Η μονή Καρακάλλου

Οδοιπορικό στο Αγιο Όρος
Η μονή Καρακάλλου

 Η μονή Καρακάλλου χτίστηκε κατά τον 11ο αιώνα από το μοναχό Νικόλαο Καρακάλλου. Υπάρχει και η άποψη –μάλλον απίθανη- πως χτίστηκε από το Ρωμαίο αυτοκράτορα και διώκτη του χριστιανισμού Μάρκο Αυρήλιο Καρακάλλα. Αφιερωμένη στους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Μικρό προαύλιο, μικρή εκκλησία. Μας έδειξαν την εικόνα της Παναγίας, την όποια πάλαι ποτέ μαχαίρωσε ένας πειρατής. Έτρεξε αίμα τότε από την πληγή. Ο πειρατής μετάνιωσε και έγινε μοναχός με το όνομα Βάρβαρος. Πέρασε όλη του τη ζωή κλαίγοντας και ζητώντας συγχώρεση από την Παναγία. Όταν πέθανε, μυρόβλυσε και ανακηρύχθηκε άγιος. Είναι ο άγιος Βάρβαρος που εορτάζει στις 15 Μαΐου. Αυτά να τα βλέπουμε εμείς που δε δεχόμαστε τη συγνώμη αυτού που μας έβλαψε και του κρατάμε κακία. Ή εμείς που βλάψαμε άνθρωπο και δεν του ζητάμε συγχώρεση. Απόρροια του εγωισμού μας και τα δύο. Αλλά τι αξία έχει ο εγωισμός, όταν η καρδιά μας, εξαιτίας του μίσους και της κακίας που νιώθει δε μπορεί να βρει ησυχία και γαλήνη. Στο κάτω κάτω εδώ η Παναγία συγχώρεσε και ο ζητών τη συγνώμη έγινε άγιος. Και εσύ κάνεις το σκληρό; Και πότε θα ηρεμήσεις;  ``Σα στρουμφοχωριό είναι`` μου λέει ο Νίκος, ``αν και αδόκιμος ο όρος. Πολύ μικρή. Και οι μοναχοί της πολύ κλειστοί. Σε μισή ώρα είναι η μονή Φιλοθέου.





 Ευτυχώς, περνούσε το λεωφορείο που έκανε αυτή τη διαδρομή και το πήραμε. Η μονή Φιλοθέου είναι και αυτή χτισμένη σε λόφο με θέα τη θάλασσα από το μοναχό Φιλόθεο. Κελιά φαινόντουσαν όπου έβλεπε το μάτι σου και ψηλά οι Καρυές. Αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και στην οποία ηγουμένευσε για κάποιο διάστημα ο Αγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω. Ξακουστή είναι η εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας. Πάλι λουκούμι και τσίπουρο. Ο Παναγιώτης, πίνοντας το τσίπουρο κάνει αστειευόμενος χικ, θέλοντας να αναδείξει το γεγονός ότι μέσα σε 3 ώρες ήπιαμε ένα ποτήρι κρασί και δυο τσίπουρα. Τετράκλινο το δωμάτιο μας, με κοινόχρηστο όμως μπάνιο. Που είσαι Κουτλουμουσίου λέγαμε. Ήταν 20 Νοεμβρίου. Με βάση όμως το παλιό ημερολόγιο ήταν 7 του μήνα. Παραμονή των Αρχαγγέλων. Σε όλα τα μοναστήρια θα τελούνταν αγρυπνία. Για αυτό άλλωστε και το καθημερινό πρόγραμμα είχε ελάχιστα διαφοροποιηθεί. Στις 2 θα τελούνταν ο μικρός εσπερινός που κρατάει μισή ώρα. Αμέσως μετά φαΐ (και εδώ κουνουπίδι). Το απόδειπνο δεν τελέστηκε και έτσι χάσαμε τη μεγάλη ευκαιρία να προσκυνήσουμε το άφθαρτο δεξί χέρι του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ο άγιος, ως είναι γνωστό, όντας πατριάρχης Κων/πόλεως εξορίστηκε από τον αιρετικό βασιλιά και πέθανε στην εξορία. Όταν αργότερα έγινε η μεταφορά των λειψάνων του στην Κων/πολη, το άφθαρτο χέρι του σηκώθηκε από το θρόνο που το είχαν εναποθέσει και ευλόγησε το πλήθος.

 Στη συγκεκριμένη μονή άρχισε η αγρυπνία 9:30 ``σύμφωνα με την κοσμική ώρα`` όπως μας είχε ενημερώσει ο αρχοντάρης. Κατανυχτικά, μέσα στο σκοτάδι, χωρίς όμως ιδιαίτερα ψαλτικά ακούσματα. Ένας δεξιός και ένας αριστερός ψάλτης. Και ανάμεσα τους ο τυπικάρης. Ο τυπικάρης είναι ο μοναχός ο οποίος έχει αναλάβει την τέλεση της τάξης των ακολουθιών. Αυτός δίδει εντολή στους ψάλτες τι θα πούνε και πότε θα το πούνε. Είναι το αφεντικό θα λέγαμε. Ούτε και ο ίδιος ο  δεσπότης ή ο πατριάρχης δε μπορεί να ψάλλεις στα αγιορείτικα μοναστήρια αν δεν επιτρέψει ο τυπικάρης. Τον έβλεπες με τα μαύρα μέσα στο αχνό φως των καντηλιών να πηγαίνει στο ένα ψαλτήρι κρατώντας ένα κερί και ένα βιβλίο, να διαβάζει μια φράση, να την ψέλνει ο ψάλτης, άλλη μια φράση κ.τ.λ. όταν τελειώνει ο ύμνος, πηγαίνει στο άλλο ψαλτήρι και συνεχίζει με τον επόμενο ύμνο. Οι δυο από την παρέα ήθελαν να εξομολογηθούν. Είπα να το κάνω και εγώ αν και μόλις την προηγούμενη μέρα είχα εξομολογηθεί και ήμουν αρκετά ευχαριστημένος. Με είχε ανακουφίσει. Αλλά, όταν είσαι στο Α.Ο., θα εκμεταλλευτείς κάθε ευκαιρία για να ανακαλύψεις όσο γίνεται καλύτερους ιερείς. Όμως απογοητευτήκαμε. Ο συγκεκριμένος ιερέας, γύρω στα 35 δεν είχε ιδιαίτερη πείρα. Ήταν προσκολλημένος σε ορισμένα στερεότυπα και ιδέες και δε μπορούσε να εμβαθύνει, ώστε να ελαφρύνει τη ψυχή μας. Ίσως κάποιοι από εσάς να με κατηγορήσετε πως δεν έπρεπε να αναφέρω αυτό το γεγονός. Θεώρησα όμως ότι έπρεπε να το κάνω. Πρώτον, γιατί δε θέλω να απομυθοποιήσω ή να μυθοποιήσω το Α.Ο, αλλά αντίθετα να του δώσω τις πραγματικές του διαστάσεις –κατά τα ανθρώπινα μέτρα πάντα. Δεύτερον, ώστε κάποιοι από εσάς που διαβάζεται αυτή τη σειρά των άρθρων μου και πάτε αργότερα στο Α.Ο., να μην απογοητευτείτε αν δε βρείτε αμέσως κάποιον μοναχό που να σας βοηθήσει. Επόμενο είναι και λογικό όλοι να μην έχουν τις ίδιες ικανότητες εξομολόγου. Τρίτον, δε νομίζω ότι θίγω το Α.Ο., εξάλλου τόσα καλά έχω αναφέρει και θα αναφέρω εν συνέχεια. Και βεβαίως, να τονίσω, ότι η αναφορά του συγκεκριμένου γεγονότος δεν αποτελεί μομφή στη μονή. Ίσα - ίσα, από ότι έχω ακούσει από 44 άλλους, η μονή έχει πολλούς αξιόλογους γεροντάδες και είναι από τα πιο πνευματικές μονές. Απλώς εμείς ήμασταν άτυχοι και δεν τους βρήκαμε. Στις 4:30 ετελείωσε η αγρυπνία. Οι τρεις μας είχαμε φύγει κατά τις 12 και καθόμασταν στο δωμάτιο μας. Ακούγαμε τον μοναχό να περνάει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να χτυπάει τις πόρτες και λέει ``Δι ευχών των Αγίων πατέρων ημών``. Σα να μας έλεγε, ελάτε εκκλησία. Κατεβήκαμε κατά τις 3:30, ενώ είχαμε απολαύσει τις καμπάνες και τα σήμαντρα. Ήταν η πρώτη μονή που συναντήσαμε που ο ήχος που έβγαζαν ήταν τόσο υπέροχος και μελωδικός. Λες και κάποιος συνθέτης είχε δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Απαλή, αρμονική, πλήρως συνδυαζόμενη με το μαύρο ήρεμο του ουρανού. Στο τέλος της αγρυπνίας, μετά το αντίδωρο, στην έξοδο της μονής παίρναμε από ένα πιάτο με ψωμί βουτηγμένο σε κρασί και εν συνεχεία πίναμε νερό από τη φιάλη

 Η τράπεζα ακολουθούσε.  7 η ώρα έφευγε ο λεωφορείο για Καρυές. Σταματήσαμε πάλι στη μονή Ιβήρων, πλάι στη θάλασσα, αλλά ψηλή, πολύ ψηλή, καθώς το έδαφος ήταν ανώμαλο, και τα θεμέλια από τη μεριά της θάλασσας ήταν πολύ πάνω από τη επιφάνεια της. Συννεφιασμένος ο ουρανός για να  μας προσφέρει ένα μοναδικό γεγονός. Ο ήλιος, γυμνός, χωρίς ακτίνες, κατακόκκινος, έβγαινε μέσα από τη θάλασσα και χανόταν μέσα στα σύννεφα. 5 λεπτά κράτησε το φαινόμενο. Μπαίνοντας μέσα στη μονή αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η απόκοσμη παράξενη ησυχία που επικρατούσε. Όχι, ότι και στις άλλες μονές δεν είχε ησυχία. Αλλά σε αυτή ήταν διαφορετική. Με το μπαίνεις, στα αριστερά βρίσκεται το παρεκκλήσι της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Την εικόνα αυτή που είναι αρκετά μεγάλη, την είχε επί εποχή εικονομαχίας μια χήρα γυναίκα. Για να τη γλιτώσει την έριξε στη θάλασσα. Ύστερα από πολλά χρόνια – και αφού είχε πεθάνει ο γιος της που είχε γίνει μοναχός στη μονή αυτή και διηγούνταν τα περί της εικόνας- εμφανίζεται όρθια στη θάλασσα. Προσπαθούσαν οι πατέρες να τη πάρουν μα δε μπορούσαν, έφευγε. Τότε εμφανίστηκε η Παναγία στον 45 ηγούμενο και του είπε ότι μόνο ο μοναχός Γαβριήλ, που μένει σε ένα ασκητήριο στο βουνό, μπορεί να πάει την εικόνα Μου. Όντως, ήρθε ο μοναχός, ο οποίος περπάτησε πάνω στη θάλασσα και έβγαλε την εικόνα στη στεριά. Την τοποθετήσανε στο καθολικό. Αλλά το πρωί η εικόνα ήταν στην πόρτα. Αυτό επαναλήφθηκε άλλε δυο φορές, μέχρι που εμφανίζεται η Παναγία και δίδει εντολή να την αφήσουν στην είσοδο καθώς ``εγώ θα είμαι η κυρία και η προστάτης της μονής``.

 Ήταν κλειστή η εκκλησούλα. Ψυχή δεν υπήρχε πουθενά. Προχωρήσαμε στο καθολικό, από το οποίο ακούσαμε ψαλμωδίες. Μπήκαμε μέσα. Τι έκπληξη. Η αγρυπνία συνεχιζόταν. Και είχε αρχίσει από τις 7 το απόγευμα. Άλλη έκπληξη. Οι ψάλτες και η ψαλτική των δεινότητα. 7 στο ένα ψαλτήρι και 7 στο άλλο. Και η ψαλμωδία απόκοσμη, αγγελική, καθαρτική. Πρώτη φορά ευχαριστηθήκαμε την λειτουργία. Τα φημισμένα ακούσματα του Α.Ο. ήσαν και εδώ. Ήταν τέτοια η τέχνη τους ώστε έβαλα με το μυαλό μου πως θα προσπαθήσω να έρθω το Μάρτη, στον Ακάθιστο Ύμνο. Θα είναι ονειρικό. Ελπίζω να τα καταφέρω. (Το Πάσχα γιορτάζετε μαζί και από το παλαιό και από το νέο ημερολόγιο) Στις 9 τελείωσε. 14 ώρες αγρυπνία. Το αντίδωρο, το ψωμί μέσα στο κρασί και το αγίασμα από τη φιάλη. Και η ώρα του φαγητού. Ακριβώς απέναντι από την εκκλησία. Είχαμε μαζευτεί όλοι απέξω και περιμέναμε να ανοίξει. Από μέσα από την εκκλησία ερχόταν ο ηγούμενος με τη ράβδο, δυο μοναχοί λιβάνιζαν με επιτραπέζια λιβανιστήρια, άλλοι κρατούσαν την εικόνα και από όλους ψαλλόταν το απολυτίκιο των Αρχαγγέλων. Ανοίγει η θύρα και εισερχόμαστε με πρώτο τον ηγούμενο και επόμενους τους μοναχούς. Ένθεν κακείθεν δυο μεγάλα ορθογώνια μαρμάρινα τραπέζια, ενώ στο βάθος και στη μέση της αιθούσης ένα μικρό μαρμάρινο τραπέζι, για τον ηγούμενο και το ηγουμενοσυμβούλιο. Αφού έγινε η προσευχή, τραβήξαμε με θόρυβο τους μεγάλους ξύλινους πάγκους και καθίσαμε να φάμε. Είχε δυο πιάτα. Το ένα βραστό χταπόδι και το άλλο σούπα με καρότο και σέλινο και τα ποδαράκια από το χταπόδι. Ζυμωτό ψωμί, σαλάτα, ελιές διαφόρων ειδών, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι χαλβά (σπιτικό, όχι αυτό του εμπορίου), μήλο και φυσικά κρασί. Τώρα, σε 15 λεπτά τι να πρωτοπρολάβεις; Άσε που το κρασί θέλει το ρέγουλο του. Συν του ότι δεν μπορείς να αρχίζεις να το πίνεις όποτε θες, μα όταν πιει ο ηγούμενος που ειδοποιεί χτυπώντας το καμπανάκι. Και άκουγες τον αναγνώστη να διαβάζει τα της εορτής. Στα 15 λεπτά χτυπά ο ηγούμενος το καμπανάκι, σταματάμε να τρώμε, σηκωνόμαστε, ακολουθεί η προσευχή ενώ ο αναγνώστης κατεβαίνοντας από τον μαρμάρινο άμβωνα (η σκάλα του οποίου είναι  εσωτερική, μέσα στον τοίχο – τζάκι μου θύμισε-), φιλάει το χέρι του ηγουμένου παίρνοντας από αυτόν ένα ποτήρι κρασί και μια φέτα ψωμί, ενώ το τελετουργικό που ακολουθήθηκε κατά την είσοδο ακολουθείται και κατά την έξοδο. Έξω από τη θύρα, ο ηγούμενος συμπαριστάμενος από το ηγουμενοσυμβούλιο ευλογεί τους εξερχόμενους. Επιβλητική φυσιογνωμία, αρχοντική, απρόσιτη, βιβλική. Είναι ο π. Βασίλειος Γοντικάκης. Κρητικός.

 Ήδη, από τη δεύτερη μέρα μας στο Α.Ο. ακούσαμε τα καλύτερα λόγια για αυτόν. Και έχει σημασία όταν τα καλά λόγια ακούγονται από μοναχό και μάλιστα μοναχό όχι της ίδιας μονής αλλά άλλης. Οι λόγοι είναι ευνόητοι. Θα θυμάστε στο τρίτο άρθρο μου που σας είχα γνωρίσει το γέροντα Ιούστο. Αυτός, αυθόρμητα μας μίλησε για αυτόν με πολύ θέρμη. Για τα τόσα πτυχία που πήρε και παρόλα αυτά πήγε και έγινε μοναχός. Για το ότι όντας ανιψιός του μακαριστού αρχιεπισκόπου Κρήτης Ευγενίου θα μπορούσε να γίνει μητροπολίτης ή και αρχιεπίσκοπος Κρήτης όπως τον επίεζε – κατά τα λεγόμενα του Ιούστου- ο θείος του. Αλλά πήγε και έγινε μοναχός στο Α.Ο. Για το ότι, όταν μιλούσε σε φοιτητές σε Πανεπιστήμιο στην Αθήνα και κάποιοι αναρχικοί δημιούργησαν φασαρία επειδή ήρθε να μιλήσει ένας παπάς τους κέρδισε αμέσως λέγοντας με βροντερή φωνή:` ``Βρε, εγώ είμαι πιο πολύ αναρχικός από εσάς. Γιατί αν και έχοντας τόσα πτυχία πήγα και έγινα καλόγερος στο Α.Ο.`` Για το ότι προσπαθεί να πάρει από το Πατριαρχείο Μόσχας το ανήκων –πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση- στη μονή παρεκκλήσιο της Παναγίας των Ιβήρων στο Κρεμλίνο. Μιλούσε με πολύ αγάπη. Είναι όμως πολύ απόμακρος άνθρωπός. Αφού, μετά την τράπεζα, τον πλησίαζε ο κόσμος και αυτός ευγενικά τους άκουγε αλλά ήθελε να φύγει. Ήμασταν πολλοί τυχεροί που το βρήκαμε. Ακόμα και οι μοναχοί του είναι δύσκολο να το βρουν πολλές φορές. Πηγαίνει και κάθεται σε μια καλύβα απάνω στο βουνό. Υπάρχει μια αραβική παροιμία: ``Οι άγιοι και τα ζώα προτιμούν την ερημιά``

 *** Σε μία ώρα με τα πόδια η μονή Σταυρονικήτα. Το μονοπάτι όνειρο. Στενό, μία ανεβαίνει, μία κατεβαίνει, ξαφνικά χάνεται στη θάλασσα, περπατάμε στην άμμο, σκαρφαλώνουμε στα βράχια, το ξαναβρίσκουμε, σκύβουμε από το φυσικό στέγαστο των δέντρων. Προσκυνήσαμε την εικόνα του Αγ. Νικολάου Στρειδά, όπου αν και ύστερα από τόσα χρόνια παραμονής στη θάλασσα τα χρώματα παρέμεινα αναλλοίωτα. Είχε ένα στρείδι στο μέτωπο που όταν ξεκολλήθηκε έτρεξε αίμα. Επιστρέψαμε στην Ιβήρων. Στις 2 εσπερινός, απόδειπνο, προσκυνήσαμε τα 150 λείψανα και έπειτα παράκληση στην Πορταΐτισσα. Το δείπνο, στα δωμάτια μας και στις 2 η ώρα λειτουργία στην Πορταΐτισσα. Πήραμε στις 7 και το λεωφορείο και φτάσαμε στις Καρυές. Μέχρι τις 10:30 που φεύγει το λεωφορείο για Δάφνη επισκεφθήκαμε τον πατέρα Ιωακείμ Βραχνιώτη στο κελλί του τον Άγιο Νικόλαο Βραχνιώτη. Τυπική επίσκεψη, μας κέρασε τσάι και γλυκά, προσκυνήσαμε την 47 εκκλησία και βγήκαμε στο μπαλκόνι όπου θαυμάσαμε τη θέα. Βουνά, βουνά, βουνά! -``Ποιες εποχές σας αρέσει καλύτερα να αγναντεύεται τη θέα;`` -``Στο φεγγάρι του Αυγούστου και του Φλεβάρη``. Επιτέλους, σκέφθηκα εγώ. Να και ένας που εκτιμάει το φεγγάρι του Φλεβάρη όπως και εγώ, που κατά τη γνώμη μου είναι το καλύτερο από όλα. *** Το καράβι, γύρναγε την πλάτη του στο Α.Ο. Όσο ήσουν εκεί σου φαίνονταν όλα φυσιολογικά. Το καινό του πράγματος θα το καταλάβεις με τον καιρό. Την προσφορά του θα τη νιώσεις τα μεσημέρια, που θα έρχεσαι κουρασμένος από τη δουλειά, το βράδυ που θα βαριέσαι, τη νύχτα ύστερα από διασκέδαση που δεν λέει τίποτα. Τότε θα τα σκέφτεσαι όλα αυτά και θα αναγεννιέσαι. Στην ουσία, αυτό έχει να σου προσφέρει το Α.Ο. να κοιμάσαι ήρεμος, σκεφτόμενος τη νύχτα με τα αστέρια, να ξεχνάς βάσανα αναλογιζόμενος το φαΐ της Κουτλουμουσίου και γιατί όχι, να αναβαπτίζεσαι και εσωτερικά από όλα τα πνευματικά που θα δεις. Και κάτι τελευταίο.

 Υπάρχει η άποψη μιας μερίδας γυναικών ότι κακώς απαγορεύεται η είσοδος σε αυτές. Πολλές, το λένε από θρησκευτικό ζήλο. Αν είναι έτσι τότε θα πρέπει να δέχονται το άβατο αφού αυτό είναι διαταγή και απόφαση της Παναγίας η οποία απαγόρευσε στην κόρη του σουλτάνου να εισέλθει. Λέγοντας αυτό το επιχείρημα στη Βιβή και την Άλκηστη, κάποια –δε θυμάμαι ποια από τις δύο- απαντάει. ``ναι, ο κάθε ηγούμενος, κάθεται και βγάζει ότι το συμφέρει και αυτά είναι παραμύθια των ηγουμένων.`` Αν, κάποια από εσάς που θεωρεί ότι θέλει να πάει στο Α.Ο. από θρησκευτικό ζήλο, έχει το ίδιο επιχείρημα. Ένα είναι σίγουρο. Ότι δε θα νιώσει καθόλου το θρησκευτικό συναίσθημα. Γιατί, όπως άλλωστε θα είδατε και από τα άρθρα μου, η βιωματικότητα του Α.Ο., έγκειται ακριβώς στο γεγονός των παραδόσεων και των θαυμάτων. Όταν δεν πιστέψεις το προαναφερθέν γεγονός, πως θα δεχτείς το θαύμα με την Πορταΐτισσα ή με την Κουκουζελιώτισσα; Ή θα κάνεις επιλογή τι θα πιστέψεις και τι όχι; Με ποια λογική; Με το τι συμφέρει; Ε, τότε όσες φορές και να πάς στο Α.Ο., δε θα καταλάβεις τίποτε. Αρα, δώρον άδωρον να ανοίξουν οι πύλες και για τις γυναίκες. Αν πάλι, θες να πας από απλή περιέργεια γιατί αντιδράς στο άβατο. Σεβάσου την επιθυμία αυτών των ανθρώπων που θέλουν έτσι να ζουν. Δικαίωμα τους. Εξάλλου, έχει μια τέτοια ησυχία το Α.Ο. Οι γυναίκες, από φυσικό τους θα ταράξουν την ησυχία αυτή. Προσπαθούσα να φανταστώ γυναικεία παρουσία και έφριττα. Δεν ομιλώ μόνο για την πολυλογία; Ή τις φωνές, ή την περιέργεια. Όχι. Αλλά το μυαλό της γυναίκες παίρνει περισσότερες στροφές το λεπτό από ότι στους άντρες και είναι πιο πολύπλοκο. Μόνο αυτό θα ταράξει την ηρεμία. Επιπλέον, λέγοντας τα σχετικά με το Α.Ο. σε δυο γειτόνισσες μου λέει η μια πως έχει ένα γνωστό στη μονή Γρηγορίου και πρόσφατα είχε πάει να το δει η μάνα του η οποία έμεινε σε ένα γυναικείο μοναστήρι της Χαλκιδικής, την Ορμυλία. ``ναι, το γνωρίζω.

Έχει 150 μοναχές``. ``150;`` ρωτάει η άλλη; ``και πως και δεν έχουν σφαχτεί ακόμα;`` Τέλος, αφήστε μας και εμάς τους άνδρες να υπάρχει και ένα μέρος αποτοξίνωσης. Σας αγαπάμε, χωρίς εσάς δε μπορούμε να ζήσουμε, αλλά χρειαζόμαστε και κάποιες περιόδους να ηρεμήσουμε από εσάς ώστε φορτίζοντας τις μπαταρίες, να σας αγαπάμε ακόμα περισσότερο.  Κώστας, μέλος της σελίδας athos.edo.gr Καλησπέρα. Θα ήθελα απλά να πω λίγα λόγια για την δική μου εμπειρία μετά από 10ετή παρουσία μου στο περιβόλι της Παναγίας μας . 4-8-94 μια ημερομηνία, που σημάδεψε τη ζωή μου. Μια ημερομηνία που στάθηκε ορόσημο στη συνέχεια. Για πρώτη φορά πάτησα το πόδι μου στο Άγιο Όρος και από τότε κάθε φορά που φεύγω, παρακαλώ την Παναγία μας να μου επιτρέψει να επισκεφθώ και πάλι το περιβόλι της. Έχω ζήσει εμπειρίες, που μόνο αν τις ζήσεις θα μπορέσεις να καταλάβεις. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι μοναχοί στην καθημερινότητά τους. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο Ηγούμενος της κάθε Μονής. Δεν με ενδιαφέρουν τα μαγαζιά και η πραμάτεια τους. Με ενδιαφέρει να μιλήσω με τον πνευματικό μου. Με ενδιαφέρει να έρθει το βραδάκι και να καθίσω μαζί με τους άλλους επισκέπτες και κάποιο μοναχό, να συζητήσω για πνευματικά θέματα (και σίγουρα είναι ατελείωτα). Με ενδιαφέρει να έρθει η ώρα να σηκωθώ και να πάω στην εκκλησία το πρωί (και πιστέψτε με αγαπητοί φίλοι είναι άλλη εμπειρία η παρακολούθηση της Θείας Λειτουργίας τα πρωινά με το φως των κεριών να τρεμοπαίζουν μέσα στη γαλήνη της νύχτας και την ησυχία της φύσης). Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα δάκρυα που έτρεξαν από τα μάτια μου την πρώτη φορά που εξομολογήθηκα. Δεν μπορώ να μην αναφέρω τη δύναμη που παίρνω κάθε φορά που επικοινωνώ με τον πνευματικό μου, έστω και τηλεφωνικά, για κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζω και τις λύσεις και απαντήσεις που μου έχουν δοθεί. Δυστυχώς δεν μπορείς με δυο λόγια να αναφέρεις αυτό που ζεις.

 Και η πραγματικότητα είναι φίλοι μου, τι θέλει ο καθένας να βρει στο Άγιο Όρος. Αν θέλεις να βρεις στραβά, θα βλέπεις μόνο στραβά. Αν θέλεις να δεις την αρχιτεκτονική των Μοναστηριών, θα δεις μόνο αυτήν. Αν θέλεις να θαυμάσεις την φύση, θα θαυμάζεις μόνο την φύση. Αν σε ενδιαφέρει η πνευματική ζωή, τότε σίγουρα θα την βρείτε. Αυτό είναι σίγουρο. Με αγάπη Χριστού. Μαρτυρία ενός ακόμη ανώνυμου επισκέπτη της σελίδας athos.edo.gr Κάποιος, κάπου, κάποτε πήγε για επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Επίσκεψη και όχι προσκύνημα! Σχεδίαζε να παραμείνει στον Άθωνα έξι μέρες, μόλις όμως γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε με μεγάλο θράσος. Έφτασε στην Ι. Μονή Σταυρονικήτα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός της αρχικά εξαήμερης εν τέλει τριήμερης περιήγησής του. Μάλιστα, κορόιδευε την παρέα του, διότι, όπως έλεγε, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά και όχι όπως εκείνος, που μέτραγε τις ώρες για να βγει στον έξω κόσμο και επιτέλους να ελευθερωθεί. Στην είσοδο τις μονής τους υποδέχτηκε ο καλόγερος με λουκούμι και ρακί, έδειξε στους επισκέπτες-προσκυνητές τα δωμάτιά τους και τους ενημέρωσε για το πρόγραμμα των ακολουθιών. Η ώρα ήταν 12,00 το μεσημέρι και στις 16,00μ.μ. είχε εσπερινό. Ο φίλος μας την προηγούμενη μέρα είχε παραστεί σε αγρυπνία που διήρκεσε 12 ώρες. Αμέσως λοιπόν έπεσε για ύπνο και το μόνο που άκουσε ήταν το σήμαντρο, το οποίο σήμανε στις 16,00 ακριβώς και καλούσε όλους τους παρευρισκόμενους για τον εσπερινό. Ξύπνησε και σκουντουφλώντας κυριολεκτικά, έφτασε στο Καθολικό της μονής, όπου θέλοντας και μη παραβρέθηκε σωματικά στον 51 εσπερινό.

 Και λέω σωματικά, διότι πνευματικά το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα ξεμπέρδευε, για να συνεχίσει τη δουλειά από την οποία τον έκοψε το καταραμένο σήμαντρο, έτσι έλεγε συνέχεια μέσα του. Επιτέλους, τελείωσε ο εσπερινός, ο κόσμος όμως δεν έφευγε, καθώς περίμεναν να θέσουν σε προσκύνημα τα ιερά λείψανα αγίων, που φυλάσσονται στη μονή. Μέσα στο τσούρμο πήγε και αυτός. Καθώς έλεγε είχε πάρει το κολάι, αφού και στις άλλες μονές που είχε πάει δεν έκανε άλλη δουλειά από το να ασπάζεται νεκρά κόκαλα, που ούτε παλμό είχαν ούτε θερμότητα ούτε ανάβλυζαν μύρο, παρά τα όσα έλεγαν οι αγιορείτες πατέρες. Προσκύνησε λοιπόν και ετοιμαζόταν να φύγει, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε εντός του Καθολικού, όταν ο Παππούλης που βρισκόταν εκεί είπε με σπαστή φωνή, όσο μπορούσε δυνατή: «Παιδιά μου σας παρακαλώ, σας παρακαλώ στο όνομα του γλυκού μας Ιησού, πείτε μου ποιος από σας δε μύρισε από τα ιερά λείψανα τη θεία ευωδιά που βγάζουνε»; Εκείνος σταματάει ξαφνιασμένος στην είσοδο, αυτό δεν το είχε ξανακούσει σε κανένα μοναστήρι. Αμέσως, πηγαίνει μπροστά στον παπά και με ύφος προκλητικό του λέει: «Εγώ». Τότε ξεπετάχτηκαν και καμιά δεκαριά ακόμη. Ο σεβάσμιος ιερέας πηγαίνει μπροστά στα ιερά λείψανα και με γλυκιά φωνή αρχίζει να ψέλνει το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη. Το πρόσωπο του, κίτρινο από τις χημειοθεραπείες, άρχισε να λάμπει τόσο πολύ, που στο τέλος δεν μπορούσες να το κοιτάξεις. Ο γνωστός αυτός φοβήθηκε από αυτό που είδε και τότε συνειδητοποίησε ότι την ίδια στιγμή τα ιερά λείψανα άρχιζαν να ευωδιάζουν τόσο έντονα και γλυκά, που δε χόρταινες να εισπνέεις. Σε λίγο, το πρόσωπο του ιερέα σταμάτησε να φωτίζει, όμως η θεία ευωδιά από τα οστά ήταν τόσο έντονη, που ξεχύθηκε έξω από το Καθολικό, απλώθηκε σε όλη τη μονή και ακολουθούσε τους επισκέπτες ακόμη και στην Τράπεζα και στα δωμάτια τους.

Όσοι την είχαν αμφισβητήσει, έκλαιγαν σα μωρά παιδιά και έλεγαν ότι εξαιτίας των αμαρτημάτων τους δεν μπορούσαν να την μυρίσουν αρχικά. Τη νύχτα κανείς δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Την άλλη μέρα ξεκίνησαν για την Ι. Μονή Ιβήρων. Η μυρωδιά τους ακολουθούσε ως τα μισά του δρόμου. Ο γνωστός μου άλλαξε για δεύτερη φορά γνώμη και ήθελε να παραμείνει στο Άγιο Όρος και να ολοκληρώσει το προσκύνημά του εκεί (δεν το αποκαλούσε πλέον περιήγηση ή εκδρομή). Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, η γυναίκα του πήρε τα ρούχα του να τα πλύνει. Τότε διαπίστωσε ότι τα ρούχα του μύριζαν ακόμη αυτή τη γλυκύτατη θεία ευωδιά. Τα γεγονότα αυτά συνέβησαν στην Ι. Μ. Σταυρονικήτα Αγίου Όρους, στις 5 Σεπτεμβρίου 1997. Ο γνωστός αυτός είναι θείος μου, ξάδερφος της μητέρας μου και την εμπειρία του την ανέφερε σήμερα στο σαρακοστιανό τραπέζι. Η μεταστροφή στη θρησκεία εκείνου και της γυναίκας του υπήρξε ραγδαία. Ο παππούλης πατήρ Νεκτάριος τότε είχε λίγες μέρες ζωής, σύμφωνα με τους 52 γιατρούς. Την τελευταία φορά που επισκέφθηκε ο θείος μου το Άγιο Όρος, πριν λίγους μήνες, τον βρήκε κρυωμένο στο κρεβάτι του. Ο π. Νεκτάριος έμαθε και ζει με τον καρκίνο που τον έχει χτυπήσει σε όλο του το σώμα. Είναι οδοντίατρος και διατηρεί το ιατρείο του στο Άγιο Όρος, προσφέροντας τις υπηρεσίες του όσο του το επιτρέπει η κατάσταση της υγείας του. Την ιστορία αυτή, ακριβώς όμοια ως και την τελευταία λεπτομέρεια, την είχα διαβάσει και στο Internet, από κάποιον άλλον αυτόπτη μάρτυρα.

Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη, όταν την άκουσα σήμερα από πρόσωπο συγγενικό, για αυτό σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας. Απάντηση του συντονιστή της σελίδας athos.edo.gr (Απάντηση στο προηγούμενο μήνυμα) Αλήθεια..... τι να πρωτοπει κάποιος διαβάζοντας αυτήν την καταπληκτική ιστορία.... Ένας άνθρωπος που "παρασύρθηκε" από τους φίλους του να κάνει μια εκδρομή στο Άγιον Όρος, που μόλις έφτασε δεν έβλεπε την ώρα να ξαναγυρίσει στην κοσμική ζωή. Ένας σκοπός ταξιδιού που δεν τον άφηνε να γευτεί, αυτήν την ομορφιά, την γλυκήτητα αυτών των ανθρώπων του Αγίου Όρους, την κατάνυξη, την ευοδία.... Ο Θεός όμως δεν αφήνει, τους Πιστούς του να χαθούν.... Θα τους στείλει την καταλληλότερη στιγμή, κάτι το οποίο θα τους φωνάξει... Εεεεεε....είμαι εδώ....Υπάρχω.... Πρέπει να με νιώσεις, να με μυρίσεις.... Και του έστειλε αυτό το γεροντάκι που ρώτησε για την ευοδία..... Παρόμοια περίπτωση μου έτυχε και εμένα την πρώτη μου φορά που ανέβηκα στο Περιβόλι της Παναγίας μας. Ήταν μαζί μας ένας φίλος, που ήρθε μαζί μας για εκδρομή.  Είχε φέρει μαζί του το ραδιοφωνάκι του, ένα μπουκάλι ουίσκυ, ξηρούς καρπούς....Λες και πήγαινε για παραλιακό παρτάκι..... Αγκωμαχούσε στην πεζοπορία μας, και δεν έβλεπε την ώρα να βγει στον "έξω" κόσμο.... Όμως η πρώτη μας φορά στο Όρος, μας επιφύλαξε μία έκπληξη. Ο π. Ιωσήφ της Μ. Φιλοθέου που μας φιλοξενούσε, μας πήγε να γνωρίσουμε τον πνευματικό του Πατέρα. Τον Γέροντα Ιωσήφ στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου. Ένα Γεροντάκι που μόλις τον 53 αντίκρυζες, έβλεπες ένα γλυκό προσωπάκι που χαμογελώντας μας έλεγε πόσο πολύ περιμένει να "κοιμηθεί" για να πάει κοντά σε αυτόν που αγαπούσε. Ένα Γεροντάκι που, αν και άρρωστος, έλαμπε και οι λέξεις του έβγαιναν σαν χείμαρρος αγάπης όταν μας μιλούσε. Καθώς φορά που έλεγε κάτι ένιωθες ότι το έλεγε για σένα. Σε κοίταγε μέσα στα μάτια και νόμιζες ότι σε "άδειαζε" και εκείνη την στιγμή αυτό που έλεγε καταλάβαινες ότι το έλεγε για σένα. Δεν ξέρω τι είπε για τον φίλο μου την ώρα που τον κοιτούσε, αλλά ξέρω ότι φύγαμε όλοι τόσο ζαλισμένοι από αυτό που νιώσαμε που ο φίλος μου δεν ήθελε πια να φύγει. Την δεύτερη φορά που πήγα, του είπα να ξαναέρθει μαζί μου. Ήρθε "λιγότερο οργανωμένος", χωρίς τα περιττά μπουκάλια του, και τον είδα ότι ήθελε να συμμετέχει περισσότερο στα της Μονής. Πρώτος σηκωνόταν για τις λειτουργίες, και πρώτος ήταν αυτός που οργάνωνε τις πεζοπορίες μας..... Η ομορφιά, η αγάπη που πλημμυρίζει από άκρη σε άκρη το Άγιον Όρος, και οι άνθρωποι που σε αγκαλιάζουν για να σε φέρουν κοντά στον Θεό σε κάνουν να θέλεις όλο και περισσότερο να βρίσκεσαι εκεί. Σε ευχαριστούμε φίλε για την όμορφη αυτή ιστορία που μοιράστηκες μαζί μας....

31 Οκτωβρίου 2005. η δεύτερη φορά που επισκέφθηκα το Α.Ο. ύστερα από 2 χρόνια. Το απρόσμενο, το καινούργιο, το παράξενο, το ιδιότυπο δεν υπήρχαν στη σκέψη μας. Ξέραμε πώς να πάμε, που θα πάμε, τι θα συναντήσουμε. Τι ώρα είναι η εκκλησία, το φαγητό, πως είναι η φύση, οι μοναχοί, τα κτίρια. Πηγαίναμε γιατί μας άρεσε. Λησμονούσαμε πολύ όλες αυτές τις ωραίες στιγμές που είχαμε περάσει και ζήσει. Ιδίως σε δύσκολες στιγμές του βίου μας σαν κινηματογραφική ταινία περνούσαν μπρος στα μάτια μας και μας χαλύβδωναν. Και επιθυμούσαμε πολύ να τις ξαναζήσουμε, να φορτώσουμε τις μπαταρίες μας -όπως έλεγε και ο πάτερ Παίσιος- να αναζωογονηθούμε, να ξανανιώσουμε. Αυτά προσμέναμε. Και αυτά βρήκαμε. Όμως ξανασυναντήσαμε πάλι το απρόοπτο, το απρόσμενο. Και πιο ήταν αυτό; Μα η επικοινωνία με τον εαυτό μας. Το σκύψιμο στα εσώτερα βάθη της καρδιάς μας. Η ηρεμία που νιώθεις μετά και υστέρα συνομιλείς πιο εύκολα με το Θεό. Η ηρεμία του Α.Ο. δεν είναι γιατί απουσιάζουν τα αυτοκίνητα, οι τηλεοράσεις, οι θόρυβοι των μεγαλουπόλεων, ή έστω τα άγχη της καθημερινής ζωής. Η ηρεμία στο Α.Ο. συνίσταται στο ότι τα αναθέτεις όλα στο Θεό. Εσύ κάνεις τον αγώνα σου, την προσπάθεια σου, ότι περνάει από το χέρι σου, μα δεν αγχώνεσαι. Γιατί δεν βασίζεσαι στον εαυτό σου, αλλά στο Θεό και ξέρεις ότι όλα θα πάνε κατά το σχέδιο Του.

Και τότε ηρεμείς και ζεις μια ζωή χωρίς άγχος γιατί κατέχεις πως δεν είσαι μόνος σου. Αυτά βρίσκεις στο Α.Ο. και που δυστυχώς –ανθρώπινη αδυναμία γαρ- δυσκολεύεσαι να τα διατηρήσεις στην καθημερινή ζωή. Για αυτό και νιώθεις αυτόματα την ανάγκη του συχνού επαναβαπτισμού στην πνευματικότητα. 31 Οκτωβρίου 2005. Ώρα 9 το πρωΐ. Είχαμε πάρει το διαμονητήριο μας, είχαμε βγάλει τα εισιτήρια του πλοίου και καθόμασταν σε ένα καφενείο στην Ουρανούπολη περιμένοντας να έρθει η ώρα της αναχώρησης. Μουντός καιρός, που και που ψιλόβρεχε και το κρύο της υγρασίας. Λίγο πιο έντονος ο θόρυβος των κυμάτων ακουγόταν. Αν και τέτοια εποχή κόσμος πολύ. Απέναντι μας πίνανε το καφέ τους οι γνωστοί παπαροκάδες. Και η ώρα ήρθε. Το πλοίο στις 9:45 ανέβασε τη μπουκαπόρτα και ξεκίνησε. Το τοπίο άγριο, απόκρημνο, βραχώδες. Για το άλλωστε από παλιά δεν κατόρθωσε να προσελκύσει κατοίκους. Για αυτό άλλωστε επιλέχθηκε ως τόπος ασκήσεως και μονώσεως. Θάλασσα, άμμος, βράχια βουνό. Αυτό βλέπεις συνέχεια. Σπάνια να ομαλοποιείται, αλλά για λίγο το έδαφος. Παλιά εγκαταλελειμμένα ασκηταριά πάνω στους βράχους, το ρώσικο μετόχι της Χουρμίτσης με ανακαινισμένη μόνο την εκκλησία να μαρτυρεί πως μάλλον κατοικούν μοναχοί. Ύστερα από μίας ώρας ταξίδι και ενώ οι κυματισμοί των βράχων ανταγωνίζονταν σε ομορφιά και ενδιαφέρον τους κυματισμούς της θάλασσας αντικρίζουμε τον αρσανά [λιμάνι] της σέρβικης μονής Χιλανδαρίου. Η μονή είναι εσωτερικά, δε φαίνεται. Πάς με τα πόδια γύρω στις 3 ώρες δρόμο. Η μονή είναι αφιερωμένη στα Εισόδια της Παναγίας και κατέχει τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Τριχερούσας.

Η παράδοση λέει πως όταν του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού του έκοψαν το χέρι οι αρχές –ένεκα συκοφαντίας- και προσευχόνταν σε αυτή την εικόνα, το χέρι της Παναγίας βγαίνει από την εικόνα, παίρνει το κομμένο χέρι του Αγίου και το κολλάει στην πληγή. Και ιάθηκε πλήρως ο Άγιος, λες και δεν είχε πάθει τίποτα. Μετά ο αρσανάς της βουλγάρικης μονής Ζωγράφου η οποία βρίσκεται 1 ώρα δρόμο πάνω στο βουνό, μέσα σε καταπράσινο δασώδες τοπίο, αφιερωμένη στον 56 Άγιο Γεώργιο. Οι κτήτορες της μονής διαφωνούσαν με την ονομασία. Άφησαν σανίδα λευκή και αργότερα τη βρήκαν ζωγραφισμένη με τη μορφή του Αγίου Γεωργίου. Ο αρσανάς της Κωνσταμονίτου σε μικρή απόσταση. Μα για αυτή θα αναφερθούμε αργότερα καθότι θα την επισκεφτούμε. Και να η πρώτη παραλιακή μονή, η Δοχειαρίου. Ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα από τον μοναχό Ευθύμιο, δοχειάρη (διαχειριστή δηλαδή ελαίου και τροφίμων) της Μεγίστης Λαύρας. Αφιερωμένη στους Αρχαγγέλους, έχειως μέγα θησαύρισμα την  εικόνα της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου όπου πρωί και βράδυ ψάλλεται παράκληση. Έπειτα η Ξενοφώντος, αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο. Αρκετά μεγάλη. Και στο μέγεθος της πρόσδιδε περισσότερο το φυσικό τοπίο. Μια αρκετά μεγάλη ομαλή λωρίδα γης και από πίσω τα βουνά επιβλητικά καταπράσινα. Σε λίγο η ρώσσικη του Αγίου Παντελεήμονος. Τεράστια, επιβλητική με ογκώδη κτίρια, όπως οτιδήποτε ρώσσικο στο Α.Ο., ανάμεσα θάλασσας και βουνού κρατούσε τα όρια, όπως και οι μοναχοί βρίσκονται μεταξύ ουρανού και γης. Και φτάνουμε στο λιμάνι του Α.Ο. τη Δάφνη, ενώ ψηλά φαίνεται η μονή Ξηροποτάμου, αφιερωμένη στους 40 μάρτυρες και κατέχει το μεγαλύτερο κομμάτι Τιμίου Ξύλου. Η ώρα είναι λίγο μετά τις 12. Ο πολυπληθής και ετερογενής κόσμο κατεβαίνει. Άλλοι θα πάρουν το καραβάκι για τις νοτιοδυτικές μονές. Άλλοι το πούλμαν για τη Σιμωνόπετρα. Οι περισσότεροι μπήκαμε τα 2 λεωφορεία για τις Καρυές, την πρωτεύουσα του Α.Ο. Γεμίσανε ασφυκτικά και αναγκαστήκαμε να περιμένουμε να έρθει και άλλο πούλμαν. Ο Χάρης με ρωτάει τρομαγμένα: 57 Απλώς πες μου, ότι δε θα έχει τόσο κόσμο εκεί που θα πάμε.`` ``Όχι`` του λέω, ``μην αγχώνεσαι``. Ψιλόβρεχε, ενώ αγκομαχώντας το φιδίσιο δρόμο. Οι Καρυές φαίνονταν από το δρόμο σαν ένα μικρό ορεινό χωριουδάκι. Καπνοί από τις καμινάδες. Τα κίτρινα πεσμένα φύλλα, σαν ένα χαλί στόλιζαν τον χωματόδρομο. Στα λιθόστρωτα βρεγμένα μονοπάτια επικρατούσε ηρεμία. Η ώρα πρέπει να είναι γύρω στις 1:30. από εκεί με άλλο πούλμαν θα πάμε στην Καρακάλλου, το μοναστήρι όπου θα καταλύσουμε για πρώτο βράδυ.

Τα κείμενα αποτελούν εμπειρίες των μελών και των επισκεπτών των ιστοχώρων athos.edo.gr και www.athos.gr.

Η ηλεκτρονική επεξεργασία, επιμέλεια κειμένων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: