Έλληνες τής Βίβλου
Αγγελος Σακέτος
Ο Χριστός και η Παλαιά Διαθήκη
Ο Ιησούς όχι μόνον είχε διαβάσει την Παλαιά Διαθήκη, αλλά μπορούσε να δίδη τις πιο κατάλληλες απαντήσεις σε όποιον αμφισβητούσε τον Νόμο του Θεού και προσπαθούσε να μυκτηρίση τον Κύριον!..ΕΙΧΑ την ευκαιρία να διαβάσω με μίαν ξεχωριστή χαρά και ικανοποίηση ένα άρθρο του Richard France με τίτλο «Ο Ιησούς Χριστός και η Βίβλος», που βρήκα δημοσιευμένο μέσα στο «Εκπληκτικό εγχειρίδιο της Βίβλου».Ομολογώ ότι δεν έχω τον χώρο να φιλοξενήσω ολόκληρο το άρθρο, που είναι τόσο σημαντικό και παράλληλα τόσο απλοϊκά γραμμένο για να πείση και τον κάθε δυσπνστούντα. Θα φροντίσω, όμως, όσο μου το επιτρέπει αυτή η σελίδα, να καταγράψω εν συντομία τις πιο σημαντικές επισημάνσεις του εν λόγω επιστήμονος με την ελπίδα ότι θα συμβάλω κι εγώ στην μέθεξη ενός τόσο απλοϊκού και παράλληλα τόσο σημαντικού θέματος.
Γράφει, λοιπόν, ο Richard France:«Ως Χριστιανός, θέλω να ακολουθώ τον Ιησού Χριστό. Θέλω να κάνω ό,τι Εκείνος είπε, να πηγαίνω όπου με οδηγεί, να ακολουθώ το παράδειγμα Του, να μπω μέσα στη ζωή που Εκείνος προσφέρει.Για να γίνει αυτό πρέπει να διαβάσω τις αφηγήσεις εκείνων που Τον γνώρισαν και Τον είδαν. Ανακαλύπτω ότι Εκείνος είπε πως είναι η αποκάλυψη του Ίδιου του θεού, ο Ένας που μας δείχνει με τι μοιάζει ο Θεός. Κι ακόμα, ανακαλύπτω ότι Εκείνος είναι το απαύγασμα των αιώνιων αποκαλύψεων του Θεού που αναφέρονταν σε γραπτά κείμενα αιώνες πριν από τον Ερχομό Του.
Επομένως, καθώς αναζητώ την αυθεντικότητα του Ιησού, οδηγούμαι από Εκείνον στο να δω την αυθεντικότητα της Βίβλου Δεν μπορούμε να έχουμε το ένα χωρίς το άλλο. Είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς αποκάλυψε τον Θεό στον άνθρωπο με έναν τρόπο που ποτέ η γραπτή Παλαιά Διαθήκη δεν θα είχε κατορθώσει. Τον είδαν συνηθισμένοι άνθρωποι, Τον ακόυσαν, Τον άγγιξαν, έζησαν μαζί Του. Όμως, εμείς δεν βρεθήκαμε εκεί Ούτε μπορούμε να ξέρουμε πώς ήταν ο Ιησούς, τι είπε και έκανε, διαβάζοντας τους ιστορικούς της εποχής εκείνης, έξω από τα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Το μόνο που αυτοί θα μας πουν είναι ότι ένας Ιουδαίος προφήτης, που ονομαζόταν Ιησούς, έζησε, κήρυξε, είχε προβλήματα με τις αρχές και τελικά εκτελέσθηκε. Ένας ή δύο ίσως αναφέρουν κάποια φήμη για την ανάσταση Του. Αλλά, δεν προχωρούν περισσότερο. Αν πραγματικά θέλουμε να γνωρίσουμε την αποκάλυψη που έδωσε ο Ιησούς, θα πρέπει να στραφούμε στην Καινή Διαθήκη.
Το γεγονός ότι είναι απαραίτητο ένα βιβλίο για να γνωρίσει κάποιος τον Ιησού δεν πρέπει να μας δυσάρεστά. Στην πραγματικότητα, αυτός ήταν ο σκοπός του Ιησού. Mux από τις πρώτες προτεραιότητες Του ήταν η εκλογή και η εκπαίδευση των αποστόλων Του αυτός ο μικρός κύκλος των μαθητών Του, που επρόκειτο να δια
τηρήσουν καν να διασώσουν τη διδασκαλία Του. Η Εκκλησία θεμελιώθηκε επάνω στη διδασκαλία των αποστόλων. Η Καινή Διαθήκη είναι η καταγραφή των όσων δίδαξαν. Είναι μια συλλογή από εκείνα τα βιβλία που η Πρώτη Εκκλησία αποδέχθηκε ότι ήσαν γραμμένα από τους ίδιους τους αποστόλους ή από τους στενούς συνεργάτες τους, και τα οποία επομένους προσδιορίζουν την αληθινή αποστολική πίστη. Αν θέλουμε να γνωρίσουμε τον Ιησού και τη διδασκαλία Του, τότε, θα πρέπει να στραφούμε στην Καινή Διαθήκη, στη μαρτυρία εκείνων που ο ίδιος διάλεξε και εμπιστεύθηκε να μεταφέρουν τη διδασκαλία Του. Για να γίνει αυτό, ο Ίδιος έστειλε το Άγιο Πνεύμα για να «τους οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν».
Αν αποδεχόμαστε την αυθεντικότητα του Ιησού, μπορούμε κάλλιστα να αποδεχθούμε την Καινή Διαθήκη ως την πηγή όλης της γνώσης μας για Κείνον και τη διδασκαλία Του. Είμαστε, όμως, εξίσου υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε και την Παλαιά Διαθήκη. Γιατί, ο ίδιος ο Ιησούς, ο ενσαρκωθείς Υιός του Θεού, την αποδεχόταν ως τα λόγια του Ίδιου του Θεού προς τον άνθρωπο. Επομένως, κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα λιγότερο.
ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ο εν λόγω επιστήμων, φθάνει αμέσως στην Διδασκαλία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού για την Παλαιά Διαθήκη, θυμίζοντάς μας τα εξής:
Ο Ιησούς είπε μερικά σπουδαία πράγματα για την Παλαιά Διαθήκη:
«Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ή τους προφήτας' δεν ήλθον να καταλύσω, αλλά να εκπληρώσω. Διότι αληθώς σας λέγω, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν, ή μία κεραία δεν θέλει
παρέλθη από του νόμου, εωσού εκπληρωθώσι πάντα.».«Δεν δύναται να αναιρεθή η γραφή».«Πρέπει να πληρωθώσν πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω του Μωυσέως και προφήταις και ψαλμοίς περί εμού».
Μερικές από τις πιο σκληρές τιμωρίες προβλέπονταν για κείνους που θα προσπαθούσαν να αποφύγουν τις σαφείς εντολές ταυ Θεού (που καθορίζονταν από τον νόμο της Παλαιάς Διαθήκης) χρησιμοποιώντας παραδόσεις καθαρά ανθρώπινες, όσο αξιοσέβαστες κι αν ήσαν αυτές.
Αναφορά στην Παλαιά Διαθήκη Πολύ πιο εντυπωσιακή από περιστασιακές αναφορές του Ιησού στην Παλαιά Διαθήκη είναι η συνεχής αναφορά Του σ' αυτήν σε μεγάλη ποικιλία διαφορετικών καταστάσεων. Σε αντίθεση με τους αντιπάλους Του, χρησιμοποιεί συνήθως μια περικοπή από την Παλαιά Διαθήκη για να πάρει επιχειρήματα. Κι αυτό δεν γινόταν απλά για να τους μίλησα στη γλώσσα τους. Στη σύγκρουση Του με τον διάβολο βασίζεται με τον ίδιο τρόπο στην αυθεντία της Παλαιάς Διαθήκης. Ακόμα και μέσα στην αγωνία τού τέλους επάνω στον σταυρό, λόγια της Παλαιός Διαθήκης έρχονται στο στόμα Του.
Εδάφια από την Παλαιά Διαθήκη Όμως, στη διδασκαλία Του προς τους μαθητές Του, αναφέρεται ακόμα mo συχνά, είτε με επεξηγηματικά εδάφια είτε με αναρίθμητες φράσεις, έτσι που μερικές περικοπές μοιάζουν με μια συρραφή από λόγια και σκέψεις της Παλανάς Διαθήκης. Για παράδειγμα, προφητεύοντας ο Ιησούς για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και για τη Δεύτερη Έλευση Του, μεταχειρίζεται παντού τη γλώσ
σα της Παλαιός Διαθήκης. Σε τρία μόνο εδάφια περιλαμβάνονται όχι λιγότερες από επτά περικοπές της Παλαιάς Διαθήκης.
Η Εκπλήρωση της Παλαιάς Διαθήκης
Δεν είναι, όμως, μόνο θέμα γλώσσας. Το ουσιαστικό περιεχόμενο της διδασκαλίας του Ιησού στηρίζεται βασικά στην Παλαιά Διαθήκη. Οι κεντρικοί ηθικοί κανόνες Του βγαίνουν από τον Μωσαϊκό νόμο. Καν, αν διέφερε από τους συγχρόνους Του σε θέματα ηθικής, αυτό οφειλόταν μόνο στο ότι τους κατηγορούσε που έπαιρναν τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης ελαφρά και επιπόλαια.
Πάνω απ' όλα, η διδασκαλία Του σχετικά με τον δικό Ταυ ρόλο στα σχέδια του Θεού εξαρτάται απόλυτα από την πεποίθηση ότι Εκείνος πρέπει να εκπληρώσει την Παλαιά Διαθήκη. Η διδασκαλία Του μετά την Ανάσταση, όταν «αρχίσας από του Μωϋσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς», ήταν το αποκορύφωμα των όσων τους είχε διδάξει σε όλο το διάστημα της διακονίας Του.
Σε πολλές περικοπές υπάρχουν εμφαντχκές δηλώσεις Του ότι είχε έρθει για να εκπληρώσει τις Γ ραφές. Αλλά, αυτά ήσαν μόνο ό,τν μπορούσε να φανεί στην επιφάνεια από μια πεποίθηση που βρίσκεται κάτω από όλη τη διδασκαλία Του, σχετικά με την αποστολή Του. Είχε έρθει για «να εκπληρώσει», και υπήρχε μια θεία απαίτηση γι' αυτό που ήταν γραμμένο. Έπρεπε να εκπληρωθεί.
Επομένως, ο Χριστιανός είναι ένας οπαδός Εκείνου για τον Οποίο η Παλαιά Διαθήκη ήταν αναντίρρητα ο αυθεντικός λόγος του Θεού. Ο Ιησούς πίστευε στις διαβεβαιώσεις του, ενέκρινε τη διδασκαλία του, υπάκουε
στις εντολές του, και πρόσφερε τον εαυτό Του για να εκπληρωθεί το πρότυπο της απολύτρωσης που καθόριζε. Είναι καθαρή ασυνέπεια για κάποιον, που καλεί τον Ιησού «Κύριο», να σκέφτεται ελαφρά γι' αυτές τις Γ ραφές, που για Κείνον ήσαν η υπέρτατη αποκάλυψη του Θεού»
Θέλοντας μάλιστα να απαντήση και στο υποτιθέμενο ερώτημα εάν η Καινή Διαθήκη επιδοκιμάζει την Παλαιό, γράφει:«Είναι περιττό να πούμε ότι και το υπόλοιπο της Καινής Διαθήκης επιδοκιμάζει απόλυτα την άποψη του Ιησού σχετικά με την Παλαιά Διαθήκη. Συνεχείς αναφορές και παραπομπές στην Παλαιά Διαθήκη δείχνουν την ίδια πεποίθηση στη διδασκαλία της Παλαιός Διαθήκης για την αποκάλυψη του χαρακτήρα του Θεού και των σκοπών Του.
Ήταν ο Θεός που μίλησε μέσω των προφητών, διακηρύττει ο συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολής. Πράγματι, ο Παύλος στον Τιμόθεο λέει: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστη». Η Παλαιό Διαθήκη είναι το μήνυμα του Θεού.
Είναι περιττό να πούμε ότι και το υπόλοιπο της Καινής Διαθήκης επιδοκιμάζει απόλυτα την άποψη του Ιησού σχετικά με την Παλαιά Διαθήκη. Συνεχείς αναφορές και παραπομπές στην Παλαιά Διαθήκη δείχνουν την ίδια πεποίθηση στη διδασκαλία της Παλαιός Διαθήκης για την αποκάλυψη του χαρακτήρα του Θεού και των σκοπών Του.
Ήταν ο Θεός που μίλησε μέσω των προφητών, διακηρύττει ο συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολής. Πράγματι, ο Παύλος στον Τιμόθεο λέει: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστη». Η Παλαιά Διαθήκη είναι το μήνυμα του Θεού.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι η Καινή Διαθήκη δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στο τι η «Γραφή» λέει και τι ο Θεός λέει. Οχ παραπομπές της Παλαιάς Διαθήκης δίνονται σαν αυτά που ο Θεός είπε, ακόμα κτ αν ο Θεός δεν μιλούσε προσωπικά μέσα στο πλαίσιο της Παλαιός Διαθήκης. Ανάλογα λόγια, που ειπώθηκαν από τον Θεό μέσα στην αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης, αποδίδονται στη «Γραφή»; Όπου ο Ιησούς άνοιγε το δρόμο στην αποδοχή της Παλαιός Διαθήκης ως λόγον του Θεού, η Καινή Διαθήκη ευχαρίστως ακολουθούσε.
Αν εμείς βάζουμε τη δική μας κρίση ή τις πατροπαράδοτες παραδόσεις μας πάνω από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη χωριζόμαστε από τον Θεό και τους αποστόλους, και αποκόβουμε τον εαυτό μας από τη μοναδική μας πηγή γνώσης του Θεού...»
Θα το ξαναπούμε: Εάν αυτά ακούγονται με τόση απλοϊκότητα από έναν τόσο σημαντικό επιστήμονα, εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί «τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;».
Η Γέννησις του Ιησού Χριστού έτσι όπως φιλοτεχνήθηκε από σύγχρονους καλλιτέχνες, απεικονίζοντας το Θειον Βρέφος κάτω από αρχαιοελληνικές κολόνες.
Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Νέα συγκλονιστικά στοιχεία πεφωτισμένων ανδρών της Αλεξανδρείας του 1908, όπως του Νικολάου Π. Πάρκα, που αποδεικνύουν το αδιαμφισβήτητο πλέον γεγονός, ότι ο Ιησούς όχι μόνον εγνώριζε, όχι μόνον μιλούσε, αλλά είχε εκπαιδευθή κιόλας εις την ελληνικήν γλώσσαν!...
ΠΡΟ ΕΤΩΝ, όταν εκυκλοφορήθη το βιβλίον μας: «Ιησούς Χριστός: ΕλληνισμόςΧριστιανισμός», είχα αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιον για το θέμα της γλώσσης του Ιησού Χριστού και αν ούτος ωμίλει ή όχι την ελληνικήν1.
Πολλά περί αυτού εγράφησαν και πολλά περί της γλώσσης του Γαλιλαίου Ιησού ειπώθησαν είτε εις την τηλεόρασιν, είτε εις διάφορα άλλα οπτικοακουστικά μέσα των ΜΜΕ.
Δεν είναι τυχαίον το γεγονός, ότι πολλοί θεολόγοι και καθηγητές πανεπιστημίου έλαβαν θέσιν επί του θέματος αυτού, ενώ ο γράφων εις παλαιοτέρας εκπομπάς του στην «Τηλετώρα», κατ’ επανάληψιν είχε φιλοξενήσει διαπρεπείς πανεπιστημιακούς άνδρας, ως τον φλογερόν Πρωτοπρεσβύτερον π. Γεώργιον Μεταλληνόν, τον κ Λουκά X. Φίλη και άλλους. Μάλιστα, ο δεύτερος εξ αυτών είχε φέρει εις την εκπομπήν και ένα ειδικό βιβλίο που είχε γράψει για το θέμα αυτό και το οποίο ήτο προς χρήσιν των φοιτητών της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών υπό τον τίτλον:
«Η Κοινή ως γλώσσα του Ιησού και των 27 βιβλίων της Καινής Διαθήκης»2.Μέσα σ’ αυτό το βιβλίο, ο κ Λουκάς X. Φίλης, έκανε αναφορά σε κάποιον πεφωτισμένον άνδρα Νικόλαον Π. Πάρκα, λίαν πεπαιδευμένο Έλληνα, από την Αλεξάνδρειαν της Αίγυπτου, ο οποίος είχε γράψει το 1908 ένα ειδικό βιβλίο που έφερε τον τίτλον: «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΚΠΛΙΑΕΥΣΕΩΣ»3
Το ως άνω βιβλίο δεν υπήρχε εις χείρας του γράφοντος, διότι, όπως αντιλαμβάνεσθε, είχε εξαντληθή προ πολλού. Ωστόσο, ο καλός Θεός της Ελλάδος, που δεν με εγκατέλειψε ποτέ οσάκις έκανα ή κάνω διαφόρους εργασίας προς σύζευξιν του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού, εβοήθησε και την ώρα αυτήν, ώστε το βιβλίο του Νικολάου Π. Πάρκα να βρίσκεται πλέον εις την διάθεσίν μας, πράγμα το οποίον σημαίνει ότι θα στοιχειοθέτηθή εκ νέου και θα το κυκλοφορήσουμε ως ένθετο μέσα σε ένα από τα προσεχή έργα μας σχετικώς με τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό. Αλλωστε το δικαίωμα τούτο μας το παραχωρεί ο ίδιος ο Νικόλαος Π. Πάρκας με την τελευταίαν παράγραφον του Προιμίου του.
Προς το παρόν, λοιπόν, αναγνώστης θα απολαύση τον μεστόν και βαθυστόχαστον λόγον του Προοιμίου του Νικολάου Π. Πάρκα, που έχει ως εξής:
ΤΟΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤ ΑΙΣ
«Αγνοώ εάν προ εμού άλλος εκ των ημετέρων επελήφθη του ζητήματος περί της γλώσσης την οποίαν ωμίλει ο Σωτήρ. Ονομαστοί της Αύσεως εξ επαγγέλματος θεολόγοι και μη επειράθησαν εκάστοτε δια συγγραφών ν’ αποδείξωσιν ότι καθωμιλημένη
και κοινή γλώσσα εν τη Ιουδαία κατά τους χρόνους του Ιησού ήτο η αραμαϊκή, ότι την γλώσσαν ταύτην ο Ιησούς και οι μαθηταϊ αυτού εγίνωσκον και ελάλουν, ότι δια της πατρίου ταύτης γλώσσης ο Ιησούς και είτα οι μαθηταί αυτού εκήρυττον προς τα πλήθη το ευαγγέλιον της χάριτος του Θεού και ότι τέλος το πρώτον και επ’ ονόματι του Ματθαίου φερόμενον ευαγγέλιον ουχί ελληνιστί, αλλ’ εν εβραΧδι ή αραμαϊκή συνεγράφη διαλέκτω.
Ότι οι των χρόνων του Ιησού Ιουδαίοι, διατείνονται ούτοι, ελάλουν την αραμαϊκήν, απόδειξις, (λέγουσι) αυτός ο ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος, όστις λέξεις τινάς αραμαϊκάς, οίον ασσαρθά, βεζεθά, πάσχα, αποδέχεται ως εβραϊκός, ανηκούοας δήλα δη τη ιθαγενεί, τη πατρίω, επιχωρίω γλώσση των Ιουδαίων. Ο Παύλος κηρόττων προς τον λαόν της Ιερουσαλήμ ωμίληοεν εβραΐδι διαλέκτω και ότι ταύτη τη γλώσση, διϊσχυρίζονται, ωμίλησε και ο Σωτήρ προς τον απόστολον τούτον πορευόμενον εις Δαμασκόν, άρα, συμπεραίνουσι, η εβραϊκή αύτη διάλεκτος είναι η αραμαϊκή. Πολλαχού της Ν. Διαθήκης απαντώσι, λέγουσι, ονόματα μετ’ αραμαϊκών καταλήξεων, οίον Βηθεσδά, Γαβαθά, Γολγοθά, άτινα τα ευαγγέλια αποδέχονται ως εβραϊκοί, Οι γαλιλαίοι και ιεροσολυμίται κατά την θριαμβευτικήν του Ιησού εις Ιερουσαλήμ είσοδον επευφήμησαν αυτόν αναφωνούντες αραμαϊστί ωσαννά και ουχί εβραϊστί ωσιαννά.
Από του Βμ.Χ. αιώνος ως αρχαιοτάτη συνήθεια δυνατόν να εκληφθή η μετάφρασις από του εβραϊκού εις την αραμαϊκήν γλώσσαν βιβλίων, άτινα οι Ιουδαίοι ανεγίνωσκον εν ταις συναγωγαίς. Επιστολαί του Γαμαλιήλ, χρονολογοόμεναι από του 6670 μ.Χ., προς
τους εν τη Ιουδαία, Γαλιλαίο και Βαβυλώνι Ιουδαίους, υπομνήματα των Γραφών και προσευχαί ιδιάζουσαι ταις νηστείας των Ιουδαίων, γεγραμμέναι επί μεμβράνης και εντός ειληταρίου (vouleaux) φερόμεναι, αραμαϊστί επ ’ ίσης εγράφησαν.
Προς τούτοις εκ των αρχαίων μαρτυριών εξάγεται ότι οι της Παλαιστίνης κάτοικοι κατά τους χρόνους του Ιησού την αραμαϊκήν ελάλουν, την οποίαν κοινώς εκάλουν συριακήν, ήτις δεν ήτο παραγλώσσημα της εβραϊκής διαλέκτου, αλλά γλώσσα, επικρατήσασα από του Θ'. π.Χ, αιώνος εν τη Ιουδαία και την οποίαν οι έλληνες και ρωμαίοι, ακούοντες τους Ιουδαίους λαλούντας, ωνόμασαν εβραϊκήν. Επομένως ο Ιησούς ελάλει μεν αραμαϊστί, αλλά την διάλεκτον των γαλιλαίων, διαφέρουσαν της των Ιεροσολύμων από της εν τη ομιλία συγκοπής συλλαβών αίτινες καθίστων εις τον ιουδαίον της Ιερουσαλήμ το νόημα της λέξεως διφορούμενον ή δύσληπτον. Η Σαμαρείτις ανεγνώρισεν τον Ιησούν ότι ήτο ιουδαίος, πιθανώς διότι μεταξύ της διαλέκτου αυτής και της του Ιησού υπήρχε διαφορά τις, τουλάχιστον εν τη απαγγελία. Λοιπόν σμιλών ο Ιησούς προς τους Σαμαρείτας, ή προς την συροφοίνισσαν τω γένει εκείνην ελληνίδα, δεν είχεν ανάγκην προσλήψεως διερμηνέως, διότι ελάλει την αυτήν προς εκείνους γλώσσαν, τουτέστιν την αραμαϊκήν.
Τα ευαγγέλια διετήρησάν τινας των λόγων του Ιησού. Κρατών από της χειρός την κόρην του Ιαείρου λέγει προς αυτήν ο Ιησούς, Ταλιθά κούμι, τον δε κωφάλαλον θεραπεύει λέγων προς αυτόν Εφαθά.Πλην τούτων εν τοις ευαγγέλιοις απαντώσι και αι κάτωθι αραμαϊκαί λέξεις, εξ ων εξάγεται, ως διϊσχυρίζονται οότοι, ότι ου μόνον ο Ιησούς ελάλει την αραμαϊκήν, αλλά και η κατήχησις των προσήλυτων εις το χριστιανικόν θρήσκευμα κατά τους αρχαίους χρόνους εγίνετο αραμαϊστί. Ιδού δε αι λέξεις αύται. Αββά, Βεελζεβούλ, Βηθεσδά, Βοαναργές, Γαβαθά, Γέενα, Γολγοθά, Κηφά, Κορβανά, Μεσίας, Μαμωνά, Πάσχα, Ραββί, Ραβουνί, Ρακά, Σατανά, Σίκερα, Φαρισαίος, Ωσαννά. Τα εξής κύρια ονόματα, ων το πρώτον συνθετικόν συνίσταται εκ της λέξεως, βαρ, οίον Βαραββάς, Βαρθολομαίος, Βαρτιμαίος, Βαριησούς, Βαριωνάς, άπαντα αραμαϊκά. Συντακτικαί τινες φράσεις, οίαι, ελθών πρόσφερε, ελθών εκομισάμην, ερχόμενος ήγγισεν, αφείς τους όχλους απήλθεν, καταλιπών αυτούς εξήλθεν, αρξαμένου δ9 αυτού συναίρειν, αυτός ήρξατο υστερείσθαι, αλλότριαι τη εβραϊκή γλώσση τυγχάνουσαι, συχνότατα απαντώσι παρά τη αραμαϊκή. Το αυτό ρητέον και περί της χρήσεως των χρονικών ευθύς και ευθέως και της συντάξεως του είναι προς μετοχήν. Από των πλείστων εν τοις ευαγγελίοις απαντωσών αραμαϊκών λέξεων, είτε εν τω κειμένω, είτε εν τοις κυριακοίς λογίοις, προσαποδεικνύεται ότι ο Ιησούς ελάλει την αραμαϊκήν, ότι αι πηγαί, εξ ων συνετέθησαν τα ευαγγέλια, εν τη γλώσση ταύτη υπήρχον γεγραμμέναι, και τέλος ότι εν μόνον υπολείπεται, προσεπελέγουσι, προς λύσιν, εάν δήλα δη το πρώτον ευαγγέλιον εγράφη εβραϊστί ή αραμαϊστί.
Καταλέξας ανώτερον τα ουσιαστικώτερα στοιχεία των προβαλλομένων επιχειρημάτων, εφ’ ων ούτοι εβάσισαν την επισφαλή οικοδομήν του θέματός των, περιωρίσθην εις σύντομον αναγραφήν των προσαγομένων υπ’ αυτών πηγών και άλλων αμφιβόλου πειστικότητος αποδείξεων, ίνα ταύτας προχείρους και υπ’ όψιν ε
νταύθα έχων ο αναγνώστης τάχιστα προσοικειωθη προς την όλην υπόθεσην. Εάν δε τυχόν εν τη παρούση μονογραφία, τη αυστηρά καν ανυπέρβατα τα opta καθοριζούση εις την καθ’ έκαστα συζήτησιν και εξέλεγξιν του θέματος, τας πέπλανη μένος δόξας και γνώμας των σοφωτάτων άλλων τούτων ανδρών επέτυχον ν’ ανασκευάσω, πάνυ ευχαρίστως θα υποβάλω συγχρόνως ότι κατά πάσαν πιθανότητα κατόρθωσα και τον αναγνώστην να πείσω ότι ο Ιησούς ου μόνον την ελληνικήν εγίνωσκεν, ου μόνον την ελληνικήν ελάλει, αλλά και εξεπαιδεύθη ελληνιστί.
Αποτυχόντι δ’ άλλως μία τις εναπομένει μοι παρηγορος ελπίς ότι το ελάχιστον τούτο προϊόν των πόνων μου χρησιμεύσει βραδύτερον ίσως εις άλλους ως πενιχρά τουλάχιστον συμβολή από ελληνικής απόψεως εις συγγραφήν ιστορίας του βίου του Ιησού.
Εν Μέμφιδι, μηνί Ιανουαρ. 1908
«Ν. Π. ΠΑΡΚΑΣ»
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1)Αγγέλου Π. Σακκέτου: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός Χριστιανισμός», κεφάλαιον: «Μιλούσε ο Χριστός ελληνικά;» (Αθήναι 2000, Θεσσαλονίκη 2004).
2)Λουκά Χαρ. Φίλη: «Η «Κοινή» ως γλώσσα του Ιησού και των 27 βιβλίων της Καινής Διαθήκης» (τόμος Α', τεύχος 1ον, Εκδόσεις Συμμετρία, Αθήνα 1993).]
3)Νικολάου Π. Πάρκα: «Περί της Ελληνικής του Ιησού Εκπαιόεύσεως», Εν Αλεξανδρεία, εκ του τυπογραφείου «Ταχυδρόμου», Γ. Τηνίου, 1908.
Εισαγωγή και δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο:
Έλληνες τής Βίβλου
Αγγελος Σακέτος
Η επεξεργασία, επιμέλεια μορφοποίηση κειμένου και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο, για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο:
© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου