Η θέσις τής Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι του Νεοημερολογιτισμού

Η ΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1924 ΕΩΣ ΤΟ 1935

Τό κείμενον τοῦτο ἀπετέλεσεν, ΕΙΣΗΓΗΣΙΝ τοῦ ἐλλογιμωτάτου θεολόγου κ. ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη ἐπί τοῦ δευτέρου θέματος τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν. ᾽Ανεγνώσθη κατά τήν συνεδρίαν τῆς 5/18.3.1991 ᾽Εκ τῆς προσεκτικῆς μελέτης τοῦ πρώτου θέματος τοῦ Θεολογικοῦ μας Διαλόγου προέκυψεν ὅτι τό ἡμερολογιακόν Σχίσμα τοῦ 1924 ἔχει κανονικά καί δογματικά αἴτιαι, τά ὁποῖα τό καθιστοῦν σχισματοαίρεσιν. Τό ὅλο θέμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὡς εἴδομεν, ἐκινή θη καί ἐπεβλήθη τό 1924 ὑπό τῆς δεοντολογίας τῆς οἰκου μενιστικῆς κινήσεως, ἀλλά καί μέχρι σήμερον πρός χάριν αὐτῆς παραμένει! Νεοημερολογιτισμός καί Οἰκουμενισμός εἶναι ἀναποσπάστως συνδεδεμένα μέχρι ταυτότητος. Διά τόν λόγον αὐτόν οἱ ἐκκλησιαστικοί παράγοντες τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ δέν τολμοῦν νά θίξουν τό Νεοημερολογιακόν Σχίσμα τοῦ 1924 εἰς τήν οὐσίαν του καί δέν διανοοῦνται Θεολογικόν Διάλογον διά τήν θεραπείαν αὐτοῦ, ἀλλ' ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον ἀναλίσκονται εἰς τό νά ἀποκρύπτουν τήν οὐσίαν τοῦ σχίσματος καί ἐπιδίδονται εἰς ινευδολόγους διαστροφάς, διαρρηγνύουν δέ τά ἱμάτιά των ἐπί τῶ ἀκούσματι ὅτι εἶναι σχισματοαιρετικοί, καί ὡς τοιοῦτοι εἶναι ἐκτός ᾽Εκκλησίας καί οἱ «λειτουργοί» των δέν εἶναι οἰκονόμοι τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. 

Τό δεύτερον κατά σειράν θέμα τοῦ διεξαγομένου Θεολογικοῦ Διαλόγου μας εἶναι ἐξαιρετικά σημαντικόν, διότι ἔχει ὡς ἀντικείμενον τήν θέσιν τῆς ᾽Εκκλησίας ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τόν Μάρτιον τοῦ 1924 ἕως τό ἔτος 1935. Δηλαδή, ἐρευνᾶ τήν ἀπ' ἀρχῆς τοῦ σχίσματος συνείδησιν καί ὁμολογίαν τῶν μελῶν τῆς ᾽Εκκλησίας (τῆς ᾽Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.), τά ὁποῖα δέν ἐδέχθησαν τήν και νοτομίαν τοῦ 1924 καί δέν ἐπεκοινώνησαν μέ τήν καινο τόμον ῾Ιεραρχίαν καί κλῆρον. ῎Ας σημειωθῆ ὅτι κατά τό 1924 δέν ἦσαν γνωστά ὅλα ὅσα ἡμεῖς σήμερον γνωρίζομεν διά τήν οἰκουμενιστικήν κίνησιν καί γενικώτερα ὅσα ἀνεφέρθησαν εἰς τό πρῶτο θέμα τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου. Πάρα ταῦτα ὅμως εἰς τόν «Φύλακα τῆς ᾽Ορθοδοξίας, ὅς ἐστίν αὐτός ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ»,2 ὑπῆρχεν ἕνα λεπτότατον, ἀλλά καί ζωηρότατον αἰσθητήριον κριτήριον ᾽Ορθοδοξίας, ὥστε διέκρινεν ἐν τῆ καινοτομία τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ «σχίσμα», «αἵρεσιν», «φραγκιάν», «ἡ ὁποία ἐκσάλλει τῆς ᾽Εκκλησίας καί χωρίζει ἀπό τόν Χριστόν». Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ὁμολογία τῶν πιστῶν τήν ἑπομένην τῆς ἐπιβολῆς τῆς καινοτομίας (11/24.3.1924) καί ἡ ὁποία ἐκκινεῖ ἐξ ῾Αγίου ῎Ορους. ᾽Αναφέρομεν χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν ἐξ Αγίου ῎Ορους πρός τούς ἐν τῶ κόσμω χριστιανούς: «Διά τήν καινοτομίαν, ἤ εἰπεῖν διά τήν αἵρεσιν τοῦ ἡμερολογίου, ἆραγε τί νά ἔγινε, προχθές τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἰς τάς ᾽Αθήνας… Κἀγώ γράφω εἰς μερικούς ἀδελφούς τά ἐπιτίμια διά τούς καινοτόμους, καί τούς τήν ἐκκλησιαστικήν γραφήν καί παράδοσιν μετατρέποντας… Νά ἀναγνώσητε δέ καί τά ἀναθέματα τῶν ῾Αγίων Πατέρων καί Πατριαρχῶν (σ.σ. κατά τῆς καινοτομίας καί τῶν καινοτόμων). Νά προσέχητε πολύ, οὐ μόνον νά φυλάττη τε, ἀλλά οὔτε καί μέ τόν λογισμόν νά μή δεχθῆτε τήν καινοτομίαν»3. Καί εἰς ἄλλην ἐπιστολήν τοῦ π. Ματθαίου 5.2.1926 τονίζεται: «῾Ως δέ διά τό νέον ῾Ημερολόγιον νά μή δέχεσθε, διότι ἀπό Χριστοῦ χωρίζεσθε». Δέν εἶναι ἀσφαλῶς μοναδικός ὁ π. Ματθαῖος, ἀφοῦ καί πολλοί ἄλλοι ἱερομόναχοι πρίν ἀκόμη ἐξέλθουν ἐκ τοῦ Αγίου ῎Ορους τά αὐτά ἐκήρυσσον καί ἐν προφορικῶ λόγω καί ἐν ἐπιστολαῖς καί ἐν εἰδικοῖς πονήμασι. ᾽Από τήν πρώτην ἡμέραν ἡ ἐκκλησιαστική συνείδησις τῶν Γ.Ο.Χ. ἦτο ὅτι ἡ Καινοτομία τοῦ Νέου ἡμερολογίου χωρίζει ἀπό τόν Θεόν καί ὁδηγεῖ εἰς τήν Φραγκιάν, αὐτοί δέ, παραμένοντες τῇ ἑορτολογικῇ παραδόσει, παραμένουν ἐν τῆ ᾽Εκκλησία, ἐξ ἦς ἐξέρχονται, ἕνεκα τῆς καινοτομίας, οἱ Νεοημερολογῖται. Εἶναι χαρακτηριστικόν τί εἶπεν μεταξύ τῶν ἄλλων ἐν σχέσει πρός τό ἡμερολόγιον, ὁ λόγιος μοναχός Εὐλόγιος Κουρίλας, ἀπό τοῦ ῎Αμβωνος τῆς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων, κατά τήν πανήγυριν τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ 1925, ἐνώ πιον 500 καί πλέον πανηγυριστῶν: «Κρατεῖτε Πατέρες τάς παραδόσεις καί προσέξαε καλῶς διότι ἡ αἱῤεσις καί ἡ κακοδοξία εἰσχώρησε καί εἰς τό ῞Αγιον ῎Ορος, καί κατώρθωσεν ὁ ἀχέκακος ἐχθρός νά ἁρπάση μίαν ἐκ τῶν εἴκοσι ῾Ιερῶν Μονῶν (ὥς ποτε ἐκ τῆς δωδεκάδος τῶν ᾽Αποστόλων τόν ᾽Ιούδαν, καί ἐκ τῆς τεσσαρακοντάδος τόν ἕνα τῶν Μαρτύρων), τήν ὁποίαν καέστησεν αίρετικήν, ἐπαναλαμβάνω αἱρετικήν. Διά τοῦτο πρέπει νά συνασπισθῶμεν πάντες, νά ἀποτελέσωμεν ἕναν Σύνδεσμον διά νά ἀντιπαραταχθῶμεν κατά τῆς κακοδοξίας. Σεῖς οἱ γεροντότεροι νά προηγηθῆτε, καί ἡμεῖς οἱ νεώτεροι νά ἀκολουθήσωμεν». ᾽Επίσης ὁ αὐτός, γράφων πρός τινα τῶν Ζηλωτῶν, κατά τήν 23ην Σεπτεμβρίου 1926, ἔγραφε καί ταῦτα: «ἐδηλώσαμεν (πρός τόν Πατριάρχην) ὅτι ἐμμένομεν καί θά ἐμμένομεν εἰς τό παλαιόν ἡμερολόγιον… καί ὅταν ἐγώ ἔγραψα καί ὠνόμασα τούς Βατοπαιδινούς αἱρετικούς, ἐσταμάτησαν καί τά λοιπά Μοναστήρια…». (῞Απολογία τῶν ἐν ῾Αγίῳ ῎Ορει Ζηλωτῶν Πατέρων, ᾽Αθῆναι 1934, σελ. 16). Εἶναι ἀπαραίτητον νά σημειώσωμεν ὅτι, κατά τά πρῶτα ἔτη τῆς καινοτομίας, οἱ ἐμμείναντες εἰς τό παλαιόν χριστιανοί, καί πρίν ἀποκαλυφθῆ ἡ διείσδυσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τούς χώρους τῶν ᾽Ορθοδόξων, ἀνεγνώριζον ὡς ᾽Ορθοδόξους τάς ᾽Εκκλησίας, αἱ ὁποῖαι παρέμειναν εἰς τό παλαιόν, κύριος δέ στόχος αὐτῶν ἦτο ἡ ἐπαναφορά τῶν ἐκτροχιασθέντων νεοημερολογιτῶν εἰς τήν τροχιάν τῆς ᾽Ορθοδοξίας, διά τῆς ἐπιστροφῆς αὐτῶν εἰς τό παλαιόν ἡμερολόγιον. Αὐτό ἰδιαιτέρως ἐπεδιώχθη καί ἀπό ᾽Αρχιερεῖς τῆς καινοτομησάσης ῾Ιεραρχίας, οἱ ὁποῖοι πιεσθέντες ἤ ἐξαπατηθέντες τό 1924 ἠκολούθησαν τήν καινοτομήσασαν ῾Ιεραρχίαν, ἀλλά δέν ἐπαύσαντο οὐδ' ἐπί στιγμήν νά ἀγωνίζωνται διά τήν ἐπαναφοράν τοῦ ἑορτολογίου. (4) ᾽

Ακόμη καί μέχρι τό 1935 οἱ ἐπιστρέιναντες ᾽Αρχιερεῖς διεκήρυσσον ὅτι εἶναι ὑπερευαίσθητοι ἔναντι τοῦ προκληθέντος σχίσματος καί ὅτι ἡ ἐνέργειά των νά ἐπιστρέψουν εἰς τό παλαιόν δέν εἶχεν ὡς πρόθεσιν τήν διεύρυνσιν τοῦ διχασμοῦ ἀλλά κλιμάκωσιν τοῦ ἀγῶνός των, ὥστε νά πεισθῆ καί δεχθῆ ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί ἡ ῾Ιεραρχία τήν ἐπιστροφή των εἰς τήν πρό τοῦ 1924 ἐκκλησιαστικήν κατάστασιν καί δή εἰς τήν λύσιν τήν ὁποίαν ἔδωκεν τό διάταγμα τῆς 18.1.1923. (5) ᾽Επεδίωκον τήν ἑνότητα «ἐν τῶ ἐδάφει τῶν σεπτῶν παραδόσεων καί τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων». (6) Εἶναι ἐξαιρετικά σημαντικόν τό ὅτι οἱ ἐμμείναντες εἰς τό παλαιόν δέν εἶναι εὐάριθμοι τινές ὡς ἰσχυρίζετο ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀλλά πολλαί χιλιάδες, ὁλόκληροι ἐνορίαι, περιοχαί. Καθολικός ἦτο ὁ συμπαρασυρμός μόνον τῆς ῾Ιεραρχίας, διά νά βεβαιώνη εἰς τούς αἰῶνας τήν παποκαισαρικήν μονοκρατορίαν τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἀλλά καί τῶν ἀπωλεσάντων τό ἀνάστημά των ῾Ιεραρχῶν τῆς ᾽Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἐξ ὧν οὐδείς εὑρέθη νά διαχωρίση τάς εὐθύνας του ἔναντι τῆς ὁλοκληρωτικῆς προδοσίας. ᾽Εν ἀντιθέσει ὅμως, πρός αὐτούς ἠγέρθη ὡς τεῖχος ἀπροσπέλαστον ὁ πιστός Κλῆρος καί Λαός. Αὐτή ἡ ἀκαταμάχητος δύναμις τοῦ πιστοῦ κλήρου καί λαοῦ, ἀνησύχησεν τόν δικτάτορα Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ὅστις συνεχίζων νά συσκοτίζη κι ἐξαπατᾶ (7), δι' ἐγκυκλίων καί ἄλλων συγγραφῶν, παραλλήλως ἐπιδίδεται καί εἰς νερωνείους καί μεσαιωνικούς διωγμούς κατά τῶν πιστῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι δέν ἀκολουθοῦν τήν σχισματοαίρεσίν του. Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ᾽Ενῶ ἡ ὁμολογία ᾽Εκκλησιολογία τῶν ᾽Ορθοδόξων πιστῶν Χριστιανῶν κατά τά πρῶτα ἔτη δέν ὑπάρχει συστηματικῶς διατυπωμένη εἰς κάποια συγγράμματα ἤ ἔγγραφα, διεσώθη ὅμως αὕτη ἐπακριβῶς καί συστηματικῶς» θά ἠδυνάμην νά εἴπω, εἰς βιβλίον τῶν καινοτόμων, τό ὁποῖον ἐγράφη ἤδη τό 1925, ἐπί τῷ σκοπῷ νά διασύρη τούς Γ.Ο.Χ., ὡς μή κατ' ἐπίγνωσιν ἔχοντας ζῆλον, ὡς πεπλανημένους καί ὡς βλασφήμους. Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἀνέθηκεν εἰς ἁγιορείτην, τόν ῎Αθανάσιον Βῆττον Δανιηλίδην (8) νά συγγράψη εἰδικήν μελέτην κατά τῶν Γ.Ο.Χ., ὅστις καί ἀνεδείχθη ἄξιος τῆς ἐντολῆς, συγγράψας τό βιβλίον:

«Η ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ἤ Η ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΟΡΤΟ ΛΟΓΙΟΥ» Ἀθῆναι 1926. ᾽Εν αὐτῶ παραθέτει λίαν σαφῶς, τήν ὁμολογίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ἔναντι τῆς Νοεημερολογιτικῆς ᾽Εκκλησίας. Λέγεται χαρακτηριστικῶς εἰς τό κεφάλαιον: ΣΥΝΟΨΙΣ ΤΩΜ ΦΡΟΜΗΜΑΤΩΜ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΑΛΟΥΜΕΜΩΜ «ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ» 1. Φρονοῦσιν ὅτι ᾽Εκκλησία ᾽Ορθόδοξος δέν ὑπάρχει, πλήν αὐτῶν. 2. Ἐνεργοῦσα ῾Ιερωσύνη δέν ὑπάρχει. Καί ἑπομένως: 3. Δέν ἀναγνωρίζουν ἐγκυρότητα μυστηρίων διόλου. 4. Ζητοῦν ἀπό ἡμᾶς ἀναθέματα κατά τῆς κυβερνώσης ᾽Εκκλησίας. 5. ᾽Αναθεματίζουν ἀδεῶς καί ἀσυστόλως τήν ᾽Εκκλησίαν. 6. Θεωροῦσι τά ἐπιτίμια τῶν κανόνων τῶν Συνόδων ὡς «ἐνεργεία» προστασσόμενα καί οὐχί ὡς «δυνάμει». (9) 7. ᾽Αρνοῦνται νά μνημονεύσουν τόν Πατριάρχην ἤ τόν Μητροπολίτην. 8. Τούς λειτουργοῦντας ἱερεῖς μέ τό νέον ἡμερολόγιον ὡς καί τούς λειτουργήσαντας, θεωροῦντες ὡς αἱρετικούς, δέν δέχονται εἰς κοινωνίαν. 9. ᾽Απορρίπτοντες τήν ᾽Ορθοδοξίαν καί τήν ἱερωσύνην τῶν ᾽Αρχιερέων καί ἱερέων διδάσκουσι τούς χριστιανούς: α) Νά μή λειτουργῶνται εἰς τούς ᾽Ορθοδόξους ναούς, ἀλλά νά μετασαίνωσιν εἰς τά ᾽Ερημοκκλήσια καί ἐκεῖ ἔχοντες ὁμόφρονα ἱερέα νά τελῶσι τήν λειτουργίαν καί νά μεταλαμσάνωσιν: ᾽Εάν δέ ἐλλείψει ἱερέως παλαιοημερολογίτου δυσκολεύωνται νά πράξωσι τοῦτο, τότε νά προτιμῶσι νά μή κοινωνήσωσιν εἰς τόν αἰώνα, παρά νά κοινωνήσωσιν ἀπό νεοημερολογίτην ἱερέα (!). β) Νά μή τελῶσι γάμους μέ τοιούτους ἱερεῖς, καί ἑπο μένως, μέ τοιούτους ἱερεῖς: γ) Νά μή σαπτίζωσι τά τέκνα των, καί ἀπό αὐτούς. δ) Νά μή δέχωνται ἁγιασμόν, εὐχέλαιον, παράκλησιν. ε) Νά μή λαμσάνωσιν ἀντίδωρον ἀπό τό χέρι τοιούτου ἱερέως. στ) Χαίρειν εἰς τούς τοιούτους ἱερεῖς νά μή λέγωσιν, οὐδέ ν' ἀσπάζωνται τήν δεξιάν των. Τοιαύτη εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν ἡγετῶν, τῶν αὐτοκα λουμένων τ᾽Ορθοδόξων ῾Αγιορειτῶν (!) ἥτις διέσχισε φεῦ! τόν χιτῶνα τῆς ᾽Εκκλησίας». (10) Εἰς τά ἀνωτέρω ἀπηχεῖται σαφῶς ἡ ὁμολογία ᾽Εκκλησιολογία τῶν Γ.Ο.Χ ἀπό τό 1924. ᾽Ιδιαιτέρας προσοχῆς δέον νά τύχη τό ὅτι ὁ ἐν λόγω ὑπέρμαχος τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, πρῶτος ἀνασύρει ἐκ τοῦ συθοῦ τῆς Ιστορίας τήν θεωρίαν περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία σχίσματος, ἡ ὁποία τό πρῶτον ἐπενοήθη μετά τήν σύνοδον τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας (1438-1439) ὑπό τῶν φιλοπαπικῶν λατινοφρόνων ἑνωτικῶν τῆς Κρήτης, οἱ ὁποῖοι ἀνεγνώριζον τήν ληστρικήν ἐκείνην σύνοδον καί ἐσλασφήμουν τόν ῞Αγιον Μάρκον. (11) ῾Ομοίως καί ἐνταῦθα, οὗτος ὁ Δανιηλίδης, ἐν σελίδι 42 καί ἑξῆς, ὑπεραμύνεται τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ ὡς δῆθεν προκαλέσαντος δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία, σχίσμα διότι κατ' αὐτόν, δέν καεδίκασεν τούς καινοτόμους Νεοημερολογίτας καμμία Σύνοδος! Λέγει χαρακτηριστικῶς: «᾽Αλλ' ἐρωτῶμεν…, πόθεν ἀρύεται τήν δύναμιν καί τό δικαίωμα νά καταδικάζει τήν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν (σ.σ. ἐννοεῖ τήν καινοτομήσασαν Νεοημερολογιτικήν) ὡς αἱρετικήν; Ποία Οἰκουμενική Σύνοδος μετά τήν καινοτομίαν ταύτην ἀπεφάνθη κατ' αὐτῆς, αἱρετικήν, διά τοῦτο, ἀνακηρύξασα ταύτην;» (αὐτόθι σελ. 45). Προκειμένου νά στηρίξουν τήν θεωρίαν των περί δυνάμει νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, τόσον ὁ Δανιηλίδης ὅσον καί οἱ Λαυριῶται μοναχοί ἀργότερα, ὑποστηρίζοντες τήν θεωρίαν ταύτην, ἠμφεσβήτουν τήν γνησιότητα καί τό κύρος τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, αἱ ὁποῖαι κατεδίκασαν τελεσιδίκως τό Νέον Παπικόν ῾Ημερολόγιον, ἤ ἰσχυρίζοντο ὅτι αἱ πανορθόδοξοι Σύνοδοι κατεδίκασαν μόνον τήν καινοτομίαν ἐπί τοῦ πασχαλίου Κανόνος καί οὐχί τό νέον ἡμερολόγιον (12). ῞Ολον τοῦτο ὅμως ἀπέβη εἰς βάρος των, διότι ἔδωκαν ἀφορμήν νά ἔλθουν περισσότεραι πηγαί εἰς τό φῶς, αἱ ὁποῖαι πληθωρικά καί μέ σαφήνεια μαρτυροῦν τήν ἱστο ρικότητα καί τό κῦρος τῶν συγκεκριμένων Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583-1587 καί 1593, αἱ ὁποῖαι κατεδίκασαν καί νέον μηνολόγιον καί νέον Πασχάλιον. ᾽Επ' αὐτοῦ ὁ λόγιος καί ὁμολογητής ῾Αγιορείτης, μοναχός ᾽Αρσένιος Κοττέας, εἰς τό βιβλίον του : «᾽Αντέλεγχος ἀβασίμου καί ἀσυστάτου ἐλέγχου. ᾽Απάντησις, εἰς τόν ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Αθηνῶν περί τοῦ ᾽Εκκλησιαστικοῦ ῾Ημερολογίου, ᾽Αθῆναι 1932» καί εἰς τήν σελ. 30 λέγει: «Εἶναι αὐτονόητον καί καταφανές, ὅτι αἱ καταδίκαι καί τά ἀναθέματα τά ἀπαγγελθέντα κατά τῆς Καινοτομίας τοῦ Πασχαλίου εἶναι συχρόνως καταδίκαι καί ἀναθέματα ἀπαγγελθέντα κατά τῆς διορθώσεως τοῦ ᾽Ιουλιανοῦ ῾Ημερολογίου τῆς συνεπαγομένης τήν ἀνατροπήν τοῦ ὅλου Πασχαλίου Κύκλου». Καί περί τῆς ῾Ιστορικῆς ἀξιοπιστίας καί τοῦ κύρους τῶν ἀποφάσεων τῶν ἐν λόγω Συνόδων ἀπεφάνθημεν ἐν τῶ πρώτω θέματι. ᾽Ενταῦθα τονίζομεν ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. ἀπ᾽ ἀρχῆς ὀρθῶς ἐπεσήμαναν καί ἐξετίμησαν τό κῦρος αὐτῶν τῶν ῾Αγίων Συνόδων καί ἀντιμετώπισαν τήν περί «δυνάμει» (13) πεπλανημένην θεωρίαν. ῞Οθεν εἰς τάς συγγραφάς των καί ἀπαντητικάς μελέτας των, τονίζουν ὀρθότατα καί ἀπολύτως κανονικῶς τό δεδικασμένον τοῦ νέου ῾Ημερολογίου, ὥστε κάθε ἰσχυρισμός τῶν νεοημερολογιτῶν, περί δῆθεν δυνάμει σχίσματος νά ἀποβαίνη κενός, ἀλλά καί νά ἀποκαλύπτεται ἡ πλήρης ἀδυναμία τῶν κακοδόξων νά ἀντιμετωπίσουν τήν σθεναράν ὁμολογίαν τῶν Γ.Ο.Χ., καθ' ἥν ἡ νεοημερολογιτική ῾Ιεραρχία ἐξῆλθεν τῆς καθολικῆς ᾽Εκκλησίας, δεχθεῖσα δεδικασμένην καινοτομίαν, ἐνῶ οἱ Γ.Ο.Χ. παραμένουσι πιστά τέκνα Αὐτῆς. Ὁ αὐτός π. ᾽Αρσένιος Κοττέας εἰς τό βιβλίον του «ΚΕΝΤΡΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΗΜΩΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» ΑΘΗΝΑΙ 1925 γράφει ἐπ' αὐτοῦ: «῾Ημεῖς, οἱ ταπεινοί Μοναχοί τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, τοῦ «Περιβόλου τούτου τῆς Παναγίας», δόκιμοι, μοναχοί, καί μεγαλόσχημοι, ἱεροδιάκονοι, ἱερεῖς καί πνευματικοί, ὁμολογοῦμεν παρρησία καί χωρίς ἀμφισολίαν, ὅτι μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ εἴμεθα καί θά μείνωμεν τέκνα τῆς ῾Αγίας ᾽Ανατολικῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, ἕκαστος ἐν ὧ ἐκλήθη καί ὡρίσθη ἐλέω Θεοῦ». (14) ᾽Επίσης εἰς τό ἴδιον βιβλίον του λέγει: «Συγχρόνως δηλοῦμεν ἀπό τώρα ὅτι: συμφώνως τῶν ὅρων τῶν θείων Κανόνων… δέν θά ὑποταχθῶμεν καί κοινωνίαν μετ' αὐτῶν (σ.σ. τῶν καινοτόμων) δέν θά ἔχωμεν κατά τήν ἀπόφασιν τοῦ Γ’ κανόνος τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὅπου, λέγει: «… τοῖς ἀποστατήσασιν ἤ ἀφισταμένοις ἐπισκόποις μηδ' ὅλως ὑποκεῖσθαι κατά μηδένα τρόπον». (15) Καί συμπεραίνει: «Λοιπόν ἡμεῖς οἱ ᾽Ορθόδοξοι Χριστιανοί… ῾Ημεῖς οἱ τά πάτρια ἀκολουθοῦντες, ἐάν δικαίως χωριζώμεθα παρά τῶν μεταρρυθμιστῶν αὐτῶν οἱοιδήποτε καί ἄν εἶναι – καί μᾶς προσάλλουν ὅτι ἐκάμαμεν σχίσμα ἐν τῆ ᾽Εκκλησία, πρός ἡσυχίαν των, τούς ὑπενθυμίζομεν καί πάλιν τόν ΙΕ’ Κανόνα τῆς ΑΒ Οἰκ. ὅστις λέγει:… Οὐ γάρ ἐπι σκόπων, ἀλλά ψευδοεπισκόπων, καί ψευδοδιδασκάλων μετέγνωσαν, καί οὐ, σχίσματι τήν ῞Ενωσιν τῆς ᾽Εκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν «᾽Εκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». (16) Καί παρακατιών λέγει ὅτι εἰς τήν ῾Αγίαν παράδοσιν ἀνήκει καί τό ᾽Εκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον: «Καί ἐάν ὁ καιρός σᾶς καλέση, μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ νά εἶσθε ἕτοιμοι ἵνα θυσιάσωμεν καί αὐτή τήν ζωή μας, καθώς πάντες ἔχομεν καθῆκον, διά νά φυλάξωμεν σῶα καί τηρήσωμεν ἀκέραια τά πατροπαράδοτα μέχρι τοῦδε ἐκ τῆς ῾Αγίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Ανατολικῆς ᾽Εκκλησίας. Εἰς τά πατροπαράδοτα ταῦτα συγκαταλέγεται καί τό ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον ᾽Εκκλησιαστικόν… Αὕτη εἶναι ἡ πίστις μας σήμερον, αὔριον καί μεθ' αὔριον καί ὅλας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας.» (17) Εἰς τό βιβλίον «ΑΣΠΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» ἐκδοθέν ὑπό τοῦ ῾Ιερομονάχου ᾽Ακακίου καί τοῦ Μοναχοῦ Αντωνίου τό 1927 σαφῶς καί ρητῶς διεσώθη ἡ ῾Ομολογία ᾽Εκκλησιολογία τῶν Γ.Ο.Χ. ἔναντι τῆς καινοτόμου ἐπισήμου ἐκκλησίας εἰς τήν ἐν αὐτῶ περιλαμβανομένην: ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΝ ΑΓΙΩ ΟΡΕΙ ΑΘΩ ΙΕΡΑΣ ΣΚΗΤΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ ΕΙΣ ΤΑΣ «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑΣ ΜΕΛΕΤΑΣ» ΤΟΥ ΑΡΧ/ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΥ Β. ΔΑΝΙΗΛΙΔΗ. ᾽ΕΥ αὐτῆ διακηρύσσονται καί ὁμολογοῦνται τά κάτωθι: «… Τίνες οἱ σχίσται καί ἐσχισμένοι καί σχισματικοί; ῾Ημεῖς οἱ κατέχοντας καί διακρατοῦνες τήν δισχιλιετῆ παράδοσιν τῆς ᾽Εκκλησίας εἴμεθα σχισματικοί, ἤ σεῖς οἱ χθές καί πρότριτοι ταύτης ἀποστάντες; Καί ἐξ ἁπλῆς ἀντιπαραθέσεως καταδεικνύεται ἐναρῶς ὅτι οἱ δεύεροι.» (18) «… Κόπτεσθε καί ἀφανίζεσθε ἵνα ἀποδείξετε ὅτι καί διά τῶν ἀναξίων ῾Ιερέων ἐνεργεῖ ἡ τοῦ Πνεύματος Χάρις τελεσιουργοῦσα τά Θεῖα μυστήρια. ᾽Αλλ᾿ οὐδείς τοῦτο ἀγαπητέ ἀμφισβηετῖ. Νά μᾶς ἀποδείξετε παρακαλοῦμεν ἐάν διά τῶν σχισματικῶν ἤ αἱρετικῶν ἐνεργῆ ἡ Θεία Χάρις. Στή σελ. 38 λέγετε ὅτι «ἡ διόρθωσις τοῦ ἡμερολογίου εἶναι ἔργον τῆς κυβερνώσης ἐκκλησίας», ᾽Αλλά δέν μᾶς λέγετε ποίας ᾽Εκκλησίας; ῾Ο ᾽Αθηνῶν καί περί αὐτόν εἶναι ἐκκλησία;» (19) «᾽Εν σελίδι 78 ἐπιτιτθέμενος αὖθις κατά τοῦ ᾽Αρσενίου Κοττέα… ᾽Αλλ' εἰπατε ἡμῖν Σᾶς παρακαλοῦμεν ὁ Κοττέας ποιεῖ τό σχίσμα ὁ παρακινῶν κρατεῖν καί φυλάττειν τά πατροπαράδοτα ἤ Σεῖς οἱ καινά καί πρόσφατα εἰσάγοντες καί δογματίζοντες; Σύ καί ὁ οἶκος τοῦ πατρός Σου. ᾽Αλλ' οὐ περί πίστεως τό ἐγχείρημα, καί λοιπόν ἀκίνδυνος ὁ νεωτερισμός, ὧ βαρυκάρδιοι…». (20) «… ἡ διδασκαλία ἡμῶν οὐκ ἔστιν ἡμετέρα ἀλλά τῶν θεοφόρων Πατέρων ὁ δέ πονηρός οὐκ ἔχει χώραν ἐν ἡμῖν, Πατράσι θείοις ἑπομένοις, ἀλλ' ἐν ῾Υμῖν ἐπαναπαύεται τοίς συνεργοῦσιν αὐτῶ εἰς τό Θεοστυγές ἔργον τοῦ σχίσματος καί τῆς διαιρέσεως τῆς ᾽Εκκλησίας….» (21) «… ἀλλ' ἅπαντες (σ.σ. οἱ ἱεροί κανόνες) στρέφονται κατά τῆς κεφαλῆς τῶν ἀποστατῶν τῆς δισχιλιετοῦς παραδόσεως καί ἀποδεξαμένων τά καινά καί πρόσφατα, καί οὕτως σχισθέντων τῆς καλῶς κειμένης ᾽Εκκλησίας….» (22) Καί εἰς τό βιβλίον «ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ» τό ὁποῖον ἐκδίδουν τό 1934 οἱ ῾Ιερομόναχοι Ματθαῖος Πνευματικός, ῾Ιερώνυμος Πνευματικός, ᾽Αρχ. Γεδεών προηγούμενος, ᾽Ακάκιος Πνευματικός, Γεράσιμος Διονυσιάτης, ῾Ιλαρίων Λαυριώτης, Παρθένιος Νεασκητιώτης, ᾽Αντώνιος Νεασκητιώτης καί ᾽Αρτέμιος Ξενοφωντινός, γράφουν πῶς θεωροῦν τούς καινοτομήσαντας Κληρικούς τῆς ἐπισήμου ᾽Εκκλησίας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί ὁποίαν συνείδησιν ὁμολογίαν ἔχουν διά τούς ἐμμένοντας εἰς τήν παράδοσιν τοῦ ᾽Εκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου. «Οἱ ποιμένες σήμερον καινοτομήσαντες καί ὁ ἀκολουθήσας κλῆρος διέκοψαν τό ἱερόν μετά τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας δεσμόν! Δέν εἶναι Πλέον γνήσιοι αὐτῆς ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς ἀλλά νόθα μέλη αὐτῆς καί οὐδέ λειτουργοί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Οἱ δέ χριστιανοί οἱ ἐμμένοντες εἰς τήν πατρώαν εὐσέσειαν σήμερον καί ἀποστρεφόμενοι τό παπικόν μηνολόγιον (νέον ἡμερολόγιον) καί τηροῦντες τό ἑορτολόγιον καί καθεστώς τῆς ὀρθοδοξίας κατά τό μηνολόγιον αὐτῆς ἀκαινοτομήτως καί ὡς παρέδωκαν οἱ πνευματοφόροι πατέρες καί αἱ ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι εἶναι ἡνωμένοι μετά τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ καθολικῆς ἀποστολικῆς ἐκκλησίας καί εἶναι καπενώπιον τῆς Θείας δόξης τά γνήσια καί πιστά αὐτῆς τέκνα. Τούτους τούς χριστιανούς ἡ ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐμμένουν εἰς τούς ὅρους καί ἱεράν αὐτῆς παράδοσιν, γαλουχεῖ διά τῆς πλουσίας ἐν αὐτῆ θείας χάριτος τούτους θερμαίνει εἰς τούς κόλπους αὐτῆς· τούτους σκεύη ἐκλεκτά τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς καί μετά δόξης καί τιμῆς μετόχους τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἀναδεικνύει. (23) Καί εἰς τήν ἑπομένην παράγραφον ὑπό τόν τίτλο «᾽Εκκλησία τοῦ Θεοῦ» γράφουν: «῞Αὐτοί ἀκόμη οἱ χριστιανοί ὁσονδήποτε ὀλίγοι καί ἐάν μείνουν ἤ καί ἐλάχιστοι ἀποτελοῦν τήν τοῦ Θεοῦ ᾽Εκκλησίαν δεδομένου ὅτι μερικώτερον ᾽Εκκλησία λέγεται καί αὐτή ἡ σύναξις τῶν χριστιανῶν κατά τούς λόγους τοῦ ᾽Αποστόλου Παύλου: «᾽Εν ᾽Εκκλησία θέλω πέντε λόγους διά τοῦ νοός μου λαλῆσαι» (Α' Κορ. ιδ' 19) καί κατά τούς λόγους τοῦ Κυρίου ἡμῶν βεβαιώσαντος «Οὗ δ' ἄν εἰσί δύο ἤ τρεῖς συντηγμένοι ἐν τῶ ὀνόματί μου, ἐκεῖ ἐγώ ἐν μέσω αὐτῶν εἰμί». Τοῦτο καί ὁ μέγας τῆς ᾽Ορθοδοξίας πρόμαχος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ῞Αγ. Νικηφόρος βεβαιοῖ διδάσκων «Εἰ δέ καί πάνυ ὀλίγοι ἐν τῆ ὀροθοδοξία καί εὐσεβεία διαμείνωσι οὗτοι εἰσίν ἐκκλησία καί τό κῦρος καί ἡ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αὐτοῖς κεῖται. Κάν κακοπαθῆσαι αὐτοῖς ὑπέρ τῆς εὐσεσείας δεήσει, ὅπερ ἐστίν εἰς καύχημα αἰώνιον καί ψυχικῆς σωτηρίας πρόξενον».(24) Καί συνεχίζουν: «᾽Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι οἱ ἀποστάται Ποιμένες! Οὐδέ «στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» δύνανται ποτέ νά εἶναι οἱ νεωτερισταί! Ταῦτα εἶναι τῶν κακοδόξων ἡ διδασκαλία! Ταῦτα εἶναι τῶν αἱρετικῶν τό κήρυγμα! Ταῦτα εἶναι τῆς παπικῆς ὀφρύος ἡ ἀσεβής δοξασία!» (25) Καί πάλιν: «Δέν εἶναι λοιπόν οἱ νεωτερισταί «᾽Εκκλησία Θεοῦ ζῶντος» ὡς πλανῶντες καί πλανώμενοι κηρύττουν ἐνώπιον τοῦ ἀγνοοῦντος λαοῦ, άλλ' ἀποτελοῦν τήν «᾽Εκκλησίαν πονηρευομένων» κατά τόν Προφητάνακτα καί «Καϊφαϊκόν συνέδριον τῶν παρανόμων» κατά τούς ἁγίους Πατέραςι! Καί διά τοῦτο μετά τόσης ἐξανέστησαν μανίας κατά τοῦ Πλήθους τῶν πιστῶν ἐν Ἑλλάδι, τό ὁποῖον ὀνομάζει ὁ ᾽Απόστολος Παῦλος «στύλον καί ἑδραίωμα τῆς ἀληοθείας» καί τό ὁποῖον εἶναι «᾽Εκκλησία Θεοῦ ζῶντος» κατά τόν αὐτόν…» (26) Καί ἀλλαχοῦ πάλιν λέγουν: «᾽Εντός τοῦ πλοίου τούτου τῆς ᾽Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εὑρισκόμεθα, ὅσοι εἰς τήν πατρώαν εὐσέβειαν ἐμμένομεν, καί δέν πτοούμεθα ἑπομένως ἀπό τάς ἀπειλάς τῶν ὑπεναντίων…» (27) ᾽Επίσης εἰς τήν σελίδα 257 τοῦ ἰδίου συγγράμματος γίνεται λόγος περί τῆς κανονικότητος τῆς ᾽Αποστολικῆς διαδοχῆς τῶν κληρικῶν τῶν Γ.Ο.Χ. καί ὅτι, ἐν ἀντιθέσει μέ τούς καινοτόμους, αὐτοί εἶναι οἰκονόμοι τῆς Θείας Χάριτος ὡς ἐν τῆ ῾Αγία τοῦ Χριστοῦ ᾽Εκκλησία παραμένοντες. ῾Η Θεία Χάρις ᾽Αφοῦ ἀπεδείχθη τόσον σαφῶς, ὅτι οἱ νεωτερισταί δέν ἀποτελοῦν τήν ᾽Εκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καί ὅτι πᾶσα ἐκ μέρους αὐτῶν ἐν ὀνόματι τάχα τῶν ἱερῶν κανόνων ἐπιβαλλομένη ποινή καί αὐτό ἔτι τό φρικτόν «ἀνάθεμα» κατά τῶν εὐσεβῶν εἶναι ὄχι μόνον ἄκυρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἐπιστρέφει εἰς αὐτούς τούς ἰδίους νεωτεριστάς, εἰς δέ τούς πιστούς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καί εὐσεβεῖς ἀπεργάζεται δόξαν καί τιμήν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὑπολείπεται ἤδη νά ἐξετασθῆ τό ζήτημα τῆς θείας χάριτος. Λέγουν οἱ νεωτερισταί καί γράφει ὁ Παροναξίας κ. ῾Ιερόθεος, καθώς προανεφέραμεν, ὅτι «ὁ ἱερεύς διά νά ἔχη θείαν χάριν» πρέπει νά ἔχη κανονικήν τήν χειροτονίαν ὑπό κανονικοῦ ἀρχιερέως ἀλλά καί νά μένη πνευματικῶς ἡνωμένος μετ' αὐτοῦ καί ἑπομένως μετά τῆς ᾽Εκκλησίας. Καί ὅτι μέν ἡμεῖς ἔχομεν κανονικήν χειροτονίαν «ὑπό κανονικοῦ ἀρχιερέως» καί μεθ' ὑμῶν πάντες οἱ εὐλαβέστατοι ῾Ιερεῖς οἱ ἐμμένοντες εἰς τάς ᾽Εκκλησιαστικάς παραδόσεις καί ὑπέρ αὐτῶν ἀγωνιζόμενοι οὐδέποτε παρ᾽ οὐδενός τῶν καινοτόμων σήμερον ἠμφεσβητήθη· ὅτι δέ εἴμεθα καί ἡνωμένοι μετά τῆς Μητρός ἡμῶν Μιᾶς ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾽Αποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ ᾽Εκκλησίας καί ἑπομένως καί τήν θείαν αὐτῆς χάριν ἔχομεν ἀπεδείχθη τοῦτο ἐν τοῖς ἔμπροσθεν· διότι «ὡς τέκνα ὑπακοῆς» φυλάττομεν τούς ῾Ιερούς αὐτῆς θεσμούς καί παραδόσεις· καθόσον καί «῾Ημεῖς τῇ ἀρχαίᾳ θεσμοθεσίᾳ τῆς Καθολικῆς ᾽Εκκλησίας ἐπακολουθοῦμεν· ἡμεῖς τούς θεσμούς τῶν Πατέρων φυλάττομεν». (28) ᾽Αλλαχοῦ πάλιν κηρύσσουν ὅτι οὐδεμία κοινωνία τῶν Γ.Ο.Χ. μετά τῶν καινοτόμων ἐπιτρέπεται. «Δέν θά προδώσωμεν ἡμεῖς τόν πατρικόν θησαυρόν τῆς ὑγιαινούσης πίστεως! Δέν θ' ἀρνηθῶμεν τήν ᾽Ορθοδοξίαν τῶν Πατέρων ἡμῶν, ἀλλ' ὑπέρ αὐτῆς ὀφείλομεν νά θυσιά σωμεν τά πάντα, ἀφοῦ τό πᾶν γιά τά πιστά αὐτῆς τέκνα εἶναι ἡ εὐσεβής πίστις, διά τήν ὁποίαν τά ἑκατομμύρια τῶν ἁγίων Μαρτύρων ἐθυσιάσθησαν καί τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν ἐκακουχήθησαν καί τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός καί οἱ ῞Αγιοι Πάντες τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγωνίσθησαν!» Καί σημειώνουν: «Εἶναι φανερόν ἑπομένως τό καθῆκον παντός Χριστια νοῦ ᾽Ορθοδόξου νά μή μεταβαίνη εἰς ναόν, ὅπου ὑπάρχει ἱερεύς ἀποστάτης καί ἱερουργεῖ κατά τόν νεωτερισμόν τοῦ ἀντιχρίστου· διότι κατά τόν 33ον ἱερόν κανόνα τῆς ἐν Λαοδικεία Συνόδου δέν ἐπιτρέπεται νά συμπροσευχεται ὁ ᾽Ορθόδοξος χριστιανός μετά τῶν αἱρετικῶν ἤ σχισματικῶν. Οὐδέ εὐλογίαν λαμβάνει ὁ ὀρθόδοξος, ὅπου μεταβαίνει εἰς τόν κακόδοξον ἱερέα, διότι κατά τόν 32ον ἱερόν κανόνα τῆς αὐτῆς ἁγίας Συνόδου αἱ εὐλογίαι τῶν κακοδόξων εἶναι «ἀλογίαι μᾶλλον» · ὄχι δέ μόνον ὀρθόδοξος δέν πρέπει νά συνεορτάζη μέ τούς κακοδόξους, ἀλλά καί οὔτε τά δῶρά των νά δέχεται, ὅπου στέλλουν, ὅταν ἔχουν τάς ἑορτάς των κατά τόν 37ον κανόνα τῆς ἰδίας ἁγ. Συνόδου. Καί γεννᾶται τό ἐρώτημα ἐν τοιαύτη περι πτώσει, τί θά κάμη ὁ χριστιανός, ὅπου στερεῖται ἱεροῦ ναοῦ καί ἱερέως; Νά μιμηθῆ τό παράδειγμα τῶν ἁγίων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν, οἱτινες ζῶντες εἰς καιρόν διωγμοῦ τῆς πίστεως προσεκαρτέρουν εἰς τήν προσευχήν ἐν μέσω τῶν θλίψεων καί κακώσεων τοῦ σώματος, χαίροντες εἰς αὐτάς καί τῶ Θεῶ εὐχαριστοῦντες διότι διά τοῦ μικροῦ κόπου καί πόνου τοῦ σώματος ἀπελάμβανον τόν στέφανον τῆς καλῆς ὁμολογίας ἐν τῆ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. (29) Καί εἰς τό βιβλίον «᾽Απολογία» τῶν ῾Αγιορειτῶν Πατέρων σημειώνεται ρητῶς: «᾽Αφοῦ λοιπόν (κατά τούς ἀνωτέρω διαπρεπεῖς ἄνδρας) τό νέον ἡμερολόγιον εἶναι «κακοδοξία καί αἵρεσις» εἶναι «ἔργον τῶν Σιωνιστῶν καί τῶν Μασσώνων» εἶναι συγκατάβασις τῷ Παπισμῷ καί τοῖς Μασσώνοις»· οἱ δέ τοῦτο ἀκολουθοῦντες κατά συνέπειαν εἶναι αἱρετικοί: ἡμεῖς δέν ἐννοοῦμεν νά μνημονεύωμεν καί συγκοινωνῶμεν μετ᾽ αὐτῶν, οὐδέ νά θεωρῶμεν αὐτούς ὡς κεφαλήν τῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας». (30) Οἱ καινοτόμοι Νεοημερολογῖται καί εἰδικώτερα εἰς τό ῞Αγιον ῎Ορος ὁ προαναφερθείς Δανιηλίδης καθώς καί οἱ Λαυριῶται, ἐκήρυσσον, ὡς προείπομεν, ὅτι τό 1924 προεκλήθη δυνάμει σχίσμα ὑπό τῆς Νεοημερολογιτικῆς ῾Ιεραρχίας καί ὄχι «ἐνεργεία» τοιοῦτον, διότι «καμία Σύνοδος δέν κατεδίκασε τούς καινοτόμους ὡς σχισματικούς καί αἱρετικούς». Εἰς τό βιβλίον «Δίστομος Ρομφαία» γίνεται συστηματικός λόγος διά τήν προμνησθεῖσαν περί «Δυνάμει» θεωρίαν. ᾽Ιδού ἡ θέσις τοῦ Δανιηλίδη: «῎Ηδη ἐρωτᾶται: ἀπεκηρύχθησαν Σχισματικαί αἱ νεοημερολογητικαί ᾽Εκκλησίαι ὑπό τῶν παλαιοημερολογητικῶν ᾽Εκκλησιῶν; Οὐχί· τοῦτο δέν συνέβη· ἀλλ' ὡς τοῖς πᾶσι τυγχάνει γνωστόν ὑπάρχουσι αὗται εἰς στενωτάτας σχέσεις μετ' ἀλλήλων συγκοινωνοῦσαι καί συλλειτουργοῦσαι καί συμπεραίνομεν ὅτι μέχρι σήμερον ἡ τηρουμένη αὕτη ἑνότης τῶν ᾽Εκκλησιῶν τούτων, ἀποτελουσῶν τήν Μίαν ῾Αγίαν Καθολικήν καί ᾽Αποστολικήν ᾽Εκκλησίαν, εἶναι σύμφωνος μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ». (31) Καί ἡ ἀπάντησις τῶν Γ.Ο.Χ. ἦτο αὕτη: « Ω πλάνη!! ᾽Αλλ' ἐπειδή ἐρωτήσατε ἀνωτέρω, ἐάν ἀπεκηρύχθη ἡ τῶν Νεοημερολογιτῶν ᾽Εκκλησία σχισματική, καί ἐάν ἡ αἵρεσις τούτων ὑπό Συνόδου κατεδικάσθη, λέγω ὑμῖν ὅτι κατεδικάσθη, καί ὑπό τοπικῆς μεγάλης Συνόδου ἀπεκηρύχθη, καί τῶ φρικτῶ ἀναθέματι καθ' ὑπεβλήθη… Κατεδικάσθη λέω καί πάλιν ἡ παπική τοῦ νέου ἡμερολογίου αἵρεσις· καί ἰδού συμφώνως τοῦ στ' τῆς Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου Κανόνος, ὡς καί κατά τήν ἰδίαν ὁμολογίαν, ἥν ἀνωτέρω ὁμολογεῖτε, εἶσθε ἐνεργεία σχισματοαιρετικοί· διότι ὁ μέν Κανών οὗτος λέγει ὅτι «Αἱρετικούς λέγομεν τούς τέ πάλαι τῆς ᾽Εκκλησίας ἀποκηρυχθέντας καί ἀναθεματισθέντας». Σεῖς δέ πάλιν λέγετε ὅτι ᾽Εκκλησία τις καθίσταται καί λέγεται ὅτι εἶναι ἐνεργεία Σχισματική, ὅταν ἀποκηρυχθῆ ὡς τοιαύτη ὑπό Συνοδικοῦ δικαστηρίου ἀντιπροσωπευομένου ὑπό τῶν λοιπῶν ᾽Εκκλησιῶν». Ταῦτα δέ ἅπερ λέγετε τόσον σεῖς, ὅσον καί ὁ ἀνωτέρω Κανών, ἀμφότερα ἀκρισῶς ἐσυνέσησαν τό πάλαι πρό (350) ἐτῶν κατά τό ἔτος (1583) ἐπί ῾Ιερεμίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ὅτε ἐν τῇ αὐτῇ πόλει συνήχθη ἡ μεγάλη ἐκείνη Τοπική Σύνοδος, ἥτις καί οἰκουμενική μάλιστα ὀνομάζεται παρά τοῦ ῾Ιεροσολύμων ἱεροῦ Δοσιθέου. Συνχθη δέ ἡ Σύνοδος αὕτη κατά τῶν καινοτομιῶν τοῦ τότε Πάπα Ρώμης Γρηγορίου, ὅστις καί τό αἰώνιον τῆς ᾽Εκκλησίας ᾽Ιουλιανόν ἑορτολόγιον μετερρύθμισε, καί εἰσήγαγε ἀντ᾽ αὐτοῦ τό Γρηγοριανόν, ἤ τό νῦν παρ' ἡμῖν λεγόμενον Νέον ῾Ημερολόγιον, τό ὁποῖον καί τό κυριώτερον ἔργον ὑπῆρξε τῆς Συνόδου ταύτης. Οἱ τήν μεγάλην δέ ταύτην Σύνοδον ἀποτελοῦντες ᾽Αρχιερεῖς, ὑπερέχοντες ἦσαν ὁ Κωνσταντινουπόλεως ῾Ιερεμίας, ὁ ᾽Αλεξανδρείας Σίλβεστρος, καί ὁ ῾Ιεροσολύμων Σωφρόνιος, οἵτινες ὁμοθυμαδόν πάντες κατεδίκασαν μετά καἶ ἄλλων αἱρέσεων τήν αἵρεσιν τοῦ Νέου ἡμερολογίου». (32) Βεβαίως καί ἄν ἀκόμη δέν ὑπῆρχεν τό δεδικασμένον καί δέν ἐπρόκειτο περί προκατεγνωσμένης καινοτομίας, (33) αἱρέσεως καί πάλιν αὐτή καθ' ἑαυτήν ἡ καινοτομία -αἵρεσις ἀποσχίζει καί ἀποκόπτει ἐκ τοῦ Σώματος τῆς ᾽Εκκλησίας καί νεκρά μέλη ποιεῖ τούς καινοτόμους αἱρετικούς. ᾽Εν προκειμένω ὅμως, ὡς ἀρκούντως ἐτονίσθη, ὁ νεοημερολογιτισμός εἶναι σαφῶς καί ἐπισήμως προκαταδεδικασμένος καί πρόκειται περί καθαρά προκατεγνω σμένης καινοτομίας — αἱρέσεως. Τοῦτο ἀκριβῶς καί πάλιν καί πολλάκις λίαν εὐστόχως τονίζουν οἱ ΓΟΧ, εἰς ἀπάντησιν πρός τούς ὑπερμάχους τῆς καινοτομίας: «… αἱρετικούς μέν λέγομεν αὐτούς, καί τῆς θείας χάριτος γεγυμνωμένους, ἀπό τήν στιγμήν τήν ὁποίαν ἀπεσχίσθησαν τῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐκήρυξαν τήν προκατεγνωσμένην τοῦ νέου ἡμερολογίου παπικήν αἱῤεσιν». (34) Καί πάλιν: «ἐκ τῶν ὅσων εἴπομεν ἐπληροφορήθημεν ὅτι ἐνεργεία σχισματοαιρετικοί οἱ νεοημερολογῖται εἰσί, καθ' ὅτι παλαιάν καί προκαταδικασμένην αἵρεσιν κηρύττουσι». (35) ῞Ως πρός τήν ἐπίκλησιν τῶν καινοτόμων τῆς σημειώσεως τοῦ ῾Ιεροῦ Νικοδήμου ἐπί τοῦ Γ', ᾽Αποστολικοῦ Κανόνος ἐφ ἦς ἐπεχείρησαν νά στηρίξουν τήν θεωρίαν τοῦ περί δυνάμει σχίσματος, ἀπαντοῦν λίαν εὐστόχως ὅτι: «῾Ο ῾Ιερός Νικόδημος ὁμιλεῖ περί παραβάσεως Κανόνων, καί καθαιρέσεως τῶν παραβαινόντων τούς κανόνας κληρικούς: οὐδέν δέ ἀναφέρει περί ὧν ὁ λόγος ἡμῖν Σχισματοαιρετικῶν». (36) ῾Η συνείδησις καί ὁμολογία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ὅτι ὄντως εἶναι ἐνεργεία σχισματική ἡ Νεοημερολογιτική ᾽Εκκλησία καί ὅτι δέν ἐπενεργεῖ διά τῶν σχισματικῶν λειτουργῶν της ἡ Θεία χάρις. ῾Η ὅλη περί «Δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» σχίσματος ἐν τῶ Νεοημερολογιτισμῶ διδασκαλία ἀνετράπη ὑπό τῆς ᾽Ορθοδόξου καί κανονικῆς θέσεως, καθ' ἥν ἡ νεοημερολογιτική ᾽Εκκλησία εἰσαγαγοῦσα «καινοτομίαν προκαταδεδικασμένην συνοδικῶς… Κατέστησεν ἑαυτήν ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΝ, ἐστερημένην Κοινωνίας Πνεύματος ῾Αγίου ἐν τοῖς τελεσιουργουμένοις παρ' αὐτῆς Μὑστηρίοις». (Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΝ ΤΗ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΤΗΣ,

«῾Ελληνικῆς Θρησκευτικῆς Κοινότητος τῶν Γνησίων ᾽Ορθοδόξων Χριστιανῶν» ᾽Αθῆναι 1931, σελ. 22). ῾Η πίστις ὁμολογία καί θέσις τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπ' ἀρχῆς εἶναι ρητή καί κατηγορηματική, ὅτι οἱ μέν καινοτόμοι διά τήν καινοτομίαν, αὐτήν καθ' ἑαυτήν, καί διά τό δεδικασμένον αὐτῆς ἐξῆλθον τῆς ᾽Εκκλησίας, οἱ δέ Γ.Ο.Χ. παραμένουσι ἐν Αὐτῇ, πρός τήν ὁποίαν δέον νά ἐπιστρέινουν καί οἱ καινοτομήσαντες διά τῆς ἀποβολῆς τῆς καινοτομίας. ᾽Ενῶ πληθωρικά ἐπικαλοῦνται τό δεδικασμένον, δέν παύουν ὅμως νά διακηρύσσουν τήν ᾽Ορθόδοξον διδασκαλίαν ὅτι ἡ αἵρεσις, ἀφοῦ κηρυχθῆ ἐπισήμως καί ἐφαρμοσθῆ, ἀποκόπτει καί ἐκβάλλει τῆς ᾽Εκκλησίας τά μέλη καί νεκρά ποιεῖ ταῦτα: «Πάντα οὖν τά πονηρά τῶν αἱρετικῶν συστήματα, ἀφ ἦς στιγμῆς ἐνόσησαν τήν ἀνίατον τῆς αἱρέσεως αὐτῶν νόσον, ὡς ἀνιάτως πάσχοντα, ἀπεκόπησαν ἐκ τοῦ ὑγιοῦς τῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας σώματος, καί ὡς σεσηπότα μέλη πόρρω ἐσλήθησαν ἀποκοπέντων δέ, οὐκ ἔτι τήν ὀρθόδοξον ἀποτελοῦν ᾽Εκκλησίαν, ἀλλ' οὐδέ τήν χάριν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος μεθ' ἑαυτῶν ἔσχον, ἐξ ἧς ἅπαξ διάπαντός ἐκπεπτώκασι. Τοῦτο δέ οὐκ ἐνώ λένω, ἀλλ' ὁ στύλος τῆς ᾽Εκκλησίας οὐρανοφάντωρ Μένας Βασίλειος· «῾Η μέν ἀρχή τοῦ χωρισμοῦ διά σχίσματος γέγονεν· οἱ δέ, τῆς ᾽Εκκλησίας ἀποστάντες, οὐκ ἔτι ἔσχον τήν χάριν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἐφ ἑαυτούς ἐπέλιπε γάρ ἡ μετάδοσις τοῦ διακοπῆναι τήν ἀκολουθίαν», (Μ. Βασιλείου Κανών Α'). (37) ῾Η ᾽Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. δέν εἶναι νέον τι, οὔτε ὀργάνωσις, οὔτε διαμαρτύρησις, ἀλλ' ἡ Καθολική ᾽Εκκλησία! ᾽Ιδού σαφής καί ρητή ὁμολογία: «Ναί ὧ νεωτερισταί· ναί· οὕτω καί ἡμεῖς πιστεύομεν τήν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν· καί αὕτη εἶναι ἡ λεγομένη Μία ῾Αγία Καθολική καί ᾽Αποστολική ᾽Εκκλησία, ἥτις καί τῶν Παλαιοημερολογιτῶν λέγεται, καθ' ὅτι ἔμεινεν καί ἤδη μένει πιστή εἰς τάς παραδόσεις καὶ δόγματα τῆς ἀρχαίας καί πρωτογόνου ἁγίας Καθολικῆς καί Μιᾶς τοῦ ῾Ιεροῦ Συμβόλου ᾽Οριθοδόξου ᾽Εκκλησίας.» Τόν νεοημερολογιτισμόν δέν διστάζουν νά ἀποκαλοῦν ᾽Ιουδαϊκήν Συναγωγήν: «Διά τοῦτο τοῖς πᾶσι ἔστω γνωστόν ὅτι ἡ ᾽Εκκλησία ἥτις ἤθελεν ἀλλάξει ἔθιμα καί τά ἀμετάθετα ὅρια,τῆς Μιᾶς ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾽Αποστολικῆς ᾽Εκκλησίας, οὐκ ἔστι αὕτη ᾽Εκκλησία, ἀλλ' ἰουδαϊκή Συναγωγή, τῆς Θείας χάριτος γεγυμνωμένη. ᾽Επίσης ᾽Επίσκοποι ὡς καί πάντες χριστιανοί, οἱτινες ἤθελον ὑποπέσει, οὐ μόνον αἱρέσει καί σχίσματι, ἀλλά καί θανασίμω ἀκόμη ἁμαρτήματι, γυμνοῦνταῖ τῆς Θείας χάριτος καί ἀδύνατον αὕτη ὅπως ἐπανακάμψη, εἰμή διά μόνης μετανοίας γνησίας καί χύσεως δακρύων πολλῶν. (39) ῾Η νεοημερολογιτική ῾Ιεραρχία στερεῖται τῆς ἁγια στικῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀφοῦ οἱ κληρικοί της ἔχασαν τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν ἐξαιτίας τῆς καινοτομίας. «Πῶς δέ καί τῶν ᾽Αποστόλων διάδοχοι οἱ τάς παραδόσεις αὐτῶν μή φυλάξαντες, καί τήν μεγάλην τοῦ Νέου ῾Ημερολογίου αἵρεσιν δημιουργήσαντες; Εἶναι λοιπόν τῶν ἀποστόλων διάδοχοι οὗτοι, δι' ὧν ὁ Θεός ἐνεργεῖ τήν δικαίωσιν καί τόν ἁγιασμόν τῶν Πιστῶν; Καί πῶς οἱ τῆς Θείας Χάριτος ἄμοιροι καί τῆς τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνης ἀλλότριοι, ἐνεργοῦν τήν δικαίωσιν καί τόν ἁγιασμόν τῶν πιστῶν;» (40) Καί ἐν σελίδι 23 τονίζεται: «Ναί ἐνοικεῖ ὁ Χριστός ἐν τῆ ᾽Εκκλησία αὐτοῦ, ἀλλ᾽ εἰς ἐκείνην, τήν ὁποίαν αὐτός ἱδρυσεν, ἥτις καί πιστή ἐν τῆ διδαχή αὐτοῦ μένει, καί ἡ ὁποία τό ἀλάθητον, καί ἀναμάρτητον, παρά τοῦ ἱδρυτοῦ αὐτῆς εἴληφεν, οὗ τῇ Θείᾳ χάριτι πάντες ἡμεῖς οἱ ἀποτελοῦντες τήν Μίαν ῾Αγίαν αὐτοῦ ᾽Εκκλησίαν, ἐρρύσθμημεν τῆς μεγάλης καί ἐσχάτης τοῦ ᾽Αντιχρίστου αἱρέσεως τοῦ Νέου ῾Ημερολογίου. Τοιαύτη δέ ᾽Εκκλησία, ἡ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν εἶναι καί λέγεται, ἥτις πιστή ἔμεινεν ἐν τῆ διδαχῆ τοῦ Χριστοῦ, φυλάττουσα ἀπαράτρεπτα, καί ἀναλλοίωτα, πάντα τά ὑπό τῶν ῾Αγίων Πατέρων παραδοθέντα Αὐτῆ δόγματα καί παραδόσεις. Σείς δέ πῶς ἀναισχύντως τολμᾶτε καί ὀνομάζετε τήν Νεοημερολογιτικήν Συναγωγήν ᾽Εκκλησίαν, ἥτις οὐκ ἐφύλαξε τήν ἱεράν τοῦ ἑορτολογίου παράδοσιν, σχισθεῖσα τῆς Μιᾶς ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾽Αποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ ᾽Εκκλησίας, καί μετά τῶν αἱρετικῶν Φράγκων ἐκπορνεύσασα, ἑνωθεῖσα καί συνεορτάζουσα; Πῶς δέ καί τούς τήν μεγάλην ταύτην αἵρεσιν δημιουργήσαντας προσατοσχήμους λύκους, Ποιμένας νομίμους λέγετε, καί διαδόχους τῶν ῾Αγίων ᾽Αποστόλων ὀνομάζετε; Μή καί πάλιν λέγω πλανᾶσθε· τήν ᾽Εκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, δέν ἀποτελεῖ ἡ πονηρά τῶν σχισματοαιρετικῶν μάζα, ἀλλά τό ἱερόν τῶν ᾽Ορθοδόξων Χριστιανῶν ἄθροισμα, τό ὁποῖον καί ὁ Χριστός πάντοτε ἁγιάζει διά τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου αὐτοῦ Πνεύματος, κατά τήν μετά τήν εἰς τούς οὐρανούς ἁγίαν αὐτοῦ ᾽Ανάληψιν, Θείαν έπαγγελίαν. Καί ταῦτα οὐχ ἡμεῖς λέγομεν, ἀλλ' αὐτός ὁ Θεός, ῞Ος πολυμερῶς καί πολυτρόπως τό πάλαι λαλήσας…». (41) Καί εἰς ἄλλο σημεῖον γράφει: «Τοιαύτην λοπτόν οὖσαν τήν ᾽Εκκλησίαν τῶν Νεοημερολογιτῶν, καί τοιούτων τῶν Ποιμένων αὐτῆς, δέν δυνάμεθα πλέον ἱνα εἴπωμεν αὐτήν ὀρθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, οὐδέ τούς ᾽Επισκόπους αὐτῆς ποιμένας νομίμους, καί τῶν ῾Ανίων ᾽Αποστόλων διαδόχους. ᾽Αλλ' ὡς εἴπομεν καί νῦν πάλιν λέγομεν, καί διά παντός λέγοντες οὐ παυσόμεθα, κηρύττοντες μετά ψυχικοῦ ἄλγους τήν πικράν μέν, ἀλλά μεγάλην ἀλήθειαν, ὅτι ἄμοιροι τῆς Θείας χάριτος πάντες οἱ τήν νεοημερολογητικήν ᾽Εκκλησίαν ἀποτελοῦντες, ὡς καί πάντες ὑποκριταί οἱ μετ' αὐτῶν ἐπικοινωνοῦντες· «ὁ γάρ αἱρετικόν δεχόμενος τοῖς αὐτοῦ ἐγκλήμασιν ὑπόκειται». (42) Ταῦτα πάντα μαρτυροῦσιν ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. ἀπ' ἀρχῆς ἀντιμετώπισαν τήν νεοημερολογιτικήν ἐκκλησίαν ὡς σχισματοαιρετικήν, ἑαυτούς δέ ὅτι εἰσί τέκνα γνήσια τῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Ανατολικῆς ῾Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾽Εκκλησίας. (43) ῎Ας δώσωμεν ὅμως τόν λόγον εἰς τήν ῾Ελληνικήν Θρησκευτικήν Κοινότητα τῶν Γ.Ο.Χ. διά νά ὁμιλήση διεξοδικῶς ἐπί τοῦ θέματος: «῎Ηδη κατόπιν τῶν ὅσων ἀνωτέρω ἐν συντομία περί Συνόδων ἐξεθέσαμεν γεννῶνται τά εὐλογοφανῆ ἐρωτήματα: 1) ῾Η Σύνοδος τῆς ῾Ελληνικῆς ῾Ιεραρχίας ἡ ἀποφασί σασα τήν ἀθέτησιν τῶν ἀποφάσεων τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583 καί τοῦ 1593 περί ᾽Εκκλησιαστικοῦ ἡμερολονίου εὑρίσκεται ἐπί ᾽Ορθοδοξούσης βάσεως, ἀφοῦ τά δεδικασμένα ὑπό προγενεστέρων Συνόδων, τῆ συναινέσει συμπάσης τῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, κατ' οὐδέν λόγον δικαιοῦνται νά ἀθετήσουν μετανενέστεροι; 2ον) Τήν ἀπόφασιν τῆς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ῾Ελλάδος πρός μεταρρύθμισιν τοῦ ᾽Εκκλησιαστικοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου ἄραγε ἐπεκρότησεν, ἠσπάσθη, ἐδέχθη πρός ἐφαρμονήν ἡ ᾽Ορθόδοξος τοῦ Χριστοῦ ᾽Εκκλησία, ἡ ἀνά τό πρόσωπον τῆς οἰκουμένης ὥστε νά γίνη ἀντιληπτόν τό ἐξωτερικόν γνώρισμα», ὅτι ἡ ὡς ἄνω σύνοδος ἐχειραγωγεῖτο ὑπό τοῦ Πανανίου Πνεύματος», ἤ συνέση τό ἀντίθετον ὅτι ἠκούσθησαν καί ἀκούονται εἰσέτι δριμύτατοι καί καυστικώτατοι ἔλεγχοι, πολλαί καί ἐντονώταται διαμαρτυρίαι παρά τῆς καθόλου ᾽Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾽Εκκλησίας διά τήν ἀντορθόδοξον καί ἀντεκκλησιαστικήν ταύτην καινοτομίαν, τήν συνταράξασαν καί συνταράσσουσαν ἕως τήν σήμερον ἅπασαν τήν ᾽Ορθοδοξίαν; Τάς ἀπαντήσεις ἅς τάς ἐννοήση ὁ καθείς, διότι εἶναι εὐκα τάληπτοι καί εἰς τόν ἀδιχέστερον. Τί ὅμως συνάνεται, ἀφοῦ δοθῶσιν αἱ πρέπουσαι ἀπαντήσεις εἰς τά ἄνω ἐρωτήματα; ῞Οτι ἡ ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος εἶναι ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ, διότι ἀφοῦ τό ᾽Ιουλιανόν ἡμερολόγιον ἀποτελεῖ ἀρχαιοτάτην ᾽Εκκλησιαστικήν παράδοσιν, καί ἀφοῦ καί εἰδικῶς, καί διά συνοδικῶν πανορθοδόξων ἀποφάσεων ἐν τῆ ᾽Ορθοδόξω ᾽Εκκλησία ἀμετάτρεπτον καί ἀκαινοτόμητον ὡρίσθη νά παραμένη, ΕΠΕΤΑΙ ὅτι, πᾶς ὅστις ἤθελεν ἐπιχειρήση ἐναντίον τῶν παραδεδομένων, κατά φυσικόν λόγον θά καταστήση ἑαυτόν ὑπεύθυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὡς τολμῶν νά διχοτομήση, νά διαιρέση τήν ΕΝΟΤΗΤΑ τῆς Μιᾶς ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾽Αποστολικῆς ᾽Εκκλησίας· καί συνεπῶς ἡ ῾Ελληνική ᾽Εκκλησία μέ τό νά σπεύση νά καινοτομήση εἰς τό ἡμερολόγιον παρανόμως, ἀντικανονικῶς, αὐθαιρέτως καί ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ, ἔγινε ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ,

ὡς σχισθεῖσα ἐκ τῆς συμφωνίας ἐν τῶ συνεορτάζειν μετά τῶν λοιπῶν ᾽Ορθοδόξων ᾽Εκκλησιῶν, ὡς σχισθεῖσα ἐκ τῆς ΕΝΟΤΗΤΟΣ μετ' αὐτῶν, καί ἀκολουθήσασα νεωτερισμούς, συνεορτάζουσα οὐχί πλέον μετά τῶν ᾽Ορθοδόξων ἀλλά συνεορτάζουσα μετά τῶν αἱρετικῶν φράγκων». (44) «ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ὅθεν ἡ ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ἡ ταράττουσα τῶν ᾽Εκκλησιῶν τήν συμφωνίαν καί τῶν πιστῶν τήν ὁμόνοιαν. ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ἡ ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ἡ εἰσάγουσα καί θεσπίζουσα 7ταρανόμους καί ἀντορθοδόξους διατάξεις. ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ἡ ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ἡ συνεορτάζουσα, παρά τούς κειμένους ἐκκλησιαστικούς νόμους, μετά αἱρετικῶν, καί οὐχί μετά ὀρθοδόξων. ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ἡ ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος, στερουμένη Πνεύματος ῾Αγίου καί Χάριτος Θεοῦ ἐν τοῖς παρ' αὐτῆς τελεσιουργουμένοις Μυστηρίοις. Τήν φωνήν αὐτήν πάντοτε ἀσιγήτως θὰ ἀναβοῶμεν, διότι πόθεν εὗρεν αὕτη τό δικαίωμα νά ὑψώνη θρασεῖαν τήν κεφαλήν, διά νά ἐκφεύγη τῶν ὁρίων αὐτῆς, ἐπί ἀσεβεία κατά τῶν Θεοφωτίστων Πατέρων τῆς ᾽Ορθοδοξίας καί ἀναιδεία κατά τῶν λοιπῶν ᾽Ορθοδόξων ᾽Εκκλησιῶν;» (45) «Περί τῶν ἀκολουθούντων τήν καινοτομίαν τοῦ ἡμερολογίου ἐν τῆ ᾽Ορθοδόξω ᾽Εκκλησία δυνάμεθα ἀδιστάκτως νά ἀποφανθῶμεν ὅτι τά παρ' αὐτῶν τελούμενα Μυστήρια εἶναι τύποι ἄνευ οὐσίας, κενά Πνεύματος ῾Αγίου, καί ἄκυρα ᾽Ορθοδόξως καθ' ὅσον ἀποσχισιΦέντες τῆς συμφωνίας καί τῆς ΕΝΟΤΗΤΟΣ τῆς καθ' ὅλου ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, ἀπετέλεσαν ἰδίαν ᾽Εκκλησίαν νεωτερίζουσαν, φατριάζουσαν, καί Σχισματικήν στερουμένην ῾Αγίου Πνεύματος. ῎Ισως τινές μᾶς εἴπωσι: Πῶς τοσοῦτον εὐκόλως καί ἀνενδοιάστως ἀποφαίνεσθε ὅτι ἡ ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ἐστερήθη τοῦ ῞Αγ. Πνεύματος, εἰσαναγούσα τό νέον ἡμερολόγιον, ἀφοῦ πολλοί ῞Ελληνες ῾Ιεράρχαι μετασαίνουσιν εἰς ῾Ιεροσόλυμα καί εἰς ῞Αγ. ῎Ορος, ἔνθα δέν εἰσήχθη ἡ καινοτομία αὕτη, καί ἐκεῖ γίνονται δεκτοί εἰς συλλείτουργον; ᾽Αλλ' ἐμεῖς θά ἀπαντήσωμεν: Τό ἐάνπτολλοί ῾Ιεράρχαι ῞Ελληνες νεωτερισταί μετα βαίνουν εἰς μέρη μή παραδεξάμενα τήν καινοτομίαν τοῦ ἡμερολογίου, καί ἐκεῖ μετά τῶν ᾽Εκκλησιαστικῶν τοῦ τόπου ᾽Αρχῶν συλλειτουργοῦσι, τοῦτο συμσαίνει ἐκ προσωποληψίας καί ἀνθρωπαρεσκείας τῶν δευτέρων, πιεζομένων ἴσως καί παρά πολιτικῶν καί Κυβερνητικῶν παραγόντων, ἀλλ᾽ ὅμως τοῦτο δέν ἀποτελεῖ ἀπόλυτον τεκμήριον ὅτι οἱ ῞Ελληνες ῾Ιεράρχαι διατηροῦν εἰσέτι τήν Θείαν χάριν. ῎Αλλως τε εἶναι ἐνωρίς διά νά ξεκαθαρισθοῦν τά πράγματα καλύτερον, καθ' ὅσον, ὡς συνήθως καί ἄλλοτε συνέσαινεν, οἱ ἀποστατοῦντες καί νεωτερίζοντες ᾽Αρχιερεῖς δέν ἀπεκηρύσοντο παρά τῆς ᾽Ορθοδοξίας εὐθύς ἀμέσως ἅμα τῇ ἀποστασία των, ἀλλά ἐδίδετο εἰς αὐτούς καιρός νά συνέλθωσι καί κατόπιν, ἐάν παρέμενον ἀμετανόητοι τότε ξεκαθαρίζοντο τά πράγματα». (46) Καί συνεχίζει ἡ ῾Ελληνική Θρησκευτική Κοινότης εἰς τόν ἴδιον βιβλίο της: «῾Η ᾽Αλήθεια τῆς ᾽Ορθοδοξἴας ἐν τῆ ᾽Αποδείξει της»: «῎Ηδη ὑπολείπεται νά ἐξετάσωμεν τήν στάσιν, ἥν ὀφείλει νά τηρήση πᾶς χριστιανός ὀρθόδοξος ἀπέναντι μιᾶς ᾽Εκκλησίας σχισματικῆς, ἀπέναντι μιᾶς ᾽Εκκλησίας νεωτεριζούσης, ἀπέναντι μιᾶς ᾽Εκκλησίας στερουμένης Πνεύματος ῾Αγίου. Τό ζήτημα εἶναι ἁπλούστατον πρός λύσιν. ῾Ο χριστιανός ὀφείλει νά περιφρονήση παραδειγματικῶς, τήν τοιαύτην ἐκκλησίαν, νά μή προστρέχη εἰς αὐτήν, καί νά μή ὑπακούη εἰς τάς διαταγάς της, νά ἀπομακρυνθῆ παντελῶς ἀπ' αὐτῆς καί νά διάγη ὡς ἐκ τῶν Πατέρων αὐτοῦ ἐδιδάχθη, καί ὡς καί πολλαί ἄλλαι ᾽Ορθόδοξοι ᾽Εκκλησίαι βαδίζουσι. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη λύσις εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΟΝΤΑΙ. ῾Ο χριστιανός ὅστις φροντίζει διά τό συμφέρον τῆς πίστεώς του, εὐθύς ὡς ἀντιληφθῆ αὐτήν διακινδυνεύουσαν ὀφείλει νά σπεύση ὁλοψύχως καί μέ τελείαν αὐταπάρνησιν νά ριφθῆ εἰς τόν ἀγῶνα. Θυσιάζων καί πλούτη, καί δόξας, καί θέσεις, καί οἰκογένειαν, καί τό αἶμά του ἐν ἀνάγκη, διότι τοῦτο ἀποτελεῖ καθῆκόν του, διότι τοῦτο ὅτε ἐσαπτίσθη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑπεσχέθη. ᾽Εάν δέ ἄλλως πράξη, προφασιζόμενος προφάσεις ἐν ἁμαρτίαῖς, ἅς γνωρίζη τότε καλῶς ὅτι, ἐγένετο αὐτόμολος καἶ φυγάς πρό ἀγῶνος ὅστις, θά τοῦ ἐγένετο ἀφορμή νά κερδίση πολλά διά τήν ψυχήν του ἐάν εἰς αὐτόν ἐρρωμένως ἠγωνίζετο. ᾽Εάν, ἐπαναλαμβάνομεν, ὁ χριστιανός ὑπό λύκων βαρέων ἀπειλούμενος, στρέψη τά νῶτα δεικνύων ἄνανδρον ἀδιαφορίαν, τότε πλέον ἅς μή ἀναμένη νά ἴδη πρόσωπον Θεοῦ, διότι τό πᾶν εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν ἐξαρτᾶται ἤ νά ἀγωνισθῆ ἀνδρείως καί στεφανωθῆ ὡς ὁμολογητής, ἤ νά καταδικασθῆ ὡς ἐπαίσχυντος ἀρνησίθρησκος καί ἐξωμότης. Διά τήν νενομένην καινοτομίαν τοῦ ἡμερολογίου εἶμεθα εἰς θέσιν νά γνωρίζωμεν ὅτι οἱ αὐτουργοί αὐτῆς μετενόησαν σκληρῶς διά τό ἔγκλημα, ἀλλά τετυφλωμένοι ἀπό ὑπεροψίαν καί ὑπερηφάνειαν, αἰσχύνονται νά κλίνωσι γόνυ εἰλικρινοῦς μετανοίας, καί ἐπικαλεσθῶσι τήν Θείαν εὐσπλαχνίαν, διά τοῦτο συντόμως θά ἀκούσωσι τόν πέλεκυν τῆς Θείας Νεμέσεως κατά τῶν κεφαλῶν των ἀνοικτιρμόνως καταπίπτοντα. (47) Καί διά τήν βίαν καί διωγμούς τούς ὁποίους μετῆλθεν ἡ καινοτόμος ῾Ιεραρχία ἀποκαλύπτουν ὅτι δέν εἶναι ᾽Εκκλησία Χριστοῦ ἀλλά ὁ διώκτης Αὐτῆς: «Καί ἡ ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ἀποστάτις καί ἐξωμότις κατέστη, διά τοῦτο εἰς τήν ἀποστασίαν καί ἐξωμοσίαν αὐτῆς ἀπαιτεῖ ἵνα πάντες τήν ἀκολουθήσωσι· ἀλλοίμονον δέ εἰς ἐκεῖνον ὅστις θά τολμήση νά ἀντιστρατευθῆ εἰς τούς σκοπούς της, καί νά καταστρατηγήση τάς παρανόμους διατάξεις της!.. ῎Ας μᾶς εἴπη ἡ ᾽Επίσημος ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ὁ Κριστός τίνα ποτέ ἐξεσίασε, ἱνα Τόν ἀκολουθήση; Καί λοιπόν αὐτή διατί βιάζει καί ἐξαναγκάζει; Εἶναι καί λέγεται ἡ ᾽Εκκλησία αὐτή ᾽Ορθόδοξος, μέ Κεφαλήν τόν Χριστόν, ἀφοῦ μετέρχεται μέσα ἐξαναγκαστικά τά ὁποῖα οὔτε ὁ Χριστός οὔτε οἱ ᾽Απόστολοι, καί ἐν γένει πάντες οἱ Χριστιανοί, ποτέ μετῆλθον; ᾽Αλλ᾽ εἴπομεν, καί ἐπαναλαμβάνομεν ὅτι ἡ βία αὕτη καί ὁ ἐξαναγκασμός ἀς ἀποτελῆ διά τούς ἁπλοϊκούς, τήν μόνην καί τρανήν ἀπόδειξιν τῆς ἀποστασίας τῆς ἄνωθι ᾽Εκκλησίας. Καί εἰς τί ἡ ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ἡ Σχισματική δέν προέση ἵνα πειθαναγκάση ἡμᾶς τούς παλαιοημερολογίτας νά ὑπακούσωμεν εἰς αὐτήν; Εἰς πολλά καί ἀνήκουστα. Καί ἐνῶ ἔχει πλῆθος ἄλλων πολεμίων της, καθ' ὧν ὀφείλει νά ἐκστρατεύση, ἐνῶ τήν ἐπιβουλεύονται πλεῖστα αἱρετικά, ἀναρχικά, καί προπαγανδιστικά στοιχεῖα, ἐν τούτοις ἐναντίον τούτων δέν λαμβάνει τήν πρέπουσαν στάσιν, ἀλλά λαμβάνει αὐτήν διά νά καταπολεμήση τήν μερίδα ἡμῶν, ἡ ὁποία πάντοτε διά τό συμφέρον καί διά τήν πρόοδον τῆς ᾽Ορθοδοξίας προσπαθεῖ. Δι' ἐκείνους, λέγομεν, δεικνύει ἀχαρακτήριστον ἀνοχήν, καί μόνον δι' ἡμᾶς ἔρχεται εἰς συνεννοήσεις μετά τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ἱνα διά τοῦ ὑποκοπάνου τῶν χωροφυλάκων ἐξοντώση τήν ἱεράν ἡμῶν ἰδεολογίαν. Εὐθύς ὡς ἀντιληφθῆ συνάθροισιν πιστῶν πρός τέλεσιν λειτουργίας κατά τό παλαιόν καί ὀρθόδοξον ἡμερολόγιον, λυσσᾶ καί μαίνεται θέτουσα εἰς κίνησιν ὁλοφόρους, διά νά νίνηται ἐνίοτε καί πρόξενος αἱματοχυσιῶν. ῾Ιερεῖς ᾽Ορθόδοξοι ἐμμένοντες εἰς τήν πίστιν τῶν πατέρων των, διά διατανῆς ἀποστατῶν ᾽Αρχιερέων συνελήφθησαν, ἐφυλακίσθησαν, ἐξωρίσθησαν, καί ποῖκιλοτρόπως παρά ἀσεσῶν ἀστυνομικῶν ὀργάνων ἐσασανίσθησαν καί ἐπροπηλακίσθησαν. Καί ἤδη ἐρωτῶμεν. ᾽Αποτελοῦν ταῦτα ἔργα χριστιανικά καί δή ὀρθόδοξα, ἅτινα διαπράττει ἡ ᾽Επίσημος ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος; ῎Ας ἀφήση ἡ Σχισματική τούς ἀνθρώπους ἐλευθέρους· ἄς ἀφήση τούς ἱερεῖς αὐτεξουσίους, καί τότε θά ἴδη τί θά γίνη. ἀλλά τυγχάνει νά ἔχη τήν κοσμικήν ἐξουσίαν εἰς χεῖράς της καί δύναται νά ἐπισάληται διά τῆς βίας, διά τοῦτο κατορθώνει νά ὑφίσταται. Λοιπόν ἄς μή γαυριᾶ αὐθαδῶς, καί ἄς μή λέγη ὅτι οἱ ὁπαδοί της εἶναι οἱ περισσότεροι. ῎Αν θέλη νά μάθη τήν ἀλήθειαν, ἄν θέλη νά ἴδη τούς ὑποστηρικτάς της ἄς κηρύξη ἐλευθερίαν καί τότε ὀψόμεθα.» (48) Καί ἐν τῆ ἰδία σελίδι ὑποσημειοῖ ταῦτα:

(ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: Δυνατόν τινες νά μᾶς ἐρωτήσωσι. Τί ἄραγε θά γίνουν, ἐν περιπτώσει ἐπαναφορᾶς τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου, τόσα παιδιά βαπτισμένα ἀπό νεοημερολογίτας ἱερεῖς τόσοι τελεσθέντες γάμοι, τόσαι χειροτονίαι γενόμεναι εἰς καιρόν ὅτε ἐπικράτει τό σχίσμα τοῦ ἡμερολογίου; Εἰς τά τοιαῦτα ἡμεῖς, ἐπί τοῦ παρόντος, δέν δυνάμεθα νά ἀπαντήσωμεν, διότι περί τούτων θά γίνη Σύνοδος καί αὕτη θά ἀποφανθῆ περί τοῦ ἀπολύτου κύρους τῶν τετελεσμένων, ἀφοῦ ἐννοεῖται οἱ ἀποστατήσαντες μετανοήσωσι διά τήν ἀποστασία των. ῞Οσον ὅμως ἀφορᾶ τά βαπτισθέντα βρέφη, παρά ἀποστατῶν ἱερέων, ἡμεῖς δέν τά δεχόμεθα εἰς τά Μυστήριά μας ἐάν μή πρῶτον ἐπαναχρίσωμεν αὐτά δι' ῾Αγίου Μύρου θέτοντες τήν Σφραγίδα τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ᾽Εννοεῖται διά Μύρου ἁγιασθέντος καί προμηθευθέντος πρό τοῦ Σχίσματος).

(49) ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ Η ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΕΠΙΝΟΗΣΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΑΝΩΝΕΤΑΙ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ.

 ᾽Εκ τῶν πηγῶν προκύπτει ὅτι κατά τά ἔτη πού ἠκολούθησαν μετά τήν καινοτομίαν καί μέχρι τό 1935, εἶναι σημαντικώτατα τά ὅσα ἐγράφησαν καί ἐγένοντο διότι ἀντιπαρατίθεται ὁ ὀργανωμένος Νεοημερολογιτισμός -Οἰκουμενισμός κατά τῶν Γ.Ο.Χ. ᾽Εκ τῆς πάλης, ἡ ὁποία δέν ὑπῆρξε ποτέ κατά μέτωπον, ἐξαιτίας τῆς διά τῆς φυγομαχίας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, νικητής ἀνεδείχθη ὁ πιστός λαός, ὅστις διά τῶν ἀξίων του κληρικῶν (παρά τή μή παρουσία ᾽Αρχιερέων) ἀπεκάλυψεν τήν ἀλήθειαν ἐπί τῆς ῾Ημερολογιακῆς Καινοτομίας, συνέτριψεν τάς πλεκτάνας τοῦ Χρ. Παπαδοπούλου καί τῶν ὀργάνων του καί προεκάλεσε σοβαρά ζητήματα εἰς τάς συνεδρίας τῆς Νεοημερολογιτικῆς ῾Ιεραρχίας, τῆς ὁποίας μέλη πολλά ἐπανειλημμένως ἐτάχθησαν ὑπέρ τῆς ἐπαναφορᾶς εἰς τό Παλαιόν. (50) ῾Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί γενικώτερα ὁ νεοημερολογιτισμός, ἀφοῦ κατηγόρησε ψευδῶς τούς Γ.Ο.Χ. ὡς ἔχοντας μή κατ' ἐπίγνωσιν ζῆλον, ὅτι βλασφημοῦν μέ τήν ὁμολογίαν — ἐκκλησιολογίαν των, ὅτι εἶναι σχισματικοί καί βλάσφημοι, τέλος ἰσχυρίσθησαν ὅτι οἱ Παλαιοημεορλογῖται καί οἱ Νεοημερολογῖται ἀποτελοῦν εἰς τήν οὐσίαν τήν μίαν ᾽Εκκλησίαν, ὅπερ, ὡς θά ἴδωμεν εἰς τήν συνέχεια σφοδρῶς ἀπεκρούσθη. ᾽Εν τῆ δολία ταύτη ἐπινοήσει τοποθετεῖται καί ἡ δολιωτέρα ἐνέργεια ἐμμέσου ὑπαγωγῆς τῶν Γ.Ο.Χ. εἰς τήν καινοτόμον Νεοημερολογιτικήν ῾Ιεραρχίαν. ᾽Αφοῦ τό ψεῦδος καί ἡ διαστροφή τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ κατά τῶν Γ.Ο.Χ. ἐγένετο ἀφορμή ὥστε νά φωτίζεται περισσότερον ἡ σχισματοαίρεσις τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὁ Χρυσόστοσμος Παπαδόπουλος ἀναζητεῖ προδότας μέσα ἀπό τό σῶμα τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ως τοιούτους ἐχρησιμοποίησεν κατ' ἀρχάς, τό 1931, τό Διοικητικόν Συμβούλιον τῆς «῾Ελληνικῆς Θρησκευτικῆς Κοινότητας τῶν Γ.Ο.Χ» τό ὁποῖον ἔπεισεν ὅπως, δι' αἰτήσεώς του πρός τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον καί τήν Σύνοδόν του, ζητήση, τήν 14—27 ᾽Οκτωβρίου 1931, τά κάτωθι: «1. Οἱ κατά τόποις Νεοημερολογῖται ᾽Αρχιερεῖς νά ἐξυπηρετοῦν κατά τό παλαιόν τούς Γ.Ο.Χ. νά μνημονεύουν τό ὄνομα τοῦ Νεοημερολογίτου ᾽Επισκόπου καί εἰς ἀνταλλαγήν νά τελοῦν τά τῆς λατρείας των ἐλευθέρως οἱ Γ.Ο.Χ.». (51) ῞Οσον καί ἄν φαίνεται μωρά καί ἀνόητος ἡ ἐνέργεια, ἀποκαλύπτεται ὅμως ὅτι οἱ καινοτόμοι ἀλλάσσουν τήν πολεμικήν τακτικήν ἐπιχειροῦντες νά χρησιμοποιήσουν ὡς ὄργανά των, σημαίνοντα πρόσωπα ἐκ τοῦ Σώματος τῶν Γ.Ο.Χ. διά νά τούς ὑπαγάγουν καί τούς θέσουν ὑπό τόν ἔλεγχόν των καί οὕτω τούς ἀπορροφήσουν καί τούς ἀφωμοιώσουν εἰς τήν καινοτομίαν. ᾽Αποκαλυφθείσης ὅμως τῆς ἐπιχειρηθείσης προδοσίας διακηρύσσεται καί πάλιν ἐπισημότερον ἡ ὁμολογία — ἐκκλησιολογία τῶν Γ.Ο.Χ. Εἰς τό ἀπό 1ης Αὐγούστου 1934 π.ἡ. ἔγγραφον, τό Δ.Σ. τῆς Ε.Θ.Κ. τῶν Γ.Ο.Χ. πρός τήν Σύνοδον τῆς καινοτομησάσης Νεοημερολογιτικῆς ᾽Εκκλησίας διακηρύσσει: «…τούτων οὕτως ἐχόντων, Κύριε Πρόεδρε, ἡ ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος καταστᾶσα δι' ῾Υμῶν σχισματική, δέν δύναται, οὔτε δικαιοῦται νά ἐξασκῆ ἐπί τῶν ἐμμενόντων εἰς τά θέσμια τῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας καί εἰς τά Δόγματα αὐτῆς στερρῶς καί ἀπαρεκκλίτως, τήν πνευματικήν αὐτῆς ἐξουσίαν, πολλῶ δέ μᾶλλον, νά θεραπεύη τάς θρησκευτικάς αὐτῶν ἀνάγκας δι' ἱερέων ἐξ αὐτῆς ἐξαρτημένων, τελούντων ἱεροτελεστίας καί μνημονευόντων τόν ἀρχηγόν αὐτῆς». (52) Καί ἐν τῶ Πρακτικῶ τῆς 6ης Αὐγούστου 1934, ὁ ῾Ιερός Κλῆρος καί τό ΔΣ τῆς ΕΘΚ τῶν ΓΟΧ ἀποκηρύσσει τήν Νεοημερολογιτικήν ᾽Εκκλησίαν ὡς κάτωθι: «.. ᾽Αποφασίσαμεν τήν ἀποκήρυξιν τῆς ἐνταῦθα ὡς ἐπισήμου ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας φερομένης, ὡς σχισματικῆς καί τήν ἐμμονήν ἡμῶν εἰς τάς Γνησίας ἀρχάς τῆς Μητρός ἡμῶν ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας κατά τε τήν θεωρίαν καί τήν πρᾶξιν». (53) Σαφής τοποθέτησις ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. δέν δημιουργοῦν τό 1924 νέαν τινά κατάστασιν μέσα εἰς τόν χῶρον τῆς ᾽Εκκλησίας, ἀλλά παραμένουν ἀμετακινήτως εἰς τάς Γνησίας ἀρχάς τῆς Μητρός ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησἴας κατά τε τήν θεωρίαν καί τήν πρᾶξιν. Οὔτε σχισματικοί λοιπόν οἱ Γ.Ο.Χ., οὔτε διαμαρτυρόμενοι ἤ ἐνιστάμενοι (κατά τήν σύγχρονον διατύπωσιν ἄλλων πεπλανημένων), οὔτε ἄλλο τί, ἀλλά «πιστά καί γνήσια τέκνα παρέμειναν ἐν τῆ Μητρί ῾Αγία ᾽Ορθοδόξω ᾽Εκκλησία». ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ῾Η θέσις τῆς ᾽Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἔναντι τῆς Νεοημερολογιτικῆς Καινοτομίας διακηρύσσεται καί ἐπισφραγίζεται καί Συνοδικῶς τό 1935. ῾Η κατά τόν Μάϊον τοῦ 1935 ἐπιστροφή ἐκ τῆς καινοτομίας εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. τῶν τριῶν ᾽Επισκόπων, τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ, τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου, ἔχει πολλαπλῆν σημασίαν. ᾽Εξέλιπεν ὁ «χειμών» διά τήν ᾽Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ἐκ τῆς μή παρουσίας ᾽Επισκόπου, πρό πάντων ὅμως διετρανώθη ἡ ᾽Εκκλησιολογία τῆς ᾽Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί κατωνομάσθη Συνοδικῶς τό σχίσμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Οἱ τρεῖς ᾽Επίσκοποι ἐπιστρέφοντες τονίζουν ὅτι οἱ ῾Ιεράρχαι τῆς Νεοημερολογιτικῆς ᾽Εκκλησίας «ἀπέσχισαν ἑαυτούς τοῦ καθόλου κορμοῦ τῆς ᾽Ορθοδοξίας καί ἐκήρυξαν ἑαυτούς κατ' οὐσίαν Σχισματικούς». (54) Τό γεγονός ὅτι καί οἱ ἴδιοι ἐπί δεκαετίαν παρέμειναν εἰς τό σχίσμα, δέν ὀφείλεται εἰς ἄλλον λόγον, εἰμή ὅτι ἤλπιζον εἰς τήν ταχεῖαν ἐπαναφοράν τῆς ῾Ιεραρχίας εἰς τό παλαιόν, δι' ὅ θέμα καθ' ὅλην τήν δεκαετίαν ἠγωνίσθησαν οὐ μόνον οἱ τρεῖς ἀλλά καί ἕτεροι πολλοί. Εἶναι σαφές εἰς τό διάγγελμά των, ὅτι οἱ τρεῖς ἐπί σκοποι διεφώνησαν ἀπ' ἀρχῆς πρός τήν καινοτομίαν, καθώς λέγουν: «Συνεμορφώθημεν πρός τήν γνώμην τῆς πλειοψηφίας τῆς ῾Ιεραρχίας, κατ' ᾽Εκκλησιαστικήν Οἰκονομίαν, τό μέν ἵνα ἀποφύγωμεν, τό ᾽Εκκλησιαστικόν Σχίσμα, τό δέ, διότι εἴχομεν τήν ἐλπίδα, ὅτι ἡ ῾Ιεραρχία πρός πρόληψιν τῆς διαιρέσεως τοῦ ποιμνίου της, θά ἔσπευδε νά ἐπανέλθη εἰς τήν ᾽Ορθόδοξον ἡμερολογιακήν τροχιάν». (55) Εἰς τό αὐτό διάγγελμά των πρός τούς Γ.Ο.Χ. οἱ τρεῖς ᾽Αρχιερεῖς, ἀφοῦ ὑπογραμμίζουν ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐδίχασεν τόν ἑλληνικόν λαόν, τονίζουν περαιτέρω ὅτι οἱ τῆς Νεοημερολογιτικῆς ᾽Εκκλησίας: «῞Οὐ μόνον, ἠθέτησαν μίαν ᾽Εκκλησιαστικήν παράδοσιν, καθιερωθεῖσαν ὑπό τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί κυρωθεῖσαν ὑπό τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Ανατολικῆς ᾽Εκκλησίας, αλλά καί ἔθιξαν καί τό Δόγμα τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾽Αποστολικῆς ᾽Εκκλησίας.» (56) ᾽Επίσης εἰς τό ἀπό 31.5.1935 ἐπίσημον ἔγγραφον πρός τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον, τό ὁποῖον ὑπογράφει ἐν ὀνόματι τῆς ἑπταμελοῦς Συνόδου ὡς πρόεδρος ὁ Δημητριάδος Γερμανός, περίτρανα ὁμολογεῖται ἡ ὁμολογία -᾽Εκκλησιολογία τῆς ᾽Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ᾽Ιδού: «῾Η ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ᾽Ορθοδόξου ῾Ελληνικῆς ᾽Εκκλησίας τῶν ἀκολουθούντων τό πάτριον ᾽Εκκλ. ἡμερολόγιον. ᾽Εν᾽Αθήναις τήν 31 Μαίου 1935 (57) Πρός τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος» Διά τοῦ ὑπό ἡμερομηνίαν 26 Μαίου 1935 ἐγγράφου ἀπεκηρύξαμεν τήν Διοικοῦσαν ᾽Εκκλησίαν ὡς σχισματικήν καί ἀνελάβομεν τήν διακυβέρνησιν καί ποιμαντορίαν τῶν ἀκολουθούντων τό πάτριον ἡμερολόγιον· καί τοῦτο ἀνηγγείλαμεν καί εἰς τό ὑπουργεῖον τῆς Παιδείας δι' ἐγγράφου τῆς 26 Μαίου 1935. Διαμφισσητοῦμεν τό δικαίωμα νά κριθῶμεν ἡμεῖς, οἱτινες ἀποτελοῦμεν τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ᾽Εκκλησίας τῶν ᾽Ορθοδόξων Χριστιανῶν τῶν ἀκολουθούντων τό πάτριον ᾽Εκκλ. ἑορτολόγιον, ἀναγνωρισθείσης ὑπό τοῦ Κράτους καί οἱτινες ἁρμοδίως διά τούτου προέβημεν καί εἰς χειροτονίας τεσσάρων ᾽Αρχιερέων διά τήν συμπλήρωσιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. ῾Η ῾Ιερά Σύνοδος, ἤδη ὑπόδικος οὖσα, δέν δικαιοῦται νά δικάση τούς ὑφ ἡμᾶς κληρικούς. ᾽Εν ὀνόματι τῆς ἑπταμελοῦς Συνόδου ῾Ο Πρόεδρος ῾Ο Δημητριάδος ΓΕΡΜΑΝΟΣ (58) ᾽Επίσης ἡ ᾽Εκκλησιολογία τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾽Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., διατυπώνεται καί εἰς τήν ἀποχαιρετιστήριον ᾽Εγκύκλιον αὐτῶν, ὅταν φεύγουν διά τήν ἐξορίαν τοῦ ᾽Ιουνίου τοῦ 1935. «Τούτου ἕνεκα συνιστῶμεν, εἰς ἅπαντας τούς ἀκολουθοῦντας τό ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, ὅπως μηδεμίαν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν ἔχωσι μετά τῆς σχισματικῆς ᾽Εκκλησίας καί τῶν σχισματικῶν λειτουργῶν Αὐτῆς, ἀπό τῶν ὁποίων ἔφυγεν ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος· διότι οὗτοι ἠθέτησαν ἀποφάσεις τῶν Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί πασῶν τῶν πανορθοδόξων Συνόδων τῶν καταδικασασῶν τό Γρηγοριανόν ἑορτολόγιον. ῞Οτι δέ ἡ σχισματική ᾽Εκκλησία δέν ἔχει χάριν καί ἅγιον Πνεῦμα, τοῦτο διαβεβαιοῖ καί ὁ Μ. Βασίλειος λέγων τά ἑξῆς: «Εἰ καί περί μή Δόγματα οἱ Σχισματικοί σφάλοιντο, ἀλλ' ἐπειδή τοῖγε κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς ᾽Εκκλησίας ὁ Χριστός ἐστι, κατά τόν Θεῖον ᾽Απόστολον, ἐξ οὗ τά Μέλη πάντα ζωοῦται καί τήν πνευματικήν αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δέ τῆς ἁρμονίας τῶν Μελῶν τοῦ Σώματος ἀπερράγησαν καί οὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς ἔχουσι τήν χάριν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ῞Ο τοίνυν οὐκ ἔχουσιν, πῶς ἄν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;». ῞Οταν ἡ σχισματική ᾽Εκκλησία ἐπιβάλη μέτρα πιεστικά καί καταθλιπτικά, ὅπως βιάση τήν ὀρθόδοξον ἡμῶν συνείδησιν συνιστῶμεν ῾Υμῖν, ὅπως τά πάντα ὑπομείνητε καί κρατήσετε τήν ὀρθόδοξον παρακαταιθήκην ἀλώβητον καί ἀμόλυντον, ὅπως παρελάβομεν ταύτην παρά τῶν εὐσεβῶν Πατέρων ἡμῶν, ἔχοντες ὡς παράδειγμα φωτεινόν καί ἐνισχυτικόν ἡμᾶς μή δειλιάσαντας καί ἐν τῆ Δύσει τοῦ βίου ἡμῶν, χάριν τῆς ᾽Ορθοδοξίας, νά ἀντικρύσωμεν μετά παρρησίας καί μεγαλοφροσύνης τά ἀνελεύθερα καί μεσαιωνικά μέτρα τῆς ἐξορίας καί ἐγκα θείρξεως ἡμῶν εἰς Μονάς ὡς εἰς φυλακάς. Ταῦτα θεωροῦντες τιμήν καί δόξαν καί χαράν κατά τόν ᾽Απόστολον κελεύοντα νά χαίρωμεν καί νά καυχώμεθα ἐν τοῖς ὑπέρ τοῦ Κριστοῦ παθήμασι, συνιστῶμεν καί ῾Υμῖν ἐμμονήν καί ἐγκαρτέρησιν ἐν τοῖς δεινοῖς καί ταῖς θλίψεσι καί ταῖς κακώσεσι καί οἰκισμοῖς, εἰς ἃ θά ὑποβληθῆτε ὑπό ᾽Εκκλησίας σχισματικῆς ἐλπίζοντες πάντοτε εἰς τόν Θεόν, ἐν τῆ ἀπείρω αὐτοῦ καί ἀνεξιχνιάστω μακροθυμία νά φωτίση καί τούς καλῇ τῇ πίστει πεπλανημένους καί ἀκολουθοῦντας τό παπικόν ἑορτολόγιον, καί χαρίσηται ἐν τέλει ῾Υμῖν τόν Θρίαμβον τῆς ᾽Ορθοδοξίας καί τήν ἕνωσῖν τοῦ χρῖστεπωνύμου ὀρθοδόξου ῾Ελληνικοῦ πληθυσμοῦ, ὑπέρ ὧν ἀγωνιζόμεθα πρός δόξαν Χριστοῦ, οὗ ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος εἴη μετά πάντων ἡμῶν. ῾

Ο Δημητριάδος ΓΕΡΜΑΝΟΣ Ὁ πρ. Φλωρίνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ῾Ο Ζακύνθου ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (59) Καί κατά τάς πρώτας ἡμέρας τῆς ἐξορίας εἶναι ζῶσα καί σθεναρά ἡ ὁμολογία τῶν ᾽Αρχιερέων ὡς πάντοτε προκύπτει ἀπό ἐπισήμους πηγάς. ῾Ο Δημητριάδος, ἐκ τῆς ἐξορίας, εἰς ἀπαντητικήν ἐπιστολήν του πρός τόν Βρεσθένης Ματθαῖον, γράφει τά ἑξῆς: «… ῾Ημεῖς ὡς ᾽Εκκλησία αὐτοδιοίκητος προέσημεν εἰς τάς χειροτονίας σας καί ἐλπίζομεν ὅτι ἀποκαθισταμένων τῶν πραγμάτων θά ἀναλάσητε τά καθήκοντά σας… ᾽Επί τούτοις εὐχόμενος ὅπως ὁ ῞Υψιστος ἐνισχύη ῾Υμᾶς εἰς τόν ὑπέρ τῆς ῾Αγίας Αὐτοῦ ᾽Εκκλησίας ἀγῶνα, διατελῶ μετ' ἀδελφικῶν ἀσπασμῶν. ῾Ο Δημητριάδος ΓΕΡΜΑΝΟΣ ᾽Αμοργός 16/29.6.1935 (60) Πέραν ὅμως τῶν προφορικῶν ὁμολογιῶν τῶν τριῶν ἐπισκόπων, τρανή ὁμολογία αὐτῶν ἀποτελεῖ ἀφ ἑνός αὐτή καθ' ἑαυτήν ἡ ἐπιστροφή των ἐκ τῆς καινοτομησάσης ῾Ιεραρχίας εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἀφ ἑτέρου τό γεγονός ὅτι, ἔχοντες συνείδησιν ὅτι ἐξῆλθον τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Σχίσματος καί ὅτι ἐπέστρεψαν ἐν τῆ ἀληθῆ ᾽Εκκλησία, καί ὅτι ἐκπροσωποῦν αὐτήν, προέβησαν εἰς χειροτονίας ἐπισκόπων καί συνεκρότησαν Κανονικήν ῾Ιεράν Σύνοδον. ῾Η ἐνέργεια αὕτη εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ᾽Εκκλησιαστικῆς καί ᾽Εκκλησιολογικῆς αὐτῶν συνειδήσεως καί ὁμολογίας. ῞Ενεκα ταύτης τῆς ἐνεργείας των κυρίως, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος πανικόβλητος προβαίνει ἀναρμοδίως καί ἀντικανονικῶς εἰς «καθαίρεσιν» τῶν τριῶν ἐπισκόπων, τήν 14ην ᾽Ιουνίου, ἐνῶ τήν προηγουμένην 13ην ᾽Ιουνίου, διά νά ἐκφοβήση αὐτούς διεφημίσθη ὅτι προέβη εἰς «καθαίρεσιν» τῶν τεσσάρων ᾽Αρχιερέων τούς ὁποίους ἐχειροτόνησαν ἀπό 23ης Μαίου μέχρι καί 27ης τοῦ ἰδίου μηνός 1935. (61) Τήν ἐγκυρότητα καί πληρότητα, τῶν χειροτονιῶν ἀπό Δογματικῆς ἀπόιμεως, ἐπικροτοῦν καί αὐτοί οἱ καινοτόμοι ᾽Αρχιερεῖς. ᾽Εν τῆ ῾Ιεραρχία τῆς 17.11.1937: ῾Ο Χαλκίδος Γρηγόριος, ἀναφερόμενος εἰς τούς χειροτονηθέντας ὑπό τοῦ Δημητριάδος, πρ. Φλωρίνης καί Ζακύνθου ᾽Αρχιερεῖς, ἀποφαίνεται ἐν τῆ ὡς ἄνω ῾Ιεραρχία: «᾽Αλλά κατ' οὐσίαν εἶναι ᾽Επίσκοποι. ᾽Εγώ δογματικῶς ἐξετάζων τό ζήτημα τούς θεωρῶ ᾽Επισκόπους. ῎Αν λοιπόν δηλώσωσι μετάνοιαν, δέον νά ἐξευρεθῆ τρόπος διορθώσεως καί τοῦ ζητήματος αὐτῶν». (62) ᾽Επίσης καί ὁ Λαρίσης Δωρόθεος ἐν τῆ ἰδία, Συνεδρία ἀποφαίνεται. «῾Η δογματική ἄποψις συντρέχει ὑπέρ αὐτῶν, ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος μετεδόθη αὐτοῖς, διότι ἐχειροτονήθησαν, ὡς καί προλαβόντως εἶπον, ὑπό ᾽Αρχιερέων οὐχί αἱρετικῶν ἤ σχισματικῶν ἤ καθηρημένων, ἀλλά κανονικήν καί συνεχῆ ἐχόντων τή διαδοχήν ὑπό τῶν ᾽Αποστόλων νομικῶς μόνον δέν εἶναι ᾽Επίσκοποι διότι ἄν ποτέ ἀποκατασταθῶσιν εἰς μητροπολιτικήν θέσιν, δέν θά ἀναχειροτονήσωμέν βεβαίως αὐτούς. Πρώτιστα πάντως ὅμως δέον νά δηλώσωσι μετάνοιαν». (63) «῾Η ᾽Εκκλησία πρώτη ἀνεγνώρισε αὐτούς εἰς ᾽Επισκόπους, Μακαριώτατε, διότι δέν τούς ἐδίκασε τό πρωτοβάθμιον Δικαστήριον, τό διά τούς πρεσβυτέρους, διακόνους καί μοναχούς, ἀλλά τό Πρωτοβάθμιον δι' ᾽Αρχιερεῖς Συνοδικόν Δικαστήριον καί ἀκολούθως τό Δευτεροβάθμιον δι' ᾽Αρχιερεῖς τοιοῦτον». (64) ᾽Αλλά καί ἡ ἀπόφασις τοῦ Γ' ᾽Αναθεωρητικοῦ ᾽Εκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου τῆς 9.3.1953 ἀποτελούμενον ἐκ 17 ᾽Αρχιερέων τῆς Νεοημερολογιτικῆς ᾽Εκκλησίας, ᾽Αποφασίζει: «Ἀναγνωρίζει ὡς κανονικήν τήν ἐν ἔτει 1935 γενομένην χειροτονίαν εἰς τόν βαθμόν τοῦ ᾽Επισκόπου τοῦ Χριστοφόρου Χατζῆ, τοῦτον δ' ἑπομένως ὡς κανονικόν ᾽Επί σκοπον τῆς Αὐτοκεφάλου ᾽Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, θεωρούμενον τιτουλάριον, ἀπονέμουσα εἰς αὐτόν τόν τίτλον τοῦ ᾽Επισκόπου τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης ἐν τῆ Αὐτοκεφάλω ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ᾽Επισκοπῆς Καρυουπόλεως. ᾽Εκρίθη, ἀπεφασίσθη ἐν ᾽Αθήναις τῇ 9η Μαρτίου 1953. ῾Η παροῦσα ἀπόφασις ἔχει τήν ἰσχύν αὐτῆς ἀπό σήμερον, ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν ἐνεργόν ἐκδήλωσιν, ὥστε ὁ εἰρημένος ἔχει ἀπό σήμερον ἐνεργόν καί κανονικήν τήν ἀρχιερωσύνην. ῾Ο ᾽Αθηνῶν Σπυρίδων Πρόεδρος, ὁ Μυτιλήνης ᾽Ιάκωσος, ὁ Βερροίας καί Ναούσης ᾽Αλέξανδρος, ὁ Σάμου Εἰρηναῖος, ὁ Σερρῶν καί Νιγρίτης Κωνσταντῖνος, ὁ Λαρίσης Δωρόθεος, ὁ Καλκίδος Γρηγόριος, ὁ Σύρου Φιλάρετος, ὁ Πατρῶν Θεόκλητος, ὁ Μαντινείας καί Κυνουρίας Γερμανός, ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος. (65) ᾽Αλλά καί τό ἀνακοινωθέν τῆς Νεοημερολογιτικῆς Συνόδου πού ἐπηκολούθησεν μετά τήν ἀπόφασιν τοῦ ἀναθεωρητικοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου (ΑΣΔ) τό ὁποῖον, ὡς ἀνωτέρω ἐξετέθη, ἀναγνωρίζει ὡς κανονικήν τήν ἐν ἔτει 1935 γενομένην χειροτονίαν τοῦ ἐπισκόπου Χριστοφόρου. ᾽Ιδού τί λέγει: «῾Η Ι. Σύνοδος γνωρίζει εἰς τό εὐσεβές πλήρωμα τῆς ῾Ημετέρας ᾽Εκκλησίας ὅτι τό σήμερον συνεδριάσαν εἰδικόν ᾽Αναθεωρητικόν Συνοδικόν Δικαστήριον, ἀποδεχθέν τήν ὑποβληθεῖσαν αἴτησιν τοῦ ἐκ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν Χριστοφόρου Χατζῆ, ἀκοῦσαν δέ καί προφορικήν αὐτοῦ ἔκθεσιν δηλώσαντος μεταμέλειαν καί αἰτησαμένου συγγνώμην, ἐξηφάνισε προγενεστέρας καταδικαστικάς κατ᾽ αὐτοῦ ἀποφάσεις. ᾽Εν συνεχείᾳ ἐκτάκτως συγκληθεῖσα εἰς συνεδρίαν ἡ Ι. Σύνοδος ἀπεφάσισεν ὅπως εἰς τόν ὡς ἄνω ἀποκατασταθέντα εἰς τόν βαθμόν τῆς ᾽Αρχιερωσύνης, ἀναγνωρισθείσης τῆς κανονικότητος αὐτοῦ, ἀπονεμηθῆ ὁ τίτλος τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης ἐν τῆ Αὐτοκεφάλω ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ᾽Επισκοπῆς Καρυουπόλεως». (66) ῾Επομένως, εἶναι ὅλως ψευδής ὁ ἰσχυρισμός τινῶν ὑπερμάχων τῆς σχισματοαιρέσεως τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ -οἰκουμενισμοῦ καθ' ὅν δῆθεν οἱ τρεῖς ἐπίσκοποι καθηρέθησαν καί μετά προέβησαν εἰς τάς χειροτονίας. Τό ἀληθές ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι αἱ ἀνυπόστατοι καθαιρέσεις ἐσημειώθησαν μετά ἀπό 8 ἡμέρες ἀπό τήν γενομένην πρώτην χειροτονίαν (23.5.1935), καί μετά ἀπό 4 ἡμέρας ἀπό τήν τελευταίαν χειροτονίαν. (67) ᾽Αλλ' ὅμως ὅπως καί ἄν εἶχε συμβεῖ αἱ καθαιρετικαί πράξεις τῶν καινοτόμων οὐδέν κῦρος κέκτηνται. Οἱ ἴδιοι τρεῖς ᾽Αρχιερεῖς ἰδού τί ὁμολογοῦν διά τάς ὑπ᾽ αὐτῶν τελεσθείσας χειροτονίας νέων ᾽Αρχιερέων: «῞Οσον ἀφορᾶ τάς χειροτονίας τῶν ᾽Επισκόπων ἔχομεν τήν ἑξῆς δικαιολογίαν; Α) ῾Ημεῖς ἀποκηρύξαντες ἅπαξ δι᾽ ἐπισήμου ἐγγράφου, 26 Μαίου6´ 1935, τήν Διοικοῦσαν ᾽Εκκλησίαν ὡς Σχισματικήν, καί ἀναλαβόντες τήν πνευματικήν διοίκησιν καί ποιμαντορίαν τῶν ὀρθοδόξων ῾Ελλήνων Χριστιανῶν τῶν ἀκολουθούντων τό πάτριον καί ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον καί ἀναγνωριζομένων ὑπό τῆς Κυβερνήσεως, ὡς ἰδιαιτέρας καί ἀνεξαρτήτου Ἐκκλησίας ἀπετελέσαμεν τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ᾽Ορθοδόξου ῾Ελληνικῆς ᾽Εκκλησίας τῆς Θρησκευομένης καί τελούσης τάς λειτουργίας κατά τό παλαιόν ἑορτολόγιον… Οὕτω καταρτισθέντες εἰς Σύνοδον τῆς ζώσης ᾽Εκκλησίας τῶν ᾽Ορθοδόξων ῾Ελλήνων τῶν ἀκολουθούντων τό πάτρῖον καί ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον καί ἐπιθυμοῦντες ἵνα συμπληρώσωμεν τά ἀνωτέρω στελέχη αὐτῆς, προέσημεν συνεπεία σχετικῶν αἰτήσεων τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν τῶν ἀκολουθούντων τό πάτριον ἑορτολόγιον συνωδά τοῖς ἱεροῖς κανόσιν εἶς ψήφισιν καί χειροτονίαν τεσσάρων ἐπισκόπων, ἤτοι τοῦ ῾Αγίου Κυκλάδων, ἀναδειχθέντος τοῖούτου τοῦ ᾽Αρχιμανδρίτου Γερμανοῦ Βαρυκοπούλου, τοῦ ῾Αγίου Μεγαρίδος ἀναδειχθέντος τοιούτου τοῦ ᾽Αρχιμανδρίτου Κριστοφόρου Χατζῆ στρατιωτικοῦ έφημερίου, τοῦ ῾Αγίου Διαυλείας ἀναδειχθέντος τοιούτου τοῦ ᾽Αρχιμανδρίτου Πολυκάρπου, ἐφημερίου ῾Υπαπαντῆς εἰς τά Ταμπούρια τοῦ Πειραιῶς καί τοῦ ῾Αγίου Βρεσθένης ἀναδειχθέντος τοιούτου τοῦ ᾽Αρχιμανδρίτου καί Καθηγουμένου τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Κερατέας, τῆς ἀνηκούσης εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν τήν ἀκολουθοῦσαν τό πάτριον ἑορτολόνιον. ΣΤ) ῞Απαντες οὗτοι οἱ ἀναδειχθέντες κανονικῶς εἰς τό ᾽Επισκοπικόν ἀξίωμα τυγχάνουσι Κληρικοί μέ μόρφωσιν Θεολογικήν, μέ δράσιν πολυετῆ καί ἀξιοζήλευτον καί μέ πολιτείαν σεμνήν καί ἠθικῶς ἀκατάκριτον, ἐν ἀντιθέσει πρός τήν Διοικοῦσαν ἐπίσημον Σύνοδον ἥτις προέβη ἐσχάτως εἰς ἀνάδειξιν δύο ἐπισκόπων, ἤτοι τοῦ Χριστουπόλεως καί τοῦ Παροναξίας, τοῦ μέν ἐκτός τῆς ἠθικῆς ἀνυποληψίας σαρυνομένου καί δι' ἀποφάσεως τοῦ πλημμελειοδικείου Ναυπλίου ἐπί ἱεροσυλία, τοῦ δέ σαρυνομένου δι' ἠθικῶν ἐγκλημάτων, δι' ἅ ὑπέβαλε μήνυσιν εἰς τήν Σύνοδον ὁ ᾽Αρχιμανδρίτης Παν. Δουληγέρης. Ζ) Εἰς τάς χειροτονίας προέσημεν διά τήν ἐκπλήρωσιν τῶν θρησκευτικῶν ἀνανκῶν τῶν Χριστιανῶν, τῶν ἀκολουθούντων τό πάτριον ἑορτολόγιον καί συνωδά τῶ δικαιώμα τι ὅπερ ἀντλοῦμεν ἐκ τῶν Θείων καί ἱερῶν κανόνων (Α' Κανών ῞Αγ. ᾽Αῃοστόλων) ὡς κανονική σύνοδος τῆς ᾽Εκκλησίας, τῆς ἀκολουθούσης τό πάτριον ἑορτολόγιον. ῞Οσον δέ ἀφορᾶ τήν ἄποψιν τῆς Κυβερνήσεως, ταύτην θά λάβωμεν ὑπ' ὄψιν ἐν τῶ μέλλοντι μετά τόν διακανονισμόν τῆς θέσεως τῆς νέας ᾽Εκκλησίας ἀπέναντι τῆς πολιτείας. ῾Ο Δημητριάδος ΓΕΡΜΑΝΟΣ ῾Ο πρ. Φλωρίνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ῾Ο Ζακύνθου ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (69) ᾽Εκ τῶν ὅσων ἐξετέθησαν, προκύπτει ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. ἀπ᾽ ἀρχῆς ὀρθῶς εἶδον καί ἐξετίμησαν τόν νεοημερολογιτισμόν ὡς οὐσία σχίσμα ἤ σχισματοαίρεσιν.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Αὐτή ἦτο καί ἡ ἀπ' ἀρχῆς συνείδησις τῶν ᾽Ορθοδόξων καί δή τῶν ζηλωτῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων. ᾽Ιδού τί ἐξ ὀνόματος πάντων τῶν ἁγιορειτῶν ἔγραφεν ὁ λόγιος μοναχός ᾽Αρσένιος Κοττέας ἐν ἔτει 1929 εἰς τό βιβλίον του «Μάχαιρα τοῦ Πνεύματος» Τόμος Α', Μέρος Β΄ σελ. 130. «᾽Εάν καί εἰς τάς χεῖρας τοῦ κ. Εἰσαγγελέως ἤθελον πέσει, οὐδέν ἕτερον ἤθελεν οὗτος ἀκούσει παρ' ἐμοῦ, εἰμή μόνον νά διαβιβάση πρός τούς ἀνωτέρους του τάς ἑπομένας ὀλίγας λέξεις μου; Ποιήσατε, ἱνα ἡ καινοτομήσασα ᾽Εκκλησία ἐπανέλθη εἰς τήν Δογματικήν καί Κανονικήν ὁδόν, τῆς Μιᾶς ῾Αγίας Καθολικῆς ᾽Ανατολικῆς ᾽Εκκλησίας, ὡς ἦτο μέχρι τῆς χθές, καί καθαρίσατε Αὐτήν ἀπό πάντας τούς ἐργάτας τῆς ἀνομίας. 2. «῾Ο φύλαξ τῆς ᾽Ορθοδοξίας, τό σῶμα τῆς ᾽Εκκλησίας τ.ε. ὁ λαός αὐτός ἐστι». (Πανορθ. Σύνοδος Κων/λεως ἐπί Πατρ. ᾽Ανθίμου 6 Μαίου 1848). 3. «᾽Απόσπασμα ἐξ ἐπιστολῆς ἐξ ῾Αγίου ῞Ορους τοῦ Πνευματικοῦ π. Ματθαίου πρός τά πνευματικά αὐτοῦ τέκνα 13 Μαρτίου 1924. 4. ᾽Ιδού ἐνδεικτικῶς ἕν μόνον κείμενον: «Τοῦ ᾽Ορθοδόξου ᾽Επισκόπου ὀφείλοντος, κατά τόν ᾽Απόστολον τῶν ᾽Εθνῶν, νά γίνηται «τά πάντα τοῖς πᾶσιν ἵνα πάντως τινάς σώση» καί ἐπειδή ἡ ᾽Εκκλησιαστική Οἰκονομία οὐδέποτε καί ἐν οὐδεμιᾶ περιπτώσει ἀπήρεσε ταῖς τε Οἰκουμενικαῖς καί Τοπικαῖς Συνόδοις καί τοῖς ῾Αγίοις Πατράσιν, οἱ κάτωθι ὑπογεγραμμένοι Μητροπολῖται τοῦ ῾Ελληνικοῦ Κράτους, τῆς ἀληθοῦς εἰρήνης καί τῆς ἑνότητος τοῦ χριστιανικοῦ πληρώματος προνοούμενοι ὑποδεικνύομεν εὐλαβῶς εἰς τήν ἁγίαν καί ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας, ὡς μόνην δυνατήν λύσιν πρός ἐπαναφοράν τῆς δι' ἀντικανονικῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου ῾Ημερολογίου εἰς τήν ᾽Ορθόδοξον ἡμῶν ᾽Εκκλησίαν διαταραχθείσης ὁμονοίας καί ψυχικῆς ἠρεμίας τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν λαοῦ τήν ἐπιστροφήν εἰς τό ΒΔ τῆς 18 ᾽Ιανουαρίου 1923, καθ' ὅ ἡ μέν Πολιτεία δύναται νά τηρήση τό Νέον ῾Ημερολόγιον, ἡ δέ ᾽Ορθόδοξος ῾Ελληνική ᾽Εκκλησία τό Πάτριον ᾽Ιουλιανόν ῾Εορτολόγιον, ἕως οὗ δι' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἤ διά Συνόδου Μεγάλης Τοπικῆς, ἐν ἧ νά ἀντιπροσωπεύωνται καταλλήλως ἅπασαι αἱ ᾽Ορθόδοξοι ᾽Εκκλησίαι, μελετηθῆ καί εἰσαχθῆ τό ὑπό τῆς καθόλου ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, παραδεκτόν γενησόμενον ῾Ημερολόγιον. ᾽Εν ᾽Αθήναις τῆ 11 ᾽Οκτωβρίου 1933 Οἱ Μητροπολῖται ῾Ο Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανῆς ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ῾Ο Κασσανδρείας ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ῾Ο Δημητριάδος ΓΕΡΜΑΝΟΣ Ὁ Δράμας καί Φιλίππων ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ (Θεοκλ. Στράγκα «᾽Εκκλησίας ῾Ελλάδος ῾Ιστορία ἐκ πηγῶν ἀψευδῶν» Τόμος Γ' σελ. 2147 καί 1859-1861 ᾽Αθῆναι 1971 καί «᾽Αποστασίας ῎Ελεγ χος» σελ. 182 ᾽Αθῆναι 1934). 5. Τό νομοθετικόν τοῦτο διάταγμα τό ὁποῖον ἰσχύει ἀπολύτως μέχρι σήμερον ἔχει οὕτως: ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ Περί τοῦ νέου «πολιτικοῦ ῾Ημερολογίου ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β' ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 3) Διατηρεῖται ἐν ἰσχύϊ τό ᾽Ιουλιανόν ῾Ημερολόγιον ὅσον ἀφορᾶ ἐν γένει τήν ᾽Εκκλησίαν καί τάς θρησκευτικάς ἑορτάς. 4) ῾Η πρώτη ᾽Ιανουαρίου τοῦ νέου ῾Ημερολογίου ἔσται ἡ πρώτη ἑκά στου νέου ἔτους. ῾Η ᾽Εθνική ῾Εορτή τῆς 25ης Μαρτίου καί πᾶσαι αἱ κατά τούς κειμένους νόμους ἑορτάσιμοι καί ἐξαιρετέαι ἡμέραι ρυθμίζονται κατά τό ᾽Ιουλιανόν ῾Ημερολόγιον. ᾽Εν ᾽Αθήναις τῆ 18 ᾽Ιανουαρίου 1923, ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β' Τό ῾Υπουργικόν Συμβούλιον ῾Ο Πρόεδρος Ε. Γονατᾶς Τά Μέλη Α. ᾽Αλαξανδρῆς, Μ. Μίσιος, Γ. Παπανδρέου, Ι. Σιώτης, Γ. Κοφινᾶς, Α. Χατζηκυριάκος, Λ. Σακελλαρόπουλος, Γ. Σίδερης, Α. Δοξιάδης, Γ. ᾽Εμπειρῖκος, Π. Μαυρομιχάλης, Κ. Βούλγαρης (ΦΕΚ 24Τ. Α' 25.1.1923) 6. Πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου «τό ᾽Εκκλησιαστικόν ῾Ημερολόγιον ὡς Κριτήριον ᾽Ορθοδοξίας» σελ. 17 ᾽Αθῆναι 1935. 7. Πολλοί δέχονται τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον ὡς μεγάλο πνευματικόν ἀνάστημα, ἡμεῖς δεχόμεθα ὅτι εἰς τήν οὐσία ὑπῆρξε ἕνα πειθήνιο καί τυφλό ὄργανο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ἕνας κοινός ψεύτης καί ἀπατεών, ὅστις ἀφοῦ ἐμυήθη εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατόπιν ὅλην του τήν ἐπιστήμην ἐχρήσατο διά νά πλήξη τήν ᾽Ορθοδοξίαν καί προωθήση τόν Νεοημερολογιτισμόν — Οἰκουμενισμόν. 8. ῾Εκατηγορεῖτο δι' ἀποστασίαν γενικώτερα ἐκ τῆς ᾽Ορθοδοξίας καί διά «οὐνίαν». ῞Ορα σχετικῶς κείμενα τοῦ γέροντος αὐτοῦ Δανιήλ εἰς «῾Αγιορειτικόν ῾Ημερολόγιον» ᾽Αθῆναι 1927. 9. Οὗτος εἶναι ἐφευρέτης καί εἰσηγητής τῆς θεωρίας περί δῆθεν «Δυνάμει νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος καί οὐχί ἐνεργεία». 10. ᾽Αθανασίου Βήττου Δανιηλίδου «Η ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ Η ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ» ᾽Αθῆναι 1926 σελ. 11 καί 12. 11. Συγκεκριμένως κάποιος φιλενωτικός ὀπαδός, τῆς Συνόδου τῆς Φερράρας, ὁ πρωτόπαπας τῆς Κρήτης Πλουσιαδινός γράφει εἰς ἐπιστολήν του πρός τούς ἀνθενωτικούς ῾Ιερεῖς τῆς Κρήτης: «῎Ιστε (σσ. νά γνωρίζετε καλῶς) ὅτι μεγάλως ἐνοχλεῖτε τό τῆς ᾽Εκκλησίας πλήρωμα, ὅτι πρό τοῦ γενέσθαι Σύνοδον Οἰκουμενικήν καί ἀποκηρύξαι ἡμᾶς, ἡμεῖς ἀποστρέφεσθε καί μισεῖτε ὡς ἑτεροδόξους… Ποία ᾽Εκκλησία ὑμᾶς ἐδίδαξεν ἀποστρέφεσθαι τούς ἀληθεῖς ῾Ιερεῖς, τίς τῆς ᾽Εκκλησίας διδασκάλους τοιαῦτα ἀπεφθέγξατο»; 12. ῞Ορα καί« Προκήρυξιν πρός τόν ἐφημεριακόν Κλῆρον καί τούς Μοναχούς τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ…» σελ. 5, ᾽Αθῆναι 1935. 13. ῞Ορα Κ.Γ.Ο. τόμος 1982, σελ. 148. 14. ᾽Αρσενίου Κοττέα «Κέντρα τῆς ῾Αγίας ἡμῶν ᾽Ανατολικῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας…» σελ. 68 ᾽Αθῆναι 192). 15. Αὐτόθι σελ. 69. 16. Αὐτόθι σελ. 84. 17. Αὐτόθι σελ. 86-87. 18. «᾽Ασπίς τῆς ᾽Ορθοδόξου Πίστεως» ᾽Ακακίου ῾Ιερομονάχου καί ᾽Αντωνίου Μοναχοῦ ῾Αγιορειτῶν σέλ. 49 ᾽Αθῆναι 1927, βλέπε καί Θωμᾶ Μοναχοῦ Χρυσοχόου «Βολίς εἰς ῞Αγιον ῎Ορος» σελ. 6,9 καί ἀλλαχοῦ, ᾽Αθῆναι 1926. 19. ᾽Ασπίς… σελ. 52. 20. Αὐτόθι σελ, 54. 21. Αὐτόθι σελ. 58. 22. Αὐτόθι σελ. 58. 23. «᾽Αποστασίας ἔλεγχος» σέλ. 81 ᾽Αθῆναι 1934, ὅρα καί σελ. 130 καί ἀλλαχοῦ. 24. Αὐτόθι σελ. 81. 25. Αὐτόθι σελ. 237-238. 26. Αὐτόθι σελ. 242. 27. Αὐτόθι σελ. 325, ὅρα καί σελ. 298. 28. Αὐτόθι σελ. 257 ὅρα σχετικά καί ἐν σελ. 299. 29. Αὐτόθι σελ. 319. 30. «᾽Απολογία…» σελ. 17 ᾽Αθῆναι 1934. 31. Παρθενίου Μοναχοῦ «ΔΙΣΤΟΜΟΣ ΡΟΜΦΑΙΑ» σελ. 29 ᾽Αθῆναι 1934. 32. Αὐτόθι σελ. 32 καί 33. 33. «Τό ἀνάθεμα δέν ἀποκόπτει αὐτόν (σ.σ. τόν σχισματικόν ἤ αἱρετικόν) τῆς ᾽Εκκλησίας, ἀλλ' ἐξαγγέλει εἰς τό πλήρωμα τῆς ᾽Εκκλησίας τήν ὑπ᾽ αὐτοῦ τοῦ αἱρετικοῦ πραγματοποιηθεῖσαν αὐτοαποκοπήν διά τῆς ἐκπτώσεώς του ἀπό τῆς ὀρθῆς πίστεως, καί τοῦτο πρός σωτηρίαν καί αὐτοῦ καί τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς ᾽Εκκλησίας» (Γεωργ. Καινάνη «῾Η ποιμαντική…»). 34. Δίστομος Ρομφαία σελ. 53. 35. Αὐτόθι σελ. 47. 36. Αὐτόθι σελ. 52. 37. Αὐτόθι σελ. 21. 38. Αὐτόθι σελ. 14. 39. Αὐτόθι σελ. 25. 40. Αὐτόθι σελ. 16 καί 17. 41. Αὐτόθι σελ. 23. 42. Αὐτόθι σελ. 23. 43. Παραθέτομεν τό πρῶτον ῎Αρθρον τοῦ καταστατικοῦ τοῦ ῾Ιεροῦ Συνδέσμου τῶν Ζηλωτῶν ῾Αγιορειτῶν Μοναχῶν» ἔχον οὕτω: ῎Αρθρον Α'. (Πρωτοβουλία) ᾽Εν ᾽Ονόματι τοῦ Πατρός, καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, τῆς Παναγίας καί Ζωοποιοῦ Τριάδος, τοῦ ἑνός καί μόνου ἀληθινοῦ ἡμῶν Θεοῦ, τῆς ῾Υπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, (τῆς Προστάτιδος καί ᾽Εφόρου τοῦ ῾Ιεροῦ ἡμῶν Τόπου) καί πάντων τῶν ῾Αγίων Πατέρων· ἡμεῖς οἵτινες (χάριτι Χριστοῦ) εἴμεθα, καί ἐπιθυμοῦμεν νά μείνωμεν τέκνα γνήσια τῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Ανατολικῆς καί ἁγίας ἡμῶν ᾽Εκκλησίας, καθ' ἥν ἐδώσαμεν ὑπόσχεσιν ἐν τῶ ἁγίω Βαπτίσματι, καί ἐν τῆ λήψει τοῦ ᾽Αγγελικοῦ Σχήματος μέ ἐλευθέραν θέλησιν καἴ συνείδησιν, καί συσκεφθέντες· διαμαρτυρόμεθα πάση δυνάμει ἐναντίον ὅλων τῶν καινοτομιστῶν, καί πάντων τῶν βαδιζόντων ἔξω τῆς χαραχθείσης ὁδοῦ ὑπό τῶν Θ. Πατέρων, καί ἄχρι τοῦδε ὑπό πάσης τῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας διακρατουμένης καί συνιστῶμεν σήμερον ἐν τῷ ῾Αγίω ῎Ορει Σύνδεσμον ὑπό τήν ἐπωνυμίαν ῾Ιερός Σύνδεσμος τῶν Ζηλωτῶν ῾Αγιορειτῶν Μοναχῶν».

῞Η ΑΓΚΥΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ῎ ΑΘΗΝΑΙ 1926). 44. «῾Η ᾽Αλήθεια τῆς ᾽Ορθοδοξίας ἐν τῆ ἀποδείξει της ὑπό τῆς ῾Ελληνικῆς Θρησκευτικῆς Κοινότητος τῶν Γνησίων ᾽Ορθοδόξων Χριστιανῶν» σελ. 30, Βόλος 1931. 45. Αὐτόθι σελ. 31. 46. Αὐτόθι σελ. 34-35. 47. Αὐτόθι σελ. 36. 48. Αὐτόθι σελ. 48-49, 49. Αὐτόθι σελ. 48-49. 50. Θεοκλ. Στράγκα «᾽Εκκλησίας ῾Ελλάδος ῾Ιστορία ἐκ πηγῶν ἀινευδῶν» Τόμος Γ' σελ, 1572 ᾽Αθῆναι 1971). 51. ῞Ορα σχετικῶς Κ.Γ.Ο. ᾽Απρίλιος 1980, σελ. 11 καί ἑξῆς καί Μάϊος — ᾽Ιούνιος 1980, σελ. 24 καί ἑξῆς. 52. Κ.Γ.Ο. Μάἱος — ᾽Ιούνιος 1980, σελ. 25. 53. ῞Ορα Κ.Γ.Ο. ᾽Απρίλιος — Μάϊος 1980, σελ. 28. 54. Κ.Γ.Ο. ᾽Οκτώβριος 1980, σελ. 13, Πλείονα ὅρα εἰς Θεοκλ. Στράγκα «᾽Εκκλησίας ῾Ελλάδος ῾Ιστορία ἐκ πηγῶν ἀινευδῶν» Τόμος Γ' σελ. 2036-2045 ᾽Αθῆναι 1971. 55. Αὐτόθι σελ. 14. 56. Αὐτόθι σελ. 13. 57. ῾Η ἡμερομηνία αὕτη εἶναι κατά τό ᾽Ιουλιανόν, ἐνῶ ἡ ἑπομένη ἐν τῶ κειμένω 26 Μαίου 1935, εἶναι κατά τό νέον Παπικόν. 58. ῞Ορα Θ. Στράγκα… Τόμος Γ' σελ. 2038). Μετά τάς χειροτονίας αἱ ὁποῖαι ἔλαβον χώραν εἰς τήν ῾Ιεράν Μονήν τῆς Παναγίας, οἱ τρεῖς Μητροπολῖται ἐνῶ ἐτέθησαν ὑπό αὐστηρόν περιορισμόν, παραλλήλως ἐπιέζοντο νά παραιτηθοῦν τοῦ ἔργου, τό ὁποῖον ἀνέλαβον, καί ἐπιστρέψουν εἰς τήν Καινοτόμον ᾽Εκκλησίαν. Κατά τάς ἡμέρας ταύτας ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἀπέστειλεν ἐνθαρρυντικήν ἐπιστολήν πρός τούς τρεῖς Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἀπέστειλαν τήν κάτωθι ἀπάντησιν: «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΟΔΟΣ ΦΙΛΟΘΕΗΣ — ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ 27» Θεοφιλέστατε ῞Αγιε Βρεσθένης ἀγαπητέ ἐν Χριστῶ ἀδελφέ καί Συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος Χάρις εἴη ῾Υμῖν ἀπό Θεοῦ καί εἰρήνη. Τό ἀδελφικόν γράμμα τῆς ῾Υμετέρας Θεοφιλίας ἀσφαλῶς ληφθέν μετά πολλῆς προσοχῆς ἀνεγνώσθη ὑφ ἡμῶν. Εἰς ἀπάντησιν ἤκοντες διαβεβαιοῦμεν τήν ῾Υμετέραν Θεοφιλίαν ὅτι τό ἠθικόν ἡμῶν διά τόν ἀγῶνα, ὅν ἀνελάβομεν ὑπέρ τῆς ᾽Ορθοδοξίας εἶναι ἀδιάπτωτον καί ἀλύγιστον, ὅπως τό ἰδικόν σας. ῾Ο ἀγών δέν εἶναι δυνατόν παρά νά εὐοδωθῆ ἀφοῦ ὡς κέντρον καί κύριον ἐλατήριον τοῦ ἀγῶνος εἶναι ἡ ἐπικράτησις τῆς ᾽Ορθοδοξίας καί ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, καθ' οὗ καί πύλαι ἄδου οὐ κατισχύουσι. ῎Ερρωσθε ἐν Κυρίω καί ἐνδυναμοῦσθε ἐν τῆ Χάριτι τοῦ Χριστοῦ τοῦ τά ἀσθενῆ θεραπεύοντος καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦντος ἀπονέμοντες τούς ἀδελφικούς ἐν Χριστῶ ἀσπασμούς τήν ῾Υμετέρα Θεοφιλία καί τάς εὐχάς καί εὐλογίας ἡμῶν εἰς ὅλας τάς Μοναχάς διατελοῦμεν μετ' ἀγάπης. ῾Ο Δημητριάδος ΓΕΡΜΑΝΟΣ ῾Ο Πρ. Φλωρίνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ῾Ο Ζακύνθου ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (Κ.Γ.Ο. Τ 35-36 Τόμ. 25 1980 σελ. 23-24). 59. Αὐτόθι, σελ. 23. 60. Παραθέτομεν τινάς ἐξ αὐτῶν. ῾Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ἐκ τῆς Μονῆς τοῦ ῾Αγίου Διονυσίου ᾽Ολύμπου, ὅπου εἶχεν ἐξορισθῆ γράφει πρός τόν ῞Αγιον Βρεσθένης τήν κάτωθι ἐπιστολήν:  «᾽Αγαπητέ ἐν Χριστῶ ἀδελφέ ῞Αγιε Βρεσθένης, Σᾶς ἀποστέλλω ἀπό τόν τόπο τῆς ἐξορίας μου ἕναν ἀδελφικόν καί συγχαρητήριον ἀσπασμόν, διότι ἠξιώθημεν ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί νά τύχωμεν τῆς δόξης τοῦ Κυρίου ἀγωνιζόμενοι διά τήν δόξαν Αὐτοῦ καί ὁμολογοῦντες τήν ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν πρός Αὐτόν εἰς οὐδέν λογιζόμενοι τάς πιέσεις τῶν ἰσχυρῶν καί τάς κακώσεις, ἅς ὑφιστάμεθα οὐ μόνον ἀγογγύστως, ἀλλά καί μετά χαρᾶς διά τήν ᾽Ορθοδοξίαν ἡμῶν. Τό θάρρος καί τό ἠθικόν σθένος ἡμῶν εἶναι ἀδιάπτωτα καί ὁλοέν αὐξάνει ἡ πίστις καί ὁ ζῆλος ἡμῶν πρός τήν δόξαν τοῦ Χριστοῦ. Τούς ἀδελφικούς ἐν Χριστῶ ἀσπασμούς πρός τήν ῾Υμετέραν Θεοφιλίαν καί τάς εὐχάς μου πρός ὅλας τάς ἀδελφάς καί Μοναχάς τῆς Μονῆς ῾Υμῶν. Μονή ῾Αγίου Διονυσίου ᾽Ολύμπου, ᾽Ιουνίου 1935 Πρ. Φλωρίνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Θά παραθέσωμεν καί ἄλλας δύο ἐπιστολάς τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ πρός τόν Βρεσθένης Ματθαῖον, τάς ὁποίας ἀπέστειλεν ἐκ τοῦ τόπου τῆς ἐξορίας, τήν νῆσον ᾽Αμοργόν. ᾽Αγαπητέ ῞Αγιε Βρεσθένης, ᾽Από τῆς 24 ᾽Ιουνίου εὑρίσκομαι ἐνταῦθα. ᾽Εν Σύρω διέμεινα μετά τοῦ ἀρχιμανδρίτου ᾽Αλεξ. Γρηγοροπούλου δύο ἡμέρας. ῾Ο λαός ἤρχετο καί ὑπέσαλλε τά σέβη του καταρώμενος τούς ὑπαιτίους τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου. ῎Αν γίνη κοινότης Γνησίων ᾽Ορθοδόξων, οὐδείς θά μείνη νεοημερολογίτης, πρῶτον διότι οἱ χριστιανοί ἔχουν τήν διαίσθησιν ὅτι ἐξέκλινον τῶν παραδόσεων καί δεύτερον ἐξ ἀντιδράσεως πρός τούς λατίνους, οἱτινες ἀπεθρασύνθησαν. Περί τάς 150 οἰκογένειαι πηγαίνουν καί ἐκκλησιάζονται εἰς τόν παλαιοημερολογίτην ῾Ιερομ. ᾽Ιωακείμ, ὅστις ἔκτισε ναόν καί κελλία πολλά εἰς τήν Ι. Μονήν ῞Αγ. Βαρβάρας. ᾽Ανέλαβον νά συστήσουν κοινότητα Παλαιοημερολογιτῶν οἱ Κουζέπας καί Καρακαλάς καί πιστεύω νά εὐδοκιμήση. ῾Ο κ. Γαλανός ὅστις ἦτο πρόεδρος τῆς Κοινότητος ἐγκατέλειψε τήν Κοινότητα τῶν Γνησίων ᾽Ορθοδόξων α) διότι ἦτο ἀνεπιτήδειος καί β) διότι ὁ ἀδελφός του προσελήφθη ὡς γραμματεύς τῆς Μητροπόλεως. ῾Ο λαός δέν συχνάζει εἰς τάς ᾽Εκκλησίας μή ἀνεχόμενες τήν κατάστασιν ἥν ἐδημιούργησεν ὁ Φιλάρετος, ὅστις δέν καλεῖται πλέον οὔτε εἰς κηδείας, οὔτε εἰς ἄλλας ἱεροπραξίας. Αἱ ᾽Εκκλησίαι ἀπό ἀπόψεως οἰκονομικῆς ἐχουν χάλια μή δυνάμεναι νά ἀνταποκριι9ῶσιν εἰς τάς ἀνάγκας των. ῎Αν ἡ ἀστυνομία ἄρη τήν ὑποστήριξίν της, θά φύγη ὁ Φιλάρετος καταστάς μισητός. ᾽Εν ᾽Αμοργῶ ὁ λαός εἶναι ὑπέρ τῶν παραδόσεων. Σήμερον ἑορτήν τῶν ῾Αγίων ᾽Αποστόλων, οἱ χριστιανοί ἐργάζονται. ῞Ολα τά χωρία εἶναι μέ τό παλαιόν. ῞Οταν θά ἔλθη ἡ ἑορτή, ἐπειδή οἱ ἱερεῖς εἶναι μέ τό νέον, οἱ χριστιανοί μεταβαίνουν μέ τόν ἱερέα εἰς ἐξωκκλήσια τιμώμενα ἐπ' ὀνόματι τοῦ ἁγίου καί λειτουργοῦν διά ν' ἀκούσουν τό ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου τοῦ Ναοῦ καί εὐφρανθῆ ἡ ψυχή των. Εἰς τί σημεῖον ἀπογνώσεως ἔφεραν τούς χριστιανούς οἱ ἀσεσεῖς συγχρονισμένοι ἀρχιερεῖς! Εὑρίσκομαι ἐν τῆ Μονή Ζοχεβιωτίσσης καί διορθώνων κελλία πρός ἀνετωτέραν διαμονήν ἀγνοῶν πότε θά διευθετηθοῦν τά πράγματα συμφώνως πρός τούς νόμους οἵτινες παρεβιάσθησαν καθ' ὁλοκληρίαν. ῎Εχω πεποίθησιν ὅτι ἡ ἀντισυνταγματική αὕτη κατάστασις, δέν εἶναι δυνατόν νά παραμείνη ἐπί πολύ καί διά τοῦτο πρέπει νά ἔχητε ὑπομονήν καί ἐλπίδα πρός τόν Θεόν… ῾Ημεῖς ὡς ἐκκλησία αὐτοδιοίκητος προέβημεν εἰς τάς χειροτονίας σας καί ἐλπίζομεν ὅτι ἀποκαθισταμένων τῶν πραγμάτων θ' ἀναλάσητε τά καθήκοντά σας. ῎Αν ἔχητε τι νέον, παρακαλῶ νά μᾶς γράφητε. ᾽Επί τούτοις εὐχόμενος ὅπως ὁ ῞Υψιστος φωτίζη καί ἐνισχύη ῾Υμᾶς εἰς τόν ὑπέρ τῆς ῾Αγίας Αὐτοῦ ᾽Εκκλησίας άγώνα, διατελῶ μέτ' ἀδελφικῶν ἀσπασμῶν. ῾Ο Δημητριάδος ΓΕΡΜΑΝΟΣ  ᾽Αμοργός, 16/29/6/Ι935 Παραθέτομεν καί ἑτέραν ἐπιστολήν αὐτοῦ. ᾽Αγαπητέ ῞Αγιε Βρεσθένης! ῎Ελαβον τήν ἀδελφικήν ἐπιστολήν σας καί εὐχαριστῶ θερμῶς δι' ὅσα ἐνισχυτικά τῆς ψυχῆς πρός ἐξακολούθησιν τοῦ ἀγῶνος μοί γράφετε. Βεβαίως οἱ ἐχθροί τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι πολλοί καί ἰσχυροί, τό δέ ἡμέτερον Κράτος διαπελεῖ ἀκόμη ὑπό τάς τυραννικάς ἰδέας τῆς τουρκικῆς δυναστείας μή δυνάμενον νά προσοικειωθῆ τό νέον πνεῦμα περί ἐλευθερίας. Δέν ἠξεύρω ἄν εἴμεθα κατά τόν πολιτισμόν ἀνώτεροι τῶν ἀλσανῶν καίτοι κατά τήν ἐξωτερικήν περιβολήν ἄνδρες τε καί γυναῖκες ὑπερβαίνομεν καί τούς Εὐρωπαίους. Νόμους ἔχομεν καί παρανομίες κατεργαζόμεθα. Κανόνας ἔχομεν καί ἀντικανονικῶς πολιτευόμεθα. Σύνταγμα ἔχομεν καί τό συνταγματικόν δίκαιον παραθεωροῦμεν. Τρανόν δεῖγμα τῶν λεγομένων μου, εἶναι ἡ κατάστασις ἡμῶν τῶν ἱεραρχῶν, εἰς οὕς ἐπέβαλον ποινάς ἄνευ Νόμων. ῾Ο Θεός, ὁ δίκαιος κριτής, θά ἐπίδη τήν κάκωσιν ἡμῶν καί ἀποδώση τό δίκαιον θριαμβευούσης τῆς ᾽Ορθοδοξίας. Οὐδείς περιέμενεν τόν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ Ποιμένος ᾽Αλεξανδρείας Μελετίου, ἀλλά πάντες περιέμενον τήν ἄνοδον αὐτοῦ εἰς τόν περίπυστον θρόνον τοῦ ἀδελφοθέ ου ἀπό τοῦ ὁποίου θά διέσπειρε ἀνά πᾶσαν τήν ᾽Ορθοδοξίαν τούς κακοδόξους αὐτοῦ νεωτερισμούς, διά τῶν ὁποίων θά ἧγε εἰς ἀποσύνθεσιν τήν ᾽Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ' ὁ θάνατος αὐτοῦ έματαίωσε τά κακόβουλα σχέδια τῶν ἐχθρῶν, οἱτινες χάνουν οὐ μόνον ἔρεισμα, ἀλλά καί τόν κυριώτερον μοχλόν τῶν ἀνοσίων καί καταχθονίων σκοπῶν των, καθ' ὅσον ὁ ἀποθανών διά τῆς κουφότητος, ὑπερηφανείας καί ὑπερφιάλου χαρακτῆρος του ἐζήτει δόξαν οὐχί παρά Θεοῦ, ἀλλ' ἐν τῆ αἰσχύνη αὐτοῦ, τή κακοδοξία. Μεγάλη ἡ δόξα Χυρίου καί ἀνεξιχνίαστα τά κρίματα αὐτοῦ. ᾽Απηλλάγη ἡ ᾽Εκκλησία ἑνός κακοσούλου ἐχθροῦ, ἀλλά μένει εἰσέτι τό ἕν μέλος τοῦ διασολικοῦ ζεύγους. Εὐχηθῶμεν ὅπως ὁ ῞Υψιστος σώζη τήν ᾽Εκκλησίαν του ἐκ τῶν ποιμαινομένων αὐτήν λύκων. ῎Εστειλα εἰς τόν ῞Αγιον Κυκλάδων ἀντίγραφον τῆς ἐπιστολῆς τοῦ ῾Αγίου Χρυσοστόμου πρός τόν ἐξόριστον Κυριακόν ἐπίσκοπον. ῾Η ἐπιστολή αὕτη εὑρίσκεται κατακεχωρημένη ἐν τῶ μηνιαίω τῆς 27ης ᾽Ιανουαρίου. Εὑρίσκομαι ἐν τῆ Μονῇ Χοζεβιωτίσσης τῆς ᾽Αμοργοῦ, ἤς τό κλίμα εἶναι καλόν καί διέρχομαι τάς ἡμέρας μου παρακαλῶν τόν ῞Υψιστον νά ἐνισχύη τούς ὀρθοδόξους καί παρηγορῆ τούς τεθλιμμένους. ᾽Επί τούτοις ἀσπαζόμενος τήν ὑμετέραν ἀγάπην φιλήματι ἁγίω καί εὐχόμενος ὅπως ὁ ῞Υψιστος εὐλογῆ τό ποίμνιον αὐτῆς, διατελῶ μέτ' ἀγάπης. ῾Ο Δημητριάδος ΓΕΡΜΑΝΟΣ ᾽Αρχιεπίσκοπος τῶν Παλαιοημερολογιτῶν (Κ.Γ.Ο. Τ 35-36 Τόμος 25 1980 σελ. 24-26). 61. ῞Ορα Κ.Γ.Ο. Νοέμβριος — Δεκέμβριος 1980, σελ. 23. 62. Αἱ ἡμερομηνίαι εἶναι κατά Παλαιόν ᾽Εκκλησιαστικόν ῾Ημερολόγιον. 63. Θεοκλ. Στράγκα «᾽Εκκλησίας ῾Ελλάδος ῾Ιστορία ἐκ πηγῶν ἀινευδῶν» Τόμος Γ' σελ. 2144 ᾽Αθῆναι 1971. 64. Αὐτόθι σελ. 2145. 65. Αὐτόθὶ σελ. 2143 ὅρα καί Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαίδη «῾Ιστορική Κανονική Θεώρησις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ… σελ. 246 ᾽Αθῆναι 1982. 66. Αὐτόθι Τόμος Δ' σελ. 2700 ᾽Αθῆναι 1972. 67. Αὐτόθι σελ. 2700. 68. Κατά τῆς ἀποφάσεως τοῦ Χρ. Παπαδοπούλου ἐτάχθησαν ἀντιμέτωποι τρεῖς Συνοδικοί ᾽Αρχιερρείς ὁ ῞Υδρας καί Σπετσῶν Προκόπιος, ὁ Σάμου καί ᾽Ικαρίας Εἰρηναῖος καί ὁ ᾽Ακαρνανίας ῾Ιερόθεος, οἱ ὁποῖοι Συνοδικοί ὄντες, παρατήθησαν ἵνα μή δικάσουν τούς τρεῖς Μητροπολίτας. ᾽Ιδού τί λέγουν εἰς σχετικόν ὑπόμνημά των: «… ῎Εχοντες ὑπ' ὄψει τοιαύτην περίπτωσιν καί ἀναλογιζόμενοι τάς εὐθύνας μιᾶς τοιαύτης καταστάσεως δέν νομίζομεν ὅτι εἶναι ὀρθόν νά προβῶμεν εἰς δίκην καί δή εἰς καθαίρεσιν ᾽Αρχιερέων… …Δέν ἐννοοῦμεν νά λάβωμεν μέρος εἰς Δικαστήριον καί νά καταδικάσωμεν ᾽Αρχιερεῖς, διότι καί μετά τήν καταδίκην καί τόν ἐντεῦθεν σάλον τό ζήτημα θά μένη ἄλυτον καί ἡ φθορά τοῦ γοήτρου θά εἶναι ἀνυπολόγιστος. ᾽Επειδή ὅμως ἡ πλειοψηφία τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ἔχει τήν ἀντίληψιν ὅτι, ἀνεξαρτήτως τῆς στάσεως τῆς Κυβερνήσεως ἀπέναντι τοῦ θρησκευτικοῦ ἡμερολογίου, πρέπει νά ἐπιβληθῆ ἡ προσήκουσα τιμωρία εἰς τούς ἀποστατήσαντας ᾽Αρχιερεῖς καί έπειδή ἡμεῖς, παραδρεύοντες εἰς τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, μεταβαλλομένην εἰς δικαστήριον, ὡς ὁρίζει ὁ νόμος, δέν θά ἠδυνάμεθα, συμφώνως πρός τάς ἀνωτέρω σκέψεις μας, οὔτε νά ἀθωώσωμεν οὔτε νά καταδικάσωμεν τούς ἀποσχισθέντας τρεῖς ᾽Αρχιερεῖς, ἀλλ' ἐπειδή καί πάλιν λόγω τῆς ἰδιότητος ἡμῶν ὡς Συνοδικῶν Συνέδρων δέν δυνάμεθα νά μή μετάσχωμεν τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, διά ταῦτα ἀναγκαζόμεθα νά ὑποβάλωμεν τήν παραίτησιν ἡμῶν ἀπό τήν θέσιν τοῦ Συνοδικοῦ Συνέδρου καί εὐχόμεθα ὅπως ὁ Κύριος ἀποδείξη ὀρθοτέραν καί εὐτυχεστέραν τήν ἀντίληψιν τῆς πλειοψηφίας πρός τό καλόν τῆς ᾽Εκκλησίας. ῾Ο ῞Υδρας καί Σπετσῶν ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ ῾Ο Σάμου καί ᾽Ικαρίας ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ῾Ο Αἰτωλίας καί ᾽Ακαρνανίας ΙΕΡΟΘΕΟΣ» (Κ.Γ.Ο.Τ. 34 Τόμος 25 ᾽Αθῆναι 1960 σελ. 18 ὅρα καί Θ. Στράγκα «᾽Εκκλησίας ῾Ελλάδος ῾Ιστορία…» Τόμος Γ σελ. 2035-2044 ᾽Αθῆναι 1971 καί Χριστοδούλου Παρασκευαίδη αὐτόθι σελ. 247). 69. ῾Η ἡμερομηνία κατά τό Νέον ῾Ημερολόγιον.

 ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2006

http://www.churchgoc.org/pnoi/163/8.html

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: