Έλληνες τής Βίβλου
Αγγελος Σακέτος
Ο Στέφανος τής Δόξης
Η μεγαλύτερη απόδειξις του γεγονότος ότι η Εκκλησία μας είχε κατά νουν την ιδέαν του ολυμπισμού, επιβεβαιώνεται από το γεγονός, ότι ο στέφανος της ολυμπιακής νίκης περνάει εις την χριστιανικήν πίστνν ως στέφανος του μαρτυρίου, πράγμα που δεικνύει την θείαν επιβράβευσήν του μάρτυρος Χριστιανού, που όχι μόνον φορά τον στέφανον της δόξης, αλλά, ίσως, και το φωτοστέφανον της αγιοσύνης αυτού! Γράφει, για παράδειγμα, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (; + 220 μ.Χ): «και ο εις στέφανος υψηλότερος υπήρχεν των ετέρων δύο στεφάνων' οι δε στέφανοι εκαλούντο στέφανοι μαρτυρίας, και είχεν ο ανήρ εν τη χειρί αυτού κάλαμον χρυσούν'...» (Διαθήκη του Πατριάρχου Αβραάμ 10, 17). Αλλά και ο Γρηγόριος ο Νύσσης (331400 μ.Χ.) λέγει σε μία αποστροφή των λόγων του: « επεί ουν τέλος παντός αγώνος η νίκη γίνεται, προς ην βλέποντες οι προς τους αγώνας αποδυόμενοι της αθλήσεως άπτονται» (Εις τας επιγραφάς των Ψαλμών, τόμος 5, κεφάλαιο 24, στίχος 3).
Ο Μέγας Αθανάσιος (296373 μ.Χ.), η μεγάλη αυτή μορφή της Εκκλησίας μας, θέλοντας να εγκωμιάση τις αγαθές πράξεις των πιστών, αλλά και να καυτηριάση τις πράξεις του Διαβόλου, θα γράψη: «Όπως και οι αγαπώντες τον Θεόν φανερωθώσι, και προσκείμενοι ταις ηδοναίς ελεγχθώσιν. Αντιδίκου γαρ μη προσκειμένου οι γνήσιοι στρατιώται του βασιλέως ον φανερούνται. Ο ουν διάβολος αίτιος νίκης και στεφάνων γίνεται και τιμών τοις αγαπώσι τον Θεόν» («Προς Αντίοχον άρχοντα...», τόμος 28, σελίδα 597, στίχος 32ί).
Θέλοντας δε να θυμηθούμε τον άλλον μεγάλον άνδρα της Εκκλησίας μας, τον Μέγα Βασίλειο (329379 μ.Χ.), έτσι όπως ακριβώς τον διαβάζαμε εις την περίφημη Ομιλία του «Προς τους Νέους' όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», θα δούμε ότι, σ’ ένα σημείο της διδαχής του, λέγει, διερωτώμενος, τα εξής: «Ει δε τα Μαρσύου ή τα Ολυμπου των Φρυγών περιειργάζοντο κρούματα, καταλιπόντες την κόνιν και τα γυμνά
σια, ταχύ γ αν στεφάνων ή δόξης έτυχον, ή διέφυγον το μη καταγέλαστοι είναι κατά το σώμα;» (Section 8 line 28).
Θα θεωρούσαμε δε περιττόν να λέγαμε, ότι οι ως άνω Πατέρες της Εκκλησίας μας δεν είναι, ασφαλώς, οι μόνοι, αλλά και πολλοί άλλοι που αναφέρονται στον στέφανον της δόξης για τους νικητάς της Πίστεώς μας και τον θρίαμβον της Ορθοδοξίας μας!..
Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ
Πώς μπορούμε, όμως, να «συσχετίσουμε» το θέμα της Ολυμπιακής Φλόγας με τον Άγιον Φως του Παναγίου Τάφου;
Ας το εξετάσωμεν:
Το θέμα της Τελετής της Αφής της Ολυμπιακής φλόγας, ως μία συμβολική πράξις, έχει μια πανάρχαια ιστορική ρίζα, αφού θυμίζει το αρχέγονο ελληνικό φως που διοχέτευσε στον κόσμο ο θεός Απόλλων, δεδομένου ότι, ο ολύμπιος αυτός θεός, ως γνωστόν, ήτο και θεός του φωτός.
Η λαμπαδηδρομία στην ελληνική αρχαιότητα είχε κι αυτή την δική της συμβολική αξία. Αυτός και ο λόγος που αξίζει να διαβάσομε τι αναφέρει επ’ αυτού ο Πατριάρχης Φώτιος (; + 860 μ.Χ.), σε μία αναφορά του για τα « Γυμνάσια αλεηττήρια, ή βαλανεία, ή λουτρά» και, κυρίως, όταν αναλύει τον όρο «Γυμνασίαρχος»:
«Γυμνασίαρχος' δέκα γυμνασίαρχοι ήσαν εις καθ' εκάστην φυλήν, και ούτοι ήγον τα λαμπαδηδρομία την εορτήν. Ήλειφε μεν ουν ο γυμνασίαρχος τους εφήβους, οι δε αλειψάμενοι κατά διαδοχήν έτρεχον άλλος άλλω την λαμπάδα μεταδιδούς. Και ήπτεν ο
τελευταίος της τάξεως τον βωμόν. Εκ τοίνυν ίων Λ» αφόρων τάξεων ο πρώτος άψας τον βωμόν υΰιυ± /. νίκα, και αυτός και η τούτου φυλή. Ήγετο δε η εοριή Προμηθεί και Ηφαίστω και Πανί' τω μεν δια ιην κλοπήν του πυρός, Ηφαίστω δε ότι δεσπότης ενυμί ζετο του πυρός, τω Πανί δε ότι συμμαχήσει)· έδοξι Αθηναίοις εν τοις Περσικοίς.» (Photius: Lexicon ΛI phabetic letter gamma entry 226 line 1).
Για την Ελλάδα, όπως υποστηρίζει και η Χριστίνα Κουλούρη, αναπληρώτρια καθηγήτρνα Ιστορία·, στο Πανεπιστήμιο Πελοπόννησου, η λαμπαδηδρομία, θα συμβολίση την σύνδεση των σύγχρονων Ολυμπία κών Αγώνων με την αρχαιότητα και μάλιστα μι: τον ίδιο τον τόπο των αρχαίων Αγώνων, την Ολυμπία, ι:νο» για το τελετουργικό της Τελετής Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας θα αναφέρει τα εξής:
«Το τελετουργικό που υιοθετήθηκε με τη μέθοδο αφής της φλόγας και τις ενδυμασίες των ιερείων αποτελούσε μια επιπλέον προσπάθεια «αναβίωσης» της αρχαιότητας. Ταυτόχρονα, η τελετή αυτή επιβεβαίωνε την «ελληνικότητα» των Ολυμπιακών Αγώνων και χάριζε στην Ελλάδα μια ξεχωριστή, τιμητική θέση στο ολυμπιακό τελετουργικό αντίστοιχη με εκείνη που της παρείχε το δικαίωμα να παρελαύνει πρώτη στην τελετή έναρξης (από το 1928). Στην ουσία, αποτελοιύσε μια μερική ικανοποίηση του αιτήματος της μόνιμης τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων, που είχε διατυπώσει η Ελλάδα το 1896, εφόσον της πρόσφερε τη δυνατότητα να είναι η μόνη αφετηρία τους».(«Το Βήμα», Πέμπτη 25 Μαρτίου 2004).
Σε άλλο σημείο του άρθρου της, η ως άνω καθηγητρια, θα κάνη λόγο και για το ολυμπιακό κίνημα λέγοντας επί λέξει τα εξής:
«Για το ολυμπιακό κίνημα η λαμπαδηδρομία παρέπεμπε στην ειρηνική συνύπαρξη και στη συνεργασία διαφορετικών λαών στο ολυμπιακό έργο. Η πορεία της φλόγας από την αρχαία Ολυμπία στην εκάστοτε πόληδιοργανώτρια των Ολυμπιακών Αγώνων δήλωνε την πορεία του ολυμπιακού πνεύματος μέσα στην Ιστορία. Ταυτόχρονα απαιτούσε το άνοιγμα των συνόρων και η συμμετοχή λαμπαδηδρόμων από διαφορετικά έθνη στη μεταφορά του ολυμπιακού φωτός».
ΓΕΓΟΝΟΣ είναι ότι η πρώτη τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας έγινε στην Ολυμπία στις 20 Ιουλίου 1936 για την Ολυμπιάδα του Βερολίνου, ενώ η απόφαση για την θέσπιση αυτής της νέας ολυμπιακής τελετουργίας, είχε ληφθεί δύο χρόνια ενωρίτερον, εις την Σύνοδον της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στην Αθήνα, με πρόταση του Καρλ Ντιμ (Carl Diem), παρά το γεγονός ότι η Ολυμπιακή φλόγα είχε χρησιμοποιηθεί και σε προηγούμενες Ολυμπιάδες με συμβολικούς στόχους, αλλά δεν είχε γίνει λαμπαδηδρομία.
Είναι γνωστόν, ότι με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου το 1936, ο Γερμανός Καρλ Ντιμ, ο οποίος, σημειωτέον, ήταν Διευθυντής της Ακαδημίας των Σπορ της Κολωνίας, αλλά και Γραμματεύς της Οργανωτικής Επιτροπής των Αγώνων, συνέλαβε την ιδέα της ολυμπιακής λαμπαδηδρομίας. Είχε βρεθεί τον Μάιο του 1934 στην Ελλάδα για την Σύνοδο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, επισκέφθηκε
την αρχαία Ολυμπία και, ενθουσιασμένος από το ελληνικό τοπίο στην Τεγέα, κοντά στην Βυζαντινή Επιτροπή, πρότεινε στα υπόλοιπα μέλη της ΔΟΕ να συνδέσουν τις δύο χώρες, Ελλάδα και Γερμανία, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου. Μάλιστα, όταν ρωτήθηκε με ποιόν τρόπο θα γίνη αυτό, απήντησί:: «Με την Ολυμπιακή λαμπαδηδρομία»!
Γράφει η εφημερίς «Το Βήμα» της Πέμπτης 25 Μαρτίου 2004:
«Ήταν το 1936 που για πρώτη φορά έγινε αφή (άναμμα) της ολυμπιακής φλόγας με δάδα στην Ολυμπία και έτσι ξεκίνησε ένα από τα κορυφαία γεγονότα των εκάστοτε Ολυμπιακών Αγώνων. Σύμφωνα με ερευνητές ντοκουμέντων της εποχής, φορέας της ιδέας της αφής της ολυμπιακής φλόγας με την βοήθεια του ηλιακού φωτός είναι ο Έλληνας αρχαιολόγος και ζωγράφος Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς. Πάντως, ορισμένοι παρατηρούν ότι κινητήριος ... έμπνευση ήταν η ναζιστικη προπαγάνδα στην Γερμανία η χιτλερική εξουσία τότε, έτσι κι αλλιώς, έκανε «λάστιχο» τους συμβολισμούς των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το άναμμα της ιερής φλόγας στις 20 Ιουλίου του 1936 οδήγησε 7.000 κόσμου στο μικρό χωριό, την Ολυμπία, για να δουν το φως της ιερής φλόγας. Ον επίσημοι, που διέμειναν στο ξενοδοχείο των σιδηροδρόμων Ελλάδος, έφθασαν στον χώρο του σταδίου της αρχαίας Ολυμπίας στις 11 το πρωί. Λίγο μετά έγινε η είσοδος των «Εστιάδων» ντυμένων με χλαμύδα κοριτσιών που κατευθύνθηκαν προς τον χώρο της ιεράς Άλτιδος. Η αφή της ολυμπιακής φλόγας έγινε από την πρωθιέρεια Κούλα Πράτσικα και η δάδα με το φως, ξεκινώντας από την Ολυμπία, με πρώτο λαμπαδηδρόμο
τον νεαρό αθλητή Κωνσταντίνο Κονδύλη, ταξίδεψε για πρώτη φορά χέρι με χέρι ως το Βερολίνο.
Έκτοτε η φλόγα σηματοδοτεί την έναρξη των Αγώνων και η διαδρομή της εμπεριέχει συμβολισμούς. Το 1960, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, η φλόγα ακολούθησε μια διαδρομή «φόρο τιμής» στον ελληνικό και στον ρωμαϊκό πολιτισμό (διαδρομή ΠειραιάςΡώμη με το πλοίο «Αμέρικο Βεσπούτσι» και σταθμοί σε περιοχές με μνημεία των δύο χωρών). Η διαδρομή αυτή ήταν και η πρώτη που καλύφθηκε τηλεοπτικά.
Το 1968, στο Μεξικό, η λαμπαδηδρομία ακολούθησε την διαδρομή του Χριστόφορου Κολόμβου και η πρωταθλήτρια στίβου Ενρικέτα Μπαζίλιο ήταν η πρώτη γυναίκα που άναψε φλόγα στον ολυμπιακό βωμό.
Το 1992 στην Βαρκελώνη, ο Αντόνιο Ρέμπολο, παραολυμπιονίκης τοξοβόλος, άναψε τον βωμό με φλέγόμενο βέλος, ενώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ το 2000 η φλόγα ταξίδεψε κάτω από το νερό στο Creat Barrier Reef, διανύοντας την μεγαλύτερη ως τότε απόσταση στην ιστορία των Αγώνων.
Η ολυμπιακή λαμπαδηδρομία της Αθήνας 2004 είναι η πρώτη παγκόσμια λαμπαδηδρομία! Για πρώτη φορά θα περάσει και από τις πέντε ηπείρους, που εκπροσωπούνται από τους Ολυμπιακούς Κύκλους και για πρώτη φορά θα πάει στην Αφρική (Κάιρο και Κέΐπ Τάουν) και στην Λατινική Αμερική (Ρίο Ντε Τζανέϊρο). Το οικουμενικό ταξίδι της θα ξεκινήσει στα 4 Ιουνίου 2004 από την Αθήνα και, περνώντας από 33 πόλεις του κόσμου, η φλόγα θα επιστρέψει στις 9 Ιουλίου 2004 στην Ελλάδα, για να καταλήξει αφού διατρέξει νομούς της νησιωτικής και ηπειρωτικής χώρας στις
13 Αυγούστου 2004 στο Ολυμπιακό Στάδιο για να σημάνει την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004».
Αν προσέξαμε καλά, η Ολυμπιακή Φλόγα θα περάσει από 33 πόλεις του κόσμου, δηλαδή όσα ήσαν και τα χρόνια του Ιησού Χριστού!
Σύμπτωση; Δεν ξέρω!
Εκείνο που γνωρίζειμο γράφων είναι, ότι μέσα στο βιβλίο μας: «Ιησούς Χριστός:ΕλληνισμόςΧριστιανισμός» θα διαβάσωμε ένα άρθρο με τίτλο: «Από την Μαντινεία στην Τεγέα», το οποίο λέγει επί λέξεί. τα εξής:
«Στην Τεγέα υπάρχει μνημειώδης ενεπίγραφη μαρμάρινη πλάκα αφιερωμένη στην ιστορική απόφαση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής το 1934 για την καθιέρωση της αφής του Ολυμπιακού φωτός στην Ολυμπία και την μεταφορά του από εκεί με λαμπαδηδρομία στον χώρο τελέσεως των Ολυμπιακών Αγώνων (τότε στο Βερολίνο, το 1936). Σχετικό ρεπορτάζ της εποχής, (αναδημοσιευμένο στην εφ. ΑΛΗΘΕΙΑ, αρ. 1098, 28Β76) αναφέρει πώς ελήφθη αυτή η ιστορική απόφαση με την οποία υποδηλώνεται η σύζευξη (μεταλαμπάδευση) του ελληνικού πολιτισμού (ολυμπιακό πνεύμα) με τον πανανθρώπινο οικουμενικό. Επισημαίνουμε στις τελευταίες σειρές της αναμνηστικής επιγραφής το γεγονός, ότι οι τοπικές ετήσιες εορτές για την Αλέα Αθηνά και τη θεά Υγεία, ως αναβίωση των αρχαίων αντίστοιχων, όπως και οι σύγχρονες Ολυμπιάδες, «επιστέφουν» την εορτή της Θεοτόκου. Στο πρόσωπο της Παναγίας τιμούνται οι αρετές της σοφίας της αρχαίας Αθηνάς και της προστάτιδας της
υγείας, θεάς Υγείας, που απαθανάτισε ο γλύπτης Σκόπας στον ναό της Αλέας Αθηνάς.
Παρόμοια επιβίωση λατρείας υπάρχει και μεταξύ Αρτέμιδας Ωκυτόκου, προστάτιδας του τοκετού, με τη χρήση του φυτού Άψινθος (αφέψημα αψιθιάς), στο οποίο έδωσε το όνομά της (Αρτεμίσια = Αψινθος) και της Παναγίας της Αψινθιώτισσας (μοναστήρι στην Κύπρο)».
Τα παραπάνω γράφει ο γνωστός Έλληνας φιλόλογος, γλωσσολόγος και ιστορικός κ. Γεώργιος Ντελόπουλος, ο οποίος αποδεικνύει για μία ακόμη μία φορά την συζευξιν Ελληνισμού Χριστιανισμού, μέσω πληθώρας δημοσιευμάτων του παρελθόντος.
Η ΦΛΟΓΑ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΩΣ!..
Χωρίς αμφιβολία, το αρχέγονον φως του Ελληνισμού, η φωτιά του Προμηθέως, ήταν η πρώτη φλόγα που δεν θέρμανε απλώς τα παγωμένα σώματα των αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας, αλλά εφώτισε κιόλας την σκέψη των ανθρώπων που η θεά Τύχη τους έφερε την φωτιά μέσα στο σπίτι τους.
Έκτοτε το Οικουμενικό Πνεύμα των Ελλήνων, δανεισμένο από την φλόγα της οικουμενικής σκέψεως των αρχαίων προγόνων μας, θα δανείζη συνεχώς την Οικουμένη!
Μέσα στο βιβλίο μας «Ο Παγκόσμιος Έλλην» και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο «Το Οικουμενικό Πνεύμα των Αρχαίων Ελλήνων», θα διαβάσωμε, για τον Οικουμενικό Ελληνισμό, τα εξής:
«Ωστόσο, ον αρχαίοι Έλληνες , τον Οικουμενικό Ελληνισμό δεν τον προωθούσαν μόνον με τους κλασσικούς συγγραφείς, αλλά και με δύο άλλες δραστηριότητες πολύ σημαντικές: του Ολυμπιακούς Αγώνες και τις Αμφικτυονίες, που έγραψαν, κατά την ελληνική αρχαιότητα, την δική τους ιστορία:
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, πού καθιερώθηκαν για πρώτη φορά το 776 π.Χ., στην Αρχαία Ολυμπία, δια της υποχρεωτικής εκεχειρίας των πόλεων, που ελάμβαναν μέρος στους Αγώνες, έστελναν , με τον κότινον της νίκης (= τον κλάδον ελαίας με τον οποίον εστεφάνωναν τον νικητή), το δικό τους οικουμενικό μήνυμα, που δεν ήταν άλλο, παρά η ειρήνη, η οποία πρέπει να βασιλεύη στους ανθρώπους για την προώθηση των πλέον υψηλοτέρων ιδεωδών και στόχων του ανθρώπου πάνω στη γη, όπως για παράδειγμα, η ευημερία και η κοινωνική συνοχή, η αλληλεγγύη και ο ανθρωπισμός!
Το ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας εγκρέμιζαν συχνά ένα κομμάτι τείχους της πόλεως, που γέννησε τον Ολυμπιονίκη τους, δεν ήταν μόνον δείγμα τόλμης και αφοβίας προς τους εχθρούς, αλλά και ένα δείγμα εξανθρωπισμού των ανθρώπων, που δεν ήθελαν τα τείχη ανάμεσά τους, όπως ακριβώς γίνεται ακόμη και σήμερον στις υποτιθέμενες «πολιτισμένες» χώρες !...
Δεν ήταν μόνον ον αρχαίοι Έλληνες διθυραμβοποιοί, υμνωδοί και επιγραμματοποιοί, που εξυμνούσαν το αρχαίο ελληνικόν ολυμπιακόν κάλλος, όπως, για παράδειγμα, ο Πίνδαρος, αλλά και σύγχρονοι Έλληνες, όπως για παράδειγμα ο Λορέντσος Μαβίλης, ο οποίος, συγκεκινημένος από το ηρωικόν θάρρος της Καλλιπάτεφας, έγραψε γι’ αυτήν ένα σονέττο, που θαρρώ πως θα συγκινηθή ο αναγνώστης μόλις το διαβάσει::
«Αρχόντισσα Ροδίτισσα, πώς μπήκες ;
Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία εδώθε». «Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα, τρία αδέλφια, γιο, πατέρα Ολυμπιονίκες'
να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες, και εγώ να καμαρώσω μες στα ωραία κορμιά, που για το αγρίλι του Ηρακλέα παλεύουν, θαυμαστές ψυχές αντρίκειες.
Με τις άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια' στον αιώνα το σόϊμου θα φαντάζη με της αντριάς τα αμάραντα προνόμια.
Με μάλαμα γραμμένος το δοξάζει σε αστραφτερό κατεβατό μαρμάρου ύμνος χρυσός του αθάνατου Πινδάρου».
Τους ίδιους ανθρωπιστικούς και, κατ’ επέκτασιν, οικουμενικούς στόχους, εξυπηρετούσαν και οι άλλοι αγώνες που διεξάγονταν στην αρχαία Ελλάδα (Νέμεα, Πύθια, Ίσθμια), ενώ όλοι οι Αρχαίοι Έλληνες οικοδομούσαν την αλληλεγγύη μεταξύ των σύμφωνα με τις διαχρονικές αξίες που είχαν διδαχθή απ’ τους σοφούς πατεράδες των.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι ακόμη και σήμερον, που η εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων είναι σκληρή και ανελέητη, αφού σε καθημερινή βάση επενδύονται δισεκατομμύρια δραχμές για την εξυπηρέτηση οικονομικών και πολιτικών στόχων, εν τούτοις η επιστροφή της Ολυμπιακής Ιδέας στην
κοιτίδα του Ολυμπισμού, την Αρχαία Ολυμπία, δεν ήταν μόνον ένα όραμα, που πήγε να υλοποίηση ο Δημήτρης Βικέλας μαζί με τον Πιερ ντε Κουμπερτέν, με την αναβίωσιν των Ολυμπιακών Αγώνων, το 1896, αλλά και πολλών άλλων πολιτικών ανδρών της σύγχρονης Ελλάδος, όπως, για παράδειγμα, του αειμνήστου Πρωθυπουργού (και αργότερον Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας) Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος δυστυχώς δεν ευτύχησε, επί των ημερών του, να δη πραγματοποιούμενο το όνειρό του, του σημερινού Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου και πολλών άλλων, που αγωνίζονται για την υλοποίηση αυτού του μεγάλου (και συνάμα εθνικού ) οράματος.
Ίσως, κάποτε, η ανθρωπότης ξυπνήσει από τον λήθαργο της και βλέποντας την Τελετήν Αφής της Ολυπιακής Φλόγας, που γίνεται κάθε τόσο στην Αρχαία Ολυμπία, λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων θελήσει να ξαναθυμηθή τον «Ολυμπιακό Ύμνο» πού έγραψε ο εθνικός μας ποιητής, ο Έλλην Ορθόδοξος Χριστιανός, Κωστής Παλαμάς και ο οποίος δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να μεταφέρει τα δικά του ουράνια, θεϊκά kcu πανανθρώπινα μηνύματα, καθώς ψάλλει τον Ύμνο του ως εξής:
«Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα, του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού, κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα, στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού.
Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι, στων ευγενών Αγώνων λάμψε την ορμή και με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμέ
Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουνε μαζί σου σαν ένας λευκοπόρφυρος, μέγας ναός, και τρέχει στον ναό εδώ προσκυνητής σου,
Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός».
Αυτός και ο λόγος που ο μεγάλος Έλλην ποιητής Αγγελος Σικελιανός, θέλοντας να εξυμνήσει το αρχαίον ελληνικόν κάλλος, μέσω της Ολυμπιακής Φλόγας, δηλαδή του Οικουμενικού πνεύματος της Ελληνικής Αμφικτυονίας, θα αναγκασθή να γράψη:
«Είμαι το πνεύμα, το πανάρχαιο Απολλώνιο πνεύμα, που κατέβη πρώτο από τις χιονοσκέπαστες κορφές της ιστορίας, ο Άρρην λόγος, ο όρθιος Δωρικός σκοπός, ο μυθικός προαιώνιος Νόμος. Είμαι η αρχή της Ακτινοβολίας, της Ευρυθμίας, της Πειθαρχίας, της Απλότητας, της βασικής κάθε ψυχής και λαού Αυτονομίας. Είμαι η αρχή της τέλειας Μνήμης. Είμαι το Γνώθι Σ αυτόν, το Μηδέν άγαν, είμαι η Χρυσή Τομή και η Τετρακτύς και ο Ακμών, είμαι το προμήνυμα του νέου χορού του καθαρμού απάνω από το πτώμα του φιδιού, που θρέψαν στη σπηλιά της γήινης ύλης, σκοτεινοί ληθαργημένοι αιώνες.
Περιμένω πια την πιο μεγάλη λύτρωσή μου. Θέλω να σαρώσω με μια υπέρτατη αντίσταση, ό,τι μάταιο κι ό,τι σάπιο από το χώμα. Μη μου κλείνετε πια τα στήθη σας, τη σκέψη σας και την ακοή σας. Εβγάτε να συναντηθούμε στη μεγάλη άπλα, που ό,τι τώρα στη φωνή μου, Σας φαντάζει φοβερό, αυτού που βρίσκεστε κλεισμένοι, είναι το Μέλος και το Μέτρο και ο
Ρυθμός, οπόχει πλάσει ό,τι ανώτερο, γλυκύτερο κι αδρότερο στο λαό Σας και στους λαούς όλου του κόσμου. Είμαι ο ποταμός της φωτεινής Αγιότητας, που Σας καλεί να ξαναβαφτιστείτε, στα προαιώνια κρουσταλλένια νάματά του.
Βοηθήστε με, να Σας βοηθήσω.
Δεν μ’ ακούτε; Οβρηχυθμόςμου έχει πια ωριμάσει μες στους αιώνες, Μην αργείτε, Ελάτε, ελάτε. Ως πότε πια θα σας κράξω;».
ΑΠ’ ΤΗΝ ΟΛ ΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ
Από τότε, λοιπόν, που το αρχέγονο Ελληνικό φως έριξε τις πρώτες αχτίδες του στην σκέψη των Αρχαίων Ελλήνων και υλοποιήθηκε με έναν συμβολικό τρόπο στην λεγάμενη λαμπαδηδρομία ή την Τελετή Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας της σήμερον, πέρασαν χιλιάδες χρόνια!...
Ο Ελληνισμός δεν μπορούσε να ζήση χωρίς το δικό του «ιερόν φως», το «Άγιον Φως»! Αυτός και ο λόγος που η θεϊκή Ελληνική Σκέψις, σαν άλλη Ολυμπιακή δάδα, μέσω της Ελληνικής γλώσσης του Ευαγγελίου, διεδόθη ανά τον κόσμο και φώτισε τις ψυχές όλων των χριστιανών της γης! Αυτός και ο λόγος που για μία ακόμη φορά, «ο Θεός της Ελλάδος», που τόσο πολύ πίστεψε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, δεν θέλησε να «κιοτέψη» τον Έλληνα από τον βάρβαρο κατακτητή και του έσπειρε μέσα στο νου την αχτίδα της αναγέννησής του, όπως ακριβώς έγινε το 1821!
Αυτός και ο λόγος που πριν από κάθε Ανάσταση, μέσα απ’ τον Πανάγιο Τάφο, θ’ ακτινοβολήση το θεϊκόν φως, το Άγιον Φως του Ελληνισμού και της Ορ
θοδοξίας, που ανάβει μόνο του, όπως ακριβώς και η φλόγα της ολυμπιακής δάδας, όχι βεβαίως από τις ακτίνες του κτιστού φωτός του ηλίου, αλλά από το άκτιστον φως της θεϊκής δυνάμεως του Ιησού Χριστού!
Αυτός και ο λόγος που σκιρτούν από συγκίνηση οι καρδιές όλων των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών και, ασφαλώς, όλων των Χριστιανών της γης, κάθε φορά που ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων εξέρχεται του Παναγίου Τάφου για να μας καλέση στο mo χαρμόσυνο άγγελμα της χριστιανοσύνης και της ανθρώπινης ιστορίας:
«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών».
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ
Α. Μεταφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης εκ του Εβραϊκού πρωτοτύπου
1) Μετάφρασις των Εβδομήκοντα (θ'), επί Πτολεμαίου Φιλαδέλφου (285247 π.Χ.)
2) 2.Μετάφρασις Ακίμπα (130 μ.Χ.)
3) Μετάφρασις Ακύλα (2^ αιών μ.Χ.)
4) Μετάφρασις Θεοδοτίωνα (2ος αιών μ.Χ.)
5) Μετάφρασις Συμμάχου (2ος αιών μ.Χ.)
6) Μετάφρασις Ωριγένη Εξαπλά (3ος αιών μ.Χ.)
7) Αναθεώρησις από Ωριγένη (3®· αιών μ.Χ.)
8) Πάμφιλος Αντιόχειας και Ευσέβιος Καισαρείας (405 αιών μ.Χ.)
9) Αναθεώρησις από Λουκιανό (3^ αιών μ.Χ.)
10) Αναθεώρησις από Ησύχιο (405 αιών μ.Χ.)
11) Ερμηνευτική απόδοσις από Ιωήλ Γιαννακόπουλο (1957 μ.Χ.)
Β. Σύγχρονες Ελληνικές μεταφράσεις της Αγίας Γραφής
Η μετάφρασις, γνωστή ως μετάφρασις του Νεοφύτου Βάμβα, που έχει ηλικία σχεδόν 160 ετών, θα λέγαμε πως είναι η μοναδική μετάφρασις ολοκλήρου της Αγίας Γ ραφής εις την Νεοελληνικήν γλώσσαν.
Βεβαίως, για την Παλαιά Διαθήκη, υπάρχει και κυκλοφορεί η γνωστή Μετάφρασις των Εβδομήκοντα (θ'), η οποία όμως για τον Νεοέλληνα δεν είναι πλή
ρως κατανοητή, και η οποία, καθώς είναι γνωστόν, δεν ανήκει στις σύγχρονες μεταφράσεις.Υπάρχει ακόμη και η τρίτομη (αλλά δύσχρηστη) Αγία Γραφή, που είναι γνωστή ως μετάφρασις των Α. Χαστούπη Ν. Λούβαρι, η οποία είναι σε δύο στήλες. Για την Παλαιά Διαθήκη δίδεται η Μετάφρασις των Εβδομήκοντα στην μία στήλη και στην δεύτερη στήλη υπάρχει μία απευθείας μετάφρασις από το Εβραϊκό κείμενο. Αναφορικά δε με την Καινή Διαθήκη, στην πρώτη στήλη δίδεται το αρχαίο Ελληνικό κείμενο, ενώ στην άλλη μία νεώτερη μετάφρασις η οποία, ενδεχομένως, είναι μία παράφρασις. Η έκδοσις αυτή πρωτοκυκλοφόρησε το 19541955.
Οι κυριώτερες ελληνικές εκδόσεις της Αγίας Γραφής και ιδίως της Καινής Διαθήκης
1. 1638 Μαξίμου Καλλιπολίτη: Η Καινή Διαθήκη σε δύο τόμους . (Κείμενο μετάφρασις). Αναθεωρήθηκε από τον Ιερομόναχο Σεραφείμ, το 1703, και αργότερα, το 1710, από τον Αναστάσιο Μιχαήλ. Το 1814 έγιναν βελτιώσεις και αναθεώρηση στην ήδη υπάρχουσα Βίβλο. (Προτάσσεται πρόλογος του Πατριάρχη Κύριλλου Λούκαρι).
2. 1828 Μητροπολίτη Τορνόβου Ιλαρίωνα : Η Καινή Διαθήκη (Εκδόόηκε στο Λονδίνο).
3. 1850Νεοφύτου Βάμβα : Ολόκληρη η Αγία Γραφή (Θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες και ακριβείς).
4. 1900 Ιουλίας ΣωράκηΚαρόλου / 1. Παντελίδη / Φ. Παπαδόπουλου: Η Καινή Διαθήκη (Εγινε γνωστή για τα «Ευαγγελικά» ή «Ευαγγελιακά»).
5. 1901 Αλεξάνδρου Πάλλη: Τα 4 Ευαγγέλια (Σε γλώσσα δημοτική και γλαφυρή).
6. 1951 1952Παναγιώτη Ν. Τρεμπέλα: Η Καινή Διαθήκη (Πρόκειται για ερμηνεία, παρά για μετάφραση).
7. 19541955 Αθ. Χαστούπη / Ν. Καψή /Π. Δημητρακόπουλου
8. (με επίβλεψη Ν. Λούβαρι): Ολόκληρη η Αγία Γ ραφή σε 3 τόμους. (Το γλωσσικό της ιδίωμα είναι της εποχής που έγινε.Η Καινή Διαθήκη είναι παράφραση ερμηνευτική).
9. 1957 Ιωήλ Γιαννακόπουλσυ: Η Παλαιά Διαθήκη σε 9 τόμους. (Ερμηνευτική απόδοσνς από την Μετάφραση των Εβδομήκοντα σε δύο στήλες).
10. 1963 I. Κολιτσάρα: Τα 4 Ευαγγέλια και οι Πράξεις των Αποστόλων (Ερμηνευτική απόδοσις σε δύο στήλες: κείμενο καν μετάφρασις).
11. 1965 I. Κολιτσάρα : Η Καινή Διαθήκη (Ερμηνευτική απόδοσνς σε δύο στήλες: κείμενο καν μετάφρασή
12. 1967Βασ. Βέλλα / Ε. Αντωνιάδη / Αμ. Αλιβιζάτου/ Γερ. Κονιδάρη : Η Καινή Διαθήκη (Σε γλώσσα της εποχής που έγινε).
13. 1977 Αγγέλου Βλάχου: Τα 4 Ευαγγέλια (Σε γλώσσα ρέουσα και γλαφυρή)
14. 1981 ΕΠΙΚΑ Η Καινή Διαθήκη (Ερμηνευτική απόδοσις).
15. 1985 Σ. Αγουρίδη/ Π. Βασιλειάδη/1. Γαλάνη/ Γ. Γαλίτη/ I. Καραβιδόπουλου/ Β. Στογιάννου: Η Καινή Διαθήκη. (Το έργο έγινε με την μέθοδο της «Δυναμικής Αντιστοιχίας» σε γλώσσα ρέουσα).
16. 1989 Αναθεώρηση της προηγούμενης μετάφρασης της Καινής Διαθήκης των 6 Καθηγητών του 1985. (Ακολουθεί τα ίχνη της προηγύμενης).
17. 19891992Μεταφορά στην Νεοελληνική γλώσσα της μετάφρασης του Νεοφύτου Βάμβα από τον Σπόρο Φίλο. (Ακολουθείται κατά πόδας η μετάφρασις του Νεοφύτου Βάμβα).
18. 1991 «Η Βίβλος» : Η Καινή Διαθήκη (Σε γλώσσα ρέουσα και πιστή μετάφραση).
19. 1993 (;) I. Καρμπόνη / Σ. Πορτινού / Μ. Αγγελάτου: Τα 4 Ευαγγέλια. (Σε γλώσσα ρέουσα και πιστή μετάφραση).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
«τέλος γαρ νόμου Χριστός» (Ρωμ. 10,4)
Τώρα που τελείωσε αυτό το έργο και κάθομαι να συντάξω τις τελευταίες σειρές του Επιλόγου, με ιεράν συγκίνησιν αναπολώ τα όσα μεσολάβησαν από την αρχή της συγγραφής του έργου μέχρι σήμερα.
Πού να φαντασθώ, αλήθεια, ότι θα’ρχόταν κάποια ημέρα που οι άνθρωποι οι οποίοι θα έκαναν επιθέσεις στο πρόσωπον του γλυκυτάτου Ιησού μας δεν θα ήσαν οι «οχτροί του Έθνους» μας, όπως φανταζόμασταν κάποια εποχή, αλλά, δυστυχώς, ορισμένοι Έλληνες, οι οποίοι εδήλωναν με αρκετήν δόσιν υποκρισίας την βαθιά προσήλωσή τους στην Ορθοδοξία.
Βεβαίως οι μάσκες έπεσαν. Τώρα τους ξέρουμε ποιοι είναι. Και αγωνιζόμαστε να προφυλαχτούμε σε κάθε επίθεση τους στην Αγία Γ ραφή (κυρίως στην Παλαιό Διαθήκη) και, ασφαλώς, στον ίδιο τον Θεό.
Θυμάμαι τα λόγια του θρυλικού Παπουλάκου, του Κοσμά του Αιτωλού, που έλεγε ότι δεν με πειράζει αν μου υβρίσουν ή βλασφημήσουν την μάνα μου και τον πατέρα μου. Τους συγχωρώ. Δεν ανέχομαι, όμως, να μου βλασφημούν τον Θεό μου και ό,τι, εν πάση περιπτώσει, πρεσβεύουμε όλοι εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Με την εργασία μου αυτή, που είχε ξεκινήσει υπό μορφήν άρθρων δώσαμε μία απάντηση τι σημαίνει Ελληνισμός και ποία η διαχρονική σχέσις του στον χώρο της Παλαιστίνης, όπου οι ίδιοι οι Έλληνες, μαζί μι:
τους Προφήτες, προλείαναν το έδαφος για την Έλευσιν του Θεανθρώπου πάνω στη γη.
Δεν ξέρω τι κατορθώσαμε. Ίσως πολλά. Ίσως καν τίποτε. Κι όμως, ένα μικρό «εύγε», που ενδεχομένως ακούσωμε, θα είναι για μας η μεγαλύτερα ηθική επιβεβαίωσις, αλλά και επιβράβευσις του έργου μας που φέρει τον γενικόν τίτλο: «».
Αν ελύπησα κάποιους τους ζητώ μια βαθιά κι ανθρώπινη συγγνώμη.
Να είναι, όμως, βέβαιοι, όμως, ότι η αλήθεια δεν μπορεί να θαφτεί όσο χώμα κι αν θέλη να ρίξη επάνω της ο άνθρωπος.
Οι καιροί ου μενετοί.
Και το Έθνος μας, μαζί με τον Χριστό, ένα δρόμο μονάχα γνωρίζει: την Αλήθεια.
Καί η Αλήθεια αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τον ίδιο τον Θεό μας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό!
Σας ευχαριστώ.
Εισαγωγή και δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο:
Έλληνες τής Βίβλου
Αγγελος Σακέτος
Η επεξεργασία, επιμέλεια μορφοποίηση κειμένου και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο, για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο:
© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου