλμοίς και ύμνοις ˙ σου την παναοίδιμον μνήμην Γεώργιε ˙ ως ευπρεπής γαρ εξέλαμψεν και φωτοφόρος ˙ πεποικιλμένη δόξη και χάριτι ˙ όθεν και σκιρτώσι νυν, αγγέλων τάγματα ˙ επικροτούσι δε μάρτυρες, συν αποστόλοις, των σων αγώνων μάρτυς τα έπαθλα ˙ και ανυμνούσι τον δοξάσαντά σε Χριστόν τον Θεόν ημών ˙ ον ικέτευε σώσαι και φωτίσαι τας ψυχάς ημών.
Στίχος: Δίκαιος ως φοίνιξ ανθίσει.
Ενδεδυμένος Χριστού την πανοπλίαν ˙ ευρέθης Γεώργιε τοις μη ζητούσι σε ˙ υπέρ Χριστού πυρπολούμενος και μυκτηρίζων, Θεών ματαίων πλάνην ψυχόλεθρον ˙ τότε και στρατεύομαι τω Βασιλεί και Θεώ, τοις παρανόμοις εκραύγαζες, ουδέ γαρ θήρες, ουδέ τροχοί, ουδέ πυρ, ουδέ μάχαιραι ˙ εμέ χωρίσαι κατισχύσουσι ˙ της αγάπης Χριστού του Θεού ημών ˙ ον ικέτευε σώσαι και φωτίσαι τας ψυχάς ημών.
Στίχος: Τοις αγίοις τοις εν τη γη αυτού.
Καταφρονήσας οργάνων πολυμόρφων, ποικίλων βασάνων τε και καταπέλτου φρικτού ˙ στεφανηφόρε Γεώργιε, της ευσεβείας, μαρτυρικώς τον δρόμον τετέλεκας ˙ όθεν την υπέρλαμπρον μνήμην άνθεσι ˙ ασματικοίς περιφέρομεν, και τα σεπτά σου περιπτυσσόμεθα πίστει λείψανα ˙ αλλ΄ως τω θρόνω παριστάμενος ˙ λαμπροφόρος Χριστού του Θεού ημών ˙ καθικέτευε σώσαι και φωτίσαι τας ψυχάς ημών.
Δόξα. Ήχος δ΄.
Τον νοερόν αδάμαντα, της καρτερίας αδελφοί πνευματικώς ευφημήσωμεν, Γεώργιον τον αοίδιμον μάρτυρα, ον υπέρ Χριστού πυρούμενον, εχάλκευσαν κίνδυνοι και εστόμωσαν βάσανοι, και ποικίλαι κολάσεις ανάλωσαν, σώμα το φύσει φθειρόμενον ˙ ενίκα γαρ ο πόθος την φύσιν, δια θανάτου πείθων τον εραστήν, διαβήναι προς τον ποθούμενον, Χριστόν τον Θεόν, και σωτήρα των ψυχών ημών.
Και νυν, ο αυτός. Θεοτόκιον.
Ο συν Πατρί και Πνεύματι, δοξολογούμενος Υιός, εν υψίστοις υπο των Σεραφείμ, τον πρωτόπλαστον αναπλάσαι βουλόμενος, όλον εαυτόν εκένωσεν αφράστως, εν μήτρα σου, Θεοτόκε πανύμνητε ˙ και εκ σου ανατείλας εφώτισε πάντα τον κόσμον θεότητι ˙ ρυσάμενος ειδωλομανίας ˙ και εν εαυτώ θεώσας εις ουρανούς επανήγαγε το ανθρώπινον ˙ Χριστός ο Θεός και Σωτήρ των ψυχών ημών.
Ήχος πλ. α΄. ψάλλε πρώτον το θεοτόκιον, προς το ˙
Χαίροις ασκητικών.
Χαίροις ανατολή νοητή ˙ η εκ λαγόνων τον Χριστόν ανατείλασα ˙ πληρούντα την οικουμένην, φωτός αρρήτου αγνή ˙ το των ασωμάτων εγκαλώπισμα ˙ αμνόν Θεού αίροντα, αμαρτίας η τέξασα ˙ παντός του κόσμου, τον τροφέα πανάμωμε ˙ ως θηλάσασα και αγκάλαις κατέχουσα ˙ μόνη η αδιάφθορος, αγνή και αμόλυντος ˙ χαίροις αγία αγίων, τον υπεράγιον Κύριον ˙ αεί δυσωπούσα, καταπέμψαι τοις σοις δούλοις το μέγα έλεος.
Στίχος: Άγιε του Θεού πρέσβευε.
Χαίρων αυτονικήτοις ορμαίς, προς τους αγώνας ανδρικώς προσεχώρησας ˙ και πάσαν εκπλήξας φρέναν, τη καρτερία τη ση και τυράννων θράση κατεπάτησας ˙ λαμπράν μετ΄αγγέλων, διαγωγήν μεταβέβηκας˙ περιχορεύων, συν αυτοίς και γηθόμενος ˙ σώζων πάντοτε τους πιστώς σε γεραίροντας ˙ μάρτυς επιστασίαις σου, παμμάκαρ Γεώργιε ˙ και συμπαθεία πενήτων, τοις οδυρμοίς επικλώμενος ˙ Χριστόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος.
Δίκαιος ως φοίνιξ ανθίση.
Ίθι τοις ευφημούσιν ημίν, και θλιβομένοις αρωγός γενησόμενος ˙ τον πόνον επικουφίζων, των χαλεπών πειρασμών, και το βάρος τούτων αφαιρούμενος ˙ φρουρών και φυλάττων, και διασώζων Γεώργιε ˙ διαβιβάζων προς Θεόν δια πίστεως ˙ και προστάγμασιν, εμβιβάζων του κτίσαντος ˙ όπως δι΄αγαθότητος, τη τούτου βιώσαντες, τύχωμεν πάντες των θείων ˙ εν ουρανοίς αντιδόσεων ˙ Χριστόν ανυμνούντες, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος.
Στίχος: Τοις αγίοις τοις εν τη γη.
Μέγα και θαυμαστόν αληθώς, της σης αρρήτου μαρτυρίας κηρύττεται ˙ το κλέος, ένδοξε μάρτυς, ως γαρ λαμπρός αριστεύς ˙ το κλέος, διατρέχεις πάσαν αξιάγαστε, την κτίσιν Γεώργιε ˙ και ταις θείαις κοσμούμενος, θαυματουργίαις και τας νόσους ιώμενος ˙ και τους πάσχοντας, θεραπεύων πρεσβείαις σου ˙ όθεν ως αντιλήπτορα, θερμόν σε γινώσκομεν ˙ και ευεργέτην παμμάκαρ, τους αιχμαλώτους ρυόμενον ˙ Χριστόν ικετεύων, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι το μέγα έλεος.
Δόξα. Ήχος πλ. α΄.
Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων ˙ ο παμμέγιστος Γεώργιος εξανέτειλεν ώσπερ ήλιος ˙ θαυματουργίαις καταλάμπων, τας διανοίας των πιστών ˙ βασιλείς και άρχοντες συντρεχέτωσαν ˙ και τον στρατιώτην Χριστού του βασιλέως ˙ βασιλέα άνομον, δυσεβώς προστάττοντα αυτώ, ευθαρσώς νενικηκότα ανυμνήσωμεν ˙ ποιμένες και διδάσκαλοι, τον του καλού ποιμένος και σφάγιον και θρέμμα, συνελθόντες ευφημήσωμεν ˙ τον κατάστερον ουρανόν, τον εωσφόρον τον μέγαν, τον κοσμοφανή αστέρα, τον άγρυπον τε πρεσβευτήν ˙ τον αήττητον του Χριστού οπλίτην, τον μεγαλώνυμον τροπαιούχον ˙ απάντων των αθλοφόρων το στεφάνωμα ˙ στέμμασιν εγκωμίων, εγκαταστέφοντες ούτως είπομεν ˙ υπέρμαχε και πρόμαχε της πίστεως ˙ εξελού ημάς, των του βελίαρ παγίδων ˙ και ρύσαι τους δούλους σου εκ περιστάσεως.
Και νυν. Θεοτόκιον.
Μι περί σου προφητείαι, επληρώθησαν Παναγία Παρθένε Αγνή ˙ ο μεν γαρ σε των προφητών, πύλην προηγόρευσεν, εν εδέμ βλέπουσα κατά ανατολάς, εν η ουδείς διήλθεν, ει μη ο σος πλαστουργός και του κόσμου παντός ˙ ο δε βάτον πυρί καιομένην, ότι εν σοι ώκησε, το πυρ της θεότητος και άφλεκτος έμεινας ˙ άλλος όρος άγιον, εξ ου ετμήθη λίθος άνευ χειρών ανθρώπων ˙ και επάταξεν την εικόνα του νοητού ναβουχοδονόσορ ˙ αληθώς μέγα και παράδοξον, το εν σοι μυστήριον, υπάρχει Θεοτόκε ˙ διο σε δοξάζομεν, δια σου γαρ εγένετο η σωτηρία των ψυχών ημών.
Ήχος πλ. β΄. ψάλλομεν πρώτον το θεοτόκιον προς το,
Τριήμερος ανέστης Χριστέ.
Μεγίστων δωρημάτων ημίν ο τόκος ο αλόχευτος, της παρθένου, πάσι γέγονε σαφώς ˙ Θεός γαρ την φθαρείσαν, καινίζει πάλιν φύσιν ˙ και αναπλάττει το ανθρώπινον.
Στίχος: Άγιε του Θεού πρέσβευε.
Γεώργιε μακάριε ˙ προσπίπτοντά με οίκτειρον ˙ δέομαί σου και τα όμματα σοφέ ˙ φώτισον της ψυχής μου ˙ ίνα καθαρώς βλέψω ˙ τον φωτοδότην και οικτίρμονα.
Στίχος: Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού.
Εχθρών επιζητούντων με, κακοποιήσαι άγιε ˙ λύτρωσέ με παρρησίαν προς Θεόν ˙ ως έχων αθλοφόρε ˙ και σώσον με εκ βλάβης ˙ και εξ ανδρών αδίκων ρύσαι με.
Στίχος: Τοις αγίοις τας εν τη γη αυτού.
Λιμένα σε αχείμαστον και τείχος απροσμάχητον αθλοφόρε, νυν κεκτήμεθα πιστώς ˙ και πύργον ασφαλείας, και θύραν μετανοίας ˙ και οδηγόν πιστόν και πρόμαχον.
Δόξα. Ήχος πλ. β΄.
Δεύτε πάντα της γης τα πέρατα, πνευματικήν χορείαν επικροτήσωμεν ˙ των ασμάτων της σάλπιγγος, φωνήν αναλάβοντες ˙ και ευχαρίστοις ύμνοις αυτόν καταστέψωμεν ˙ χαίροις του Χριστού στρατιώτα Γεώργιε ˙ τω πόθω γαρ τω τούτω ενήθλησας μακάριε ˙ χαίροις ο τω σώμα εκδώσας εν αικισμοίς χαλαιποίς, δια την αιώνιον και μακαρίαν όντως ζωήν ˙ χαίροις ο λαμπρότατος την ψυχήν, επαπολαύων αξίως, ως κοινωνός Χριστού του Θεού ˙ τους εκτελούντας την ένδοξον μνήμην σου, πρέσβευε λυτρωθήναι πάσης οργής και φθοράς και κολάσεως.
Και νυν, ο αυτός. Θεοτόκιον.
Άξιον εστίν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον ˙ την σην γαρ άχραντον υποδύς γαστέραν, ο πάντων δημιουργός, εγένετο σάρξ ˙ ου τραπείς την φύσιν, ουδέ φαντάσας την οικονομίαν ˙ αλλά τη εκ σου ληφθείση, λογικώς εμψυχομένη σαρκί και ενωθείς καθ΄υπόστασιν ˙ όθεν ευσεβώς εν δύο φύσεσιν τον Χριστόν ομολογούντες, ούτε σύγχυσιν την ένωσιν δογματίζομεν, ούτε διαίρεσιν διαφοράς ποιούμεθα ˙ αυτόν ικέτευε σεμνή και παναγία, καταπέμψαι ημίν ειρήνη και το μέγα έλεος.
Ήχος βαρύς. Ψάλλομεν πρώτον το Θεοτόκιον
προς το ˙ ουκ έτι κωλυόμεθα.
Παρθένον σε γινώσκομεν μετά τόκον, απειράνδρως γαρ ου εκύησας τον Σωτήρα ˙ ω πρέσβευε σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Στίχος: Άγιε του Θεού πρέσβευε.
Τους πίστει σε και πόθω προσκαλουμένους ˙ και τιμώντας σε πανσεβάσμιε αθλοφόρε˙ ρύσαι των θλίψεων.
Στίχος: Δίκαιος ως φοίνιξ.
Λιμού, σεισμού και θλίψεων και ανάγκης ˙ ελευθέρωσον τους ικέτας σου αθλοφόρε ˙ σοφέ Γεώργιε.
Στίχος: Τοις αγίοις τοις εν τη γη.
Εν μέσω του σταδίου των παρανόμων ˙ αγαλλόμενος ανεβόας αθλοφόρε, Κύριε δόξα σοι.
Δόξα. Ήχος βαρύς.
Διπλά κτησάμενος τάλαντα, μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πίστεως και μαρτυρίου πολυπλασίως ταύτα επηύξησας ˙ πολλούς πολυτρόπως Χριστώ προσαγαγών, εν πίστει και μαρτυρίω ˙ εκ βασιλέων μεν αλεξάνδραν την ένδοξον ˙ εκ δε των αρίστων τους στρατηλάτας ˙ εκ του δήμου τα πλήθη ˙ εκ των γεωργών τον Γλυκέριον ˙ και εκ των τεθνεώτων, των ελλήνων τον παίδα ˙ μεθ΄ων εισελθών στεφανηφόρος, εν μάρτυσι ταξίαρχος εις την χαράν του Κυρίου σου ˙ και των καμάτων τα γέρα πλουσίως απολαβών, εκτενώς ικέτευε υπέρ των ψυχών ημών.
Και νυν, ο αυτός. Θεοτόκιον.
Εκ σου Παναγία Θεοτόκε Παρθένε, αφράστως ετέχθη Χριστός ο Θεός ημών ˙ αληθώς υπάρχων Θεός προαιώνιος και άνθρωπος πρόσφατος ˙ το μεν ως αΐδιος, το δε δι΄ημάς γενόμενος ˙ σώζει γαρ εαυτώ, εκατέρας φύσεως την ιδιότητα ˙ τη μεν διαλάμπων θαύμασιν, τη δε πιστούμενος πάθεσιν ˙ όθεν ει και ο αυτός, και θνήσκει ως άνθρωπος, και ως θεός ανίσταμαι ˙ ον ικέτευε, σεμνή απειρόγαμε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Ήχος πλ. δ΄. λέγε πρώτον το θεοτόκιον προς το
Τα ουράνια υμνεί σε κεχαριτωμένη Μήτηρ ανύμφευτε ˙ και ημείς δοξολογούμενον την ανεξιχνίαστόν σου γέννησιν ˙ Θεοτόκε πρέσβευε σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Και του αγίου προς το˙ ω του παραδόξου θαύματος.
Στίχος: Άγιε του Θεού πρέσβευε.
Λάμπεις εν γη υπέρ ήλιον ταις νοηταίς φρικτωρών, των θαυμάτων ακτίσι σου ˙ διανοίας κράτιστε στεφανίτα Γεώργιε ˙ της αθυμίας και περιστάσεως ˙ καλυπτομένω νυκτί συγχύσεως ˙ τούτων εκάστοτε απευλαύνεις, όθεν σου την ιεράν, μνήμην και πανεύσημον, πανηγυρίζομεν.
Στίχος: Δίκαιος ως φοίνιξ.
Έτι τω λείθρω σταζόμενος, τω στεφοδότι Χριστώ ˙ ευκλεώς συμπαρίστασαι ˙ τα των πόνων έπαθλα, καταλλήλως λειψόμενος ˙ διο τα νέφη τα των παθών ημών, εξαφανίζεις, μάρτυς Γεώργιε ˙ ων και τα πρόσωπα, ευμαρίζεις ίνα σου χαρμονικώς οι διασωζόμενοι, μακαριούμεν σε.
Στίχος: Τοις αγίοις τοις εν τη γη.
Ω των υπέρ νουν εκπλήξεων, ταις των θαυμάτων βολαίς καταυγάζεις τα πέρατα, εξαστράπτων πάντοτε, τους την μνήμην σου ένδοξε ˙ φαιδρώ προσώπω, τιμώντες πάντιμε ˙ τον πάντων κτίστην τον σε δοξάσαντα τούτον ικέτευε, της ευκταίας κράτιστε τυχείν ημάς ˙ στάσεως τε κρείττονος ˙ της Βασιλείας αυτού.
Δόξα. Ήχος πλ. δ΄.
Δεύτε φιλεόρτων τα στίφη, πνευματικώς συνελθόντες, τον αθλητήν του Σωτήρος, Γεώργιον τον Γενναίον, ασματικοίς εγκωμίοις, ψαλμικώς ανευφημήσωμεν ˙ ούτος γαρ εν τω σταδίω εστώς, τοις ανόμοις διαπύρω φωνή εκραύγαζεν ˙ ουδέν με χωρίσει της αγάπης του Χριστού, ου ξίφος, ου θήρες, ου πυρ, ουδέ μάστιγες ˙ αλλ΄ουδέ βίαιος θάνατος ˙ δια τούτο τέμνεται, ξέεται τας σάρκας μου, πυρί παραδότε με ˙ αυτός γαρ απεφήνατο ˙ ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται ˙ όθεν και δεξάμενος τον στέφανον την νίκης, εν ουρανοίς συγχορεύει μετά πάντων των αγίων ˙ και Χριστόν ικετεύει, υπέρ των πίστει τελούντων, την ιεράν αυτού άθλησιν.
Και νυν. Θεοτόκιον.
Την Θεοτόκον Μαρίαν πάντες τιμήσωμεν ˙ χαίρε μήτηρ της ζωής ˙ χαίρε κλίμαξ έμψυχε νοητή ˙ χαίρε η βάτος η ακατάφλεκτος ˙ χαίρε η στάμνος η πάγχρυσος ˙ χαίρε το άνθος της πίστεως ˙ χαίρε ράβδος η βλαστήσασα ˙ χαίρε το χρυσούν θυμιατήριον ˙ χαίρε όρος Θεού κατάσκιον Παρθένε ˙ χαίρε λύσις της πρώτης Εύας ˙ χαίρε θρόνε Κυρίου ˙ χαίρε πολύεκτον κάλλος ˙ χαίρε Δέσποινα.
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου