Μικρός Ευεργετινός
Μοναχού Παύλου Ευεργετινού
Γ. ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΚΡΙΣΗ ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ ΚΥΡΙΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ.
Από το βίο του άγίου Αντώνιου
Ο ΑΓΙΟΣ Αντώνιος έλεγε στους μαθητές του: Για νά μην πέφτουμε σε αμέλεια και αφήνουμε την άσκηση, καλό είναι νά μελετάμε πάντα τον αποστολικό λόγο: «Καθ' ημέραν αποθνήσκω» (Α' Κορ. 15:31). Γιατί αν έτσι ζούμε κι εμείς, με καθημερινή δηλαδή την αίσθηση τού θανάτου, δεν θ' αμαρτήσουμε. Αυτό πού λέω, σημαίνει τούτο: Κάθε πρωί πού ξυπνάμε, (νά πιστεύουμε πώς δεν θα ζήσουμε μέχρι το βράδυ. Και όταν πέφτουμε για ύπνο,) νά πιστεύουμε πώς δεν θα σηκωθούμε. Γιατί είναι άγνωστη, φυσικά, ή διάρκεια της ζωής μας και μετριέται καθημερινά από τη θεία πρόνοια. Αν λοιπόν είμαστε έτσι τοποθετημένοι εσωτερικά, ούτε θ' αμαρτήσουμε ούτε καμιά κακή επιθυμία θα έχουμε ούτε θα οργιστούμε εναντίον κανενός ούτε θα μαζέψουμε θησαυρούς πάνω στη γη. 'Αλλά, περιμένοντας καθημερινά το θάνατο, θα γίνουμε φτωχοί, και σε όλους θα τα συγχωρούμε όλα. Μα ούτε και γυναίκα θα ποθήσουμε ούτε κάποιας άλλης αισχρής ηδονής την απόλαυση θα κυνηγήσουμε, αλλά, σαν φευγαλέα πού είναι, θα τη σιχαθούμε, ζώντας συνεχώς με την αγωνία (της φρικτής απολογίας μας) και έχοντας μπροστά στα μάτια μας την ήμέρα της κρίσεως τού Θεού και του το γιατί ο μεγάλος φόβος και ή ταλαιπωρία των βασάνων διαλύει τη γλυκύτητα της ηδονής και ανασταίνει την ψυχή όταν αρχίσει νά πέφτει.
Από το βίο του άγίου 'Ιωάννου του Ελεήμονος Ο μεγάλος 'Ιωάννης, ο πατριάρχης της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας, για νά χαράξει βαθιά μέσα ατό νου του τη μνήμη του θανάτου και νά την έχει πάντα ζωηρή μπροστά στα μάτια του, τι κάνει; Προστάζει πρώτα νά του φτιάξουν τον τάφο του. νά μην τον ολοκληρώσουν όμως, αλλά νά τον αφήσουν μισοτελειωμένο. Κι έπειτα δίνει εντολή στους κατασκευαστές νά έρχονται σε κάθε επίσημη γιορτή, και νά του λένε δυνατά μπροστά σε όλους τούς πανηγυριστές: Δέσποτα, το μνήμα σου είναι ατέλειωτο μέχρι σήμερα. Δώσε μας την άδεια νά το τελειώσουμε, γιατί είναι άγνωστο πότε θα σ' επισκεφθεί ο κλέφτης ο θάνατος 'Από το Γεροντικό Ένας γέροντας είπε: 'Όταν δουλεύω, κατεβάζω το αδράχτι και, πριν το ανεβάσω, φέρνω το θάνατο μπροστά στα μάτια μου. 'Ο ίδιος είπε: Ό άνθρωπος , πού έχει κάθε ώρα το θάνατο μπροστά στα μάτια του, νικάει τη μικροψυχία. Άλλος γέροντας είπε: Σε κάθε έργο πού πρόκειται νά κάνεις, λέγε πάντα: ""Αν μ' επισκεφθεί τώρα δα ο Θεός, τι γίνεται;". Και πρόσεξε τι θα σου αποκριθεί ο λογισμός. "Αν Σε κατακρίνει, σταμάτησε αμέσως και ματαίωσε το έργο πού έπιασες. Καταπιάσου με άλλο, πού θα το τελειώσεις με σιγουριά. Γιατί ο πνευματικός εργάτης πρέπει νά είναι κάθε ώρα έτοιμος νά τραβήξει το δρόμο του (προς την αιωνιότητα). Είτε λοιπόν κάθεσαι στο εργόχειρο Είτε βαδίζεις στο δρόμο Είτε τρως, τούτο λέγε πάντα μέσα σου: Αν αυτή τη στιγμή με καλέσει ο Θεός, τι γίνεται;. Βλέπε ύστερα τι απάντηση σου δίνει ή συνείδησή σου Και κάνε χωρίς χρονοτριβή ό,τι σου λέει. Θέλοντας πάλι νά μάθεις αν ελεήθηκες, ξαναρώτησε τη συνείδησή σου. Και μη σταματήσεις νά ρωτάς, ώσπου νά πληροφορηθεί ή καρδιά σου Και νά σου πει ή συνείδησή σου: "Πιστεύουμε ότι οπωσδήποτε ή ευσπλαχνία τού Θεού θα μας ελεήσει". Πρόσεχε όμως, μήπως ή καρδιά σου λέει αυτό το λόγο με δισταγμό. Γιατί κι αν ακόμα έχει επιφυλακτικότητα ίσαμε μία τρίχα, το έλεος τού Θεού είναι μακριά από σένα. Είπε ο αββάς Ευάγριος: Νά θυμάσαι πάντα την αιώνια κρίση Και νά μην ξεχνάς ότι θα πεθάνεις. Έτσι δεν θα υπάρξει ενοχή στην ψυχή σου. Είπε ο αββάς Ηλίας: Εγώ τρία πράγματα φοβάμαι πάντα: Όταν θα βγαίνει ή ψυχή μου από το σώμα όταν θα βρίσκομαι μπροστά στο Θεό. Και όταν θα βγει ή απόφαση εναντίον μου. Του άγίου Εφραίμ Αδελφέ, νά περιμένεις κάθε μέρα το θάνατό σου Και νά ετοιμάζεσαι κατάλληλα για την πορεία εκείνη. Γιατί το φοβερό πρόσταγμα θα έρθει όταν δεν θα το περιμένεις. Και αλίμονο σ' εκείνον πού θα βρεθεί ανέτοιμος. Αν είσαι ακόμα νέος, ο εχθρός σου σπέρνει συχνά λογισμούς σαν κι αυτόν: "Νέος είσαι ακόμη. 'Απόλαυσε τις ηδονές σου, Και στα γεράματά σου μετανοείς. Πόσους τάχα δεν ξέρεις, πού Και τις επίγειες ηδονές απόλαυσαν. Και τα ουράνια αγαθά κέρδισαν ύστερα με τη μετάνοια; Τι θέλεις και λιώνεις το σώμα σου από τόσο μικρή ηλικία, με κίνδυνο ν' αρρωστήσεις; Εσύ όμως εναντιώσου στον εχθρό Και πες του: "Διώκτη και εχθρέ της ψυχής μου! Πάψε νά μου βάζεις λόγια! Γιατί, αν μ' αρπάξει ο θάνατος στα νιάτα μου και δεν προφτάσω νά γεράσω, τι θ' απολογηθώ μπροστά στο βήμα του Χριστού; Νά, βλέπω πολλούς νεώτερους νά πεθαίνουν και πολλούς ηλικιωμένους νά ζουν πολλά χρόνια ακόμη." Άγνωστη είναι στους ανθρώπους ή ώρα του θανάτου τους. Αν λοιπόν με προλάβει ο θάνατος, μπορώ νά πω τότε στον Κριτή ότι με πήρε νέο, και νά μ' αφήσει για νά μετανοήσω; Μήπως πάλι δεν βλέπω, πως δοξάζει ο Κύριος όσους Τον υπηρετούν από τα νιάτα ως τα γεράματά τους; Νά, στον προφήτη .Ιερεμία είπε: «' Εμνήσθην ελέους νεότητός σου Και αγάπης τελειώσεώς σου τού εξακολουθείν σε οπίσω άγίου 'Ισραήλ» (πρβλ. .Ιερ. 2:2). Αντίθετα, εκείνον πού συνεχώς, από τα νιάτα ως τα γεράματά του, ακολούθησε το λογισμό της πλάνης, πως τον αποδοκίμασε ο προφήτης, αν και νέος; «Πεπαλαιωμένε ήμερών κακών, νύν ηκασιν αί αμαρτίαις σου, ας εποίεις το πρότερον» (Δαν. Σωσ.: 52). Γι' αυτό Και το Άγιο Πνεύμα μακαρίζει εκείνους πού σηκώνουν το ζυγό της αρετής από τη νεότητά τους (βλ. Θρ. .Ιερ. 3:27). Φύγε λοιπόν από κοντά μου, εργάτη της ανομίας και πονηρέ σύμβουλε. Ο Κύριος και Θεός μου νά διαλύσει τις δολοπλοκίες σου Και νά λυτρώσει κι εμένα από τις επιβουλές σου, με τη δύναμη Και τη χάρη Του." Πάντα λοιπόν, αγαπητέ, νά έχεις στο νου σου την ήμέρα του τέλους σου. .Όταν φτάσεις πια νά πέσεις στην ψάθα σου ψυχομαχώντας αλίμονο, τι φόβος Και τρόμος ζώνει την ψυχή σου τότε, και μάλιστα αν έχει τη συνείδηση νά την κατηγορεί! Αν μεν έχει κάνει κάτι καλό σ' αυτή τη ζωή, αν δηλαδή βάσταξε θλίψεις Και ατιμώσεις για χάρη του Κυρίου και έκανε όσα είναι ευάρεστα σ' Εκείνον, τότε με πολλή χαρά οδηγείται από τούς άγίους αγγέλους στους ουρανούς. Γιατί όπως ο εργάτης πού κοπιάζει στη δουλειά ολόκληρη την ήμέρα, μ' απαντοχή περιμένει τη δωδέκατη ώρα, για νά πάρει το μεροκάματό του και νά ξεκουραστεί μετά το μόχθο, έτσι ακριβώς και οι ψυχές των δικαίων περιμένουν εκείνη την ήμέρα. Οι ψυχές όμως των αμαρτωλών είναι γεμάτες από φόβο και τρόμο μεγάλο την ώρα εκείνη. Γιατί όπως ο κατάδικος, πού πιάστηκε από τούς φύλακες Και οδηγείται στο δικαστήριο, καρδιοχτυπάει Και τρέμει ολόκληρος στη σκέψη των βασανιστηρίων πού τον περιμένουν, έτσι ακριβώς και οι ψυχές των άδικων ανθρώπων συνταράζονται τότε, καθώς βλέπουν πια καθαρά το ατέλειωτο μαρτύριο της αιώνιας φωτιάς και τις άλλες τιμωρίες, τις παντοτινές και ατερμάτιστες. Κι αν ο αμαρτωλός πει τότε σ' έκεί νους πού τον σέρνουν, "Αφήστε με για λίγο νά μετανοήσω", όχι μόνο δεν θα τον ακούσει κανείς, αλλά θα του πούνε κιόλας: "Τότε πού είχες καιρό, δεν μετανοούσες. Και τώρα βεβαιώνεις πώς θα μετανοήσεις; Όταν το στάδιο ήταν ανοιχτό για όλους, δεν αγωνίστηκες. Και θέλεις ν' αγωνιστείς τώρα, πού κλείστηκαν όλες οι πύλες και πέρασε ο καιρός του αγώνα; δεν άκουσες τι είπε ο Κύριος; «Γρηγορείτε, ότι ουκ οιδατε την ήμέραν ουδέ την ωραν...» (Ματθ. 25:13)". Γνωρίζοντας από τώρα, αγαπητέ, αυτά και τα παρόμοια, ν' αγωνίζεσαι όσο έχεις ακόμα καιρό. Και νά διατηρείς άσβεστη πάντα τη λαμπάδα της ψυχής σου με την καλλιέργεια των αρετών. 'Έτσι, όταν έρθει ο Νυμφίος, θα βρεθείς έτοιμος και θα μπεις μαζί Του στον νυφικό θάλαμο, όπως και οι άλλες παρθένες ψυχές, πού έζησαν σύμφωνα με το θέλημά Του (πρβλ. Ματθ. 25:113). του άββα Ησαΐα Τρία πράγματα αποκτά με δυσκολία ο άνθρωπος Και είναι αυτά πού συντηρούν όλες τις αρετές: το πένθος, τα δάκρυα για τις αμαρτίες του και ή θύμηση του θανάτου του. Γιατί όποιος καθημερινά συλλογίζεται το θάνατο Και λέει στον εαυτό του, "Μόνο τη σημερινή μέρα έχω νά ζήσω σ' αυτόν Τον κόσμο", αυτός ποτέ δεν θ' αμαρτήσει ενώπιον του Θεού. "Οποίος, αντίθετα, ελπίζει πώς θα ζήσει πολλά χρόνια, αυτός θα πέσει Σε πολλές αμαρτίες. 0 Θεός φροντίζει νά διατηρεί καθαρό από την αμαρτία το δρόμο της ζωής εκείνου, πού ετοιμάζεται νά δώσει λόγο για όλες του τις πράξεις στο Θεό. 'Εκείνος όμως πού αδιαφορεί λέγοντας, "'Έχω καιρό ως τότε", βρίσκεται δίπλα στους δαίμονες. Κάθε μέρα, πριν πιάσεις δουλειά, νά θυμάσαι πού βρίσκεσαι και πού πρόκειται νά πας όταν χωριστείς από το σώμα. Και μην παραμελήσεις ούτε μία μέρα την ψυχή σου. Νά παρακολουθείς προσεκτικά Τον εαυτό σου, ώστε πάντα νά θυμάται, πάντα νά έχει μπροστά στα μάτια του το θάνατο Και τα αιώνια κολαστήρια Και όσους βασανίζονται και υποφέρουν εκεί. Και νά θεωρείς Τον εαυτό σου σαν έναν από εκείνους μάλλον παρά από τούς ζωντανούς. Αλίμονο μας! 'Ενώ πρόκειται νά φύγουμε από τη γη, όπου προσωρινά κατοικούμε, καταπιανόμαστε με πολύχρονες φροντίδες για γήινα Και φθαρτά πράγματα. Και στον καιρό της αναπόφευκτης αναχωρήσεως μας από δω, δεν είμαστε ικανοί νά κρατήσουμε τίποτα δικό μας. Αλίμονο μας! για κάθε πράξη της επίγειας ζωής, για κάθε αργό λόγο, για κάθε πονηρό Και ακάθαρτο λογισμό, για κάθε αναθύμηση της ψυχής θα λογοδοτήσουμε στον φοβερό Δικαστή. Ωστόσο, λες και είμαστε ανεύθυνοι, μίαν ολόκληρη ζωή αδιαφορούμε για τις ψυχές μας. Γι' αυτό μας περιμένει εκεί ή άσβεστη φωτιά της γέεννας και το μακρινό σκοτάδι και το ακοίμητο σκουλήκι Και ο θρήνος Και το τρίξιμο των δοντιών Και το αιώνιο ντρόπιασμα μπροστά Σε όλα τα ουράνια Και επίγεια δημιουργήματα(Ματθ. 5:22. 8:12. Μαρκ. 9:4348. Β' Θεσ. 1:810). 'Αλίμονό μας! τα κεντρίσματα και τα δαγκώματα των ψύλλων και των κοριών και των Ψειρών και των μυγών και των κουνουπιών και των μελισσών δεν τα υποφέρουμε. δεν φροντίζουμε όμως ούτε Και θέλουμε! νά ξεφύγουμε από τον νοητό δράκοντα, πού καθημερινά μας δαγκώνει Και μας ρουφάει Και μας καταπληγώνει από παντού με τα φαρμακερά κεντριά του θανάτου. Πώς λοιπόν θα μπορέσουμε νά υποφέρουμε τις φοβερές και αιώνιες τιμωρίες;
Δ ' ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΆΓΙΟΥΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΠΟΘΟΥΜΕ ΟΛΟΨΥΧΑ.
Από το βίο της άγίας Συγκλητικής
Έλεγε ή μακάρια Συγκλητική: Σ' αυτή τη γη βρισκόμαστε σαν μέσα σε δεύτερη μητρική κοιλιά. 'Όπως δηλαδή μέσα στη μήτρα της μάνας μας δεν ζούσαμε όπως ζούμε τώρα, ούτε απολαμβάναμε τις στέρεες τροφές πού τρώμε τώρα, ούτε και μπορούσαμε νά κάνουμε ότι κάνουμε τώρα κι αυτό γιατί ήμασταν μακριά από το φως του ήλιου κι από κάθε άλλο φως . Και, γενικά, όπως τότε στερούμασταν πολλές επίγειες απολαύσεις, έτσι και στον κόσμο τούτο στερούμαστε ορισμένα μεγάλα και θαυμαστά αγαθά της βασιλείας των ουρανών. Αφού λοιπόν γνωρίσαμε καλά τα επίγεια, άς επιζητήσουμε τα ουράνια. τις εδώ τροφές τις δοκιμάσαμε, άς επιθυμήσουμε τις θεϊκές το επίγειο φως το απολαύσαμε, άς ποθήσουμε Τον ήλιο της δικαιοσύνης. "Ας θελήσουμε ν' αντικρίσουμε την άνω 'Ιερουσαλήμ, σαν πατρίδα Και μητέρα μας. Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας ας Τον ζήσουμε με την προσδοκία του ουρανού, για ν' απολαύσουμε Και τα αιώνια αγαθά. 'Όπως λοιπόν τα έμβρυα, από ατελέστερη τροφή και μορφή ζωής, περνούν ύστερα αφού αναπτυχθούν μέσα ατή μήτρα σε τελειότερη (μορφή ζωής Και) διατροφή, έτσι Και οι δίκαιοι, αφού αναπτυχθούν πνευματικά με Τον τρόπο της ζωής τους μέσα στον κόσμο, προχωρώντας, κατά τη Γραφή, «εκ δυνάμεως εις δύναμιν» (Ψαλμ. 83:8), πηγαίνουν έπειτα στην ουράνια πολιτεία. οι αμαρτωλοί, αντίθετα, όπως ακριβώς τα έμβρυα πού πέθαναν στη μητρική κοιλιά, από το ένα σκοτάδι παραδίνονται ατό άλλο. Επειδή κακία τη γη πού βρίσκονται, ζουν σαν μέσα Σε σκοτάδι, προσκολλημένοι καθώς είναι στα γήινα. 'Αλλά Και στον πεθάνουν, σε πιο σκοτεινούς και μαύρους τόπους ρίχνονται. Τρεις φορές, θα λέγαμε, γεννιόμαστε. την πρώτη, όταν βγαίνουμε από τούς μητρικούς κόλπους, οπότε από γη ερχόμαστε πάλι σε γη. με τις άλλες δύο γεννήσεις, όμως, ανεβαίνουμε από τη γη στον ουρανό. Και απ' αυτές ή μία, πού πραγματοποιείται με το άγιο βάπτισμα, συντελείται από τη θεία χάρη. Αυτή την ονομάζουμε, Και είναι πραγματικά, «παλιγγενεσία» (δηλαδή αναγέννηση). Η άλλη πάλι συντελείται από τη μετάνοιά μας Και τούς κόπους της αρετής. Σ' αυτή βρισκόμαστε τώρα. Από το γεροντικό Είπε κάποιος γέροντας: Μην απορείς πού, αν Και άνθρωπος, μπορείς νά γίνεις άγγελος. Γιατί κι εμάς αγγελική δόξα μάς περιμένει. Αυτήν όμως ο αγωνοθέτης (Χριστός) την υπόσχεται σ' εκείνους πού αγωνίζονται. Είπε ο αββάς Υπερέχιος: Νά έχεις παντοτινά το νου σου στη βασιλεία των ουρανών, Και εύκολα θα την κληρονομήσεις. Του άγίου Έφραίμ Αδελφοί μου, μεγάλη και ασύλληπτη είναι ή δόξα πού περιμένει τούς άγίους. Αντίθετα, ή δόξα της ζωής αυτής μαραίνεται σαν το λουλούδι και ξεραίνεται γοργά σαν το πράσινο χορτάρι(Ψαλμ. 36:2). Πραγματικά, πολλοί δυνάστες και βασιλιάδες κυριάρχησαν σε χώρες και πολιτείες διάφορες, αλλά μετά από λίγο (χάθηκαν και) ήταν σαν νά μην υπήρξαν ποτέ. Πόσοι βασιλιάδες, πού κυβέρνησαν έθνη πολλά, κατασκεύασαν ανδριάντες τους και αναμνηστικές στήλες, νομίζοντας ότι μ' αυτά θα έμενε το όνομά τους και μετά το θάνατό τους, όταν όμως πήραν άλλοι την εξουσία, γκρέμισαν τούς ανδριάντες κι έκαναν συντρίμμια τ' αγάλματα; Μερικοί μάλιστα αφαίρεσαν από τούς ανδριάντες τις κεφαλές (των προκατόχων τους) Και τοποθέτησαν τη δική τους μορφή. Μα κι αυτών τα έργα καταστράφηκαν από άλλους. Άλλοι πάλι κατασκεύασαν για τον εαυτό τους τάφους περίφημους, και πάνω σ' αυτούς χάραξαν τη μορφή τους, νομίζοντας ότι θα διατηρήσουν έτσι το όνομά τους αιώνιο. Ήρθε όμως άλλη γενιά, και παραχωρήθηκαν οι τάφοι στην εξουσία εκείνων' και για νά καθαρίσουν τούς τύμβους, μετέφεραν, όπως ήταν φυσικό, τα οστά (των νεκρών) σαν χαλίκια. Τι τούς ωφέλησε, επομένως, ο πολυδάπανος τύμβος ή πυραμίδα; Νά λοιπόν, πού όλα τα μάταια έργα καταλήγουν στο μηδέν. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και μ' εκείνους πού δοξάζει ο Θεός. Γιατί τούς ετοίμασε ζωή αιώνια και δόξα άφθαρτη. Όπως, μ' άλλα λόγια, το φως του ήλιου και της σελήνης και των άστρων δεν έσβησε ούτε μειώθηκε, από τη δημιουργία τους μέχρι σήμερα; Αλλά είναι το ίδιο πάντα ζωηρό και δυνατό και λαμπρό, για νά εκπληρώνεται ο σκοπός πού από την αρχή όρισε ο Δημιουργός (γι' αυτά τα ουράνια σώματα), νά κυριαρχούν δηλαδή στην ήμέρα και στη νύχτα, έτσι και γι' αυτούς πού τον αγαπούν όρισε βασιλεία ουράνια και χαρά ατέλειωτη. Και όπως ακριβώς σ' αυτά τα αισθητά ο Θεός αποδεικνύεται αξιόπιστος, έτσι οπωσδήποτε και σ' εκείνα τα νοητά. Τα αισθητά, βέβαια, θα πάψουν νά υπάρχουν όποτε το θελήσει ο Δημιουργός. Η δόξα όμως των αγίων δεν θα έχει τέλος. Ας φροντίσουμε λοιπόν νά δώσουμε καρπούς αντάξιους της μετάνοιας, για νά μην αποκλειστούμε από τη χαρά εκείνη και ριχθούμε στο αιώνιο σκοτάδι, όπου ή οδύνη είναι αβάσταχτη. Νά, μπες, αν θέλεις, στον κοιτώνα σου, κλείσε πόρτες και παράθυρα, φράξε κι όλες τις χαραμάδες πού βάζουν Φως, και μετά κάθισε έκεί μέσα. Τότε θα καταλάβεις πόσο βασανιστικό είναι το σκοτάδι. 'Έ, λοιπόν, αν τόσο βασανίζεσαι εδώ, μολονότι κάθεσαι ήσυχος, χωρίς πόνους και μαρτύρια, και μολονότι έχεις τη δυνατότητα νά βγεις μετά από λίγο στο Φως, πόση άραγε οδύνη νομίζεις ότι θα έχει εκείνο το πηχτό σκοτάδι, όπου, όσοι μία για πάντα ρίχθηκαν, θα κλαίνε και θα τρίζουν τα δόντια τους και θα τιμωρούνται αιώνια από την άσβηστη φωτιά (Ματθ. 8:12. 13:42, 50); Ας σκεφτούμε, επιπλέον, και πόση ντροπή θα νιώσουμε πριν ακόμα πάμε στην κόλαση, όταν από τη μία θα δούμε τούς άγίους νά ντύνονται την ολοφώτεινη και απερίγραπτη εκείνη στολή, πού έφτιαξαν οι ίδιοι με τα καλά τους έργα, κι από την άλλη θα βλέπουμε τούς εαυτούς μας όχι μόνο γυμνούς απ' αυτή την αστραφτερή δόξα, μα και μελανιασμένους και ζοφερούς και βρωμερούς, έτσι όπως ετοιμαστήκαμε από εδώ με τα σκοτεινά έργα και τη σπατάλη και την ασωτία μας. Ας κλάψουμε λοιπόν ενώπιον του Κυρίου Και Θεού μας, για νά βρούμε το έλεος Του. Ό αγώνας μας δεν γίνεται για χρήματα, πού, κι αν τα χάσει κανείς, μπορεί πάλι ν' αποκτήσει άλλα στη θέση τους. ο κίνδυνος είναι για την ψυχή μας, πού, αν τη χάσουμε, δεν μπορούμε πια να την ξαναβρούμε, σύμφωνα μ' αυτό πού έχει γραφτεί: «τι ωφελείται άνθρωπος εάν Τον κόσμον όλον κερδήσn, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. 16:26). Ας συλλογιστούμε μόνο, πώς οι στρατιώτες της κοσμικής εξουσίας, αν και παίρνουν τιποτένια δώρα από το βασιλιά, όμως κινδυνεύουν πρόθυμα ως το θάνατο για χάρη του. Πόσο περισσότερο λοιπόν εμείς, πού πήραμε τέτοιες διαβεβαιώσεις (από το Θεό), οφείλουμε νά μην παραμελούμε την εργασία της αρετής, για νά σωθούμε από τη μέλλουσα κρίση και νά κερδίσουμε τα άρρητα αγαθά; Αλλά άς αναλογιστούμε και τούτο: Τον καύσωνα του ήλιου η την ένταση του πυρετού δεν μπορούμε νά τα υποφέρουμε. Πώς τότε θα σηκώσουμε το κάψιμο της αιώνιας φωτιάς, πού καίει ακατάπαυστα και χωρίς νά καταστρέφει εκείνο πού καίει; Κι αν θέλεις, αγαπητέ μου, κάνε μία δοκιμή από τώρα με την υλική φωτιά, και θα καταλάβεις, πόσο ανυπόφορο είναι εκείνο το μαρτύριο. 'Άναψε δηλαδή το λυχνάρι και βάλε πάνω στη φλόγα την άκρη του δαχτύλου σου. Αν μπορείς νά βαστάξεις Τον πόνο, ίσος μπορέσεις ν' αντέξεις κι εκεί αν όμως δεν μπορείς νά υποφέρεις τούς πόνους απ' αυτό το μικρό κάψιμο, τι θα κάνεις όταν το σώμα σου ολόκληρο θα ριχθεί μαζί με την ψυχή σ' εκείνη τη φοβερή και άσβηστη φωτιά; Του άγίου Μαξίμου Αν γι' αυτό έγινε γιος ανθρώπου και άνθρωπος ο Θεός Λόγος του Θεού και Πατέρα, για νά κάνει δηλαδή θεούς και παιδιά τού Θεού τούς ανθρώπους, άς πιστέψουμε πώς θα φτάσουμε εκεί, πιο ψηλά απ' όλους τούς ουρανούς, όπου τώρα είναι ο ίδιος ο Χριστός, σαν κεφαλή όλου του σώματος (Κολ. 1:18), κι έχει γίνει για χάρη μας πρόδρομός μας (Εσρ. 6:20) προς Τον Πατέρα με τη δική μας φύση. Γιατί στη σύναξη των θεών, δηλαδή αυτών πού θα σωθούν, θα σταθεί στη μέση ο Θεός (Ψαλμ. 81:1), μοιράζοντας τις αμοιβές της ουράνιας μακαριότητας, χωρίς νά υπάρχει καμιά απόσταση ανάμεσα σ' αυτόν και τούς άξιους. Μερικοί λένε πώς ή βασιλεία των ουρανών είναι ή ζωή των αξίων στους ουρανούς. Άλλοι πάλι, πώς είναι ή όμοια με των αγγέλων κατάσταση των σωζόμενων. Άλλοι, τέλος, πώς είναι ή μορφή της ίδιας της θεϊκής ωραιότητας εκείνων πού φόρεσαν «την εικόνα του επουρανίοv» (Α' Κορ. 15:49). Εγώ πάντως νομίζω, πώς και οι τρεις αυτές γνώμες συμφωνούν με την αλήθεια. Γιατί σε όλους δίνεται ή μελλοντική χάρη, ανάλογα με την ποιότητα και την ποσότητα της δικαιοσύνης τους (δηλαδή της υπακοής τους στο θέλημα του Θεού).
Ε' . ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΝΑΡΕΤΟΙ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΘΕΪΚΗ, ΕΠΙΣΚΙΑΣΗ, ΕΝΩ ΟΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ ΚΥΡΙΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΡΟΜΟ ΓΙΑ` ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΑΝΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥΣ.
Του άγίου Γρηγορίου Του Διαλόγου
Η ΧΑΡΗ στη φιλανθρωπία του Θεού, συμβαίνει και τούτο σε πολλούς δικαίους: Νά βλέπουν στα τελευταία τους οπτασίες ορισμένων άγίων, ώστε νά μη φοβηθούν με την απόφαση του θανάτου τους, αλλά νά λυθούν από το δεσμό της σάρκας χωρίς λύπη και φόβο, καθώς φανερώνεται στην ψυχή τους με ποίους άγίους θα είναι συμμέτοχοι στον ουρανό. Αρκετές φορές μάλιστα, για παρηγοριά της ψυχής πού βγαίνει, εμφανίζεται ο ίδιος ο 'Αρχηγός της ζωής και ανταποδότης των πράξεών μας. Πάνω σ' αυτό, θα μιλήσω για την Ταρσίλα, τη θεία μου. Ζούσε ησυχαστικά μαζί με δύο αδελφές της, και με την αδιάλειπτη προσευχή και τη μεγάλη εγκράτειά της ανέβαινε συνεχώς στην κορυφή της αγιότητας. Σ' αυτήν εμφανίστηκε σε όραμα ο προπάππος μου Φήλιξ, πού διετέλεσε αρχιεπίσκοπος αυτής της Εκκλησίας της Ρώμης, και της έδειξε έναν τόπο στολισμένο με την αιώνια λαμπρότητα, λέγοντας: 'Έλα! σε περιμένω σ' αυτή τη φωτεινή κατοικία. Σύντομα την έπιασε πυρετός κι έφτασε στα τελευταία της. και Όπως συνήθως Όταν πεθαίνουν σπουδαίοι άνδρες και γυναίκες, συγκεντρώνονται πολλοί για νά παρηγορήσουν τούς συγγενείς τους, έτσι και σ' αυτήν, την ώρα της εξόδου της κύκλωσαν το κρεβάτι της πολλοί άνδρες και γυναίκες. Ξαφνικά λοιπόν ή ετοιμοθάνατη κοίταξε ψηλά και είδε τον 'Ιησού νά έρχεται με όλη τη δύναμη της ψυχής της τότε άρχισε νά κραυγάζει σ' αυτούς πού παράστεκαν τριγύρω της: Παραμερίστε, παραμερίστε! Ό 'Ιησούς έρχεται... και με την προσοχή της στραμμένη σ' Αυτόν πού έβλεπε, βγήκε από το σώμα ή άγία εκείνη ψυχή. Αμέσως τότε ξεχύθηκε τόση θαυμαστή ευωδία, ώστε αυτή και μόνο ή ευωδία μπόρεσε νά φανερώσει σε Όλους πώς εκεί είχε έρθει ο 'Αρχηγός της ευωδιάς. Άλλες φορές, Όταν οι ψυχές των εκλεκτών ανθρώπων βγαίνουν από το σώμα, ακούγεται ουράνιος ύμνος, έτσι ώστε, με το γλυκύτατο αυτό άκουσμα, νά μην αισθάνονται οι ψυχές το χωρισμό τους από το σώμα. Υπήρχε (στη Ρώμη) κάποιος παράλυτος, ονόματι Σέρβουλος, πού ζούσε στο στενορύμι πού οδηγεί στην εκκλησία του άγίου Κλήμεντος αν και ήταν φτωχός σε υλικά αγαθά και συχνά βρισκόταν ξαπλωμένος στο δρόμο (ζητώντας ελεημοσύνη), υπήρχε όμως πολύ πλούσιος σε αρετές. Αυτού λοιπόν το σώμα τού το παρέλυσε μία πολύχρονη αρρώστια. 'Από τότε πού τον γνωρίσαμε μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν παράλυτος, χωρίς νά μπορεί νά σταθεί όρθιος ή ν' ανασηκωθεί στο κρεβάτι, αφού δεν είχε τη δύναμη ούτε το χέρι του η το πόδι του νά κουνήσει. για τις ανάγκες του τού παραστέκονταν ή μητέρα του με τον αδελφό του, και οτιδήποτε δεχόταν από ελεημοσύνη με τα χέρια αυτών των δύο το έδινε πάλι ελεημοσύνη. Γράμματα δεν ήξερε καθόλου, ωστόσο είχε αγοράσει για τον εαυτό του βιβλία της Αγίας Γραφής, και παρακαλούσε επίμονα τούς θεοσεβείς ανθρώπους πού τον επισκέπτονταν νά τα διαβάζουν μπροστά του. το αποτέλεσμα ήταν, αν και αγράμματος, νά μάθει με τον δικό του τρόπο ολόκληρη την Αγία Γραφή. Όσο για τον πόνο, τον υπέμεινε με ευχαριστία, υμνολογώντας νύχταμέρα το Θεό. Σαν έφτασε λοιπόν ο καιρός νά ανταμειφθεί ή τόση του υπομονή, το σώμα του σταμάτησε νά πονάει. και καθώς κατάλαβε πώς πλησίαζε στο θάνατο, παρακάλεσε αυτούς πού φιλοξενούσε νά σηκωθούν και νά ψάλουν μαζί του ύμνους στο Θεό, περιμένοντας την έξοδο της ψυχής του. Ξαφνικά, και ενώ κι ο ίδιος ο ετοιμοθάνατος έψαλλε μαζί τους, τούς σταμάτησε βγάζοντας με έκπληξη μεγάλη κραυγή: Σωπάστε! Δεν ακούτε πώς αντηχούν οι ύμνοι στον ουρανό; Προσέχοντας σ' αυτούς τούς ύμνους πού άκουγε μυστικά με τ' αυτιά της καρδιάς του, λύθηκε από τα δεσμά Του σώματος ή άγία εκείνη ψυχή. και καθώς έβγαινε, τόση ευωδία σκορπίστηκε στον τόπο εκείνο, πού όλοι οι παρευρισκόμενοι γέμισαν από ανέκφραστη γλυκύτητα, ώστε και μ` αυτό το σημείο νά γίνει φανερό ότι την ψυχή εκείνη την υποδέχθηκαν οι ύμνοι στον ουρανό. Από το Γεροντικό 'Έλεγαν για τον αββά Σισώη, πώς, όταν έφτασε στα τελευταία του, έλαμψε το πρόσωπό του υπερβολικά. και είπε στους πατέρες πού κάθονταν κοντά του: Νά ο αββάς 'Αντώνιος ήρθε .Και μετά από λίγο επανέλαβε: Νά ο χορός των Προφητών ήρθε. και πάλι το πρόσωπό του έλαμψε περισσότερο, και είπε: Νά ο χορός των 'Αποστόλων ήρθε. Διπλασιάστηκε τότε ή λαμπρότητα του προσώπου του και φαινόταν σαν νά συνομιλεί με κάποιους. Με ποιόν μιλάς, πάτερ; τον ρώτησαν παρακλητικά οι γέροντες. Νά, ήρθαν άγγελοι νά με πάρουν, αποκρίθηκε εκείνος, και τούς παρακαλώ νά με αφήσουν λίγο νά μετανοήσω. Δεν έχεις πια ανάγκη από μετάνοια, πάτερ, του είπαν οι γέροντες. Πραγματικά δεν ξέρω, τούς απάντησε, αν έβαλα ακόμη αρχή. , Απ' αυτό κατάλαβαν όλοι, ότι είναι τέλειος. Και ξαφνικά το πρόσωπό του άστραψε πάλι σαν τον ήλιο κι όλοι τους φοβήθηκαν. Βλέπετε; τούς ρωτάει. Ήρθε ο Κύριος και λέει: "Φέρτε μου το σκεύος της έρήμου". Κι αμέσως παρέδωσε το πνεύμα του, ενώ κάτι σαν αστραπή φάνηκε και ο τόπος γέμισε ευωδία. Ένας γέροντας πήγε κάποτε σε μία πόλη για νά πουλήσει τα εργόχειρα του. Έκεί του δόθηκε ευκαιρία και κάθισε στην πόρτα ενός πλουσίου πού ήταν στα τελευταία του. Καθώς λοιπόν καθόταν, κοίταζε με προσοχή' και βλέπει μερικούς μαύρους και φοβερούς ανθρώπους νά είναι καβάλα σε μαύρα άλογα και νά κρατούν στα χέρια τους φλογισμένα τύμπανα. Αυτοί, αφού έφτασαν στην πόρτα, άφησαν τα άλογα έξω και οι ίδιοι μπήκαν μέσα. σαν τούς είδε ο άρρωστος, κραύγασε με μεγάλη φωνή: Κύριε, ελέησε με και βοήθησέ με! Τώρα πού βασίλεψε ο ήλιος, θυμήθηκες το θεό; τον ρώτησαν εκείνοι. Γιατί δεν τον ζήτησες όταν ή μέρα έλαμπε; Τώρα δεν υπάρχει για σένα ούτε ελπίδα σωτηρίας ούτε παρηγοριά. και αφού τράβηξαν με βία την ψυχή του, έφυγαν. Του άγίου Έφραίμ Αδελφοί, μεγάλος είναι ο φόβος την ώρα του θανάτου. Γιατί την ώρα του χωρισμού της ψυχής παρουσιάζονται μπροστά του όλα τα έργα πού έκανε νύχτα και μέρα, καλά και πονηρά, ενώ συγχρόνως άγγελοι σπεύδουν βιαστικά νά τη βγάλουν από το σώμα. Η ψυχή λοιπόν του αμαρτωλού βλέπει τα έργα της και δειλιάζει νά βγει. Καθώς όμως πιέζεται από τούς αγγέλους και τρέμει γι' αυτά τα έργα της, παρακαλεί φοβισμένη: Δώστε μου διορία μία ώρα, και ύστερα βγαίνω. Τότε όλα μαζί τα έργα της απαντούν μ' ένα στόμα: Εσύ μας έκανες, μαζί μ' εσένα θα πάμε στο Θεό. Κι έτσι, με τρόμο και οδυρμούς, χωρίζεται από το σώμα, και φεύγει για νά παρουσιαστεί στο αθάνατο Κριτήριο. Του άγίου Γρηγoρίoυ του Διαλόγου Πέτρoς . Πώς γίνεται αυτό πού παθαίνουν μερικοί, και σαν κατά λάθος αρπάζονται από το σώμα, ξεψυχούν για λίγο και μετά επιστρέφουν στο σώμα; Γρηγόριoς. Τούτο, Πέτρε, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι λάθος, αλλά νουθεσία. Γιατί το οικονομεί ή ευσπλαχνία του Θεού και το προσφέρει σαν την πιο μεγάλη δωρεά του ελέους της, ώστε αυτοί πού μετά την έξοδο ξαναγυρίζουν στο σώμα νά φοβούνται τα βασανιστήρια του Άδη, πού είδαν με τα μάτια τους, ενώ προηγουμένως τα άκουγαν και δεν τα πίστευαν. Κάποιος μοναχός πού ζούσε μαζί μου στο μοναστήρι, εδώ στην πόλη μας, συνήθιζε νά μου διηγείται αυτό πού έμαθε όταν ακόμα ζούσε στην έρημο. Έκεί λοιπόν, στην έρημο της Έβάσα, (στην σημερινή Ίμπιζα στα νησιά Βαλεαρίδες) ήρθε κι έμενε μαζί του ένας μοναχός ονόματι Πέτρος. Αυτός, όπως διηγιόταν ο ίδιος, προτού κατοικήσει στην έρημο αρρώστησε και πέθανε. 'Αμέσως όμως ξαναβρέθηκε στο σώμα του και πιστοποιούσε πώς είχε δει τα βασανιστήρια του Άδη και τούς αμέτρητους φλογισμένους τόπους. Βεβαίωνε μάλιστα πώς είδε και μερικούς από τούς ισχυρούς αυτού του κόσμου νά κρέμονται σ' αυτές τις Φλόγες. Καθώς λοιπόν μεταφερόταν κι αυτός για νά ριχθεί εκεί μέσα, ξαφνικά εμφανίστηκε, όπως έλεγε, ένας αστραφτερός άγγελος πού εμπόδισε το βύθισμά του στη φωτιά. Τού είπε, μάλιστα: Φύγε, και κοίταξε πώς θα ζήσεις στο έξης όσο γίνεται πιο προσεκτικά. Μετά από τούτα τα λόγια, άρχισαν σιγάσιγά νά ξαναζεσταίνονται τα μέλη του και ξυπνώντας από τον ύπνο του αιώνιου θανάτου διηγήθηκε όλα όσα του είχαν συμβεί. Από τότε αφού είχε δει και φοβηθεί τα βάσανα του Άδη επιδόθηκε σε τόσες νηστείες και αγρυπνίες, πού κι αν ακόμα κι γλώσσα του σιωπούσε, η όλη του ζωή μιλούσε γι' αυτά. 'Έτσι λοιπόν, χάρη στη θαυμαστή πρόνοια του Θεού, συνέβη ο προσωρινός θάνατος για νά μην πεθάνει αιώνια. Μερικές φορές οι ψυχές, ενώ βρίσκονται ακόμα μέσα στα σώματά τους, βλέπουν κάποια βασανιστήρια της κολάσεως από τα πονηρά πνεύματα, κι αυτό συμβαίνει σε ορισμένους για τη δική τους ωφελεία, ενώ σε άλλους για την ωφελεία αυτών πού τα ακούνε. Υπήρχε ένα πολύ ατίθασο παιδί πού ονομαζόταν Θεόδωρος. Αυτός ακολούθησε τον αδελφό του στο μοναστήρι, από ανάγκη περισσότερο παρά από τη δική του θέληση. Ήταν τόσο απείθαρχος πού αν κανείς του έλεγε κάποιον καλό λόγο για τη σωτηρία του, όχι μόνο δεν τον υπολόγιζε, αλλά Ούτε καν νά τον ακούσει ήθελε ούτε νά συμμορφωθεί δεχόταν με τούς τρόπους της θεάρεστης ζωής. Συνέβη λοιπόν σε μία θανατηφόρο επιδημία νά προσβληθεί και ο Θεόδωρος στη βουβωνική χώρα και νά φτάσει ατά πρόθυρα του θανάτου. Κοντά του μαζεύτηκαν όλοι οι αδελφοί και καθώς τον έβλεπαν νά ξεψυχάει όλο του το σώμα είχε σχεδόν παγώσει και μόνο στο στήθος του απέμενε κάποια ζωτική θέρμη παρακαλούσε επίμονα τον φιλάνθρωπο Θεό νά γίνει ίλεως τούτη την ώρα που έβγαινε γι ψυχή του. Ξαφνικά, ενώ οι αδελφοί προσεύχονταν, αυτός άρχισε νά κραυγάζει και με μεγάλες φωνές νά διακόπτει τις προσευχές τους λέγοντας: Φύγετε από κοντά μου! Φύγετε! Νά, με έδωσαν σ' ένα δράκοντα νά με καταβροχθίσει, ο όποίος εξαιτίας της δικής σας παρουσίας δεν μπορεί νά με καταπιεί. Τώρα το κεφάλι μου βρίσκεται πια στο στόμα του. Φύγετε λοιπόν για νά μη με βασανίζει άλλο, αλλά νά κάνει γρήγορα ότι έχει νά κάνει. ' αφού παραδόθηκα σ' αυτόν για νά με κατασπαράξει, γιατί νά ταλαιπωρούμαι με την καθυστέρηση; Σφράγισε, αδελφέ, τον εαυτό σου με τη σφραγίδα του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, του είπαν οι αδελφοί. Θέλω νά σφραγιστώ, απάντησε εκείνος με σπαραχτική φωνή, μα δεν μπορώ γιατί με δυσκολεύουν τα σάλια του δράκοντα. Σαν τ' άκουσαν αυτό οι αδελφοί, γονάτισαν όλοι τους και με δάκρυα προσεύχονταν εντονότερα και θερμότερα για τη λύτρωσή του. και καθώς αυτοί επέμεναν στην προσευχή, ξαφνικά ο άρρωστος έβγαλε μεγάλη κραυγή: Ευχαριστώ το Θεό. Γιατί, νά, ο δράκοντας πού μ' άρπαξε για νά με καταβροχθίσει, έφυγε με τις προσευχές σας δεν μπόρεσε νά σταθεί εδώ. Προσευχηθείτε τώρα για τις αμαρτίες μου. Είμαι έτοιμος νά επιστρέψω ατό Θεό και νά εγκαταλείψω εντελώς την κοσμική ζωή. Ανέκτησε λοιπόν αμέσως τις δυνάμεις του και μ' ολόκληρη την καρδιά του έζησε ατό έξης κοντά ατό Θεό, αφού άλλαξε μυαλά με την παιδευτική μάστιγα πού δέχθηκε. Ο Θεόδωρος λοιπόν είδε την τιμωρία πού τον περίμενε μετά το θάνατό του για τη δική του ωφελεία, (εφόσον του δόθηκε χρόνος νά μετανοήσει).το αντίθετο όμως Συνέβη μ' έναν άνθρωπο πού ονομαζόταν Χρυσαύριος. Αυτός υπήρξε ένας απ' τούς πολύ σπουδαίους ανθρώπους του κόσμου τούτου. και όσο πλούσιος ήταν σε υλικά αγαθά, άλλο τόσο ήταν γεμάτος από πάθη, φουσκωμένος από υπερηφάνεια, υποταγμένος στις σαρκικές ηδονές. Φλεγόμενος από την πλεονεξία και τη φιλαργυρία. στα τόσα του λοιπόν κακά θέλοντας νά βάλει τέλος ο Κύριος, επέτρεψε νά πέσει σε θανατηφόρα ασθένεια. Φτάνοντας στην ώρα του θανάτου, είδε με ανοιχτά τα μάτια του νά στέκονται μπροστά του φοβερά και σκοτεινά πνεύματα, πού με οία τον πίεζαν για νά τον αρπάξουν (και νά τον σύρουν) στις πύλες του Άδη. " άρχισε λοιπόν νά τρέμει, νά χλομιάζει, νά ιδρώνει και με κραυγές νά ζητάει αναβολή, και το γιο του Μάξιμο τον όποίο κι εγώ αργότερα γνώρισα ως μοναχό με μεγάλη και ταραγμένη φωνή νά προσκαλεί: Μάξιμε, τρέξε... Ποτέ δεν σου έκανα κακό... Σώσε με με τη δική σου πίστη. Θορυβημένος και κλαίγοντας ο Μάξιμος έφτασε αμέσως, και μαζί του όλοι οι άνθρωποι του σπιτιού. δεν μπορ ου σαν όμως νά δουν τα πονηρά πνεύματα πού τον τυραννούσαν, αλλ' αντιλαμβάνονταν την παρουσία τους από τα λόγια του, από τη χλομάδα του και τη συμπεριφορά του. Γιατί οι σκοτεινές μορφές εκείνων και ο δικός του φόβος τον ανάγκαζαν νά περιστρέφεται πέραδώθε στο κρεβάτι. Αφού λοιπόν απελπίστηκε για τη λύτρωσή του, άρχισε να κραυγάζει με μεγάλη φωνή: Διορία τουλάχιστον ως το πρωί. Διορία τουλάχιστον ως το πρωί... και μ' αυτές τις φωνές ξεψύχησε. Από τούτο γίνεται φανερό πώς όχι για τον εαυτό του, αλλά για μας τα είδε όλα αυτά, για νά τα μάθουμε εμείς, νά φοβηθούμε και νά διορθωθούμε. Γιατί τι τον ωφέλησε εκείνον ή θεωρία των πονηρών πνευμάτων και ή αναβολή πού ζήτησε και δεν πήρε;
Εισαγωγή και δημοσίευση κειμένων απο το Βιβλίο:
ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ
Επιλογή και νεοελληνική απόδοση κειμένων «πάνυ ωφέλιμων μοναχοίς τε και κοσμικοίς» από τη
ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΘΟΓΓΩΝ ΡΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΩΝ ΤΩΝ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
του μοναχού Παύλου Ευεργετινού ( 1054)
ΕΚΔΟΣΗ ΤΡΙΤΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2001
Επίτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο με αναφορά πηγής το
Ιστολόγιο
ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου