«Ορθόδοξη» θεωρια της «περιεκτικότητας»
Ιωάννη Δημητρόπουλου
Ο τίτλος του άρθρου είναι σχήμα οξύμωρο. Δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει ορθόδοξη θεωρία της «περιεκτικότητας». Κι όμως! Αυτή είναι ακριβώς ή εισήγηση του μακαριστού Πατριάρχη Άθηναγόρα στην προσλαλιά του προς τους εξ Αμερικής καί Γερμανίας Ορθοδόξους θεολόγους.
Τι είναι ή θεωρία της «περιεκτικότητας»; Είναι βασική θεολογία του Αγγλικανισμού ή οποία διατείνεται ότι τα μέλη της Εκκλησίας μπορεί να συνυπάρξουν πρεσβεύοντας αντιφατικές δοξασίες χωρίς να προκαλούν προβλήματα στην ενότητα της Εκκλησίας.
Γιατί ή θεολογία αυτή είναι άντορθόδοξη; Επειδή αντιμάχεται τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Αντίθετα με τον Αγγλικανισμό καί τον Πατριάρχη Άθηναγόρα καί τους ομόφρονές τους ό Χριστός είπε για το νόμο της Παλαιάς Διαθήκης: «"Ος εάν ούν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων καί διδάξει ούτω τους ανθρώπους ελάχιστος κληθήσεται εν τη Βασιλεία των Ουρανών». Οι 'Αγγλικανοί όμως έχουν διαμφισβητήσει, όχι μία των εντολών των ελαχίστων της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά το σύνολο του Ευαγγελίου. Ακόμη καί κορυφαίοι επίσκοποί τους, όπως ό σημερινός Πριμάτος τους καί το ένα τρίτο των κληρικών τους, αρνούνται το Χριστό ως Θεό καί δεν πιστεύουν στην Ανάσταση Του! Κι όμως! Διατηρούν την «ιεροσύνη» τους χωρίς να υφίστανται πιέσεις να αλλάξουν τα φρονήματα τους ή να κινδυνεύσουν να χάσουν τη θέση τους.
Καί καλά οί 'Αγγλικανοί!
Τι να περιμένει κανείς από μια «Εκκλησία» πού δημιουργήθηκε μόνον καί μόνον για να επιτρέψει στον Άγγλο βασιλιά Ερρίκο Η' να παντρευτεί οκτώ φορές καί τους επισκόπους της οποίας διορίζει ό εκάστοτε Βρετανός Μονάρχης;
Άλλα να ενστερνίζεται την ίδια αίρεση ό διάδοχος του Γρηγορίου του Θεολόγου, του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, του Μεγάλου Φωτίου καί του Μιχαήλ Κηρουλαρίου, το πράγμα πάει ως εκεί πού δεν σηκώνει άλλο. Για να μη νομισθεί ότι αδικούμε το μακαριστό Πατριάρχη παραθέτουμε αποσπάσματα από την προσλαλιά του πού αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Είπε χαρακτηριστικά στους θεολόγους πού τον επεσκέφθησαν:
«Έως το 1054 είχαμε πολλάς διαφοράς. Καί εις τούτο καί εις το άλλο· Το φιλιόκβε, ή προσθήκη εις το «πιστεύω», έγινε τον 6ον αιώνα καί το εδέχθημεν επί 6 αιώνας. Καί τόσας αλλάς διαφοράς. Άλλα ήγαπώμεθα. Καί όταν αγαπώνται οι άνθρωποι διαφορές δεν υπάρχουν. Άλλα το 1054 όταν έπαύσαμεν να αγαπώμεθα ήλθαν όλες οί διαφορές. Ήγαπώμεθα καί είχομεν το ίδιον μυστήριο. Το ίδιον βάπτισμα, τα ίδια μυστήρια καί ιδιαιτέρως το ίδιο "Ανιόν Ποτήριον. Τώρα πού ξαναγυρίσαμεν εις το '54, διατί δεν ξαναγυρίζομεν καί εις τον Άγιον Ποτήριον;»
Από πού να πρωταρχίσουμε να σχολιάζουμε το απίστευτα αιρετικό αυτό κείμενο; Καταρχήν να καταγράψουμε την ιστορική ανακρίβεια ότι όλες οί διαφορές Παπισμού καί Ορθοδοξίας άρχισαν από τον 6ον αιώνα.
Βαθμιαία ήταν ή διαφοροποίηση της Παποσύνης από την Ορθοδοξία με συνεχείς παλινωδίες μέχρι πού ή προϊούσα επίδραση του φραγκικού στοιχείου επέβαλε οριστικά την αίρεση του «Φιλιόκβε» οπότε επήλθε καί το οριστικό σχίσμα Ανακριβής επίσης τυγχάνει ό Ισχυρισμός του ότι ανεχόμεθα ως Ορθόδοξοι αδιαμαρτύρητα τους νεωτερισμούς του Παπισμού. Υπήρχε διαρκής καί αυξανόμενη δυσφορία στην Ορ-θόδοξη Ανατολή για την προϊούσα αποστασία του Παπισμού κι όταν τον 11ον αιώνα υιοθετηθεί οριστικά το «Φιλιόκβε» έγινε σαφές ότι ή Παποσύνη δεν μπορούσε να συνυπάρξει με την Ορθοδοξία
Ό μακαριστός Πατριάρχης προέβη επίσης στον αλλόκοτο ισχυρισμό ότι το 1054 σταματήσαμε να αγαπώμεθα Δεν έτυχε να ακούσει ό Παναγιότατος για το σχίσμα πού συνέβη δύο αιώνες νωρίτερα; Δεν τον πληροφόρησε κανείς για την ανταλλαγή των επιστολών του Μεγάλου Φωτίου με τον Πάπα Νικόλαο, ούτε όσα αλλά έδειχναν τη συνεχώς αυξανόμενη αδυναμία των Παπικών να υπάρξουν στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας; Καί Τι σημαίνει ό ισχυρισμός του ότι το 1054 σταματήσαμε να αγαπώμεθα;
Πώς συνέβη δηλαδή καί μας έπιασε ξαφνικά οίστρος μίσους;
Άλλα πώς να ερμηνευθούν με τίς συναισθηματικές άγαπολογίες οί ιστορικές ανακρίβειες κι οί θεολογικοί ακροβατισμοί πού δεν οικοδομούνται στην πέτρα της δογματικής ακρίβειας καί στο θεμέλιο λίθο της Παράδοσης της Εκκλησίας; Πώς είναι δυνατόν να εκφρασθεί το φρόνημα της Εκκλησίας όταν κορυφαίοι ταγοί της Ορθοδοξίας υιοθετούν έκκλησιολογικές αιρέσεις (όπως την Αγγλικανική θεωρία της «περιεκτικότητας») καί με αυτήν ως πλοηγό πηδαλιουχούν την Εκκλησία σε αντιευαγγελικούς ύφαλους καί αντιπαραδοσιακούς οικουμενιστικούς σκοπέλους;
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι, αφού έτσι αντιλαμβάνονται την προσπάθεια ένωσης της Ορθοδοξίας με τους αιρετικούς, επιδιώκουν, όπως ανερυθρίαστα ομολογεί ό αείμνηστος Άθηναγόρας, την εξασφάλιση μίας διοικητικής καί μυστηριακής ένωσης χωρίς να τους απασχολεί ή δογματική ακρίβεια Θα συνυπάρχουν, δηλαδή, οί Ορθόδοξοι με τους αιρετικούς σε ένα δογματικό αλαλούμ με μυστηριακή διακοινωνία υπό ενιαία διοίκηση. Ως εάν οί «Εκκλησίες» (λες κι υπάρχουν περισσότερες από Μία, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως) είναι εμπορικές επιχειρήσεις, πού αποσκοπούν στην ανταλλαγή προϊόντων.
Χρειάζεται να αναλύσουμε ότι με τέτοια έκκλησιολογική συνείδηση ή πτώση στην αίρεση καθίσταται αναπόδραστη;
Ιωάννη Δημητρόπουλου
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου