ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11 - Η ΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ  11 
Η ΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

133. Εἶναι δυνατή ἡ πλήρωση τοῦ εὐαγγελικοῦ νόμου;

῾Ο εὐαγγελικός νόμος ἐκφράζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτό καταγράφτηκε στίς δύο διαθῆκες του, τήν Παλαιά καί τήν Καινή. ᾿Εφόσον δέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἅγιο, ἔτσι καί ὁ νόμος ὁ ἐκφράζων αὐτό εἶναι ἅγιος. ῾Ο νόμος ἐκφράζεται μέ τή μορφή ἐντολῶν, τίς ὁποῖες ὁ πιστός καλεῖται νάἐκτελεῖ. Μέ τήν τέλεση τῶν ἐντολῶν ἐμπνεομένων ἀπό τήν πίστη καί τή ζωογόνο πνοή τῆς χάριτος, ὁ χριστιανός πιστοποιεῖ τήν κλήση του, ἐκφράζει τήν αὐτοσυνειδησία του ὡς ζωντανό μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, προάγεται στήν ἀρετή καί τήν πνευματική του τελείωση καί γίνεται ἄξιος τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Διά τῆς πιστῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος σώζεται. ᾿Αντίθετα, ἄν παραλείπει τήν τήρηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ ἤ καί καταπατεῖ αὐτόν, ὡς συνέπεια θά ἔχει τήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς του.

Εἶναι ὅμως ἐφικτή ἡ πλήρης καί τέλεια πλήρωση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ; ῞Οπως καί σέ ὅλες τίς ἄλλες καταστάσεις, τό ἀπόλυτο καί τέλειο διαφεύγει τίς ἀνθρώπινες δυνατότητες. Τό τέλειο εἶναι μόνο γιά τόν τέλειο Θεό, ὄχι γιά τόν πεπερασμένο ἄνθρωπο.  ῎Αν  ὅμως  τό  ἀπολύτως  τέλειο  ἰσχύει  μόνο  γιά  τό  Θεό,  γιά  τά πλάσματα ἰσχύει τό σχετικῶς τέλειο. ῾Ο ἄνθρωπος δηλαδή πράττοντας τό νόμο τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά ἀπομάξει τό εὐαγγελικό ἰδεῶδες τό σύμμετρο πρός τίς ἠθικοπνευματικές του δυνάμεις, τελώντας ἐλεύθερα τό νόμο τοῦ Θεοῦ καί ἐπικουρούμενος ἀπό τήν τελειωτική χάρη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ῞Οσοι ἰσχυρίζονται, ὅτι στά σχετικά ἀνθρώπινα πλαίσια εἶναι ἀδύνατη ἡ πλήρωση τοῦ εὐαγγελικοῦ ἰδεώδους δέν ἔχουν δίκαιο. Αὐτό θ’ ἀποτελοῦσε κατασυκοφάντηση τοῦ   ἁγίου   Θεοῦ,   πούἐπιτάσσει   στούς   ἀνθρώπους   ἐντάλματα,   τά   ὁποῖα ἀδυνατοῦν νά ἐκτελέσουν. Φυσικά ἡ πλήρωση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι πάντοτε εὔκολη, ἀδύνατη δέ στίς δυνάμεις τοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου. Μόνο στό πεδίο τῆς χάριτος μπορεῖ νά ἐκπληρώσει ὁ πιστός τά ἐντάλματα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό θά ἐξαρτηθεῖ ἀπό τήν ἰδιοφυΐα καί τίς ὅποιες ἄλλες δυνατότητές του. ῎Αλλοι μέν, οἱ ἅγιοι, φθάνουν στήν τελείωσή τους, ἄλλοι ἁπλῶς τήν πλησιάζουν, ἐνῶ ἄλλοι μένουν μακριά. ᾿Εν πάση ὅμως περιπτώσει ἡ κατά τό δυνατόν πλήρωση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ εἶναι γιά ὅλους ἐφικτή καί ἐπιτακτική.

134. Ποιά εἶναι τά ἔργα τάὁποῖα ὀφείλει νά τελεῖ ὁ ἀναγεννημένος πιστός;

α) Αὐτά πού εἶναι ὑποχρεωτικά γιά ὅλους τούς πιστούς. Εἶναι ο ἱἐντολές τοῦ Θεοῦ πού ὑπάρχουν στίς δύο Διαθῆκες του, κυρίως στό Δεκάλογο τῆς Π. Διαθήκης. ῾Ο κάθε πιστός πρέπει, κατά τό μέτρο τῶν δυνάμεων καί τῶν δυνατοτήτων  του,  νά  τηρεῖ  τό  νόμο  τοῦ  Θεοῦ , νά  μή  φονεύει,  νά  μή μοιχεύει, νά μήν κλέβει, νά ἀγαπᾶ τό Θεό καί τόν πλησίον του κ.λπ. ῾Η καταπάτηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ συνεπάγεται τήν τιμωρία τοῦ ἀνθρώπου, σέ ἀκραῖες δέ περιπτώσεις καί ἄν δέν διορθωθεῖ ἐν τῷ μεταξύ, μπορεῖ ὁ ἁμαρτωλός τελικά νά κατακριθεῖ καί νά χάσει τήν ψυχή του.

β) Τά ἔργα πού δέν εἶναι ὑποχρεωτικά γιά ὅλους, ἡ πλήρωση τῶν ὁποίων ἀφήνεται στήν ἐλεύθερη προαίρεση τοῦἀνθρώπου. Τά ἔργα αὐτά ὀνομάζονται εὐαγγελικές παραινέσεις (συμβουλές). Αὐτές εἶναι συνήθως τρεῖς· ἡ παρθενία, ἡ ἀκτημοσύνη καί ὁ μοναχικός βίος. Τά ἔργα αὐτά δέν δευσμεύουν ὅλους τούς πιστούς, ἀλλά μόνον ὀλίγους, αὐτούς πού θέλουν ἐλεύθερα νά τά ἀναλάβουν. Οἱ εὐαγγελικές παραινέσεις δέν εἶναι καθ’ ἑαυτές ἀξιόμισθες. Εἶναι μέν ἔργα ἐπαινετά, ὄχι ὅμως καί ἀξιόμισθα. ῾Η ἀξίωση, λόγου χάρη, ὅτι τό νά μένει κανείς ἄγαμος   καί   νά   νηστεύει   κάνει   κάτι   ἀξιόμισθο   ἐνώπιον   τοῦ   Θεοῦ   εἶναι ἐπικίνδυνη, γιατί ὑποτιμᾶ τόν γάμο σάν κάτι ἀκάθαρτο καί διακρίνει τίς τροφές σέ κατακριτέες καί μή, κάτι πού ἀντιβαίνει στό γενικότερο πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου.  ᾿Εντούτοις, ἄν οἱ εὐαγγελικές παραινέσεις  δέν εἶναι ἀξιόμισθες, εἶναι ὡστόσο μέσα ἀξιόλογα νά πράττει κανείς εὐχερέστερα τήν ἀρετή καί νά διακονεῖ ἀπερίσπαστα τόν Κύριο. Εκ τοῦ λόγου τούτου εἶναι προτιμητέες καί γιά ὁρισμένους   ἀνθρώπους  καί σέ ὁρισμένες  περιπτώσεις, ἀναγκαῖες καί ἐπιβαλλόμενες. ῞Οτι οἱ παραινέσεις δέν εἶναι ὑποχρεωτικές γιά ὅλους, δηλώνουν τά λόγια τοῦ Κυρίου πρός τόν πλούσιο νεανίσκο· «Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί δός πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ, καί δεῦρο ἀκολούθει μοι», ὅπου ἡ τέλεια ἀκτημοσύνη καί ἡ ἀποστολική μαθητεία ἀφήνονται στήν προαίρεση τοῦ νεανίσκου, ὅπως καί τό παράδειγμα τοῦ Ζακχαίου, ὁ ὁποῖος ἔγινε δεκτός ἀπό τόν Κύριο ὡς υἱός ᾿Αβραάμ μέ τήν προαιρετική προσφορά τοῦ μισοῦ μέρους τῆς περιουσίας του . ῞Οτι ὅμως οἱ περιπτώσεις τῶν ᾿Αποστόλων καί ἄλλων ἀσκητῶν καί ἁγίων, οἱ ὁποῖοι, ἐγκαταλείψαντες  τά πάντα ἀφιερώθηκαν ὁλόψυχα στή  διακονία  τοῦ  Κυρίου, εἶναι κάτι ἐντελῶς διαφορετικό ἀπό τή συμπεριφορά τοῦ νεανίσκου τοῦ μή δυναμένου ν’ ἀποκολληθεῖ ἀπό τά ὑπάρχοντά του, εἶναι φανερόν.

᾿Ενδεικτικές  ἐπίσης  εἶναι  καί  οἱ  παραινέσεις  τοῦ᾿Απ.  Παύλου·  «Λέγω  δέ τοῖς ἀγάμοις  καί  ταῖς  χήραις  καλόν  αὐτοῖς,  ἐάν  μένωσιν  ὡς  κἀγώ». ᾿Εδῶ  ὁ ᾿Απόστολος προτείνει ἁπλῶς τήν ἀγαμία σάν κάτι πού διευκολύνει τήν ἀπερίσπαστη διακονία τοῦ Εὐαγγελίου, δεδομένου μάλιστα ὅτι ὁ «γαμήσας μεριμνᾷ τά τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσει τῇ γυναικί» . ᾿Από τήν ἄλλη ὁ αὐτός ᾿Απόστολος  τοποθετεῖ  τήν  ἀγαμία  πιό  πάνω  ἀπό  τόν  γάμο·  «῾Ο  ἐκγαμίζων καλῶς ποιεῖ, ὁ δέ μή ἐκγαμίζων κρεῖττον ποιεῖ».  Τότε μόνον εἶναι προτιμότερος ὁ γάμος ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἀντέχει τήν πύρωση τῆς σάρκας·

«Κρεῖσσον γάρ ἐστι γαμῆσαι ἤ πυροῦσθαι» . ῾Υπάρχει βέβαια καί ἡ ἀντίληψη, ὅτι ἡ διάκριση τῶν ἁπλῶν καθηκόντων ἀπό τίς εὐαγγελικές παραινέσεις δέν εἶναι σωστή, ἕνεκα τῶν ἐκτάκτων δώρων καί δυνάμεων μέ τίς ὁποῖες εἶναι ἐφοδιασμένοι οἱ ἀναλαμβάνοντες τίς εὐαγγελικές συμβουλές, οἱ ὁποῖες εἶναι σ’ αὐτή τήν περίπτωση ἁπλά καθήκοντα γιά τούς δυναμένους. ῾Η ἄποψη ὅμως αὐτή δέν εἶναι σωστή. Τά μεγάλα ἀπό τό Θεό δῶρα δέν ἀρκοῦν πάντοτε γιά τήν ἀνάληψη τῶν εὐαγγελικῶν παραινέσεων, ἀλλ’ ἀπαιτεῖται παράλληλα καί ἡ ἐλεύθερη θέληση τοῦ ἀνθρώπου, πράγμα πού δέν συμβαίνει πάντοτε, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἱστορική πείρα. ῾Υπάρχουν δηλαδή ἄνθρωποι, πού ἄν καί ἔλαβαν ἔκτακτα χαρίσματα ἀπό τό Θεό, ὅμως δέν ἀνέλαβαν τίς εὐαγγελικές παραινέσεις, πολλές δέ φορές περιῆλθαν στήν ἠθική κατάπτωση καί τή διαφθορά.

Τό πράγμα βέβαια διαφέρει, ἄν μελετηθεῖ ἀπό τήν ὑποκειμενική του πλευρά. ῞Οσο περισσότερο προχωρεῖ κανείς στό στάδιο τῆς ἠθικῆς τελειώσεως, τόσο περισσότερο συνειδητοποιεῖ τήν πνευματική του κατάσταση καί ἐκεῖνο πού οἱ πολλοί θεωροῦν ὡς ἔκτακτο ἔργο καί ὑψηλή ἀποστολή, αὐτός τό θεωρεῖ ὡς ἁπλό χρέος καί ἐπιταγή, ὡς καθῆκον τόὁποῖον ὀφείλει νά ἐπιτελέσει ὡς «ἀχρεῖος δοῦλος». Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει κατ’ ἀνάγκη καί τήν ἐξ ἀντικειμένου ἐξάλειψη τῆς διακρίσεως τῶν ἁπλῶν ἐντολῶν ἀπό τίς εὐαγγελικές παραινέσεις.

135. Τί φρονοῦν σχετικά οἱ Ρωμαιοκαθολικοί;

Φαίνεται μᾶλλον νά παραθεωροῦν τήν ἐξ ὑποκειμένου ἐκτίμηση τῶν ἐκτάκτων ἔργων. Τά ἔργα αὐτά κατ’ αὐτούς εἶναι ὑπέρτακτα , δηλαδή ξεφεύγουν ἀπό τόν κύκλο τῶν κοινῶν καθηκόντων τοῦ ἀνθρώπου καί ἔχουν περισσεύουσαν ἀξιομισθία,  ἡ  ὁποία  μπορεῖ  νά  διατεθεῖ  ὑπέρ  τῶν  ὑστερούντων  μελῶν  τῆς ᾿Εκκλησίας. Τά διδάγματα αὐτά εἶναι ἐπιλήψιμα καί ἐπικίνδυνα. ᾿Επιλήψιμα, διότι ἡ ἔννοια τῆς περισσεύουσας ἀξιομισθίας τῶν ὑπερτάκτων ἔργων προσκρούει  στήν  ἀξιομισθία  τοῦ  Κυρίου  διά  τῆς  ὁποίας  συγχωροῦνται  οἱ ἁμαρτίες  τοῦ  ἀνθρώπου,  καί  στή  χάρη τοῦ῾Αγίου  Πνεύματος  διά  τῆς ὁποίας τελοῦνται ὅλα τά ἀγαθά ἔργα. ᾿Επικίνδυνα δέ, γιατί προσκρούουν στήν εὐαγγελική ταπείνωση καί ὁδηγοῦν στό φαρισαϊσμό. Βέβαια ἡ διάκριση τῶν ὑπερτάκτων ἔργων γενικά  δέν εἶναι ἀντίθετη πρός τήν ἀντίστοιχη  ὀρθόδοξη θεώρηση, ὅπως τήν εἴδαμε πιό πάνω. ῾Η διαφορά ἀρχίζει ἀπό τό στοιχεῖο τῆς περισσεύουσας  ἀξιομισθίας  τῶν  ἔργων  τούτων,  ἐπί τῶν  ὁποίων  θά  στηθεῖ  ἡ διδασκαλία τῆς Ρωμαϊκῆς ᾿Εκκλησίας περί θησαυροῦ ἀξιομισθίας τῶν ἁγίων καί διανομῆς της στούς ἔχοντας ἀνάγκη πιστούς. Τά διδάγματα αὐτά εἶναι ἐντελῶς ἀσύστατα, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια.

136. Τί διδάσκουν περί ἔργων οἱ Διαμαρτυρόμενοι;

᾿Αφ’ ἑνός μέν δέν δέχονται τή διάκριση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ σέ ἐντολές καί συμβουλές,  καμία  δέ  ἀξία  δέν  ἀπονέμουν  στήν  ἀγαμία,  τίς  νηστεῖες,  τό μοναχικό βίο κ.τ.ὅ., ἀφ’ ἑτέρου δέ δέν ἀποδέχονται τήν πλήρη τέλεση τοῦ θείου νόμου, θεωροῦντες, ὅτι κάθε ἔργο ἀγαθό, αὐστηρά κρινόμενο, εἶναι ἀπόβλητο ἀπό τό Θεό καί ἀξιοκατάκριτο.

Εἶναι φανερό, ὅτι στά διδάγματα αὐτά ὁδηγοῦνται οἱ Διαμαρτυρόμενοι ἐπηρεαζόμενοι ἀπό τίς ἀνθρωπολογικές τους ἀντιλήψεις. ᾿Εφ’ ὅσον διά τῆς πτώσεως καταστράφηκε ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο καί νεκρώθηκε πνευματικά ἡ φύση του, ὁ πεσμένος στήν ἁμαρτία ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά πράξει τό ἀγαθό, πολύ δέ λιγότερο νά τελέσει τόν εὐαγγελικό νόμο. Κατ’ αὐτούς ἡ τέλεση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ εἶναι ἰδανικό ἀνέφικτο σέ κάθε ἄνθρωπο. Οἱ Διαμαρτυρόμενοι συγχέουν, ὡς φαίνεται, τό ἄπειρο θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ὄντως εἶναι ἀνέφικτο σέ κάθε κτιστή φύση, ἀπό τήν πρακτική ἐφαρμογή του ὑπό τή μορφή ἐντολῶν, πού εἶναι ἔστω καί δύσκολα ἐφικτή στόν ἄνθρωπο. Στό πεδίο τῆς χάριτος οἱ πιστοί, ἐπικουρούμενοι ἀπό τήν ἐνίσχυση τοῦ῾Αγίου Πνεύματος, μποροῦν νά πλησιάσουν τό ἠθικό ἰδεῶδες τοῦ Εὐαγγελίου, ἄλλοι περισσότερο καί ἄλλοι ὀλιγότερο, ἀνάλογα μέ τόν τύπο τοῦ καθενός, τίς δυνατότητες πού ἔχει καί τίς περιστάσεις τῆς ζωῆς.

῾Η πιό πάνω διδασκαλία τοῦ Προτεσταντισμοῦ δέν εἶναι σύμφωνη μέ τή διδασκαλία τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, ἡ ὁποία ἐπιτάσσει ἐμφαντικά τήν τέλεση τῶν θείων ἐντολῶν, ἀπό τήν ὁποία ἐξαρτᾶ τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. ῞Οπως δέ εἶναι παράλογο νά ζητεῖ κανείς ἀπό κάποιον νά κάνει τό ἀνέφικτο καί ἀκατόρθωτο, πολύ περισσότερο εἶναι ἀκατατανόητο πῶς ὁ ἅγιος καί δίκαιος Θεός μπορεῖ ν’ ἀπαιτεῖ  τήν  τέλεση  τοῦ  νόμου  του,  ἡ  ὁποία  εἶναι  ἀνέφικτη  στόν  ἄνθρωπο.

῎Επειτα εἶναι ἐντελῶς ἀκατανόητη ἡ τιμωρία τῶν ἁμαρτωλῶν γιά τίς ὅποιες παραβάσεις τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Διότι, οἱ θεῖες  ἐντολές ἤ εἶναι δυνατές  καί συνεπῶς ἀναγκαῖες, ἡ δέ παράβασή τους συνεπάγεται τιμωρία καί ποινές, ἤ εἶναι ἀνέφικτες, ὁπότε ἡ παράβασή τους δέν εἶναι ἐπικριτέα καί κολάσιμη.

137. Τί διδάσκει περί παραβάσεως τοῦ εὐαγγελικοῦ νόμου ἡ ὀρθόδοξη ᾿Εκκλησία;

Περί τοῦ θέματος αὐτοῦ κάναμε λόγο καί στά προηγούμενα. Στήν ὀρθόδοξη θεολογία, συμφωνούσης καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς, τά ἁμαρτήματα τῶν Χριστιανῶν δέν εἶναι ὅλα ἴσα μεταξύ τους (αὐτό δίδασκαν στήν ἀρχαιότητα οἱ Στωϊκοί), ἀλλά διακρίνονται σέ μεγαλύτερα καί μικρότερα, σέ ἀκούσια καί ἐκ προθέσεως, σέ ἁμαρτήματα ἀπό ἀσθένεια καί διαστροφή, σ’ αὐτά πού ἀποδιώκουν τήν χάρη καί σ’ ἐκεῖνα πού μποροῦν νά συνυπάρχουν μαζί της, μέ μιά λέξη σέ θανάσιμα καί συγγνωστά. Θανάσιμα εἶναι τά μεγάλα καί σοβαρά ἐκεῖνα ἁμαρτήματα, τά ὁποῖα ἀποχωρίζουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Θεό, διώχνουν τή χάρη τοῦ῾Αγίου Πνεύματος καί παγώνουν στίς ψυχές τήν ἀγάπη πρός τό Θεό καί τόν πλησίον. ῾Ως τέτοια ἁμαρτήματα φέρονται ἑπτά: ὑπερηφάνεια, πλεονεξία,  πορνεία,  φθόνος, γαστριμαργία (κοιλιοδουλία), μνησικακία καί ἡ ἀκηδία (πνευματική χαύνωση καί ἀδιαφορία). Τά ἁμαρτήματα αὐτά συγχωροῦνται ἀπό τό Θεό, κατόπιν εἰλικρινοῦς μετάνοιας.

Παράλληλα μέ αὐτά ὑπάρχει ἡ μεγάλη ἁμαρτία κατά τοῦ῾Αγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία δέν μπορεῖ νά συγχωρηθεῖ οὔτε ἐδῶ οὔτε στήν ἄλλη ζωή. Τό ἁμάρτημα αὐτό δέν συγχωρεῖται γιατί συνειδητά ἀποπτύει τή γνώση, τήν ἀλήθεια καί τήν ἀναγεννητική δύναμη τοῦ παναγίου Πνεύματος, προέρχεται δέ ἀπό πωρωμένη ψυχή καί ἐμφανῶς ἀποκλείει τή μετάνοια. Τέλος ὑπάρχουν καί τά κραυγαλέα ἁμαρτήματα τά ὁποῖα προκαλοῦν ἄμεσα τή θεία δίκη, ὅπως ἡ διαστροφή καί ἡ κακία τῶν Σοδομιτῶν, ἡ καταδυνάστευση τῶν χηρῶν καί τῶν ὀρφανῶν κ.λπ..

Συγγνωστά δέ εἶναι τά ἐλαφρότερα ἁμαρτήματα, ἀπό τά ὁποῖα κανένας δέν ἐξαιρεῖται. Αὐτά, ἄν καί ὑπόλογα καί κολάσιμα πρό τοῦ θείου κριτηρίου, ὅμως δέν ἀποδιώκουν τήν χάρη τοῦ Θεοῦ οὔτε καί ἐπιφέρουν τόν αἰώνιο θάνατο. ῾Η ὀρθόδοξη πίστη ὡς συγγνωστή ἁμαρτία καλεῖ «ἐκείνην τήν ὁποίαν οὐδένας ἄνθρωπος ἠμπορεῖ νά φύγῃ ἔξω ἀπό τόν Χριστόν καί τήν Παρθένον Μαρίαν· μά δέν  μᾶς  στερεύει  ἀπό  τήν  χάριν  τοῦ  Θεοῦ,  μήτε  μᾶς  καθυποβάλλει  εἰς  τόν αἰώνιον  θάνατον». Τά  ἁμαρτήματα  ὅμως  αὐτά,  ἔστω  καίἐλαφρά,  δέν πρέπει νά μένουν ἀδιόρθωτα, ἀλλά νά ἐπανορθώνονται μέ τή μετάνοια, γιατί ἄν παραμείνουν ἐπί πολύ στήν ψυχή, μπορεῖ νά ὁδηγήσουν σέ θανάσιμα ἁμαρτήματα καί στόν πνευματικό θάνατο.

138. Τί διδάσκουν σχετικά οἱ Διαμαρτυρόμενοι;

Δέν συμφωνοῦν μέ τήν ὀρθόδοξη καί τή ρωμαιοκαθολική ἀντίληψη. Καί ἐδῶ ἡ διδασκαλία τους προσδιορίζεται ἀπό τίς περί πτώσεως καί δικαιώσεως ἰδιαίτερες ἀντιλήψεις   τους. ᾿Αφοῦ   κατά   τή   βασική   προτεσταντική   ἀρχή   ὁ   φυσικός ἄνθρωπος εἶναι ἠθικά νεκρός (καταστροφή διά τῆς πτώσεως τοῦ «κατ’ εἰκόνα»), μή μπορώντας νά συμπράξει στό ἔργο τῆς σωτηρίας του, ἡ δέ προπατορική ἁμαρτία καί σ’ αὐτόν ἀκόμη τόν ἀναγεννημένο κυριαρχεῖ σ’ ὅλες τίς δυνάμεις του καί εἶναι ἡ πηγή ὅλων τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων, εἶναι φυσικό ὅλα τά ἁμαρτήματα, νά εἶναι φύσει θανάσιμα,ὡς προερχόμενα ἀπό τή μόνη πηγή τῆς διαφθορᾶς, τόν παλαιό᾿Αδάμ.

Βεβαίως στό προτεσταντικό δόγμα ὑπάρχει ἡ διάκριση μεταξύ θανάσιμων καί συγγνωστῶν  ἁμαρτημάτων,  ὅμως  ἡ  διάκριση  αὐτή  δέν  γίνεται  μέ  βάση  τήν οὐσία τῆς ἁμαρτωλῆς πράξεως, ἀλλά ἀπό τή διαφορά τῶν ἁμαρτανόντων προσώπων. Κριτήριο σέ κάθε περίπτωση εἶναι ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων. ῎Ετσι συγγνωστά ἁμαρτήματα εἶναι αὐτά πού προέρχονται ἀπό ἀνθρώπινη ἀσθένεια καί μποροῦν νά συνυπάρχουν μέ τήν πίστη, ἐνῶ θανάσιμα εἶναι τά βαριά ἁμαρτήματα, τά ὁποῖα ἀποδιώκουν τήν πίστη. Μόνο κατά τούς ἀκραίους Καλβινιστές, αὐτοί πού εἶναι προορισμένοι ἀπό τό Θεό γιά τήν αἰώνια ζωή δέν μποροῦν   ν’   ἁμαρτήσουν   θανάσιμα   ἀλλά   μόνο   συγγνωστά.   ῾Ο   Θεός  δέν ἐπιτρέπει σ’ αὐτούς, ὡς ἐκλεκτούς, νά πράξουν θανάσιμο ἁμάρτημα καί ἔτσι νά χάσουν τό χάρισμα τῆς υἱοθεσίας καί τήν κατάσταση τῆς δικαιώσεως.

῾Η ἄρση ὅμως πάσης οὐσιαστικῆς διαφοροποιήσεως τῶν ἁμαρτημάτων εἶναι πολύ ἐπικίνδυνη, γιατί ἀμβλύνει τό συναίσθημα τῆς ἐνοχῆς καί καταστρέφει κάθε κριτήριο ἠθικοῦ καταλογισμοῦ στόν ἄνθρωπο καί ἀφανίζει τή φρικίαση τῆς ψυχῆς μπροστά στά μεγάλα ἠθικά κακουργήματα. Παράλληλα προσκρούει καί στή μαρτυρία τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. ῞Οπως καί στά προηγούμενα εἴπαμε, ἡ Γραφή διακρίνει «ἁμαρτίαν πρός θάνατον» καί «ἁμαρτίαν οὐ πρός θάνατον». ῾Ομιλεῖ περί «κάρφους» (δηλ. μικρῆς ἁμαρτίας) καί περί «δοκοῦ» (μεγάλης ἁμαρτίας)  Διδάσκει ὅτι ὅλοι ἁμαρτάνουμε καί αὐτοί οἱ δίκαιοι, ἐννοώντας φυσικά τά ἐλαφρά ἁμαρτήματα. Διακρίνει ἔργα δικαίων, πού εἶναι ἀσυμβίβαστα μέ τήν ἁγιότητα τοῦ ναοῦ τοῦ Θεοῦ, καί ἔργα χριστιανῶν, πού φθείρουν τόν ναό τοῦ Θεοῦ, μέ συνέπεια αὐτοί νά χάσουν τήν αἰώνια ζωή.

᾿Από τήν ἄλλη, ἡ ἀντίληψη ὅτι ἄλλα τῶν ἁμαρτημάτων συγχωροῦνται καί ἄλλα ὄχι, δέν ὁδηγεῖ πουθενά. ᾿Αφοῦ στόν ἄνθρωπο παραμένει ὁ παλαιός ᾿Αδάμ, τόν ὁποῖο δέν ἐθανάτωσε ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου, τά δέ ἁμαρτήματα εἶναι ἀδιακρίτως ἴσα καί  θανάσιμα, δέν ἔχει  νόημα νά  λέμε ὅτι μερικά ἁμαρτήματα συγχωροῦνται καί ἄλλα  ὄχι.Τό φυσικό  πόρισμα τῶν προτεσταντικῶν ἀντιλήψεων  εἶναι  ὅτι  ὅλα  τά  ἁμαρτήματα  συγχωροῦνται,  ἐκτός  ἀπό  τήν ἀπιστία.

Τήν ἀντίληψη αὐτή πού σαφῶς ὁδηγεῖ στόν ἀντινομισμό (νά παραβαίνει κανείς ἀδεῶς τό νόμο χωρίς συνέπεια) διατυπώνουν ἐπιφανεῖς ἀρχηγέτες τοῦ Προτεσταντισμοῦ. ῎Ετσι ὁ Μελάγχθων ἔγραφε· «῞Ο,τι καί ἄν πράττεις... καί ἄν ἁμαρτάνεις, νά θυμᾶσαι τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ... ὅτι δέν ἔχεις κανένα κριτή στόν οὐρανό, ἀλλά πατέρα πού σέ ἀγαπᾶ ἐγκάρδια, ὅπως οἱ γονεῖς ἀγαποῦν τά τέκνα τους».

῾Ο δέ Λούθηρος σέ μία ἐπιστολή του πρός τόν Μελάγχθονα ἔγραφε τά ἑξῆς ἐκκεντρικά· «῾Αμάρτανε ἰσχυρότερα, ἀλλά νά μένεις ἰσχυρότερα στήν πίστη, καί νά χαίρεις ἐν Χριστῷ πού εἶναι ὁ νικητής τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καί τοῦ κόσμου. Πρέπει νά ἁμαρτάνουμε, ἐφ’ ὅσον εἴμαστε ἐδῶ, ἀρκεῖ νά γνωρίζουμε τόν ἀμνό τοῦ Θεοῦ τόν αἴροντα τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, ἀπό τόν ὁποῖο δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀποσπάσει ἡ ἁμαρτία, ἔστω κι ἄν χίλιες φορές τήν ἡμέρα πορνεύουμε ἤ φονεύουμε»  .

 Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή του υλικού του ιστοχώρου αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,
με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

©ΑΛΑΒΑΣΤΡΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: