Η ιστορική και θεολογική θεώρησης της αλλαγής
του ημερολογίου .και των αποτελεσμάτων αυτής
Επειδή , τώρα τελευταία πολλοί θεολογούντες προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την μεγάλη πτώση της ελληνικής εκκλησίας στα νύχια του αντίχριστου οικουμενισμού , αναλίσκονται σε ερμηνείες ιερών κανόνων ( με την δική τους λογική) θέλοντας να δικαιολογήσουν την στάση –θέση τους ως προς την αντιμετώπιση του οικουμενισμού , προτείνοντας διάφορες ενέργειες , όπως αποτοίχιση , παύση μνημοσύνου οικουμενιστών επισκόπων , κ.α. πολλά , σύμφωνα με το μυαλό και την πίστη του κάθε θεολογούντως αγωνιστή , κατηγορούν συλλήβδην τους λεγόμενους χλευαστικώς παλαιοημερολογίτες , χωρίς να απαντούν όμως στο μεγάλο ερώτημα ,
ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΤΕ , η ελληνική εκκλησία εξέπεσε εκ του σώματος της Εκκλησίας του ΧΡΙΣΤΟΥ και κατέστη σχισματική στην αρχή , και μετα από ολίγα χρόνια επισήμως και κυριολεκτικά ΑΙΡΕΤΙΚΗ , μαζί με όλα τα πατριαρχεία και τις αυτοκέφαλες εκκλησίες !! Βέβαια ο Θεάνθρωπος Χριστός δεν ήταν δυνατόν να αφήσει την Στρατευομένη Εκκλησία του χωρίς ορθοδόξους ποιμένας , και φρόντισε ώστε σήμερα να υπάρχει ένα μικρό μεν , αλλά Ορθόδοξο πλήρωμα με γνήσια αποστολική διαδοχή , μυστήρια , και Ομολογία Πίστεως , όσο και να ξενίζει αυτό τους νεόκοπους <<αγωνιστές>> της ορθοδοξίας οι οποίοι δεν τολμούν να ομολογήσουν στον λαό ότι είναι κληρικοί χωρίς έγκυρες χειροτονίες και μυστήρια λόγο του ότι έλαβαν την χειροτονία τους από μια φύση και θέση εκ πεσούσα αιρετική ιεραρχία , αναφέρονται ορισμένοι σε ανάλογες περιπτώσεις του παρελθόντος από την εκκλησιαστική ιστορία , και προσπαθούν να εξηγήσουν πως έφτασε η αποστολική διαδοχή έως τις ημέρες μας , ενώ υπήρξαν στο παρελθόν μεγάλες αιρέσεις που παρέσυραν την πλειοψηφία της τότε ιεραρχίας , ξεχνούν όμως ότι πάντοτε και στις μεγαλύτερες αιρέσεις ο ΘΕΟΣ φρόντιζε να υπάρχει αυτό το μικρό ποίμνιο ΑΓΙΩΝ επισκόπων και λαϊκών οι οποίοι κρατούσαν την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ , και όταν ο βόρβορος της αιρέσεως εξέλειπε , αυτοί οι λίγοι ορθόδοξοι μεταδίδαν – επικύρωναν την ιεροσύνη στους πρώην αιρετικούς κληρικούς οι οποίοι επανέρχονταν στην ορθοδοξία , το ίδιο μπορεί να γίνει και σήμερα εάν και εφόσον υπάρξουν κληρικοί οι οποίοι πραγματικά θα αποκηρύξουν την παναίρεση του οικουμενισμού και θα θελήσουν να επιστρέψουν στην ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ! εγκαταλείποντας μισθούς και προνόμια και γενόμενοι αληθινοί εργάτες του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού!
ΕΝΝΕΝΗΝΤΑ ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗΝ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΊΟΥ, 10 Μαρτίου 1924 10 Μαρτίου 2014
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ
Η ΠΑΝΟΡΘΟΛΟΞΟΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ
Πριν 90 χρόνια, τήν 10ην Μαρτίου 1924,η Εκκλησία της 'Ελλάδος, κατευθυνομένη ύπό της Μασονίας, χωρίς την σύμφωνον γνώμην των άλλων Εκκλησιών καί Πατριαρχείων, καί εις άντίθεσιν προς την συντριπτικήν πλειοψηφίαν των 300 εκατομμυρίων(Σημείωσις) ’Ορθοδόξων Χριστιανών παγκοσμίως, επέβαλε μονομερώς εϊς πέντε έκατομύρια Έλληνας την Αλλαγήν τοΰ Ημερολογίου, κατά τρόπον όλως άντιεκκλησιαστικόν, καταπατώντας καί 'Ιερά καί Όσια, καί Νόμους, καί Τάξιν, καί Παράδοσιν, καί Πανορθοδόξους Αποφάσεις, καί δημιουργώντας ΣΧΙΣΜΑ. Με την Άλλαγήν αυτήν, ή ’Εκκλησία τής 'Ελλάδος ύπέπεσεν εις τό ΑΝΑΘΕΜΑ τής Μιας, Αγίας, Καθολικής καί Άποστολικής Εκκλησίας, έγινεν όντως καί ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ, έχασε την Θείαν Χάριν, καί, φεϋ, από Είσοδος τής Βασιλείας των Ουρανών μετεβλήθη εις πύλην τής Κολάσεως.
Μία Ιστορική έξέτασις τής Αλλαγής τού Ημερολογίου ανακαλύπτει ότι αύτή έγινε κατά παράβασιν πολλών δεσμευτικών Αποφάσεων προηγουμένων Μεγάλων Πανορθοδόξων Συνόδων, αί όποίαι, με Οικουμενικόν κύρος, εΐχον ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΕΙ την Αλλαγήν τού Ήηερολογίου. Ή επιβολή τού Νέου Παπικού Ήηερολογίου, άφ’ ενός, έναντιώθηκε εις τάς Ίεράς Αποφάσεις, είς την μακραίωνοι» Παράδοσιν καί εις τήν πρακτικήν τής Εκκλησίας, ή όποια μονίμως άπέρριπτε τήν Αλλαγήν τού ’Εκκλησιαστικού Ημερολογίου, καί, άφ’ ετέρου, διέσπασε τήν ’Εκκλησιαστικήν Ενότητα τών ’Ορθοδόξων.
Ή Ένότης τής Εκκλησίας είναι Δόγμα Δογμάτων, καί αύτό κατεπάτησαν καί καταπατούν οί Νεοημερολογίται. Οί Νεοημερολογίται έπαυσαν νά συνεορτάζουν μετά τών ’Ορθοδόξων, προτιμώντες νά συνεορτάζουν μετά τών Φράγκων Αιρετικών. Έγκατέλειψαν τάς Έορτάς τοΰ Κυρίου, έβεβήλωσαν αύτάς ώς κοινάς ημέρας, προτμιώντες νά πανηγυρίζουν άνευ τού Κυρίου μετά ανθρώπων Αιρετικών, ότε ούκ έστιν 'Εορτή ή Πανήγυρις. Ή Αλλαγή τού Ήηερολογίου ήτο δημιουργός Σχίσματος.
ΣΗΜΈΙΩΣΙΣ ’Επί 90 χρόνια τώρα, 300 Εκατομμύρια δεν διεπίστωσαν τίιν αστρονομικήν ακρίβειαν τοΰ Νέου 'Ημερολογίου νά τό υιοθετήσουν και αύτοί: Μόνον οί "Ελληνες Νεοημερολογίται εΐχον τήν δέουσαν μόρφωσιν νά τό καταλόιβουν: Τί επαθαν αύτοί όπου δεν άλλαξαν τό Ήμερολόγιον: Λεν ανέπτυξαν εμπορικήν και κοινωνικήν δραστηριότητα μετά τών Λυτικών καλυτέραν τών 'Ελλήνων: Μήπως τό κίνητρον ήτο ή θρησκευτική ενωσις μετά τών Αιρετικών Λυτικών καί ίι έξυπηρέτησις τών σκοπών τής Μασονίας:
To θέμα λοιπόν της ημερολογιακής άλλαγής, δεν είναι απλώς χρονομετρικόν η κοινωνικοπολιτικόν, άλλα άναδεικνύεται εις Έκκλησιολογικόν: Πώς είναι δυνατόν μία Εκκλησία, ή Νεοημερολογιτική Εκκλησία, ή όποια υποπίπτει εις τό ΑΝΑΘΕΜΑ καί χωρίζεται από τίιν Αγίαν Τριάδα, νά είναι Ταμειοΰχος της Θείας Χάριτος καί Κιβωτός Σωτηρίας;
Άντίκειται εις πάσαν λογικήν ό ισχυρισμός ότι δύναται νά παρέχη Σωτηρίαν μία Εκκλησία, μικρά η μεγάλη, ή οποία εύρίσκεται εις τό Αιώνιον ΑΝΑΘΕΜΑ τάς Μιας, Αγίας, Καθολικής καί Άποστολικής Εκκλησίας. Ή Νεοημερολογιτικίι 'Εκκλησία, πεσοΰσα εις τοιοϋτον ΑΝΑΘΕΜΑ, κατέστη Σχισματική, καί τα Μυστήριά της στερούνται τίΐς Θείας Χάριτος. Εύρίσκεται χωρισμένη άπό τήν Αγίαν Τριάδα. Δεν άποτελεί μέλος τοϋ Σώματος τοΰ Χριστού. Δεν έχα Σώμα καί Αίμα Χριστού, καί τα Μυστήριά της δεν παρέχουν/ Σωτηρίαν. Δια νά παρέχουν Σωτηρίαν ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΟΥΝ τά Πανορθόδοξα ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ.
Ότι ή Νεοηηερολογιτική ’Εκκλησία εύρίσκεται εις τό ΑΝΑΘΕΜΑ καί είναι χωρισμένη άπό την Αγίαν Τριάδα δεν είναι νεοφανής ισχυρισμός τού 20ού αίώνος, ούτε αύθαίρετος καί άβάσιμος κατηγορία άκραίων Παλαιοημερολογιτών. Είναι Ιστορική Γνώσις. Είναι πάγιος όρος, όριον αιώνιον καί άμετάθετον της Μιας, Αγίας, Καθολικής καί Άποστολικής Εκκλησίας, γνωστόν τοίς πάσιν, έχθροίς καί φίλοις, ίδίως άπό τον 16ον αιώνα, ότι ή ’Ορθόδοξος Εκκλησία, κατεδίκασε την Αλλαγήν τού Ημερολογίου τήν ύπό τοΰ Πάπα Ρώμης Γρηγορίου ΙΓ τό 1582 καινοτομηθείσαν, καί παρέδωσεν εις τό ΑΝΑΘΕΜΑ τήν τροποποίησιν τοΰ Πασχαλίου καί τοΰ Μηνολογίου, διά τών Οίκουηενικοΰ κύρους Πανορθοδόξων Συνόδων τοΰ 1583, τοΰ 1587 καί τοΰ 1593.
Ή Άπόφασις της Πανορθοδόξου Συνόδου τοΰ 1583 προβλέπει ρητώς καί κατηγορηματικούς ότι:
« Όποιος δέν άκολουθα τά έθιμα τής Εκκλησίας, καθώς αί Επτά Άγιαι Οικουμενικοί Σύνοδοι έθέσπισαν καί τό Άγιον Πάσχα καί τό Μηνολόνιον καλώς ένομοθέτησαν νά άκολουθώμεν, καί θέλει νά άκολουθα τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον, καί Νέον Μηνολόνιον τών άθεων άστρονόμων τοϋ Πάπα, καί εναντιώνεται εις αύτά όλα, καί θέλει νά άνατρέψη καί νά χαλάση τά πατροπαράδοτα δόγματα καί έθιμα τής Εκκλησίας, άς έγη τό ΑΝΑΘΕΜΑ, καί έξω τής τοϋ Χριστού Εκκλησίας καί τής τών πιστών όμηνύρεως ας είναι.
«Έσεϊς δέ οί ευσεβείς καί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, μένετε έν οίς έμάθετε καί έγεννήθητε καί άνετράφητε, καί όταν τό καλέση ό καιρός καί ή χρεία, καί αύτό τό αίμά σας νά χύνετε διά νά φυλάξετε την πατροπαράδοτον Πίστιν καί Ομολογίαν σας, καί φυλάγεσθε άπό τών τοιούτων, καί προσέχετε. Ίνα καί ό Κύριος ημών Ίησοϋς Χριστός σας βοηθά, άμα καί ή εύχή τής ημών μετριότατος εϊη μετά πάντων ύμών. Αμήν.»
’Εκείνοι οί όποιοι διαφυλάσσουν τάς Ιεράς ’Αποφάσεις περί τοΰ Ημερολογίου καί τηροΰν την πατροπαράδοτον Πίστιν καί 'Ομολογίαν, άσπαζόμενοι όσα αί Επτά Άγιαι Οικουμενικοί Σύνοδοι έθέσπισαν, συνοδεύονται ύπό της Θείας Χάριτος καί έχουν την Εύλογίαν καί τάς εύχάς της Εκκλησίας. Άπ’εναντίας, όσοι καταπατούν τας Αποφάσεις τίΐς ’Εκκλησίας τοϋ Θεοΰ καί ακολουθούν τό Νέον Παπικόν Ήμερολόγιον ελκουν εις τάς κεφαλάς των τό φρικτόν ΑΝΑΘΕΜΑ, εξορίζονται τής τοΰ Χρίστου Εκκλησίας, χωρίζονται άπό τήν Αγίαν Τριάδα, άποκόπτονται άπό τό Σώμα της Εκκλησίας τοΰ Χρίστου, καί εν τελεί στερούνται τής Θείας Χάριτος, τής Σωτηρίας καί τής Αιωνίου Ζωής. Οΰτω έδοξε τώ Άγίω Πνεύματι καί τή όμηγύρει των Αγίων Πάτερων.
Όσοι άθέσμως καί παρανόηως καί άντικανονικώς επέβαλον την Αλλαγήν τοϋ Ημερολογίου έγνώριζον καλώς ότι αθετούσαν Πανορθόδοξον Ιέραν Άπόφασιν, ότι άντετάσσοντο εις τό Θέλημα τοΰ Αγίου Πνεύματος, ότι διέκοπτον πάσαν σχέσιν καί κοινωνίαν καί ενωσιν μετά τοΰ Θεοΰ, ότι οΰτω θά έξέπιπτον άπό την Χάριν τοΰ Θεοΰ. Διά τοΰτο ακριβώς καί επέβαλον την Αλλαγήν, διά νά αποξενώσουν τους 'Ορθοδόξους Χριστιανούς άπό τό Βασίλειον τής Χάριτος τοΰ Θεοΰ καί νά τους ύποδουλώσουν εις την Τυραννίαν τοΰ Διαβόλου, κάνοντάς τους Κακοδόξους. Διά τοΰτο καί δεν ακολούθησαν καμμίαν Εκκλησιαστικήν οδόν διά νά εφαρμόσουν τήν Αλλαγήν, άλλά τίιν επέβαλον ένεργοΰντες πραξικοπηματικούς καί αυθαιρέτους. Έγνώριζον ότι δεν ίιτο δυνατόν νά ύπάρξη σύμφωνος γνώμη πασών τών ’Εκκλησιών εις μίαν Αλλαγήν τήν όποιαν ή 'Εκκλησία είχε προηγουμένως θέσει ύπό Άπαγόρευσιν καί Ανάθεμα διά Πανορθοδόξων Συνόδων, καί δί αύτό ένήργησαν Πραξικοπηματικούς καί έτελείωσαν τό έργον τοΰ Διαβόλου διαβολικούς.
Άς σημειωθή μετά προσοχής ότι ή διατύπωσις τοΰ όρου τής Πανορθοδόξου Άποφάσεως δεν καλεΐ διά τήν μελλοντικήν επιβολήν Αναθέματος εις οίονδήποτε πιθανώς κάποτε θελήσει νά άκολουθήση τό Παπικόν Ήμερολόγιον, είτε Πασχάλιον είτε Μηνολόγιον, άλλά ήδη επιβάλλει τό Ανάθεμα. Δεν λέγει άς δικασθή ύπό Πανορθοδόξου Συνόδου όστις θελήσει νά άκολουθήση τό Παπικόν Ήμερολόγιον, καί άς τοΰ έπιβληθή τότε τό Ανάθεμα, άλλά ήδη επιβάλλει τό ΑΝΑΘΕΜΑ, ήδη δεσμέυει, ήδη δένει επί τής γής καί είναι δεδεμένον εν ούρανοίς: «άς εχη τό ΑΝΑΘΕΜΑ, καί έξω της τοϋ Χριστού Εκκλησίας καί της τών πιστών όμηγύρεως άς είναι.»
Ή οριστική Άπόφασις τής Πανορθοδόξου Συνόδου τοΰ 1583 κατά τής Παπικής Καινοτομίας τοΰ Νέου Ημερολογίου είναι κατηγορηματική, μή έπιδεχομένη διπλωματικών ελιγμών, σοφιστικών παρερμηνειών καί διαστρεβλώσεων. Τοΰτο επιβεβαιώνεται καί εκ τοΰ γεγονότος ότι ή αύτή Άπόφασις έπανελήφθη Συνοδικώς καί Πανορθόδοξως τό 1587, τό 1593, τό 1722, τό 1756, τό 1836, τό 1848, τό 1895, καί τό 1904. Ή Εκκλησία, όχι μόνον δεν δέχεται, άλλά επί 341 ετη άπαγορεύει καί άναθεματίξει τήν Αλλαγήν τοΰ Ημερολογίου.
Ή Άπαγόρευσις καί ό Αναθεματισμός τής Αλλαγής τοΰ Ήηερολογίου συνιστά Οικουμενικούς δεσμευτικόν ’Εκκλησιαστικόν Κανόνα, Όριον Αιώνιον καί Άμετάθετον, Νόμον τοΰ Κανονικού Δικαίου. Τό Παλαιόν Ήηερολόγιον δεν είναι μίαν άρχαιοπρεπής συνήθεια. Ούτε τό Νέον Ήηερολόγιον είναι μία νέα μέθοδος χρονομετρήσεως. Είναι μία φυγή άπό τήν ’Εκκλησίαν τοΰ Θεοΰ καί είναι άπώλεια τής Θείας Χάριτος. Ό δε ’Εκκλησιαστικός Αναθεματισμός τοΰ Νέου Ημερολογίου δεν συνιστά όπισθοδρομικήν προκατάληψη' ή σκοταδιστικήν πρακτικήν. Αποτελεί ασφαλή οδηγόν προς άποφυγήν της Αιωνίου Κολάσεως. Οί σεπτοί Πατέρες τής Εκκλησίας, ύπό τοϋ Παναγίου Πνεύματος φωτισθέντες, κατεδίκασαν ώς βλάβης πρόξενον πάσαν μεταβολήν τοϋ έν χρήσει Ίουλιανοϋ Ημερολογίου, δηλαδή, τοϋ Μηνολογίου καί τοϋ Πασχαλίου. Τής αιωνίου καί φρικτής αυτής καταδίκης μετέχουν όσοι άκολουθοϋν τό Νέον Ήμερολόγιον καί όσοι επικοινωνούν έκκλησιαστικώς μετ' αύτών, όντων άκοινωνήτων τω Θεώ.
Ή ’Εκκλησιαστική Άπόφασις ή όποια απαγορεύει τήν αλλαγήν τοϋ Ημερολογίου είναι Θεόπνευστος καί αποτελεί Νομοθέτημα τοϋ Παναγίου Πνεύηατος. Φέρει δέ τάς υπογραφής τοιούτων Εκκλησιαστικών άνδρών ώς ήτο ό Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας Β' ό Τρανός (15721595), ό Αλεξάνδρειάς Σίλβεστρος (1566-1590), ό Ιεροσολύμων Σωφρόνιος Δ' (15791608), καί άργότερον ό άλλος Αλεξάνδρειάς καί Τοποτηρητής τοϋ Θρόνου τής Κωνσταντινουπόλεως, Μελέτιος ό Πηγής (1590-1601).
Ή Άπαγόρευσις τής Αλλαγής τοϋ Εκκλησιαστικού Ημερολογίου είναι οίκουμενικώς γνωστή καί τεκμηριωμένη. Διά τήν Ιστορίαν όμως, καί ώς μαρτυρίαι αψευδείς, άναφέρονται κατωτέρω όλίγαι έκ των πολλών πηγών:
1. Τά ΣΙΓΙΛΛΙΑ, ήτοι αί Αποφάσεις των Πανορθοδόξων Συνόδων των έτών 1583 καί 1593, ευρισκόμενα εις:
1.1. Τον ύπ’ άριθ. 772 Κώδικα Ιερής Μονής Αγίου Παντελεήμονος Αγίου ’Όρους.
1.2. Τόν ύπ’ άριθ. 285 Κώδικα Κελλίου «Ό Ακάθιστος "Υμνος», Σκήτης Καυσοκαλυβίων Αγίου ’Όρους.
1.3. Περιοδικά τής Ιερής Συνόδου τοϋ Πατριαρχείου Ρουμανίας: 'Ορθόδοξος, No. 11, 1880, καί Ρουμανική 'Ορθόδοξος Εκκλησία, No. 12, 1881.
1.4. Χειρόγραφα εις τήν Μονήν τοϋ ’Όρους Σινά
2. Ίερεμίου Β' τοϋ Τρανού, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Επιστολή προς τόν Πρίγκηπα τής Βενετίας Νικόλαον Δαπόντε, 1583.
3. Ίερεμίου Β' τού Τρανού, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολή προς τόν Μητροπολίτην Φιλαδέλφειας Γαβριήλ τόν Σεβηρον, 1588, «περί Πάσχα καί Καλενδαρίου».
4. Ίερεμίου Β' τοϋ Τρανού, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολαί Α' και Β' προς Μαρτίνον Κρούσσιον καί προς τούς έκεϊ Γερμανούς, (1588 καί 1589).
5. Μελετίου Πηγή, Πατριάρχου Αλεξάνδρειάς: ’Επιστολή προς Σίλβεστρον Πατριάρχην περί Πασχαλίου καί Εορτολογίου.
6. Μελετίου, Μητροπολίτου Αθηνών, Εκκλησιαστική 'Ιστορία, 1784, τόμ. Γ , σελ. 402.
7. Κοσμά Μονάχου τοΰ Φλαμιάτου: Φωνή 'Ορθόδοξος καί Σπουδαία, Αθήνας 1910, σελ. 166.
8. Σάθα Ν. Κωνσταντίνου, Βιογραφικόν Σχεδιάγραμμα περί τοϋ Πατριάρχου Ίερεμίου Β'. Άθήναι 1870, σελ. 2632 & 8294.
9. Γεδεών Μανουήλ, Κανονικοί Διατάξεις, 1889, σελ. 3440.
10. Φιλαρέτου Βαφείδου, Μητροπολίτου Διδυμοτείχου, καθηγητοϋ Θεολογικής Σχολής Χάλκης, Εκκλησιαστική 'Ιστορία, 1912, τόμ. Γ, σελ. 124125.
11. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Μητροπολίτου Αθηνών, 'Ιστορία τής Εκκλησίας τής 'Αλεξάνδρειάς, 1935, σελ. 628.
12. Τοΰ ίδιου, περιοδικόν Εκκλησιαστικός Κίιρυξ 'Αθηνών, άριθ. φύλ. 146, 14-4-1918, σελ. 172.
13. Τοΰ ίδιου, 'Ιστορία τής 'Εκκλησίας τών 'Ιεροσολύμων, σελ. 482.
14. Δοσιθεου Πατριάρχου 'Ιεροσολύμων, 'Ομολογία τής 'Ορθοδόξου Πίστέως, τόμ. 12, σελ. 231.
15. Τοΰ ίδιου, Τόμος Αγάπης, σελ. 538, 541.
16. Χρύσανθού, Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Ή Εκκλησία Τραπεζούντος, σελ. 547.
17. Παντελεήμονος Ροδοπούλου, Μητροπολίτου Τυρολόης καί Σερεντίου, καθηγητοΰ Θεολογίας Α.Π.Θ., Μαθήματα Κανονικού Δικαίου, 1986, σελ. 69.
18. Μουρατίδου Κωνσταντίνου, καθηγητοΰ Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών, Κανονικόν Δίκαιον Πανεπιστημιακοί Παραδόσεις, 1982, τόμ. Α' σελ. 111.
19. Ιερά Κοινότης Άγιου "Όρους & Ύπουργεϊον Πολιτισμοΰ, Θησαυροί τού Αγίου Όρους, Θεσσαλονίκη, 1997, σελ. 453.
20. Παπαρηγοπούλου Κωνσταντίνου, 'Ιστορία τού Ελληνικού Εθνους, τόμ. 5 &6.
21. Εύστρατιάδου Γρηγορίου, Ή Πραγματική Αλήθεια περί τού Εκκλησιαστικού 'Ημερολογίου, 1929.
22. Πετρογιάννη Κωνσταντίνου, Λιακόνου θεολόγου, Μελέτιος Πηγής καί Λατίνοι. Δογματικές θέσεις ’Αντιπαραθέσεις, 1997.
23. Χριστοφόρου Λεοντοπόλεως, Ημερολογιακά, Αλεξάνδρεια, 1925.
24. Λρανδάκη, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, βλεπε σχετικά λήμματα: «Ήμερολόγιον», «Ιερεμίας Β', Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως».
Βεβαίως είναι πολύ περισσότεροι αί ίστορικαί πηγαί μαρτυρίαςότι ή Αλλαγή τοΰ Ημερολογίου είναι απαγορευμένη καί καταδικασμένη δι Αναθέματος ύπό τής Μιας, Αγίας, Καθολικής καί Άποστολικής Εκκλησίας.
’Επί πλέον, ας μνημονευθή ότι ή τελευταία Πανορθόδοξος Άπόρριψις τοΰ Παπικοϋ Ημερολογίου από όλας τάς κατά τόπους ’Ορθοδόξους ’Εκκλησίας έσημειώθη επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ’Ιωακείμ Γ΄ ως καταδεικνύεται μέ την από 12 Μαΐου 1904 Πατριαρχικήν Εγκύκλιον.
Συμπερασματικώς, μόνον άνιστόριτοι, τυφλοί, ίσχυρογνώμονες καί πλάνοι μπορούν νά άρνηθοϋν ότι ή Αλλαγή τοΰ Ημερολογίου είναι Έκκλησιαστικώς Καταδικασμένη, πολύ πριν ακόμη συντελεσθή, καί ότι τό ’Εκκλησιαστικόν ΑΝΑΘΕΜΑ είναι έπιβεβλημένον επί παντός Νεοημερολογίτου. Όποιος ακολουθεί τό Νέον Ήμερολόγιον δεν έχει κοινωνίαν μετά τοΰ Θεοΰ, είναι Ακοινώνητος. Παρομοίως είναι Ακοινώνητος καί ό κοινωνών άκοινωνήτως, ό ακολουθών τό Παλαιόν Ήμερολόγιον καί έπικοινωνών εκκλησιαστικούς μετά Νεοημερολογίτου. Τοιοΰτοι τυγχάνουν καί οι περισσότεροι τών 300 εκατομμυρίων Χριστιανών παγκοσμίως οί όποιοι σήμερον άκολουθοϋν τό Παλαιόν Ήμερολόγιον καί έχουν εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν μετά τών Νεοημερολογιτών. Εύρίσκονται καί αύτοί εις τό ΑΝΑΘΕΜΑ καί ΕΚΤΟΣ τής Εκκλησίας τοΰ Θεοΰ. Τυγχάνουν δε μοιραίοι διότι καί τίποτε δεν έχασαν εκ τοΰ γεγονότος ότι δεν έγιναν Νεοημερολογΐται καί τίποτε δεν κερδίζουν εκ τοΰ γεγονότος ότι είναι Παλαιοημερολογίται
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ
Ή Μία, Αγία, Καθολική καί Άποστολική'Εκκλησία, όπως κατεδείχθη εις τό προηγούμενον τεύχος, Απηγόρευσε, Κατεδίκασε καί Αναθεμάτισε τήν Αλλαγήν τού'Ημερολογίου, διά πολλών Πανορθοδόξων Συνοδικών Αποφάσεων καί διά τής μακραίωνος πρακτικής επί 341 έτη άπό τό 1583 έως τό 1924.Ή έπιβληθεΐσα τό 1924 Αλλαγή τού Ημερολογίου εις τήν'Εκκλησίαν τής'Ελλάδος δέν ήδύνατο, ώς έκ τούτου, νά γίνη διά νομίμων καί έκκλησιαστικώς Κανονικών πράξεων ή διά Πανορθοδόξου Συνόδου, πράγμα τό όποιον έγνώριζον πολύ καλώς οί πρωτεργάται της· έπεβλήθη λοιπόν ή Αλλαγή μέ κάθε άντιεκκλησιαστικήν μεθόδευσιν, άντικανονικότητα καί παρανομίαν. Κύριος δέ σκοπός τής Αλλαγής δέν ήτο κάποια ήμερολογιακή διόρθωσις ή κάποιον εκκλησιαστικόν όφελος. Μόνος σκοπός της ήτο ή άπείθεια πρός τήν'Εκκλησίαν τού Θεού, ή διασάλευσις τής'Ιεράς Παραδόσεως καί τάξεως, ή πρόκλησις Σχίσματος, καί ή Απώλεια τής Χάριτος τού Αγίου Πνεύματος. Τούτο ήτο τό κυρίως ζητούμενου, ή Απώλεια τής Θείας Χάριτος, διότι ή Θεία Χάρις ένεργουμένη εις τόν κόσμον άποτελεΐ μέγα καύμα εις τόν'Εωσφόρον καί εις τό ήδη ένεργούμενον βδελυρόν μυστήριον τού Αντίχριστου (Β' Θεσ. Β' 7).
Ή Αλλαγή τού'Ημερολογίου εις μίαν δύο τοπικάς'Εκκλησίας μέ ελάχιστον πληθυσμόν ήτο ικανή νά προκαλέση τήν άπώλειαν τής Θείας Χάριτος καί εις όλας τάς άλλας πολυπληθείς τοπικάς'Εκκλησίας αί όποΐαι θά διετήρουν εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν μετά τών Νεοημερολογιτών ή θά είλκον τάς χειροτονίας των έξ αυτών, άκόμη καί έάν έκράτουν, όπως καί έως σήμερον άνω τών 300 έκατομμυρίων κρατούν, τό ΠαλαιόνΉμερολόγιον.
Τό ιστορικόν τής επιβολής τού Νέου Παπικού'Ημερολογίου άποτελεΐ μνημείου άντιεκκλησιαστικής παραβατικότητος καί παρανομίας καί δέν περιλαμβάνει ούτε μίαν Κανονικήν ’Εκκλησιαστικήν Πράξιν. Δέν περιλαμβάνει ούτε μιας τοπικής "Εκκλησίας τήν Κανονικήν Συνοδικήν Απόφασιν. Κάθε έμπλεκόμενος καί κάθε κίνησις πρός έπίτευξιν τής Αλλαγής τού'Ημερολογίου άποσπά τά εύγε-εύγε τού Σατανά. Αναφέρονται εις τήν συνέχειαν τά έμπλεκόμενα όργανα τής Αλλαγής καί αί άντιεκκλησιαστικαί τωνΈνέργειαι.
1. Τά έκτελεστικά όργανα και οί δράστες τής Άλλανήςησαν σεσημασμένοι εκκλησιαστικοί κακοποιοί:
1.1. Ό Προύσσης Δωρόθεος, τοποτηρητής τού Θρόνου τής Κωνσταντινουπόλεως (Όκτώβριος 1918 6 Μαρτίου 1921), ήτο προσκυνητής τού Προτεσταντισμού. Έπί τοποτηρητείας του έξεδόθη ή Διαβόητος Αιρετική ΟίκουμενιστικήΈγκύκλιος τού 1920, ή όποια προέβλεπε την Αλλαγήν τούΉμερολογίου. Έξέψυξεν αίφνιδίως εις τάς άγκάλας τού Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου τής Καντερβουργίας Randall Thomas Davidson τήν 6ην Μαρτίου 1921, καθ’ ήν στιγμήν τού αφιέρωνε επισκοπικόν έγκόλπιον τής Θεοτόκου.
1.2. Ό Μελέτιος Μεταξάκης, ρηξικέλευθον στέλεχος τής Μασονίας, μόνιμος παράγων άνωμαλίας, έσπειρε ταραχήν όπου καί έάν έχρημάτισε: Διάκονος εις τήν 'Εκκλησίαν Αντιόχειας (1892-1899), Αρχιμανδρίτης είςΊεροσόλυμα (1900-1909), Μητροπολίτης Κιτίου Κύπρου (1910-1918), Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος (1918-1920) καί Αμερικής (1920-1921), Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1922-1923) καί Πάπας Αλεξανδρείας (1926-1935). Τρεις φοράς καθηρέθη καί καθηρημένος ών άνερριχήθη εις τόν θρόνον Κωνσταντινουπόλεως (1921), μέ 14 φήφους άπό τό σύνολον των 41 Μητροπολιτών τού Οικουμενικού Θρόνου.Έπί πατριαρχείας του άνεγνωρίσθη τό κύρος των Αγγλικανικών χειροτονιών (Ιούλιος 1922). Τό 1923 συνεκάλεσε Μασονικόν Συνέδριον εις τό όποιον άπεφασίσθη ή άλλαγή τού’ίουλιανού Ημερολογίου μέ τό πρόσχημα διορθώσεως, καθώς καί ό γάμος τών ιερέων καί διακόνων μετά τήν χειροτονίαν, καί ό β' γάμος τών συνεπεία θανάτου χηρευσάντων ιερέων καί διακόνων. Έξέψυξεν τήν 28ηνΊουλίου 1935.
1.3. Ό Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος Ζ' Ζερβουδάκης, (1923-1924). Τό 1887 έξελέγη Επίσκοπος Μυρέων, τό 1892 Μητροπολίτης Σερρών, τό 1909 Μητροπολίτης Κυξίκου, τό 1913 Μητροπολίτης Χαλκηδόνος. Οικουμενικός Πατριάρχης ένθρονίστηκε τήν 30ήν Δεκεμβρίου 1923 καί τήν 10ην Μαρτίου 1924 προέβη εις τήν Αλλαγήν τού ήμερολογίου, διά τής έφαρμογής τού Νέου, Παπικού, Γρηγοριανού. Απέθανε τήν 17ην Νοεμβρίου 1924 λόγω πολύπλοκων άσθενειών.
1.4. Ό Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, έκδιωχθείς ύπό τού Πατριάρχου'Ιεροσολύμων χωρίς «ΣυστατικήνΈπιστολήν» καί χωρίς «Απολυτήριον», κατηγορηθείς διά Δογματικούς λόγους, έπί Αίρέσει και ελλείψει συνέσεως, έπεβλήθη άντικανονικώς, ύπό πραξικοπηματικής Κυβερνήσεως, έπί τού θρόνου τών Αθηνών ώς Μητροπολίτης (1923 1938), δι’ άριστίνδην Συνόδου καί όχι διά ψήφου Κανονικής τής Συνόδου τήςΊεραρχίας, καί τήν 31ήν Δεκεμβρίου 1923 μετέβαλε τήν Μητρόπολιν Αθηνών εις Αρχιεπισκοπήν.
2. Αί Άντιεκκλησιαστικαί ένέργειαι διά τήν Αλλαγήν του 'Ημερολονίον ήσαν άπροκαλύπτως Μασονικαί.
2.1. Ή Διαβόητος Αιρετική Οίκουμενιστική Εγκύκλιος τού 1920 έκδοθεϊσα ύπό τού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως μέ τόν Αιρετικόν καί Βλάσφημον τίτλον, «Πρός τάς Απανταχού Εκκλησίας τού Χριστού», διά τού όποιου καταργεΐται ή Μία Εκκλησία τού Χριστού καί άναγνωρίζονται πολλαί έκκλησίαι, δηλαδή, αί Αντίχριστοι Αιρέσεις τού Παπισμού καί τού Προτεσταντισμού εις τήν Δύσιν, άλλά καί τών Μονοφυσιτών Αρμενίων, Κοπτών, καί Νεστοριανών εις τήν Ανατολήν, άναγνωρίζονται καί άναφέρονται ώς «Έκκλησίαι Χριστού», «μη πλέον ξέναι και αλότριαι άλλά συγγενείς καί οίκείαι έν Χριστώ», «συγκληρονόμοι και σύσσωμοι τής επαγγελίας τού Θεού έν τώ Χριστώ». Αποτελεί τόν Καταστατικόν Χάρτην τού Οίκουμε νισμού, διά τήν έκ μερών άναδόμησιν τήςΈκκλησίας καί περιλαμβάνει πρός τούτο ένδεκα άρθρα, τό πρώτον τών όποιων καθορίζει «τήν παραδοχήν ένιαίου'Ημερολογίου πρός ταυτόχρονον εορτασμόν τών μεγάλων Χριστιανικών εορτών ύπό πασών τών'Εκκλησιών», ήτοι τήν Αλλαγήν τοΰΉμερολογίου τήςΈκκλησίας μέ τό Καταδικασμένον Αναθεματισμένον Παπικόν ΝέονΉμερολόγιον.
2.2. Ή έξωεκκλησιαστική, βίαια καθαίρεσις τοϋ Αρχιεπισκόπου Αθηνών Θεοκλήτου καί ή άντιεκκλησιαστική παύσις τής'Ιεράς Συνόδου τήςΈκκλησίας τής'Ελλάδος ύπό τοΰΎπουργοΰ Παιδείας καί τής Στρατιωτικής Κυβερνήσεως («Χρονικά» 2121922, Βασιλικόν Διάταγμα 312-1922,Έφημερίς Κυβερνήσεως άριθ. 256/51-222).
2.3. Ό ύπό τής Κυβερνήσεως διορισμός νέας Αριστίνδην 5μελοΰς Συνόδου εις τήν Εκκλησίαν τής'Ελλάδος, τήν αυτήν ήμέραν, καί ή κατ’ εντολήν τής Κυβερνήσεως άναγνώρισις τού καθηρημένου Μελετίου Μεταξάκη ώς Κανονικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
2.4. Ή ύπό Στρατιωτικών καί Πολιτικών παραγόντων μετά τής άριστίνδην Συνόδου πλήρωσις 8 Μητροπόλεων τήν 12ην Δεκεμβρίου 1922, ερήμην τής Συνόδου τής 'Ιεραρχίας, μέ άνθρώπους τής επιλογής τής Μασονίας. (Τότε έξελέγη Μητροπολίτης Κερκύρας ό Διάκονος Αθηναγόρας Σπύρου, ό κατόπιν Αμερικής καί μετέπειτα Κωνσταντινουπόλεως, όστις καί Μασόνος ήτο, καί τά πλήρη χρέη Ραββίνου τελούσε, καί τά καθήκοντα Μουσουλμάνου Μουφτή διεκπεραίωνε, καί μέ τόν Πάπαν Παύλον ΣΤ' εις τά'Ιεροσόλυμα τό 1965 ήρε αύθαιρέτως καί άντορθοδόξως τά Αναθέματα τού 1054 μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως καί Ρώμης.)
2.5. Ό ύπό τής Πραξικοπηματικής Στρατιωτικής Κυβερνήσεως διορισμός « Μείζονος Ίεράς Συνόδου» μέ 18 μέλη, έξ ών οι 14 ήσαν φίλοι τής Κυβερνήσεως καί άνθρωποι τής Μασονίας, κατά τήν 26ην Δεκεμβρίου 1922, καί ό διά Νομοθετικού Διατάγματος διορισμός τού τιτουλαρίου έπισκόπου Ταλαντίου'Ιεροθέου ώς Τοποτηρητού τής Μητροπόλεως Αθηνών.
2.6. Ή Αλλαγή τού Πολιτικού'Ημερολογίου διά τού Νέου Παπικού τήν 25ην Ιανουάριου 1923.Έχουσα εις χεϊρας ή Κυβέρνησις τήν άπό 16 Ιανουαρίου 1923 Έκθεσιν τής’Επιτροπής έπί τής Μεταρρυθμίσεως τού'Ημερολογίου μέ τήν άρνητικήν είσήγησιν, «ούδεμία ('ΟρθόδοξοςΕκκλησία) δύναται νάχωρισθή τών λοιπών και άποδεχθεί ΝέονΉμερολόγιον, χωρίς νά καταστεί ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ απέναντι τών άλλων», είσήγαγε τό ΝέονΉμερολόγιον μόνον ώς Πολιτικόν καί ΟΧΙ ώς’Εκκλησιαστικόν, μέ τό Ν.Δ. 18/2511923 (ΦΕΚ/24/Α/25-1-1923, Περί τού Νέου «ΠολιτικοϋΉμερολονίου».)
ΤόΆρθρον 1 προβλέπει ρητώς ότι:
«α) Άπό τής 16ης Φεβρουάριου 1923 καθ’ άπασαν τήνΕλλάδα αντικαθίσταται έν ταϊς πολιτικαίς έν γένει σχέσεσι τό ίσχύον ήδη ΊουλιανόνΉμερολόγιον διά τοϋ Νέου τοιούτου, όπερ άποκαλεϊται «ΠολιτικόνΉμερολόγιον».
«β) Τό ΝέονΉμερολόγιον προπορεύεται τοϋ ήδη ίσχύοντοςΊουλιανού κατά δέκα τρεις πλήρεις ή μέρας. Επομένως ή 16η Φεβρουάριου 1923 έσται έν πάσαις ταϊς πολιτικαίς σχέσεσιν ή 1η Μαρτίου 1923.
«γ) Διατηρείται έν ίσχύϊ τό ΊουλιανόνΉμερολόνιον όσον άφορά έν γένει τήν ’Εκκλησίαν καί τάς Θρησκευτικάς 'Εορτάς
«δ)Ή πρώτηΊανουαρίου τού ΝέουΉμερολογίου έσται ή πρώτη έκάστου έτους. Ή Εθνική Εορτή τής 25ης Μαρτίου καί πάσαι αί κατά τούς κειμένους νόμους έορτάσιμοι καί έξαιρετέαι ήμέραι ρυθμίζονται κατά τό ΊουλιανόνΉμερολόνιον».
2.7. Ή επιβολή τού Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ώς Αρχιεπισκόπου Αθηνών. Τήν 5ην Φεβρουάριου 1923, τό'Υπουργικόν Συμβούλων διέταξε τήν άπό τόν Δεκέμβριον διορισμένην 5μελή άριστίνδην Σύνοδον, τρία μέλη τής όποιας ήσαν φιλικώςπρός αύτήν προσκείμενα, νά προβή εις τήν έκλογήν νέου Μητροπολίτου Αθηνών. Τήν 9-3-1923 (Ν.Ήμ.), συνεδρίασεν ή 5μελής αύτή Σύνοδος, έρήμην τήςΊεραρχίας τής Συνόδου, διά νά έκλέξη Μητροπολίτην Αθηνών μεταξύ 3 προταθέντων Αρχιμανδριτών: Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Καθηγητού τού Πανεπιστημίου Αθηνών, Γερμανού Βασιλάκη, τής'ΕλληνικήςΈκκλησίας Παρισίων, καί Κωνσταντίνου Παγώνη τήςΈλληνικήςΈκκλησίας Λονδίνου. Ό Τρίκκης καί Σταγών Πολύκαρπος, ό Σύρου καί Τήνου Αθανάσιος, καί ό Ναυπακτίας Αμβρόσιος ύπερμάχησαν ύπέρ τού Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου παρά τάς τεκμηριωμένος αιτιάσεις τού Δημητριάδος Γερμανού καί τού Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριού Εύθυμίου διά τό άκατάλληλον τού ύποψηφίου ένεκεν κωλυμάτων Πίστεως καίΉθικής. Ό Χρυσόστομος έξελέγη μέ 3 ψήφους ύπέρ, έναντι 2 κατά, καί άπόντος τού σώματος τήςΊεραρχίας. Αργά τό βράδυ, μέ όλα τά χαρακτηριστικά ένός έγκλήματος τό όποιον έπείγει νά όλοκληρωθή, ή Στρατιωτική Κυβέρνησις ένέκρινε τήν έκλογήν, ό Βασιλεύς Γεώργιος Β' τήν έκύρωσεν, καί τήν έπομένην, 10-3-1923, οί ψηφίσαντες αύτόν τρεις Αρχιερείς έχειροτόνησαν τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, παρουσία ούδενός άλλου'Ορθοδόξου Αρχιερέως, εί μή μόνον τού άντιπροσώπου τού Πάπα επισκόπου Louis Reti, τού άντιπροσώπου τού Αρχιεπισκόπου τής Καντερβουργίας Αγγλικανού έπισκόπου λνγτβιη, τού «Μαύρου Καβαλλάρη» Νικολάου Πλαστήρα, καί τής Κυβερνήσεως άνδρεικέλων.
2.8. Τό Μασονικόν, Ληστρικόν, Οίκουμενιστικόν Συνέδρων τής Κωνσταντινουπόλεως, 10 Μάίου έως 8’Ιουνίου 1923, τό όποιον συνεκάλεσεν ό πέραν τών ορίων τής νομιμότητος πάντοτε κινούμενος Μασόνος Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης καί τό οποίον αύθαιρέτως έκάλεσε «Πανορθόδοξον Συνέδριον», έάν καί εις αύτό δέν συμμετεΐχεν ούδέν'Ορθόδοξον Πατριαρχείον, παρ’ όλον ότι είχον προσκληθή όλα διά ΠατριαρχικήςΈπιστολής ήδη άπό τήν 3ην Φεβρουάριου 1923. Συμμετεϊχον οί κάτωθι: ί) Διά τό Οικουμενικόν Πατριαρχείον, ό Κυζίκου Καλλίνικος καί ό καθηγητής Θεολογίας έν τή Χάλκη Βασίλειος Αντωνιάδης.
α) Διά τήνΈκκλησίαν τών Ρώσων τής Διασποράς, οί παρεπιδημούντες έν Κωνσταντινουπόλει, Κισνοβίου Αναστάσιος Γκριμπανόφσκυ καί Αλεουτίδων Νήσων Αλέξανδρος Νεμολόφσκυ.
β) Διά τήν Σερβίαν, ό Μαυροβούνιου Γαβριήλ, καί ό καθηγητής Μαθηματικών καί Μηχανικής τού Πανεπιστημίου τού Βελιγραδιού Δρ. Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς.
γ) Διά τήν Κύπρον, ό ώριγενιστής Νίκαιας Βασίλειος, είτα Οικουμενικός Πατριάρχης 1925-1929.
δ) Διά τήν'Ελλάδα, ό ΔυρραχίουΊάκωβος.
ε) Διά τήν Ρουμανίαν, ό Αρχ/της’Ιούλως Σκριμπάν καί ό Γερουσιαστής Πέτρος Δράγγιτς.
ζ) Διά τήν έπιστασίαν τής Μασονίας ό ΑγγλικανόςΈπίσκοπος Γκόρ.
Απέσχον τά Πατριαρχεία Αλεξανδρείας,'Ιεροσολύμων, Αντιόχειας καί Ρωσίας, αί Αρχιεπίσκοποί Πολωνίας καί Φινλανδίας, καί πρωτίστως ή Χάρις τού Αγίου Πνεύματος.
Αυτό τό Μασονικόν Συνέδρων άπεφάσισε νά είσαχθή εις τήν’ΟρθόδοξονΈκκλησίαν τό Παπικόν, Γρηγοριανόν, Νέον'Ημερολόγιον, άρχής γενομένης άπό την 1ην ’Οκτωβρίου 1923.Ή άπόφασις όμως αυτή ήγνοήθη ύπό όλων των Πατριαρχείων, διότι δέν ήτο Απόφασις τής Όρθοδόξου’Εκκλησίας. Ήγνοήθη ύπό πάντων, διότι δέν ήτο Απόφασις Πανορθοδόξου Συνεδρίου, ώς επιμένουν άπολογούμενοι οί Νεοημερολογΐται, άλλα ήτο χάλκευμα Μασονικής Τεκτονικής Στοάς.Ή άποτυχία αυτού τού Συνεδρίου τής Ματαιότητος κατέστησεν άναγκαίαν τήν άνοικτήν καί δυναστικήν παρέμβασιν τής κοσμικής εξουσίας εις τάΈκκλησιαστικά πράγματα διά τήν έπιβολήν τού Αναθεματισμένου καί Καταδικασμένου ΠαπικοΰΉμερολογίου.
2.9. Αί διεργασίαι διά τήν Αλλαγήν τοΰΉμερολογίου έντάθησαν έν μέσωΈθνικής τραγωδίας, ολίγον μετά τήν Μικρασιατικήν Καταστροφήν, καί έν μέσω χαώδους πολιτικής καί πολιτειακής ρευστότητος καί καταστάσεως ή όποια, τό τελευταΐον πρό τής Αλλαγής πεντάμηνον, Νοέμβριος 1923 Μάρτιος 1924, είδε νά άλλάζουν εις τήν Ελλάδα 2 Αρχηγοί Κράτους καί 5 Πρωθυπουργοί.
2.10. Ή βεβιασμένη συνεδρίασις τής Συνόδου τήςΊεραρχίας τήν 24ην Δεκεμβρίου 1923, παραμονήν τών Χριστουγέννων (τόση ήτο ή επείγουσα άνάγκη), ύπό τήν προεδρείαν τού Αθηνών Χρυσοστόμου, καί τήν παρουσίαν τών βαρέων όπλων τής στρατιωτικής κυβερνήσεως, Πλαστήρα καί Γόνατά, έλαβε τήν σαφεστάτην έκβιαστικήν έντολήν νά άλλάξη τόΈκκλησιαστικόν'Ημερολόγιον καί νά τό προσαρμόση πρός τό πολιτικόν.
2.11. Ή έξαπάτησις τής Συνόδου τήςΊεραρχίας τήν 2712-1923, ύπό τού Αθηνών Χρυσοστόμου σχετικώς μέ τάς τελευταίας άρνήσεις τών Πατριαρχείων περί Αλλαγής τοΰΉμερολογίου, καί ή Απόφασις της νά άφομοιώση τό’ΕκκλησιατικόνΉμερολόγιον πρός τό Πολιτικόν, ύπό τόν όρον νά συναινέσουν όλαι αίΈκκλησίαι.
2.12. Ή άπό 14-2-1924 τελεσίγραφοςΈντολή τού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου, πρός τόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, ώς άνωτέρου πρός κατώτερον, όπως συμμορφωθή πρός τό Νέον'Ημερολόγιον, άρχής γενομένης τήν 10ην Μαρτίου 1924 διά τής προσθήκης 13 ήμερών.
2.14.Ή διά τού'ΥπουργείουΈξωτερικών πίεσις τού Αρχιεπισκόπου Αθηνών πρός τά Πατριαρχεία, τήν 4-3-1924, νά δεχθούν τό ύπό τού Αθηνών Πραξικόπημα τής Αλλαγής τοΰΉμερολογίου τό όποιον θά έγίνετο τήν 10-3-1924, ώς δήθεν Απόφασιν τού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, καί πίεσις πρός τό Πατριαρχεΐον Κωνσταντινουπόλεως όπως προβή καί τό ίδιον εις τήν Αλλαγήν.
2.12. Τόν Μάρτιον τού 1924, έπί Μητροπολίτου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ή 10η Μαρτίου ώνομάσθη 23η Μαρτίου, διά τής ύπ’ άριθμόν 430 Αρχιεπισκοπικής καί όχι Συνοδικής’Εγκυκλίου.
Ούτως, άνευ τελετής καί έπισημότητος, μέ σκαιότατον τρόπον, βιαίως καί βαναύσως, μέ τήν φονικήν χεΐρα τού Καιν, «έδιώρθωσαν» οί Μασόνοι Σατανολάτραι τόΉμερολόγιον τήςΈκκλησίας καί ούτω έσχισαν τόν άρραφον χιτώνα τού Χριστού, παραδίδοντες νεκρούς εις τάς χείρας τού Σατανά πάντας τούς άκολουθούντας αύτούς καί τούς έχοντας’Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετ’ αύτών.
Διά τής εισαγωγής τοϋ Νέου ΠαπικούΉμερολογίου, τοϋ Αναθεματισθέντος καί Καταδικασθέντος ύπό Τριών Πανορθοδόξων Συνόδων, έγένετο ή ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ εις τήν Εκκλησίαν τής'Ελλάδος. Ή άλλαγή αύτή δέν έγένετο ύπό τήςΈκκλησίας άλλα έτη τήςΈκκλησίας, κατ’ έντολήν τής'Εβραιοσιωνιστικής Μασονίας, πρός πνευματικόν θάνατον πολλών μελών τής 'Εκκλησίας τοϋ Χριστού.
Ή άλλαγή τούΉμερολογίου έπεβλήθη έπι τήςΈκκλησίας έξωθεν, και ουτω αϋτη άπό 'Ορθόδοξος κατέστη Κακόδοξος. Ή'Εκκλησία δέν ήλλαξε τό'Ημερολόγιον.Ή 'Εκκλησία Κατεδίκασεν, Αναθεμάτισε καί Απέβαλε τού Σώματός της τόσον τούς δράστας τής άλλαγής τούΉμερολογίου όσον καί τούς άκολουθήσαντας ή τούς καθ’ οίονδήποτε τρόπον δεχθέντας τήν άλλαγήν ή τούς έχονταςΈκκλησιαστικήν έπικοινωνίαν ή προέλευσιν παρ’ αύτών.
Ή άλλαγή τούΉμερολογίου, κατά παραχώρησν Θεού, έγένετο χωρίς Απόφασιν τής ΌρθοδόξουΈκκλησίας, άνευ Πανορθοδόξου Συνόδου, διότι άκριβώς είχε προηγηθή έπι τού θέματος ή Αρνητική Απόφασις καί Απαγόρευσις τής ΌρθοδόξουΈκκλησίας διά πολλών Πανορθοδόξων Συνόδων. Ουτω, διά τής έλλείψεως πάσης έξωτερικής νομιμοφάνειάς, γίνεται άμέσως άντιληπτή ή Παρανομία.ΉΈκκλησία τού Νέου Ήμερολογίου κατέστη Σχισματική καί τά Μυστήριό της στερούνται Θείας Χάριτος."Ομοιοι μέ αυτήν καί έξ’ίσου Σχισματικοί είναι όσοι έχουν Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετ’ αύτών, έστω καί έάν άκολουθούν τό ΠαλαιόνΉμερολόγιον, καί όσοι Παλαιοημερολογϊται τής άναγνωρίζουν Θείαν Χάριν καί έγκυρα Μυστήρια ή προέρχονται έξ αύτής.
Ακόμη καί διά Πανορθοδόξου Συνόδου νά είχον κάνει τήν Αλλαγήν, αύτή θά ήτο βεβαίως καί πάλιν Παράνομος καί Αντιεκκλησιαστική, καί δέν θά ήτο καν'Ορθόδοξος, ώς άντιβαίνουσα εις τάς ήδη προηγηθείσας Πανορθοδόξους Αποφάσεις τήςΈκκλησίας τού Θεού.
Συμπέρασμα:
ΉΈκκλησία τοϋ ΝέουΉμερολογίου είναι μόλις 90 έτών. ΔΕΝ ύπήρχε πριν τό 1924.Ιδρύθηκε άπό τήν'Εβραιομασονίαν διά νά έξυπηρετήση τούς σκοπούς τοϋ Σιωνισμού μέσω τού Αντίχριστου Οίκουμενισμού. Δέν ιδρύθηκε βάσει κάποιας Συνοδικής Πράξεως ή Αποφάσεως. Δέν ιδρύθηκε ύπό τού Χριστού, άλλά διά τού χρυσού. Δέν φυτεύθηκε μέ τήν Χάριν τού Θεού, άλλά μέ τό χρήμα, τόν έκβιασμόν, τήν άπάτην καί τήν σκευωρίαν τής Μασονίας. Δέν άποτελεΐ μέλος τής Μιάς, Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής Έκκλησίας, άλλά κλάδον τού Παπισμού καί τέκνον εύπειθές τού Οίκουμενισμού. Ή Εκκλησία τού ΝέουΉμερολογίου ιδρύθηκε μέ σκοπόν τήν άποκοπήν τής πλειοψηφίας τών'Ορθοδόξων Χριστιανών άπό τήν Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί ΑποστολικήνΈκκλησίαν, πρός τήν όποιαν ϊσταται εις μόνιμον σχέσιν Απιστίας, Απείθειας, Αντιθέσεως καί Αντιπαλότητος. Δέν είναι Αποστολική, άλλά Μασονική. Δέν είναι Καθολική, άλλά Ελλιπής. Δέν είναι Αγία, άλλά Βέβηλος. Δέν ενώνει μέ τόν Θεόν, άλλά χωρίζει άπό τόν Θεόν. Εύρισκομένη εις τό Οικουμενικόν ΑΝΑΘΕΜΑ τήςΈκκλησίας, ή ΝεοημερολογιτικήΈκκλησία είναι έρημος άπό τήν Χάριν τού Θεού, δέν παρέχει Εύλογίαν, καί ύπάρχει άποκλειστικώς καί μόνον διά τήν γενικήν ματαίωσιν τής Σωτηρίας, διά νά κολάζωνται άφεύκτως όσοι τήν άκολουθούν, όσοι εύρίσκονται εις έκκλησιαστικήν έπικοινωνίαν μετ’ αύτής, καί όσοι τήν άναγνωρίζουν ως Έκκλησίαν Χριστού.
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ:
ΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ
«τί δοθείη σοι καί τί προστεθείη σοι προς γλώσσαν δολίαν;» (Ψαλμ. ΡΙΘ' 3)
Τό ΝέονΉμερολόγιον, όποια και εάν είναι ή χρονομετρική του άκρίβεια καί ή αστρονομική του άξια, είναι διά τήνΈκκλησιαστικήν χρήσιν Άπαγορευμένον, Καταδικασμένον καί Άναθεματισμένον ύπ’ αυτής ταύτης τήςΈκκλησίας τού Χριστού εις Πανορθόδοξον καί Οικουμενικήν κλίμακα, όπως κατεδείχθη έκ πηγών άψευδεστάτων εις τό πρώτον μέρος («Κ.Ε.Ο.» 67-68) τήςπαρούσης έπετειακής σειράς. Έπεβλήθη δέ εις τήνΈκκλησίαν τήςΈλλάδοςΈξωεκκλησιαστικώς, Άντιεκκλησιαστικώς, Πραξικοπηματικώς καί Παρανόμως τό 1924, ύπό χειρών άνομων, όπως κατεδείχθη εις τό δεύτερον μέρος («Κ.Ε.Ο.» 69-70). Εις τό παρόν, τρίτον μέρος («Κ.Ε.Ο.» 71-72), μένει νά άποτυπωθή ήΊστορική πραγματικότης τών Συνεπειών τής έπιβολής του. Οί άκολουθήσαντες τό ΝέονΉμερολόγιον, καθώς καί όσοι διατηρούν τό ΠαλαιόνΉμερολόγιον αλλά έχουν'Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετ’ αυτών (ορισμένα Πατριαρχεία) ή προέρχονται άπό αύτούς (οί Φλωριναϊοι, οί Ούνΐται τούΝεοημερολογιτισμού) έχουν καταγράψει μελανάς σελίδας εις τήνΊστορίαν τήςΈκκλησίας καί εις τήν'Ιστορίαν τούΈθνους.
Άναλυτικώς, εις τό παρόν τρίτον μέρος θά παρουσιαστή:
Πρώτον, ή Πνευματική Άπογύμνωσις τών άποδεχθέντων τήν Αλλαγήν τοΰΉμερολογίου καί τών κοινωνούντων αύτοίς, έστω καί έάν άκολουθούν τό Παλαιόν Ήμερολόγιον.
Δεύτερον, τό Βίαιον Πρόσωπον τής ΣχισματοαιρετικήςΝεοημερολογιτικήςΈκκλησίας, τού νέου Διώκτου τής Μιάς, Άγιας, Καθολικής καί ΆποστολικήςΈκκλησίας.
Τρίτον, ή περαιτέρω Άπόκλισις τού Νεοημερολογιτισμού πρός τήν Άίρεσιν, τήν Παναίρεσιν καί τήν Πανθρησκείαν τού Αντίχριστου καί Άθέου Οίκουμενισμού.
1. Ή Πνευματική Άπογύμνωσις τών άποδεχθέντων τήν Αλλαγήν τού'Ημερολονίου και τών κοινωνούντων αύτοίς, έστω καί έάν άκολουθούν τό Παλαιόν Ήιτερολόνιον.
Μέ τήν Αλλαγήν τούΉμερολογίου, ή Έκκλησία τήςΈλλάδος έχάρισε παγκόσμια νικητήρια εις τόν μισόθεον καί μισάνθρωπον Διάβολον, άπέσχισε τούς περισσοτέρους άπό τό Σώμα τήςΈκκλησίας καί τούς ώδήγησε εις τήν Κόλασιν, διότι τόσον οί ίδιοι οί Νεοημερολογΐται όσον καί οί κοινωνούντες αύτοίς περιήλθον εις τό ΑΙΩΝΙΟΝ
ΑΝΑΘΕΜΑ.’Όχι διότι το Ήμερολόγιον αϋτό καθ’ εαυτό είναι φύσει Δόγμα τής 'Εκκλησίας, άλλα διότι ή'Εκκλησία τού Θεού έδωσε Θεόπνευστον Έντολήν νά άκολουθοϋμε ένα συγκεκριμένον ήμερολόγιον καί άπηγόρευσε δι’ Αναθέματος τήν Αλλαγήν του. Ή τήρησις τού ύπό τής Εκκλησίας όρισθέντος ήμερολογίου είναι Θέσει Δόγμα, ώς Εντολή τής'Εκκλησίας τού Θεού. Επειδή ή άλλαγή τού'Ημερολογίου δεν έγινε ύπό τής’Εκκλησίας τού Θεού, άλλα ύπό τής έβραιομασονίας, καί έπειδή έγινε κατά παράβασιν τής έντολής τής’Εκκλησίας, οί Νεοημερολογΐται καί οί κοινωνούντες αύτοΐς περιήλθον εις τό ΑΝΑΘΕΜΑ. Αύτονόητον είναι ότι οί ύπό Ανάθεμα τελοϋντες δέν εύρίσκονται εις τήν Εύλογίαν τού Θεού, άλλά εις τήν άράν τού Θεού. Αντί τού ένδύματος τής Θείας Χάριτος έχουν ένδυθή κατάραν ώς ίμάτιον.
Ή Πνευματική Απογύμνωσις των άποδεχθέντων τήν Αλλαγήν τού Ήμερολογίου καί των κοινωνούντων αύτοΐς συνίσταται εις τά άκόλουθα:
1.1. Εις τήν Απώλειαν τής Θείας Χάριτος. Έχωρίσθησαν άπό τήν Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί ΑποστολικήνΈκκλησίαν, άπό τήν Θείαν αύτής Κεφαλήν, άπό τάς έν αύτή δραστικάς Ακτιστους ΘείαςΈνεργείας τής Ταυτουργούσης Αγίας Τριάδος. Δέν έχουν λοιπόν τήν αύθεντίαν τής Αποστολικής Πίστεως καί τής Αποστολικής Διαδοχής. Δέν έχουν τό δεσμεΐν τε καί λύειν. Δέν έχουν έξουσίαν άμαρτίας άφιέναι. Δέν άρδεύονται ύπό τού Αγίου Πνεύματος καί πάντα τά ύπ’ αύτών τελούμενα ή άνθρώπινα είναι ή δαιμονικά. Θεία δμως δέν είναι.
1.2. Εις τήν Αφαίμαξιν τού Αγίου Ποτηριού. Αι Έκκλησίαι των δέν άρδεύονται ύπό τού Τίμιου Αίματος τού Χριστού. Τά ύπ’ αύτών τελούμενα δέν άποτελούνΆγια Μυστήρια. Τό Ποτήριόν των είναι κενόν. Ούκ έστιν έν αύτώ Σώμα καί Αίμα Χριστού, άλλά οίνος καί άρτος κοινός. Ούκ έστι παρ’ αύτοΐς Ίερωσύνη ή Αγιασμός ή Θεϊόν τι καί Αγιον, άλλά ΑντιποίησιςΊερότητος καί Αντιποίησις Μυστηρίων.Ή ΝεοημερολογιτικήΈκκλησία κάνει ΑντιποίησινΈκκλησιαστικής Αρχής, άφ ’ ής στιγμής δέν είναι ή Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική’Εκκλησία.
1.3. Εις τήν παραγωγήν καί προαγωγήν Πλάνης.Ή Νεοημερολογιτική ΣχισματοαιρετικήΈκκλησία, γενομένη Σύζυγος τού Πλάνου, Πλάνης Μήτηρ καί Πλάνης Διδάσκαλος γέγονεν. Ένώ είναι, καί γνωρίζει δτι είναι, φορεύς ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ, παρουσιάζεται ώς Μήτηρ Σωτηρίας. Δέν χρειάζεται νά διαστρέψη ούτε έν Δόγμα τής Αλήθειας διά νά όδηγήση εις τήν άπώλειαν τούς άκολουθούντας αύτήν. Αρκεί τό ΑΝΑΘΕΜΑ εις τό όποιον εύρίσκεται. Αϋτό τό ΑΝΑΘΕΜΑ τήν μετέτρεφεν άπό Αρραβώνα Αιωνίου Ζωής εις Αρραβώνα Αιωνίου Κολάσεως. Γνωρίζει καλώς ότι έγινε δούλη τού αισχρού Τυράννου, άλλά διατηρεί άκόμη τό έξωτερικόν σχήμα τού διαδήματος τής Βασιλίσσης πρός παραπλάνησιν. Δέν ύπάρχει λεπτοτέρα ή πλέον άποτελεσματική Πλάνη άπό αύτήν. Μετεμφίεσε τήν Κόλασιν εις Βασιλείαν τού Θεού. Δέν χρειάζεται κάποιος άλλο θανάσιμον άμάρτημα διά νά κολασθή· άρκεΐ νά είναι Νεοημερολογίτης ή νά έπικοινωνή μέ τήν ΝεοημερολογιτικήνΈκκλησίαν ή νά τήν άναγνωρίζη ώςΈκκλησίαν τού Θεού μέ Αγιαστικήν Χάριν, καί τότε διαπράττει αύτό τό όποιον κατ’ έξοχήν χαρακτηρίζει ή Αγία Γραφή ώς Θανάσιμον άμάρτημα, τήν Βλασφημίαν κατά τού Αγίου Πνεύματος: «Διά τούτο λέγω ύμιν, πάσα αμαρτία καί βλασφημία άφεθήσεται τοίς άνθρώποις, ή δέ τού Πνεύματος βλασφημία ούκ άφεθήσεται τοίς άνθρώποις» (Ματθ. ΙΒ' 31).
1.4. Εις τήν Πνευματικήν Μοιχείαν. Από Νύμφη Χριστού ή Νεοημερολογιτική ΣχισματοαιρετικήΕκκλησία κατέστη μοιχαλίς. Έγκατέλειψε τον Νυμφίον Χριστόν καί προσεκολλήθη τώ Διαβόλω, τώ ύπό των Φραγκομασόνων λατρευομένω. Δέν διακονεΐται πλέον ύπό Αγγέλων φωτεινών καί Αγίων, αλλά ύπό Δαιμόνων ζοφερών καί μιαρών. Δέν γεννά τέκνα τώ Θεώ, άλλά τώ Διαβόλω. Τά τέκνα της είναι τέκνα Αναθέματος. Δέν είναι σπέρμα Θεού. Δέν έχουν πατέρα τόν Θεόν. Δέν είναι τέκνα τής Εύλογημένης Βασιλείας τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος. Δέν μετέχουν τής Σωτηριώδους Θείας Οικονομίας. Τοιαύτας Μοιχαλίδας κατέστησε καί πάσας τάς'Εκκλησίας τάς μετ’ αύτής κοινωνούσας ή παρ ’ αύτήςλαβούσας'Ιερωσύνην.
Ήτο άρκετή ή υίοθέτησις τού ύπό τής'Εκκλησίας τού Θεού άναθεματισμένου ΠαπικούΉμερολογίου διά νά προκύφη παγκόσμιος έξάπλωσις τής κατάρας καί παγκόσμιος άπογύμνωσις άπό τήν Χάριν τού Αγίου Πνεύματος. Μακάριοι οί μή δεχθέντες τό Νέον ΠαπικόνΉμερολόγιον καί οί μή έχοντες κοινωνίαν μετά τών Νεοημερολογιτών, καί οί μή έλκοντες τήν’Ιερωσύνην των παρ’ αύτών.
2. Τό Βίαιον Πρόσωπον τής Σγισματοαιρετικής Νεοιηιερολονιτικής’Εκκλησίας, τού νέου Διώκτου τής Μιας, Ανίας, Καθολικής καί Άποστολικής 'Εκκλησίας.
ΉΈκκλησία τού Νέου'Ημερολογίου ίδρύθη διά τής βίας, τής Κρατικής βίας, τής Μασονικής βίας, τής Δαιμονικής βίας, καί δι’ αύτό έχει φυσικήν σύνδεσιν μέ τήν βίαν. Έξ άρχής έξέφρασε τό βίαιον πρόσωπόν της εναντίον τήςΈκκλησίας τού Θεού, άντιγράφουσα τά στυγερά εγκλήματα καί τάς βιαίας διώξεις τών Αθέων Καθεστώτων τού 20ού αίώνος.
2.1. Βία πρός αύτήν τήν'Ιεραρχίαν. 'Ολόκληρος ήΊεραρχία τήςΈκκλησίας τής'Ελλάδος, τόσον κατά τόν καιρόν τώνΈπαναστατικώνΣτρατιωτικών Κυβερνήσεων, 1922-1924, όσον καί άργότερον έπί Πολιτικών Κυβερνήσεων, έσιώπησεν έμπρός εις τήν καταπάτησιν τών Πανορθοδόξων Αποφάσεων καί τής Πανορθοδόξου Πρακτικής τής Εκκλησίας περί τούΉμερολογίου, καί έν σιωπή ήνέχθη κατ’ έπανάληψιν τήν παραβίασιν τού Κανονικού καίΈκκλησιαστικού Δικαίου καί τήν καταπάτησιν τού Θεσμού τής Συνοδικότητος καί τής Άρχής τής πλειοψηφίας. Αύτή ή ούσιαστική κατάργησις τού Αύτοδιοικήτου τήςΈκκλησίας δέν διεπράχθη έλευθέρα καί άβιάστω βουλήσει, άλλά εκβιαστικούς καί βιαίως.
2.2. Βία πρός όσους δέν έδέχθησαν τήν Αλλαγήν τούΉμερολογίου. Τό δίδυμον άρμα της Έβραιομασονίας, Νεοημερολογιτική Εκκλησία καί Κράτος, εξαπέλυσε ΔΙΩΓΜΟΝ κατά τών Γνησίων ’Ορθοδόξων Χριστιανών (Παλαιοημερολογιτών), τόσον μετά τό 1924, όσον καί μετά τό 1935, καί μετά τό 1950, καί έως τό 1961. Καταπατώντας τήν ΘρησκευτικήνΈλευθερίαν τής συνειδήσεως καί τό Σύνταγμα τού Κράτους, μέ Αντισυνταγματικούς Νόμους προέβη εις άπηνεΐς Διωγμούς:Έσφράγιζε Ναούς· έφυλάκιζε Κληρικούς· έξύριζε καί άπεσχημάτιζε Μοναχούς καί Κληρικούς· έδερνε Πιστούς, μάλιστα δέ καί μέχρι θανάτου· έστελνε εις τήν εξορίαν Αρχιερείς,
Άγιορείτας και λοιπούς Κληρικούς· διέλυενΈπιταφίους· εμπόδιζε την άσκησιν τών λατρευτικών καθηκόντων τών Παλαιοημερολογιτών (Θείας Λειτουργίας, Βαπτίσεις, Γόμους, Κηδείας,Επιταφίους)· δέν άνεγνώριζε τά Μυστήρια τών Γ.Ο.Χ., ένώ καταχωρούσε αυτά τών Αιρετικών καί Αλλοθρήσκων έθεσεν εις τήν παρανομίαν τήν ύπό τών Παλαιοημερολογιτών άνέγερσιν Ναών, καί μέχρι σήμερον δέν έχει κατοχυρωθή άκόμη διά Νόμου τό δικαίωμα τών Γ.Ο.Χ. νά κτίζουν Ναούς. Χαρακτηριστική είναι καί ή ύπ’ άριθμ. 45/3-1-1951 Αντισυνταγματική Υπουργική Άπόφασις διά τής όποιας έκηρύχθη ό Διωγμός επί Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σπυρίδωνος Βλάχου. Τήν βάναυσον χεΐρα τού Νεοημερολογιτικοό Ναβουχοδονόσορος δέν τήν έγνώρισε μόνον ή Εκκλησία τών Γ.Ο.Χ. τήςΈλλάδος άλλά καί τής Κύπρου.
Ποτέ ή Μία, Αγία, Καθολική καί ΑποστολικήΈκκλησία τού Θεού εις όλην τήνΊστορίαν της δέν ήσκησε βίαν. Τούτο έπραξαν εναντίον της πάντοτε όλαι αί έξ αυτής άποσχισθεΐσαιΈκκλησίαι τών Αιρετικών, Σχισμαστικών καί Παρασυναγώγων, μιμούμενοι τούς Αλλοθρήσκους καί Αθέους. Φαίνεται καί έκ τού βίαιου προσώπου της ότι ή Νεοημερολογιτική Σχισματοαιρετική Εκκλησία, ή όποια είναι μόνον 90 ετών Εκκλησία, συγγενεύει μάλλον μέ τόν Τύραννον Διάβολον παρά μέ τόν Θεόν τής Ειρήνης.
3. Ή περαιτέρω Άπόκλισις τού Νεοημερολογιτισμοϋ πρός τήν Αϊρεσιν, τήν Παναίρεσιν και τήνΠανθρησκείαν του Αντίχριστου και Άθεου Οικουμενισμού.
Απογυμνωθεΐσα τής Θείας Χάριτος καί άποξενωθεΐσα τής Ειρήνης τού Θεού, ή Νεοημερολογιτική Εκκλησία προσέθεσεν εις τό βιογραφικόν της μύρια κακά, παρασύρουσα εις τήν άπώλειαν καί πάντας τούς κοινωνούντας αυτή ή άναγνωρίζοντας αυτήν ώς έχουσαν έγκυρα καίΊερά Μυστήρια.
3.1. Μή έχουσα πλέον κοινωνίαν μετά τού Θεού, έζήτησε κοινωνίαν μετά τών βλασφημούντων τών Θεόν, μετά τών Αιρετικών καί Αλλοθρήσκων. Διαχριστιανικός καί Διαθρησκειακός Οίκουμενισμός.Όσους ή’Εκκλησία τού Θεού άνά τούς αιώνας άπεκήρυξεν ώς Αιρετικούς καί άπέκοψε δι ’ ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ, ή ΝεοημερολογιτικήΈκκλησία καί οί κοινωνοϋντες αύτή άνεκήρυξαν Άδελφάς’Εκκλησίας.Ένώ είναι Σχισματοαιρετική καί Κακόδοξος παρουσιάζεται μέ τόν τίτλον «'Ορθόδοξος Εκκλησία», διαπράττουσα ΑΝΤΙΠΟΙΗΣΙΝ ΑΡΧΗΣ. Δέν έχει 'Ορθόδοξον αύτοσυνειδησίαν καί προσδιορίζει τήν ταυτότητά της μέ άναφοράν εις τάς ΑΛΛΑΣ, τάς ΑίρετικάςΈκκλησίας, άπό τάς όποιας άναζητά τήν άναγνώρισιν ότι είναιΈκκλησία. Δέν βλέπει εις τήν Κεφαλήν της τόν Θεόν, διότι έκεΐ πλέον εύρίσκεται ό Αντικείμενος. Δέν αισθάνεται έν τοϊς μέλεσιν αυτής τήν ΆκτιστονΕνέργειαν τής Θείας Χάριτος, διότι ή ενότητά της οίκοδομεΐται πλέον ύπό τού μυστηρίου τής Ανομίας. Διά τούτο προβαίνει εις τόν κατ’ ευφημισμόν Οικουμενικόν Διάλογον καί έτεροπροσδιορίζει τήν αύτοσυνειδησίαν της εις σχέσιν μέ τάς ΑίρετικάςΈκκλησίας, μετά τών όποιων συναγελάζεται διαρκώς. Ό Διάλογος αύτός όμως είναι Αντίλογος πρός τόν Θεόν, καί δέν είναι Οικουμενικός, διότι διεξάγεται έκεΐ όπου ΔΕΝ οίκεΐ ό Θεός, εις τήν έρημον τού άθέου κόσμου, όπου οΰκ έστιν Αλήθειας Δόγμα άλλ ’ Αλήθειας Άρνησις. Είναι άνεπίτρεπτον καί άπαράδεκτον νά θεωρήται'Εκκλησία Θεού μία Εκκλησία τής όποιας ή ταυτότης προκύπτει άπό τήν'Έγκρισιν τών Αιρετικών, (δηλαδή, μόνον επειδή τήν αναγνωρίζουν οί Αιρετικοί ώς Εκκλησίαν), καί άπό τήν Σχέσιν της μέ τούς Άντιφρονοΰντας πρός τόν Θεόν καί τούς Βλασφημούντας τόν Θεόν, όπως είναι αυτή τής Οίκουμενιστικής ΝεοημερολογιτικήςΈκκλησίας.
3.2. Μή έχουσα πλέον ένωσιν μετά τού Θεού, έζήτησεν ένωσιν μετά των βλασφημούντων των Θεόν, μετά τών Αίρετικών.Έχουσα άρνηθή τήν έν τώ Χριστώ διά τού Αγίου Πνεύματος πρός τόν Πατέρα προσαγωγήν, ή ΝεοημερολογιτικήΕκκλησία καί οί κοινωνούντες αυτή δημιουργούν νέαν'Εκκλησιαστικήν ταυτότητα, νέαν Έκκλησιολογίαν, νέον λόγον περί'Εκκλησίας. Εφαρμόζουν πλήρως τήν Αιρετικήν Οίκουμενιστικήν Θεωρίαν τών Κλάδων, Branch Theory, ότι ή Εκκλησία σήμερον δέν είναι Μία, άλλά είναι κατατεμαχισμένη εις πολλάς, καί θά γίνη Μία όταν εις τό μέλλον ένωθούν όλαι αί Αιρέσεις. Τί είναι λοιπόν ή Νεοημερολογιτική'Εκκλησία; Πάντως όχι ή Κοινωνία Σχέσις Ένωσις μέ τόν Θεόν, άλλά ή Κοινωνία Σχέσις Ένωσις μέ όσους είναι άναθεματισμένοι, άποκεκομμένοι άπό τόν Θεόν. Διά τούτο,ώς χόρτος έν πυρϊ άπεζηραμμένοι, οί Σχισματοαιρετικοί Νεοημερολογΐται καί όλοι οί συγκοινωνοί τους, συνάπτουν σχέσεις πνευματικής κοινωνίας καί έκκλησιαστικής ένώσεως μέ, εί δυνατόν, όλους τούς χωρισμένους άπό τόν Θεόν.
3.3. Είναι συνιδρυτής τού Αθέου καί Αντίχριστου Οίκουμενισμού. Συνέταξε τόν Καταστατικόν Χάρτην τού Οίκουμενισμού, ήτοι τήν Διαβόητον Αιρετικήν Οίκουμενιστικήν Εγκύκλιον τού 1920, Πρός τάς Άπανταχού Εκκλησίας του Χριστού, καί συμμετεΐχεν εις τά προπαρασκευαστικά στάδια τής ίδρύσεως τού Παγκοσμίου ΣυμβουλίουΈκκλησιών (Π.Σ.Ε.), τό όποιον είναι ή αιχμή τού δόρατος τού Οίκουμενισμού καί τής Πανθρησκείας, καί άπορρίπτει τήν ϋπαρξιν καί άποκλειστικήν μοναδικότητα τής Μιάς, Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής Εκκλησίας. Τέτοια στάδια προπαρασκευής ήσαν, τό Συνέδριον εις τήν Λωζάννην τήςΈλβετίας τό 1927, εις τό Λάμπεθ τής Αγγλίας τό 1930, εις τό’Εδιμβούργον τής Σκωτίας τό 1937, καί εις τήν Ούτρέχτην τής'Ολλανδίας τό 1938.
3.4. Ή Νεοημερολογιτική Εκκλησία ύπήρξεν'Ιδρυτικόν Μέλος τού Παγκοσμίου Συμβουλίου'Εκκλησιών. Εις τήν πρώτην, τήν ιδρυτικήν Συνέλευσιν τού Π.Σ.Ε., εις τό Άμστερνταμ τής'Ολλανδίας, 22 Αύγούστου έως 4 Σεπτεμβρίου 1948, συμμετεϊχον μετά τών Προτεσταντών πρώτοι καί καλύτεροι οί Νεοημερολογΐται: Πατριαρχεΐον Κωνσταντινουπόλεως,'Εκκλησία τής’Ελλάδος,Εκκλησία τής Κύπρου, καί Ρουμανική Επισκοπή τών'Ηνωμένων Πολιτειών, μέσα εις έν σύνολον 147 τοπικών Αιρετικών'Εκκλησιών. Σημειωτέον ότι ή Αιρετική Παπική'Εκκλησία δέν είναι μέλος τού Π.Σ.Ε.. Τό θεωρεί άπαράδεκτον, διότι πιστεύει ότι αυτή είναι ή Μία 'Εκκλησία καί αί άλλαι δέν είναι. Μέ τό 'ίδιον σκεπτικόν δέν θά μπορούσε ή ΝεοημερολογιτικήΈκκλησία νά μήν συμμετέχη καί νά μήν έχη ιδρύσει τό Π.Σ.Ε.; Δέν τό έκανε όμως, διότι δέν πιστεύει ότι είναι ή Μία, Αγία τού Θεού'Εκκλησία, όπως πράγματι ΔΕΝ είναι.
Έρώτησις: Ό Οίκουμενισμός τού Παγκοσμίου Συμβουλίου τών’Εκκλησιών είναι Παναίρεσις. Οί ΝεοημερολογΐταιΊδρυταί του είναι'Ορθόδοξοι; Άπαγε τής βλασφημίας καί τής παραφροσύνης.
3.5. Συμμετέχει εις Οίκουμενιστικάς, Διαχριστιανικάς, Διαθρησκειακάς Διασκέψεις καί Συμπροσευχάς. Εις τόΈβανστον τούΊλλινόϊ τών Η.Π.Α. τό 1954, μέ 161 Εκκλησίαςμέλη. Εις τό Νέον Δελχί τής’Ινδίας τό 1961, μέ 197 Έκκλησίαςμέλη. (Τότε έγιναν μέλη καί αί'Εκκλησίαι Ρωσίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Πολωνίας.). Εις τήν Ουψάλα τής Σουηδίας τό 1968, μέ 235 Έκκλησίαςμέλη. (Από τότε λαμβάνουν μέρος, μόνον ώς παρατηρηταί, καί έκπρόσωποι τού Βατικανού.) Εις τό Ναϊρόμπι τής Κένυας τό 1975, μέ 285 Έκκλησίαςμέλη. Εις τήν πειραματικήν Οίκουμενιστικήν Λειτουργίαν τής Λίμα τού Περού τό 1982. Εις τό Βανκοΰβερ τού Καναδά τό 1983, μέ 301 Έκκλησίαςμέλη, (όπου έπανελήφθη ή Λειτουργία τής Λίμα). Εις τήν Διαθρησκειακήν Συμπροσευχήν εις τήν Ασίζην τής'ίταλίας, 27 Όκτωβρίου 1986. Είςτήν Καμπέραν τής Αύστραλίαςτό 1991, μέ 317 Έκκλησίαςμέλη, (όπου έπανελήφθη και πάλιν ή Λειτουργία τής Λίμα). Εις τό Χαράρε τής Ζιμπάμπουε τό 1998, μέ 339 Εκκλησίαςμέλη. Εις τό Πόρτο Αλέγκρε τής Βραζιλίας τό 2006, μέ 348 Εκκλησίαςμέλη, καί τήν πολυπληθεστάτην συμμετοχήν 4.000 άντιπροσώπων άπό όλον τον κόσμον. (Εκεί συνυπεγράφη κείμενον μέ τίτλον, «Κάλεσμα νά γίνωμε ή Μία 'Εκκλησία ». Αρα οί Νεοημερολογίται, οί όποιοι συνυπέγραψαν αύτό τό κείμενον, πιστεύουν ότι δέν είναι ή ΜίαΈκκλησία τού Θεού.) Εις τό Μπουσάν τής Νοτίου Κορέας τό 2013, μέ 345 Εκκλησίαςμέλη.
Οί Νεοημερολογίται συνελειτούργηθησαν μετά τών Αιρετικών, Παπικών καί Προτεσταντών. Συνελειτουργήθησαν καί μετά τών Αλλοθρήσκων, Είδωλολατρών καί Μάγων.
Αύτός είναι ό κύριος λόγος τής ίδρύσεως καί δραστηριότητος τού Π.Σ.Ε.: ή έμπέδωσις τής Θεωρίας τών Κλάδων (Branch Theory), συμφώνως προς τήν όποίαν ή Μία Έκκλησία τού Θεού δέν ύπάρχει ώς Μία'ΗνωμένηΕκκλησία, άλλά ύφίσταται διηρημένη εις πολλά μέρη ή κλάδους έκ τών όποιων θά έπανασυσταθή μέ τήν συνδρομήν καί τής ΝεοημερολογιτικήςΈκκλησίας. Από μόνο του αύτό τό γεγονός άποδεικνύει ότι ή Σχισματοαιρετική'Εκκλησία τού Νέου'Ημερολογίου δέν έχει τήν συνείδησιν ότι είναι ή Μία, Αγία, Καθολική'Εκκλησία τού Θεού.
Τό Παγκόσμιον ΣυμβούλιονΈκκλησιών, χρηματοδοτούμενον ύπό τού Αμερικανοεβραϊκοϋ Ο'ίκου Ρόκφελερ καί έδρεύον εις τό Οικουμενικόν Κέντρον εις τήν Γενεύην τής Ελβετίας, συγκεντρώνει τάς περισσοτέρας «Ορθοδόξους» λεγομένας 'Εκκλησίας, πλήθος ΠροτεσταντικώνΕκκλησιών, όπως τήν Αγγλικανικήν, πολλάς Λουθηρανικός, Μεθοδικός καί Μεταρρυθμισμένας, μερικάς Βαπτιστικάς καί ΠεντηκοστιανάςΈκκλησίας,Εκκλησίας Παλαιοκαθολικών, καί έν εύρύ φάσμαΉνωμένων καί Ανεξαρτήτων'Εκκλησιών. Αντιπροσωπεύει 590 εκατομμύρια άνθρώπους εις 150 χώρας καί περιλαμβάνει 520.000 ένορίας μέ 493.000 ιερείς καί ποιμένας. Μέ όλους αύτούς τούς Αιρετικούς έπικοινωνεΐ Πνευματικώς καί έργάζεται ή Νεοημερολογιτική Εκκλησία νά έπανιδρύση έκ τών Κλάδων τό όλον Δένδρον (Θεωρία τών ΚλάδωνBranch Theory), τήν κατ’ αύτούς μή ύπάρχουσαν Μίαν Εκκλησίαν τού Θεού, ή όποια θά είναι αύτή τού Αντίχριστου.Ή ΝεοημερολογιτικήΕκκλησία έμπράκτως κηρύττει καί πιστεύει ότι δέν είναι ή ΜίαΈκκλησία τού Θεού, άλλά καί άρνεΐται τήν ϋπαρξιν τής ΜιάςΈκκλησίας τού Θεού.
3.6. Προέβη εις τήν έξίσωσίν της μετά των Παπικών. Ό Κωνσταντινουπόλεως Άθηναγόρας συνεκάλεσε τήν Β' Πανορθόδοξον Διάσκεψιν τής Ρόδου, 26-29 Σεπτεμβρίου 1963, όπου άπεφασίσθη όμοφώνως άπό όλας τάς’Ορθοδόξους λεγομένας'Εκκλησίας ό «έπί ϊσοις δροις» Διάλογος μέ τούς Αιρετικούς Παπικούς.
3.7. Προβαίνει εις πυκνάς Συμπροσευχάς μετά των Παπικών καί Προτεσταντών καί συλλειτουργεΐται μεθ' όλων τών Αιρετικών. Αλλεπάλληλοι είναι αί δημόσιοι συμπροσευχαί μέ τόν Πάπα καί τούς Παπικούς, άρχής γενομένης άπό τάΊεροσόλυμα 5-6 Ίανουαρίου 1964, ύπό τού Πατριάρχου Αθηναγόρα καί τού Πάπα Παύλου ΣΤ'.Ή συνέχεια ύπήρξεν άκάθεκτος καί ύπό τών Πατριαρχών Δημητρίου καί Βαρθολομαίου μέ τά διάδοχα θηρία τού Θρόνου τής Αίρεσιοβριθούς Ρώμης, Πάπαν ΊωάννηνΠαϋλον Β', Βενέδικτον ΙΣΤ' καί Φραγκίσκον Α'. Βεβαίως ύπάρχει καί τό αιώνιον μίασμα τής έπισκέψεως τού ΠάπαΊωάννουΠαύλου Β' εις τήν'Ελλάδα, 4-5 Μαΐου 2001, καί τής συμπροσευχής του μέ τόν Αθηνών Χριστόδουλον, καθώς καί τής έπισκέψεως τού Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ' εις τήν Κύπρον, 4-6 Ιουνίου 2010. Αί συμπροσευχαί τών Νεοημερολογιτών καί τών Πατριαρχείων τού Παλαιού'Ημερολογίου μετά τών Παπικών, Προτεσταντών, Εβραίων, Μουσουλμάνων, άλλων Είδωλολατρών καί Σατανολατρών είναι πλέον καθημερινόν φαινόμενον, όπου εφαρμόζεται πλήρως καί άπολύτως ό Διαχριστιανικός καί Διαθρησκειακός Οίκουμενισμός.
3.8. Προέβη εις τήν Άρσιν τών Αναθεμάτων τού 1054 κατά τών Παπικών. Τήν 7-12-1965, ή οκταμελής περί τόν Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόραν Σύνοδος έψήφισε, κατά πλειοψηφίαν 6 έναντι 2, τήν Άρσιν τών Αιωνίων Αναθεμάτων τού 1054 κατά τής Παπικής Αίρέσεως. Χωρίς τήν ύπό τών Παπικών άνάκλησιν τών Αιρέσεων, μέ 6 ψήφους άπεσβέσθησαν 9 αιώνες Αναθεμάτων καί οί Παπικοί έκηρύχθησαν άθώοι.
3.9. Προέβη εις την Έγγραφον Αποδοχήν πάντων τών Αιρετικών.Έχουν υπογραφή εις μικτάς έπιτροπάς κείμενα τά όποια άναγνωρίζουν ώς'Ορθοδόξους τούς Μονοφυσίτας, ώς έγκυρον τό Βάπτισμα τών Παπικών καί τών Προτεσταντών (Βαπτισματική Θεολογία), ώς έγκυρον τήνΊερωσύνην τών Παπικών καί τών Αγγλικανών, ώς άποδεκτήν τήν εκατέρωθεν μετάδοσιν Κοινωνίας μεταξύ Παπικών καί 'Ορθοδόξων. Εις δέ τήν πράξιν γίνονται άποδεκτοί καί οί μικτοί γάμοι.
3.10. Προέβη εις τήν αλλοίωσιν τού Μυστηρίου τού Βαπτίσματος.'Η παρούσα γενεά είναι ή δευτέρα γενεά τών Νεοημερολογιτών τής'Ελλάδος ή όποια έξέρχεται τής Κολυμβήθρας Αβάπτιστος. Ή τριπλή πλήρης κατάδυσις τού Ορθοδόξου Βαπτίσματος άντικατεστάθη μέ «πλατσούρισμα», έπίχυσιν καί ράντισμα.Ή πρακτική τώνΈκκλησιών τού Παλαιού'Ημερολογίου εις Σερβίαν καί Ρωσίαν είναι χειροτέρα, καθότι έκεϊ «βαπτίζονται» καί ένδεδυμένοι έκτος Κολυμβήθρας.
Όλα τά άνωτέρω είναι άπόρροια τής Διαβοήτου Αιρετικής Οίκουμενιστικής Εγκυκλίου τού 1920, ή όποια ένεκρίθη καί άνεγνωρίσθη εις δύο «Πανορθοδόξους» Διασκέψεις κατά τήν δεκαετίαν τού 1960.
Άπό πτώσεως εις πτώσιν, ή Έκκλησία τού ΝέουΉμερολογίου καί πάσα ή πομπή αύτής έφθασαν εις τό πλέον άπόμακρον σημεΐον άπό τήν'Ορθοδοξίαν. Ό Μέγας Βασίλειος καί ή Σύνοδος τής Καρχηδόνος διδάσκουν ότι όσοι άναχωρούν άπό τόν κόσμον τούτον εύρισκόμενοι εις Σχίσμα ύφίστανται τήν ίδιαν ζημίαν μετά των Αβάπτιστων.
Ή Νεοημερολογιτική 'Εκκλησία είναι Σχισματοαιρετική. Μή πλανάσθε, Χριστιανοί, άπό τό εξωτερικόν της σχήμα, τό όποιον είναι σχήμα'Ορθοδοξίας. Αύτό ίσοδυναμεΐ μέ Άντιποίησιν Αρχής. Ή Νεοημερολογιτική Εκκλησία είναι ύπάλληλος τού νοητού Δράκοντος, τού Σατανά. Αύτός τήνϊδρυσεν. Αυτός τήν συντηρεί. Αυτός τήν κρατά ήνωμένην. Αύτώ καί αύτή έπιμελώς δουλεύει.
Ή Σχισματοαιρετική ΝεοημερολογιτικήΈκκλησία μέ όλην τήν άγέλην τών Αιρετικών πορεύεται πρός τήν Κατάργησιν τής'Ορθοδοξίας, άλλά «προς κέντρα λακτίζει», διότι «πύλαι Άδου ού κατισχύσουσιν Αύτής». Μάλιστα, όπως προελέχθη ύπό τού Κοσμά τού Φλαμιάτου τό 1849, θά τήν έπιχειρήσουν διά Μεγάλης Συνόδου: «Αδελφοί μου Χριστιανοί, προσέξτε, θά ίλθμ έποχή που θά θελήσουν νά καταργήσουν τήν'Ορθοδοξίαν διά τής συγκλήσεως μιάς Οικουμενικής Συνόδου. »Ή προετοιμαζομένη διά τό 2016 «Πανορθόδοξος Σύνοδος» έχει δλας τάς προδιαγραφάς νά είναι αυτή ή προφητευθεϊσα μοιραία Σύνοδος καί τό κύκνειον άσμα τής Σχισματοαιρέσεως τού ΝέουΉμερολογίου
ΤΕΛΟΣ
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου