Η ελπίδα τής θεραπείας μέσα απο τούς Παρακλητικούς Κανόνες
Β. Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ ΚΑΙ
ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
Ἡ ὁλόθυμη ἐλπίδα τῆς θεραπείας.
Στὸ θεμέλιο τῆς καταφυγῆς καὶ ἐκζητήσεως ἐλέους καὶ βοηθείας, τῆς προσευχητικῆς ἐκτενείας καὶ τῆς ἐκ βάθους κραυγῆς, τῆς ἐνσυναισθήτου μετανοίας καὶ προσπτώσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς γνήσιας ταπεινοφροσύνης καὶ αὐτομεμψίας, ἐκεῖνο ποὺ κατ᾽ ἐξοχὴν σφραγίζει τὸν τρόπο τῆς παρακλήσεως καὶ ἀποτελεῖ καίρια προϋπόθεση τῆς θεραπείας τῶν ψυχοσωματικῶν ἀσθε νειῶν εἶναι ἡ ὁλόθυμη ἐλπίδα τῆς ἰάσεως καὶ ἡ ἀκράδαντη πίστη στὴν ἰατρικὴ δύναμη καὶ χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ παράλληλα καὶ στὴν πρεσβευτικὴ πρὸς ἴαση δύναμη τῆς Παναγίας, τοῦ σταυροῦ, τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἁγίων.Ὁλοθύμως ὁ ἱκέτης τῆς θεραπείας ἐλπίζει καὶ κραταιοῦται στὴν παν σθενὴ καὶ πανσωστικὴ δύναμη τῆς Παναγίας Τριάδος. Ἡ σκέπη της ὁδηγεῖ τὰ βήματά του, γιὰ νὰ ὑπερβεῖ «ἀλύπως καὶ ἀκινδύνως τὸ πειρατήριον» τῶν ἀσθενειῶν, πεπεισμένος ὅτι ματαία εἶναι κάθε ἀνθρώπινη καὶ κοσμικὴ ἐλπίδα84. Ὁ Δεσπότης δὲ Χριστὸς εἶναι ἀληθὴς γαλήνιος λιμένας ἀναπαύ σεως τῶν ἀπογινωσκόντων στοὺς ἀδύτους βυθοὺς τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἐξ αὐτῆς ψυχοσωματικῶν ἀρρωστημάτων85.
Ὡς ἐλπίς, ὅμως, καὶ προστασία καὶ σκέπη τῶν ἀνθρώπων κατ᾽ ἐξοχὴν ἐξυμνεῖται ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος παντοιοτρόπως ἀπὸ τοὺς ὑμνογράφους. Οἱ πιστοὶ προσεγγίζουν τὸ μητρικὸ καὶ πανυπερευλογημένο πρόσωπό της μὲ συστολή, ἀλλὰ καὶ μὲ θάρρος καὶ μὲ ταπεινὴ παρρησία, αἰτούμενοι τὰ σπλάχνα, τοὺς οἰκτειρμοὺς καὶ τὴ σωστικὴ πρεσβεία της μὲ ἀκαταίσχυντη προσδοκία ἰάσεως καὶ σωτηρίας.
Ἐνδεικτικὸ θεωροῦμε τροπάριο Θεομητορικοῦ κανόνα ἀποδιδόμενου στὸν Ἰωάννη Δαμασκηνό: «Ἐλπίδων σε πλήρωμα καὶ θείαν σκέπην, προστασίαν καὶ λιμένα σωτηρίας κεκτήμεθα, (Θεοτόκε)»86. Οἱ πιστοὶ μετὰ εὐχαριστίας, γιὰ τὴ λύτρωσή τους ἀπὸ τὴν ταλαιπωρία τῶν πόνων, τῶν κινδύνων καὶ τῶν ἀσθενειῶν, ἀπευθύνονται στὴν Παναγία καὶ τὴν ὀνομάζουν ἐλπίδα τους βεβαία, στήριγμα καὶ κραταίωμα, πλουτισμὸ καὶ εὐφροσύνη στὴν ἀθυμία καὶ τὴ θλίψη τῶν δεινῶν περιστάσεων τοῦ βίου, στερρὰ προσφυγὴ καὶ ἀνάθεση πρεσβευτικὴ γιὰ τὴν δωρεοδοσία τῆς ἱλαστηρίου χάριτός της, τελεία καὶ πρόθυμη ἄφεση στὴ θερμὴ ἀγκάλη της87, ἀσφαλὲς καταφύγιο τοῦ γένους τῶν βροτῶν, τεῖχος καὶ σκέπη καὶ ἄγκυρα στὴν κυ ματούμενη θάλασσα τῆς κινδυνώδους καὶ πολυμόχθου ζωῆς, λιμένα εἰρήνης στὴ ζάλη τῶν ποικίλων δοκιμασιῶν88, προστασία ἀσφαλὴ καὶ ἄσειστο, κυ βερνήτη ἀγαθὸ μετὰ Θεόν, συντριμμὸ τῆς ὀλιγοθύμου δειλίας, ἀνόρθωση τῶν πεπτωκότων, ὀχύρωμα ἀρραγὲς τῆς σωτηρίας89.
Στοὺς πολὺ γνωστούς μας, μικρὸ καὶ μεγάλο, παρακλητικοὺς κανόνες
τῆς Παναγίας, μετὰ τὶς δεητικὲς ἐπιτάσεις πρὸς θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν, μὲ εὐρυχωρία ψυχῆς ἐκφράζεται ἡ βεβαιότητα πρὸς Αὐτὴν ὅτι εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα, ποὺ μποροῦν οἱ πιστοὶ μετὰ παρρησίας νὰ κατέχουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ μετὰ Θεόν. Νοσοῦντες ἀξιώνονται «θείας ἐπισκοπῆς καὶ προ νοίας», παραμυθίας καὶ προστασίας, ἀκαταισχύντου καταφυγῆς, ὅταν μετὰ πόθου καὶ πεποιθήσεως ἐπιζητοῦν τὴ θεία σκέπη της. Ἀναθέμενοι σ᾽ Αὐτὴν πᾶσα ἐλπίδα, δὲν ἀστοχοῦν στὴ λύτρωσή τους ἀπὸ τὰ δεινὰ καὶ τὰ νοσήματα, γιατὶ ἁπλόχερα ἐπιχέει τὰ ἰάματα καὶ ἰατρεύει τῆς ψυχῆς τὶς ἀσθένειες καὶ τῆς σαρκὸς τὶς ὀδύνες, διασκορπίζει τὴν ταραχή, ὡς γεννήσασα «τὸν ἀρχηγὸν τῆς γαλήνης», βοηθεῖ τοὺς πολεμουμένους καὶ παρηγορεῖ τοὺς ἀπελπισμένους, μὲ τὴν πάντοτε σωστική της φροντίδα καὶ μέριμνα90.
Ἡ Παναγία στὰ βάραθρα τῆς ἀπογνώσεως εἶναι ἡ φωτεινὴ ἡλιαχτίδα τῆς ἐλπίδας, στὴν ἀγωνιστικὴ ἄρση τοῦ σταυροῦ τῶν ἀρρωστημάτων ἀρραγὴς συμμαχία, στοὺς βυθοὺς τῶν θλιπτικῶν περιστάσεων «χαρὰ καὶ ἀντίληψις» θερμή. Εἶναι ἡ δύναμη τῶν ἀβοηθήτων, ἡ μόνη καύχηση καὶ τὸ ἄπτωτο θάρσος τῶν χριστιανῶν9 . Ἐκρηκτικὰ καταθέτει ὁ πάσχων καὶ ἀσθενὴς αὐτοκράτωρ Θεόδωρος Δούκας ὁ Λάσκαρις τὰ χαρμολυπικά του ποιητικὰ ἐρωτηματικά: «Καὶ ποῦ λοιπὸν ἄλλην εὑρήσω ἀντίληψιν; Ποῦ προσφύγω; Ποῦ δὲ καὶ σωθήσομαι; Τίνα θερμὴν ἕξω βοηθόν;... Εἰς σὲ μόνην ἐλπίζω καὶ θαρρῶ καὶ καυχῶμαι...»92.
Οἱ μεγάλοι θεολόγοι καὶ Θεομητορικοὶ ὑμνογράφοι, ὅσοι ἀποθησαυρίζονται μὲ ἐπιμέλεια, ἀπὸ τὸν ἅγιο Νικόδημο Ἁγιορείτη, στὸ ἐξαίσιο Θεοτοκάριόν του, ὑπερακοντίζουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο στὴν ἀγαπητικὴ πρόσψαυση καὶ στὴν προσευχητικὴ καταφυγὴ στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας, ποὺ ἐνσαρκώνει τὸ νόημα καὶ τὸ περιεχόμενο τῶν προσδοκιῶν καὶ τῶν ἐλπίδων τῆς θεραπείας.
Ὁ Ἰωάννης Εὐχαΐτων, σὲ μία ἐκρηκτικῆς εὐχαριστίας συγκινησιακὴ ἀποστροφή, ἀναδεικνύει τὴν μετὰ Θεὸν αἰτία τῆς παντοίας σωτηρίας του: «Ἰδοὺ ἡ ἐμὴ ἀντίληψις, ἰδοὺ ἡ σωτηρία μου˙ ἰδοὺ ἡ προστασία τῆς ψυχῆς μου καὶ ἀγαλλίασις, ἰδοὺ ἡ καταφυγή μου˙ ἰδοὺ ἡ σκέπη μου σαφῶς καὶ ἡ βεβαία μου ἐλπίς, ἡ Παρθένος τε καὶ Δέσποινα»93, ἐπειδὴ ὁ ἴδιος ἔχει τὴν ἀκρά δαντη βεβαιότητα τῆς ἰαματικῆς της χάριτος καὶ τῆς σωτηρίου καὶ ζωοποι ούσης ψυχοτροφίας της: «Ἰάσεως πᾶσι δρόσον ἀποστάζεις, ἁγνή, τῶν ἰαμάτων ὡς πηγὴ καὶ σωτηρίου κρήνη καὶ Θεοῦ ποταμὸς πεπληρωμένος ὑδάτων θείων, ἀΰλων, ψυχοτρόφων καὶ ζωοποιῶν ὅθεν κἀμέ, δυσωπῶ σε, νοσοῦντα ἴασαι»94.
Συχνὰ ἐπαναλαμβάνονται οἱ ἴδιες ἰδέες, οἱ ἴδιοι ψυχοσωματικοὶ κόποι καὶ πόνοι, οἱ ἴδιες ἐπ᾽ ἐλπίδι θεραπείας καὶ ἀποκαταστάσεως καταφυγές, ἴδιες πολλὲς φορὲς ἱκετευτικὲς κραυγὲς τῶν ἐπιδεομένων ἀναρρώσεως καὶ πλήρους κατ᾽ ἄμφω ἀποκαταστάσεως, ποτὲ ὅμως ἡ αἰσθαντικὴ ψαύση τῆς ψυχῆς πρὸς τὴν γλυκεία ἐλπίδα της δὲν εἶναι ἐπαναλαμβανόμενο λεκτικὸ καὶ φραστικὸ ἐκμαγεῖο νεκρῶν νοήματος λόγων. Πάντοτε ἀναζυμώνονται καὶ ἀναδιατυπώνονται καρδιακὰ καὶ ὑπαρξιακά, ὡς εἰρηναῖος στιχοποι ητικὸς ποταμός, ὡς φωνὴ πηγῆς ἀναβρυτικῆς μύρων πολυτελῶν, ὡς πανέ μορφο βουνίσιο ρυάκι ἀκατέργαστης ροῆς καὶ ὄχι ὡς ἄρχιτεκτονικὰ κατεργασμένο εὐθύγραμμο ἀρδευτικὸ κανάλι95.
Ἡ ἐλπίδα ἱλαρύνει τὴν ψυχή, τὴν ἐνθαρρύνει, τὴν προετοιμάζει γιὰ τὴ θεραπεία. Ἡ εὐρυχωρία τῆς θεϊκῆς ἐλπίδας εἶναι τὸ πρῶτο βάλσαμο τῆς αἰσιοδοξίας, ποὺ ἀπαλύνει τοὺς φόρτους καὶ ἀπομειώνει τὴ δραστικότητα τῶν νόσων, μέχρι νὰ καταποθοῦν μὲ πίστη τὰ θεραπευτικὰ φάρμακα τῆς ἰατρικῆς δυνάμεως καὶ χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἱκετηρίων πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς προμάχου τῶν πιστῶν καὶ κοσμοσώτειρος96.
Αὐτὴ εἶναι ἀψευδὴς χορηγὸς ἐλέους, πηγὴ συμπαθείας, κλειδὶ ποὺ ἀνοί γει τῆς εὐσπλαχνίας τὴν πύλη καὶ τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου τὰ ταμεῖα. Εἶναι ἡ ἀνόρθωση τῶν πιπτόντων καὶ ἡ γοργὴ ἐπίσκεψη τῶν ἀσθενούντων, πλουτισμὸς βοηθείας καὶ προστασίας, φιλόστοργη καὶ θάλπουσα σκέπη, παραμυθία θλιβομένων, χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, ταχινή, συμπαθὴς καὶ φιλάγαθος παρηγορία, πρόμαχος καὶ σύμμαχος κατὰ τοὺς πειρασμούς, ἀνάπαυση στὶς λύπες, εἰς χαρὰν στρέφουσα τὸν κοπετὸ τῶν παρακαλούντων, θαλπωρὴ στὴν ψυχικὴ παγερότητα, παροχεὺς φαρμάκου ἐλέους ποὺ ἀνασταίνει τὴν ὕπαρξη ἀπὸ τὶς ψυχικὲς νεκρώσεις, ἀνόρθωση καὶ ἀνακαίνιση τῶν πεπτωκότων ἁμαρτωλῶν, «ἀκρωτήριον ὄντως τῆς καλῆς ἐλπίδος... τοῖς ὠκεανὸν τοῦ βίου πλέουσι», δροσισμὸς ἐλέους ἐκ τῶν πηγῶν τῆς εὐσπλαχνίας, φύλαξ τῶν πιστῶν θερμός, σκέπη καὶ βοήθεια τοῦ γένους, ἀπαντοχὴ τῶν δυστυχούντων καὶ ὑπερασπιστὴς κατασπεύδουσα εἰς σωτηρίαν, ἡ παρρησία τῶν γηγενῶν, τῶν πολεμουμένων προπύργιο καὶ ὀχύρωμα, ἐπίσκεψις
ἀσθενούντων, ἰαμάτων ἄβυσσος καὶ χαρίτων πέλαγος, «ἡ τὰς τῆς ἐλπίδος διανοίγουσα θύρας», κραταιὸ καταφύγιο, ὑπέρμαχος καὶ ἑτοίμη βοήθεια τῶν καταπονουμένων καὶ τῶν ταπεινῶν, διάσωσμα πάντων, λιμὴν χειμαζομένων, ἄφατον πέλαγος οἰκτιρμῶν, καθάρσιον τοῦ κόσμου, ἱερὴ ἄγκυρα καὶ ἀρραγὴς ἐλπίδα στὸν κλύδωνα τῶν νόσων, ἡ ἰθύνουσα πρὸς τὸν εὔδιο λιμένα τῆς ὑγείας, ἐλπίδα ἀληθὴς τῶν ἀνελπίστων97.
Ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ κόσμου γίνεται κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ νοητή, «ἀποκαθαίρουσα νόσους ψυχῆς καὶ σώματος», γι᾽ αὐτὸ προσκαλοῦνται ἀπὸ τὸν ὑμνογράφο ἅγιο Νικόδημο Ἁγιορείτη, ὁλοθύμως ἐλπίζοντας, πάντα «τῶν νοσούντων τὰ συστήματα» νὰ συναχθοῦν ἐμπρὸς στὸν ἄμισθο ἰατρὸ τῆς θεραπείας τους98, ὅπου μποροῦν νὰ ὑδρεύσουν μὲ πίστη τοὺς ἀφθόνους κρουνοὺς τῶν ἰαμάτων99.
Καὶ τὰ Θεοτοκία τῶν εἰς τοὺς ἁγίους παρακλητικῶν κανόνων δὲν ὑστε ροῦν σὲ ἀναφορὲς σχετικὲς πρὸς τὸ πρόσωπο της Θεομήτορος. Πάλι ὀνομάζεται σωτηρία καὶ ἐλπίδα καὶ δόξα καὶ σκέπη καὶ καύχημα καὶ στήριγμα τῶν ἀνθρώπων, δύναμη ψυχῆς, φῶς καὶ ζωὴ καὶ παράκληση τῶν καρδιῶν, ρύστις παντοίων θλίψεων καὶ δεινῶν πόνων, ἀπρόσκοπτος συνοδοιπόρος στοὺς πολύπαθους βιοτικοὺς δρόμους, στοὺς κινδύνους καὶ τὶς ζάλες τῶν ἐπισυμβαινόντων
Ὅμως καὶ ὁ πανσεβάσμιος σταυρὸς τοῦ Κυρίου, ὁ ποτισθεὶς μὲ τὸ πα νάχραντο αἷμα τῆς θυσίας του, γίνεται ἐλπίδα τῶν χριστιανῶν, «φυτὸν ἀθάνατον» ὑπὸ τὴν σκέπη τοῦ ὁποίου προστρέχουν πάντες οἱ ἀσθενοῦντες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀναζητοῦντες λιμένα σωτηρίας γαλήνιο χειμαζόμενοι στὸ πέ λαγος τοῦ βίου. Πλούσια νάματα ἰαματικὰ ἀρύονται ἀπὸ τὴ σωτήρια πηγή του, κατασφραγίζοντας ἑαυτοὺς μὲ τὸ σημεῖο του καὶ ἔχοντας στερρὰ πεποίθηση στὴ νικητική του βοήθεια . Αὐτός, λαβὼν ἀπὸ τὸν Χριστὸ χάρη καὶ δύναμη, δίνει στοὺς ἀσθενοῦντες βοήθεια, στηριγμό, ἴαση σωματικῶν νόσων καὶ κάθαρση ψυχῶν, ἐλπίδα, σκέπη καὶ κραταίωση. Σταυρὸς καὶ ἄχραντος Θεοτόκος εἶναι ἡ ἀκαταίσχυντη καὶ μὴ ἐκπίπτουσα ἐλπίδα τῶν πιστῶν, «ἡ πρεσβεία γὰρ καὶ δύναμις τῆς Μητρὸς καὶ σκήπτρου σφόδρα δύνανται» .
Ἀλλὰ καὶ στὸν ἄγγελο φύλακα καὶ κηδεμόνα καὶ ἀντιλήπτορα τῆς τοῦ ἀνθρώπου ζωῆς οἱ πάσχοντες καὶ ἀγωνιζόμενοι ἀναθέτουν, μετὰ Θεόν, τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας τους, ἡ ὁποία αἴρει καὶ ἐξαλείφει τὸν φόβο τῆς δου λείας καὶ ὁδηγεῖ τὴν ψυχὴ θεραπευμένη πρὸς τὴν ἐλευθερία τῆς ἀγάπης .
Μὲ τὸν ἴδιο ταπεινὸ τρόπο οἱ παρακλητικὰ ἱκετεύοντες προσεγγίζουν καὶ τὰ χαριτωθέντα ἀπὸ τὸν Κύριό τους πρόσωπα τῶν ἁγίων καὶ ἀποθέ τουν σ᾽ αὐτοὺς τὶς ἐλπίδες τῆς προσδοκώμενης πολυτίμου ὑγείας, αἰτούμε νοι δραστικὲς πρεσβεῖες, ἰδιαίτερα ἀπὸ τοὺς ἰαματικούς. Ρύστες καὶ πρόμαχοι καὶ ἰατῆρες νόσων ποικίλων, ἀνάργυροι νοσηλευτὲς φθοροποιῶν ἀρρωστημάτων, λιμένες καὶ ἰατρεῖα τῶν νοσούντων, καυχήματα τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνακαλύπτουν ἀνάμεσά τους ὁ καθένας τὸν ἰατρό του, ταχεῖς λυτρωτὲς καὶ θεραπευτὲς ὀλεθρίων ψυχοσωματικῶν συντριμμάτων, ἀκένωτοι θησαυροὶ καὶ πλημμύρα ἰαμάτων, δωρεοδότες ἰάσεων πολλῶν, πηγὲς ἀνεξάντλητες θεραπειῶν, ὑπέρμαχοι μέγιστοι ἰατροί, τῶν ὁποίων ἁγιάσματα καὶ λείψανα γίνονται νοσοκομεῖα ἀληθινὰ μυρίων ἰάσεων.
2. Ἡ ἀκράδαντη πίστη στὴν ἰατρικὴ δύναμη καὶ χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν πρεσβευτικὴ πρὸς θεραπείαν παρρησία τῆς Θεοτόκου, τοῦ σταυροῦ, τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἁγίων.
Ἡ ἀκλόνητη πίστη τῶν πιστῶν στὴν ἰαματικὴ δύναμη τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἁγίων του δὲν λειτουργεῖ μαγικὰ καὶ δεισιδαιμονικὰ ἢ κατὰ ψυχολο γικὴ αὐθυποβολή, οὔτε ὀφείλεται στὴν ἐκ τῆς ἀνάγκης τῶν νόσων βία τῶν συναισθηματικῶν φορτισμῶν, ἀλλὰ ἑδράζεται σὲ βάσεις θεολογικὲς καὶ προϋποθέσεις σωτηριολογικές, τὶς ὁποῖες γνωρίζουν καλῶς οἱ ἐγκρατεῖς τῶν δογμάτων τῆς πίστεως καὶ βαθεῖς καὶ ἐξέχοντες, στὴν πλειοψηφία τους, θεολόγοι κανονογράφοι τῶν παρακλητικῶν καὶ ἱκετηρίων ὕμνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Στὴν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, τὴν λεγομένη τῶν Ἁγίων Παθῶν, μετὰ το πέρας τοῦ ιε´ ἀντιφώνου καὶ πρὸ τοῦ Ϛ´ εὐαγγελίου, τὸ ψαλλόμενο τροπάριο Κάθισμα «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς...», μὲ τρόπο συγκλονιστικὸ διαζωγραφεῖ τὴν ἀνατροπὴ τῆς κατάρας, τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, ὑπὸ τὰ ὁποῖα ἐστέναζε τὸ ἀνθρώπινο γένος, διὰ τοῦ τιμίου αἵματος τοῦ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ προσηλωθέντος καὶ θυσιασθέντος Χριστοῦ. Ὁ Σω τήρας Κύριος ἐξαγοράζει τὸ πλάσμα καὶ πηγάζει τὴν ἀθανασία . Κεντούμενος τὴν πλευρὰν προχέει νάματα καθαρτήρια, ἰαματικὰ σωστικὰ καὶ ἀνακαινιστικὰ γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα . Ἔκτοτε ὁ κοινωνούμενος Χριστὸς γίνεται ἰατρὸς ἀληθής, ρύστης παθῶν καὶ ἐχθρῶν καὶ ἀναγκῶν καὶ πάσης θλίψεως, θεραπεία τραυμάτων ψυχῆς καὶ σώματος, «νόσων πολυτρόπων ἀλεξητήριον» . Ἡ εὐχαριστιακὴ μετοχὴ καὶ κοινωνία θεραπεύει, ζωοποιεῖ καὶ θεοποιεῖ τὴν ἐκπεσοῦσα καὶ φθαρεῖσα, τὴ νοσοῦσα καὶ ὀδυνόμενη ἀνθρώπινη φύση.
Ἡ νέκρωση τοῦ Ἀδάμ, ἀλλὰ καὶ τὸ κράτος καὶ ἡ δύναμη τοῦ κακοῦ, τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου συντρίβονται διὰ τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Καὶ «τὸ θνητὸν» τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐνδύεται «ἀθανασίαν» διὰ τῆς αὐτεξουσίου ἐγέρσεώς του
Τὰ ἰαματικὰ δωρήματα τοῦ θείου πάθους καταγράφονται πληθωρικὰ ἀπὸ τοὺς ὑμνογράφους, θεωρούμενα ὡς θεμέλιο καὶ ἀπαρχὴ ὅλων τῶν αἰτημάτων καὶ ἐπικλητικῶν σχημάτων πρὸς θεραπεία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος τῶν πιστῶν.
Ὁ Κύριος ἰάτρευσε τὸν προπάτορα καὶ ἰατρεύει ἀεὶ τοὺς ἀπογόνους του ἀναιρώντας τὴν φθοροποιὸ κατάρα τῆς παρακοῆς. Ὁ Χριστὸς ἐπλήγη ἐπὶ σταυροῦ, γιὰ νὰ ἰατρεύσει τὶς σωματικὲς καὶ τὶς ψυχικὲς πληγὲς τῶν ἀνθρώπων, τὰ τραύματα καὶ τὰ συντρίμματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.
Εἶναι ἐνδεικτικότατο τῶν λεγομένων τροπάριο κανόνος τοῦ ἁγ. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ: «Τῷ πταίσματι τοῦ πρωτοπλάστου, Κύριε, δεινῶς ἐτραυματίσθημεν τῷ δὲ μώλωπι ἰάθημεν τῷ σῷ, ᾧ ὑπὲρ ἡμῶν ἐτραυματίσθης, Χριστέ σὺ γὰρ ἰσχὺς τῶν ἀσθενούντων καὶ ἐπανόρθωσις»
Παράλληλα ἡ πίστη στὴν ἰαματικὴ δύναμη τῆς Παναγίας ἑδράζεται, γιὰ τοὺς ἁγίους ὑμνογράφους καὶ τοὺς προσευχομένους μὲ τοὺς ὕμνους τους πιστούς, στὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴ ἐκύησε καὶ ἐγέννησε τὸν ἰατήρα τῶν ἀνθρώπων. Θεωροῦμε καίρια τὴν ἀναφορὰ Ἰωσὴφ τοῦ Ὑμνογράφου: «Νενοσηκό τας, Παρθένε, τῇ ἁμαρτίᾳ ἡμᾶς ἰάτρευσας κυήσασα τὸν Σωτῆρα, ἰατρόν τε τῶν ὅλων...» . Ἔτσι ἡ Θεοτόκος καθίσταται ἱλαστήριον τῆς φύσεως , τοῦ κόσμου καὶ τῶν ἀνθρώπων, ἔχοντας χάρη καὶ παρρησία πρεσβευτική , διὰ τῆς ὁποίας δυνάμει τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ της ἀπαλλάττει τοὺς πιστοὺς νόσων παντοίων καὶ δεινῶν συμφορῶν, γινόμενη πηγὴ τῶν ἰάσεων καὶ μεσιτεία ἄγρυπνος πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν
Ἀλλὰ καὶ ὁ πανσεβάσμιος Σταυρὸς προσπηγάζει ἰάματα στοὺς μετὰ πίστεως ἀσπαζομένους, προσκυνοῦντας καὶ τυποῦντας αὐτόν, διὰ τὸν ἐν αὐτῷ προσπαγέντα καὶ ἐθελουσίως ἐκχύσαντα τὸ πανάγιον αὐτοῦ αἷμα.
Οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ἱκέτες παρίστανται τῷ θρόνῳ τοῦ Θεοῦ, ὡς λειτουργοὶ ἐκλεκτοὶ τῆς θεραπείας καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καὶ χειραγωγοὶ καὶ βοηθοὶ καὶ πρόμαχοι, πλουτοῦντες πολλὴ παρρησία καὶ πρεσβεία ἰαματική.
Ὁ τίμιος Πρόδρομος καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔλαβαν ἐπίσης ἀπὸ τὸν Κύριο θαυμάτων καὶ ἰάσεων χάρη ἀκένωνο, ὡς τὰ μετὰ τὴν Θεοτόκο οἰκειότερα πρόσωπα τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου.
Πάντες οἱ ἅγιοι ἔλαβαν χάρη πλουσίων θαυματουργιῶν πρὸς θεραπεία τῶν ἀρρωστημάτων, ἀλλὰ ἰδιαίτερα οἱ ἅγιοι μάρτυρες, ὡς μιμηταὶ του πρωτομάρτυρος Χριστοῦ ἐκχύσαντες τὰ αἵματα ὑπὲρ αὐτοῦ, ἔλαβαν τὴν ἰδιαίτερη χάρη «ρεῖθρα ἰαμάτων ἀναπηγάζειν» πᾶσι τοῖς πιστῶς αὐτοῖς προστρέχουσι.
Γ. Η ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΙΑΣΕΩΣ
Ὁ λυτρωμένος ψυχικὰ καὶ θεραπευμένος σωματικὰ πιστὸς ἄνθρωπος βιώνει ἐνεπίγνωστα τὴ δωρεὰ τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων ὡς πολυχεύμονα ποταμὸ ἰαμάτων στὴ σύνολη ὕπαρξή του. Ἡ θεραπεία εἶναι κατ᾽ ἐξοχὴν τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ὑπομένει πλέον τὰ παρόντα ἢ ἐπερχόμενα δεινὰ μαρτυρικὰ καὶ ἀρχοντικά. Ἡ ἀσθένεια παύει νὰ εἶναι κατάρα σὲ μιὰ ὀλιγόπιστη καὶ ὀλιγόθυμη ὕπαρξη καὶ γίνεται ἐνίοτε εὐεργεσία σωστικὴ γιὰ τοὺς ἀγωνιστές.
Ἡ ψυχὴ ἐκρήγνυται σὲ δοξολογία καὶ τιμὴ καὶ ἐξύμνηση τῶν θείων προσώπων ποὺ ἔγιναν αἴτια τῶν ἰάσεων, ἀλλὰ καὶ ὑψώνεται στὴν εὐρυχωρία τῆς εὐγνωμοσύνης καὶ τῆς εὐχαριστίας. «Οὐ σιωπᾷ τοῦ βοᾶν τρανότατα τὰ μεγαλεῖα» τῶν ἰαματικῶν θαυμάτων, ἀλλ᾽ εὐχαρίστως δοξάζει καὶ ἀνυμνεῖ καὶ γεραίρει καὶ μεγαλύνει καὶ κηρύττει τὶς ἄπειρες σωστικὲς δωρεὲς ποὺ ἔλαβε καὶ λαμβάνει.
Δ. ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ
Ἀπὸ τὴν πραγμάτευση τοῦ θέματός μας, διεφάνη ὅτι, στὴν ἀγωνιστικὴ πορεία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ἡ μυσταγωγία τῶν ἐνηλίκων καὶ ἡ παιδαγωγία τῶν νεωτέρων ἐπιτυγχάνεται μέσα στὸν χῶρο τῆς θείας λατρείας τῶν Ὀρθοδόξων, ὅπου χειραγωγοῦνται οἱ μετέχοντες στοὺς δρόμους καὶ τὰ ἀθλήματα τοῦ ἀπαραχαράκτου ἤθους, ἀλλὰ καὶ στὴν κοπιαστικὴ ὑπαρκτικὴ ὕψωση τοῦ ἁγιασμοῦ.
Ἡ θεία λατρεία καὶ ἡ ἐνσυνείδητη μετοχὴ σ᾽ αὐτὴν εἶναι τὸ διδακτήριο τῶν πρακτικῶν ἀρετῶν ἀλλὰ καὶ τῶν μυστικῶν βιωμάτων καὶ τῶν θεολογικῶν πτήσεων γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι τὸ σχολεῖο, στὸ ὁποῖο μαθαίνουν οἱ ἀγωνιζόμενοι πιστοί, οἱ ὑφιστάμενοι ἀναρίθμητα δεινὰ τοῦ βίου ἢ δεινῶς πάσχοντες καὶ ἀρρωστοῦντες ἐκ ποικίλων ψυχοσωματικῶν νόσων πῶς λειτουργεῖται καὶ θεραπεύεται ἡ ὕπαρξη, πῶς κοινωνικοποιεῖται, πῶς ἱσορροπεῖ ψυχολογικά, πῶς ὑπερβαίνει τοὺς φόβους καὶ τὶς φοβίες, πῶς κατανικᾶ τὰ νεκρωτικὰ συναισθήματα τῆς ματαίωσης, πῶς ὑπερβαίνει τοὺς τυραννικοὺς πνιγμοὺς τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἀπομόνωσης, πῶς συγχωρεῖ καὶ συγχωρεῖται στοὺς σκοτισμοὺς τῆς ἀμφιλίας, πῶς σπουδάζει στὴν ἀλήθεια, τὴν ἀρχοντιὰ καὶ τὴν εὐρυχωρία τῆς ἀγάπης, πῶς ὁλοκληρώνεται ἡ προσωπικότητα στὶς ὑψώσεις μιᾶς ζωῆς γεμάτης εὐχαριστία καὶ δοξολογία.
Δάσκαλοι, ποιμένες, γονεῖς καὶ νέοι, μέσα στὸ κλίμα καὶ τὸ περιβάλλον τῆς μυσταγωγικῆς αὐτῆς παιδαγωγίας τῆς λειτουργικῆς ζωῆς, τῆς κοινῆς προσευχῆς, τῆς βοώσης, ἱκετευούσης καὶ παρακαλούσης συνάξεως ὑπὲρ τῶν παρισταμένων ἀλλὰ καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὑπὲρ τῶν ἀναγκῶν, τῶν θλίψεων, τῶν πειρασμῶν καὶ περιστάσεων τῆς ζωῆς, ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ μαθητεύσουν ἄριστα στη δραματουργία τῶν τελουμένων διὰ μεθέξεως, στὸν λόγο καὶ τὸ μέλος, στὴν ἐποπτεία τοῦ κάλλους τῶν λειτουργικῶν τεχνῶν καὶ στὴ βιωματικὴ πλήρωση τῆς πίστεως.
Μέσα στὸν πλοῦτο τῆς ὑμνογραφίας τῶν παλαιῶν καὶ νεωτέρων παρακλητικῶν καὶ ἱκετηρίων κανόνων γινόμαστε μέτοχοι δωρεοδοσίας φιλαδέλφου προβληματισμοῦ καὶ στοχασμοῦ ἠθικῆς θεολογίας, ποὺ διαλύουν τὸν ἐγωτικὸ ἀπομονωτισμὸ τῶν συγχρόνων καιρῶν καὶ ἀνοίγουν διαφυγὲς κοι νωνίας ἀπὸ τοὺς σκοτεινοὺς λαβυρίνθους τῆς καταλυτικῆς ἀτομοκρατίας τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Τὸ νῆμα τῆς ἐξόδου εἶναι ἡ διὰ τῆς χάριτος τῶν μυστηρίων οἰκείωση μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό, ἀλλὰ καὶ τὸ θάρσος τῆς σκέ πης, τῆς προστασίας, τῆς βοηθείας, τῆς μεσιτείας καὶ τῆς πρεσβείας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ. Καὶ τοῦτο πάντοτε μέσα στὴν ἰσόρροπη χαρμολυπική, ἀσκητική, κατανυκτική, ἀγωνιστικὴ καὶ σταυ ροαναστάσιμη πορεία ζωῆς, μέσα στὸ εὐλογημένο κλίμα τοῦ λειτουργικὰ μυσταγωγούμενου ὀρθοδόξου ἤθους.
Αὐτὸ τὸ ἦθος θὰ καλλιεργήσει προληπτικὰ στὸ πλήρωμα τῆς ἐνορίας του ὁ πνευματικὸς πατὴρ ἐφημέριος καὶ ποιμένας, γιὰ νὰ θεραπεύσει, μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων του μυστηρίων, τὸ αὐτεξούσιο, τὴ συνεί δηση, τὴν ἐμπάθεια, τὰ συντρίμματα τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων, ἀσφαλί ζοντάς τους ἀπὸ δεισιδαιμονικὲς πλάνες καὶ μαγικὲς περὶ τὴν πίστη ἀντιλήψεις καὶ ἐπήρειες τοῦ πονηροῦ ἀντιμάχου, ὁδηγώντας τους βῆμα βῆμα στὴν οἰκείωση καὶ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ φόβου στὴν ἐλευθερία καὶ τὴν εὐρυχωρία τῆς ἀγάπης.
Γιὰ νὰ ἀρθοῦν οἱ νοσογόνες αἰτίες καὶ νὰ προληφθοῦν, ὅσο εἶναι δυνατόν, τὰ ψυχικὰ ἰδιαίτερα ἀρρωστήματα, εἶναι ἀνάγκη νὰ τεθοῦν θεμέλια ὀρθοδόξου πνευματικότητας. Τοῦτο σημαίνει:
1) ἔμπρακτο λόγο καὶ ἔλλογο παράδειγμα ζωῆς,
2) πίστη στὸ Θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀναπόδεικτο δώρημα ἐπίγνωσης,
3) ἄθλημα ἐλευθερίας καὶ κοινωνίας μὲ τὸν συνάνθρωπο,
4) ἀγαπητικὴ συντριβὴ τῶν ἐγωτικῶν συγκλεισμῶν,
5) ψαύση θεραπευτικὴ τῶν ὁρίων τῆς ὕπαρξης,
6) εἰρηναία συνύπαρξη καὶ καταλλαγὴ μὲ ὅλα τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ,
7) ὑπαρκτικὴ θεουργία στὴ συγκρότηση τοῦ εὐχαριστιακοῦ σώματος καὶ στὴ μετοχὴ τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν μυστηρίων,
8) ἡσυχαστικὸ καὶ ἀσκητικὸ ἦθος, ἀντίμαχο στὶς πλανερὲς σειρῆνες ἢ τὴν ἀβάστακτη ἐλαφρότητα τῆς ματαιοδοξίας,
9) ἀδιάλειπτη προσευχητικὴ ὀξυγόνωση τοῦ πνευματικοῦ ὀργανισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου,
10) πρότυπα ἁγιασμοῦ καὶ μαρτυρικῆς ἀγάπης στὰ πρόσωπα τῶν μαρ τύρων, τῶν ὁσίων καὶ τῶν ὁμολογητῶν, οἱ ὁποῖοι κατόρθωσαν, Θεοῦ χάριτι, νὰ ὑπερβοῦν τὴν «ματαίωση» διὰ τῆς ἐπιγνώσεως τῆς «ματαιότητος» τῶν φθαρτῶν καὶ προσκαίρων.
Οἱ παρακλητικοὶ κανόνες, τελούμενοι τακτικὰ καὶ εὐλαβικά, ἐνεπίγνωστα καὶ συμμετοχικά, ἐμποιοῦν παιδαγωγία πνευματικὴ ἀπρόσμενα ὠφέλιμη γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν χριστιανῶν, ὅταν μάλιστα συνοδεύονται ἀπὸ σχετικὴ στο χευμένη διδασκαλία. Ἐκεῖ προσευχόμενοι ὑμνητικὰ καὶ παρακλητικά, κα ταθέτοντας ἱκετευτικὰ καὶ ἔμπονα, καρδιακὰ καὶ ὁλόθυμα τὰ αἰτήματά τους σπουδάζουν στὸν τρόπο ποὺ ὁ πιστός ἄνθρωπος αἴρει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, ἀντιμετωπίζει τὰ θλιπτικὰ τοῦ βίου, ὑπομένει τοὺς πόνους καὶ τὶς ἀσθένειες, προσφεύγει στὴν παραμυθία, τὴ βοήθεια καὶ τὴ σκέπη τοῦ Κυ ρίου, τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν ἁγίων. Ἐκεῖ κατανοοῦν τὸ νόημα τῆς τελείας παραιτήσεως στὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ προετοιμάζονται γιὰ τὶς δύσκολες ὧρες τῶν δεινῶν συμφορῶν καὶ ἀναγκῶν καὶ περιστάσεων τοῦ κόσμου τούτου.
Ὡς καλὴ καὶ δραστικὴ ἰατρικὴ πρόληψη, μέσα στὸν σύγχρονο καταιγισμὸ τῶν πλαδαρῶν προτύπων, στοὺς ξορκισμοὺς τῆς πνευματικῆς δειλίας, στὴν κούφια φαντασμαγορία τῆς τηλοψίας, μέσα σὲ ἕνα κόσμο ἐγωτικῆς αὐτοε πιβεβαίωσης καὶ ταυτόχρονα μίζερης καὶ τραγικῆς αὐτοαναίρεσης, μέσα στὸ ζοφερὸ ἦθος τοῦ «ἔχειν» καὶ τὸ παντελὲς ἔλλειμα τοῦ «εἶναι», μέσα σὲ ἕνα περιβάλλον ποὺ θεωρεῖ τὴν ἀρετὴ πανεύκολη ἰδεαλιστικὴ ἁρπαγὴ καὶ ὄχι αὐτοπροαίρετη ἀγαπητικὴ κατάθεση μαρτυρίας καὶ μαρτυρίου, ἡ λειτουργικὴ καὶ λατρευτικὴ πνευματικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, στηριζόμενη στὰ ἁγιασμένα προσευχητικά, παρακλητικὰ καὶ ἱκετευτικά της κείμενα, ταπεινά, νομίζουμε, καὶ θεραπευτικὰ νομιμοποιεῖται καὶ τολμᾶ νὰ προτείνει στὸν κάθε καλοπροαίρετο σύγχρονο ἄνθρωπο τὸν δικό της θεοφώτιστο δρόμο, τὸ δικό της ἀσκητικὸ ἦθος ζωῆς. Καὶ νὰ προβάλει:
1) ἀντὶ τῆς καταβύθισης στὴν ἀνομία, τὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς,
2) ἀντὶ τῆς εὐκολίας, τῆς χλιδῆς καὶ τῆς καλοπέρασης, τὸν τρόπο τῆς ἄσκησης,
3) ἀντὶ τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης, τὸν δρόμο τῆς γνησιότητας, τῆς τι μιότητας καὶ τῆς ἀλήθειας,
4) ἀντὶ τῆς ἐμπαθοῦς ἀκαθαρσίας, τὸν δρόμο τῆς ἐνσυνείδητης καθαρότητας,
5) ἀντὶ τοῦ σκοτισμοῦ μέσα στὰ ἀμέτρητα φῶτα, τὴν ὁδὸ πρὸς τὸ ἀληθινὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ,
6) ἀντὶ τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀνταρσίας καὶ τῆς ἄρνησης, τὸν δρόμο τῆς ἐμπειρικὰ βεβαιωμένης πίστεως,
7) ἀντὶ τῆς περιφρόνησης τῶν ἀρετῶν καὶ τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, τὸν δρόμο τῆς νηστείας, τῆς ἀγρυπνίας καὶ τῆς προσευχῆς,
8) ἀντὶ τῆς θεοποιημένης ὑλικῆς δύναμης, τὴ θεία δύναμη τῶν πνευματικῶν καταστάσεων τοῦ ἁγιασμοῦ,
9) ἀντὶ τοῦ μίσους καὶ τῆς ἐκδικητικότητας, τὸν δρόμο τῆς εἰρηναίας ἀγάπης,
1 0) ἀντὶ τῶν κακῶν ἐγωτικῶν σπαραγμῶν τῆς ἀλαζονείας, τὸν κοπια στικὸ ἀλλὰ χαρισματικὸ δρόμο τῆς ταπεινοφροσύνης,
11 ) ἀντὶ τῆς ματαίας προσφυγῆς στὶς κοσμικὲς ἀνασφαλεῖς ἀσφάλειες, τὴν καταφυγὴ στὸ μόνο στερρὸ θεμέλιο τῆς ζωῆς, τὸν φιλάνθρωπο ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό,
12) ἀντὶ τῶν ἀπογνωστικῶν βυθῶν τῆς ὀλιγοθύμου καὶ ὀλιγοπίστου ζωῆς, τὴν ἐκστατικὴ ὕψωση τῆς ἀκαταισχύντου ἐλπίδος καὶ τὴν θεραπευτικὴ ὁδὸ τῆς εὐχαριστίας καὶ τῆς δοξολογίας.
Τέλος, θεραπευτικά, ὁ καλὸς ποιμένας καὶ πνευματικὸς πατέρας τῶν πιστῶν θὰ χρησιμοποιήσει τὰ δραστικὰ φάρμακα τῶν θερμῶν ἱκεσιῶν καὶ τῶν ἐν παρρησίᾳ πρεσβειῶν τῶν ἁγίων, ὅπως καταγράφονται στὰ προσευ χητικὰ κείμενα τῶν παρακλητικῶν κανόνων.
Θὰ κράξει πρὸς τὸν Κύριο, τὴν Θεοτόκο καὶ τοὺς ἁγίους μαζὶ μὲ τοὺς ἀσθενοῦντες ἀνθρώπους. Συμπάσχοντας καὶ συλλυπούμενος καὶ κλαίων μετὰ τῶν κλαιόντων, δὲν θὰ παρασυρθεῖ ἀπὸ τὴν ἀκηδία τῆς συνήθειας καὶ τὴ φθορὰ τῆς καθημερινότητας. Θὰ ἀγρυπνήσει ἀνυστάκτως προσευχόμενος ὄχι μόνο ὑπὲρ τῶν νοσούντων ἀλλὰ καὶ κρυφὰ ἀντὶ τῶν νοσούντων καὶ θλιβομένων καὶ καταπονουμένων ἀνθρώπων.
Θὰ προστρέξει στὸ νοσοκομεῖο, θὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν οἰκία, θὰ συγκαλέσει τὸ πλήρωμα τῶν εὐλαβῶν καὶ ἐνσυνείδητων μελῶν τῆς ἐνορίας, γιὰ νὰ ζητήσουν τὴν κατὰ τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ ἄρση τῶν δεινῶν, τὴ θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν, τὴ διάλυση τῶν θλιπτικῶν καταστάσεων, τὸν γλυκασμὸ τῆς παρηγορίας, μέσῳ τῆς εἰδικῆς γι᾽ αὐτοὺς ποὺ ὑποφέρουν καὶ πάσχουν ἐπιτάσεως τῆς παρακλητικῆς προσευχῆς καὶ τῆς εὐλαβοῦς ἱκετηρίας.
Ἄθλημα ἀληθὲς ἐλευθερίας, ἀγάπης καὶ κοινωνίας. Ὑγιὴς ἐνοριακὴ ζωὴ καὶ ἀληθὲς εὐαγγελικὸ φρόνημα. Θεραπευτικὴ ἔκσταση καὶ ἔξοδος ἀπὸ τὴ φτώχεια τοῦ ἀτομιστικοῦ καὶ ἐγωκεντρικοῦ συγκλεισμοῦ, πρὸς τὸν πλοῦτο καὶ τὴν εὐρυχωρία καὶ τὴν ἀρχοντιὰ τῆς χριστομίμητης περιπέτειας τῆς ἄρσεως τοῦ σταυροῦ, τῆς ἀπαρνήσεως τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τῆς ταπεινῆς καὶ μαρτυρικῆς ἀκολουθίας τοῦ Χριστοῦ.
Η ελπίδα τής θεραπείας μέσα απο τούς Παρακλητικούς Κανόνες
Ἀρχιμ. Νικοδήμου Σκρέττα
Ἐπικούρου Καθηγητοῦ τοῦ Α.Π.Θ.
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου