Θεωδορήτου Ιερομονάχου Αγιορείτου
Όταν οι Φύλακες προδίδουν
«Ο τελευταίος παγκόσμιος Αυτοκράτορας »
Στην άποκαλυπτική εποχή μας πολλά άπό τά άναφερόμενα υπό τής 'Αγίας Γραφής έσχατολογικά γεγονότα έκπληροΰνται μέ άπόλυτον άκρίβειαν. 'Η άποστασία δογματική και ήθική καλπάζει σέ λεωφόρους καΐ έξοχες, σχολεία και Ναούς, πόλεις καΐ χωριά... 'Η παρουσία της γίνεται ακόμη πιό έκδηλη λόγφ τής έφαρμάτου σιγής των υπευθύνων επισκόπων, κληρικών καΐ μοναχών, οι όποιοι ασχολούνται μόνον μέ μισθούς, προαγωγές και ανακαινίσεις τών ι. Μονών τους, ένώ ή άκαδημαϊκή θεολογία είναι σάν νά μήν ύπάρχει...Εύτυχώς πού αγρυπνούν μερικοί έκ τών λαϊκών και Μοναχών και γενικώς ό κλήρος καΐ ό λαός τού πατρώου έορτολογίου, οι όποιοι αγωνίζονται νά διατηρήσουν έαυ-τούς μακράν τής αποστασίας, ένώ συγχρόνως διά τής βιοτής των δίδουν τό καλό παράδειγμα στούς καλοπροαιρέτους.Αλλά ή άποστασία δεν περιορίζεται μόνο στόν θρησκευτικό χώρο. Ώς έγράφη έπιτυχώς: «'Υπάρχει ένα σχέδιο νά είσέλθει ή Αμερική καΐ όλα τά έθνη τής γής σέ μιά Νέα Παγκόσμια Τάξη — ή μυστική κωδική άποκρυφιστική φράση τής ένιαίας Παγκόσμιας Κυβέρνησης... ’Έτσι ή πολιτική, οικονομική καΐ έκκλησιαστική έξουσία όλοκλήρου τού κόσμου θά πρέπει νά συγκεντρωθεί κάτω άπό αύτήν τήν κεντρική έξουσία, δηλαδή τόν ’Οργανισμόν 'Ηνωμένων Εθνών» (Ο.Η.Ε.).
Τά άνωτέρω σημαίνουν ότι τά γραφέντα πραγματοποιούνται και τά βήματα τού Αντιχρίστου αντηχούν ήδη στον έσχατολογικό θάλαμο τής Ιστορίας... Αυτά τά βήματα, τά καταλυτικά διά πάσαν έννοιαν θρησκείας καΐ πατρίδος περιγράφει τό βιβλίον τού άμερικανοΰ D. Kinman «Ό τελευταίος Παγκόσμιος δικτάτορας» (Εκδόσεις «Στερέωμα», Θεσ/νίκη, τηλ. 274.313), απάνθισμα του οποίου παραθέτομεν κατωτέρω.
Ό λαός σέ θανάσιμο κίνδυνο
«Ό ΟΗΕ είναι ή μεγαλύτερη απάτη τής Ιστορίας. Στόχος του είναι νά καταστρέψει τις ΗΠΑ». (Τζών Ράνσκιν, Γερουσιαστής των ΗΠΑ).
«Ή εποχή των εθνών πρέπει νά τερματισθή... οι κυβερνήσεις των εθνών έχουν άποφασίσει νά παραχωρήσουν τις κυριαρχίες τους σέ μια παγκόσμια κυβέρνηση στήν όποία θά παραδώσουν τά όπλα τους». (Διάταγμα ΟΗΕ, 1992).
«Στις ιερές αρχές, πού φυλάσσονται ευλαβικά στον Χάρτη τών Ηνωμένων Εθνών, ύποσχόμεθα από εδώ και στο εξής ύποταγήν» (Τζώρτζ Μπούς, Κτίριο ΟΗΕ, 1 Φεβρ. 1992).
Ή Γερουσία μέ συνοπτική συζήτηση καΐ χωρίς τήν όνομαστική ψηφοφορία, στίς 2 Απριλίου 1992 —ήμέρα τής αιώνιας εντροπής— καΐ ενώ τά ελεγχόμενα ΜΜΕ έκαναν τά στραβά μάτια, έπεκύρωσε μια συνθήκη πού επιτρέπει στήν «άστυνομία σκέψης» του ΟΗΕ νά μπαίνει στή χώρα και νά μπορεί νά σάς κατηγορήσει γιά εγκληματική πράξη, άν τά λεγόμενά σας θεωρηθούν καταδικαστέα ως μή πολιτικώς ορθά... ΣτΙς 3 Μαΐου 1994 ό πρόεδρος υπέγραψε τό έκτελεσττικό Διάταγμα PDD 25 πού παρέδιδε καΐ τούς πέντε κλάδους τών Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων στήν Διοίκηση τού ΟΗΕ! Αύτό αποτελεί κατάφωρη παραβίαση τού Συντάγματος τών ΗΠΑ!..
Ή Γενική Συμφωνία Δασμών καΐ Εμπορίου (GATT) προωθήθηκε καΐ ψηφίστηκε ύπό τήν μορφή τού κατεπείγοντος στο Κογκρέσσο των ΗΠΑ τον Νοέμβριον του 1994. ’Αποτελεί ούσιαστικά μιά Παγκόσμια Οικονομική Κυβέρνηση... άποτελεΐ μιά άπό τΙς πιό σημαντικές τελικές πράξεις πριν άπό την όλοκληρωτική παράδοση τής έθνικής κυριαρχίας των ΗΠΑ στή Νέα Παγκόσμια Τάξη...
Τό τμήμα 742 του Νομοσχεδίου τής GATT ύποχρεώνει κάθε νεογέννητο βρέφος νά έχει αριθμό Φορολογικού Μητρώου άπό τή στιγμή τής γέννησής του...
Ή Αμερική πλέει πλέον επικίνδυνα κοντά στο γκρεμό καΐ στήν άβυσσο μιας ενιαίας παγκόσμιας Κυβέρνησης...
Τό Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ απλώς θά πληροφορήσει όλα τά κράτη καΐ τούς λαούς τής Γής, ότι άπό εδώ καΐ μπρος θά άγνοηθεϊ σάν ξεπερασμένη ή εθνική τους κυριαρχία καΐ ότι τό Συμβούλιο Ασφαλείας έχει πλήρη νομική, στρατιωτική καΐ οικονομική δικαιοδοσία σέ όποιαδήποτε περιοχή τού κόσμου, και ότι αυτή ή δικαιοδοσία θά επιβληθεί μέ τήν πολιτικο-οικονομική ισχύ τών μεγάλων κρατών του Συμβουλίου Ασφαλείας. Από τήν ή μέρα εκείνη θά έχουμε εισέλθει κάτω άπό τον πλήρη έλεγχο τών Ηνωμένων Εθνών, — τό πιό τυραννικό καθεστώς πού γνώρισε ποτέ τό άνθρώπινο γένος... Οι πολιτικοί ήγέτες έχουν προδώσει τον Αμερικανικό λαό!
Τά διακριτικά τών ΗΠΑ καΐ οί Αμερικανικές σημαίες άφαιροΰνται τώρα άπό τΙς στρατιωτικές στολές, τά άερο-σκάφη, τά οχήματα καΐ τά πολεμοφόδια. Ή Κυβέρνηση Κλίντον παραδίδει μέ ραγδαίους ρυθμούς τόν έλεγχο τών ενόπλων δυνάμεων στον ΟΗΕ...
Τό Fincen είναι τό πρόγραμμα πού σχέδιασαν άπό κοινού ΗΠΑ και ΟΗΕ γιά έρευνες άπό σπίτι σέ σπίτι καΐ κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων καΐ όπλων «ιδιαίτερα εκείνων πού θά θεωρηθούν άπό τήν κυβέρνηση ώς επικίνδυνοι γιά τήν τάξη καΐ τήν άσφάλεια», επειδή δεν θά είναι διατεθειμένοι νά συνεργασθοΰν στήν εγκαθίδρυση τής Νέας Παγκόσμιας Τάξης...
Οί ύπερασπιστές τού Συντάγματος θά αρχίσουν νά εμφανίζονται στη λίστα προγραφών σάν «ύποπτοι άνατροπεΐς»...
Ή σημαία του ΟΗΕ θά εκτίθεται σε όλα τά σκάφη, αεροσκάφη καΐ δορυφόρους τής γης... Όλες οί εθνικές γιορτές θά συγχωνευθοΰν στην ήμερα των Ηνωμένων Εθνών... Τό Σύνταγμα τών ΗΠΑ καθώς και όλων τών άλλων έθνών θά μετατραποϋν σέ άνίσχυρα κουρελόχαρτα...
Ό «Θεός μέσα μου» δεν είναι Θεός τής 'Αγίας Γραφής, άλλα ένας Θεός πανθεϊστικός όπου μέσφ τής μετενσάρκωσης τά φυτά καΐ τά ζώα μετατρέπονται σέ άδελφούς και άδελφές... «Θά έχετε την δύναμη νά μεταλλάσσεσθε σέ κατώτερες μορφές ζωής. Θά έχετε τή δύναμη νά ξαναγεννιέ-σθε σέ άνώτερες μορφές πού είναι θεϊκές»...
Αυτό είναι τό ψέμμα πού προβάλλεται καΐ στά βιβλία του Κάρλ Γιούγκ, ό όποιος άπό κοινού μέ τον Φρόϋντ έθεσαν τά θεμέλια όλόκληρης τής σύγχρονης ψυχολογίας και ψυχιατρικής. 'Ο Κάρλ Γιούγκ δήλωνε: «Ποιός είμαι εγώ! Είμαι πραγματικός Θεός· έσύ είσαι Θεός.»... Ή ούσία τού κοσμικού ούμανισμού είναι ό άθεϊσμός. Είναι ή έκθρόνιση τού Θεού καΐ ή θεοποίηση τού άνθρώπου... 'Η οίκουμε-νιστική πνευματικότητα είναι πανθεϊστική, Μονιστική και πολυθεϊστική. Αγκαλιάζει μέ άδημονία όλες τΙς θρησκείες, έκτος άπό μία, τον Χριστιανισμόν.
Κάτω άπό τον εύφημιστικό όρο «τροποποίηση συμπεριφοράς» τά παιδιά μας διδάσκονται στά δημόσια σχολεία καθοδηγούμενη άπεικόνιση καί ένόραση, πού στήν πραγματικότητα συνιστούν έπαφή μέ άπόκρυφες - δαιμονικές πνευματικές δυνάμεις. Επίσης διδάσκονται μεταλλαγμένες καταστάσεις συνειδητότητας, κατά τήν διάρκειαν τών όποιων ό νούς τών παιδιών έρχεται σέ έπαφή μέ δαιμονικές δυνάμεις ή άποκρυφιστικά όντα. Αύτές οί Νεοεποχίτικες τεχνικές προέρχονται στην πραγματικότητα από τις διδασκαλίες τής Ίνδουϊστικής θρησκείας. Δεν επιτρέπεται νά έχουμε την Αγία Γραφή στά σχολεία μας... Διδάσκουν σεξουαλική διαπαιδαγώγηση καί άκατονόμαστες έφαρμο-γές... Διαπιστώσαμε σέ εκείνη τή σύσκεψη ότι, στο Γυμνάσιο του Μήντ όντως διδάσκονταν στους μαθητές νά κάνουν έρωτα μέ πτώμα, όπως καί στίς πρακτικές τής κτηνοβασίας καί τής ομοφυλοφιλίας...
Είναι δυνατόν νά παραμένουμε άπαθεϊς θεατές καθώς ή Μαγεία αντικαθιστά τον Χριστιανισμό στά σχολεία μας; ’Αντί γιά τήν ετήσια Χριστουγεννιάτικη γιορτή, τά παιδιά θά έπρεπε νά συμμετέχουν σέ μιά νέα γιορτή του Χειμερινού Ήλιοστασίου...
Ή είδωλολατρική αυτή τελετή, άπό ιστορική άποψη, είναι πασίγνωστη σάν μιά άπό τΙς πιο καθιερωμένες σατανικές καί μαγικές γιορτές... Σέ μιά φάση του προγράμματος τά παιδιά μπήκαν μέσα στήν αίθουσα σταμπαρισμένα μέ ραβδωτούς κώδικες (Bar Codes) πάνω στά μέτωπά τους...
Οι σχολικές τάξεις σήμερα γίνονται τάξεις άπό όπου ή Αγία Γραφή έχει έξοβελισθή, ενώ άντίθετα γίνονται άποδεκτά βιβλία γιά τήν μαγεία καί τον σατανισμό... Μιά διεφθαρμένη κοινωνία, όπου έννεάχρονα άγόρια διδάσκονται πώς νά κάνουν πρωκτικό σέξ, καί όπου τά προφυλακτι-κά μοιράζονται έλεύθερα καί δωρεάν στους μαθητές του Λυκείου. Μιά κοινωνία στήν όποία οι μαθητές του Γυμνασίου διδάσκονται πώς νά κάνουν κτηνοβασία.
Ό κ. Gary Kah στο βιβλίο του «καθ’ όδόν πρός τήν παγκόσμια δικτατορία» μάς λέει, ότι μετά άπό επίμονες έρευνες άνεκάλυψε ότι ύφίσταται σχέδιο συγχώνευσης του κινήματος τής Νέας Εποχής, τού Έλευθεροτεκτονισμου και του ενός δισεκατομμυρίου Καθολικών. Επίσης μέσω τού Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών προωθείται ή σιωπηρή συνένωση των κυριοτέρων προτεσταντικών δογμάτων μέ τό Βατικανό...
Τό Τάγμα (των πεφωτισμένων) έπιθυμεϊ νά άποτελέσει τό Βατικανό τήν πηγή καΐ τό επίκεντρο τής Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας, καΐ επιθυμεί επίσης νά γίνει ό Ποντίφικας τής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ό ανώτατος Άρχιερεύς όλοκλήρου του κόσμου. Θά είναι ό αύτοκράτορας - άρχιερεύς πού θά ελέγχει τις πνευματικές δυνάμεις όλου του πλανήτη. Όλες οί θρησκείες θά ενοποιηθούν σέ μία, καΐ ώς παγκόσμιος ήγέτης θά έχει θεόσταλτη εξουσία καΐ άπόλυτα δικαιώματα...
Στό βιβλίο «Τά κλειδιά αύτοΰ τού αίματος» ό Μαλάτσι Μάρτιν, ένας παπικός ιερέας, κάνει άναφορά σέ μιά δήλωση τού πάπα Ιωάννη - Παύλου Π.
«Στα τέλη αύτής τής δεκαετίας (2000) θά ζήσουμε κάτω άπό τήν πρώτη ένιαία Παγκόσμια Κυβέρνηση πού ύπήρξε ποτέ στήν κοινότητα των εθνών,... μιά κυβέρνηση μέ άπόλυτη εξουσία γιά νά άποφασίση γιά τά βασικά ζητήματα τής άνθρώπινης επιβίωσης»... «Μιά ένιαία παγκόσμια κυβέρνηση είναι άναπόφευκτη». Τό βιβλίο αυτό ύποστηρίχθηκε θερμά άπό τό Βατικανό.
Καί όταν τά σχέδια αύτά πραγματοποιηθούν, όλοι όσοι άρνούνται νά συμμετάσχουν σέ αυτή τήν πολύχρωμη Βαβυλωνιακή ένωση, θά περιθωριοποιηθούν και θά συκοφάντη θούν «σαν απροσάρμοστοι και φανατικοί εξτρεμιστές»...
Είναι άπίστευτο! Ό σύγχρονος άνθρωπος τού 20ού αιώνα, ή πιό φωτισμένη και μορφωμένη άνθρώπινη γενιά πού έζησε ποτέ, μέ ολόκληρη τήν προηγμένη τεχνολογία μας, επιστρέφει ξανά στήν εποχή τής μαγείας, στήν εποχή τής λατρείας τού ήλιου, τών άστρων καί τής Μητέρας Γης... 'Ύστερα άπό 4000 χρόνια ό σύγχρονος πολιτισμός τού αιώνα μας έχει διαγράψει ένα πλήρη κύκλο. Ή σύγχρονη θεά του, ή μητέρα Γη ή Γαία, έχει τό τριπλό εξάρι ως σύμβολό της από την αρχαία Βαβυλώνα. Στην δεκαετία του 1990 οί ομάδες Wicka πού ξεφυτρώνουν σαν τά μανιτάρια κατά χιλιάδες σέ όλόκληρη την ’Αμερική, κάθονται σέ κύκλους καΐ σέ όμάδες τριών έξαριών και λατρεύουν την μητέρα θεά τους...
Ή ημέρα τής Γης 1990 ήταν ή ήμέρα των Σατανιστών όλης τής γής. Τό σύμβολό τους άστραψε σέ όλες τις τηλεοπτικές οθόνες του κόσμου μέ 2,5 δισεκατομμύρια θεατές. Ποιό σύμβολο; Τό τρίγωνο, τό. Βαβυλωνιακό σύμβολο τής σατανικής τριάδας τής άρχαίας Βαβυλώνας, μιας ειρωνείας τής Αγίας Τριάδος...
Τό τρίγωνο μέσα στόν κύκλο είναι τό ύπέρτατο σύμβολο του Σατανά...
Ό Κρέμ, ό γνωστός κήρυκας του ψευδοχριστοΰ τής Νέας Εποχής Μαϊτρέγια, συνδέει άμεσα τό τρίγωνο μέ τόν έπερχόμενο παγκόσμιο ήγέτη. Δηλώνει: «Ό Χριστός θά είναι γνωστός ώς τό σημείο μέσα στό τρίγωνο».
Τό τρίγωνο συμβολίζει τις τρεις σατανικές θεότητες τής άρχαίας Βαβυλώνας. Οί Βαβυλώνιοι λάτρευαν τόν Εωσφόρο μέ τήν μορφή του θεού Ήλίου, του παγκοσμίου δικτάτορά τους Νεβρώδ και τής Μητρός θεάς Γής...
Τό τρίγωνο είναι τό υπέρτατο σύμβολο του παγκοσμίου περιβαλλοντικού κινήματος. Ό ΟΗΕ υιοθέτησε τήν «Μεγάλη Επίκληση» ώς τήν επίσημη προσευχή στόν έορτασμό τής ή μέρας τής Γής, τόν Απρίλιο τού 1990. Ή Μεγάλη ’Επίκληση είναι ή άποκρυφστική προσευχή πού καλεϊ τόν Εωσφόρο νά έγκαθιδρύση τό βασίλειό του στην γή...
Υπάρχει μιά αίθουσα διαλογισμού στό κτίριο τού ΟΗΕ. ’Έχει τό σχήμα κούλουρης πυραμίδας, από τήν όποία λείπει τό επιστέγασμα - οροφή. Οί πεφωτισμένοι πιστεύουν ότι όταν έλθη ή κορωνίδα - ό κορυφαίος λίθος τής πυραμίδας, ό θεός τους Εωσφόρος θά έλθει νά βασιλεύση στήν γή.
Επίσης στήν ίδια αίθουσα του ΟΗΕ υπάρχει μιά μεγάλη μαύρη πέτρα. Κάποια μέρα δλη ή άποστατημένη άνθρωπότητα θά λατρέψει αύτόν τον μαύρο λίθο πού στήν πραγματικότητα δεν συμβολίζει τίποτε άλλο εκτός άπό τον Σατανά. Βασικά είναι τό έπιστέγασμα τής πυραμίδας: ό Υιός τής ’Απώλειας. Όταν αυτός παρουσιασθή στο παγκόσμιο προσκήνιο, θά άπευθυνθή προς όλα τά έθνη τής γής άπό τό κτίριο τού ΟΗΕ καΐ έπειτα αναμφίβολα θά γονατίσει μπροστά στον μεγάλο λίθο...
Ή αίθουσα διαλογισμού έχει ένα Ινδό γκουρού πού διδάσκει ότι ό άριθμός 666 είναι Ιερός... ’Ακριβώς 13 τετράγωνα πιο πέρα άπό τον Λευκό Οίκο στήν Ούάσιγκτων βρίσκεται ό μεγάλος Μασονικός ναός πού επίσης στεγάζει ένα μεγάλο μαύρο λίθο. Συμπέρασμα: Αυτός ό μεγάλος μαύρος λίθος πού βρίσκεται στόν ΟΗΕ καΐ στον ναό τού 33ου βαθμού στήν Ούάσιγκτων αντιπροσωπεύει τον θεόν τους, τον Εωσφόρον.
Ό Μπέντζαμιν Κρέμ, ό κορυφαίος ήγέτης τού κινήματος τής Νέας ’Εποχής στήν Β. Αμερική γράφει: «Όταν έλθει ή Νέα ’Εποχή, θά ζήσουμε ώς θεοί καΐ δεν θά πεθάνουμε. Ό Εωσφόρος λέει σέ αυτή τή φωτισμένη Υψηλής τεχνολογικής γνώσης γενιά: «’Εγώ, ό Εωσφόρος, γυιός τής Αυγής, θά σάς οδηγήσω στόν χρυσό αΙώνα. Ό άνθρωπος θά μεταβληθή σέ μιά νέα φυλή θεοποιημένων ήλιακών δντων, μιά φυλή υπεράνθρωπων. Όλόκληρο τό άνθρώπινο γένος θά ένοποιηθή. Ό ΟΗΕ θά γίνη τό σώμα τού Χριστού· ό κοσμικός Χριστός θά καθίση στόν χιλιετή θρόνο τού κόσμου».
Στήν πραγματικότητα, όταν αυτό τό σχέδιο πραγματο-ποιηθή, ή άνθρωπότητα θά καταντήσει μιά φυλή δαιμονισμένων δντων, πού θά ύποχρεωθή νά πάρη τό χάραγμα τού Θηρίου και έτσι θά σφραγισθή αιώνια στο βασίλειο τού Σατανά, τήν Κόλαση... έξαπατημένη καΐ πεπλανημένη άπό τό μεγάλο ψεύδος, λατρεύοντας ένα κοσμικό Χριστό πού δεν -είναι άλλος από τόν άνθρωπο πού ή 'Αγία Γραφή άποκαλεί τό θηρίον, τόν ίδιο τόν Αντίχριστο»!
'Ο Ράνταλ Μπάερ ήταν ένας νέος πού μεσουράνησε στό στερέωμα τής Νεοεποχίτικης ιεραρχίας τής Αμερικής. Χιλιάδες νεοεποχΐτες μαζεύονταν για νά τόν ακούσουν. Τά βιβλία του έγιναν μπέστ σέλλερ καΐ σύντομα έγινε διεθνώς είδικός στίς κρυσταλλικές δυνάμεις. 'Ένα νεοεποχίτικο περιοδικό τόν χαρακτήρισε ότι βρίσκεται «έτη φωτός μπροστά άπό όλες τις άλλες όντότητες». 'Όταν τόν έπεσκέφθη ή θεία Χάρις καί μετενόησε πιστεύσας εις τόν Χριστόν, έγραφε: Είναι δύσκολο νά βυθομετρήση κανείς τήν ύπερτάτη αγάπη τού Ίησοΰ πού μπόρεσε νά συγχωρέσει τά τόσο μεγάλα άμαρτήματά μου...
Λίγο πρίν αρχίσει μία περιοδεία ομιλιών καί τηλεοπτικών εμφανίσεων τό αυτοκίνητο τού Ράνταλ Μπάερ βρέθηκε γκρεμοτσακισμένο σε μια όρεινή περιοχή τού Κολοράντο... Προτού δολοφονηθή έγραψε τά έξης λόγια:
«'Ο Σατανάς είναι ό έμπνευστής τής Νέας Εποχής. Τό θλιβερώτερον όλων είναι, ότι εκατομμύρια νεοεποχιτών σήμερα δέν ύποψιάζονται κάν ότι είναι παγιδευμένοι σέ μιά ιδιοφυή, πανίσχυρη αλλά καί πανούργα απάτη, πού δέν οδηγεί πουθενά άλλου παρά μόνο στήν γέεννα τού πυράς. Σήμερα ή καρδιά μου ραγίζει, όταν σκέπτομαι δλους αύτούς τούς ανθρώπους, νέους καί μεσήλικες, πού συγκεντρώνονται γύρω άπό τό άστραφτερό άλλά ψεύτικο φώς τής Νέας Εποχής, όπως οί πεταλούδες γύρω άπό τήν φλόγα».
'Ο γιγαντιαίος ύπερυπολογιστής δλου τού κόσμου βρίσκεται έγκατεστήμένος στό Λουξεμβούργο, λίγο πιό έξω άπό τίς Βρυξέλλες, τήν πρωτεύουσα τού Βελγίου καί τής Εύρωπαϊκής 'Ένωσης. Σήμερα οί Βρυξέλλες είναι ή οικονομική πρωτεύουσα τού κόσμου. 'Ο ύπερυπολογιστής αύτός επονομάζεται σήμερα «τό θηρίον». Λύτό είναι γεγονός.
’Έχουμε τεκμηριωμένες άποδείξεις ότι οί τραπεζικοί διευθυντές τής Τράπεζας τής ’Αμερικής έχουν πρόσφατα ένημερωθή για τό ότι δλες οί συναλλαγές θά περνούν πρώτα άπό τον ύπερυπολογιστή τής Εύρώπης...
Ό Λάρρυ Γκόσχορν πού είναι πρόεδρος τής εταιρείας Διεθνούς Ρομποτικής... άποκαλύπτει ότι: «Άν έχετε τώρα πιστωτική κάρτα και τή βάλετε σέ όποιαδήποτε αυτόματη μηχανή είσπραξης, σέ όποιαδήποτε τράπεζα τού κόσμου, θά σάς συνέδεε αυτόματα μέ τον ύπερυπολογιστή τής Εύρώπης καΐ τά πρώτα τρία ψηφία πού θά ένεργοποιούσαν τήν κάρτα σας θά ήταν ό άριθμός 666!
(Παρακαλώ μήν τρέξετε νά ρωτήσετε τόν τραπεζίτη σας. Οί περισσότεροι άπ’ αύτούς έχουν πλήρη άγνοια).
Πρόσφατα, ένας προσωπικός μου φίλος μού είπε ότι πήγε σέ μιά τράπεζα έδώ στήν Αμερική καί ρώτησε άν θά μπορούσε νά έξαργυρώσει μιά επιταγή εξωτερικού. Ό ταμίας τού είπε: «Κανένα πρόβλημα. Θά τήν βάλω στο κομπιούτερ». Πρός έκπληξή του ήταν σέ θέση νά άντιπα-ραβάλη τήν ύπογραφή τής επιταγής πού ήταν ύπογεγραμένη σέ ξένη χώρα, μέσα σέ λίγα δευτερόλεπτα. Τό κομπιούτερ είχε ρωτήσει τό τερματικό τών Βρυξελλών καΐ ή εικόνα τής ύπογραφής τού ατόμου αύτού έμφανίστηκε στήν οθόνη. Είναι άραγε σύμπτωση ότι:
Τό έμβλημα τής Ευρωπαϊκής "Ενωσης είναι 666;
Τό σύμβολο τής Παγκόσμιας Τράπεζας είναι 666;
Τό σύμβολο τής Τριμερούς Επιτροπής είναι 666;
Τό σύμβολο τής θρησκείας τής Νέας Εποχής είναι 666;
"Οτι κάθε άτομο στόν βιομηχανικό κόσμο έχει ένα προσωπικό δεκαοκταψήφιο άριθμό στόν ύπερυπολογιστή τής Εύρώπης πού άρχίζει άπό 666;»
"Οταν κανείς έχει ύπ’ όψει του τ’ ανωτέρω, άντιλαμβάνεται πολύ εύκολα πού αποβλέπουν αί συνθήκαι Μάαστριχτ και Σένγκεν για την Εύρώπην και τήν Ελλάδα ειδικώτερον. Είναι έπανάληψις τού σχεδίου εφαρμογής τής Νέας Παγκοσμίου Τάξεως, συμφώνως προς τήν όποιαν ’Έθνη καί θρησκείαι πρέπει νά ενωθούν.
’Όργανον διά τήν επιτυχίαν τής ένώσεως όχι μόνον των χριστιανικών 'Ομολογιών άλλά καί τών Θρησκειών τυγχάνει τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών, τό όποιον δεκαετίες όλόκληρες διαφθείρει προοδευτικώς τήν μοναδικότητα τής ’Ορθοδοξίας, μέ όργανα τούς έκάστοτε αρχηγούς τών αύτοκεφάλων Εκκλησιών καί πρωτίστως τού Οικ. Πατριαρχείου.
'Η εν προκειμένφ ευθύνη τής 'Ελλαδικής Εκκλησίας είναι μεγίστη, διότι ήτο ή μόνη πού μπορούσε νά σταματή-ση τον κατήφορο τού Φαναρίου. Αυτή όμως προτίμησε νά έπικροτή συνεχώς τό φθοροποιόν έργον του, έγκαταλειπο-μένη διά τούτο συνεχώς καί περισσότερον ύπό τής Θείας Χάριτος, αρχής γενομένης άπό τήν καινοτομίαν τού 1924, όπου καί έπρωτοστάτησεν.
Καί ή άποστασία συνεχίζεται! Στις ήμέρες μας αιρέσεις αιώνων, όπως ό παπισμός καί ό μονοφυσιτισμός, θεωρούνται ύπό τών δήθεν ’Ορθοδόξων «άδελφαί Έκκλησίαι», ενώ ή Εκκλησία τών Παραδόσεων τού πατρφου εορτολογίου άποκαλεϊται σχισματική καί αιρετική!...
Δι’ ή μάς έτερον δείγμα αποστασίας καί όρθοδόξου άφασίας ήτο καί ό ένθρονιστήριος λόγος τού νέου προκαθημένου τής ’Αρχιεπισκοπής Αθηνών, εις τόν όποιον ζωηρώς έξεδήλωσε τήν επιθυμίαν του πότε νά πάη στο Φανάρι γιά ν’ άσπασθή τόν λατινόφρονα Βαρθολομαίον καί νά πάρη τήν εύλογίαν του!... Έζήτησε έπίσης έξ όνόματος τών συγχρόνων του συγγνώμην άπό τήν νεολαίαν διά τό κακό παράδειγμα πού τής πρόσφεραν πρός μίμησιν, ένώ ό ’ίδιος συνεχίζει νά τής τό προσφέρη, άφού τήν προτρέπει νά θαυμάζη τούς άποστάτας, τούς έπαινέτας καί συλλειτουργούς των κακοδόξων, άποκαλών οΰτω τό σκότος φως και τό πικρόν γλυκύ...
Συγγνώμην επρεπε νά ζητήση, —καΐ μάλιστα διά δακρύων— από τούς άγιους πατέρας τής Εκκλησίας, των όποιων τούς άγώνας, τάς συγγραφάς και την αιματηρόν όμολογίαν έπι δεκαετίας τώρα καταφρονεί, κοινωνών άδιαφόρως με αύτούς πού έκεΐνοι διά βίου έπολέμησανί
Ή πτώσις του όμως αύτή ήτο φυσική, άφοϋ θαυμάζει καΐ μιμείται τούς πεπτωκότας οίκουμενιστάς, άσπαζόμενος εύχαρίστως ένα καρδινάλιν πού θεωρεί «σεβάσμιον άδελ-φόν», παρά ένα κληρικόν τού πατρφου εορτολογίου. ΚαΙ όχι μόνον αυτό, άλλά καΐ τούς έπιθυμοΰντας νά άντιδράσουν στον οίκουμενισμόν, κληρικούς και Μοναχούς τής επαρχίας του, έδίωξε άπηνώς διά καθαιρέσεων καΐ άφορισμών...
Καιρός πλέον νά τό συνειδητοποιήσωμε όλοι μας ότι οί οίκουμενισταί καΐ Νεοεποχΐται «εν πάση άπάτη» θά προσπαθήσουν νά πλανέσουν «εί δυνατόν καΐ τούς εκλεκτούς», έπικαλούμενοι τήν «κανονική τάξη» πού μάς παρέδωσε ή 'Ιστορία κ.λ.π. «'Όμως στούς άποκαλυπτικούς καιρούς πού ζοΰμε, έχουμε αφήσει πιά πίσω τήν 'Ιστορία και μπήκαμε στήν Εσχατολογία... 'Η αποστασία άλλαξε τούς ποιμένας σέ λύκους και ή οργανωμένη Εκκλησία πού ξέραμε είναι μια άγέλη λύκων και θάνατος προβάτων...
ΚαΙ ή έποχή τού Άντιχρίστου θά προχωρεί προς τήν άποκορύφωσή της. Τό ποίμνιο τού Χριστού όλο καΐ θά μικραίνει... Τό πλοίο πού μάς έφερε μέχρις εδώ, ή συνοδική, διοικητική, οργανωμένη μορφή τής Εκκλησίας έξώκειλε στά ρηχά τής αποστασίας καΐ διαλύεται από τήν βία των κυμάτων» (Περιοδικό Ρίζες, Δεκ. ’82).
Ευτυχώς πού ύπάρχει ή Κιβωτός, ή Εκκλησία τού πατρφου έορτολογίου. 'Όσοι επιθυμούν τήν σωτηρίαν των, άς προσδράμουν εις αύτήν, προτού τούς καλύψουν τά κύματα τής άλμυράς άποστασίας των ήμερων μας.5/’98
-
Καθημερινώς, δυστυχώς, αι πτώσεις σε θέματα πίστεως, τη ρήσεως Ιερών Κανόνων καΐ Λειτουργικής ευταξίας πληθαίνουν στην Έλλαδική Εκκλησία. Τό πλέον πρόσφατον εξ αυτών, ή κατάπτυστος προδοτική συμφωνία τόν Σεπτέμβριον του 1990 έν Σαμπεζύ τής Γενεύης μεταξύ τών ’Ορθοδόξων Εκκλησιών και τών Μονοφυσιτών αιρετικών, ή άλλως Άντιχαλκηδονίων λεγομένων. Τήν Εκκλησίαν τής Ελλάδος άντεπροσώπευσαν; ό επίσκοπος Νικοπόλεως Μελέτιος Καλαμαράς καΐ ό πρωτοπρεσβύτερος ’Ιωάννης Ρωμανίδης, άμφότεροι πολλά περί ’Ορθοδοξίας συγγράψαντες, ούδέν όμως περί Αύτής πράξαντες, καθόσον: «ού γάρ έν λόγω ή βασιλεία του Θεού, άλλ’ έν δυνάμει».
Ευτυχώς τήν ανωτέρω προδοτικήν ένέργειαν τών ορθοδόξων οίκουμενιστών, κληρικών καΐ λαϊκών ήλεγξε λίαν έπιτυχώς ό έπίσκοπος Πενταπόλεως τού πατρίου εορτολογίου κ. Καλλιόπιος με τρία συνεχή έντυπα, έκ τών οποίων τό τελευταίο με τίτλον: ’Ορθόδοξοι και Μονοφυσΐτες, Άθήναι 1991 σ. 80 άποτελεϊ αποστομωτικήν άπάντησιν στον Μητροπολίτη Μελέτιο Καλαμαρά, ό όποιος ήθέλησε όχι μόνον νά δικαιολογήση τά αδικαιολόγητα, αλλά καΐ νά ύβρίση καπηλικώς τούς έλέγξαντας αύτόν!
Σκοπός όμως του παρόντος άρθρου δεν είναι νά άναλύση τό περιεχόμενο τής ανωτέρω έργασίας τού κ. Καλλιοπίου, τήν οποίαν όλοι οί όρθόδοξοι πρέπει νά
«Ό άγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός καΐ ή ’Ορθοδοξία των Άντιχαλκηδονίων». (Γρηγόριος Παλαμάς, Όκτ. 92, σσ. 1133-1144). Πράττομε τούτο μετά χαράς, διότι στίς ήμέρες μας άποτελεΐ φαινόμενον άκαδημαϊκός διδάσκαλος νά όρθοτομή τόν λόγον τής Όρθο.δοξίας καΐ νά τόν όμολογή παρρησία...
Όπως καΐ εκ τού τίτλου φαίνεται και μόνον μέ τάς συγγραφάς τού άγίου Ίωάννου Δαμασκηνού οί Μονοφυσίτες άποδεικνύονται αιρετικοί! Άντιθέτως «ό διάλογος στό επίπεδο τής Μικτής Θεολογικής Επιτροπής πού τόν διεξάγει», γράφει ό π. Θεόδωρος, «έχει καταλήξει σέ συμφωνία, άπό τήν οποία προκύπτει ότι δήθεν δέν μάς χωρίζε τίποτε στήν πίστη, ότι οί θεωρούμενες μέχρι τώρα διαφορές όφειλόταν σέ παρανόηση καΐ παρεξήγηση τής θεολογικής ορολογίας, πού τήν κατάλαβαν τώρα καλύτερα οί είδικοΐ θεολόγοι επιστήμονες άπό τούς άγίους Πατέρας, και ότι ή άρχική άπόσχιση των Άντιχαλκηδονίων άπό τήν Εκκλησία δέν όφειλόταν σέ θεολογικούς άλλά σέ πολιτικούς λόγους».
«Υπήρχαν μάλιστα και πρόσωπα, μέλη τού διαλόγου καΐ εκπρόσωποι των εκκλησιών, πού πίστευαν ότι ή «’Ορθοδοξία» των Άντιχαλκηδονίων είναι άναμφίβολος καΐ εκτός πάσης άμφισβητήσεως, περιττεύει επομένως καΐ ό θεολογικός διάλογος, πού θά περιπλέξει περισσότερο τά πράγματα. Συνιστούσαν γι’ αυτό και έπρότειναν νά προχωρήσουν οί εκκλησίες σέ άπλή διακήρυξη τής ένώσεως, γιατί οί δεκαπέντε αΙώνες χωρισμού ή σαν άδικαιολόγητοι, καΐ επομένως κατά τό σκεπτικό αυτό ή ’Εκκλησία βρισκόταν όλους αύτούς τούς αιώνες σέ πλάνη, καί έκαναν λάθος οί εκατοντάδες τών μεγάλων καΐ επιφανών καΐ σοφών καΐ φωτισμένων αγίων Πατέρων πού άγωνίσθηκαν καΐ έγραψαν έναντίον των Μονοφυσιτών, Ίακωβιτών, ’Ακέφαλων, Σεβη-ριανών κλπ., άλλα και τό πλήθος των απλών άλλα φωτισμένων άγιων γερόντων, οι όποιοι, όπως φανερώνουν οι πάμπολλες διηγήσεις στά Γεροντικά, ούτε νά συνομιλήσουν δεχόταν μέ Αντιχαλκηδονίους, μέχρις δτου άποκηρύ-ξουν τήν αίρεση και άναγνωρίσουν τις άποφάσεις τής Δ' εν Χαλκηδόνι ΟΙκουμενικής Συνόδου» (σ. 1133).
»... Καρπός πάντως αυτού τού καλλιεργηθέντος θε-ολογικοΰ σχετικισμού καΐ συγκρητισμού, ήταν και ή ωραιοποιημένη εικόνα γιά τΙς διαφορές μας μέ τούς Μονοφυσίτας, οι όποιοι δεν ονομάζονται πλέον έτσι, άλλά κατ’ άρχήν Αντιχαλκηδόνιοι, κατόπιν Προχαλκηδόνιοι ή Αρχαίοι Ανατολικοί, τώρα δε και ’Ορθόδοξοι, άφού γκρεμίσαμε, τά όρια καΐ τά σύνορα, παρά τήν σύσταση «μή μεταίρειν όρια αιώνια ά έθεντο οί πατέρες ήμών», και επιτρέψαμε στούς επί δεκαπέντε αΙώνας στή συνείδηση τής Εκκλησίας αιρετικούς Μονοφυσίτας, χωρίς επιστροφή καί μετάνοια, νά γίνουν συγκληρονόμοι τής ’Ορθοδοξίας καί νά ονομάζονται άπό μας τούς ’ίδιους ’Ορθόδοξοι! Είναι πράγματι έκπληκτική ή θεολογική σύγχυση καί άνάμειξη, τό γκρέμισμα όλων των όρίων». (σ. 1134).
Καί συνεχίζει μετά παρρησίας ό καθηγητής κ. Ζήσης: «Τίς άποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων θεωρούμε οί ’Ορθόδοξοι ώς άλάθητες, διότι έλήφθησαν τή επιστασία τού Αγίου Πνεύματος καί άνεγνωρίσθησαν άπό τήν συνείδηση τής ’Εκκλησίας όλων τών αιώνων. Μέ έρμηνεΐες λοιπόν καί θεολογικές σοφιστείες θά προσβάλλουμε τό κύρος καί τήν αυθεντία τών ΟΙκουμενικών Συνόδων καί θά προκαλέσουμε σχίσμα στην διαχρονική ενότητα καί καθολικότητα τής ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας, επιβάλλοντας στούς ’Ορθοδόξους τού είκοστού αΙώνος νά πιστεύουν διαφορετικά γιά τούς Αντιχαλκηδονίους άπό τούς ’Ορθοδόξους τών προηγουμένων γενεών, όταν μάλιστα εκείνη τήν πίστη κατοχύρωσαν και την έδίδαξαν φωτισμένα καί αγία πρόσωπα; Δεν είναι εύκολο πράγμα ή θεολογία, γιά νά μπορεί κανείς νά παίζει καί νά διαπραγματεύεται μέ στόχο νά δημιουργεί προσωπικές καί κοινωνικές σχέσεις. ’Άν γκρεμίσεις κάτι, γκρεμίζεται δλο τό οικοδόμημα. Οί 'Άγιοι Πατέρες τό έγνώριζαν πολύ καλά αύτό, γι’ αυτό καί ώς μόνη όδό καί μέθοδο ένώσεως των αιρετικών ύποδεικνύουν την άποκήρυξη τής αίρέσεως καί την άποδοχή τής ορθοδόξου διδασκαλίας. ΈμεΤς τώρα αποκλείσαμε εκ των προτέρων αύτήν τήν μέθοδο, άφοϋ τούς άναγνωρίσαμε ήδη ώς ’Ορθοδόξους καί τούς έβάλαμε μέσα στην αύλή τής ’Ορθοδόξου’Εκκλησίας, άπό τήν όποίαν άλαθήτως καί θεοπνεύστως τούς εξέβαλαν οί 'Άγιοι Πατέρες μέ άποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων» (σ. 1136).
Συνεχίζων ό π. Θεόδωρος τονίζει ότι οί ’Άντιχαλκηδό-νιοι είναι ΜονοφυσΤται κατά τον σαφή χαρακτηρισμόν του άγίου Ίωάννου Δαμασκηνού. Παρά ταΰτα «έχουν γραφή και λεχθή τόσα πολλά περί τού ότι δεν είναι μονοφυσΐται στήν σύγχρονη θεολογική οίκουμενιστική βιβλιογραφία, ώστε δλοι διστάζομε νά χρησιμοποιήσουμε αύτόν τον δρο πού τείνει νά έξαλειφθεΐ. Καί ερχόμαστε στήν περιλάλητη έκφραση: «οί προφάσει τού έν Χαλκηδόνι συντάγματος τού τόπου άποσχίσαντες τής ορθοδόξου ’Εκκλησίας... τά δέ άλλα πάντα ορθόδοξοι ύπάρχοντες». Στο πρώτο τμήμα τής φράσε-ως λέγεται σαφώς ότι πρόκειται περί σχισματικών πού δέν άνήκουν στήν ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία· «τού τόπου άποσχίσαντες τής ορθοδόξου ’Εκκλησίας». Είναι, λοιπόν εκτός τού χώρου τής ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας. 'Η αιτία τής άποσχίσεώς τους άπό τήν ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία είναι ό δογματικός δρος, τό σύνταγμα τής Χάλκηδόνος, καί όχι οί ποικίλοι ίστορικοί καί πολιτιστικοί λόγοι πού ψάχνουν νά βρούν οί σύγχρονοι θεολόγοι καί ιστορικοί, άκολουθούντες μέθοδο μή θεολογική, παντελώς ξένη πρός τήν πατερική μέθοδο καί τήν αύτοσυνειδησία τής ’Εκκλησίας». «Προφάσει τού έν Χαλκηδόνι συντάγματος». Ή χρήση του προφάσει έκ μέρους τοΰ αγίου Ίωάννου επιβαρύνει την θέση των Άντιχαλκηδονίων καί ενισχύει την αύθεντία καΐ τό κύρος τής Δ'εν Χαλκηδόνι Οίκ. Συνόδου. Μέ άλλα λόγια θέλει νά πει ότι ή πίστη τής Χάλκη δόνος είναι σαφέστατη καΐ κρυστάλλινη καΐ δέν χρειάζεται ερμηνείες καΐ εξηγήσεις, όπως κάνομε σήμερα στό διάλογο· ή απόρριψή της είναι πρόφαση για νά προχωρήσουν στό σχίσμα και στή διαίρεση, όπου τούς οδηγεί ή διαφορετική προς τον δρο τής Χάλκη δόνος πίστη τους.
Ποιό είναι τό νόημα τότε τού δευτέρου μέρους τής φράσεως: «Τά δέ άλλα πάντα ορθόδοξοι υπάρχοντες», πού προκαλεΐ σύγχυση; 'Απλούστατα ό άγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός άντιπαραθέτει στό μεγάλο θεολογικό ολίσθημα τής άπορρίψεως τής Χάλκη δόνος, πού θέτει τούς Αντιχαλκηδονίους αυτομάτως εκτός τής Εκκλησίας, τήν έκ μέρους τους διατήρηση στή ζωή τής Εκκλησίας, άλλα και στά λοιπά τής πίστεως, διδασκαλιών, λειτουργικών εθών καΐ εθίμων, ώς προς τά όποια είναι ορθόδοξοι, συμφωνούν δηλαδή μετά τής ’Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Όλοι γνωρίζουν ότι ή ένότης προϋποθέτει ενότητα στήν πίστη, στήν λατρεία καΐ στήν διοίκηση, ιδιαίτερα μάλιστα στά θέματα πίστεως ή ένότης έξικνεΐται μέχρι καΐ τών μικρών, διότι λόγφ τής συνοχής και άλληλουχίας καΐ τού εσωτάτου δεσμού τών άληθειών τής πίστεως «ό καΐ μικρόν λυμαινό-μενος τό παν λυμαίνεται». ΚαΙ άσφαλώς τό δόγμα τής Χαλκηδόνος περί τής ύποστατικής τών δύο φύσεων ένώσεως έν τω ένΙ προσώπω τού Χριστού, άποτελεΐ θεμελιακή δογματική διδασκαλία, ή άπόρριψη τής οποίας συνιστά εμφανή αίρεση, έστω κι’ άν οί άπορρίπτοντες ώς πρός «τά άλλα πάντα ορθόδοξοί είσι». Αυτή είναι ή θέση τού άγίου Ίωάννου τού Δαμασκηνού, πού προσεπιβεβαιώνεται καΐ άπό τήν συνέχεια τού παραθέματος καΐ άπό άλλες του θέσεις» (σ. 1140).
Έν συνεχεία του έργου του περί αιρέσεων ό άγιος ’Ιωάννης αναφέρει τούς αρχηγούς των Μονοφυσιτών: Διόσκορον, ’Ιάκωβον, Θεοδόσιον Σευήρον, τονίζων ότι όλοι τους ή σαν «σκαιοι και ματαιόφρονες», «τό τής κοινής άρνούμενοι σωτηρίας μυστήριον», καΐ ότι όλα όσα έγραψε τό έκανε πρός έλεγχον «τής άθέου αυτών και παμμιαράς αίρέσεως».
Σχολιάζων σχετικώς ο καθηγητής Ζήσης σημειώνει; «Μεταφερόμενα αυτά στή σύγχρονη θεολογική πραγματικότητα σημαίνουν τά έξης: Δεν άμφιβάλλει ό άγιος ’Ιωάννης γιά τήν όρθότητα τής καταδίκης τού Διοσκούρου, πού τον άθωώνουν πλέον καΐ πολλοί ’Ορθόδοξοι, διότι συνηγόρησεν έν συνόδω στήν αίρεση τού Εύτυχοΰς. Τό «ου διά πίστιν καθηρέθη Διόσκορος» πού είπεν ό πατριάρχης Άνατόλιος καΐ πού έγινε στόν διάλογο σύνθημα, όπως καΐ τό: «τά δε άλλα πάντα ορθόδοξοι υπάρχοντες», δεν σημαίνει ότι άνεγνωρίσθη ή ’Ορθοδοξία του, άλλά απλώς, επειδή, κληθείς νά έλθη στήν σύνοδο, δεν ήλθε, καθηρέθηκε γιά τό κανονικό του αυτό παράπτωμα καί «ού διά πίστιν...». ’Λν ερχόταν όμως θά καθηρεΐτο διά πίστιν, διότι ήτο αιρετικός», (σ. 1141).
«Ό χωρισμός καί ή διαίρεση καί ή απόσχιση άπό τήν ’Εκκλησία κατά τόν άγιο ’Ιωάννη τόν Δαμασκηνό σημαίνει στέρηση τής δυνατότητας σωτηρίας. Οί Άντιχαλκηδόνιοι μέ τήν διδασκαλία τους άρνοϋνται «τό τής κοινής σωτηρίας μυστήριον». Οί παρασυρθέντες καί παρασυρόμενοι στήν αίρεσή τους, όπως και σέ κάθε αίρεση, άπόλλυνται, χάνουν τήν σωτηρία, όδηγοϋνται στήν άπώλεια. Καί ένω δλοι δεχόμαστε καί διδάσκομε ότι πυρήνας καί στόχος τής δογματικής διδασκαλίας καί των αγώνων των άγίων καί των πατέρων δεν ήσαν οί φιλολογικές καί ερμηνευτικές διαμάχες καί οί έννοιολογικές διασαφήσεις, άλλά ή εξασφάλιση τής δυνατότητας σωτηρίας πού τήν καταστρέφουν οί αίρέσεις, καί γι’ αύτό γίνεται δλος ό αγώνας, όχι για τή νίκη αυτής ή τής άλλης γνώμης, άλλα για νά μπορούν οί άνθρωποι νά σώζονται, στούς σημερινούς θεολογικούς διαλόγους τείνει νά κυριαρχήση ή θέση ότι όλοι άποτελοϋ-με εκκλησίες καΐ όλοι σώζονται μέσα σ’ αυτές τΙς εκκλησίες· είμαστε άδελφές εκκλησίες ή οικογένειες έκΤκλησιών πού δεν έχουμε μεγάλες διαφορές στήν πίστη, άπλώς δέν συνεννοούμαστε στήν ορολογία καΐ ερμηνεύομε διαφορετικά μερικά πράγματα... Καμμία επίπτωση δέν έχουν αύτά, ούτε είχαν μέχρι σήμερα στή σωτηρία, καΐ έκαναν λάθος οί άγιοι πατέρες καΐ ό άγιος ’Ιωάννης ό Δαμασκηνός πού βλέπουν τούς Άντιχαλκηδονίους νά χάνονται στήν αίρεση, έξω άπό τήν Εκκλησία, και προσπαθούν όχι νά τούς κολακεύσουν άλλά νά τούς έπιστρέψουν στήν αυλή τής ’Εκκλησίας. Οί διεξάγοντες τον διάλογο σήμερα άντιθέτως γράφουν: «κατενοήσαμεν τώρα σαφώς ότι άμφότεραι αί οικογένειαι διετήρησαν πάντοτε πιστώς τήν αύτήν αυθεντικήν ’Ορθόδοξον Χριστολογικήν πίστιν καΐ τήν άδιάκοπον συνέχειαν τής άποστολικής παραδόσεως, καίτοι έχρησιμο-ποίησαν χριστολογικούς δρους κατά διάφορον τρόπον»!! (σ. 1144).
Πιστεύομεν ότι ό π. Θεόδωρος έξέθεσε τά πράγματα σαφώς καΐ άπέδειξε ίκανώς τήν γενομένην προδοσίαν πίστεως υπό τών οίκουμενιστών ’Ορθοδόξων εις τό Σαμπεζύ τής Ελβετίας τον Σεπτέμβριον τού 1990. Τί έχουν νά παρατηρήσουν οί άντιπρόσωποι τής Εκκλησίας τής Ελλάδος στίς θέσεις τού κ. καθηγητοΰ; Μήπως και αυτός είναι «κρυπτοπαλαιοημερολογίτης» καί άπηχεΐ τις ιδέες τους; Δυστυχώς όταν λείπει ή ταπείνωσις καί ό σεβασμός πρός τήν ίεράν παράδοσιν καί νομίζομε, ότι διά τού ορθολογισμού και τών ίκανοτήτων μας διακονούμεν έπιτυχώς τήν ’Ορθοδοξίαν, καταλήγομεν άντίπαλοι τής σωζούσης πατε-ρικής άληθείας καί φίλοι τών «εχθρών τού Θεού»...10/’93
Ενώ τόσα έγράφησαν κατά τής «Κοινής Δηλώσεως» του 1990 μεταξύ ’Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών, μιας δηλώσεως καΐ συμφωνίας καθαρά άντορθοδόξου, Φανάρι και Σαμπεζύ, αδιαφορώντας τελείως διά τάς διαμαρτυρίας, συνεχίζουν την άντιπαραδοσιακή διακονία τους. ’Έτσι τον Νοέμβριο του 1993 συνήλθε στο Σαμπεζύ ή Μικτή Επιτροπή ’Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών μέ σκοπόν «την εξέταση τής διαδικασίας άποκαταστάσεως τής πλήρους κοινωνίας των»! Ό πρόεδρος μάλιστα των ’Ορθοδόξων, Μητροπολίτης ’Ελβετίας κ. Δαμασκηνός, άκολουθών την τακτικήν του Άθηναγόρου, ώμίλησε περί τού «άναγκαίου συντονισμού όλων μας πρός τό πνεύμα των μεγάλων πατερικών μορφών τής ’Εκκλησίας τών πρώτων αιώνων». Τό πώς δέ εννοεί αυτόν τόν συντονισμόν τό άποδεικνύουν αί προτάσεις «τής Κοινής Δηλώσεως». Ούτω μεταξύ τών άλλων άναφέρεται ότι «... ή άρσις τών αναθεμάτων και τών καταδικών τού παρελθόντος δύναται νά πραγματοποιηθή έπΙ τή βάσει τής ύπ’ αυτών κοινής άναγνωρίσεως τού γεγονότος ότι αί Σύνοδοι καΐ οι πατέρες, οι όποιοι άναθεματίσθησαν ή κατεδικάσθησαν κατά τό παρελθόν, είναι ορθόδοξοι έν τή διδασκαλία αυτών». Και τούτο, διότι «άμφότεραι αί οίκογένειαι (Όρθόδοξοι και Μονοφυσΐται) έτήρησαν πιστώς τήν αυθεντικήν ορθόδοξον διδασκαλίαν καί τήν άδιάκοπον συνέχειαν τής Άποστολικής παραδόσεως, καίτοι έχρησιμο-ποίησαν χριστολογικούς όρους κατά διαφόρους τρόπους»!!! (Έπίσκεψις, 3Θ Νοεμ. ’93, σ. 6).
Μέ αλλα λόγια οί ’Ορθόδοξοι πρέπει νά αναγνωρίσουν τούς καταδικασθέντας ώς αιρετικούς αρχηγούς των Μονοφυσιτών (Διόσκουρον, Σεβήρον κ.λ.π.) ώς ορθοδόξους! ΚαΙ τούτο, διότι ή καταδίκη τους εκ μέρους των Οίκ. Συνόδων ήτο άδικος, αφού οί πατέρες δεν κατώρθωσαν νά έννοήσουν ότι λένε τά ϊδια πράγματα! Ούτως οί άγιοι Πατέρες εμφανίζονται άνόητοι και άνευ ποιμαντικής συνέσεως, μη δυνάμενοι νά άντιληφθοΰν τί πιστεύει ό συνομιλητής τους. Συγχρόνως όμως είναι και πλάσματα δυστυχή και επικίνδυνα, άφοϋ αναθεματίζουν άθώους ορθοδόξους πού πιστεύουν όπως και αύτοί! Άν δέ ληφθή ύπ’ όψει ότι τό πράττουν αυτό οί πατέρες τεσσάρων ΟΙκ. Συνόδων, τότε δικαίως οί Προτεστάνται άπορρίπτουν τήν πατερική παράδοσιν καΐ διδασκαλίαν. ’Έτσι καταργεϊται καΐ τό άλάθητον τής δογματικής διδασκαλίας των Οικ. Συνόδων καΐ μαζί μ’ αύτό ή δυνατότης τής ορθής ερμηνείας των θείων αληθειών! ’Αλλά τό θλιβερόν αύτό κείμενον έχει καΐ τήν άκόλουθον συνέχειαν:
«Ή άρσις των αναθεμάτων δέον όπως γίνη όμοφώνως και συγχρόνως ύπό των Προκαθημένων δλων των Εκκλησιών τών δύο μερών... εν τή όποία θά διακηρύσσεται ύφ’ έκατέρας πλευράς ότι ή έτέρα είναι κατά πάντα ορθόδοξος»! Και συνεχίζει: «ή άρσις τών άναθεμάτων πρέπει νά συνεπάγεται ότι άποκαθίσταται άμέσως ή πλήρης κοινωνία τών δύο πλευρών» καί «ούδεμία κατ’ άλλήλων καταδίκη τού παρελθόντος, συνοδική ή προσωπική, είναι πλέον ενεργός»!
Ούδεμία όμως άρσις αναθέματος είναι δυνατή διά τούς εν αίρέσει άποθανόντας, ούτε διά τούς διαδόχους των, έφ’ όσον παραμένουν αμετανόητοι. Πώς είναι δυνατόν άφού παρέμειναν ακλόνητοι στήν πλάνη τους «νά είναι κατά πάντα ορθόδοξοι», επειδή απλώς θά τό θελήσουν οί προκαθήμενοι(Ι) τών Έκλησιών; Ούτε Οίκ. Σύνοδος, σεβο-μένη τάς πρός αύτής συνόδους καί στοιχούσα τώ αυτώ μέ αύτάς πνεύματι είναι εις θέσιν νά τούς άποκαλέση όρθοδόξους καΐ νά συνάψη μετ’ αύτών κοινωνίαν, έφ’ όσον παραμένουν αμετακίνητοι εις την κακοδοξίαν των.
Παρά ταυτα διά τον Οίκ. πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον οί Μονοφυσΐται (καίτοι απορρίπτουν τάς οικ. Συνόδους Δ', Κ, ΣΤ, 2) έχουν κοινήν παρακαταθήκην πίστεως μέ τούς ’Ορθοδόξους! Διά τούτο ακριβώς έπΙ τή έπισκέψει τού μονοφυσίτου πατριάρχου τής Αιθιοπίας Παύλου καΐ τής συνοδείας του στό Φανάρι την 6.12.1993, τούς προσεφώνησε ώς εξής: «Μέ χαράν καΐ τιμήν ύποδεχόμεθα σήμερον ούχΙ μόνον ώς αδελφούς ήγαπημένους έν Χριστώ, αλλά καΐ ώς οικείους έν τή πίστει καΐ τή εκκλησιαστική ζωή καΐ συνειδήσει τής άρχεγόνου ανατολικής παραδόσεως, τής άποτελούσης κοινήν παρακαταθήκην και πολύτιμον θησαυρόν διά τάς δύο ήμών Εκκλησίας»!!
Κατόπιν τούτου πώς είναι δυνατόν ό ανωτέρω μονο-φυσίτης νά συνειδητοποιήσει οτι είναι αιρετικός; Δυστυχώς θά συμβή μέ αυτούς δ,τι συνέβη μέ τόν παπισμόν, ό όποιος έγένετο δεκτός ώς αδελφή Εκκλησία, μέ κοινήν ίερωσύνην καΐ μυστήρια, καΐ άς αποτελεί «ταμεΐον αιρέσεων» καΐ «από Θεού χωρισμόν»! Και δμώς υπάρχουν άρχιέρεΐς, όπως ό Πρεβέζης Μελέτιος και 'ΑγιορεΙται καθηγούμενοι, οι όποιοι στηρίζουν και έπικροτοΰν τήν κακόδοξον τακτικήν τού πατριάρχου. Τό ερώτημα έγείρεται μόνο του: Οί σεβόμενοι τάς αγίας Παραδόσεις τής ’Ορθοδοξίας, κληρικοί και λαϊκοί, μέχρι πότε θά τούς άκολουθοϋν; Μέχρι πότε θά γίνωνται συνυπεύθυνοι διά τήν προδοσίαν εις βάρος τής ψυχικής των σωτηρίας;4/’94
Από τον άνωτέρω τίτλον έκυκλοφορήθη προ μηνών ή άνωτέρω περισπούδαστος μελέτη του διαπρεπούς θεολόγου Ά. Δελήμπαση, ως άναφέραμεν καΐ εις τό προηγούμενον τεύχος τού περιοδικού. Λόγω τής μεγάλης σπουδαιότητος καΐ έπικαιρότητος τού έργου παραθέτομεν κατωτέρω πρός χάριν των αναγνωστών μας χαρακτηριστικές σελίδες, πού κατά τήν παροιμίαν «εξ δνυχος τόν λέοντα», πιστοποιούν τού λόγου μας τό άληθές.
«Εντός αυτού τού κλίματος τού διωγμού κατά τής ’Ορθοδοξίας (ό συγγραφέας άναφέρεται εις τόν διωγμόν τού πατριάρχου Ιεροσολύμων Διόδωρου) και τής άντιχρίστου συνενώσεως τών αιρετικών μετά προεκτάσεώς των πρός τάς ψευδοθρησκείας, προωθήθη περαιτέρω ύπό τών οίκουμε-νιστών ή εν λόγφ μονοφυσιτική ψευδένωσις. Τό και μονοφυσιτικόν πλέον Φανάριον, άκολουθούν τακτικήν ταχύρρυθμον οικουμενιστικής συσπειρώσεως, και παρακάμ-ψαν τό έμπόδιον τής ορθοδόξου όμολογίας τόύ Πατριαρχείου 'Ιεροσολύμων δι’ οδού άναιδούς άπιστίας και άδιαντρόπου παρανομίας, έχώρησεν άκάθεκτον εις τήν όλοκλήρωσιν τής πτώσεως του εις τόν Μονοφυσιτισμόν. Άπό 1-6/11/1993 συνεκάλεσε έν Σαμπεζύ τής Γενεύης τήν λεγομένην ’Επιτροπήν Διαλόγου μετά τών Μονοφυσιτών έπι κεφαλής τού εκεί άντιπροσώπου του 'Ελβετίας Δαμασκηνού, ή τις έξέδωκε προτάσεις περί τήν άρσιν τών άναθεμάτων, τά όποια θεωρούνται ύπό τών οίκουμενιστών ώς τό κύριον και τελικόν έμπόδιον τής μονοφυσιτικής των ψευδενώσεως.
Ούτως, ύπό τό φώς, λέγουσιν οί τοιούτοι, τών προτέρων Κοινών Δηλώσεών των, «συμφωνούν ότι ή αρσις των άναθεμάτων και των καταδικών τού παρελθόντος δύναται νά πραγματοποιηθεί έπι τη βάσει τής ύπ’ αυτών κοινής άναγνωρίσεως τού γεγονότος, ότι αί Σύνοδοι καΐ οί Πατέρες, οί όποιοι άνεθεματίσθησαν ή κατεδικάσθησαν κατά τό παρελθόν, είναι ορθόδοξοι εν τή διδασκαλία αυτών»!! (Έπίσκεψις, 30.11.’93). Ή συμφωνία αυτή συνιστα κυρίως την αϊρεσιν τού Μονοφυσιτισμού, καθ’ ότι άνάγνω-ρίζει τήν επίμονον θέσιν τούτου, ότι οί Μονοφυσϊται, όχι μόνον «δέν είναι αιρετικοί», άλλ’ ούτοι είναι καΐ «ορθόδοξοι εν τή διδασκαλία αυτών», ήτοι τή μονοφυσιτική! Τούτέστιν, ή αϊρεσις του Μονοφυσιτισμού είναι δήθεν ’Ορθοδοξία καΐ οί αμετανόητοι Μονοφυσϊται, παρόντος και παρελθόντος, ορθόδοξοι! Ούτως, καΐ οί μονοφυσϊται πλέον τού Φαναρίου άρνούνται τήν ανά τούς αΙώνας ορθόδοξον διδασκαλίαν, ότι οί Μονοφυσϊται δέν είναι όρθόδοξοι, άλλα αίρετικοί, κατακεκριμένοι καΐ άναθεμα-τισμένοι άμετακλήτως, μάλιστα οί άποθανόντες αμετανόητοι εν τή αίρέσει των, καΐ όμολογούν τοιουτοτρόπως Μονοφυσιτισμόν!
Λέγουσιν, πάλιν, οί υπό τά αναθέματα τής ’Εκκλησίας κείμενοι πλέον νεομονοφυσϊται τού Φαναρίου: «Ύπό τό φώς», όχι των θεοφόρων Πατέρων και τών 'Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, αλλά «τών τεσσάρων ανεπισήμων Συναντήσεων των (1964, 1967, 1970, 1971) και τών άκολου-θησασών τριών επισήμων Συνελεύσεων των (1985, 1989, 1990) κατενοήθη ότι άμφότεραι αί οίκογένειαι (Μονοφυσι-τών και ’Ορθοδόξων) έτήρησαν πιστώς τήν αυθεντικήν όρθόδοξον χριστολογικήν διδασκαλίαν καΐ τήν άδιάκοπον συνέχειαν τής άποστολικής παραδόσεως, καίτοι έχρησιμο-ποίησαν χριστολογικούς δρους κατά διαφόρους τρόπους»! (Έπίσκεψις, 30.11.’93).
Άπροκαλύπτως λοιπόν ουτοι άγνοούσι καΐ άθετούσι τάς Αγίας Οικουμενικός Συνόδους και τούς 'Αγίους Πατέρας
τής Εκκλησίας, ϊνα τάς έαυτών «συνελεύσεις» στήσωσιν ύπεράνω των Οικουμενικών Συνόδων(!) καΐ έπιβάλωσιν, αί όποΐαι άντίκεινται προς τούς 'Αγίους, λέγουσαι τά άντίθετα προς τάς αλήθειας εκείνων ψεύδη!...
Λέγουσιν, πάλιν, οι νεομονοφυσϊται τού Φαναρίου και οί έπόμενοι τούτοις, ότι «ή άρσις των άναθεμάτων δέον όπως γίνη όμοφώνως καί συγχρόνως ύπό των Προκαθημένων δλων των Εκκλησιών και τών δύο μερών διά τής ύπογραφής ειδικής έκκλησιαστικής πράξεως, εν τή οποία θά διακηρύσσεται ύφ’ έκατέρας πλευράς, ότι ή έτέρα είναι κατά πάντα ορθόδοξος»! (Έπίσκεψις, αύτ.). Πώς, όμως, θά είναι διά τής γυμνής αποδείξεων διακηρύξεως ταύτης κατά πάντα ορθόδοξος ή μονοφυσιτική «πλευρά», ήγουν ό Μονοφυσιτισμός, έφ’ όσον άποδεδειγμένως δεν είναι; Καί πώς ό Μονοφυσιτισμός θά μετατραπή είς ’Ορθοδοξίαν, δι’ όμοφώ-νου καί συγχρόνου «ύπογραφής ειδικής έκκλησιαστικής πράξεως» ύπό τών σημερινών Προκαθημένων δλων τών ’Εκκλησιών», ήτοι εν στιγμή χρόνου, δτε ούτος άποδεικνύ-εται καί κηρύσσεται καί κατακρίνεται καί άναθεματίζεται μετά τών οπαδών του ύπό τής ’Εκκλησίας ώς μεγάλη α'ίρεσις άνά τούς αιώνας, άντιλεγόντων εις ταϋτα, άναποδείκτως καί κακοπίστως, μόνων τών άμετανοήτων Μονοφυσιτών, πα-λαιοτέρων καί σημερινών, άλλά καί τών εν λόγω νεομονο-φυσιτών;...
Λέγουσι, πάλιν, οί νεομονοφυσϊται τού Φαναρίου, έν πλήρει άπειθεία προς την ’Εκκλησίαν: «'Η άρσις τών άναθεμάτων πρέπει νά συνεπάγεται ότι: α) άποκαθίσταται αμέσως ή πλήρης κοινωνία τών δύο πλευρών». Έφ’ όσον όμως όρθοδόξως άρσις τών άναθεμάτων τούτων κατά τών άμετανοήτων Μονοφυσιτών δεν γίνεται, αδύνατος είναι καί ή «κοινωνία» αύτών μετά τών ’Ορθοδόξων, καί μάλιστα «πλήρης» καί δη «αμέσως»! Διό οί του Φαναρίου, χάριν τής κοινωνίας των μετά τών άναθεματισμένων αίρετικών Μονο-φυσιτών, μετεπήδησαν εκ τής ’Ορθοδοξίας είς τήν αϊρεσιν
του νεομονοφυσιτισμοΰ, είς ήν προσπαθοϋσι νά προσηλυτίσουν δλους τούς Προκαθημένους των Εκκλησιών, διά νά πράττωσιν δ,τι θέλουσιν, πρός «κόλασιν αιώνιον»! Και συνεχίζοντες λέγουσιν: «β) ούδεμία κατ’ άλλήλων καταδίκη του παρελθόντος συνοδική ή προσωπική, είναι πλέον ενεργός»! Όρθοδόξως όμως και άληθώς, πάσα καταδίκη των άμετανοήτων Μονοφυσιτών του παρελθόντος και τοΰ παρόντος ύπό των 'Αγίων Οίκ. Συνόδων και των θεοφόρων Πατέρων είναι άείποτε ενεργός καΐ ίσχύουσα, όχι μόνον διά τούτους, αλλά καί διά τούς ψευδοαίροντας ταύτην νεομονο-φυσίτας, ως ύποκειμένους διά τούτο εις αύτήν. Καί έπΙ πλέον λέγουσιν οί τοιοϋτοι: «Πρέπει νά σύμφωνηθή κατάλογος Διπτύχων των Προκαθημένων, ό όποιος θά χρησιμοποιείται είς την λειτουργικήν πράξιν»! Αλλ’ όμως, δίπτυχα ονομάτων Μονοφυσιτών δέν είναι δίπτυχα τής Εκκλησίας, άλλά_ τής μονοφυσιτικής αίρέσεως, ή όποία ούδεμίαν σχέσιν έχει πρός τήν ’Ορθόδοξον Λατρείαν, ήτις άκολουθεΐ τώ κανόνι τούτω». «Τά δέ ονόματα αυτών (τών αιρετικών) όντα άπιστα, ούκ έδοξέ μοι έγγράψαι. Αλλά μηδέ γένοιτό μοι αύτών μνημονεύειν, μέχρις ου μετανοήσωσιν», ώς λέγει ’Ιγνάτιος ό Θεοφόρος (ΒΕΠΕΣ, 2, 280).
Τέλος, οί προτείνοντες τά άνωτέρω φρικώδη, διακατεχόμενοι ύπό ένοχης εν άμετανοησία, αισθάνονται τήν ανάγκην έκπονήσεως «καταλλήλων συγγραμμάτων διά τήν έξήγησιν τής κοινής «ύπ’ αύτών» κατανοήσεως τής πίστεως, ή όποία ώδήγησε τούτους είς τήν λεγομένην ύπ’ αύτών «ύπέρβασιν τών διαιρέσεων τού παρελθόντος» κλπ.
Γνωστός ό δρος «ύπέρβασις», καθ’ ότι ούτος προέρχεται έκ περιοχών σκότους, χρησιμοποιείται ύπό άφελών οπαδών τής λεγομένης «νέας εποχής», κατά τήν προφητείαν περί τοΰ Αντίχριστου, «καί ύπονοήσει τού άλλοιώσαι καιρούς καί. νόμον». (Δαν. ζ. 27). Έν προκειμένω τά βυσσοδομούμενα δέν άποτελούσιν άπλώς «ύπέρβασιν τών διαιρέσεων τοΰ παρελθόντος», άλλά κυρίως έκμετάλλευσιν
τούτων καΐ πρόφασιν στροφής άπό κοινού Μονοφυσιτών και άποστατούντων ’Ορθοδόξων προς την παναίρεσιν τού Οίκουμενισμοΰ...
Τά ανωτέρω συνιστώσι μεγάλη ν πτώσιν έν πίστει ’Ορθοδόξων άγνωμόνων προς την θείαν Χάριν τού Βαπτίσματος, τό όποιον έλαβον έν τή Εκκλησία διά την έν Χριστώ σωτηρίαν των. Δηλαδή πτώσιν εις τήν αϊρεσιν τού Μονοφυσιτισμού υπό μορφήν νεομονοφυσιτικής οίκουμε-νιστικής έκφοράς, έν παναιρετική παπική άρχηγία» (σσ. 229-236).12/’94
Η ΑΛΥΣΙΔΑ ΤΩΝ ΠΤΩΣΕΩΝ
Aπό τό 1920 τό πατριαρχείο Κων/λεως άντί νά φρυκτωρη τό φως τής ’Ορθοδοξίας καΐ νά είναι αληθινά Φανάρι γιά τούς εν τω σκότει τής αίρέσεως εύρισκομένους, αύτό άντιθέτως θαυμάζει τήν... παπικήν αΐρεσιν, τήν εγκωμιάζει καΐ τέλος γίνεται ένα με αύτήν!
Μετά τήν άρσιν των άναθεμάτων μεταξύ Κων/λεως και Ρώμης καΐ τά διάφορα «συλλείτουργα», τό Φανάρι προχώρησε καί στην άναγνώρισιν τής ίερωσύνης των παπικών καΐ κατ’ άκολουθίαν των μυστηρίων των, τήν πρωτοκαθεδρίαν του πάπα εν τή πενταρχία των πατριάρχων και συνεπώς τήν πλήρη έξίσωσιν αυτού πρός τήν ’Ορθοδοξίαν! Και επειδή τά άνωτέρω έπρεπε νά λάβουν και τό χρίσμα τής θεολογίας, συνήλθαν τόν παρελθόντα ’Ιούνιον οι θεολόγοι τών ’Ορθοδόξων και τών παπικών εις τόν Λίβανον καΐ έξέδωκαν νέαν προδοτικήν άπόφασιν, ώς'εΐχαν πράξει πρό τριετίας εις τήν Ελβετίαν μέ τούς Μονοφυσίτας. Κατ’ αύτήν:
«Εκατέρωθεν αναγνωρίζεται ότι όσα ένεπιστεύθη ό Χριστός εις τήν Εκκλησίαν του —ομολογία τής Άποστο-λικής πίστεως, μετοχή είς τά αύτά μυστήρια, κυρίως εις τήν μίαν ίερωσύνην τήν τελούσαν τήν μίαν θυσίαν τού Χριστού, άποστολική διαδοχή τών επισκόπων— δεν δύνανται νά θεωρηθούν ώς άποκλειστική ιδιοκτησία μιας τών ήμετέρων Εκκλησιών. Είναι σαφές δτΐ έντός τού πλαισίου τούτου άποκλείεται πας αναβαπτισμός. Διά τούτο ακριβώς τόν λόγον ή Καθολική ’Εκκλησία καΐ ή ’Ορθόδοξος ’Εκκλησία άναγνωρίζουν έαυτάς άμοιβαίως ώς άδελφάς ’Εκκλησίας, από κοινού ύπευθύνους διά την τήρησιν τής Εκκλησίας του Θεοΰ»!!
’ Ητο ή έπιβράβευσις του Παπισμού διά τά παλαιά καΐ σύγχρονα εγκλήματα του εναντίον τής Εκκλησίας των ’Ορθοδόξων! Ενταύθα θά πρέπη νά όμολογηθή ότι ή άνωτέρω συμφωνία του Μπελεμέντ εχει μίαν σαφεστάτην οίκουμενιστικήν συνέπειαν: άφοΰ κατά τούς οίκουμενιστάς ορθοδόξους θεολόγους και κληρικούς έχουν οί παπικοί μυστήρια, καΐ συνεπώς είναι έκκλησία Χριστού, διατί νάμή θεωρηθή ό παπισμός αδελφή Έκκλησία παρέχουσα τήν σωτηρίαν στούς πιστούς; ’Από τήν άλλην όμως μεριά οί άγιοι Πατέρες έγραψαν γιά τόν Παπισμόν ότι αποτελεί «από Θεού χωρισμόν» καΐ συνεπώς πώς έγινε τώρα «άδελφή Έκκλησία», άνευ μετανοίας και επιστροφής στήν άρχαία Κανονικότητα; 'Απλούστατα διότι αυτό απαιτεί ή νέα τάξις πραγμάτων ή ενωμένη Ευρώπη πρέπει νά έχη τόν θρησκευτικόν άρχηγόν της μέ συλλειτουργούς του τούς ’Ορθοδόξους, τούς Μονοφυσίτας, τούς ’Αγγλικανούς καΐ μετ’ όλίγον τούς λοιπούς άνά τόν κόσμον Προτεστάντας! Αύτό πιστεύουν οί άνά τόν κόσμον ΟίκουμενισταΙ καθώς καί ό πατριάρχης Βαρθολομαίος και αύτάς τάς αίρέσεις περιπτύσσεται νοερώς στά πρός αυτούς κείμενά του, καί πραγματι-κώς, κατά τάς επισκέψεις του στά διάφορα εκκλησιαστικά κέντρα τής Δύσεως. Είναι οί πεφιλημένοι σεβάσμιοι άδελφοί του, ενώ οί Παλαιομερολογϊται άποτελοΰν τούς θανασίμους εχθρούς του, άκριβώς όπως αίσθάνεται δι’ αυτούς καΐ ό πάπας. Όποία σύμπτωσις
Ή Έκκλησία τής Ελλάδος διά λόγους σκοπιμότητος δεν έλαβε μέρος στήν άνωτέρω συμφωνίαν. Μέχρι σήμερα όμως ούδείς εκ τών επισκόπων ή θεολόγων της διεμαρτυ-ρήθη διά τήν νέαν προδοσίαν. Άποροΰμεν ιδιαιτέρως μέ τήν σιωπήν τής Πανελληνίου Ένώσεως Θεολόγων. Αγνοούν ότι ή σιγή άποτελεί συγκατάθεσιν κατά τούς Πατέρας καΐ συνεπώς μετέχουν έκόντες άκοντες τής ευθύνης; Άκόμη -καΐ ό π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, ό γνωστός διά τά άντιπαραδοσιακά κείμενά του εναντίον των Ζηλωτών Πατέρων γράφει σέ πρόσφατο κείμενό του: «’Αλλά όταν νοθεύεται ή όρθόδοξη διδαχή, πού αύτή μόνη σώζει, αφού “ούδείς στεφανοΰται, άν μη νομίμως άθλήση”, είναι θέλημα τού Θεού νά μή σιωπούμε». (Έκκλ. Αλήθεια, 1 Όκτ. ’93, σ. 2).
Βεβαίως ό ίδιος έχει άρνηθή κατηγορηματικώς τά άνωτέρω, διά τής πολυετούς σιγής του ένώπιον τής βοώσης αίρέσεως, συμπλεύσας με τό λοιπόν Αγιον Όρος καΐ έπικροτήσας την πατριαρχείαν Δημητρίου καΐ νυν τήν τού Βαρθολομαίου διά τής σιγής του. Ό άνωτέρω όμως λόγος του είναι αληθής καΐ αύτός θ’ άποτελέση τό μέτρον κρίσεώς του, όπως και τής Π. Ε. Θεολόγων, ή οποία καίτοι πιστεύει ως «παναίρεσιν» τόν Οικουμενισμόν, έν τούτοις τόν άκολουθεΐ άδιαμαρτυρήτως!
Κατόπιν τής παρατηρουμένης αδιαφορίας κληρικών και θεολόγων ένώπιον τής συγχρόνου αποστασίας, ό κάθε πιστός πρέπει μόνος του πλέον νά λάβη τά μέτρα του, ώστε νά μή παρασυρθή και αύτός στήν δίνη τής αίρέσεως. Ό καιρός τής άναμονής έχει πρό πολλοϋ παρέλθει. Ή ψυχική του σωτηρία ασφαλίζεται μόνον μέ τό άκοινώνητον τής αίρέσεως, έστω καΐ άν ό ίδιος προσωπικά δέν συμφωνεί μέ τήν κακοδοξίαν. Ό άγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης, ό μέγας όμολογητής έπι είκονομαχίας, είναι πολύ σαφής έν προκει-μένω; «Αλλοι μεν έναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως· άλλοι δέ, καίτοι έσωτερικώς δέν άσπάσθηκαν τήν κηρυττο-μένην κακοδοξίαν, συναπωλέσθησαν όμως μέ τούς λοιπούς, λόγω τής εκκλησιαστικής κοινωνίας πού είχαν μαζί τους». (Ε.Π. 99, 1164Α).11/’93
Eχει πολλάκις τονισθή ότι ή Ελληνική ’Ακαδημαϊκή Θεολογία παραμένει μέχρι σήμερα, «προσηλωμένη στα πρότυπα του εύρωπαϊκοΰ επιστημονισμού», άγνοήσασα, «τόσο τά κριτήρια τής ορθόδοξης πατερικής καΐ λειτουργικής παραδόσεως, όσο καΐ κάθε άνάγκη αναφοράς τής Θεολογίας στή ζωή καΐ τήν πνευματικότητα τής Εκκλησίας».
Τέκνο τής άνωτέρω θεολογίας τυγχάνει καΐ ό καθηγητής Ίωάνν. Καρμίρης, ό όποιος στήν δήθεν «’Ορθόδοξη Έκκλησιολογία» του (σ. 241) άναφέρει τά εξής οίκουμε-νιστικά, άναφερόμενος είς τό μέγα θέμα τής ένότητος τής Εκκλησίας: «‘Όπως λοιπόν υπάρχει είς Θεός - Πατήρ και εις Χριστός καΐ εν Πνεύμα 'Άγιον, τοιουτοτρόπως δυνάμει τής ένότητος ταύτης, και ή ’Εκκλησία είναι μία καΐ μοναδική και ήνωμένη ενώπιον τού Τριαδικού Θεού, είς τό όνομα τού όποίου βαπτίζονται πάντα τά μέλη αυτής, άποκτώντα ούτω τήν δικαίωσιν εαυτών, ανεξαρτήτως εις ποιαν ομολογίαν άνήκουσιν, ένούμενα μετά Χριστού και μετ’ άλλήλων εις εν σώμα, τό όποιον δεν δύναται νά μερίζηται είς πλεΐονα σώματα»! Καίτοι ήλέγχθη ίδιωτικώς και δημοσίως ουδέν ένήργησεν προς έπανόρθωσιν τής πτώσεώς του. Άντιθέτως είς δημοσιευθέν άρθρον του τρία χρόνια άργότερον (Εκκλησία 1976, σ. 379-81) θά έπαναλάβη καί πάλιν τήν πίστιν του είς τήν άνωτέρω κακόδοξον «θεωρίαν τών κλάδων», ύποστηρίζοντας τά έξής άπίστευτα. «Διότι, κατά τήν ήμετέραν ταπεινήν γνώμην, διαρκούντος τού μεταξύ Ανατολής καί Δύσεως εκκλησιαστικού σχίσματος, ώς καί τών μετέπειτα άπό τού ΙΣΤ αίώνος νεωτέρων έκκλησιαστι-- 193 -κών σχισμάτων, δέν δύνανται νά συγκροτήσωσι γνησίαν Οικουμενικήν Σύνοδον μονομερώς αί νυν διηρημέναι Έκκλησίαι. Τούτο θά δυνηθή νά πράξη ή μέλλουσα έπανενωθησομένη οικουμενική Εκκλησία του Χρίστου, προς την οποίαν καθοδηγεί τό 'Άγιον Πνεύμα τάς διϊσταμένας άπ’ άλλήλων χριστιανικός Εκκλησίας»!!
Μετά ταΰτα (1980) είς ομιλίαν του εις την Ακαδημίαν Αθηνών «Περί τής παγκοσμιότητας τής εν Χριστφ σωτηρίας» καταξιώνει πλήρως τον οικουμενισμόν των ήμερων μας, ισχυριζόμενος μεταξύ των άλλων άντορθοδόξων θέσεών του και, τά εξής:
«Πολλω δε μάλλον παρέχει τήν σωτηρίαν ό πανάγαθος Θεός εις τούς βαπτισθέντας εις τό όνομα τής Αγίας Τριάδος ετεροδόξους καΐ αιρετικούς, τούς οϋτω τήν δικαίωσιν άποκτήσαντας καΐ έσωτερικώς ζώντας εν τή καταστάσέι τής χάριτος, τής έκρευσάσης έκ τής θείας σαρκώσεως καΐ τής ίλαστικής θυσίας του σταυρού υπέρ τής σωτηρίας πάντων των ανθρώπων, τής άναφερομένης άρα μυστικώς καΐ πρός τούς εν πλάνη, πλήν καλή τή πίστει, διατελοϋντας βεβαπτισμένους χριστιανούς των ετεροδόξων Εκκλησιών καΐ 'Ομολογιών, τών κατεχουσών «Elementa ή Vestigia Ecclesiae». (Θεολογία 1980, σ. 689).
'Ένα έτος άργότερον από αύτό τό βήμα τής ’Ακαδημίας, θά άναπτύξη τό θέμα: «Ή σωτηρία τών εκτός τής Εκκλησίας ανθρώπων τού Θεού», είς τήν οποίαν θά τονίση και τά άκόλουθα, μεταξύ πολλών άλλων άντιπαραδρσιακών καΐ εύσεβιστικών ρημάτων: «Τοιουτοτρόπως πάντες οι χριστιανοί λογίζονται ότι άνήκουσιν εις τήν έν εύρυτάτη έννοια Εκκλησίαν, νοουμένην και ούσαν τό σώμα του Χριστού, τό όποιον είναι έν, άρα δέ και ή Εκκλησία είναι μία, ως ορίζει αυτήν τό ιερόν Σύμβουλον τής πίστεως Νικαίας - Κωνσταντινουπόλεως. Τώ όντι, άφοϋ ή ’Εκκλησία είναι «σώμα Χριστού», ήτοι αυτός ό Χριστός είς τούς αιώνας παρατεινόμενος, ό δέ Χριστός «δέν μερίζεται», είναι προφανές, ότι καΐ οί έτερόδοξοι άνήκουσιν εις την μίαν ήνωμένην ούσιωδώς Εκκλησίαν του, εν ή δύνανται νά τύχωσι τής σωτηρίας»!! (Πρακτικά ’Ακαδημίας Αθηνών. Λόγοι, 1981, σ. 404-5).
Τό θλιβερώτερον είναι ότι ούδείς των συναδέλφων του ή των λογίων κληρικών ήλεγξε τάς ανωτέρω άντορθοδόξους θέσεις του. Αντιθέτως μάλιστα σέ πρόσφατον επιστημονικόν μνημόσυνόν του, τρεις ακαδημαϊκοί θεολόγοι τον έπήνεσαν ίκανώς ώς γνήσιον «ορθόδοξον έκκλησιολό-γον»! (Θεολογία, 1992, σ. 288 έξ.).
Κατόπιν τούτων ήτο πολύ φυσικόν νά φθάσωμε καΐ στην «βαπτισματική Θεολογία» τών οίκουμενιστών τών ήμερών μας, την όποίαν πιστώς υπηρετεί ό επίσκοπος Περγάμου κ. ’Ιωάννης Ζηζιούλας. Κατ’ αύτόν: «Τό Βάπτι-σμα δημιουργεί ενα δριον εις την ’Εκκλησίαν». Τό Βάπτισμα, ’Ορθόδοξον ή μή, οριοθετεί την «’Εκκλησίαν», ή οποία περιλαμβάνει ’Ορθοδόξους και ετεροδόξους. Ύφίστανται «βαπτιστικά δρια τής ’Εκκλησίας» καΐ «εκτός βαπτίσματος δεν υπάρχει ’Εκκλησία». Αντιθέτως «εντός του βαπτίσματος, έστω καΐ άν ύπάρχη μία διάσπασις, μία διαίρεσις, εν σχίσμα, δυνάμεθα νά όμιλώμεν διά ’Εκκλησίαν»! «Ό Περγάμου κ. ’Ιωάννης ύπερέβαλε κατά πολύ τούς αιρετικούς Αγγλικανούς εις τόν δογματικόν συγκρητισμόν καΐ μινιμαλισμόν, καθόσον εκείνοι μεν βάσει τού «Τετραπλεύρου τού Λάμπεθ» (1888) περιορίζουν εις τέσσερα τά «ουσιώδη γνωρίσματα τής ’Εκκλησίας» «Vestigia Ecclesiae: Αγίαν Γραφήν, Σύμβολον τής Πίστεως, Βάπτισμα καΐ Εύχαριστίαν, Έπισκοπάτον), αύτός δε περιστέλλει ταϋτα εις ένα καΐ μοναδικόν: τό Βάπτισμα»!
Και ώς νά μή ήτο άρκετή ή θεωρητική άνατίναξις του περί βαπτίσματος, πιστεύω τής ’Ορθοδόξου Δογματικής, έρχεται καΐ ή σύγχρονος πρακτική βεβήλωσις τού Μυστηρίου, διά τής καταργήσεως τών τριών καταδύσεων καΐ αναδύσεων τού βαπτιζομένουϋ! 10/’93
Πρώτη εισαγωγή και δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο:
ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ 'Αγιορείτου
ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ
Άρθρα καΐ σχόλια άναφερόμενα εις την αϊρεσιν του Οικουμενισμοΰ καί την μεγάλην ευθύνην των κοινωνούντων αμέσως η εμμέσως μετ’ αυτής
Εκδοσις περιοδικού «Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ»
ΑΘΗΝΑΙ 2001
Η ηλεκτρονική επεξεργασία, σάρωση Βιβλίου , η επιμέλεια κειμένων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο
ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου