Αʹ Παῦλος καὶ Τιμόθεος, δοῦλοι Ἰησοῦ Χριστοῦ, πᾶσι τοῖς ἁγίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ

Ιωάννης Χρυσόστομος
Πρός  Φιλιπησίους Επιστολήν
Τόμος 62

Αʹ Παῦλος καὶ Τιμόθεος, δοῦλοι Ἰησοῦ Χριστοῦ, πᾶσι τοῖς ἁγίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τοῖς οὖσιν ἐν Φιλίπποις, συνεπισκόποις καὶ διακόνοις, χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ Πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

αʹ.  Ἐνταῦθα   ἅτε  πρὸς  ὁμοτίμους   ἐπιστέλλων,   οὐ  τίθησιν   αὑτοῦ   τὸ  τῆς διδασκαλίας ἀξίωμα, ἀλλ' ἕτερον καὶ αὐτὸ μέγα. Ποῖον δὴ τοῦτο; ∆οῦλον ἑαυτόν φησι, καὶ οὐκ ἀπόστολον. Μέγα γὰρ ὄντως καὶ τοῦτο ἀξίωμα καὶ τὸ κεφάλαιον  τῶν ἀγαθῶν, δοῦλον  εἶναι  Χρι  στοῦ, καὶ μὴ ἁπλῶς  λέγεσθαι. Ὁ τοῦ Χριστοῦ δοῦλος, οὗτος ὄντως ἐλεύθερός ἐστι τῇ ἁμαρτίᾳ, καὶ γνήσιος ὢν δοῦλος, οὐδενὸς ἄλλου καταδέξεται δοῦλος γενέσθαι· ἐπεὶ οὐδ' ἂν οὕτω γένοιτο τοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ἀλλ' ἐξ ἡμισείας. Καὶ Ῥωμαίοις  μὲν πάλιν  ἐπιστέλλων  λέγει· Παῦλος δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ· Κορινθίοις δὲ καὶ Τιμοθέῳ ἐπιστέλλων,  ἀπόστολον ἑαυτὸν καλεῖ. Τίνος οὖν ἕνεκεν τοῦτο ποιεῖ; Οὐχ ὅτι  Τιμοθέου αὐτοὶ κρείττους· ἄπαγε· ἀλλὰ μᾶλλον ὅτι αὐτοὺς τιμᾷ καὶ θεραπεύει μάλιστα πάντων, οἷς ἐπέστελλε· καὶ γὰρ καὶ πολλὴν αὐτοῖς ἀρετὴν μαρτυρεῖ.


Ἄλλως δὲ, ἐκεῖ μὲν οὖν ἔμελλε πολλὰ διατάττεσθαι, διὰ τοῦτο ἀνέλαβε τὸ τοῦ ἀποστόλου ἀξίωμα· ἐνταῦθα δὲ ἐπιτάττει μὲν αὐτοῖς οὐδὲν, πλὴν ὅσα καὶ ἀφ' ἑαυτῶν συνεώρων. Τοῖς ἁγίοις ἐν  Χριστῷ Ἰησοῦ  τοῖς  οὖσιν  ἐν  Φιλίπποις.  Ἐπειδὴ  εἰκὸς  ἦν  καὶ  Ἰουδαίους  ἁγίους ἑαυτοὺς καλεῖν  ἀπὸ τοῦ πρώτου χρησμοῦ, ἡνίκα ἐλέγοντο  λαὸς ἅγιος, περιούσιος, διὰ τοῦτο προσέθηκε, Τοῖς ἁγίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὗτοι γὰρ μόνοι ἅγιοι, ἐκεῖνοι δὲ λοιπὸν βέβηλοι. Συνεπισκόποις καὶ διακόνοις. Τί τοῦτο; μιᾶς πόλεως  πολλοὶ  ἐπίσκοποι ἦσαν; Οὐδαμῶς· ἀλλὰ  τοὺς  πρεσβυτέρους οὕτως  ἐκάλεσε. Τότε γὰρ τέως  ἐκοινώνουν  τοῖς ὀνόμασι, καὶ διάκονος ὁ ἐπίσκοπος ἐλέγετο. ∆ιὰ τοῦτο γράφων  καὶ Τιμοθέῳ ἔλεγε· Τὴν διακονίαν  σου πληροφόρησον· ἐπισκόπῳ ὄντι. Ὅτι γὰρ ἐπίσκοπος ἦν, φησὶ πρὸς αὐτὸν, Χεῖρας ταχέως μηδενὶ ἐπιτίθει· καὶ πάλιν· Ὃ ἐδόθη σοι μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου· οὐκ ἂν δὲ πρεσβύτεροι ἐπίσκοπον ἐχειροτόνησαν. Καὶ πάλιν  πρὸς Τίτον γράφων  φησί·  Τούτου  χάριν  κατέλιπόν   σε ἐν  Κρήτῃ, ἵνα  καταστήσῃς  κατὰ  πόλιν πρεσβυτέρους, ὡς ἐγώ σοι διεταξάμην·  εἴ τις ἀνέγκλητος,  μιᾶς γυναικὸς  ἀνήρ· ἃ περὶ τοῦ  ἐπισκόπου  φησί.  Καὶ εἰπὼν   ταῦτα,  εὐθέως  ἐπήγαγε·  ∆εῖ  γὰρ  τὸν  ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον  εἶναι, ὡς Θεοῦ οἰκονόμον, μὴ αὐθάδη. Ὅπερ οὖν ἔφην, καὶ οἱ πρεσβύτεροι τὸ   παλαιὸν   ἐκαλοῦντο   ἐπίσκοποι   καὶ   διάκονοι   τοῦ   Χριστοῦ,  καὶ   οἱ   ἐπίσκοποι πρεσβύτεροι·   ὅθεν   καὶ   νῦν    πολλοὶ    συμπρεσβυτέρῳ   ἐπίσκοποι   γράφουσι,   καὶ συνδιακόνῳ.  Λοιπὸν δὲ τὸ ἰδιάζον  ἑκάστῳ ἀπονενέμηται  ὄνομα, ὁ ἐπίσκοπος, καὶ ὁ πρεσβύτερος. Συνεπισκόποις,  φησὶ,  καὶ  διακόνοις,  χάρις  ὑμῖν  καὶ  εἰρήνη  ἀπὸ  Θεοῦ Πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐνταῦθα ζητήσειεν ἄν τις εἰκότως· Τί δήποτε
οὐδαμοῦ τῷ κλήρῳ γράφων  ἀλλαχοῦ,  οὐκ ἐν Ῥώμῃ, οὐκ ἐν Κορίνθῳ, οὐκ ἐν Ἐφέσῳ, ἀλλὰ  κοινῇ  πᾶσι τοῖς ἁγίοις, ἢ τοῖς πιστοῖς, ἢ τοῖς ἠγαπημένοις,  ἐνταῦθα  τῷ κλήρῳ γράφει; Ὅτι αὐτοὶ καὶ ἀπέστειλαν, καὶ ἐκαρποφόρησαν, καὶ αὐτοὶ ἔπεμψαν πρὸς αὐτὸν τὸν Ἐπαφρόδιτον.  Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ μου, φησὶν, ἐπὶ πάσῃ τῇ μνείᾳ  ὑμῶν  πάντοτε. Εἶπεν ἀλλαχοῦ γράφων· Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις  ὑμῶν καὶ ὑπείκετε, ὅτι αὐτοὶ ἀγρυπνοῦσιν  ὑπὲρ τῶν  ψυχῶν  ὑμῶν,  ὡς λόγον  ἀποδώσοντες,  ἵνα  μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι, καὶ μὴ στενάζοντες. Εἰ τοίνυν τὸ στενάζειν, κακίας τῶν μαθητῶν, τὸ μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιεῖν, προκοπῆς. Τοῦτο οὖν ἐστιν, ὃ λέγει· Ὁσάκις ὑμῶν ἀναμνησθῶ, δοξάζω τὸν Θεόν. Τοῦτο δὲ ποιεῖ  ἐκ τοῦ πολλὰ  αὐτοῖς  συνειδέναι  ἀγαθά. Καὶ δοξάζω, φησὶ, καὶ δέομαι. Οὐ μὴν, ἐπειδὴ ἐπιδεδώκατε εἰς ἀρετὴν, παύομαι, ἀλλ' ἐπιμένω  δεόμενος ὑπὲρ ὑμῶν.  Εὐχαριστῶ, φησὶ, τῷ  Θεῷ ἐπὶ  πάσῃ τῇ μνείᾳ  ὑμῶν.  Πάντοτε, ἐν  πάσῃ δεήσει μου ὑπὲρ πάντων  ὑμῶν μετὰ χαρᾶς τὴν δέησιν ποιούμενος. Πάντοτε, οὐχ ὅταν εὔχωμαι  μόνον. Καλῶς δὲ προσέθηκε τὸ, Μετὰ χαρᾶς· ἔστι γὰρ καὶ μετὰ λύπης τοῦτο ποιῆσαι, ὡς ὅταν λέγῃ ἀλλαχοῦ· Ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως  καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν  δακρύων. Ἐπὶ τῇ κοινωνίᾳ  ὑμῶν, φησὶν, εἰς Εὐαγγέλιον ἀπὸ πρώτης ἡμέρας μέχρι τοῦ νῦν.

βʹ. Μέγα αὐτοῖς ἐνταῦθα μαρτυρεῖ, οὐχ ἁπλῶς, ἀλλὰ καὶ σφόδρα μέγα, καὶ ὅπερ ἄν τις ἐμαρτύρησεν ἀποστόλοις καὶ εὐαγγελισταῖς. Οὐκ ἐπειδὴ γὰρ πόλιν ἐνεχειρίσθητε μίαν, φησὶν, ἐκείνης φροντίζετε  μόνης, ἀλλὰ πάντα πράττετε, ὥστε μερισταὶ γενέσθαι τῶν ἐμῶν πόνων, πανταχοῦ παρόντες καὶ συμπράττοντες, καὶ συγκοινωνοῦντές μου τῷ κηρύγματι·   οὐχ  ἕνα   χρόνον,   οὐδὲ  δεύτερον,   οὐδὲ  τρίτον,   ἀλλὰ   πάντοτε   ἐξ  οὗ ἐπιστεύσατε μέχρι  τοῦ  νῦν,  ἀποστόλων  ἀνειλήφατε  προθυμίαν.  Ὅρα πῶς  οἱ μὲν  ἐν Ῥώμῃ ὄντες ἀπεστρέφοντο αὐτόν· ἄκουε γὰρ αὐτοῦ λέγοντος· Οἶδας τοῦτο, ὅτι ἀπεστράφησάν με πάντες  οἱ ἐν τῇ Ἀσίᾳ· καὶ πάλιν,  ∆ημᾶς με ἐγκατέλιπε·  καὶ, Ἐν τῇ πρώτῃ   μου  ἀπολογίᾳ,   φησὶν,   οὐδείς   μοι  συμπαρεγένετο·   οὗτοι   δὲ  καὶ  ἀπόντες ἐκοινώνουν  αὐτῷ τῶν  θλίψεων,  πέμποντές  τε ἄνδρας πρὸς αὐτὸν, καὶ κατὰ δύναμιν ὑπηρετούμενοι, καὶ οὐδὲν ὅλως ἐλλιμπάνοντες. Καὶ τοῦτο ποιεῖτε, οὐ νῦν μόνον, φησὶν, ἀλλ' ἀεὶ, παντὶ  τρόπῳ  συναντιλαμβανόμενοι. Ἄρα τὸ συναντιλαμβάνεσθαι  κοινωνία ἐστὶ  εἰς  τὸ  Εὐαγγέλιον.   Ὅταν  γὰρ  ἐκεῖνος   μὲν  κηρύττῃ,  σὺ  δὲ  θεραπεύῃς  τὸν κηρύττοντα,  κοινωνεῖς  αὐτῷ τῶν  στεφάνων.  Ἐπεὶ καὶ ἐν τοῖς ἔξωθεν  ἀγῶσιν  οὐ τοῦ ἀγωνιζομένου    μόνου   ἐστὶν   ὁ   στέφανος,   ἀλλὰ   καὶ   τοῦ   παιδοτρίβου,   καὶ   τοῦ θεραπεύοντος,  καὶ  πάντων  ἁπλῶς  τῶν  ἀσκούντων  τὸν  ἀθλητήν.  Οἱ γὰρ ῥωννύντες αὐτὸν καὶ ἀνακτώμενοι,  οὗτοι καὶ τῆς νίκης εἰκότως ἂν γένοιντο  μερισταί. Καὶ ἐν τοῖς πολέμοις δὲ οὐχ ὁ ἀριστεὺς μόνος, ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ θεραπεύοντες αὐτὸν εἰκότως ἂν μεταποιοῖντο  τῶν  τροπαίων,  καὶ τῆς δόξης μετέχοιεν,  ἅτε κοινωνήσαντες  αὐτῷ  τοῦ ἀγῶνος  τῇ θεραπείᾳ.  Οὐ γὰρ μικρὸν  δύναται  τὸ θεραπεύειν  ἁγίους,  ἀλλὰ  καὶ μέγα· κοινωνοὺς  γὰρ ἡμᾶς ποιεῖ τῶν ἐκείνοις  ἀποκειμένων  μισθῶν. Οἷον, ἔῤῥιψέ τις πολλὰ χρήματα διὰ τὸν Θεὸν, διαπαντὸς  ἀνάκειται  τῷ Θεῷ, ἀρετὴν ἀσκεῖ μεγάλην, καὶ μέχρι ῥημάτων, καὶ μέχρις ἐννοιῶν,  καὶ μέχρι πάντων  πολλὴν  ἀκρίβειαν φυλάττων·  ἔνεστι καὶ σοὶ καὶ μὴ τοσαύτην ἀκρίβειαν ἐπιδειξαμένῳ,  τῶν ἐπὶ τούτοις ἀποκειμένων  αὐτῷ μισθῶν κοινωνῆσαι.  Πῶς; Ἂν θεραπεύσῃς αὐτὸν καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ, ἂν παρακαλέσῃς καὶ διὰ τοῦ χορηγεῖν  τὰ ἀναγκαῖα,  καὶ διὰ τοῦ διακονεῖσθαι  πᾶσαν διακονίαν.  Ὁ γὰρ εὐκολωτέραν ποιῶν τὴν τραχεῖαν ὁδὸν ἐκείνῳ, σὺ ἔσῃ. Ὥστε εἰ θαυμάζετε τοὺς ἐν ταῖς ἐρήμοις,  τοὺς  τὸν  ἀγγελικὸν   ἀνῃρημένους  βίον,  τοὺς  ἐν  ταῖς  Ἐκκλησίαις  τὰ  αὐτὰ ἐκείνοις  κατορθοῦντας·  εἰ θαυμάζετε καὶ ἀλγεῖτε,  ὅτι σφόδρα αὐτῶν  ἀπολιμπάνεσθε, ἔνεστιν  ὑμῖν  ἑτέρως  αὐτοῖς  κοινωνῆσαι,  τῷ  διακονεῖν,  τῷ  θεραπεύειν.  Καὶ γὰρ καὶ τοῦτο  τῆς  τοῦ  Θεοῦ  φιλ   ανθρωπίας   ἐστὶ,  τὸ  τοὺς  ῥᾳθυμοτέρους  καὶ  τὸν ἀπεσκληκότα βίον καὶ τραχὺν καὶ ἀκριβῆ μὴ δυναμένους  ἀναδέξασθαι, καὶ τούτους δι' ἑτέρας  ὁδοῦ  πάλιν  εἰς  τὴν  αὐτὴν  τούτοις  τάξιν  ἄγειν.  Καὶ τοῦτό  φησιν  ὁ  Παῦλος κοινωνίαν. Κοινωνοῦσιν  ἡμῖν, φησὶν, ἐν τοῖς σαρκικοῖς, κοινωνοῦμεν  αὐτοῖς ἐν τοῖς πνευματικοῖς.  Εἰ γὰρ ὁ Θεὸς ἀντὶ  μικρῶν  καὶ μηδαμινῶν  βασιλείαν  χαρίζεται, καὶ οἱ δοῦλοι αὐτοῦ ἀντὶ μικρῶν καὶ αἰσθητῶν πνευματικὰ μεταδιδοῦσι· μᾶλλον δὲ καὶ ταῦτα κἀκεῖνα αὐτός ἐστιν ὁ διδοὺς διὰ τούτων. Οὐ δύνασαι νηστεῦσαι, οὐδὲ μονωθῆναι, οὐδὲ χαμευνῆσαι, οὐδὲ παννυχίσαι; Ἔνεστί σοι τούτων ἁπάντων μισθὸν λαβεῖν, ἂν ἑτέρως τὸ πρᾶγμα μεθοδεύσῃς, τὸν ἐν τούτοις κάμνοντα  θεραπεύων  καὶ ἀναπαύων  καὶ ἀλείφων συνεχῶς, καὶ τὸν ἀπὸ τούτων  ἐπικουφίζων  πόνον. Αὐτὸς ἕστηκε μαχόμενος, αὐτὸς καὶ τραύματα λαμβάνων· σὺ θεράπευε ἀπὸ τοῦ ἀγῶνος  ἐπανιόντα,  δέχου ὑπτίαις  χερσὶν, ἀπόψυχε  τὸν  ἱδρῶτα  ἀναπαύων,  παρακάλει,  παραμυθοῦ,  ἀνακτῶ  τὴν  πεπονηκυῖαν ψυχήν.  Ἂν  μετὰ τοσαύτης  προθυμίας  διακονῶμεν  τοῖς  ἁγίοις,  μερισταὶ τῶν  μισθῶν αὐτῶν  ἐσόμεθα. Τοῦτο καὶ ὁ Χριστός φησι· Ποιήσατε ὑμῖν φίλους  ἐκ τοῦ μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας, ἵνα δέξωνται  ὑμᾶς εἰς τὰς αἰωνίους  αὑτῶν σκηνάς. Ὁρᾷς πῶς οὗτοι κοινωνοὶ γεγόνασιν; Ἀπὸ πρώτης ἡμέρας, φησὶ, μέχρι τοῦ νῦν. ∆ιὰ τοῦτο χαίρω, φησίν. Ἐπὶ τῇ κοινωνίᾳ  ὑμῶν.  Καὶ χαίρω  οὐχ  ὑπὲρ τῶν  παρελθόντων  μόνον,  ἀλλὰ  καὶ  ὑπὲρ τῶν μελλόντων· ἀπὸ γὰρ τῶν  παρελθόντων   κἀκεῖνα  στοχάζομαι.  Πεποιθὼς  αὐτὸ  τοῦτο, φησὶν,  ὅτι  ὁ  ἐναρξάμενος  ἐν  ὑμῖν  ἔργον  ἀγαθὸν,  ἐπιτελέσει  ἄχρις  ἡμέρας  Ἰησοῦ Χριστοῦ.


γʹ. Ὅρα πῶς αὐτοὺς καὶ μετριάζειν διδάσκει. Ἐπειδὴ γὰρ μέγα αὐτοῖς ἐμαρτύρησε πρᾶγμα, ἵνα μή τι ἀνθρώπινον  πάθωσιν, εὐθέως παιδεύει αὐτοὺς ἐπὶ τὸν Χριστὸν καὶ τὰ παρελθόντα,   καὶ  τὰ  μέλλοντα   ἀνατιθέναι·   πῶς;  Οὐ  γὰρ  εἶπε,  Πεποιθὼς,  ὅτι  ὡς ἐνήρξασθε, καὶ τελέσετε, ἀλλὰ τί; Ὁ ἐναρξάμενος ἐν ὑμῖν ἔργον ἀγαθὸν ἐπιτελέσει· οὔτε ἀπεστέρησεν  αὐτοὺς  τοῦ  κατορθώματος·  εἶπε  γὰρ,  ὅτι  Τῇ  κοινωνίᾳ   ὑμῶν  χαίρω, δηλονότι,  ὡς αὐτῶν  κατορθούντων· οὔτε εἶπεν  αὐτῶν  εἶναι  τὰ κατορθώματα  μόνον, ἀλλὰ  προηγουμένως  τοῦ Θεοῦ· Θαῤῥῶ γὰρ, φησὶν, ὅτι ὁ ἐναρξάμενος  ἐν ὑμῖν  ἔργον ἀγαθὸν  ἐπιτελέσει  ἄχρις ἡμέρας Ἰησοῦ Χριστοῦ· τουτέστιν,  ὁ Θεός. Οὐ περὶ ὑμῶν  δὲ, φησὶ, μόνον,  ἀλλὰ  καὶ περὶ τῶν  ἐξ ὑμῶν  οὕτω  διάκειμαι.  Καὶ τοῦτο  γὰρ οὐ μικρὸν ἐγκώμιον,  τὸ τὸν Θεὸν ἔν τινι  ἐνεργεῖν.  Εἰ γὰρ μὴ προσωπολήπτης  ἐστὶν, ὥσπερ οὖν οὐδέ ἐστιν, ἀλλὰ  πρὸς τὴν  πρόθεσιν  ὁρῶν,  συνεφάπτεται  τῶν  κατορθωμάτων  ἡμῖν, δῆλον ὅτι τοῦ ἐπισπάσασθαι αὐτὸν ἡμεῖς αἴτιοι. Ὥστε οὐδὲ οὕτως ἀπεστέρησεν αὐτοὺς τῶν  ἐγκωμίων· ἐπεὶ  εἰ ἁπλῶς  ἐνήργει,  οὐδὲν  ἂν  ἐκώλυσε  καὶ Ἕλληνας  καὶ πάντας ἀνθρώπους ἐνεργεῖσθαι, εἰ ὡς ξύλα ἡμᾶς ἐκίνει καὶ λίθους, καὶ μὴ τὰ παρ' ἡμῶν ἐζήτει. Ὥστε τῷ  εἰπεῖν,  Ὁ Θεὸς ἐπιτελέσει,  καὶ τοῦτο  πάλιν  αὐτῶν  ἐγκώμιον  γίνεται,  τῶν ἐπισπασαμένων   τοῦ  Θεοῦ  τὴν   χάριν   συμπράττειν   αὐτοῖς   ἐν  τῷ   ὑπερβῆναι   τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν. Καὶ ἑτέρως δὲ  ἐγκώμιον, ὅτι τοιαῦτα τὰ κατορθώματα ὑμῶν ἐστιν,  ὥστε  μὴ  εἶναι  ἀνθρώπινα,  ἀλλὰ  τῆς  τοῦ  Θεοῦ δεῖσθαι  ῥοπῆς.  Εἰ δὲ  ὁ  Θεὸς ἐπιτελέσει,   οὐδὲ   πολὺς   ἔσται   κάματος,   ἀλλὰ   δεῖ   θαῤῥεῖν,   ὡς   εὐμαρῶς   πάντα διανυόντων, ἅτε ὑπ' ἐκείνου βοηθουμένων. Καθώς ἐστι δίκαιον ἐμὲ τοῦτο φρονεῖν ὑπὲρ ἁπάντων  ὑμῶν, διὰ τὸ ἔχειν  με ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμᾶς, ἔν τε τοῖς δεσμοῖς μου, καὶ ἐν τῇ ἀπολογίᾳ  μου, καὶ βεβαιώσει τοῦ Εὐαγγελίου, συγκοινωνούς  μου τῆς χάριτος πάντας ὑμᾶς ὄντας. Πολὺν τέως δείκνυσιν  ἐνταῦθα  αὐτοῦ τὸν πόθον, εἴ γε ἐν καρδίᾳ αὐτοὺς εἶχε, καὶ ἐν αὐτῷ τῷ δεσμωτηρίῳ δεδεμένος Φιλιππησίων ἐμέμνητο. Οὐ μικρὸν δὲ τῶν ἀνδρῶν τὸ ἐγκώμιον, τὸ μεμνῆσθαι ὑπὸ τοῦ ἁγίου τούτου· ἐπειδὴ μηδέ ἐστι προλήψεως ἡ τοῦ ἁγίου  τούτου  ἀγάπη, ἀλλὰ  κρίσεως καὶ λογισμῶν  ὀρθῶν.  Ὥστε τὸ ἀγαπᾶσθαι παρὰ Παύλου οὕτω σφοδρῶς, τεκμήριόν ἐστι τινὰ εἶναι μέγαν καὶ θαυμαστόν. Καὶ ἐν τῇ ἀπολογίᾳ, φησὶ, καὶ βεβαιώσει τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ τί θαυμαστὸν, εἰ ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ εἶχεν   αὐτούς;  Οὐδὲ  γὰρ  κατ'  ἐκεῖνον   τὸν  καιρὸν,  φησὶ,  καθ'  ὃν  εἰσῄειν  εἰς  τὸ δικαστήριον ἀπολογησόμενος, ἐξεπέσατέ μου τῆς μνήμης. Οὕτω γάρ ἐστι τυραννικὸν  ὁ ἔρως ὁ πνευματικὸς,  ὡς μηδενὶ  παραχωρεῖν  καιρῷ, ἀλλ' ἀεὶ τῆς ψυχῆς  ἔχεσθαι τοῦ φιλοῦντος,  καὶ μηδεμίαν θλῖψιν ἢ ὀδύνην συγχωρεῖν περιγενέσθαι τῆς ψυχῆς. Καθάπερ γὰρ ἐπὶ  τῆς  καμίνου  τῆς  Βαβυλωνίας,  τοσαύτης  αἰρομένης  φλογὸς,  δρόσος ἦν  τοῖς μακαρίοις  ἐκείνοις  παισίν· οὕτω  καὶ φιλία  τοῦ ἀγαπῶντος  καὶ ἀρέσκοντος Θεῷ τὴν ψυχὴν καταλαβοῦσα, πᾶσαν ἀποτινάσσει φλόγα, καὶ δρόσον ποιεῖ θαυμαστήν. Καὶ βεβαιώσει τοῦ Εὐαγγελίου, φησίν.  Ἄρα τὰ δεσμὰ βεβαίωσις  τοῦ Εὐαγγελίου  ἦν, ἄρα ἀπολογία. Καὶ πάνυ ὑγιῶς· ὅτι εἰ μὲν παρῃτήσατο τὰ δεσμὰ, ἔδοξεν ἂν εἶναι ἀπατεών· νῦν δὲ πάντα ὑπομένων,  καὶ δεσμὰ καὶ θλῖψιν,  δηλοῖ ὡς οὐκ ἀνθρωπίνης  τινὸς αἰτίας ἕνεκεν  ταῦτα  πάσχει,  ἀλλὰ  διὰ  τὸν  Θεὸν  τὸν  ἀνταποδιδόντα.   Οὐδεὶς  γὰρ  ἂν  καὶ ἀποθανεῖν εἵλετο καὶ τοσούτους κινδύνους ἀναδέξασθαι, οὐδεὶς ἂν καὶ βασιλεῖ τοιούτῳ κατεδέξατο  προσκροῦσαι, τῷ  Νέρωνι λέγω,  εἰ μὴ πρὸς ἕτερον  ἑώρα βασιλέα πολλῷ μείζονα. Ἄρα βεβαίωσις τοῦ Εὐαγγελίου ἦν τὰ δεσμά. Ὅρα πῶς ἐκ περιουσίας εἰς τὸ ἐναντίον  ἅπαντα περιέτρεψεν. Ὃ γὰρ ἐνόμιζον εἶναι ἀσθένειαν καὶ κατηγορίαν, τοῦτο βεβαίωσίν  φησι·  καὶ  εἰ  μὴ  τοῦτο  γέγονεν,  ἐν  ἀσθενείᾳ  ἦν.  Εἶτα δείκνυσιν  ὅτι  οὐ προλήψεως ἡ ἀγάπη, ἀλλὰ κρίσεως. ∆ιὰ τί; Ἔχω ὑμᾶς, φησὶν, ἐν τοῖς δεσμοῖς μου, καὶ ἐν τῇ  ἀπολογίᾳ  διὰ  τὸ  συγκοινωνοὺς   εἶναι  τῆς  χάριτος.  Τί  ἐστι  τοῦτο;  ἡ  χάρις  τοῦ Ἀποστόλου τοῦτο ἦν τὸ δεσμεῖσθαι, τὸ ἐλαύνεσθαι, τὸ μυρία πάσχειν δεινά; Ναί· Ἀρκεῖ γάρ σοι, φησὶν, ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς  μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται.  ∆ιὸ εὐδοκῶ, φησὶν,  ἐν  ἀσθενείαις,  ἐν  ὕβρεσιν. Ἐπεὶ οὖν  ὁρῶν  ὑμᾶς  διὰ  τῶν  ἔργων  τὴν  ἀρετὴν ἐπιδεικνυμένους,  καὶ τῆς χάριτος ταύτης ὄντας κοινωνοὺς, καὶ μετὰ προθυμίας, εἰκότως ταῦτα στοχάζομαι. Ὁ γὰρ πεῖραν ὑμῶν εἰληφὼς, καὶ μάλιστα πάντων ὑμᾶς εἰδὼς, καὶ τὰ ὑμέτερα  κατορθώματα,  ὅτι  καὶ  τοσοῦτον  ἡμῶν  ἀφεστη   κότες  βιάζεσθε  μὴ ἀπολειφθῆναι ἡμῶν  ἐν  ταῖς  θλίψεσιν,  ἀλλὰ  τῶν  ὑπὲρ  τοῦ  Εὐαγγελίου  πειρασμῶν κοινωνῆσαι, καὶ μηδὲν ἔλαττον  ἐμοῦ ἔχειν τοῦ εἰς τοὺς ἀγῶνας  ἐμβεβηκότος, αὐτοὶ οἱ πόῤῥωθεν  ὄντες, δίκαιός εἰμι ταῦτα μαρτυρεῖν. ∆ιὰ τί δὲ οὐκ εἶπε, Κοινωνοὺς, ἀλλὰ, Συγκοινωνούς;  Καὶ αὐτὸς ἐγὼ, φησὶν, ἑτέρῳ κοινωνῶ,  ἵνα γένωμαι  συγκοινωνὸς  τοῦ Εὐαγγελίου· τουτέστιν, ἵνα κοινωνήσω τῶν ἀποκειμένων  ἀγαθῶν τῷ Εὐαγγελίῳ. Καὶ τὸ δὴ θαυμαστὸν, τὸ πάντας αὐτοὺς οὕτω διακεῖσθαι ὥστε συγκοινωνοὺς  Παύλου ἀκούειν· Συγκοινωνούς  μου γὰρ, φησὶ, τῆς  χάριτος  πάντας  ὑμᾶς  ὄντας.  Ἀπὸ τῶν  προοιμίων τοίνυν  τούτων  πέποιθα, ὅτι τοιοῦτοι  ἔσεσθε μέχρι τέλους. Οὐ γὰρ ἔνι οὕτω λαμπρὰν ἀρχὴν   σβεσθῆναι  καὶ  λῆξαι,  ἀλλὰ   μεγάλα   δείκνυσι   τὰ  τέλη.  δʹ.  Ἐπεὶ  οὖν  ἔστι κοινωνῆσαι καὶ ἑτέρως χάριτος, καὶ πειρασμῶν καὶ θλίψεων,  κοινωνῶμεν, παρακαλῶ, καὶ ἡμεῖς. Πόσοι τῶν ἐνταῦθα ἑστώτων, μᾶλλον  δὲ πάντες, ἐβούλεσθε κοινωνῆσαι  τῷ Παύλῳ τῶν ἀποκειμένων  ἀγαθῶν! Ἔνεστιν, εἰ βούλεσθε τοῖς τὴν διακονίαν ἀναδεδεγμένοις  τὴν  ἐκείνου,  τοῖς  πάσχουσί τι  δεινὸν  διὰ  τὸν  Χριστὸν συμμαχῆσαι, βοηθῆσαι. Εἶδες ἐν πειρασμῷ τὸν ἀδελφόν; ὄρεξον χεῖρα. Εἶδες τὸν διδάσκαλον ἀγωνιζόμενον;   παράστηθι.  Ἀλλ'  οὐδεὶς  κατὰ  Παῦλόν  ἐστι, φησίν.  Εὐθέως  ἀπόνοια, εὐθέως κρίνουσιν. Οὐδεὶς κατὰ Παῦλόν ἐστι, κἀγὼ ὁμολογῶ· ἀλλ' Ὁ δεχόμενος, φησὶ, προφήτην  εἰς ὄνομα προφήτου, μισθὸν προφήτου  λήψεται.  Μὴ γὰρ ἐκεῖνοι  διὰ τοῦτο ἐθαυμάζοντο, ἐπειδὴ Παύλῳ συνέπραττον; Οὐ διὰ τοῦτο, ἀλλ' ἐπειδὴ ἀναδεξαμένῳ  τὸ κήρυγμα.  Παῦλος διὰ  τοῦτο  τίμιος  ἦν,  ἐπειδὴ  ταῦτα  ἔπασχε διὰ  τὸν  Χριστόν. Κατὰ Παῦλον μὲν  οὐδείς  ἐστι. Τί λέγω  κατὰ  Παῦλον; Ἀλλὰ  οὐδὲ κατὰ  μικρὸν  ἐγγὺς  τοῦ μακαρίου ἐκείνου· τὸ δὲ κήρυγμα τὸ αὐτό ἐστιν, ὅπερ καὶ τότε. Οὐκ ἐν δεσμοῖς δὲ ὄντι μόνον ἐκοινώνουν  αὐτῷ, ἀλλὰ καὶ ἐξ ἀρχῆς· ἄκουε γὰρ αὐτοῦ λέγοντος· Οἴδατε δὲ καὶ ὑμεῖς, Φιλιππήσιοι, ὅτι ἐν ἀρχῇ τοῦ Εὐαγγελίου οὐδεμία μοι Ἐκκλησία ἐκοινώνησεν  εἰς λόγον  δόσεως καὶ λήψεως,  εἰ μὴ ὑμεῖς μόνοι. Καὶ χωρὶς  πειρασμῶν δὲ ἔχει πολὺν  ὁ διδάσκαλος πόνον, ἀγρυπνίαν,  κόπον τὸν ἐν λόγῳ, διδασκαλίαν, μέμψεις, κατηγορίας, αἰτίας,  βασκανίας.  Μικρὰ  ταῦτα,  τὸ  μυρίων  ἀνέχεσθαι  στομάτων,  ἐξὸν  τὰ  αὐτοῦ μεριμνᾷν; Οἴμοι, τί πάθω; ἐν μέσῳ δυοῖν ἐναπείλημμαι  πραγμάτων  ἀπορῶν· βούλομαι μὲν γὰρ καὶ προτρέψαι ὑμᾶς, καὶ παρακαλέσαι πρὸς τὴν συμμαχίαν καὶ τὴν ἀντίληψιν τῶν ἁγίων  τοῦ Θεοῦ· δέδοικα δὲ μὴ ἕτερόν τις ὑποπτεύσῃ, ὅτι οὐχ ὑμῶν ἕνεκεν, ἀλλ' ἐκείνων  ταῦτα λέγω. Ἴστε δὲ, ὅτι οὐκ ἐκείνων  ἕνεκεν ταῦτα λέγω, ἀλλ' ὑμῶν αὐτῶν. Καὶ εἰ βούλεσθε προσέχειν, δι' αὐτῶν  τῶν λόγων  ὑμᾶς πείθω· οὐκ ἔστιν ἴσον ὑμῖν τὸ κέρδος, κἀκείνοις. Ὑμεῖς μὲν γὰρ ἐὰν δῶτε, ταῦτα δώσετε, ὧν καὶ μικρὸν ὕστερον καὶ ἑκόντες καὶ ἄκοντες ἀποστήσεσθε, καὶ παραχωρήσετε ἑτέροις· ἃ δὲ λαμβάνεις,  πολλῷ μεγάλα ἐστὶ καὶ μείζονα. Ἢ οὐχ οὕτω διάκεισθε, ὅτι διδόντες λήψεσθε; Εἰ γὰρ μὴ οὕτω διάκεισθε, οὐδὲ δοῦναι  ὑμᾶς βούλομαι· οὕτως  οὐ τὸν ὑπὲρ ἐκεί  νων  ποιοῦμαι λόγον  Εἰ μή τις οὕτω πρότερον ἑαυτὸν διέθηκεν,  ὡς λαμβάνων  μᾶλλον  ἢ διδοὺς, ὡς κερδαίνων μυρία, ὡς εὐεργετούμενος ἢ εὐεργετῶν, μὴ διδότω· εἰ ὡς χάριν παρέχων τῷ λαμβάνοντι,  μὴ διδότω.  Οὐ γὰρ τοῦτό  μοι περισπούδαστον  τοσοῦτον  τραφῆναι  τοὺς ἁγίους· κἂν γὰρ σὺ μὴ δῷς, ἕτερος δώσει. Ὥστε ὃ βούλομαι, τοῦτό  ἐστιν, ὑμᾶς τῶν ὑμετέρων ἁμαρτημάτων  παραμυθίαν ἔχειν· ὁ δὲ μὴ οὕτω διδοὺς, οὐχ ἕξει παραμυθίαν. Οὐ γὰρ τὸ δοῦναι, τοῦτό ἐστιν ἐλεημοσύνην  ἐργάσασθαι, ἀλλὰ τὸ μετὰ προθυμίας, τὸ χαίροντα,  τὸ χάριν  εἰδότα τῷ λαμβάνοντι·  Μὴ ἐκ λύπης γὰρ, φησὶ, μηδὲ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός. Εἰ μή τις τοίνυν  οὕτω δίδωσι, μὴ διδότω· ζημία γὰρ τοῦτό ἐστιν, οὐκ ἐλεημοσύνη. Εἰ τοίνυν ἴστε, ὅτι ὑμεῖς κερδανεῖτε, οὐκ ἐκεῖνοι, ἴστε, ὅτι μεῖζον  ὑμῖν  τὸ κέρδος γίνεται.  Ἐκείνοις  μὲν γὰρ τὸ σῶμα τρέφεται,  ὑμῖν  δὲ ἡ ψυχὴ εὐδοκιμεῖ· ἐκείνοις οὐδὲν ἀφίεται τῶν ἁμαρτημάτων,  ὅταν λάβωσιν, ὑμῖν δὲ τὰ πολλὰ τῶν προσκρουμάτων ὑποτέμνεται. Κοινωνῶμεν τοίνυν αὐτοῖς τῶν ἄθλων, ἵνα καὶ τῶν ἐκείνοις κοινωνήσωμεν  μεγάλων ἐπάθλων. Βασιλέας υἱοποιοῦντές  τινες, οὐχ ἡγοῦνται διδόναι μᾶλλον, ἢ λαμβάνειν. Υἱοποίησαι σὺ τὸν Χριστὸν, καὶ ἕξεις πολλὴν ἀσφάλειαν. Βούλει καὶ Παύλῳ κοινωνῆσαι; τί λέγω Παύλῳ, ὅπου γε Χριστός ἐστιν ὁ λαμβάνων;

εʹ. Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ὑμῶν ἕνεκεν πάντα καὶ λέγω καὶ ποιῶ, οὐ τῆς ἑτέρων ἀναπαύσεως κηδόμενος·  εἴ  τίς  ἐστι  τῶν  προεστώτων  Ἐκκλησίας  ἐν  ἀφθονίᾳ  ζῶν,  καὶ  μηδενὸς δεόμενος, κἂν ἅγιος ᾖ, μὴ δῷς, ἀλλὰ προτίμησον ἐκείνου τὸν ἐν ἀδείᾳ ὄντα, κἂν μὴ οὕτως ᾖ θαυμαστός. Τί δήποτε; Ὅτι καὶ ὁ Χριστὸς οὕτω βούλεται, ὡς ὅταν λέγῃ· Ἐὰν ποιῇς δεῖπνον, ἢ ἄριστον, μὴ καλέσῃς τοὺς φίλους σου, μηδὲ τοὺς συγγενεῖς, ἀλλὰ τοὺς ἀναπήρους, τοὺς χωλοὺς, τοὺς τυφλοὺς, τοὺς μὴ δυναμένους ἀνταποδοῦναί  σοι. Οὐ γὰρ ἁπλῶς δεῖ τὰς τοιαύτας δεξιώσεις ποιεῖν, ἀλλὰ τοῖς πεινῶσιν, ἀλλὰ τοῖς διψῶσιν, ἀλλὰ τοῖς γυμνητεύουσιν,  ἀλλὰ  τοῖς ξένοις, ἀλλὰ  τοῖς ἀπὸ πλούτου  πτωχεύσασιν.  Οὐ γὰρ εἶπεν ἁπλῶς, Ἐτράφην, ἀλλ', Ἐπείνων· Πεινῶντά με γὰρ, φησὶν, εἴδετε, καὶ ἐθρέψατε.
∆ιπλοῦν τὸ δικαίωμα· εἰ δὲ τὸν ἁπλῶς πεινῶντα  δεῖ τρέφειν, πολλῷ μᾶλλον, ὅταν καὶ ἅγιος ὁ πεινῶν  ᾖ. Ἂν τοίνυν  ἅγιος μὲν ᾖ, μὴ δέηται δὲ, μὴ δῷς· οὐ γὰρ κέρδος τοῦτο· οὐδὲ γὰρ ἐπέταξεν  ὁ Χριστὸς, μᾶλλον  δὲ οὐδὲ ἅγιος  ἐκεῖνος  ὁ ἐν  ἀφθονίᾳ  ὢν,  καὶ λαμβάνων.  Ὁρᾷς, ὅτι οὐκ αἰσχροκερδείας ἕνεκεν  ἡμῖν ταῦτα λέλεκται, ἀλλὰ τοῦ ὑμῖν λυσιτελοῦντος;  Θρέψον τὸν  πεινῶντα,  ἵνα  μὴ θρέψῃς  τὸ  τῆς  γεέννης  πῦρ· ἐκεῖνος ἐσθίων ἀπὸ τῶν σῶν, καὶ λείψανα  ἁγιάζει. Ἐννόησον πῶς ἔτρεφε τὸν Ἠλίαν ἡ χήρα· οὐκ ἔθρεψε μᾶλλον, ἢ ἐτράφη· οὐκ ἔδωκε μᾶλλον, ἢ ἔλαβε. Τοῦτο καὶ νῦν γίνεται καὶ πολλῷ  μεῖζον. Οὐ γὰρ ὑδρία ἀλεύρου, οὐδὲ καμψάκης   ἐλαίου, ἀλλὰ  τί; ἑκατονταπλασίονα,  καὶ ζωὴ αἰώνιος  τοῖς  τοιούτοις  ἡ ἀμοιβή. Ἔλεος ὁ τοῦ  Θεοῦ, ἡ τροφὴ  ἡ πνευματικὴ  γίνῃ,  ζύμη καθαρά. Χήρα ἦν ἐκείνη,  λιμὸς  ἐπέκειτο,  καὶ οὐδὲν τούτων αὐτὴν ἐκώλυσε· παῖδες ἦσαν αὐτῇ, καὶ οὐδὲ οὕτως ἐνεποδίσθη. Αὕτη τῆς τὰ δύο καταβαλούσης λεπτὰ ἴση γέγονεν. Οὐκ εἶπε πρὸς ἑαυτὴν, Τί ἀπὸ τούτου λήψομαι; αὐτὸς ἐμοῦ δεῖται· εἴ  τινα  ἰσχὺν  εἶχεν,  οὐκ ἂν  ἐλίμωξεν,  ἔλυσεν  ἂν  τὸν  αὐχμὸν,  οὐκ ἂν ὑπεύθυνος   ἦν  τοῖς  αὐτοῖς·  προσκρούει  ἴσως  καὶ  αὐτὸς  τῷ  Θεῷ.  Οὐδὲν  τούτων ἐνενόησεν.   Ὁρᾷς  πόσον  ἀγαθόν   ἐστι  μετὰ  ἁπλότητος   εὖ  ποιεῖν,  καὶ  μὴ  σφόδρα περίεργον εἶναι περὶ τὸν εὖ πάσχοντα; Εἰ ἤθελε πολυπραγμονῆσαι, ἐδίστασεν ἂν, οὐκ ἂν ἐπίστευσεν. Οὕτω καὶ Ἀβραὰμ, εἰ ἤθελε πολυπραγμονῆσαι, οὐκ ἂν ἐδέξατο ἀγγέλους. Οὐ γὰρ ἔστιν, οὐκ ἔστι τὸν  ἐν  τούτοις  ἀκριβολογούμενον  ἐπιτυχεῖν  ἁγίου  ποτὲ, ἀλλ' ὁ τοιοῦτος  μάλιστα ἐμπίπτει  εἰς ἐπιθέτας.  Καὶ πῶς, ἐγὼ λέγω· Ὁ εὐλαβὴς  οὐ βούλεται φαίνεσθαι εὐλαβὴς, καὶ οὐ περιτίθησιν ἑαυτῷ σχῆμα, κἂν μέλλῃ δια  πτύεσθαι· ὁ δὲ  ἐπιθέτης,   ἅτε  τέχνην   τὸ  πρᾶγμα  ἔχων,   πολλὴν   εὐλάβειαν   καὶ  δυσφώρατον περιτίθεται.  Ὥστε ὁ  μὲν  καὶ  τοῖς  δοκοῦσιν  ἀνευλαβέσιν  εὖ  ποιῶν,  τοῖς  εὐλαβέσι περιπεσεῖται· ὁ δὲ τοὺς νομιζομένους εὐλαβεῖς ἐπιζητῶν, ἀνευλαβέσιν ἐμπεσεῖται πολλάκις. ∆ιὸ, παρακαλῶ, ἐν ἁπλότητι  πάντα πράττωμεν.  Θῶμεν γὰρ ὅτι καὶ ἐπιθέτης ἐστὶν ὁ προσιών· οὐκ ἐκελεύθης ταῦτα περιεργάζεσθαι. Παντὶ γὰρ, φησὶ, τῷ αἰτοῦντί σε δίδου· καὶ, Ἐκπριοῦν κτεινόμενον  μὴ φείσῃ· καίτοι οἱ πλείους τῶν ἀναιρουμένων ἐπὶ κακοῖς  ἁλισκόμενοι  τοῦτο  ὑπομένουσιν,  ἀλλὰ,  Μὴ φείσῃ,  φησίν.  Οὕτω γὰρ  ὅμοιοι ἐσόμεθα τῷ Θεῷ, οὕτω θαυμασθησόμεθα, καὶ τῶν ἀθανάτων  ἐπιτευξόμεθα ἀγαθῶν· ὧν γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, καὶ τὰ ἑξῆς.

Βʹ.Μάρτυς γάρ μοί ἐστιν ὁ Θεὸς, ὡς ἐπιποθῶ πάν τας ὑμᾶς ἐν σπλάγχνοις Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ τοῦτο προσεύχομαι, ἵνα ἡ ἀγάπη ὑμῶν ἔτι μᾶλλον καὶ μᾶλλον περισσεύῃ ἐν ἐπιγνώσει καὶ πάσῃ αἰσθήσει. Εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τὰ διαφέροντα, ἵνα ἦτε εἰλικρινεῖς καὶ ἀπρόσ κοποι εἰς ἡμέραν Χριστοῦ, πεπληρωμένοι καρ πῶν δικαιοσύνης τῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς δόξαν καὶ ἔπαινον Θεοῦ.

αʹ. Οὐχ ὡς ἀπιστούμενος  μάρτυρα καλεῖ τὸν Θεὸν, ἀλλ' ἐκ πολλῆς  διαθέσεως τοῦτο ποιεῖ, καὶ τῷ σφόδρα πεπεῖσθαι καὶ θαῤῥεῖν. Ἐπειδὴ γὰρ εἶπεν, ὅτι ἐκοινώνησαν αὐτῷ, ἵνα μὴ νομίσωσιν, ὅτι διὰ τοῦτο αὐτοὺς ποθεῖ, καὶ οὐχ ἁπλῶς ἐκείνων ἕνεκεν, διὰ τοῦτο ἐπήγαγεν,  ὅτι Ἐν σπλάγχνοις  Χριστοῦ. Τί ἐστι τοῦτο; Ἀντὶ τοῦ, Κατὰ Χριστόν· ἐπειδὴ πιστοί ἐστε, ἐπειδὴ φιλεῖτε  τὸν Χριστὸν, διὰ τὴν κατὰ Χριστὸν ἀγάπην. Καὶ οὐκ εἶπεν ἀγάπην, ἀλλ' ὃ θερμότερον ἦν, σπλάγχνα Χριστοῦ· ὡσανεὶ τοῦτο λέγων,  τοῦ ὡς πατὴρ ὑμῶν γεγονότος διὰ τὴν συγγένειαν  τὴν κατὰ Χριστόν. Σπλάγχνα γὰρ ἡμῖν αὕτη χαρίζεται,  σπλάγχνα  θερμὰ, καὶ διάπυρα· τοῖς γὰρ γνησίοις  αὐτοῦ δούλοις  σπλάγχνα χαρίζεται. Ἐν ἐκείνοις, φησὶ, τοῖς σπλάγχνοις· ὡς ἂν εἴ τις εἴποι· Φιλῶ ὑμᾶς σπλάγχνοις οὐ φυσικοῖς, ἀλλὰ τοῖς θερμοτέροις, τοῖς τοῦ Χριστοῦ. Ὡς ἐπιποθῶ, φησὶ, πάντας ὑμᾶς. Ἐπιποθῶ πάντας, ἐπειδὴ καὶ πάντες τοιοῦτοί ἐστε.  Οὐ τοίνυν δυνατὸν εἰπεῖν πῶς ἐπιποθῶ·  οὐ  γὰρ  δύναμαι   παραστῆσαι  τῷ  λόγῳ   τὸν  πόθον·  διὰ  τοῦτο  τῷ  Θεῷ καταλιμπάνω  εἰδέναι  τῷ τὰς καρδίας ἐμβατεύοντι.  Οὐκ ἂν δὲ, εἰ ἐκολάκευεν  αὐτοὺς, τὸν Θεὸν ἐκάλεσε μάρτυρα· οὐδὲ γὰρ ἀκίνδυνον  τοῦτο. Καὶ τοῦτο, φησὶ, προσεύχομαι, ἵνα ἡ ἀγάπη ὑμῶν ἔτι μᾶλλον  καὶ μᾶλλον  περισσεύῃ. Καλῶς· ἀκόρεστον γὰρ ἀγαθὸν τοῦτο. Ὅρα πῶς φιλούμενος,  ἔτι μᾶλλον  ἐβούλετο φιλεῖσθαι. Ὁ γὰρ οὕτω φιλῶν,  τὸν φιλούμενον  οὐδαμοῦ  τῆς  ἀγάπης  βούλεται  ἵστασθαι· οὐ γὰρ ἔνι  μέτρον  τούτου  τοῦ καλοῦ. Ὅθεν ἀεὶ αὐτὸ ὀφείλεσθαι βούλεται ὁ Παῦλος, Μηδενὶ, λέγων, μηδὲν ὀφείλετε, εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾷν ἀλλήλους. Μέτρον ἀγάπης, τὸ μηδαμοῦ ἵστασθαι. Ἵνα ἡ ἀγάπη ὑμῶν, φησὶν, ἔτι μᾶλλον καὶ μᾶλλον περισσεύῃ. Ὅρα τὴν διάθεσιν τῆς λέξεως. Ἔτι μᾶλλον καὶ μᾶλλον, φησὶν, ἵνα περισσεύῃ ἐν ἐπιγνώσει  καὶ πάσῃ αἰσθήσει. Οὐχ ἁπλῶς τὴν φιλίαν θαυμάζει, οὐδὲ ἁπλῶς  τὴν ἀγάπην, ἀλλὰ τὴν ἐξ ἐπιγνώσεως·  τουτέστιν, οὐχ ἵνα πρὸς ἅπαντας τῇ αὐτῇ χρήσησθε ἀγάπῃ· τοῦτο γὰρ οὐκ ἀγάπης, ἀλλὰ ψυχρότητος. Τί ἐστιν, Ἐν ἐπιγνώσει;  Τουτέστι, μετὰ κρίσεως μετὰ λογισμοῦ, μετὰ τοῦ αἰσθάνεσθαι. Εἰσὶ γάρ τινες ἀλόγως φιλοῦντες,  ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχεν· ὅθεν οὐδὲ σφοδρὰς εἶναι τὰς τοιαύτας φιλίας  συμβαίνει  Ἐν ἐπιγνώσει,  φησὶ, καὶ πάσῃ αἰσθήσει, εἰς τὸ δοκιμάζειν  ὑμᾶς τὰ διαφέροντα, τουτέστι, τὰ συμ  φέροντα. Οὐκ ἐμοῦ ἕνεκεν ταῦτα λέγω, φησὶν, ἀλλ' ὑμῶν  αὐτῶν· δέος γὰρ μή τις παραφθαρῇ ὑπὸ τῆς τῶν  αἱρετικῶν  ἀγάπης. Τοῦτο γὰρ ὅλον  αἰνίττεται  τῷ οὕτως  εἰπεῖν.  Καὶ ὅρα πῶς αὐτὸ τίθησιν· Οὐ δι' ἐμὲ, φησὶ, ταῦτα λέγω, ἀλλ' ἵνα ἦτε ὑμεῖς εἰλικρινεῖς· τουτέστιν, Ἵνα μηδὲν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι   παραδέχησθε.   Πῶς  οὖν   ἀλλαχοῦ   φησιν,   Εἰ  δυνατὸν,   μετὰ   πάντων ἀνθρώπων  εἰρηνεύετε; Εἰρηνεύετε, εἶπεν,  οὐ τοῦτο  δηλῶν,  ὅτι  Οὐχ οὕτως  ἀγαπᾶτε, ὥστε ὑπὸ τῆς φιλίας βλάπτεσθαι· Εἰ γὰρ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει σε, φησὶν, ἔκκοψον αὐτὸν, καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· ἀλλ',  Ἵνα ἦτε εἰλικρινεῖς,  τὸ κατὰ Θεὸν δηλονότι, καὶ ἀπρόσκοποι, τὸ κατὰ ἀνθρώπους.  Πολλοὺς γὰρ πολλάκις  αἱ φιλίαι  βλάπτουσιν. Εἰ γὰρ  καὶ  σὲ  οὐδὲν  βλάπτει,  φησὶν,  ἀλλ'  ἕτερος  προσκόπτει.  Εἰς  ἡμέραν  Χριστοῦ· τουτέστιν, Ἵνα τότε εὑρεθῆτε καθαροὶ, μηδένα σκανδαλίσαντες· Πεπληρωμένοι καρπῶν δικαιοσύνης  τῶν  διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς δόξαν καὶ ἔπαινον  Θεοῦ· τουτέστι μετὰ τῶν δογμάτων  καὶ βίον ὀρθὸν ἔχοντες. Οὐ γὰρ ἁπλῶς ὀρθὸν εἶναι χρὴ, ἀλλὰ πεπληρῶσθαι καρπῶν  δικαιοσύνης.  Ἔστι γὰρ δικαιοσύνη,  ἀλλ' οὐ κατὰ Χριστὸν, οἷον  βίος ἁπλῶς ἐνάρετος· ἀλλὰ, Τῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, φησὶν, εἰς δόξαν καὶ ἔπαινον Θεοῦ. Ὁρᾷς ὅτι οὐ τὴν ἐμαυτοῦ δόξαν λέγω, ἀλλὰ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην; Πολλαχοῦ δὲ δικαιοσύνην καὶ τὴν ἐλεημοσύνην λέγει. Μὴ παραβλαπτέτω ὑμᾶς, φησὶν, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ εἰδέναι τὰ συμφέροντα, μηδὲ, ἐπειδὴ τὸν δεῖνα φιλεῖς,  καταπέσῃς Βούλομαι μὲν αὐξάνεσθαι τὴν ἀγάπην ὑμῶν, οὐχ οὕτω μέντοι, ὡς καὶ βλάπτεσθαι· καὶ οὐχ ἁπλῶς βούλομαι προλήψει, ἀλλὰ δοκιμάσαντας, εἰ ἡμεῖς καλῶς λέγομεν. Καὶ οὐκ εἶπεν, Ἵνα τὰ ἡμέτερα αἱρῆσθε, ἀλλ',  Ἵνα δοκιμάζητε. Καὶ οὐκ εἶπε φανερῶς,  Μὴ τῷ δεῖνι πλησιάζετε· ἀλλὰ, Πρὸς τὸ συμφέρον   βούλομαι   ὑμῖν   τὴν   ἀγάπην   γίνεσθαι,   οὐχ  ἵνα  ἀναισθήτως   διακέησθε. Ἀνόητον γὰρ, εἰ μὴ διὰ Χριστὸν τὴν δικαιοσύνην ἐργάζεσθε, καὶ δι' αὐτοῦ. Ἰδοὺ τὸ, ∆ι' αὐτοῦ,  πάλιν.  Ἆρα οὖν  ὑπουργῷ  κέχρηται  τῷ  Θεῷ; Ἄπαγε·  οὐχ  ἵνα  ἐγὼ,  φησὶν, ἐπαινεθῶ,  οὕτως  εἶπον,  ἀλλ'  ἵνα  ὁ  Θεὸς δοξάζηται.  Γινώσκειν  δὲ  ὑμᾶς  βούλομαι, ἀδελφοὶ,  ὅτι τὰ κατ' ἐμὲ μᾶλλον  εἰς προκοπὴν  τοῦ Εὐαγγελίου ἐλήλυθεν.  Ὥστε τοὺς δεσμούς μου φανεροὺς  ἐν  Χριστῷ γενέσθαι  ἐν  ὅλῳ  τῷ  πραιτωρίῳ,  καὶ τοῖς  λοιποῖς πᾶσιν.βʹ. Εἰκὸς  ἦν  ἀκούσαντας  ὅτι  δέδεται,  ἀλγεῖν,  καὶ  νομίζειν   ἐγκόπτεσθαι  τὸ κήρυγμα. Τί οὖν  ποιεῖ; Εὐθέως ταύτην  ἀναιρεῖ  τὴν  ὑποψίαν,  καί φησι· Τὰ κατ' ἐμὲ μᾶλλον  εἰς προκοπὴν  τοῦ Εὐαγγελίου  ἐλήλυθε.  Καὶ τοῦτο  δὲ φιλοῦντος,  τὸ τὰ καθ' ἑαυτὸν  δηλοῦν  αὐτοῖς,  ἅτε  μεριμνῶσι.  Τί λέγεις;  δέδεσαι, ἐνεποδίσθης,  καὶ  πῶς  τὸ Εὐαγγέλιον ἐπιδίδωσιν;  Ὥστε τοὺς δεσμούς μου, φησὶ, φανεροὺς γενέσθαι τοὺς ἐν Χριστῷ ἐν ὅλῳ τῷ πραιτωρίῳ.  Τοῦτο οὐ μόνον  οὐκ ἐπεστόμισε τοὺς ἄλλους  οὐδὲ δειλοὺς  ἐποίησεν, ἀλλ' αὐτὸ τοῦτο  καὶ μᾶλλον  παρεθάῤῥυνεν.  Εἰ τοίνυν  οἱ πλησίον ὄντες τῶν κινδύνων  μόνον οὐδὲν ἐβλάβησαν, ἀλλὰ καὶ πλέον θάρσος ἔλαβον, πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς θαῤῥεῖν χρή. Εἰ μὲν γὰρ δεθεὶς ἀθλίως ἤνεγκε, καὶ ἐσίγησεν, εἰκὸς ἦν καὶ ἐκείνους· τὸ αὐτὸ  παθεῖν· εἰ δὲ δεθεὶς  πλέον  ἐπαῤῥησιάζετο, μᾶλλον  αὐτοῖς  θάρσος ἔδωκεν, ἢ εἰ μὴ ἐδέθη. Πῶς δὲ εἰς προκοπὴν τοῦ Εὐαγγελίου γέγονε τὰ δεσμά; Ὁ Θεὸς τοῦτο ᾠκονόμησε, φησὶν, ὥστε μὴ λαθεῖν τοὺς ἐμοὺς δεσμοὺς, τοὺς ἐν Χριστῷ, τοὺς διὰ Χριστὸν, Ἐν ὅλῳ  τῷ  πραιτωρίῳ.  Τέως γὰρ οὕτως  ἐκάλουν  τὰ βασίλεια. Οὐδὲ ἐν τῷ πραιτωρίῳ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ πόλει, φησὶ, πάσῃ. Καὶ τοὺς πλείονας τῶν ἀδελφῶν ἐν Κυρίῳ πεποιθότας  τοῖς δεσμοῖς μου περισσοτέρως τολμᾷν  ἀφόβως τὸν λόγον  λαλεῖν.
∆είκνυσι τοῦτο, ὅτι καὶ πρότερον  ἐθάῤῥουν, καὶ μετὰ παῤῥησίας διελέγοντο,  νῦν  δὲ πολλῷ πλέον. Εἰ ἄλλοι τοίνυν, φησὶ, διὰ τοὺς ἐμοὺς δεσμοὺς θαῤῥοῦσι, πολλῷ μᾶλλον ἐγώ· εἰ ἄλλοις  εἰμὶ  αἴτιος  θάρσους, πολλῷ  μᾶλλον  ἐμαυτῷ.  Καὶ τοὺς  πλείονας  τῶν ἀδελφῶν   ἐν  Κυρίῳ. Ἐπειδὴ  μέγα  ἦν  τὸ  εἰπεῖν,  ὅτι  Οἱ ἐμοὶ  δεσμοὶ  θάρσος αὐτοῖς παρεῖχον,  διὰ  τοῦτο  προλαβὼν  εἶπεν·  Ἐν Κυρίῳ. Ὁρᾷς πῶς  καὶ  ἀνάγκην  ἔχων  τοῦ μεγαληγορεῖν, τοῦ μετριάζειν οὐκ ἀφίσταται; Περισσοτέρως τολμᾷν, φησὶν, ἀφόβως τὸν λόγον λαλεῖν. Τὸ, Περισσοτέρως, δεικνύντος  ἐστὶν, ὅτι ἤδη ἤρξαντο. Τινὲς μὲν καὶ διὰ φθόνον  καὶ ἔριν, τινὲς δὲ καὶ δι' εὐδοκίαν τὸν Χριστὸν κηρύσσουσι. Τί δὴ τοῦτό ἐστιν, ἄξιον μαθεῖν. Ἐπειδὴ κατεσχέθη ὁ Παῦλος, τὸν πόλεμον  ἐγεῖραι βουλόμενοι  σφοδρὸν τὸν παρὰ τοῦ βασιλέως πολλοὶ  τῶν ἀπίστων, καὶ αὐτοὶ τὸν Χριστὸν ἐκήρυττον· ὥστε μείζονα γενέσθαι τῷ βασιλεῖ τὴν ὀργὴν, ἅτε τοῦ κηρύγματος  διασπειρομένου, καὶ εἰς τὴν τοῦ Παύλου κεφαλὴν  τὸ πᾶν ἐλθεῖν τοῦ θυμοῦ. ∆ύο τοίνυν  προφάσεων γεγόνασιν οἱ δεσμοὶ αἴτιοι. Τοῖς μὲν γὰρ θάρσος παρεῖχον  πολὺ, τοὺς δὲ εἰς ἐλπίδα  ἄγοντες  τῆς ἐμῆς ἀπωλείας, παρεσκεύασαν κηρύττειν  τὸν Χριστόν. Τίνες μὲν διὰ φθόνον· τουτέστι, φθονοῦντες  τῇ δόξῃ τῇ ἐμῇ καὶ τῇ ἐνστάσει, καὶ βουλόμενοί με ἀπολέσθαι καὶ ἐρίζοντές μοι, συμπράττουσιν  ἐμοί· ἢ ὥστε καὶ αὐτοὶ  τιμᾶσθαι,  καὶ οἰόμενοι  παρασπᾷν τι τῆς δόξης τῆς ἐμῆς. Τινὲς δὲ καὶ δι' εὐδοκίαν· τουτέστι, χωρὶς ὑποκρίσεως, ἀπὸ προθυμίας ἁπάσης. Οἱ μὲν  ἐξ ἐριθείας  τὸν  Χριστὸν καταγγέλλουσιν  οὐχ  ἁγνῶς·  τουτέστιν,  οὐκ εἰλικρινῶς,  οὐδὲ  δι' αὐτὸ  τὸ  πρᾶγμα,  ἀλλὰ  διὰ  τί;  Οἰόμενοι  θλῖψιν  ἐπιφέρειν  τοῖς δεσμοῖς  μου.  Νομίζοντες  γὰρ  οὕτω  με  εἰς  μείζονα  ἐμπεσεῖσθαι  κίνδυνον,   θλῖψιν ἐπάγουσιν ἐπὶ θλίψει. Ὢ τῆς ὠμότητος! ὢ τῆς διαβολικῆς ἐνεργείας! δεδεμένον ἑώρων καὶ ἐμβεβλημένον  εἰς δεσμωτήριον, καὶ ἔτι ἐφθόνουν· αὔξειν αὐτῷ τὰ τῶν συμφορῶν ἤθελον, καὶ μείζονος  ὀργῆς ὑπεύθυνον καθιστᾷν. Καὶ καλῶς εἶπε τὸ, Οἰόμενοι· οὐ γὰρ οὕτως ἐξέβαινεν. Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ ἐνόμιζόν με τούτῳ λυπεῖν, ἐγὼ δὲ ἔχαιρον ὅτι τὸ κήρυγμα ἐπεδίδου. Οὕτως ἔνι, ἔργον ποιῆσαι ἀγαθὸν οὐκ ἀπὸ προαιρέσεως ἀγαθῆς· καὶ οὐ μόνον οὐ κεῖται μισθὸς ὑπὲρ τούτου, ἀλλὰ καὶ κόλασις. Ἐπειδὴ γὰρ μείζοσι κινδύνοις περιβαλεῖν  τὸν τοῦ Χριστοῦ κήρυκα βουλόμενοι, τὸν Χριστὸν ἐκήρυττον, οὐ μόνον οὐ λήψονται μισθὸν, ἀλλὰ καὶ τιμωρίας ἔσονται ὑπεύθυνοι καὶ κολάσεως. Οἱ δὲ ἐξ ἀγάπης, εἰδότες  ὅτι  εἰς  ἀπολογίαν  τοῦ  Εὐαγγελίου  κεῖμαι.  Τί ἐστιν,  Ὅτι εἰς  ἀπολογίαν  τοῦ Εὐαγγελίου  κεῖμαι; Τουτέστι, τὰς εὐθύνας  μοι ὑποτέμνοντες  τὰς πρὸς τὸν  Θεὸν, καὶ συναντιλαμβανόμενοί  τι  εἰς  ἀπολογίαν.  Ὃ λέγει,  τοῦτό  ἐστι· Προσετάγην κηρῦξαι· μέλλω διδόναι εὐθύνας, καὶ ἀπολογεῖσθαι ὑπὲρ τοῦ ἔργου, οὗ προσετάγην· ὥστε οὖν μοι τὴν ἀπολογίαν  γενέσθαι εὔκολον, συναντιλαμβάνονταί μοι. Ἐὰν γὰρ εὑρεθῶσι πολλοὶ οἱ  κατηχηθέντες   πιστεύσαντες,  εὔκολός  μοι  ἡ  ἀπολογία  ἔσται.  Τί γάρ;  πλὴν  παντὶ τρόπῳ,  εἴτε  προφάσει, εἴτε  ἀληθείᾳ  Χριστὸς καταγγέλλεται.  Ὅρα τὸ φιλόσοφον  τοῦ ἀνδρός· οὐ σφόδρα αὐτῶν  κατηγόρησεν, ἀλλ' εἶπε τὸ γινόμενον.  Τί γὰρ, φησὶν, ἐμοὶ διαφέρει, ἄν τε οὕτως, ἄν τε ἐκείνως; πλὴν παντὶ τρόπῳ, εἴτε προφάσει, εἴτε ἀληθείᾳ Χριστὸς καταγγέλλεται.  Οὐκ εἶπε, Καταγγελλέσθω,  νομοθετῶν,  ἀλλὰ  πρῶτον  μὲν τὸ συμβαῖνον ἀπήγγειλε,  δεύτερον δὲ, εἰ καὶ νομοθετῶν  ἔλεγεν,  οὐδὲ οὕτω τὰς αἱρέσεις εἰσῆγεν.

γʹ. Ἐξετάσωμεν  γὰρ,  εἰ  δοκεῖ,  τὸ  πρᾶγμα,  καὶ  εὑρήσομεν,  ὅτι,  εἰ  καὶ  οὕτως ἐπέτρεπε κηρύττειν,  ὡς ἐκεῖνοι, οὐδὲ οὕτως εἰσήγετο αἵρεσις. Πῶς; Ὅτι ἐκεῖνοι ὑγιῶς μὲν ἐκήρυττον,  ὁ σκοπὸς δὲ καὶ ἡ διάνοια,  μεθ' ἧς ἐποίουν  οὕτω, διέφθαρτο,  οὐ τὸ κήρυγμα ἐνήλλακτο.  Καὶ πολλὴν  εἶχον ἀνάγκην οὕτω κηρύττειν. ∆ιὰ τί; Ὅτι εἰ ἑτέρως ἐκήρυξαν, οὐχ ὡς Παῦλος, εἰ ἑτέρως ἐδίδαξαν, οὐχ ὡς ἐκεῖνος, οὐκ ἂν τὴν τοῦ βασιλέως ὀργὴν ηὔξησαν· νῦν δὲ τῷ τὸ κήρυγμα αὐτοῦ αὔξειν καὶ ὁμοίως διδάσκειν, καὶ ἴσους αὐτῷ μαθητὰς ποιεῖν, ἴσχυσαν ἐκπολεμῶσαι τὸν βασιλέα, ἅτε πολλοῦ τοῦ πλήθους τῶν μαθητῶν  φαινομένου.  Ἀλλά  τις  μιαρὸς  καὶ  ἀναίσθητος,  ἐπιλαβόμενος   τοῦ  χωρίου τούτου, φησί· Καὶ μὴν τὸ ἐναντίον  εἰργάσαντο ἂν, τοὺς ἤδη πεπιστευκότας ἀπήλασαν, οὐχὶ  τοὺς  πιστοὺς  ἐπιδοῦναι  ἐποίησαν  ἂν,  εἴ  γε  δακεῖν  αὐτὸν  ἐβούλοντο.  Τί  οὖν ἐροῦμεν;  Ὅτι  πρὸς  ἓν  τοῦτο  ἑώρων  ἐκεῖνοι,  τὸ  κινδύνοις   αὐτὸν  περιβαλεῖν  τοῖς παροῦσι, τὸ μὴ ἀφεῖναι  διαφυγεῖν·  καὶ  τούτῳ  μᾶλλον  ᾤοντο  αὐτὸν  λυπεῖν,  καὶ  τὸ κήρυγμα  σβεννύναι,  ἢ ἐκείνως.  Ἑτέρως μὲν  γὰρ ἂν  καὶ  ἔσβεσαν τοῦ  βασιλέως  τὴν ὀργὴν, καὶ ἀφῆκαν  ἂν ἐξελθεῖν,  καὶ πάλιν  κηρῦξαι· οὕτω δὲ δι' αὐτὸν  τὸ πᾶν ἑλεῖν ἐνόμιζον,  ἀνελόντες  αὐτόν.  Καὶ τοῦτο  οὐκ ἦν  τῶν  πολλῶν  συνιδεῖν,  ἀλλὰ  πικρῶν τινων  καὶ σφόδρα μοχθηρῶν. Εἶτα, Καὶ ἐν τούτῳ, φησὶ, χαίρω, ἀλλὰ καὶ χαρήσομαι. Τί ἐστιν,  Ἀλλὰ  χαρήσομαι; Κἂν ἐπιπλεῖον  γένηται,  φησίν.  Ἐμοὶ γὰρ συμπράττουσι καὶ ἄκοντες,   καὶ τῶν  αὐτοῖς  πεπονημένων ἐκεῖνοι  μὲν  κόλασιν,  ἐγὼ  δὲ ὁ μηδὲν συμβαλλόμενος, μισθὸν λήψομαι. Ἆρα ἔστι τι τοῦ διαβόλου μιαρώτερον, τοῦ κήρυγμα ἐπινοήσαντος  ἀναδέξασθαι κόλασιν  τοῖς πειθομένοις  προξενοῦν;  Ὁρᾷς πόσοις κακοῖς τοὺς ἑαυτοῦ περιπείρει; κόλασιν καὶ τιμωρίαν αὐτοῖς ἐκ τοῦ κηρύγματος καὶ τῶν πόνων ἐπινοεῖ τούτων. Καὶ ποῖος ἂν ἄλλος ἐχθρὸς καὶ πολέμιος τῆς ἐκείνων  σωτηρίας τὸ πᾶν οὕτω διέθηκεν; Ὁρᾷς ὅτι ὁ τὴν ἀλήθειαν  πολεμῶν  οὐδὲν ἰσχύει, ἀλλ' ἑαυτὸν πλήττει μᾶλλον,  ὡς ὁ πρὸς κέντρα  λακτίζων; Οἶδα γὰρ, φησὶν,  ὅτι τοῦτό μοι ἀποβήσεται εἰς σωτηρίαν διὰ τῆς ὑμῶν δεήσεως, καὶ ἐπιχορηγίας τοῦ Πνεύματος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οὐδὲν τοῦ διαβόλου μιαρώτερον· οὕτω πανταχοῦ  πόνοις ἀνονήτοις  τοὺς ἑαυτοῦ περιβάλλει, καὶ  διασπᾷ·  καὶ  οὐ  μόνον  τῶν  ἐπάθλων   οὐκ  ἀφίησι  τυχεῖν,  ἀλλὰ  καὶ  κολάσεως ὑπευθύνους  ποιεῖν  οἶδεν.  Οὐ γὰρ μόνον  κήρυγμα,  ἀλλὰ  καὶ  νηστείαν  τοιαύτην  καὶ παρθενίαν  αὐτοῖς νομοθετεῖ,  ἣ οὐ μόνον  μισθῶν  ἀποστερήσει, ἀλλὰ  καὶ μέγα κακὸν ἐπάξει τοῖς αὐτὴν  μετιοῦσι· περὶ ὧν  φησι καὶ ἀλλαχοῦ·  Κεκαυτηριασμένοι τὴν  ἰδίαν συνείδησιν.  ∆ιὸ παρακαλῶ,  ὑπὲρ πάντων  εὐχαριστῶμεν  τῷ  Θεῷ, ὅτι  ἡμῖν  καὶ  τοὺς πόνους  ἐπεκούφισε,  καὶ  τοὺς  μισθοὺς  ηὔξησεν.  Ὧν  γὰρ  οἱ  παρ'  ἡμῖν  γαμοῦντες σωφρόνως ἀπολαύουσι μισθῶν, οὐκ ἀπολαύουσιν οἱ παρθενεύοντες  παρ' αὐτοῖς, ἀλλὰ τῇ τῶν πορνευόντων  οἱ παρθενεύοντες  παρὰ τοῖς αἱρετικοῖς δίκῃ γεγόνασιν ὑπεύθυνοι. Πόθεν; Ἐκ τοῦ μὴ ὀρθῷ σκοπῷ τι ποιεῖν, ἀλλ' ἐπὶ διαβολῇ τῶν τοῦ Θεοῦ κτισμάτων καὶ ἀποῤῥήτου σοφίας αὐτοῦ. Μὴ δὴ ῥᾳθυμῶμεν· ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς συμμέτρους ἀγῶνας, οὐδένα πόνον ἔχοντας. Ἀλλὰ μὴ καταφρονῶμεν διὰ τοῦτο. Εἰ γὰρ οἱ αἱρετικοὶ κατατείνουσιν ἑαυτοὺς πόνοις ἀνονήτοις, τίς ἡμῖν ἔσται ἀπολογία μηδὲ τοὺς ἐλάττονας, καὶ πλείονα μισθὸν ἔχοντας βουλομένοις ἐνεγκεῖν; Τί γὰρ φορτικὸν, τί δὲ ἐπαχθὲς τῶν ἐπιταγμάτων   τοῦ  Χριστοῦ; Οὐ δύνασαι  παρθενεύειν;  ἔξεστί σοι γαμεῖν.  Οὐ δύνασαι πάντων  ἑαυτὸν  ἀποστερῆσαι τῶν  σῶν; ἔξεστί σοι ἀπὸ τῶν  ὄντων  χορηγεῖν·  Τὸ ὑμῶν περίσσευμα, φησὶν, εἰς τὸ ἐκείνων ὑστέρημα. Ταῦτα γὰρ εἶναι δοκεῖ φορτικὰ, χρημάτων λέγω καταφρονεῖν,  καὶ ἐπιθυμίας σωματικῆς περιγενέσθαι· τὰ δὲ ἄλλα οὐδεμιᾶς δεῖται δαπάνης, οὐδεμιᾶς βίας. Ποία γὰρ, εἰπέ μοι, βία τὸ μὴ κακῶς εἰπεῖν, μηδὲ διαβάλλειν ἁπλῶς;  ποία  δὲ βία τὸ μὴ βασκαίνειν  τοῖς  ἑτέρων  ἀγαθοῖς;  ἢ ποία  βία τὸ μὴ δόξῃ ἁλῶναι; Τὸ βασανίζεσθαι καὶ φέρειν, καρτερίας ἐστί· καρτερίας, καὶ φιλοσοφίαν  ἀσκεῖν· καρτερίας, τὸ πενίαν  διενεγκεῖν· καρτερίας, τὸ λιμῷ προσπαλαῖσαι καὶ δίψει. Ὅταν δὲ μηδὲν  τούτων  ᾖ, ἀλλ' ἔξεστιν  ἀπολαύοντα  τῶν  ὄντων,  ὡς  Χριστιανῷ προσῆκε, μὴ φθονεῖν    τοῖς   ἑτέρων,   ποία   βία;   Οὐδαμόθεν   ἄλλοθεν   ὁ   φθόνος,   ἀλλ'   ἐκ   τοῦ προστετηκέναι τοῖς παροῦσι, μᾶλλον δὲ πάντα τὰ κακά. Εἰ γὰρ μηδὲν ἐνόμιζες εἶναι τὰ χρήματα, καὶ τὴν δόξαν τοῦ κόσμου τούτου, οὐκ ἂν τοῖς ἔχουσιν ἐβάσκηνας.


δʹ. Ἀλλ' ἐπειδὴ κέχηνας, καὶ θαυμάζεις αὐτὰ καὶ ἐπτόησαι, διὰ τοῦτό σοι καὶ τὰ τῆς βασκανίας ἐνοχλεῖ, διὰ τοῦτο καὶ τὰ τῆς κενοδοξίας· καὶ πάντα ἀπὸ τούτου γίνεται, ἀπὸ τοῦ θαυμάζειν  τὰ τοῦ παρόντος  βίου. Βασκαίνεις, ὅτι ὁ δεῖνα  πλουτεῖ; Καὶ μὴν ἐλέους καὶ δακρύων ἄξιος ὁ τοιοῦτος. Ἀλλ' ἐρεῖς εὐθέως γελῶν· Ἐγὼ δακρύων ἄξιος, οὐκ ἐκεῖνος. ∆ακρύων ἄξιος καὶ σὺ, οὐχ ὅτι πένῃ, ἀλλὰ διὰ τὸ σεαυτὸν ἐλεεινὸν  εἶναι νομίζειν. Τοὺς γὰρ οὐδὲν ἔχοντας κακὸν καὶ δυσφοροῦντας δακρύομεν, οὐχ ὅτι κακόν τι ἔχουσιν, ἀλλ' ὅτι μὴ ἔχοντες, ἔχειν νομίζουσιν. Εἰπὲ γάρ μοι, εἴ τις πυρετοῦ ἀπηλλαγμένος,  ἀλύει  καὶ περιστρέφεται,  ὑγιαίνων  ἐπὶ τῆς κλίνης  κείμενος,  ἆρα τῶν πυρεττόντων  μᾶλλον  οὐχὶ δακρύων  ἄξιος ὁ τοιοῦτος, οὐκ ἐπειδὴ πυρέττει,  οὐδὲ γὰρ πυρέττει, ἀλλ' ἐπειδὴ μηδὲν ἔχων  δεινὸν,  ἔχειν  τι νομίζει; Καὶ σὺ δακρύων  ἄξιος διὰ τοῦτο,  ὅτι σαυτὸν ἐλεεινὸν  νομίζεις,  οὐ διὰ τὴν  πενίαν·  τῆς  γὰρ πενίας  ἕνεκεν  καὶ μακαριστός.  Τί  φθονεῖς  τῷ  πλουσίῳ;  ὅτι  φροντίδων ἑαυτὸν  ὑπεύθυνον   κατέστησε πλειόνων,  ὅτι δουλείᾳ χαλεπωτέρα; ὅτι μυρίαις ἁλύσεσι, καθάπερ τις κύων, τοῖς αὑτοῦ δέδεται  χρήμασι; Κατέλαβεν ἑσπέρα, κατέλαβε  νὺξ, καὶ τὸν  τῆς ἀναπαύσεως  καιρὸν οὗτος θορύβου καιρὸν καὶ ἀηδίας καὶ λύπης ἔχει καὶ μερίμνης. Ψόφος ἐγένετο; εὐθέως ἀνεπήδησεν.  Ὁ δεῖνα  ἐσυλήθη;  μᾶλλον  ἐκείνου  φροντίζει  τοῦ  ἀπολωλεκότος  ὁ μὴ ἀπολωλεκώς.  Ἐκεῖνος  μὲν  γὰρ ἅπαξ ἀπώλεσε,  καὶ λυπηθεὶς  ἀπέθετο  τὴν  φροντίδα· οὗτος  δὲ  αὐτὴν  ἔχει  διηνεκῶς.  Κατέλαβε νὺξ,  ὁ  λιμὴν  τῶν  ἡμετέρων  κακῶν,  τὸ παραμύθιον  τῶν  ἡμετέρων  συμφορῶν,  τὸ  φάρμακον  τῶν  τραυμάτων.  Καὶ γὰρ  οἱ περιωδυνίᾳ  τινὶ  κατεχόμενοι  τοῖς φίλοις  μὲν καὶ συγγενέσι καὶ οἰκείοις, πολλάκις  δὲ καὶ πατράσι παραμυθουμένοις  οὐκ εἶξαν οὐδὲ ὑπεχώρησαν, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὰ ῥήματα αὐτὰ ἠγανάκτησαν·  παντὸς γὰρ καύματος μᾶλλον  τὸ πικρὸν τῆς ὀδύνης τὰς ἡμετέρας θλίβει ψυχάς· τῷ δὲ ὕπνῳ κελεύοντι  παύεσθαι οὐδὲ ἀντιβλέψαι  ἴσχυσαν. Καθάπερ οὖν σῶμα  διακαὲς   καὶ  θερμοτέρᾳ  προσπαλαῖσαν   ἀκτῖνι   κατατρυχόμενον,   ὥσπερ  τινὶ καταγωγίῳ  πολλὰς ἔχοντι  πηγὰς καὶ τὴν ἀπὸ τῆς λεπτῆς αὔρας παραμυθίαν· οὕτως ἡ νὺξ τῷ ὕπνῳ παραδίδωσιν ἡμῶν τὴν ψυχήν· μᾶλλον δὲ οὐχ ἡ νὺξ, οὐδὲ ὁ ὕπνος τοῦτο ἐργάζεται, ἀλλ' ὁ Θεὸς, εἰδὼς  τὸ ταλαίπωρον  τοῦτο γένος,  ἅπαντα  ταῦτα εἰργάσατο. Ἀλλ'  ἡμεῖς οὐκ ἐλεοῦμεν  ἑαυτοὺς, ἀλλ'  ἐπενοήσαμεν, καθάπερ ἐχθροὶ ὄντες  ἑαυτῶν, τῆς  φυσικῆς  ἀνάγκης  καὶ  ἀναπαύσεως  μείζονα  τυραννίδα,   τὴν  ἀπὸ  τοῦ  πλούτου ἀγρυπνίαν.  Μέριμνα  γὰρ, φησὶ,  πλούτου,  ἀφιστᾷ  ὕπνον.  Καὶ ὅρα πόση τοῦ  Θεοῦ ἡ κηδεμονία· Οὐκ ἐπέτρεψε τῇ προθέσει τὴν ἀνάπαυσιν, οὐδὲ προαιρέσει τινὶ τὴν χρείαν τοῦ ὕπνου, ἀλλὰ φυσικαῖς αὐτὴν ἀνάγκαις κατέδησεν, ἵνα καὶ ἄκοντες εὐεργετώμεθα· τὸ γὰρ καθεύδειν,  τῆς φύσεως.  Ἡμεῖς δὲ ὡς σφόδρα ἑαυτοὺς  μισοῦντες,  ὡς ἑτέρους πολεμοῦντες   καὶ  θλίβοντες,   τῆς  φυσικῆς  ταύτης   ἀνάγκης   μείζονα  τὴν  ἀπὸ  τῶν χρημάτων ἐπενοήσαμεν τυραννίδα. Ἡμέρα γέγονε; καὶ δέδοικεν ὁ τοιοῦτος τοὺς συκοφάντας.  Ἡ νὺξ κατέλαβε; τρέμει λῃστάς. Θάνατος ἐπέστη; τοῦ θανάτου  μᾶλλον δάκνεται, ὅτι  ἑτέρων ἐκεῖνα γίνεται.  Παιδίον ἔσχε; πλείων  ἡ ἐπιθυμία· καὶ τότε δοκεῖ πένης εἶναι. Οὐκ ἔσχε, μᾶλλον  ὀδυνᾶται. Τοῦτον οὖν μακαρίζεις τὸν οὐδαμόθεν ἡσθῆναι  δυνάμενον;  τούτῳ  φθονεῖς  τῷ  κλυδωνιζομένῳ,  ἐν λιμένι  γαληνῷ  τῇ πενίᾳ ἑστηκώς; Ὄντως καὶ τοῦτο ἐλάττωμα τῆς ἀνθρωπίνης  φύσεως, τὸ μὴ φέρειν τὰ ἀγαθὰ γενναίως,   ἀλλ'  εἰς  τὰς  εὐπραγίας   ἐξυβρίζειν.  Καὶ  ταῦτα   μὲν  ἐνταῦθα·   ὅταν   δὲ ἀπέλθωμεν  ἐκεῖ, ἄκουσον τί φησιν  ὁ πλούσιος, ὁ μυρίων  ἀγαθῶν  κύριος, ὥσπερ σὺ λέγεις· οὐ γὰρ ἂν ἔγωγε ταῦτα εἴποιμι ἀγαθὰ, ἀλλ' ἀδιάφορα. Οὗτος τοίνυν  ὁ μυρίων ἀγαθῶν κύριος, ἄκουσον τί φησι, καὶ τίνος ἐν χρείᾳ καθέστηκε· Πάτερ, φησὶν, Ἀβραὰμ, πέμψον  Λάζαρον, ἵνα  ἄκρῳ τῷ  δακτύλῳ  ἐπιστάζῃ μου τὴν  γλῶτταν,  ὅτι ἀποτηγανίζομαι. Εἰ γὰρ μηδὲν ὧν εἶπον ἔπασχεν ὁ πλούσιος ἐκεῖνος, εἰ γὰρ ἐν ἀδείᾳ καὶ φροντίδος  χωρὶς τὸν ἅπαντα βίον διήγαγε· τί λέγω τὸν ἅπαντα βίον; τὴν μίαν ῥοπὴν ἐκείνην· ῥοπὴ γάρ ἐστιν· ὡς μία γὰρ ῥοπὴ, φησὶν, ὁ πᾶς ἡμῶν αἰὼν πρὸς τὸν αἰῶνα τὸν ἄπειρον· εἰ τοίνυν  πάντα  αὐτῷ  κατὰ γνώμην  προεκεχωρήκει,  ἆρα οὐκ ἐλεεινός  ἐστι τούτων τῶν ῥημάτων, μᾶλλον δὲ τούτων τῶν πραγμάτων; Οὐχὶ οἴνῳ περιεκλύζετό σου ἡ  τράπεζα;  νῦν  δὲ  οὐδὲ  σταγόνος  ὕδατος  εἶ  κύριος,  καὶ  ταῦτα  ἐν  χρείᾳ  πολλῇ καθεστηκώς. Οὐχ ἡλκωμένον  ὑπερεώρας  τὸν  πένητα;  νῦν  δὲ ἀξιοῖς αὐτὸν  ἰδεῖν,  καὶ οὐδεὶς δίδωσι. Παρὰ τὸν πυλῶνα  ἦν τὸν σὸν, νῦν δὲ ἐν τοῖς κόλποις τοῦ Ἀβραάμ· ὑπὸ τὰς μεγάλας σὺ κατέκεισο ὀροφὰς, νῦν δὲ ἐν τῷ πυρὶ τῆς γεέννης.


εʹ. Ἀκουέτωσαν ταῦτα οἱ πλούσιοι· μᾶλλον  δὲ οὐχ οἱ πλούσιοι, ἀλλ' οἱ ἀνελεήμονες· οὐ γὰρ, ἐπειδὴ πλούσιος ἦν, ἐκολάζετο, ἀλλ' ἐπειδὴ οὐκ ἠλέησεν. Ἔνεστι γὰρ πλουτοῦντα  καὶ ἐλεοῦντα τυχεῖν παντὸς ἀγαθοῦ. Καὶ διὰ τοῦτο οὐδένα ἄλλον ὁρᾷ, ἀλλ'  ἢ  ἐκεῖνον   τὸν  δεόμενον   αὐτοῦ,  ἵνα  μάθῃ,  ὅτι  δικαίως   ταῦτα  ἔπασχεν,  εἰς ὑπόμνησιν ἐλθὼν ὧν ἔπραττε. Μὴ γὰρ οὐκ ἦσαν μυρίοι πένητες δίκαιοι; Ἀλλ' ὁ πρὸς τῷ πυλῶνι  αὐτοῦ κείμενος,  οὗτος αὐτῷ φαίνεται,  παιδεύων  αὐτὸν  καὶ ἡμᾶς, ὅσον ἐστὶν ἀγαθὸν μὴ πεποιθέναι ἐπὶ χρήμασιν. Οὐδὲν ἐκεῖνον ἔβλαψεν ἡ πενία πρὸς τὸ βασιλείας τυχεῖν·  οὐδὲν  τοῦτον  ὠφέλησεν  ὁ πλοῦτος  πρὸς  τὸ  γέενναν  ἐκφυγεῖν.  Μέχρι πότε πένητες; μέχρι πότε πτωχοί; Οὐκ ἔστιν, οὐκ ἔστι πένης ὁ μηδὲν ἔχων, ἀλλ' ὁ πολλῶν ἐπιθυμῶν· οὐκ ἔστι πλούσιος  ὁ πολλὰ  κεκτημένος,  ἀλλ' ὁ μηδενὸς  δεόμενος. Τί γὰρ ὄφελος πᾶσαν μὲν κεκτῆσθαι τὴν οἰκουμένην, τοῦ δὲ μηδὲν ἔχοντος μᾶλλον ἐν ἀθυμίᾳ διάγειν; Αἱ προαιρέσεις καὶ τοὺς πλουτοῦντας  καὶ τοὺς πενομένους  ἐργάζονται, οὐχ ἡ τῶν χρημάτων  περιουσία οὐδὲ ἡ ἔνδεια. Βούλει γενέσθαι πλούσιος σὺ ὁ πένης; Ἔξεστί σοι βουλομένῳ,  καὶ  ὁ  κωλύων  οὐδείς·  καταφρόνησον  τῶν  τοῦ  κόσμου χρημάτων· νόμισον  εἶναι  μηδὲν, ὥσπερ οὖν οὐδέ ἐστιν; ἔκβαλε τὴν ἐπιθυμίαν  τοῦ πλούτου, καὶ ἐπλούτησας. Οὗτός ἐστιν ὁ πλουτῶν, ὁ μὴ θέλων πλουτεῖν· ὁ μὴ θέλων πένεσθαι, οὗτός ἐστιν ὁ πενόμενος. Καθάπερ ἐκεῖνος νοσῶν ὁ καὶ ἐν ὑγείᾳ ἀλύων, οὐκ ἐκεῖνος ὁ πάσης ὑγείας εὐκολώτερον  τὴν νόσον φέρων, οὕτω καὶ ἐνταῦθα πένης ἐστὶν ὁ μὴ δυνάμενος πενίαν  ἐνεγκεῖν,  ἀλλ' ἐν πλούτῳ τῶν πενομένων  μᾶλλον  ἡγούμενος εἶναι πένης, οὐκ ἐκεῖνος ὁ  τῶν πλουτούντων μᾶλλον τὴν πενίαν εὐκολώτερον φέρων· οὗτος γάρ ἐστι μᾶλλον  ὁ πλουσιώτερος. Εἰπὲ γάρ μοι, τὴν πενίαν  διὰ τί δέδοικας; διὰ τί τρέμεις; οὐχὶ διὰ λιμόν; οὐχὶ διὰ δῖψος; οὐχὶ διὰ ψῦχος; ἢ οὐ διὰ ταῦτα; Ἀλλ' οὐκ ἔστιν, οὐκ ἔστιν οὐδεὶς  ὁ τούτων  ἀπορήσας ποτέ.  Ἐμβλέψατε  γὰρ εἰς  ἀρχαίας  γενεὰς,  καὶ  ἴδετε·  τίς ἐπίστευσε τῷ Κυρίῳ, καὶ ἐγκατελείφθη;  ἢ τίς ἤλπισεν ἐπ' αὐτὸν, καὶ κατησχύνθη; καὶ πάλιν, Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά. Οὐδένα ἂν ἔχοι τις ἡμῖν δεῖξαί τινα ταχέως διὰ λιμὸν καὶ ψῦχος ἀπολωλότα. Τίνος οὖν ἕνεκεν τρέμεις τὴν πενίαν; Οὐκ ἔχεις εἰπεῖν. Εἰ γὰρ εὐπορεῖς τῶν ἀναγκαίων,  τί δήποτε τρέμεις αὐτήν; ὅτι πλῆθος οὐκ ἔστι σοι οἰκετῶν;  Τοῦτο δεσποτῶν ἐστιν ἀπαλλαγῆναι,  τοῦτο μακαριότης διηνεκὴς, τοῦτο φροντίδος  ἐλευθερία. Ἀλλ' ὅτι καὶ σκεύη, καὶ κλῖναι, καὶ ἔπιπλα οὐκ ἔστιν ἐξ ἀργυρίου κατεσκευασμένα σοι; Τί γάρ σου πλέον  ἔχει κατὰ τὴν ἀπόλαυσιν  ὁ ταῦτα κεκτημένος; Οὐδέν· τὰ γὰρ τῆς χρήσεως ἴσα, ἄν τε ἀπὸ ταύτης, ἄν τε ἀπ' ἐκείνης τῆς ὕλης ᾖ. Ἀλλ' ὅτι φοβερὸς οὐκ εἶ τοῖς πολλοῖς; Μηδὲ γένοιό ποτε· ποία γὰρ ἡδονὴ τρέμειν  καὶ  δεδοικέναι  σέ τινας;  ἀλλ' ὅτι  ἑτέρους  φοβῇ; ἀλλ' οὐκ ἔστι φοβηθῆναι. Θέλεις γὰρ μὴ φοβεῖσθαι τὴν  ἐξουσίαν;  τὸ ἀγαθὸν  ποίει, καὶ ἔξεις ἔπαινον  ἐξ αὐτῆς. Ἀλλ'  ὅτι  εὐκαταφρόνητοί   ἐσμεν,  φησὶ,  καὶ   πρὸς  τὸ  παθεῖν  ἕτοιμοι  κακῶς; Μάλιστα μὲν οὐχ ἡ πενία τοῦτο ποιεῖ, ἀλλ' ἡ κακία. Ἐπεὶ πολλῶν πενήτων ἀπραγμόνως τὸν πάντα  βίον διαγόντων,  ἄρχοντες,  πλουτοῦντες  καὶ δυνάσται πάντων  κακούργων καὶ λῃστῶν καὶ τυμβωρύχων  ἀθλιώτερον  ἀπήλλαξαν. Ὅπερ γὰρ ἐπὶ σοῦ ἡ πενία, τοῦτο ἐπ' ἐκείνου  ὁ πλοῦτος  ἔχει.  Ὥσπερ γάρ σε διὰ  τὸ καταφρονεῖσθαι  ἐνταῦθα  ποιοῦσι κακῶς  οἱ  κακοῦν  βουλόμενοι·  οὕτως  ἐκεῖνον  διὰ  τὸ  φθονεῖν   καὶ  βασκαίνειν·  καὶ μᾶλλον  οὗτοι, ἢ ἐκεῖνοι· μᾶλλον  αὕτη ἡ ἀνάγκη ἰσχυροτέρα τοῦ κακῶς ποιεῖν. Ὁ μὲν γὰρ φθονῶν,  ἰσχύϊ πάσῃ καὶ δυνάμει  πάντα  πράττει, ὁ δὲ καταφρονῶν  πολλάκις  καὶ ἠλέησε τὸν  καταφρονούμενον·  καὶ τοῦτο  αὐτὸ  γέγονεν  αὐτῷ  αἴτιον  ἀπαλλαγῆς,  τὸ πένητα  εἶναι,  τὸ  μὴ δύνασθαι  ἔχειν  ἰσχύν·  Μεγάλα  τε  κατορθώσεις,  λέγοντες  πρὸς αὐτὸν, ἐὰν τὸν δεῖνα ἀνέλῃς, ἐὰν ἀποκτείνῃς ἕνα πένητα· πόσων οὐκ ἀπολαύσῃ μισθῶν; καὶ οὕτως αὐτῶν τὸν θυμὸν χαλῶμεν.  Ἐπὶ δὲ τῶν πλουτούντων ὁ φθόνος ἐφέστηκεν, οὐ πρότερον λήγων, ἕως ἂν ὅπερ βούλεται ἐργάσηται, καὶ τὸν ἰὸν ἐκχέῃ τὸν αὑτοῦ. Ὁρᾷ ὅτι οὐχ ἡ πενία, οὐδὲ ὁ πλοῦτος  ἀγαθὸν, ἀλλ' ἡ ἡμετέρα προαίρεσις; Οὐκοῦν ταύτην ῥυθμίζωμεν,  ταύτην  παιδεύωμεν   φιλοσοφεῖν.   Ἂν  αὕτη  καλῶς  ᾖ  διακειμένη,  οὔτε πλοῦτος  ἡμᾶς ἐκβαλεῖν  τῆς  βασιλείας  δυνήσεται,  οὔτε πενία  ποιήσει ἔλαττον  ἔχειν· ἀλλὰ  πράως  τὴν  πενίαν  οἴσομεν, οὐδὲ  εἰς  τὴν  τῶν  μελλόντων ἀγαθῶν  ἀπόλαυσιν παραβλαπτόμενοι,  οὐδὲ ἐνταῦθα· ἀλλὰ καὶ τούτων  ἀπολαύσομεν, καὶ τῶν ἐν οὐρανοῖς ἐπιτευξόμεθα ἀγαθῶν· ὧν γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, καὶ τὰ ἑξῆς.



Γʹ.Καὶ ἐν τούτῳ χαίρω, ἀλλὰ καὶ χαρήσομαι. Οἶδα γὰρ ὅτι τοῦτό μοι ἀποβήσεται εἰς σωτηρίαν διὰ τῆς ὑμῶν δεήσεως, καὶ ἐπιχορηγίας τοῦ νεύματος Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν ἀπο καραδοκίαν καὶ ἐλπίδα μου, ὅτιἐν οὐδενὶ αἰσχυνθήσομαι, ἀλλ' ἐν πάσῃ παῤῥησίᾳ, ὡς πάντοτε, καὶ νῦν μεγαλυνθήσεται Χριστὸς ἐν τῷ σώματί μου, εἴτε διὰ ζωῆς, εἴτε διὰ θανάτου.

αʹ. Τὴν μεγάλην  καὶ φιλόσοφον  ψυχὴν οὐδὲν τῶν ἐν τῷ παρόντι βίῳ λυπηρῶν δύναται  δακεῖν, οὐκ ἔχθραι, οὐ κατηγορίαι,  οὐ διαβολαὶ, οὐ κίνδυνοι,  οὐκ ἐπιβουλαί. Ὥσπερ  γὰρ  εἰς  μεγάλην   τινὰ  ἀκρώρειαν   καταφυγοῦσα,  ἄληπτος   πᾶσίν  ἐστι  τοῖς κάτωθεν  ἀνιοῦσιν  ἀπὸ τῆς  γῆς.  Τοιαύτη  ἦν  ἡ τοῦ  Παύλου ψυχὴ,  πάσης ἀκρωρείας ὑψηλότερον τόπον τὸν τῆς φιλοσοφίας καταλαβοῦσα τῆς πνευματικῆς, τῆς ὄντως φιλοσοφίας. Τὰ γὰρ τῶν ἔξωθεν, ῥήματα μόνον ἐστὶ καὶ παίδων ἀθύρματα. Ἀλλ' οὐ περὶ τούτων λόγος νῦν, τὰ δὲ Παύλου φθεγγόμεθα τέως. Ὁ μακάριος ἐκεῖνος καὶ τὸν βασιλέα ἔχων   πολεμοῦντα   αὐτῷ,  πρὸς  τούτῳ   εἶχε  καὶ  ἑτέρους  ἐχθροὺς  διαφόρως   αὐτὸν λυποῦντας,  καὶ μετὰ πικρᾶς διαβολῆς· καὶ τί φησιν; Οὐ μόνον οὐκ ἀλγῶ τούτοις οὐδὲ καταπίπτω, ἀλλὰ  καὶ χαίρω καὶ χαρήσομαι· οὐ πρὸς καιρὸν, φησὶν, ἀλλ' ἀεὶ ὑπὲρ τούτων  χαρήσομαι. Οἶδα γὰρ ὅτι τοῦτό μοι ἀποβήσεται εἰς σωτηρίαν τὴν μέλλουσαν. Πῶς γὰρ οὐκ ἀποβήσεται, ὅταν  καὶ ἡ ἔχθρα μου τὸ κήρυγμα ὠφελῇ  καὶ ὁ πρὸς ἐμὲ ζῆλος; ∆ιὰ τῆς ὑμῶν  δεήσεως, φησὶ, καὶ ἐπιχορηγίας  τοῦ Πνεύματος Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν  ἀποκαραδοκίαν  καὶ ἐλπίδα  μου. Ὅρα τὴν  ταπεινοφροσύνην τοῦ μακαρίου τούτου· ἐν τοῖς ἄθλοις ἦν ἀγωνιζόμενος,  μυρία κατωρθώκει,  πρὸς αὐτῷ τῷ στεφάνῳ λοιπὸν ἔκειτο· Παῦλος γὰρ ἦν· τί γὰρ ἄν τις εἴποι πλέον; καὶ Φιλιππησίοις γράφει, ὅτι
∆ιὰ τῆς ὑμῶν δεήσεως δύναμαι σωθῆναι, ὁ ἀπὸ μυρίων κατορθωμάτων  κεκτημένος τὴν σωτηρίαν. Καὶ ἐπιχορηγίας, φησὶ, τοῦ Πνεύματος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί ἐστιν, Ἐπιχορηγίας; Ἂν διὰ τῶν ὑμετέρων εὐχῶν, φησὶ, καταξιωθῶ τῆς χάριτος. Τὸ γὰρ, Ἐπιχορηγίας, τοῦτό ἐστιν,  ἂν  ἐπιχορηγηθῇ,  ἂν  πλέον  ἐπιδοθῇ  μοι  πνεῦμα·  Εἰς σωτηρίαν,  τουτέστι,  τὴν ἀπαλλαγὴν,  καὶ τὸν παρόντα διαφεύξομαι, ὡς τὸν πρῶτον κίνδυνον.  Περὶ τούτου γάρ φησιν· Ἐν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογίᾳ οὐδείς μοι συμπαρεγένετο· μὴ αὐτοῖς λογισθείη· ἀλλ' ὁ Κύριός μοι παρέστη, καὶ ἐνεδυ  νάμωσέ με. Τοῦτο γοῦν καὶ νῦν ἤδη προφητεύει, ∆ιὰ τῆς ὑμῶν δεήσεως, καὶ ἐπιχορηγίας τοῦ Πνεύματος Ἰησοῦ Χριστοῦ, λέγων, κατὰ τὴν ἀποκαραδοκίαν  καὶ ἐλπίδα μου. Οὕτω γὰρ, φησὶν, ἐλπίζω. Ἵνα γὰρ πάλιν  ἡμεῖς μὴ τὸ ὅλον  ταῖς ἐκείνων  ἐπιτρέπωμεν  εὐχαῖς, αὐτοὶ μηδὲν εἰσφέροντες,  ὅρα πῶς τίθησι τὸ αὑτοῦ, τὴν ἐλπίδα, τὴν πάντων αἰτίαν τῶν ἀγαθῶν, καθάπερ ὁ προφήτης φησί· Γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεός σου ἐφ' ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ σοί· καθάπερ καὶ ἑτέρωθί φησιν, Ἐμβλέψατε εἰς ἀρχαίας γενεὰς, καὶ ἴδετε· τίς ἤλπισεν ἐπὶ Κύριον, καὶ κατῃσχύνθη; καὶ πάλιν  ὁ μακάριος οὗτός φησιν, Ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει.  Κατὰ τὴν ἀποκαραδοκίαν, φησὶ,  καὶ  ἐλπίδα  μου, ὅτι  ἐν  οὐδενὶ  αἰσχυνθήσομαι.  Αὕτη ἡ τοῦ  Παύλου ἐλπὶς,  τὸ ἐλπίζειν,  ὅτι  Οὐδαμοῦ αἰσχυνθήσομαι.  Ὁρᾷς ὅσον ἐστὶν  ἐλπίζειν  ἐπὶ  τὸν  Θεόν; Κἂν ὁτιοῦν  γένηται,  φησὶν, οὐκ αἰσχυνθήσομαι· τουτέστιν,  οὐ περιέσονται  οὗτοι. Ἀλλ' ἐν πάσῃ παῤῥησίᾳ, καθὼς πάντοτε,  καὶ νῦν  μεγαλυνθήσεται  Χριστὸς ἐν τῷ σώματί μου. Προσεδόκων ἐκεῖνοι διὰ τῆς παγίδος ταύτης δῆθεν ἑλεῖν μὲν τὸν Παῦλον, σβέννυσθαι δὲ τὸ κήρυγμα, ὡς τοῦ δόλου τοῦ αὐτῶν  ἰσχύοντος.  Τοῦτο οὖν φησιν, ὅτι Οὐκ ἔσται τοῦτο, οὐ νῦν ἀποθανοῦμαι· Ἀλλ' ὡς πάντοτε, καὶ νῦν μεγαλυνθήσεται  Χριστὸς ἐν τῷ σώματί μου. Πῶς; Πολλάκις εἰς κινδύνους  ἐνέπεσον, ἐν οἷς πάντες ἡμᾶς ἀπηγόρευσαν, μᾶλλον δὲ καὶ ἡμεῖς ἑαυτούς· Ἐν ἑαυτοῖς γὰρ τὸ ἀπόκριμα τοῦ θανάτου ἐσχήκαμεν· ἀλλ' ἐκ πάντων  ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ὁ Κύριος. Οὕτω καὶ νῦν μεγαλυνθήσεται  ἐν τῷ σώματί μου. Ἵνα δὲ μή τις νομίσῃ καὶ εἴπῃ, Ἂν σὺ ἀποθάνῃς, οὐ μεγαλυνθήσεται;  Ναὶ, φησὶν, οἶδα· ἀλλ' οὐ διὰ τοῦτο οὕτως εἶπον, ὅτι ἡ ζωὴ μόνη μεγαλυνεῖ  αὐτὸν, ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος. Τέως δὲ, ∆ιὰ ζωῆς, φησίν· οὐκ ἀναιροῦσί με, ἀλλὰ καὶ εἰ εἷλόν με, καὶ οὕτω μεγαλυνθήσεται  ὁ Χριστός. Πῶς; ∆ιὰ μὲν ζωῆς, ὅτι ἐξείλετο· διὰ θανάτου  δὲ, ὅτι οὐδὲ θάνατος  ἔπεισέ με ἀρνήσασθαι αὐτόν.  Ὅτι μοι  τοσαύτην  προθυμίαν  ἐχαρίσατο, καὶ θανάτου ἐποίησεν ἰσχυρότερον· ἐκεῖ μὲν, ὅτι με ἀπήλλαξε κινδύνων· ἐνταῦθα δὲ, ὅτι με οὐκ εἴασε φοβηθῆναι  τοῦ θανάτου τὴν τυραννίδα. Οὕτω μεγαλυνθήσεται  διὰ ζωῆς καὶ θανάτου.


βʹ. Ταῦτα δὲ λέγει, οὐχ ὡς μέλλων ἀποθανεῖσθαι, ἀλλ' ὅταν ἀποθάνῃ, ἵνα μηδὲν ἀνθρώπινον πάθωσιν. Ὅτι γὰρ οὐχ ὡς μέλλων ἀποθανεῖσθαι, ὃ μάλιστα αὐτοὺς ἐλύπει, ταῦτα ἔλεγεν,  ὅρα πῶς αὐτὸ παραμυθεῖται,  μονονουχὶ  λέγων· Ταῦτα δὲ λέγω, φησὶν, οὐχ ὡς ἀποθανούμενος.  ∆ιὰ τοῦτο ἐπήγαγε προϊών· Καὶ τοῦτο πεποιθὼς οἶδα ὅτι μενῶ, καὶ συμπαραμενῶ πᾶσιν ὑμῖν. Τὸ δὲ, Ἐν οὐδενὶ αἰσχυνθήσομαι, τοῦτό ἐστιν, Οὐ φέρει μοι αἰσχύνην τὸ ἀποθανεῖν, ἀλλὰ καὶ μέγα κέρδος. ∆ιὰ τί; Οὐ γὰρ ἀθάνατός εἰμι, ἀλλὰ καὶ λαμπρότερος ἔσομαι, ἢ εἰ καὶ ἀθάνατος  ἤμην· οὐ γάρ  ἐστιν ἴσον ἀθάνατον ὄντα καταφρονεῖν  θανάτου, καὶ θνητόν. Ὥστε οὐδὲ τοῦτο αἰσχύνη, τὸ νῦν ἀποθανεῖν· πλὴν  οὐκ  ἀποθανοῦμαι.   Ἐν  οὐδενὶ  αἰσχυνθήσομαι,  οὔτε  ἐν  τῷ  ζῇν,  οὔτε  ἐν  τῷ ἀποθανεῖν,  φησίν· ἀμφότερα  γὰρ γενναίως  ὑποίσω, εἴτε ζῇν, εἴτε ἀποθανεῖν.  Καλῶς· τοῦτο Χριστιανῆς ψυχῆς. Ἀλλ' ἐν πάσῃ, φησὶ, παῤῥησίᾳ. Ὁρᾷς, πῶς οὐκ αἰσχύνομαι; Εἰ μὲν γὰρ ὁ τοῦ θανάτου φόβος περιέκοπτέ μου τὴν παῤῥησίαν, αἰσχύνης ἄξιον τὸ ἀποθανεῖν· εἰ δὲ οὐδὲν οὗτος ἐπελθὼν  ἐφόβησεν, οὐκ αἰσχύνη τοῦτο· ἀλλ' εἴτε ζῶ, διὰ τοῦ ζῇν οὐκ αἰσχυνθήσομαι· κηρύττω γὰρ τὸ κήρυγμα· εἴτε ἀποθάνω, διὰ τοῦ ἀποθανεῖν οὐκ αἰσχυνθήσομαι· οὐ κατεῖχέ με γὰρ φόβος· τὴν γὰρ αὐτὴν παῤῥησίαν ἐπιδείκνυμαι. Μὴ γὰρ, ἐπειδὴ δεσμὰ εἶπον, αἰσχύνην  τὸ πρᾶγμα νομίσητε. Τοσούτων ἀγαθῶν  αἴτιόν μοι γέγονεν,  ὅτι καὶ ἑτέροις ἔδωκε θαῤῥεῖν. Οὐ γὰρ τὸ δεθῆναι  διὰ Χριστὸν, ἀλλὰ τὸ φοβηθέντα τὰ δεσμὰ, προδοῦναί τι τῶν τοῦ Χριστοῦ, τοῦτο αἰσχύνη· ὡς, ἂν τοῦτο μὴ ᾖ, καὶ παῤῥησίας πρόξενα τὰ δεσμά. Μὴ ἐπειδὴ πολλάκις διέφυγον κινδύνους (καὶ ἔχω ἐπὶ τούτοις καυχᾶσθαι πρὸς τοὺς ἀπίστους), ἂν μὴ συμβῇ τι τοιοῦτον, ἤδη νομίζετε αἰσχύνεσθαι· καὶ γὰρ καὶ τοῦτο οὐχ ἧττον ἐκείνου δίδωσιν ὑμῖν τὴν παῤῥησίαν. Ὅρα πῶς  ἐπὶ  τοῦ  οἰκείου  προσώπου  αὐτὸ  προάγει·  ὅπερ  πολλαχοῦ  ποιεῖ  καὶ  ἀλλαχοῦ, καθάπερ  ἐπὶ  Ῥωμαίων,   Οὐ  γὰρ  ἐπαισχύνομαι   τὸ  Εὐαγγέλιον,  φησί·  καθάπερ  ἐπὶ Κορινθίων· Ταῦτα δὲ μετεσχημάτισα εἰς ἐμαυτὸν  καὶ Ἀπολλώ. Εἴτε διὰ ζωῆς εἴτε διὰ θανάτου. Οὐχ ὡς ἀγνοῶν  τοῦτό φησιν· οἶδε μὲν γὰρ, ὅτι οὐκ ἀποθανεῖται  τότε, ἀλλὰ μετὰ  ταῦτα·  πλὴν  αὐτῶν  προπαρασκευάζει  τὴν  ψυχὴν  ἤδη· Ἐμοὶ γὰρ, φησὶ, τὸ ζῇν Χριστὸς, καὶ τὸ ἀποθανεῖν  κέρδος. Καὶ γὰρ ἀποθανὼν, φησὶν, οὐ τεθνήξομαι, τὴν ζωὴν ἔχων ἐν ἐμαυτῷ. Τότε με ἀνεῖλον ἂν, εἰ ἴσχυσαν διὰ τοῦ φόβου τὴν πίστιν ἐκβαλεῖν τῆς ἐμῆς ψυχῆς· ἕως δ' ἂν Χριστὸς ᾖ μετ' ἐμοῦ, κἂν θάνατος ἐπέλθῃ, ζῶ. Καὶ ἐν τῇ ζωῇ δὲ ταύτῃ οὐ τοῦτό ἐστί μου τὸ ζῇν, ἀλλὰ ὁ Χριστός. Εἰ τοίνυν οὐδὲ ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ τοῦτό ἐστιν· Ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκὶ, ἐν πίστει ζῶ· τοῦτο κἀκεῖ λέγω· Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός. Τοιοῦτον χρὴ εἶναι τὸν Χριστιανόν. Οὐ ζῶ, φησὶ, τὴν κοινὴν  ζωήν. Πῶς οὖν ζῇς, ὦ μακάριε Παῦλε; οὐχὶ τὸν ἥλιον ὁρᾷς; οὐχὶ τὸν κοινὸν  ἀέρα ἀναπνεῖς;  οὐχὶ ταύταις  ταῖς ἁπάντων  τρέφῃ τροφαῖς; οὐχὶ τὴν γῆν πατεῖς, ὥσπερ ἡμεῖς; οὐχὶ ὕπνου δέῃ; οὐχὶ ἐνδυμάτων;  οὐχὶ ὑποδημάτων; Τί λέγεις, Οὐ ζῶ; Πῶς οὐ ζῇς; τί μεγαλαυχεῖς; Οὐκ ἔστι μεγαληγορία ταῦτα. Εἰ μὲν γὰρ μὴ τὰ πράγματα ἐμαρτύρει, εἰκότως ἄν τις εἴποι μεγαληγορίαν  εἶναι· εἰ δὲ τὰ πράγματα  μαρτυρεῖ, ποία μεγαληγορία;  Πῶς οὖν οὐ ζῇ, μάθωμεν· καὶ γὰρ ἀλλαχοῦ φησιν, Ἐγὼ τῷ κόσμῳ ἐσταύρωμαι, καὶ ἐμοὶ ὁ κόσμος. Πῶς οὖν φησιν, Οὐκέτι ζῶ, καὶ πῶς πάλιν,  Ἐμοὶ τὸ ζῇν Χριστὸς, ἀκούσατε·  Τὸ τῆς ζωῆς ὄνομα πολυσήμαντόν ἐστιν, ἀγαπητοὶ, τουτέστι, πολλὰ σημαίνει, ὥσπερ καὶ τὸ τοῦ θανάτου.  Ἔστι ζωὴ αὕτη ἡ τοῦ σώματος, καὶ ἔστι ζωὴ ἡ τῆς ἁμαρτίας· καθώς φησιν αὐτὸς ἀλλαχοῦ· Εἰ δὲ ἀπεθάνομεν  τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔτι ζήσομεν ἐν αὐτῇ; Ἄρα ἔστι ζῇν τὴν τῆς ἁμαρτίας ζωήν· προσέχετε ἀκριβῶς, παρακαλῶ, ἵνα μὴ εἰκῆ κοπτώμεθα·  ἔστι ζωὴ ἡ ἀΐδιος καὶ ἀθάνατος, μετὰ δὲ ταύτης ἡ οὐράνιος· Ἡμῶν γὰρ, φησὶ, τὸ πολίτευμα ἐν  οὐρανοῖς  ὑπάρχει.  Ἔστι  ζωὴ  ἡ  τοῦ  σώματος,  ἥν  φησι,  ∆ι'  αὐτοῦ  ζῶμεν,  καὶ κινούμεθα,  καὶ ἐσμέν. Οὐ τὴν φυσικὴν  οὖν φησι μὴ ζῇν ζωὴν, ἀλλὰ ταύτην  τὴν τῶν ἁμαρτημάτων, ἣν ἅπαντες ἄνθρωποι ζῶσιν· εἰκότως. Ὁ γὰρ μὴ ἐπιθυμῶν  τῆς παρούσης ζωῆς, πῶς ταύτην ζῇ; ὁ πρὸς ἑτέραν σπεύδων, πῶς ταύτην ζῇ; ὁ θανάτου καταφρονῶν, πῶς  ταύτην  ζῇ; ὁ μηδενὸς  τῶν  ἐνταῦθα  ἐπιθυμῶν,  πῶς  ταύτην  ζῇ; Ὥσπερ γὰρ ὁ ἐξ ἀδάμαντος συγκείμενος, κἂν μυριάκις πλήττοιτο, οὐκ ἂν ἐπιστραφείη ποτέ· οὕτως οὐδὲ ὁ  Παῦλος·  Ζῶ  δὲ,  φησὶν,  οὐκέτι  ἐγὼ,  τουτέστιν,  ὁ  παλαιὸς  ἄνθρωπος·  καὶ  πάλιν ἀλλαχοῦ,  Ταλαίπωρος  ἐγὼ  ἄνθρωπος·  τίς  με ῥύσεται ἐκ τοῦ  σώματος  τοῦ  θανάτου τούτου; Οὕτως ὁ μηδὲν  διὰ τροφὴν  ποιῶν,  ὁ μηδὲν  δι' ἔνδυμα,  ὁ μηδὲν  διά τι τῶν παρόντων, πῶς οὗτος ζῇ; Οὗτος οὐδὲ τὴν φυσικὴν ζωὴν ζῇ· ὁ μηδενὸς φροντίζων  τῶν βιωτικῶν,  οὐ ζῇ. Ἡμεῖς  ζῶμεν  τοῦτον  τὸν  βίον,  οἱ πάντα  ὑπὲρ τούτου  πράττοντες· ἐκεῖνος  δὲ οὐκ ἔζη· οὐδὲν γὰρ ἐπραγματεύετο  τῶν  ἐνταῦθα.  Πῶς οὖν ἔζη; Οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐπί τινων λέγομεν· Ἐμοὶ ὁ δεῖνα οὐ πάρεστιν, ὅταν μηδὲν πράττῃ τῶν ἀνηκόντων εἰς ἐμέ· ἐμοὶ ὁ δεῖνα οὐ ζῇ, πάλιν  ὁμοίως. Ὅτι γὰρ οὐ τὴν φυσικὴν παραιτεῖται  ζωὴν, φησὶν  ἀλλαχοῦ·  Ὃ δὲ  νῦν  ζῶ  ἐν  σαρκὶ, ἐν  πίστει  ζῶ  τῇ  τοῦ  Υἱοῦ τοῦ  Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός  με, καὶ παραδόντος  ἑαυτὸν  ὑπὲρ ἐμοῦ. Τουτέστι, Καινήν τινα  ζωὴν ζῶ, ἐξηλλαγμένην.


γʹ. Ταῦτα δὴ πάντα  πρὸς παραμυθίαν  τῶν  Φιλιππησίων  λέγει.  Μὴ νομίσητε, φησὶν, ὅτι τῆς ζωῆς ἀποστεροῦμαι ταύτης· ἐπεὶ μηδὲ ζῶν, ταύτην ἔζων τὴν ζωὴν, ἀλλ' ἐκείνην,  ἢν ὁ Χριστὸς ἐβούλετο. Εἰπὲ γάρ μοι, ὁ χρημάτων  καταφρονῶν,  ὁ τρυφῆς, ὁ λιμοῦ  καὶ δίψης,  ὁ κινδύνων,  ὁ ὑγείας,  ὁ σωτηρίας,  ταύτην  ζῇ τὴν  ζωήν;  ὁ μηδὲν ἐνταῦθα   ἔχων,   ὁ   πολλάκις   αὐτὴν   ῥῖψαι   βουλόμενος,   ἀνάγκης   οὔσης,  καὶ   μὴ ἀντιποιηθεὶς,  ταύτην  ζῇ τὴν ζωήν; Οὐδαμῶς. Ὡς ἐπὶ ὑποδείγματος  δὲ ὑμῖν χρὴ τοῦτο ποιῆσαι φανερόν· οἷον, ἔστω τις ἐν πλούτῳ πολλῷ, καὶ οἰκέτας ἐχέτω καὶ χρυσίον, καὶ μηδενὶ τούτων κεχρήσθω· ἆρα οὗτος πλουτεῖ τὸν πλοῦτον ἐκεῖνον; Οὐδαμῶς. Ὁράτω δὲ καὶ διασπαθῶντας  τὰ ὑπάρχοντα  τοὺς παῖδας, εἰκῆ ῥεμβομένους, καὶ μηδενὸς αὐτῶν φροντιζέτω·  εἰ βούλει  δὲ, καὶ τυπτόμενος  μὴ ἀλγείτω·  ἆρα φήσομεν  αὐτὸν  εἶναι  ἐν πλούτῳ; Οὐδαμῶς· καίτοι γε αὐτοῦ ἐστιν. Οὕτω καὶ Παῦλος, Ἐμοὶ, φησὶ, τὸ ζῇν Χριστός. Εἰ βούλει τὴν ζωὴν ἐξετάσαι τὴν ἐμὴν, ἐκεῖνός ἐστι. Καὶ τὸ ἀποθανεῖν  κέρδος. ∆ιὰ τί; Ὅτι σαφέ  στερον αὐτῷ συνέσομαι μᾶλλον· ὥστε μᾶλλόν ἐστι ζῆσαι τὸ ἀποθανεῖν. Οὐδὲν δεινὸν  ἐργάσονταί με οἱ ἀποκτενοῦντές  με, τῇ ζωῇ παραπέμποντες  τῇ ἐμῇ, καὶ ταύτης τῆς οὐ προσηκούσης ἀπαλλάττοντες. Τί οὖν; ἐνταῦθα ὢν, οὐκ ἦς τοῦ Χριστοῦ. Καὶ σφόδρα. Εἰ δὲ  τὸ  ζῇν  ἐν  σαρκὶ, τοῦτό  μοι  καρπὸς  ἔργου,  καὶ  τί  αἱρήσομαι  οὐ γνωρίζω.  Ἵνα  μή τις  εἴποι·  Εἰ τοίνυν  ἐκεῖνο  ζωὴ, τίνος  ἕνεκεν  ὁ Χριστὸς εἴασέ σε ἐνταῦθα;  Καρπὸς ἔργου,  φησὶν,  ἐστίν.  Ὥστε ἔνεστι  καὶ  τῇ  παρούσῃ  ζωῇ  εἰς  δέον χρήσασθαι, μὴ ζῶντας αὐτὴν, ὡς οἱ πολλοί. Τοῦτό φησιν, ἵνα μὴ νομίσῃς διαβεβλῆσθαι τὴν  ζωὴν,  μηδὲ  εἴπῃς·  Εἰ  γὰρ  οὐδὲν  χρησιμεύο[ι]μεν  ἐνταῦθα,  τίνος  ἕνεκεν  οὐκ
ἀναιροῦμεν  ἑαυτοὺς, οὐδὲ ἀποκτείνομεν;  Μηδαμῶς, φησίν· ἔνεστι καὶ ἐνταῦθα  ὄντα κερδαίνειν,  ἐὰν μὴ ζῶμεν  τὴν  ζωὴν  ταύτην,  ἀλλ' ἑτέραν. Ἀλλ' ἴσως ἐρεῖ τις· Τοῦτο καρπόν σοι φέρει; Ναὶ, φησί. Ποῦ νῦν οἱ αἱρετικοί; ἰδοὺ νῦν τὸ, Ζῇν ἐν σαρκὶ, τοῦτό φησι καρπὸν ἔργου· καὶ γὰρ ἔργου. Πῶς καρπὸς ἔργου; Ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκὶ, ἐν πίστει ζῶ.
∆ιὰ τοῦτο καρπὸς ἔργου. Καὶ τί αἱρήσομαι, οὐ γνωρίζω.  Βαβαὶ, πόση ἦν ἡ φιλοσοφία! Πῶς καὶ τὴν ἐπιθυμίαν ἐξέβαλε τῆς παρούσης ζωῆς, καὶ οὐ διέβαλεν αὐτήν! Τῷ μὲν γὰρ εἰπεῖν, ὅτι Τὸ ἀποθανεῖν κέρδος, τούτῳ τὴν ἐπιθυμίαν ἐξέβαλε· τῷ δὲ εἰπεῖν, ὅτι Τὸ ζῇν ἐν σαρκὶ, καρπὸς ἔργου, τούτῳ ἔδειξε καὶ τὴν παροῦσαν ἀναγκαίαν  ζωήν. Πῶς; Ἐὰν εἰς δέον αὐτῇ χρώμεθα, ἐὰν καρποφορῶμεν· ὡς ἐὰν ἄκαρπος ᾖ, οὐκ ἔστιν ἔτι ζωή. Καὶ γὰρ τῶν  δένδρων  τὰ μὴ φέροντα  καρπὸν,  ὁμοίως  τῶν  ξηρῶν  ἀποστρεφόμεθα,  καὶ πυρὶ παραδίδομεν. Τὸ γὰρ ζῇν πάλιν τῶν μέσων ἐστὶ καὶ ἀδιαφόρων· τὸ δὲ καλῶς ἢ κακῶς, ἐν ἡμῖν ἐστιν. Ὥστε οὐ μισῶμεν τὸ ζῇν· ἔνεστι γὰρ ζῇν καὶ καλῶς· ὡς ἐὰν κακῶς αὐτῷ χρησαίμεθα, οὐδὲ οὕτω διαβαλοῦμεν αὐτό. ∆ιὰ τί; Ὅτι οὐκ αὐτὸ αἴτιον γέγονεν, ἀλλ' ἡ προαίρεσις τῶν κακῶς χρωμένων  αὐτῷ. Ὁ μὲν γὰρ Θεός σε ἐποίησε ζῇν, ἵνα αὐτῷ ζῇς· σὺ δὲ ὑπὸ τῆς  κακίας  τῇ ἁμαρτίᾳ  ζήσας, ὑπεύθυνον  σαυτὸν  πάσης αἰτίας  ποιεῖς.  Τί λέγεις, εἰπέ μοι, ὦ Παῦλε; οὐ γνωρίζεις τί αἱρήσῃ; Ἐνταῦθα μέγα ἀπεκάλυψε μυστήριον, ὅτι κύριος ἦν τοῦ ἀπελθεῖν· ὅταν γὰρ αἵρεσις ᾖ, κύριοί ἐσμεν. Τί αἱρήσομαι, φησὶν, οὐ γνωρίζω. Ἐν σοὶ οὖν ἐστι; Ναὶ, φησὶν, εἰ βουλοίμην αἰτῆσαι τὸν Θεὸν χάριν. Συνέχομαι γὰρ ἐκ τῶν δύο, τὴν ἐπιθυμίαν ἔχων. Ὅρα τὴν φιλοστοργίαν  τοῦ μακαρίου τούτου· καὶ ταύτῃ αὐτοὺς παραμυθεῖται, ὅταν ἴδωσιν, ὅτι αὐτὸς κύριός ἐστι τῆς αἱρέσεως, ὅτι οὐκ ἀνθρωπίνῃ  πονηρίᾳ τοῦτο γίνεται, ἀλλὰ Θεοῦ οἰκονομίᾳ. Τί τοίνυν  ἀλγεῖτε, φησὶν, ἐπὶ τῷ θανάτῳ; πολλῷ κρεῖττον ἦν πάλαι ἀπελθεῖν. Τὸ ἀναλῦσαι γὰρ, φησὶ, καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι, πολλῷ μᾶλλον κρεῖσσον· τὸ δὲ ἐπιμεῖναι τῇ σαρκὶ ἀναγκαιότερον  δι' ὑμᾶς. Ταῦτα προπαρασκευαστικὰ  τῆς  μελλούσης  αὐτοῦ  τελευτῆς,  ἵνα  φέρωσιν  αὐτὴν  γενναίως· ταῦτα φιλοσοφίας διδακτικά. Καλὸν, φησὶ, τὸ ἀναλῦσαι, καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι· καὶ γὰρ ὁ θάνατος  τῶν ἀδιαφόρων  ἐστίν. Οὐ γὰρ κακὸν ὁ θάνατος, ἀλλὰ κακὸν τὸ ἀποθανόντα  κολάζεσθαι· οὐδὲ καλὸν ὁ θάνατος, ἀλλὰ καλὸν τὸ ἀπελθόντα σὺν Χριστῷ εἶναι· τὰ μετὰ θάνατον, ἢ καλὰ ἢ κακά. Μὴ τοίνυν  ἐπὶ τοῖς ἀποθνήσκουσι πενθῶμεν  ἁπλῶς, μηδὲ ἐπὶ τοῖς ζῶσι χαίρωμεν ἁπλῶς· ἀλλὰ τί; Πενθῶμεν τοὺς ἁμαρτωλοὺς μὴ ἀποθνήσκοντας μόνον, ἀλλὰ καὶ ζῶντας. Χαίρωμεν δὲ ἐπὶ τοῖς δικαίοις, μὴ ζῶσι μόνον, ἀλλὰ καὶ τετελευτηκόσιν. Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ καὶ ζῶντες τεθνήκασιν, οὗτοι δὲ καὶ ἀποθανόντες ζῶσιν· ἐκεῖνοι καὶ ἐνταῦθα ὄντες ἐλεεινοὶ πᾶσίν εἰσιν, ἐπειδὴ Θεῷ προσκρούουσιν· οὗτοι καὶ ἐκεῖ μεταστάντες μακάριοι, ὅτι πρὸς τὸν Χριστὸν ἀπῆλθον. Οἱ ἁμαρτωλοὶ,  ὅπου ἂν ὦσι, πόῤῥω τοῦ βασιλέως  εἰσί. ∆ιὰ τοῦτο  δακρύων  ἄξιοι· οἱ δὲ δίκαιοι, ἄν τε ἐνταῦθα, ἄν τε ἐκεῖ, μετὰ τοῦ βασιλέως εἰσὶ, κἀκεῖ μᾶλλον καὶ ἐγγύτερον, οὐ διὰ εἴδους, οὐ διὰ πίστεως, ἀλλὰ, Πρόσωπον, φησὶ, πρὸς πρόσωπον.


δʹ. Μὴ τοίνυν  ἁπλῶς  κλαίωμεν  τοὺς  ἀποθανόντας,  ἀλλὰ  τοὺς  ἐν  ἁμαρτίαις· οὗτοι  θρήνων  ἄξιοι,  οὗτοι  κοπετῶν  καὶ  δακρύων.  Ποία γὰρ  ἐλπὶς,  εἰπέ  μοι,  μετὰ ἁμαρτημάτων  ἀπελθεῖν, ἔνθα οὐκ ἔστιν ἁμαρτήματα ἀποδύσασθαι; Ἕως μὲν γὰρ ἦσαν ἐνταῦθα,  ἴσως ἦν προσδοκία πολλὴ,  ὅτι μεταβαλοῦνται,  ὅτι βελτίους  ἔσονται· ἂν δὲ ἀπέλθωσιν  εἰς τὸν ᾅδην, ἔνθα οὐκ ἔστιν ἀπὸ μετανοίας  κερδᾶναί τι (Ἐν γὰρ τῷ ᾅδῃ, φησὶ,   τίς   ἐξομολογήσεταί   σοι;),  πῶς   οὐ   θρήνων   ἄξιοι;   Κλαίωμεν   τοὺς   οὕτως ἀπερχομένους,  οὐ κωλύω,  κλαίωμεν,  ἀλλὰ  μὴ ἀσχημόνως,  μὴ τρίχας  τίλλοντες,  μὴ βραχίονας γυμνοῦντες, μὴ ὄψιν σπαράττοντες, μὴ μελανειμονοῦντες, ἀλλὰ μόνον κατὰ ψυχὴν  ἠρέμα  δάκρυον  ἀφιέντες  πικρόν.  Ἔνεστι γὰρ  καὶ  ταύτης  χωρὶς  τῆς  πομπῆς κλαῦσαι πικρῶς, καὶ μὴ παῖξαι μόνον·  παιγνίων  γὰρ οὐδὲν  διενήνοχε  τὰ ὑπό τινων γινόμενα. Καὶ γὰρ οὐ συμπαθείας ἐκεῖνοι οἱ κοπετοὶ οἱ ἐπ' ἀγορᾶς, ἀλλ' ἐπιδείξεως καὶ φιλοτιμίας  καὶ κενοδοξίας  εἰσί· πολλαὶ  διὰ τέχνην  τοῦτο ποιοῦνται.  Κλαῦσον πικρὸν, στέναξον κατ' οἰκίαν, μηδενὸς ὁρῶντος· τοῦτο συμπαθείας ἐστὶ, τοῦτο καὶ σὲ ὠφελεῖ. Ὁ γὰρ ἐκεῖνον πενθῶν οὕτω, πολλῷ μᾶλλον αὐτὸς σπουδάσει μηδέποτε τοῖς αὐτοῖς περιπεσεῖν· φοβερά σοι ἔσται ἡ ἁμαρτία λοιπόν. Κλαῦσον τοὺς ἀπίστους, κλαῦσον τοὺς οὐδὲν   ἐκείνων    ἀπέχοντας,   τοὺς   χωρὶς   φωτίσματος   ἀπερχομένους,   τοὺς   χωρὶς σφραγῖδος· οὗτοι ὄντως  θρήνων  ἄξιοι, οὗτοι ὀδυρμῶν· ἔξω τῶν  βασιλείων  εἰσὶ μετὰ τῶν καταδίκων, μετὰ τῶν κατεγνωσμένων. Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ πνεύματος, οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Κλαῦσον τοὺς ἐν πλούτῳ  τετελευτηκότας,   καὶ  μηδεμίαν  ἀπὸ  τοῦ  πλούτου  παραμυθίαν  ταῖς  ἑαυτῶν ψυχαῖς  ἐπινοήσαντας,  τοὺς λαβόντας  ἐξουσίαν ἀπολούσασθαι αὑτῶν  τὰ ἁμαρτήματα, καὶ  μὴ  βουληθέντας.   Τούτους  κλαίωμεν   καὶ  ἰδίᾳ  καὶ  κοινῇ   πάντες,   ἀλλὰ  μετὰ κοσμιότητος, ἀλλὰ μετὰ σεμνό  τητος, ἀλλὰ μὴ ὥστε παραδειγματίζειν  ἑαυτούς. Τούτους κλαίωμεν  μὴ μίαν ἡμέραν, μηδὲ δευτέραν, ἀλλὰ τὸν πάντα βίον ἡμῶν. Τοῦτο οὐκ ἔστι πάθους ἀλόγου τὸ δάκρυον, ἀλλὰ φιλοστοργίας· ἐκεῖνο δὲ πάθους ἀλόγου· διὰ τοῦτο καὶ ταχέως σβέννυται. Ὅταν γὰρ διὰ τὸν τοῦ Θεοῦ φόβον γίνηται, ἀεὶ παραμένει. Κλαίωμεν οὖν τούτους, βοηθῶμεν αὐτοῖς κατὰ δύναμιν, ἐπινοήσωμεν αὐτοῖς τινα βοήθειαν,  μικρὰν  μὲν,  βοηθεῖν  δὲ  ὅμως  δυναμένην.  Πῶς καὶ  τίνι  τρόπῳ;  Αὐτοί τε εὐχόμενοι,  καὶ  ἑτέρους  παρακαλοῦντες  εὐχὰς  ὑπὲρ  αὐτῶν  ποιεῖσθαι,  πένησιν  ὑπὲρ αὐτῶν  διδόντες  συνεχῶς.  Ἔχει  τινὰ  τὸ  πρᾶγμα  παραμυθίαν·  ἄκουε  γὰρ  τοῦ  Θεοῦ λέγοντος·  Ὑπερασπιῶ τῆς πόλεως  ταύτης  δι' ἐμὲ, καὶ διὰ ∆αυῒδ τὸν  δοῦλόν  μου. Εἰ μνήμη μόνον  δικαίου τοσοῦτον ἴσχυσεν, ὅταν καὶ ἔργα γένηται  ὑπὲρ αὐτοῦ, πῶς οὐκ ἰσχύσει;  Οὐκ εἰκῆ  ταῦτα  ἐνομοθετήθη   ὑπὸ  τῶν  ἀποστόλων,  τὸ  ἐπὶ  τῶν  φρικτῶν μυστηρίων  μνήμην  γίνεσθαι  τῶν  ἀπελθόντων· ἴσασιν αὐτοῖς πολὺ κέρδος γινόμενον, πολλὴν   τὴν   ὠφέλειαν.   Ὅταν  γὰρ  ἑστήκῃ  λαὸς  ὁλόκληρος   χεῖρας  ἀνατείνοντες, πλήρωμα ἱερατικὸν, καὶ προκέηται ἡ φρικτὴ θυσία, πῶς οὐ δυσωπήσομεν ὑπὲρ τούτων τὸν  Θεὸν παρακαλοῦντες;  Ἀλλὰ  τοῦτο  μὲν  περὶ  τῶν  ἐν  πίστει  παρελθόντων·  οἱ  δὲ κατηχούμενοι οὐδὲ ταύτης καταξιοῦνται τῆς παραμυθίας, ἀλλὰ ἀπεστέρηνται πάσης τῆς τοιαύτης  βοηθείας,  πλὴν  μιᾶς  τινος.  Ποίας δὴ ταύτης;  Ἔνεστι πένησιν  ὑπὲρ αὐτῶν διδόναι·  ποιεῖ  τινα   αὐτοῖς  παραψυχὴν   τὸ  πρᾶγμα·  καὶ  γὰρ  παρ'  ἀλλήλων   ἡμᾶς ὠφελεῖσθαι  βούλεται  ὁ Θεός. ∆ιὰ τί  γὰρ  ὑπὲρ  εἰρήνης  καὶ  εὐσταθείας  τοῦ  κόσμου ἐκέλευσεν εὔχεσθαι; διὰ τί ὑπὲρ πάντων ἀνθρώπων; Καίτοι γε ἐνταῦθα ἐν πᾶσίν εἰσι καὶ λῃσταὶ  καὶ  τυμβωρύχοι  καὶ  κλέπται,  καὶ  μυρίων  κακῶν  γέμοντες·  ἀλλ' ὅμως  ὑπὲρ πάντων  εὐχόμεθα· ἴσως γὰρ ἔσται τις αὐτῶν ἐπιστροφή. Ὥσπερ οὖν ὑπὲρ τῶν ζώντων εὐχόμεθα  τῶν  οὐδὲν  διαλλαττόντων τῶν  νεκρῶν,  οὕτως  ἔνεστι  καὶ  ὑπὲρ  ἐκείνων εὔχεσθαι. Ὁ Ἰὼβ ὑπὲρ τῶν παίδων ἐποίει θυσίας, καὶ ἀπήλλαττεν  αὐτοὺς τῶν ἁμαρτημάτων·  Μή ποτε ἐνενόησαν, φησὶ, τὶ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν. Οὕτω τις προνοεῖται παίδων.   Οὐκ  εἶπε,   καθάπερ   οἱ  πολλοὶ   τῶν   νῦν   ἀνθρώπων·   Καταλείπω   αὐτοῖς ὑπάρχοντα· οὐκ εἶπε· ∆ῶ αὐτοῖς δόξαν· οὐκ εἶπεν· Ἀρχὴν ὠνήσομαι· οὐκ εἶπεν· Ἀγροὺς πρίωμαι· ἀλλὰ τί; Μή τι ἐνενόησαν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν. Τί γὰρ ὄφελος ἐκείνων πάντων ἐνταῦθα  μενόντων;  Οὐδέν. Τὸν  Βασιλέα πάντων  ἵλεων  ποιήσω,  φησὶν,  αὐτοῖς,  καὶ οὐδὲν αὐτοῖς λείπει  λοιπόν·  Κύριος γὰρ, φησὶ, ποιμαίνει  με, καὶ οὐδέν με ὑστερήσει. Οὗτος πλοῦτος μέγας, οὗτος θησαυρός· ἂν τὸν τοῦ Θεοῦ φόβον ἔχωμεν, οὐδενὸς ἡμῖν δεῖ· ἂν  δὲ  τοῦτο  μὴ  ἔχωμεν,  καὶ  τὴν  βασιλείαν  αὐτὴν  ἐὰν  ἔχωμεν,  πάντων  ἐσμὲν πενέστεροι. Οὐδὲν ἴσον τοῦ φοβουμένου  τὸν Κύριον· Ὁ φόβος γὰρ, φησὶ, τοῦ Κυρίου πάντα ὑπερέβαλε. Τοῦτον κτησώμεθα, ὑπὲρ τούτου πάντα πράττωμεν· κἂν τὴν ψυχὴν ἀποδόσθαι δέῃ, μὴ φεισώμεθα,  κἂν  τὸ σῶμα κατακόψαι·  πάντα  πράττωμεν,  ἵνα  τοῦ φόβου τούτου ἐπιτύχωμεν.  Οὕτω γὰρ ἐσόμεθα πάντων  εὐπορώτε  ροι, καὶ τῶν μελλόντων ἐπιτευξόμεθα ἀγαθῶν  ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, μεθ' οὗ τῷ Πατρὶ  ἅμα τῷ ἁγίῳ Πνεύματι δόξα, κράτος, τιμὴ, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πρώτη εισαγωγή  και δημοσίευση κειμένων  στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο
Η ηλεκτρονική επεξεργασία, επιμέλεια και  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο
© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: