3. Ή Θεοτόκος εν Χριστώ Παιδαγωγός

Ή Θεοτόκος έγγυήτρια στη μετάνοια τής όσιας Μαρίας τής Αιγύπτιας

Πατρίδα τής αγίας ήταν ή Αίγυπτος. Έδώ ζοΰσαν οί γονείς της, σέ ηλικία δώδεκα ετών τούς εγκαταλείπει, έρχεται στήν Αλεξάνδρεια καί έπί 17 έτη θά ζήσει ώς πόρνη, μέ άκατάπαυστο έρωτα τής άμαρτίας. Κάποτε βλέπει ανθρώπους νά ετοιμάζονται νά πάνε στά Ιεροσόλυμα γιά τήν εορτή τής Ύψώσεως τού Τιμίου Σταυρού. Ταξιδεύει μαζί τους, όχι γιά νά προσκυνήσει, αλλά γιά νά άμαρτή- σει. Φτάνει στον Ναό τής Άναστάσεως καί στήν πόρτα μιά δύναμη τήν εμποδίζει νά είσέλθει. Αφού συνέβη αύτό τρεις φορές, έκει συναισθάνεται τήν ακαθαρσία των έργων της, άρχίζει νά κλαίει καί νά θρηνεί, βλέπει τήν εικόνα τής Ύπεραγίας Θεοτόκου, τής ζήτα νά τίιν αφήσει νά χαιρετήσει τό Ξύλο τοϋ Σταυρού και τής υπόσχεται ότι θά έγκαταλείψει τον κόσμο και τήν αμαρτία:

«Παρθένε Δέσποινα» είπε «Σύ πού γέννησες τον ένανθρωπήσαντα Θεό Λόγο, ξέρω ότι δεν είναι ευπρεπές ουδέ δίκαιο, ώστε εγώ, ή τόσο ρυπαρή, ή τόσο πανάσωτος, νά ατενίζω τήν εικόνα Σου τήν Αειπάρθενο, εσύ πού είσαι αγνή καί έχεις σώμα καί ψυχή καθαρή καί άμόλυντη. Γνωρίζω ότι δίκαιο είναι ή άκάθαρτη εγώ νά είμαι μισητή καί βδελυκτή ενώπιον τής ίδικής Σου καθαρότατος. Όμως επειδή ακόυσα πώς γί αύτόν τό λόγο ό Θεός πού γέννησες έγινε άνθρωπος, γιά νά καλέσει τούς άμαρτωλούς σέ μετάνοια, βοήθησέ με τήν ταλαίπωρη, ή οποία, μόνη καί έ'ρημος στον κόσμο τούτο από κάθε άληθινή συμπάθεια, δέν έχω κανέναν νά μέ συντρέξει. Κάμε ώστε νά συγχωρηθεϊ καί σέ μένα ή είσοδος στήν εκκλησία.

Μή μέ στερήσεις στο νά προσκυνήσω μαζί μέ τούς άλλους χριστιανούς τό τίμιο αύτό ξύλο, επί τού όποίου “κατά σάρκα καθηλώθη ό Θεός, τον Όποίον γέννησες, τό δικό Του αίμα έ'δωσε γιά μένα, ώστε νά μέ λυτρώσει άπό τις άμαρτίες μου".

Κάμε, ώ Δέσποινα, ώστε νά άνοίξει καί σέ μένα ή θύρα τής θείας τού Σταυρού προσκυνήσεως, καί σέ Αύτόν πού γεννήθηκε άπό Σένα δίδω Σε εγγυητή άξιόπιστο, ότι δέν θά άτιμάσω πλέον τό σώμα μου αύτό μέ όποιαδήποτε αισχρότητα, αλλά, έάν άξιωθώ νά προσκυνήσω τον Σταυρό τού Υιού Σου, άποτάσσομαι εύθύς άπό τον κόσμο καί άπό όλα τά κοσμικά καί άμέσως είμαι έτοιμη νά υπάγω όπου Σύ ώς έγγυήτρια τής σωτηρίας μου θά μοΰ ύποδείξεις καί μέ καθοδηγήσεις».

Ή Μαρία ή Αιγύπτια άπηύθυνε αύτήν τή δέηση μέ όλη τή θερμότητα ψυχής συντετριμμένης καί ταπεινωμένης, άμέσως δέ τής δόθηκε ή άπόδειξη ότι ή επίκλησή της δέν αντήχησε μάταια.

Τούς λόγους αυτούς ή Μαρία ή Αιγύπτια είχε πει μέ τόση θερμότητα πίστεως, ώστε μέ μυστικό καί άνερμήνευτο τρόπο κατάλαβε ότι ή έγκάρδιά της δέηση είσακούσθηκε καί ότι ή θύρα τού ναοΰ δέν είχε πλέον γι’ αύτήν δεσμούς και εμπόδια. Και πράγματι, γρήγορα άναμίχθηκε και πάλι μέ τά πλήθη τών προσκυνητών και αύτήν τη φορά ό πόθος της εκπληρώθηκε. Μπήκε στον ναό, συγκλονισμένη όμως από τη σφοδρή συγκίνηση και φρίττοντας συναισθανόμενη την ένοχή της και τό ανεξάντλητο πέλαγος τής θείας ευσπλαχνίας. Άφοϋ δέ προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό μέ κατάνυξη άνέκφραστη, βγήκε άπό τόν ναό καί προσήλθε στην εικόνα τής Θεομήτορος, ακριβώς την ίδια ενώπιον τής οποίας πριν άπό λίγο είχε απευθύνει τη θερμή της δέηση, γονάτισε καί είπε:

«Έσύ μέν, ώ φιλάγαθε Δέσποινα, ευαρεστήθηκες να επιδείξεις καί για μένα όλη σου τη φιλανθρωπία. Εσύ δέν άποστράφηκες τη δέησή μου, χάρη στη μεσιτεία Σου είδα δόξα, άπό την όποια δίκαια αποκλειόμαστε εμείς οί άσωτοι. Δόξα στον Θεό, ο Όποίος μέ τις δικές Σου φιλόστοργες πρεσβείες δέχεται τη μετάνοια τών αμαρτωλών.’Άλλωστε εγώ, ή υποδουλωμένη στην αμαρτία, τί μπορούσα να σκεφθώ καί να πώ για τη σωτηρία μου; Καιρός λοιπόν είναι, Δέσποινά μου, να πράξω ό,τι έγγυήθηκες για μένα. Τώρα, όπου Έσύ επιθυμείς οδήγησε με' τό θέλημά Σου είναι διαταγή για μένα. Σέ ικετεύω, λοιπόν, να μοΰ γίνεις δάσκαλος στή σωτηρία, οδηγώντας με στον δρόμο τής αληθινής μετάνοιας».

Ακόμη δέν είχε τελειώσει τή φλογερή καί συγκινητική προσευχή της καί ακούσε φωνή ή οποία, αν καί φαινόταν ότι ερχόταν άπό μακριά, ήταν όμως πολύ καθαρή καί άπέπνεε μητρική συμπάθεια. Καί έ'λεγε ή φωνή αύτή: «Έάν τόν Ίορδάνην περάσεις, καλή θά βρείς ανάπαυση». Όταν ακούσε αύτήν τή φωνή, κλαίγοντας είπε στή Θεοτόκο: «Δέσποινα, Δέσποινα, μή μέ εγκαταλείπεις τήν άσωτη». Καί βγαίνοντας άπό τόν ναό, άποτραβήχτηκε στήν έ'ρημο τού ’Ιορδάνη.

Άπό τον βίο τού αγίου Νεομάρτυρος Ζαχαρίου τοΰ έξ ’Άρτης

«Ούτος ό νέος άθλητής ήτον άπό την επαρχίαν τοΰ Αγίου ’Άρτας, ό οποίος διά κάποιον συμβεβηκός, ήρνήσατο τον Χριστόν και έγινε Τούρκος. Έπειτα έπίίγεν εις τάς παλαιάς Πάτρας καί γούναρης ών τίιν τέχνην, ήνοιξεν έργαστήριον καί έδούλευε την τέχνην του. Είχε δέ κρυφίως τό βιβλίον πού ονομάζεται "Αμαρτωλών Σωτηρία” και διαβάζων αύτό συχνάκις, ήλθε εις άκραν μετάνοιαν, κλαίων πικρώς εις τά κακόν όπου έπαθε, καί παρεκάλει θερμώς τόν Κύριον ημών Ίησοΰν Χριστόν νά τόν άξιώσει νά τύχει τής σωτηρίας του...».

Τό βιβλίο Αμαρτωλών Σωτηρία είναι έργο τοΰ μοναχοΰ Αγαπίου Λάνδου. Τό τρίτο μέρος τοΰ βιβλίου είναι άφιερωμένο στη διήγηση τών θαυμάτων τής Παναγίας. Εκεί άναγράφονται δύο θαύματα άρνησης τής πίστης.

Τό πρώτο επιγράφεται Περί τοϋ άρνιισαμένου τόν Χριστόν διά γράμματος καί τό δεύτερο "Ετερον παρόμοιον θαύμα τοϋ τόν Χριστόν άρνησαμένου έγγράφως.

Πιστεύουμε ότι καί αύτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μεταστροφή τοΰ άρνησίχριστου Ζαχαρία, ώστε νά άναδειχθεί νεομάρτυς τής Εκκλησίας.

'Η Θεοτόκος διδάσκει τον ιερό θεσμό τής νηστείας Ή Παναγία τών Λίθινων

Στην Κρήτη, στο χωριό Λίθινες τής επαρχίας Σητείας, ύπάρχει ένας άρχαίος ναός τής Παναγίας, ό οποίος πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου.

Στο τέμπλο του ξεχωρίζει ή Ιερά εικόνα της Παναγίας των Λίθινων, πλαισιωμένη μέ αναρίθμητα αφιερώματα, διότι είναι πολύ θαυματουργή.

Ή εκκλησία έχει μεγάλη αυλή καί ξενώνα. Συχνά οί κάτοικοι περνούν άπό τό προαύλιο τής εκκλησίας, γιά νά κερδίσουν δρόμο καί νά φτάσουν συντομότερα στό σπίτι τους.’Άν όμως σε περίοδο Σαρακοστής άγοράσουν κρέας καί περάσουν άπό εκεί, τό κρέας βγάζει σκουλήκια, τά όποια εύκολα διακρίνονται! Τό θαύμα αύτό δεν συνέβαινε σέ παλιό- τερες μόνον εποχές. Μερικοί σύγχρονοι, πού είναι δύσπιστοι, έκαναν μιά δοκιμή: αγόρασαν φρέσκο κρέας σέ περίοδο νηστείας καί πέρασαν μέσα άπό τό προαύλιο τού ναού· διαπίστωσαν όμως καί αύτοί ότι τό κρέας είχε σκουληκιάσει! Κάποτε ένας κρεοπώλης δοκίμασε νά περάσει κρατώντας μισό άρνί· στη μέση όμως τής αυλής παράλυσαν τά πόδια του καί έ'πεσε κάτω, φωνάζοντας τρομαγμένος!...

Μέ αύτό τόν τρόπο αύτό ή Θεοτόκος ενισχύει στη συνείδηση των πιστών τόν ιερό θεσμό τής νηστείας.

’Εξαφανίζει λογισμούς απιστίας

Ζοϋσε στη χώρα τών Αλαμανών (σημερινή Γερμανία) ένας ιερέας πολύ ενάρετος, ό Πελάγιος, πού έ'τρεφε ξεχωριστή εύλάβεια στήν Ύπεραγία Θεοτόκο.

Ό διάβολος όμως τόν φθόνησε καί τού έσπειρε λογισμό άπι- στίας γιά τή Θεία Κοινωνία.

«Πώς είναι δυνατόν» σκεφτόταν «νά γίνονται τό ψωμί Σώμα καί τό κρασί Αίμα Χριστού;».

Άπ’ τούς λογισμούς αύτούς έπεφτε σέ μεγάλη θλίψη, άλλά δέν τολμούσε νά συμβουλευθεί κανέναν άνθρωπο.

Γέ αύτό πρόστρεξε στήν ίδια τήν Παναγία καί τήν παρακάλεσε νά τόν πληροφορήσει σχετικά.

Κάποια μέρα λοιπόν, ενώ λειτουργούσε, όταν έφτασε στο «Έξαι- ρέτως τής Παναγίας άχράντου...», έξαφανίστηκε άπό τό δισκάριο ό άγιος’Άρτος. Ερεύνησε ό Πελάγιος τριγύρω, άλλα δέν τον βρήκε.

«Παναγία μου!» φώναξε τρομαγμένος «γνωρίζω ότι για τήν όλι- γοπιστία και τΐιν άμφιβολία μου μέ σιχάθηκε ό Χριστός κι έφυγε άπό μπροστά μου για νά μίιν κοινωνήσω, ό ανάξιος.

Έσύ όμως παρακάλεσέ Τον νά μέ συγχωρήσει!».

Βλέπει τότε μπροστά στην Αγία Τράπεζα την ύπερένδοξη Βασίλισσα μέ τό θείο Βρέφος στην άγκαλιά Της νά τού λέει:

«Αύτό τό Βρέφος είναι ό Ποιητής τής οικουμένης, ό Υιός καί Λόγος τού Θεού- τέλειος Θεός καί τέλειος άνθρωπος. Αύτός πέθανε στόν Σταυρό για τη σωτηρία τού κόσμου καί άναστήθηκε. Αύτός καί τώρα καθημερινά συγκαταβαίνει μέ θαυμαστό τρόπο στο σχήμα τού ψωμιού καί τού κρασιού, για την πολλή άγάπη Του στους άνθρώπους, καί προσφέρεται σ’ αυτούς για τον αγιασμό τής ψυχής τους.

Ψηλάφησέ Τον λοιπόν κι ερεύνησε άφοβα, για νά διαπιστώσεις ότι πρόκειται γιά άληθινή θεωρία, ότι είναι σώμα πραγματικό μέ σάρκα καί αίμα, καθώς Τον γέννησα. Έτσι άκριβώς γίνονται ό άρτος καί ό οίνος όταν λειτουργείς. Επειδή όμως ή άνθρώπινη φύση δέν μπορεί νά φάει σάρκα ώμή καί νά πιει αίμα, γί αύτό μέ πάνσοφο τρόπο ό Παντοδύναμος προσφέρεται μέ τή μορφή τού ψωμιού καί τού κρασιού, ώστε νά μπορεί ό καθένας νά τόν μεταλαμβάνει μέ λαχτάρα καί πόθο. Κοινώνησε λοιπόν κι έσύ μέ εύλάβεια καί πίστη, γιατί όποίος τόν παίρνει μέσα του άξια, γίνεται μέτοχος τής θείας δόξας Του».

Μ’ αύτά τά λόγια ή Δέσποινα άπέθεσε τό Βρέφος στήν Αγία Τράπεζα καί, άφοΰ τό προσκύνησε ταπεινά, έγινε άφαντη.

Τότε ό ιερέας πήρε μέ φόβο καί χαρά στά χέρια του τό θείο Βρέφος, τό άσπάστηκε εύλαβικά καί διαπίστωσε πώς ήταν πράγματι ένα ζωντανό βρέφος μέ άληθινή σάρκα.

'Ύστερα τδ άκούμπησε στην Άγια Τράπεζα, έπεσε στή γη, και προσευχήθηκε μέ δάκρυα:

«Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ πώς Έσύ είσαι ό Υιός τού Θεοΰ, πού γεννήθηκες από την αειπάρθενη Μαρία.

Σ’ ευχαριστώ για τη χάρη πού αξιώθηκα σήμερα ό άνάξιος καί παρακαλώ νά μοΰ συγχωρέσεις την παλιά μου δυσπιστία. Καί τώρα άξίωσέ με νά Σε κοινωνήσω όχι ώς βρέφος, αλλά ώς άρτο».

Άφοϋ προσευχήθηκε έτσι μέ πίστη, σηκώνεται, καί βλέπει μπροστά του τον άγιο άρτο όπως καί πρίν.

Μετάλαβε μέ εύφροσύνη καί συνέχισε σ' δλη του τη ζωή νά Ιερουργεί τά θεία Μυστήρια μέ περισσή εύλάβεια.

’Αμείβει την εύλάβεια προς το πρόσωπό Της

Στα μέρη τής πρεσβυτέρας Ρώμης ήταν ένας άνθρωπος όνόματι ’Ιωάννης, κατά πολύ εύλαβής καί πλούσιος, όμως είχε τόν νοϋ δύσκολο τόσο, ώστε δέν μπορούσε νά μάθει γράμματα, ούτε καί μιά προσευχή, νά τήν λέει κατά τήν τάξη τών χριστιανών.

Γι’ αύτό πήγε σέ Μοναστήρι καί αφιέρωσε σ' αύτό όλα τά υπάρχοντά του γιά νά μαθαίνουν οί αδελφοί γράμματα, οί όποίοι τον δέχθηκαν γιά τόν πολύ πλούτο πού τούς έδωσε καί όλοι τού έρμήνευαν τούς ψαλμούς καί τις εύχές, αλλά δέν μπορούσε νά μάθει τίποτα. Τότε ένας αδελφός, έμπειρος καί ενάρετος, τού διάβασε όλες τίς εύχές μία προς μία καί τόν ρώτησε ποιά από όλες τού φαινόταν ή πιό ωραία γιά νά τή μάθει. Αυτός είπε ότι τό «Χαίρε Μαρία» τού άρεσε περισσότερο. 'Έβαλαν λοιπόν πολύ κόπο καί τού έμαθαν τόν χαιρετισμό τού Αγγέλου, Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία καί τά υπόλοιπα, τόν όποίο έμαθε μέ τήν πολυκαιρία καί έλαβε τόση χαρά καί εύφροσύνη, πώς έμαθε αύτόν τόν άρχαγγελικό ασπασμό, ώστε τού φαινόταν ότι βρήκε θησαυρό πολύτιμο καί κάθε ώρα έλεγε Χαΐρε Κεχαριτωμένη Μαρία. Όλοι οί αδελφοί τού έβγαλαν την επωνυμία καί τον έλεγαν όλοι «Χαΐρε Μαρία», τό όποίο αύτός τό είχε σε πολλίι αγαλλίαση καί πάντοτε προσευχόταν προς τίιν Αειπάρθενο, λέγοντας αύτο τον ασπασμό με χαρά καί κατάνυξη, ό αείμνηστος, έως τίιν ώρα πού βγήκε ή ψυχή του.

Άφοϋ λοιπόν τον έψαλλαν κατά την τάξη, τόν ενταφίασαν σέ έναν τόπο ξεχωριστό, διότι ευωδίασε τό ιερό του λείψανο, ή ευωδία δεν λιγόστευε, άφοΰ τόν σκέπασαν αλλά περισσότερο αύξανε καί αισθάνονταν οί άδελφοί θυμίαμα εξαίσιο. Την ένάτη ήμερα, όταν τόν μνημόνευαν, βλέπουν ένα θαύμα παράδοξον καί απόρησαν, διότι έφύτρωσε στον τάφο του ένας ωραιότατος κρίνος καί σέ κάθε φύλλο ήταν γραμμένα αύτά τά χρυσά γράμματα:

«Χαΐρε Κεχαριτωμένη Μαρία».

Καί ή εύωδία τού κρίνου ήταν τόσο πολλή, ώστε δεν έμοιαζε μέ κανένα άνθος επίγειο. Ό δε ήγούμενος είπε στους αδελφούς:

«Πατέρες μου, από τό θαυμάσιο αύτό νά γνωρίσουμε τί αγιοσύνη είχε αύτός ό μακάριος, καί πόσο πόθο προς τήν Κυρία μας Θεοτόκο αλλά πρέπει νά δούμε καί τή ρίζα αυτού του κρίνου, γιά νά καταλάβετε πόσο χαριτώνεται όποίος άγαπα μέ όλη τήν καρδιά του τήν Αειπάρθενο».

’Έσκαψαν τόν τάφο καί είδαν ότι έβγαινε κρίνος από τό στόμα τού όσιου καί τούς κυρίεψε δέος. Ό δέ ήγούμενος πρόσταξε καί έσχισαν τό ιερό λείψανο καί είδαν ότι έβγαινε από τήν καρδιά του στην όποια ήταν ίστορισμένη ή εικόνα τής Ύπεραγίας Θεοτόκου καί όλοι απόρησαν. ’Έλαβαν μέ λιτανεία καί θυμίαμα εκείνο τόν ιερότατο κρίνο, τόν φύλαξαν μέ τά άγια λείψανα καί όλοι τόν τιμούσαν καί σέβονταν γιά τήν αγάπη τής Θεομήτορος, μέ τής Όποιας τις πρεσβείες ας αξιωθούμε καί εμείς τίιν ούράνια μακαριότητα.

'Ο άγιος ’Ιωάννης ό Κουκουζέλης

«Ήδύμολπο μουσικό» τόν αναφέρει τό συναξάρι. 'Ηταν πράγματι ό πιό καλλίφωνος ψάλτης τού Βυζαντίου καί γι’ αύτό τον είχε ό αύτοκράτορας Αλέξιος Λ' ό Κομνηνός αρχιμουσικό στό παλάτι καί δάσκαλο των παιδιών του. Καταγόταν άπό τό Δυρράχιο, ήταν ορφανός άπό πατέρα, αλλά είχε ευσεβή μητέρα πού τοϋ έδωσε την ευκαιρία νά σπουδάσει. ’Έτσι πήγε στη Κωνσταντινούπολη καί έλαβε ανώτερη μόρφωση. Όταν τόν ρωτούσαν οί συμφοιτητές του τί έτρωγε, έλεγε «κουκιά» καί «ζέλια» (μπιζέλια), γιατί ήταν φτωχός, έτσι έλαβε τό όνομα Κουκουζέλης.

ΤΗταν πολύ έξυπνος καί τόσο καλλίφωνος άπό μικρός, πού τόν φώναζαν άγγελόφωνο. Όμως δεν λογάριασε καθόλου την εγκόσμια καριέρα του καί έξέφρασε την επιθυμία του νά μονάσει. Επειδή ό αύτοκράτορας δεν τόν άφηνε, έφυγε κρυφά καί πήγε στή Μονή Μεγίστης Λαύρας τού Αγίου Όρους. Εκεί παρουσιάσθηκε σάν χωριάτης άγράμματος, γιά νά μήν τόν άναγνωρίσουν καί έτσι τόν έβαλε ό ήγούμενος ’Ιάκωβος ό Πρικανάς νά βόσκει τράγους, στό βουνό πάνω άπό τήν Ιερά Μονή.

’Εκεί διέμενε μόνιμα καί κατέβαινε μόνον τις Κυριακές γιά νά λειτουργηθεί. Ψηλά στό βουνό, κατά σύμπτωση, έμενε λίγο πιό πέρα μέσα σέ ένα σπήλαιο κάποιος άσκητής. Ό Ιωάννης στήν ερημιά δέν σταμάτησε ποτέ νά εξυμνεί τόν Θεό καί έψελνε άμέρι- μνα. Ό άσκητής πού άναφέραμε, όμως, άκουγε άπό μακριά, κάθε βράδυ, μιά αγγελική ψαλμωδία καί δέν πίστευε στά αυτιά του.

Έτσι ένα βράδυ ξεκίνησε νά ψάξει άπό πού προερχόταν αυτή ή άγγελική ψαλμωδία. Ή υμνωδία τόν οδήγησε στον ’Ιωάννη πού ό άσκητής τόν είδε νά ψέλνει όρθιο, μέσα σέ ένα φως, καί μέ τό επίσης παράδοξο θέαμα, ,νά στέκονται οί τράγοι στά δύο πόδια τους όρθιοι καί νά τόν άκούουν.

Αμέσως πήγε στον ηγούμενο κα'ι άνέφερε τό περιστατικό, ό όποίος, επειδή δεν το πίστευε, πήγε προσωπικά νά το διαπιστώσει. Έτσι μέ τά ίδια του τά μάτια είδε και θαύμασε ό ηγούμενος τό καταπληκτικό αύτό γεγονός και πλησίασε τόν Ιωάννη.

Στο μεταξύ ό αύτοκράτορας ζητούσε σε όλη την επικράτεια νά βρουν τόν ’Ιωάννη Κουκουζέλη, οπότε ό ηγούμενος τόν κατάλαβε και τόν πίεσε νά άποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα. Αναγκάσθηκε τότε εκείνος νά πει τό πραγματικό του όνομα.

Έκτοτε ό ηγούμενος τόν έκανε δεξιό ψάλτη στή Μονή Μεγίστης Λαύρας καί τού έπέτρεπε νά γράφει ύμνους σέ ένα κοντινό κελί, γιατί έκτος άπό καλλίφωνος ψάλτης ήταν καί μεγάλος ύμνογρά- φος. Σπάνια χαρίσματα πού τά άξιοποίησε πρός δόξαν Θεοϋ. Σέ κάποια όλονυκτία πού κουράσθηκε στο ψαλτήρι, τού εμφανίσθηκε ή Παναγία καί τού έδωσε ένα χρυσό νόμισμα γιά νά τόν εύχαρι- στήσει καί νά τόν ένισχύσει. Τό μισό νόμισμα σήμερα βρίσκεται στή Μονή, γιατί τό άλλο μισό τό έδωσαν σέ Μονή στή Ρωσία.

Οί ύμνοι του θεωρούνται άπό τούς δυσκολότερους καί ειδικά οί λεγόμενοι «άργοί», όπως τό περίφημο «Χερουβικό» του καί «Τόν Δεσπότη καί Αρχιερέα». Μάλιστα οί πιο πολλοί ύμνοι του, άπό αύτούς πού σώθηκαν, δυστυχώς είναι άνέκδοτοι. Κοιμήθηκε ειρηνικά στις άρχές τού 13ου αιώνα καί τάφηκε στό κελί πού μόναζε.

Ετη σοι χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα ή κτίσις,

Αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος,

ηγιασμένε ναε και παράδεισε λογικέ,

παρθενικον καύχημα,

εξ ής Θεός εσαρκώθη και παιδίον γέγονε

ο προ αιώνων υπάρχων Θεδς ημών

την γάρ Σην μήτραν θρόνον έποίησε,

και την Σην γαστέρα πλατυτέραν ουρανών άπειργάσατο.

Επί σοι χαίρει, Κεχαρηωμένη, πάσα ή κτίσις, δόξα σοι.

Οσιος Γρηγόριος ό Δομέστικος

Όταν Πατριάρχης Κων/πόλεως ήταν ό Φιλόθεος (ό άπό Ηράκλειας) (1354-1376), ηγούμενος στη Μεγίστη Λαύρα τού ’Άθωνα ήταν ό πανοσιότατος Ιάκωβος ό Πρικανάς.

Ό παναγιότατος Πατριάρχης Κάλλιστος (1350-1354), πού ήταν πριν άπό τον Φιλόθεο, όρισε νά ψάλλουν τό παραπάνω τροπάριο στη Θεία Λειτουργία των Κυριακών τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τής Αγίας και Μεγάλης Πέμπτης, άλλα καί των παραμονών τών Χριστουγέννων καί τών Θεοφάνιων, άντί τού «’Αξιόν έστι». Όμως ό Πατριάρχης Φιλόθεος όρισε νά ψάλλουν τό «’Αξιόν έστι» ώς συντομότερο.

’Έτυχε λοιπόν κάποτε ή παραμονή τών Θεοφάνιων Κυριακή καί εΐπε ό Αλεξάνδρειάς Γρηγόριος στον Δομέστικο τού χορού, Γρη- γόριο Κουκουξέλη, νά ψάλει τό «Έπί σοί χαίρει Κεχαριτωμένη...», παρά τις διαφωνίες μερικών πού ήθελαν νά ακολουθήσουν τό τυπικό τού Πατριάρχου Φιλοθέου. Έψαλλε λοιπόν ό Δομέστικος τόν ύμνον «Έπί σοί χαίρει Κεχαριτωμένη...» καί τό βράδυ στον ύπνο του βλέπει τήν Δέσποινα ημών Θεοτόκο νά τού λέγει:

«Ω Δομέστικε, δέχομαι τήν ψαλτική σου καί σέ εύχαριστώ πολύ.

Καί τού δίνει με τό χέρι της ένα χρυσό νόμισμα, τό όποίο σήμερα βρίσκεται κρεμασμένο στήν άγια είκόνα τής Ύπεραγίας Θεοτόκου στή σεβάσμια Λαύρα τού’Άθωνα.

Άπό τότε ή Εκκλησία, γιά νά κάνει γνωστό τό θαύμα, όρισε νά ψάλλεται αύτό τό τροπάριο όταν τελείται ή Λειτουργία τού Μεγάλου Βασιλείου, στά Απόδειπνα, στο Μεσονυκτικό καί όποτε θέλει ό καθένας.

’Έγραψαν δέ καί τόν ύμνο καί στις πόρτες τών κελιών τους όλοι οί μοναχοί πού έμαθαν τό παραπάνω θαύμα, γιά νά τόν διαβάζουν συνέχεια.

'Η ευλαβής δωρήτρια και ή εικόνα τής Παναγίας Νέας Μονής Χίου

Κάποια ευλαβής Χιώτισσα, άπό τό χωριό Καλιμασσιά, αφιέρωσε όλη την περιουσία της στίι Νέα Μονή Χίου. Κάποτε όμως άρρώστησε καί βρέθηκε σέ μεγάλη οικονομική άνάγκη. Τότε οί συγγενείς της, αντί νά τη. βοηθήσουν, την έγκατέλειψαν καί την πίκραιναν μέ λόγια σκληρά:

«’Άς έρθει» της έλεγαν «νά σέ κοιτάξει ή Νέα Μονή, αφού τής έγραψες την περιουσία σου».

Εκείνη δέν έπαυε νά προσεύχεται θερμά στην Παναγία ζητώντας τη βοήθειά Της. Κι ένα βράδυ, μέσα στον πόνο καί την απελπισία της, βλέπει στον ύπνο της μιά γυναίκα. Ή γυναίκα αυτή την πλησίασε, την παρηγόρησε καί μεταξύ των άλλων τής είπε:

«Μη φοβάσαι. Ή άσθένειά σου θεραπεύτηκε. Πάρε αύτό τό φλουρί καί θά φροντίζω εγώ γιά σένα».

«Ποιά είσαι;» ρώτησε ή άρρωστη.

«Είμαι ή Νέα Μονή»

Μέ τά λόγια αύτά ξύπνησε ή γυναίκα θεραπευμένη, κρατώντας στο δεξί της χέρι τό φλουρί. Πήγε στο μοναστήρι, διηγήθηκε τό όνειρό της στον ηγούμενο’Άνθιμο καί τού παρέδωσε τό φλουρί, πού τής είχε χαρίσει ή Παναγία.

'Η σωτηρία ενός ευλαβούς ναυτικού

Ό ναυτικός Ευάγγελος Πανταζής, άπό τη Λίμνη τής Εύβοιας, διηγήθηκε στούς εφημέριους τής πόλεως τό εξής περιστατικό:

«Ηταν 14 Δεκεμβρίου τού 1960, ώρα 2.30', καί ταξιδεύαμε στά στενά τού Βοσπόρου μέ τό πλοίο “Παγκόσμιος Αρμονία” τής έταιρείας Νιάρχου. Κοιμόμουν στην καμπίνα μου, όταν ακόυσα μια υπερκόσμια γυναικεία φωνή να προστάζει:

“Πέσετε στΐι θάλασσα!”

Πρέπει να σημειώσω ότι στην Παναγία μας τη Λιμνιά είχα ιδιαίτερη εύλάβεια, καί την παρακαλοΰσα πρωί βράδυ να μάς προστατεύει. Ξαφνικά νιώθω ένα απότομο τίναγμα. Το πλοίο τραντάχτηκε ολόκληρο. Κοιτάξω άπό τό φινιστρίνι καί βλέπω τό καράβι μας μέσα στίς φλόγες. Είχαμε συγκρουστεί μ’ ένα γιουγκοσλάβικο πετρελαιοφόρο πού μετέφερε μαξούτ καί βενζίνη αεροπλάνων. Άπό τη, σφοδρή σύγκρουση ή πλώρη μας κόπηκε στη μέση, ενώ τό ξένο πλοίο έπαθε ρήγμα βάθους είκοσι μέτρων. Έγώ στο μεταξύ ετοιμάστηκα καί έπεσα στΐι θάλασσα άπό τιί μεριά της εύρωπαϊκης Τουρκίας. Ένώ κολυμπούσαμε, πολλά δελφίνια γύρω μας είχαν σχηματίσει κλοιό καί μάς προφύλαγαν έτσι άπό τούς καρχαρίες πού άφθονοΰσαν στην περιοχή. Δυόμισι ώρες πάλεψα μέ τά κύματα κι έφθασα κάποτε στίς τουρκικές άκτές. Άπό τά σαράντα ένα άτομα τού πληρώματος σωθήκαμε μόνον έντεκα. Τη διάσωσή μας αποδίδουμε στην Παναγία μας τη Άιμνιά. Γι' αύτό ήρθαμε αμέσως στη Άίμνη, λειτουργηθήκαμε στον Ιερό ναό Της καί Την εύχαριστήσαμε γιά τη σωτηρία μας».

Οσοι βλασφημούν την άγνη Θεομήτορα, εισπράττουν τιμωρίες

Μερικοί είδωλολάτρες κάποτε σέ ένα συμπόσιο, άφοΰ κατανάλωσαν μεγάλη ποσότητα κρασιού καί μέθυσαν, άρχισαν νά βλαστημούν καί νά λοιδορούν τη Μητέρα τού Άόγου, χρησιμοποιώντας όσα, άτοπα μπορεί κανείς νά φανταστεί καί γιά τό μυστήριο της Θείας Ένανθρωπήσεως. Ό οικοδεσπότης τού σπιτιού, αν καί ήταν άμέτοχος σέ αύτές τις βλασφημίες, είδε ύστερα I από λίγο καιρό στό όνειρό του τη, Θεομήτορα, πού κρατούσε μια βέργα καί τοϋ θύμισε τό παράλογο των ύβρεων έλέγχοντάς τον για τίιν άνοχή του.

Ή βέργα, ή όποια φαινόταν νά στριφογυρίζει στα χέρια της Παναγίας, σημάδευε τά γόνατά του. Ξύπνησε και διαπίστωσε ότι έσταξαν αϊματα άπό τά γόνατα. Άφοϋ έξέθεσε δημόσια τά συμβάντα, όλοι όσοι τά ακόυσαν άπηύθυναν εγκώμια στον άκα- τάληπτο Θεό καί στη Μητέρα τοϋ Θεοΰ. "Αν καί τό νά τιμωρεί είναι έξω άπό τη φύση Της, όταν πιέζεται όμως, γιά νά είναι άπόλυτα σταθερά τά θέματα της πίστεως, άναγκάζεται νά τό κάνει καί αύτό.

6. Η θεομήτωρ χορηγός και προστάτης τής μητρότητας

Άπό τό Συναξάρι τής Άγιας Φιλοθέης τής Αθηναίας

[...]. Οί γονείς της Αγίας, Συρίγα καί’Άγγελος, ήταν φιλευσεβείς, εύγενείς καί πλούσιοι. ’Ιδιαίτερα ή μητέρα της ήταν πολύ έλεήμων, όμως ήταν στείρα καί άτεκνος. Μιμούμενη τίιν Προφήτιδα ’Άννα, κατέφυγε προς τον Θεό, τον Παντοδύναμο καί Πανάγαθο ίατρό καί στίι μεσιτεία της Άειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας καί Τίιν παρακαλοϋσε θερμά νά διαλύσει τη, στείρωση καί νά τής χαρίσει τέκνο. Ό Κύριος, ό «ποιων τό θέλημα των φοβουμένων αύτόν» (Ψαλμ. ρμδ' 19), ακούσε τις δεήσεις της. Καί μιά μέρα, όταν μπήκε, όπως συνήθιζε, στον Ναό τής Θεοτόκου καί άπό τον κόπο τής εκτεταμένης καί θερμής όλοψύχου προσευχής, άφοΰ άποκοιμήθηκε γιά λίγο, είδε σε όραμα ότι ήλθε άπό την εικόνα τής Θεοτόκου φως μεγάλο καί λαμπρό και μπήκε στίιν κοιλιά της. Άφοϋ ξύπνησε, έκρινε ότι τό όραμα πού είδε ήταν άπάντηση στο αίτημά της. Καί ύστερα άπό λίγο καιρό συνέλαβε καί γέννησε θυγατέρα, πού τίιν ονόμασε Ρεβούλα (Ρηγούλα-Ρηγίλλη).

Ή Παναγία ή Γενεσιουργός

Βρίσκεται στίιν Ιερά Μονίι των Είσοδίων τής Θεοτόκου Μαρκοπούλου Ώρωποΰ Αττικής. ’Ονομάστηκε έτσι επειδή χαρίζει εύτεκνία σε στείρες γυναίκες καί θεραπεύει πάσης φύσεως άσθένειες. Σε θλιβερά γεγονότα βουρκώνουν τά μάτια Της ή τά άνοιγοκλείνει ή σκοτεινιάζει τό μισό πρόσωπό Της.

Μια ήρωίδα πίστεως (Θαύμα τής Παναγίας τής Βαρνάκοβας)

Ήταν άπόγευμα Δευτέρας τής 13ης Αύγούστου 2001. Μιά νέα γυναίκα, μωρομάνα, πού ό άνδρας της καταγόταν άπό τό χωριό Φιλοθέη Φωκίδος, ήρθε μέ τά πόδια στο μοναστήρι γιά νά εύχαρι- στήσει τη Μεγαλομάτα Παναγιά γιά τη βοήθειά Της. Καί άνέφε’ρε στη συνέχεια τά εξής: «Ήρθα γιά νά ευχαριστήσω την Παναγία γιά τό παιδάκι πού μοϋ χάρισαν οί πρεσβείες Της. Τής τό είχα ζητήσει πέρυσι, όταν έπισκέφθηκα τό μοναστήρι. Ή βοήθειά Της ήταν θαυμαστή, επειδή κατά τή διάρκεια τής εγκυμοσύνης μου παρουσίασα πολύ μεγάλα προβλήματα υγείας. Μοΰ παρουσιά- σθηκαν θρομβώσεις, επειδή είχα πηκτικότητα αίματος διπλάσια άπό τό φυσιολογικό, είχα σάκχαρο καί έκανα ένέσεις ινσουλίνης καί μοϋ παρουσιάστηκαν καί ινομυώματα. Οί περισσότεροι μέ προέτρεπαν νά προχωρήσω σέ διακοπή τής κύησης, οί δέ για- τρο'ι μοΰ τόνιζαν ότι τό παιδί δεν αναπτύσσεται φυσιολογικά. Έγώ όμως προτιμούσα νά πεθάνω μαζί με τό παιδί μου, πού μοϋ χάρισε ό Θεός έπειτα άπό πολλή προσευχίι καί δάκρυα, παρά νά γίνω δολοφόνος. ’Έτσι τά άφησα όλα στά χέρια της Παναγίας, πού μοΰ χάρισε άκλόνητη πίστη καί ελπίδα. Καί σέ πείσμα όλων των δυσμενέστατων αύτών συνθηκών, γεννήθηκε ένα υγιέστατο καί χαριτωμένο παιδάκι».

'Η Παναγία Τσαμπίκα

Μισή ώρα μακριά άπό την πόλη τής Ρόδου υψώνεται τό μοναστήρι Της. Γιά νά φτάσεις νά προσκυνήσεις τη θαυματουργή εικόνα, πρέπει νά άνέβεις περίπου τριακόσια σκαλιά. Είναι τοποθετημένο πάνω σε έναν άρκετά ψηλό λόφο, γι’ αύτό καί οί ντόπιοι τό ονομάζουν «Τσαμπίκα ή ψηλή». Τό έκκλησάκι χτίστηκε εκεί, διότι, σύμφωνα μέ την παράδοση, ένας βοσκός είχε δει μιά φλόγα (τσάμπα, εξ ού καί τό «Τσαμπίκα») σέ έκείνο τό σημείο καί πήγε νά δει άπό κοντά τί συνέβαινε. Μέ μεγάλη του έκπληξη άντίκρισε την εικόνα τής Παναγίας. ’Έτσι έχτισε τό λιλιπούτειο έκκλησάκι πού σώζεται έως σήμερα προς τιμήν Της. Μεταγενέστερα χτίστηκε καί μιά μεγαλύτερη εκκλησία, δίπλα στον κεντρικό δρόμο τής περιοχής. Σέ αυτήν ή πρόσβαση είναι πιο εύκολη. Κάθε χρόνο σάν σήμερα, 8 Σεπτεμβρίου, οπότε γιορτάζει ή Παναγία Τσαμπίκα, οί δύο εκκλησίες... βουλιάζουν άπό πιστούς πού καταφθάνουν γιά νά άνάψουν ένα κερί στή χάρη Της.

Όταν φτάσει κανείς στο έκκλησάκι τού λόφου, νιώθει νά τόν καταβάλλει ένα περίεργο δέος. Ό ναός μοιάζει νά χάνεται μέσα στά κατάλευκα σύννεφα πού τόν περιβάλλουν. Οί γλάστρες μέ τούς βασιλικούς πού τόν περιστοιχίζουν εύωδιάζουν. Τό έσωτε- ρικό του... πνίγεται στά τάματα. Στούς τοίχους βρίσκονται κρεμασμένα ευχαριστήρια γράμματα ανθρώπων άπό δλο τόν κόσμο. Άπό Σουιιδία, Γερμανία, Βρετανία... Τό μάτι πέφτει μπροστά άπό τή θαυματουργή εικόνα. Τά κέρινα ομοιώματα τών βρεφών είναι δεκάδες. Γυναίκες άπό κάθε γωνιά τής γης έχουν αφήσει τό δικό τους τάμα προκειμένου νά άποκτήσουν τό πολυπόθητο παιδί καί την ευλογία τής μητρότητας.

Δέν είναι τυχαίο πού τό δεύτερο όνομα πολλών ανθρώπων στη Ρόδο είναι Τσαμπίκος η Τσαμπίκα. Οί ντόπιοι τιμούν την Παναγία τους. Στο έγχειρίδιο πού ύπάρχει στο μοναστήρι μέ την ιστορία τής θαυματουργής εικόνας, ή Παναγία Τσαμπίκα χαρακτηρίζεται προστάτιδα τών άτεκνων ζευγαριών. Ρίγος προκαλεί ή άναφορά σέ βιβλίο μέ τούς βίους άγιων, στο όποίο άναφέρεται πώς όλα τά μωρά πού γεννιούνται άπό την Παναγία φέρουν κάπου στο κορμάκι τους τό σημάδι Της, πού απεικονίζει τό βαμβάκι μέ τό λάδι άπό τό καντήλι Της.

Ή μαρτυρία τής Μαρίας Συγκλονιστικές είναι καί οί μαρτυρίες γυναικών πού βίωσαν τό θαύμα στά σπλάχνα τους... Ή Μαρία πριν άπό δεκαπέντε μήνες απέκτησε ένα υγιέστατο μωρό. Ή ϊδια περιγράφει την ιστορία της:

«Τό έμβρυο πού κυοφορούσα είχε πεθάνει μέσα μου. “Παλινδρόμηση κυήσεως” μοΰ είπαν οί γιατροί καί μοΰ άνέφεραν πώς οί πιθανότητες νά άποκτήσω ξανά παιδί ήταν ελάχιστες. Απογοητεύτηκα καί άποφάσισα νά άνέβω στο μοναστήρι. Δέν είμαι άπό τή Ρόδο, άλλά παντρεύτηκα καί ζώ στο νησί. Δέν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα θρήσκα. Τελικά προσκύνησα. Όταν κατεβήκαμε άπό τό εκκλησάκι, εντελώς άψυχολόγητα είπα στον άντρα μου πώς θά μείνω έγκυος. Περίπου δύο μήνες μετά είχα τά πρώτα σημάδια. Ό γιατρός διαπίστωσε εγκυμοσύνη. Έμεινε άναυδος και ό ίδιος. Επιστημονικά τό θεώρησε αδύνατον, άφοΰ πρ'ιν άπό πολύ μικρό διάστημα είχε γίνει παλινδρόμηση. Έπρεπε να περάσει μεγάλο διάστημα γιά να μπορέσω νά συλλάβω ξανά καί δέν ήταν σίγουρο αν θά μπορούσα νά τό κρατήσω μέσα μου. Τελικά τό μωράκι μου είναι δεκαπέντε μηνών σήμερα και πάνω άπό τό βλέφαρό του έχει ένα μικρό σημαδάκι. Ή Παναγία μοΰ χάρισε τό πιο όμορφο δώρο τής ζωής μου καί μέ έκανε νά καταλάβω πώς ό Θεός υπάρχει».

Θαύματα τής 'Αγίας Ζώνης

Ή Αγία Ζώνη τής Θεοτόκου, πού φυλάσσεται στην 'Ιερά Μονή Βατοπαιδίου στό 'Άγιον Όρος, έχει την ιδιαίτερη χάρη νά θεραπεύει τή στειρότητα τών γυναικών. Άπό τό βιβλίο Θαύματα της Αγίας Ζώνης - 'Άγιον ’Όρος 2007, παραθέτουμε μερικές περιπτώσεις θαυματουργικής λύσεως τής στειρότητας:

Γιά δέκα χρόνια περίμενα τό θαύμα Ταπεινά σάς εύχαριστώ καί σας αναφέρω τό θαύμα πού έγινε στην άνηψιά μου. Μέ την βοήθεια τής θαυματουργής Ζώνης τής Ύπεραγίας Θεοτόκου πού μοΰ στείλατε, έμεινε έγκυος καί απέκτησε ένα ύγιέστατο άγοράκι. Γιά δέκα χρόνια περίμενε αύτό τό θαύμα...

Ή ’Άχραντος Μαρία είσάκουσε τις παρακλήσεις μας

 Είμαστε παντρεμένοι εδώ καί δεκαέξι χρόνια. Στην αρχή τοΰ έγγαμου βίου μας ή σύξυγός μου έμεινε έγκυος τρεις φορές, άλλα άπέβαλε. Κατόττιν για δέκα χρόνια παρά τις ιατρικές φροντίδες καί τις τελευταίες επιστημονικές μεθόδους δέν κατέστη δυνατόν νά ξαναμείνει έγκυος. Τό καλοκαίρι, συγκεκριμένα τον Αύγουστο (τοΰ 2005), ήρθα προσκυνητής στίιν Μονίι Βατοπαιδίου. Μετά τον εσπερινό προσκύνησα τήν Τιμία Ζώνη. 'Ο ιερέας μοϋ διάβασε την σχετική ευχή. Στο τέλος μοΰ έδωσε καί μία κορδέλα από την Ζώνη τής Παναγίας μας νά φορέσει ή σύζυγός μου. Καί, ώ τοΰ θαύματος! Ή’Άχραντος Μαρία εισακούσε τις παρακλήσεις μας καί τον ίδιο μήνα ήρθε ή πολυπόθητη εγκυμοσύνη. Στίς 25-3-2006 αποκτήσαμε κοριτσάκι (την’Άννα Μαρία).

Θαύμα τής'Αγίας Ζώνης σε ετεροδόξους

 Ό Τσάρλυ, καναδικής καταγωγής κα'ι μέλος τοϋ πληρώματος τής ελληνικής θαλαμηγού «Ρίο Ρίτα», πού καταπλέει κάθε χρόνο στα άνοικτά τοϋ Άγιου Όρους μεταφέροντας επίσημους επισκέπτες, σε μια από τις επισκέψεις του στην Μονή Βατοπαιδίου στις 10 Μαΐου τοϋ 2004, άφοϋ ξεναγήθηκε καί ακούσε για τά θαύματα τής Άγιας Ζώνης, εξέθεσε στον μοναχό-ξεναγό τό πρόβλημα πού τον απασχολούσε. Μετά από δέκα χρόνια γάμου δεν είχε καταφέρει με την σύζυγό του Νικολέτα νά άποκτήσουν παιδί. Ό μοναχός, μολονότι δίσταζε άρχικά νά τοϋ δώσει κορδέλα τής Αγίας Ζώνης γιατί ήταν καθολικός, παρακινήθηκε άπό τον πόθο τοϋ Τσάρλυ καί εμπιστεύτηκε την ύπόθεση στην μητρική Πρόνοια τής Παναγίας. Τό επόμενο έτος ό Τσάρλυ έπισκέφθηκε πάλι τήν Μονή, πληροφόρησε χαρούμενος τον μοναχό γιά τήν άμεση θαυματουργική παρέμβαση τής Θεοτόκου καί έμφανώς προβληματισμένος γιά τήν ορθόδοξη πίστη, ευχαρίστησε τήν Παναγία πού τοϋ χάρισε μιά χαριτωμένη κόρη, τήν Φρίντα (Φρειδερίκη).

7· θεραπεύει ώς άμισθος ιατρός

Τό θαύμα τής Θεοτόκου στον Αγιο ’Ιωάννη -Παναγία ή Τριχερούσα

Ιστορείται ότι ό είκονομάχος αύτοκρότορας Λέων Γ' ό Ίσαυρος οργισμένος άπό τούς άγώνες τοϋ Ιωάννη Δαμασκηνού ύπέρ τών Ιερών εικόνων διέταξε νά μιμηθοΰν τή γραφή του καί νά άποστείλουν στον χαλίφη πλαστή επιστολή αύτοΰ, μέ τήν όποια αυτός φαίνεται ότι πρόσφερε τή Δαμασκό στούς Βυζαντινούς. Ό χαλίφης διατάξει νά τοΰ κόψουν τό δεξί χέρι. Εκείνος υπομένει τό βασανιστήριο χωρίς διαμαρτυρία.

Την ϊδια νύχτα ό Ιωάννης στο δωμάτιό του, γονατιστός απέναντι άπό την εικόνα της Παναγίας της δεξιοκρατούσας, την ικετεύει νά τον θεραπεύσει για νά συνεχίσει νά γράφει ύπέρ της προσκύνησης των εικόνων. Κατάκοπος άπό τόν πόνο καί την προσευχή, γιά λίγο άποκοιμιέται.

Καί βλέπει όραμα τη Θεοτόκο, μέσα άπό την εικόνα, νά τοΰ λέει ότι είναι θεραπευμένος, άλλά πρέπει νά τηρήσει τό λόγο του: νά συνεχίσει νά γράφει ύπέρ των εικόνων.

Ξυπνώντας διαπιστώνει ότι τό θαύμα έχει γίνει. Τό κομμένο του χέρι βρίσκεται στη θέση του. Τότε δέ ό ιερός ψαλμωδός άνέμελψε τόν Α' Ειρμόν τοΰ Κανόνος τοΰ Α' ήχου «Σοΰ η τροπαιοΰχος δεξιά, θεοπρεπώς έν ίσχύϊ δεδόξασται» καί, άπό εύγνωμοσύνη πρός την Παναγία, τοποθέτησε άργυρό ομοίωμα τοΰ κομμένου χεριοΰ του πάνω στην εικόνα της, ξεκινώντας μιά παράδοση ταμάτων.

Κι άπό τότε ή εικόνα φέρει την ονομασία «Τριχεροΰσα».

Ή εικόνα αύτή, πού έως τόν 12ο αιώνα φυλάσσονταν στη Λαύρα τοΰ αγίου Σάββα, δωρήθηκε στον άγιο Σάββα, Αρχιεπίσκοπο Σερβίας καί κτίτορα τής Μονής Χιλανδαρίου, κατά την επίσκεψή του στους Αγίους Τόπους. Αύτός τη μετέφερε στη Σερβία, άπ’ όπου άργότερα μεταφέρθηκε μέ θαυμαστό τρόπο στο “Αγιον Όρος, όταν κατά τις εσωτερικές ταραχές πού συνέβησαν στη Σερβία επί τοΰ βασιλέως Ούρεσι τοΰ Ε', ό ήμίονος πού τη μετέφερε πάντοτε, προ τοΰ στρατεύματος στις διάφορες μάχες, χάθηκε καί προχωρώντας μόνος του έφθασε έως τό Χιλανδάρι.

Σέ μεταγενέστερη εποχή, όταν προέκυψε διχόνοια στην άδελφό- τητα τής Μονής Χιλανδαρίου έξαιτίας τής εκλογής νέου ηγουμένου, ή Τριχεροΰσα μετατοπίστηκε θαυματουργικά άπό τό 'Ιερό Βήμα, όπου ήταν έως τότε, στο στασίδι τοΰ ηγουμένου, ενώ συγχρόνως ενάρετος ερημίτης μοναχός πληροφόρησε την αδελφότητα ότι στο έξης και προς άποφυγήν φιλονικιών δεν θά εκλέγεται ηγούμενος στο Χιλανδάρι, διότι ή Παναγία θά κρατήσει αύτήν τη θέση καί θά διοικεί τό μοναστήρι. Πράγματι έως σήμερα, ή χιλανδαρινή άδελ- φότητα, ενώ ξεΐ κοινοβιακά, δεν έχει Καθηγούμενο καί διοικείται κατά τό σύστημα τών ιδιόρρυθμων μονών.

Ή θεραπεία τής κόρης τού Βυζαντινού αύτοκράτορα ’Αλεξίου Α' Κομνηνοΰ (1081-1188)

Σύμφωνα μέ ιστορικούς, ό βασιλιάς τού Βυζαντίου Αλέξιος Α Κομνηνός είχε μία πρωτότοκη κόρη, ενώ οί άλλες δύο κόρες του γεννήθηκαν μετά τό θαύμα της Παναγίας, τό οποίο έγινε πάνω στην πρώτη. Αύτή ή κόρη, την όποια ό βασιλιάς Αλέξιος άγα- ποϋσε πολύ, άρρώστησε μέ άσθένεια βαριά καί άνίατη, τη λεγάμενη ληϋαργία όπως ό δούκας (ό Μανουήλ Βουτομίτης, διοικητής τής Κύπρου, άπεσταλμένος τού βασιλιά Αλεξίου Α'), τήν εποχή, κατά τήν όποια βρισκόταν στήν Κύπρο. Χρησιμοποιήθηκαν όλες οί μέθοδοι τών γιατρών, άλλά στάθηκε άδύνατο νά θεραπευθεϊ. Κανένας άπό τούς γιατρούς δεν μπόρεσε νά τής προσφέρει τή θεραπεία, καί όλοι έκριναν ότι θά πέθαινε. Ό βασιλιάς μέ όλα αυτά πονοΰσε καί πολλές φορές άπό τή λύπη του έκλαιγε, όπως ένας φιλόστοργος πατέρας.

Ό Θεός τότε οικονόμησε νά βρίσκεται στο παλάτι τής Κωνσταντινουπόλεως καί ό Μανουήλ Βουτομίτης. Βλέποντας τον βασιλιά περίλυπο, όπως ήταν φυσικό, στενοχωριόταν καί ό ’ίδιος. Όταν τον είδε ό βασιλιάς, τον ρώτησε: «Δέν μπορεί κανείς νά μέ βοηθήσει, λέγοντάς μου τή θεραπεία τής θυγατέρας μου;». Πράγματι, ό δούκας τότε βρήκε τήν κατάλληλη ευκαιρία καί άποκρίθηκε: «Δεσπότη, βασιλιά μου, πέρασα τήν ί'δια άσθένεια στήν Κύπρο καί, έάν δέν μέ βοηθούσε ό Κύριος μέ τις ευχές και τίς προσευχές κάποιου μοναχού Ήσαΐα, θά πέθαινα προ πολλοΰ- θά σοϋ πώ τον τρόπο τής θεραπείας τη,ς κόρης σου, της κυρίας μας, καί, άν κάνεις ό,τι σοϋ πώ, θά γίνει άμέσως καλά».

Ένώ ακόμη ό Βουτομίτης μιλούσε, ό βασιλιάς ύποσχόταν νά κάνει ό,τι τόΰ πει, καί τον προέτρεψε νά συνεχίσει, ώστε γρήγορα νά γίνει καλά ή θυγατέρα του. Ό Μανουήλ θυμήθηκε την εντολή τού γέροντα. Βλέποντας τή θεία παραχώρηση, συνέχισε μέ θάρρος: «Βασιλιά μου, γνώριζε ότι έ'χω έντολή από τον Γέροντα καί τον άγιο εκείνο άνδρα νά σοΰ άνακοινώσω πώς είναι θέλημα Θεού καί τής Θεοτόκου Παρθένου, όπως άποκάλυψαν μέ θεία οπτασία, νά στείλεις στή νήσο Κύπρο, στο μέρος όπου άσκητεύει ό μοναχός, τή θεομητορική αγία εικόνα, ή όποια φυλάγεται στο παλάτι. ’Άν δέν τό κάνεις, θά τιμωρηθείς, καί ή κόρη σου δέν θά γίνει καλά. Όταν έπέστρεψα στήν Πόλη, ήρθε καί έκεϊνος μαζί μου, γιά νά σοΰ ανακοινώσει τή θεία προσταγή μέ τή δική μου μεσιτεία. Έγώ δέν τολμούσα νά πώ κάτι τέτοιο στή μεγαλειότητά σου, διότι δέν θεωρούσα τόν καιρό κατάλληλο. Γί αύτό αναχώρησε, δίδοντάς μου αυστηρές έντολές νά σοΰ ανακοινώσω εγώ τά πάντα καί σύ πράξε όπως επιθυμείς». Αφού ακούσε αύτά ό βασιλιάς, έ'μεινε περίλυπος. Όμως ύποσχέθηκε νά εκπληρώσει τήν έπιθυμία τού γέροντα, έάν γινόταν καλά ή κόρη του. Μέ δάκρυα στά μάτια ομολόγησε: «Θεοτόκε Παρθένε, Κυρία μου Δέσποινα, άν αύτό είναι θέλημα δικό σου, ποιος είμαι εγώ ό εύτελής, πού θά έναντιωθώ στήν απόφασή σου; Σέ παρακαλώ μέ όλη μου τήν ψυχή νά έλευθερώσεις τήν κόρη μου από τήν άνίατιι καί φοβερή άσθένεια καί εγώ άμέσως θά στείλω τή σεπτή σου εικόνα άπό τό παλάτι στή νήσο Κύπρο». Ένώ ό βασιλιάς προσευχόταν μέ αύτά τά λόγια, ή νόσος άρχισε σιγά σιγά νά υποχωρεί άπό τήν άρρωστη, τήν πρώην άναίσθητη καί σχεδόν νεκρή κόρη του, ή όποια μέσα σέ μικρό χρονικό διάστημα θεραπεύθηκε τελείως. Όπως είναι γραμμένο, ό Θεός είναι θαυμαστός, διότι δείχνει σημεία και τέρατα μέ τρόπο ένδοξο.

 

'Η Παναγία ή Πορταΐτισσα θεραπεύει μια ρωσίδα πριγκίπισσα

Τό 1651 οί 365 Ίβηρίτες μοναχοί δοκίμαζαν οικονομική στενότητα, γι’ αυτό ανέθεσαν στη Θεοτόκο νά μεριμνήσει για τη. συντήρησή τους. Αμέσως Λ φιλόστοργη Μητέρα έτρεξε για εξεύρεση πόρων μέ τό ακόλουθο χαριτωμένο θαύμα.

Εκείνη την περίοδο ήταν βαριά άρρωστη ή κόρη τού τσάρου της Ρωσίας Αλεξίου Μιχαήλοβιτς. Τά πόδια της ήταν παράλυτα καί για τούς γιατρούς άθεράπευτα.

Τη θλίψη τής πριγκίπισσας καί των βασιλέων γονέων της έρχεται τώρα νά μεταβάλει σέ χαρά ή θαυματουργή Πορταΐτισσα. Παρουσιάζεται μιά νύχτα στόν ύπνο της καί άφοϋ τής έδωσε θάρρος καί ύποσχέθηκε νά τη θεραπεύσει, τής λέει:

«Νά πεις στον πατέρα σου νά φέρει από τη μονή των Ίβήρων τήν εικόνα μου τήν Πορταΐτισσα».

Τό πρωί ή άρρωστη διαβίβασε τήν εντολή κι άμέσως ξεκίνησε έκτακτη αποστολή, γιά νά μεταφέρει στούς ίβηρίτες μοναχούς τήν επιθυμία τού τσάρου. Εκείνοι φοβήθηκαν μήπως ή εικόνα δέν έπιστραφεΐ, καί άποφάσισαν νά στείλουν ένα πιστό άντίγραφο μέ τιμητική συνοδεία τεσσάρων ίερομονάχων.

Μόλις μαθεύτηκε ό ερχομός τής σεπτής εικόνας στή Μόσχα, ή πόλη άδειασε. Όλοι, βασιλείς καί λαός, έτρεξαν νά τήν προϋπαντήσουν. Στά άνάκτορα όμως ή πριγκίπισσα κοιτόταν στο κρεβάτι,  χωρίς νά γνωρίζει τίποτε. Κάποια στιγμή ζήτησε τή μητέρα της και τότε πληροφορήθηκε τό μεγάλο γεγονός.

«Τί;» φώναξε. «Έρχεται ή Παναγία, κι έμενα μέ άφησαν εδώ;».

Πηδά άμέσως άπό τό κρεβάτι, ντύνεται καί τρέχει νά υποδεχθεί κι έκείνη την Παναγία. Ό κόσμος είδε την παράλυτη πριγκίπισσα καί τα έχασε. Ή συγκίνηση κορυφώθηκε όταν άπό την άλλη μεριά έφθασε ή αγία εικόνα κι έ'γινε ή τελετή τής υποδοχής καί τής προσκυνήσεως.

«Μεγαλειότατε» είπαν οί απεσταλμένοι «προσφέρουμε αυτήν τή σεπτή εικόνα ώς δώρο στο ευσεβές ρωσικό έ'θνος».

«Σάς ευχαριστώ» είπε συγκινημένος ό τσάρος. «Σέ έ'νδειξη τής ευγνωμοσύνης μου σάς παραχωρώ μία άπό τις καλύτερες μονές τής πρωτεύουσας, τον άγιο Νικόλαο. Επίσης, ετήσιο επίδομα άπό 2.500 ρούβλια, άτέλεια σέ δ,τι εισάγετε άπό τή χώρα μου, καθώς καί δωρεάν μετακίνηση τών άπεσταλμένων σας».

Τό μετόχι αυτό παρέμεινε στήν κυριότητα τής μονής Ίβήρων έως τό 1932 καί τής εξασφάλιζε τόσες προσόδους, ώστε κάλυπτε όλες σχεδόν τις υλικές της άνάγκες.

Θεραπεία τού Ευγένιου Βούλγαρη (σχολάρχη τής Άθωνιάδας)

Ό Ευγένιος Βούλγαρης διετέλεσε διευθυντής στήν Άθωνιάδα σχολή τό δεύτερο ήμισυ τοϋ 18ου αί. Στήν ιερά μονή Διονυσίου ό σοφός αύτός άνδρας δοκίμασε τή θαυματουργική δύναμη τής Παναγίας τού Ακαθίστου, ή οποία τον θεράπευσε άπό έ'να οδυνηρό άπόστημα.

«Θά διηγηθώ» σημειώνει ό ίδιος «τό θαύμα πού έκανε σέ μένα ή Παναγία, γιά νά τής άποδώσω έ'τσι τήν εύγνωμοσύνη πού τής οφείλω. Δέν τό γράφω γιά νά ύπερηφανευθώ ότι  δέχτηκα τάχα θεία έπίσκεψη, κι οΰτε με πειράξει αν θά μέ χαρακτηρίσουν ανόητο για τη, διήγηση.

Τό 1758, λοιπόν, ήμουν σχολάρχης στην Άθωνιάδα. Όταν ήρθε ή άνοιξη, παρουσιάστηκε στο βάθος της. αριστερής μου μασχάλης ένα επικίνδυνο απόστημα. Μέ ταλαιπωρούσε ένας ελαφρός πυρετός κι ένοιωθα εξάντληση. Τό απόστημα διαρκώς μεγάλωνε και σκλήραινε. Όλο τό κοίλωμα τής μασχάλης και ό αριστερός μαστός είχαν σκληρΰνει σαν την πέτρα.

Πονοΰσα φοβερά. Δέν μπορούσα όχι μόνο να σταθώ, μά ούτε να καθίσω, νά ξαπλώσω, νά κοιμηθώ ή να άναπνεΰσω ελεύθερα. Ένοιωθα απογοήτευση καί προτιμούσα τόν θάνατο άπό τη φοβερή έκείνη ταλαιπωρία.

Μερικοί φίλοι μέ συμβούλευαν νά νοσηλευθώ σέ νοσοκομείο τής Χίου, τής Σμύρνης ή τής Θεσσαλονίκης. Κάθε όμως μετακίνηση ήταν δύσκολη καί επικίνδυνη.

Πάνω στην απελπισία μου μαθαίνω ότι κάποιος Διονυσιάτης μοναχός Νικηφόρος είναι ειδικός στο νά χειρουργεϊ αποστήματα. Παίρνω την απόφαση νά τόν έπισκεφθώ. Μέ βάλανε μέ πολύ κόπο σέ μία μικρή βάρκα, κι αφού κάναμε τόν περίπλου τού ’Άθωνα φθάσαμε στή μονή Διονυσίου.

Ό π. Νικηφόρος εξέτασε προσεκτικά το άπόστημα καί μοΰ είπε:

— Έχε θάρρος. Τή θεραπεία όμως νά τήν περιμένεις άπό τόν Τίμιο Πρόδρομο, τόν προστάτη τής μονής. Έγώ μόνο σάν βοηθός του θά σοΰ χρησιμεύσω.

Συγχρόνως έβαλε στό πονεμένο μέρος μαλακτικά, γιά νά μαλακώσουν τή σκληρότητά του. Μέσα μου φούντωσε ή ελπίδα ότι μέ τή δύναμη τού Τιμίου Προδρόμου θά μέ θεράπευε.

Ό π. Νικηφόρος μοΰ έ'βαξε χίλια δυο καταπλάσματα. Καί τί δέν επινοούσε! Χόρτα, ρίξες, φύλλα, φρούτα, ξύγκια, σαλιάγκια, πυρακτωμένους πλίθους, λάδια διάφορα. Το άπόστημα όμως ούτε ύποχωροϋσε οΰτε μαλάκωνε. Αντίθετα, χειροτέρευε.

Τότε ό γέροντας αποφάσισε νά μέ χειρουργήσει. ’Ήθελε να χτυπήσει τό κακό στη ρίζα, ή όποια, καθώς έ'λεγε, ήταν μεγάλη σαν ρεβίθι, θά βύθιζε λοιπόν στο βάθος τό μαχαίρι καί, βγάζοντας τη ρίζα πού ήταν ή άρχή τού κακού, σύντομα θά εξαφανιζόταν καί όλο το άπόστημα.

Έγώ όμως φοβήθηκα την τόλμη τού χειρουργού. Άπόστημα πού δεν είχε ωριμάσει δεν έπρεπε καί νά χειρουργηθεί. Γι’ αύτό άρνήθηκα την επέμβαση. ’Έτσι ό π. Νικηφόρος απελπίστηκε νιά τη θεραπεία μου, ένώ εγώ γιά τη ζωή μου.

Απογοητευμένος τελείως από την ανθρώπινη βοήθεια, στράφηκα προς τη Μητέρα τής εύσπλαχνίας, καί την Ικέτευα επίμονα μέ δάκρυα νά μοΰ γίνει ιατρός καί θεραπευτής.

—        Βλέψον ϊλεω όμματί σου καί έπίσκεψαι την κάκωσιν ήν έχω, θρηνούσα μέ χαμηλή φωνή.

"Υστερα γυρίζω στούς παρόντες καί τούς λέω:

—        Πηγαίνετε με στο παρεκκλήσι τής Θεοτόκου τού Ακαθίστου, καί άφήστε με μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της.

Πράγματι, μέ πήγαν εκεί σηκωτό. Κι ένώ ό παπάς έψαλλε γιά χάρη μου τή Μεγάλη Παράκληση, έγώ διαρκώς έκλαιγα. Τέλος έπεσα μπροστά στήν εικόνα τής Παναγίας, κι άφοΰ έβρεξα τό έδαφος μέ τά δάκρυά μου, ίκέτευσα θερμά καί είπα:

—        Μή μ’ άφήσεις, Μητέρα, νά χαθώ. Σταμάτησε τή συμφορά μου. "Πάντα γάρ δύνασαι ως μήτηρ ούσα τού τά πάντα ίσχύοντος Θεού”.

Αύτό ήταν! ’Αμέσως ένοιωσα μέσα μου δύναμη, σηκώθηκα καί βγήκα χαρούμενος άπό τό παρεκκλήσι. Μέ τή βοήθεια ένός άδελ- φοΰ καί τού μπαστουνιού μου ανέβηκα στο κελί μου καί κοιμήθηκα έπιτέλους όλη τή νύχτα - έγώ, πού πέρασα τόσες νύχτες άυπνος άπό τούς πόνους.

Τό πρωί ήμουν ήρεμος. Τό απόστημα σέ λίγο μαράθηκε και εξαφανίστηκε.

‘Άπό τότε αισθάνομαι οφειλέτης στίι Θεομήτορα και κηρύττω παντού το θαύμα της». -

'Ένα θαύμα των ημερών μας άπο τη Μεγαλόχαρη τής Τήνου

Υπάλληλος μέ υπεύθυνη θέση στην Τήνο, πού υπηρετεί στην Τήνο, άπό την εύγνωμοσύνη του πρός την Μεγαλόχαρη καταθέτει τα έξης:

«Είχε ανώτερη διοικητική θέση στην Κρήτη. Στις 29 Ιουλίου 1980, ή σύζυγός του είσάγεται στο “Ιδιωτικό Μαιευτήριο Ηρακλείου" μέ ακατάσχετη αιμορραγία ύστερα άπό δύσκολο τοκετό. Προσκαλούνται επειγόντως τέσσερις γυναικολόγοι, οί κύριοι Πολυ- χρονάκης, Μακρής, ’Ορφανός καί Παχάκης καί ό άναισθησιολό- γος Χναράκης. Γίνεται μετάγγιση οκτώ φιαλών αίματος άλλα ό αιματοκρίτης φθάνει στο 15 καί ή πίεση στο 5. Όλοι οί γιατροί ομολογούν ότι κινδυνεύει καί ζητούν σπάνιο αιμοστατικό φάρμακο, πού δεν βρίσκεται σέ κανένα άπό τά φαρμακεία τού Ηρακλείου. Τότε επικαλείται την Παναγία τής Τήνου να έπέμβει ’Εκείνη, για να σώσει την γυναίκα του. Ή βελτίωση άρχισε άμέσως καί ή γυναίκα τελικά σώθηκε.

Ό σύζυγός της μέ την οίκογένειά του υπηρετεί άπό τότε στο νησί τής Μεγαλόχαρης άφήνοντας τη θέση καί όλα τα άγαθά πού είχε στον τόπο του, για να λέει ευχαριστώ στη Χάρη Της».

Ή ασημένια πορτοκαλιά

Πάνω στο δεξί παγκάρι τού Ναού τής Παναγίας τής Τήνου, βρίσκεται μια ασημένια ποτοκαλιά μέ τούς καρπούς της. Είναι τό αφιέρωμα ενός πλούσιου ομογενή από την Αμερική, πού ζήτησε άπό τη Μεγαλόχαρη νά δει τό φώς του και νά Τής αφιερώσει δ,τι πρωτοαντικρίσει. Καί τό πρώτο πού είδε, ήταν μιά πορτοκαλιά.

8. Των αδικούμενων προστάτης

Τό θαύμα τής Παναγίας τής Κασσιωπίας

Τό 1530, στη βενετοκρατούμενη Κέρκυρα, ένας τίμιος νέος, ό Στέφανος, γύριζε κάποια μέρα άπό την πόλη στο χωριό του. Στόν δρόμο συνάντησε κι άλλους οδοιπόρους, κι έτσι βάδιζαν όλοι μαζί συντροφιά. Κάποια στιγμή διέκριναν μακριά κάποιους νεαρούς πού μετέφεραν άλεύρι άπό τόν μύλο. Ή παρέα τού Στέφανου μπήκε σέ πειρασμό.

—        Δεν τούς κλέβουμε τό άλεύρι; είπαν μεταξύ τους. Κανείς δέν μάς βλέπει, ©ά τό μοιραστούμε καί θά τό μεταφέρουμε στά σπίτια μας.

Όλοι συμφώνησαν, έκτος άπό τόν Στέφανο.

—        Είναι άμαρτία! διαμαρτυρήθηκε. Κι ύστερα, δέν θά ξεφύγουμε τή δικαιοσύνη. Θά τιμωρηθούμε ώς ληστές καί κακοποιοί.

Εκείνοι όμως ήταν άποφασισμένοι. Κι όταν πλησίασε Λ λεία τους, επιτέθηκαν στά παιδιά, τά έδειραν καί άρπαξαν τό άλεύρι. Οί νεαροί, δαρμένοι καί κακοποιημένοι, πήγαν στά σπίτια τους καί διηγήθηκαν τό έπεισόδιο. "Υστερα ειδοποίησαν τόν διοικητή, τόν Σίμωνα Μπάιλο, κι έκείνος έστειλε στρατιώτες γιά νά συλλάβουν τούς κακοποιούς. Οί στρατιώτες συνέλαβαν γιά ύποπτο μόνο τόν Στέφανο, γιατί οί άλλοι είχαν έξαφανιστεΐ. Έκείνος βάδιζε άμέρι- μνος, έχοντας πεποίθηση στην άθωότητά του. Άπολογήθηκε στούς στρατιώτες μέ ειλικρίνεια, άλλα δέν τον πίστεψαν. Τον έδεσαν καί τον έκλεισαν στη φυλακή.

Όταν τον οδήγησαν στον κριτή, ομολόγησε πάλι την αλήθεια:

—        Βάδιζα μέ τούς ληστές, άλλα μέρος στη ληστεία δεν έλαβα. 'Άδικα μέ κατηγορείτε.

Ό δικαστής όμως δέν τον πίστεψε καί τόν καταδίκασε.

—        Ποια τιμωρία προτιμάς; τόν ρώτησε. Να σοΰ κόψουν τά χέρια ή να σοΰ βγάλουν τά μάτια;

Κι έκείνος, περίλυπος, προτίμησε τη δεύτερη, γιατί τοϋ φάνηκε λιγότερο οδυνηρή. Μέ θρήνους καί όδυρμούς οδηγήθηκε στον τόπο τής καταδίκης, δπου έκτελέστηκε ή φοβερή άπόφαση. Ό Στέφανος τώρα, άνίκανος για μετακινήσεις, χειραγωγείται άπό τη μητέρα του.

Δεκαοχτώ μίλια άπό την πρωτεύουσα τοϋ νησιού ήταν χτισμένη ή παραθαλάσσια πόλη Κασσιόπη. ΤΗταν γνωστή για έναν ναό τής

Θεοτόκου, άπό τόν οποίο περνούσε πλήθος λαού πού προσκυνούσε τη, θαυματουργή της εικόνα. Ό Στέφανος αποφασίζει και πηγαίνει στην πόλη αύτή. Θά μένει στον ναό της Θεοτόκου καί θά ζητά ελεημοσύνη άπό τούς φιλάνθρωπους προσκυνητές. Προσκύνησε μέ τη μητέρα του τή θαυματουργή εικόνα καί παρακάλεσε τόν διακονητή μοναχό νά τού παραχωρήσει ένα κελάκι γιά τή διαμονή του. Τήν πρώτη βραδιά έμειναν μέσα στήν έκκλησία. Ή μητέρα του, κατάκοπη, κοιμήθηκε άμέσως. Ό γιός της όμως δεν μπορούσε νά ησυχάσει άπό τούς πόνους. Κάποια στιγμή τόν πήρε ύπνος έλαφρός. Νιώθει τότε δυο χέρια νά τόν άκουμποΰν καί νά ψηλαφούν τις κόγχες των ματιών του. Ήιαν τόσο αισθητό, ώστε ξύπνησε άμέσως καί άναρωτιόταν ποιος νά τόν είχε άγγίξει. Καί τότε βλέπει μπροστά του μιά γυναίκα λαμπροφορεμένη καί λουσμένη στό φως. Στάθηκε λίγο κι ύστερα εξαφανίστηκε. Γυρίζει ό Στέφανος καί βλέπει τά καντήλια άναμμένα. Ξυπνάει τή μητέρα του καί τή ρωτάει:

—        Ποιος άναψε τά καντήλια;

—        Σώπα καί κοιμήσου, τού λέει εκείνη, νομίζοντας πώς τό παιδί της ονειρεύεται. Εκείνος δμως έπέμενε:

—        Βλέπω τήν εικόνα τής Θεοτόκου. Δεν είναι φαντασίες αύτά πού σοΰ λέω!

Τότε ή μητέρα άνασηκώθηκε καί κοίταξε μέ άνησυχία καί λαχτάρα τό πρόσωπό του. 'Ηταν σίγουρο πώς δέν τήν άπατοΰσαν τά μάτια της. Ζούσε τή στιγμή εκείνη ένα ολοζώντανο θαύμα- οί κόγχες τού παιδιού της στολίζονταν άπό δύο γαλανά μάτια! Ένώ, πριν άπό τήν τύφλωση τά μάτια τού Στέφανου ήταν μαύρα! Άμέσως, μητέρα καί γιός ευχαρίστησαν μέ δάκρυα χαράς τήν Ύπε- ραγία Θεοτόκο γιά τή γρήγορη επέμβασή Της. Άπό τόν θόρυβο πήρε είδηση ό νεωκόρος μοναχός κι έτρεξε στόν ναό γιά νά δεί τί συμβαίνει. Τό ολοφάνερο θαύμα τόν συγκλόνισε κι έφυγε γρήγορα γιά τή χώρα, γιά νά άναγγείλει τό γεγονός στόν διοικητή. Εκείνος, παραξενεμένος, πήρε μαζί του τούς προκρίτους της Κέρκυρας κι έπισκέφθηκε τον Στέφανο. Είδε τά νέα μάτια στις κόγχες τους και θαύμασε. Είδε άκόμη, ώς απόδειξη, και τό σημάδι στα βλέφαρά του από τό πυρακτωμένο σίδερο. Μέσα του όμως ό διοικητής είχε και κάποια αμφιβολία. Γι’ αύτό, όταν έπέστρεψε στη χώρα, κάλεσε τον δήμιο και τον ρώτησε:

—        ’Έβγαλες, πραγματικά, τά μάτια τοΰ Στέφανου, όπως είχα διατάξει;

—        Βεβαίως τά έβγαλα. Βρίσκονται άκόμη μέσα σέ μία λεκάνη. 'Ορίστε!

'Ο Μπάιλος κοίταξε ανήσυχος τη λεκάνη. Πράγματι μέσα σ’ αυτήν υπήρχαν δύο μάτια, καί μάλιστα μαύρα μάτια, όχι γαλανά, όπως κι αύτά πού είχε τώρα ό Στέφανος. Ή αλήθεια αποδείχθηκε με τον πιό εύγλωττο καί πειστικό τρόπο. Κι ό ηγεμόνας, αφού ειδοποίησε νά φέρουν τον Στέφανο, τοΰ ζήτησε νά τον συγχωρήσει καί τον αποζημίωσε μέ πλούσια δώρα. Τέλος, ανακαίνισε με επιμέλεια τόν περίβολο τοΰ ίεροΰ ναοΰ τής Θεοτόκου.

'Η θαυματουργή εικόνα τής Παντάνασσας

Ή θαυματουργή αύτή εικόνα είναι φορητή τοΰ Που αιώνα καί βρίσκεται τοποθετημένη στο αριστερό προσκυνητάρι τοΰ καθολικού τής μονής Βατοπαιδίου. Ή εικόνα αύτή τής Θεοτόκου έ'λαβε τήν ιδιαίτερη Χάρη άπό τόν Θεό νά θεραπεύει τή φοβερή ασθένεια τοΰ καρκίνου στις μέρες μας. Σύμφωνα μέ αφηγήσεις γερόντων τής Μονής, τό πρώτο δείγμα ότι ή εικόνα έχει ιδιαίτερη χάρη ήταν τό εξής γεγονός: μιά μέρα μπήκε στο ναό της ένας νέος καί πηγαίνοντας νά προσκυνήσει τήν εικόνα, άστραψε ξαφνικά το πρόσωπο τής Παναγίας καί μιά άόρατη δύναμη τόν έ'ριξε κάτω. Μόλις συνήλθε, έξομολογήθηκε μέ δάκρυα στους Πατέρες ότι ζοΰσε μακριά από τον Θεό και έπιδιδόταν στϊιν μαγεία. Έτσι ή θαυμα- τουργική επέμβαση της Θεοτόκου έπεισε τόν νέο νά αλλάξει ζωή.

Θαύματα τής Παντάνασσας

'Ένα συγκλονιστικό θαύμα έγινε τό 1991. Ρώσος ιερέας πού έπισκέφθηκε τίι Μονή, πήρε ώς εύλογία πολλά χάρτινα άντίγραφα τής Παναγίας τής Παντάνασσας καί τά μοίρασε στο παιδικό Όγκολογικό Κέντρο τής Μόσχας. Εκεί νοσηλευόταν καί ό οκτάχρονος Μιχαήλ Ίακούνιν πού έπασχε άπό καρκίνο. Κάποια μέρα ό Μιχαήλ έπαθε άνακοπή καρδιάς καί, ένώ ήταν στό δωμάτιο ή μητέρα του καί μια νοσοκόμα, βγήκαν δύο ακτίνες φωτός από την εικόνα της Παντάνασσας καί έπεσαν πάνω στο νεκρό παιδί, μέ αποτέλεσμα ή καρδιά του νά άρχίσει νά ξαναχτυπά. Έπειτα άπό αυτό τό θαύμα καί μέ προτροπή τού Πατριάρχου Μόσχας στάλθηκε ένα άντίγραφο στον ναό των Αγίων Πάντων κοντά στο νοσοκομείο. Σήμερα υπάρχει καί παρεκκλήσιο στο νοσοκομείο προς τιμήν τής Παντάνασσας. Επίσης είναι γνωστές πολλές περιπτώσεις καρκινοπαθών πού έχουν θεραπευθεί στις μέρες μας υστέρα άπό παράκληση στην Παναγία την Παντάνασσα.

Θαύματα τής Παναγίας Παντάνασσας στο Πόρτο Λόγος

Οί δύο εκκλησίες, οί οποίες άποτελοϋν μετόχι τής μονής Βατο- παιδίου, ό 'Άγιος Νικόλαος καί ή Παναγιά ή Παντάνασσα στό Πόρτο Λάγος, κατακλύζονται άπό πιστούς πού άκουμποΰν τόν πόνο τους καί ζητούν την θεία χάρη καί την εξ ύψους παρηγοριά. Εκεί ένας μελίρρυτος μοναχός, ό πατέρας Νήφων, πού κατάφερε μέ τόν λόγο καί την παρουσία του νά εκπέμπει άγάπη, διατηρεί ένα ποίμνιο νέων ανθρώπων, ζωντανεύει θρησκευτικά τούς δύο ναούς μέ τακτικές λειτουργίες, μέ παρακλήσεις κάθε Δευτέρα καί κάθε Σάββατο, λειτουργίες γιά τούς φοιτητές καί τούς νέους, πού σπεύδουν μαζικά νά συμμετάσχουν σ’ αύτές τίς μυσταγωγίες.

«Ήταν μεγάλος ό σταυρός νά κάνουμε αύτή την διακονία, νά άφήσουμε την πνευματική μας οικογένεια στην μονή Βατοπαιδίου καί νά βρεθούμε εδώ. Ή εύχή τού πατέρα μας, αγίου γέροντα Ιωσήφ, ή ύπακοή πού δείξαμε καί ή χάρις τού Θεού, μάς βοήθησαν νά άνταπεξέλθουμε στό ρόλο μας» θά πει ό μοναχός καί ύπεύ- θυνός του μετοχιού τού Πόρτο Λάγος τών ναών Αγίου Νικολάου καί Παναγίας Παντάνασσας, πατέρας Νήφων. Ένας νέος μοναχός πού έχει ήδη 22 χρόνια στον μοναχισμό καί ξέρει νά επικοινωνεί με τον δικό του τέλειο τρόπο με μικρούς και μεγάλους.

Ή χαρισματικότητά του τον κάνει πραγματικά αξιαγάπητο σ’ δλους. Ή συζήτησή μας γίνεται με λιακάδα στην ύπαίθρια ξύλινη τραπεζαρία, μέ φόντο την λιμνοθάλασσα τής Βιστωνίδας καί την εκκλησία τής Παντάνασσας, πού νοικοκυρεμένη καί όμορφη αποτελεί χώρο διαρκούς προσκυνήματος των πιστών.

Έδώ βρίσκουν καταφύγιο για νά αντλήσουν δύναμη πολλοί επώνυμοι, αλλά αύτά δεν έχουν τόση άξια όσο οί αποκαλύψεις πού μάς κάνει ό πατέρας Νήφων γιά θαύματα πού γίνονται καθημερινά καί τά ζοϋν οί κοινοί θνητοί, σε εποχές όπου υπάρχει πράγματι μεγάλος πόνος.

Τό μαρτυρούν οί δεκάδες φωτογραφίες μικρών παιδιών πού βρίσκονται κοντά στά εικονίσματα τού Αγίου Νικολάου καί τής Παναγίας, τά τάματα πού είναι δώρα χρυσοί σταυροί καί χίλια δυό άλλα, ώς έκφραση αγάπης κι ευγνωμοσύνης. «Κάποιος έσπασε τό τζάμι καί πήρε κάποια άπό την εικόνα τής Παναγίας» θά μάς πεί ό καλόγερος «αλλά ό καημένος κόπηκε γιατί βρήκαμε κι αίματα...».

Αύτά τά θαύματα είναι γεγονότα τά όποια τά ξέρουν καί τά βιώνουν όσοι είναι κοντά στην εκκλησιαστική κοινότητα.

«Κι εμείς πού είμαστε στο Αγιο Όρος ζοΰμε ένα θαύμα έκεί, αλλά επειδή είναι ό πόνος τών ανθρώπων πολύ μεγάλος καί ή πίστη τών ανθρώπων επίσης, άνταποκρίνεται ή χάρις τού Θεού καί ό Αγιος Νικόλαος στον οποίο προστρέχουν».

Μάς λέει γιά τήν περίπτωση τής μικρής Νικολέτας πού σώθηκε άπό σηψαιμία. «Καί τό συγκλονιστικό θαύμα μ’ αύτό τό μικρό κοριτσάκι τή Νικολέτα, πού βαφτίσαμε. Καί έμεΐς εϊμεθα άγνωστοι σ’ αύτούς τούς άνθρώπους καί αύτοί άγνωστοι σ’ εμάς. Μιά μέρα ήρθαν εδώ ένα νέο ζευγάρι καί ήθελαν νά μάς δοΰν. Αγνωστοι σέ εμάς καί δταν πήγαν νά τούς δώ άρχισαν νά κλαΐνε. Ξαφνιάστηκα, τί εχετε παιδιά; τούς ρώτησα.

Μοϋ είπαν ότι  πριν άπό 13 μέρες είχαν γεννήσει τό παιδάκι τους υγιέστατο καί την 13η μέρα σηκώθηκαν τό πρωί καί ήταν όλοκίτρινο. Τό πήγαν στό νοσοκομείο τής Ξάνθης, τούς έστειλαν στο πανεπιστημιακό της Αλεξανδρούπολης καί εκεί άποφάνθηκαν οί γιατροί ότι είχε σηψαιμία καί άνθρωπίνως δεν υπήρχε ελπίδα. ’Άφησαν τό παιδάκι εκεί καί έτρεξαν στον μοναδικό γιατρό, στον Θεό.

Ήρθαν έδώ, μάς παρακάλεσαν νά κάνουμε μια παράκληση. Πήγαμε εκεί στην Παναγία, σταματήσαμε όλοι τις εργασίες μας καί γονάτισαν εκεί. Ήταν συγκλονιστικό νά βλέπεις δύο νεαρά παιδιά αγκαλιασμένα νά κλαΐνε μπροστά στην εικόνα τής Παναγίας, νά κλαΐνε καί νά παρακαλοϋν καί μαζί τους νά κλαίμε κι έμεΐς καί μετά ήρθαμε καί στον 'Άγιο Νικόλαο. ’Άφησε εκεί τον σταυρό της ή μητέρα καί ύποσχέθηκαν νά βαφτίσουν έδώ το παιδάκι καί νά τοϋ δώσουν καί τό όνομα τού Αγίου Νικολάου.

Τούς δώσαμε λαδάκι λοιπόν άπό τό καντήλι τής Παναγίας καί τοΰ Αγίου Νικολάου κι έφυγαν τά παιδιά. Τούς δώσαμε θάρρος, είπαμε ότι θά παρακαλοϋμε κι εμείς καί έφυγαν. Πήγαν εκεί, σταύρωσαν τό παιδάκι με τό λαδάκι τοϋ Αγίου Νικολάου καί μέχρι τό άπόγευμα είχε γίνει τό θαϋμα.

Οί γιατροί τούς είπαν ότι έπιτελεϊται ένα "μικρό θαϋμα” καί αυτοί είπαν “ένα μεγάλο θαϋμα είναι καί έμεΐς ξέρουμε τον γιατρό” καί ήρθαν τό άπόγευμα πίσω, με δάκρυα χαράς αυτή τήν φορά, νά εύχαριστήσουν τον 'Άγιο καί έτσι βαφτίσαμε τό παιδάκι έδώ καί δώσαμε καί τό όνομα.

Δυστυχώς μιά βδομάδα πριν τήν βαφτίσουμε, τήν έπιασε μεγάλος πόνος. Τό μωράκι τό ξαναπήγαν στην Ξάνθη στό νοσοκομείο καί μέ τό ασθενοφόρο ό πατέρας πήγαινε Αλεξανδρούπολη καί ή μητέρα ήρθε έδώ καί παρακαλέσαμε τήν Παναγία νά μάς βοηθήσει καί πάλι.

Μια βδομάδα έμεινε να το βαφτίσουμε καί πάλι έκανε τό θαύμα της ή Παναγία καί έτσι επειδή ήταν διπλό τό θαύμα, τίιν ονόμασαν καί Νικο- λέτα καί Μαρία, παρ' όλο πού εμείς λέμε ένα όνομα νά βάζουν, άλλα για τίιν ανάμνηση τού θαύματος έδωσαν “Νικολέτα καί Μαρία”.

Αυτά γίνονται καθημερινά. Τό πιο πρόσφατο πού μάς συγκλόνισε ήταν ένα τηλεφώνημα πού πήραμε από την Αθήνα, πρίν λίγες μέρες. Κάποιος κύριος Άντρέας μέ πήρε τηλέφωνο καί μοΰ λέει: “Πάτερ, είχαμε έρθει πέρσι στό μοναστήρι σας μιά ομάδα έπιστημόνων άπό την Αθήνα -καί δεν τον θυμόμουν γιατί περνάει πολύς κόσμος- μάς μιλήσατε καί μάς είπατε ότι έχει καί μιά θαυματουργή εικόνα τής Παναγίας.

Σάς παρακαλώ, τό παιδί μου βρίσκεται στην Αμερική, είναι γιατρός καί πήγε γιά έρευνα μέ την οίκογένειά του καί ξαφνικά έπαθε έμφραγμα καί τον έβαλαν στό νοσοκομείο γιά εγχείρισα. Υπάρχουν 3-4 άρτηρίες βουλωμένες καί μοΰ τηλεφώνησαν νά δώσω συγκατάθεση γιατί ήταν άρκετά σοβαρό”.

Μάς έδωσε καί τό όνομά του καί τού είπα ότι έμείς θά προσευχόμαστε καί πες καί στό παιδί σου νά παρακαλάει κι αύτός την Παναγία μας την Παντάνασσα, νά τής φωνάζει καί πιστεύω ότι θά τον βοηθήσει. Μίλησε στό τηλέφωνο μέ τον γιό του, τού είπε ότι πήρε τούς πατέρες, προσεύχονται καί μοΰ είπαν νά προσεύχεσαι κι εσύ. Καί αύτός πήρε θάρρος - έν τώ μεταξύ μέχρι εκεί μείναμε, δέν γνώριζα άπό εκεί καί πέρα τί έγινε.

Τό βράδυ στη 1 τά ξημερώματα, μόλις είχα ξαπλώσει, χτυπάει τό τηλέφωνο. Δέν τό σήκωνα, αλλά χτυποΰσε επίμονα. Λέω μήπως κάτι συμβαίνει. Σηκώθηκα καί ακούω μιά φωνή πού νά μήν μπορεί νά μιλήσει άπό τούς λυγμούς καί ήταν άπό τήν Αμερική καί μοΰ λέει: "Πάτερ, έγώ είμαι πού σέ πήρε τηλέφωνο ό πατέρας μου”. “Πώς πήγε ή εγχείρισα, είσαι καλά, βγήκες άπό τήν εντατική;” ρωτοΰσα.

Προσπαθούσε νά μοΰ μιλήσει, άλλα δεν μπορούσε καί μοΰ λέει: “Συγγνώμη, θά σέ πάρω αύριο”. Την άλλη μέρα πού μέ πήρε, πριν μια έβδομάδα, και μού λέει: “Συγγνώμη πού δεν μπορούσα νά σοΰ μιλήσω, ήμουν τόσο φορτισμένος”. Τί έγινε; “Μαζεύτηκαν δλοι οί καθηγητές, είμαι γιατρός καί γνώριζα ότι ήταν τόσο πολύ επικίνδυνη ή κατάσταση καί μάλιστα σκεφτόμουν πού θά μείνουν τά παιδάκια μου καί ή γυναίκα μου έδώ στην ξένη χώρα έάν έγώ πάθω τίποτα καί ήταν πολλές οί πιθανότητες νά φύγω.

Καί είχαν έρθει καί άλλοι γιατροί, έ'φεραν καί γιατροσόφια καί ετοιμαζόντουσαν καί εκεί γιά νά μέ ηρεμήσουν μού έβαλαν μιά ένεση ήρεμιστική, προτού μέ ναρκώσουν κι ενώ εγώ προσευχόμουν στην Παναγία πού μού είπε ό πατέρας μου ότι προσεύχεστε καί εσείς, ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν μέσα στο χειρουργείο καί ήταν όλοι μέ άσπρα, οί νοσοκόμες, οί γιατροί κ.λπ. έτοιμοι, ξαφνικά εκεί πού έλεγα Παναγία Παντάνασσα, βοήθησε με, βλέπω μεταξύ τους μιά γυναίκα νά φοράει μαύρα, ντυμένη μοναχή καί λέω πώς είναι δυνατόν νά είναι ντυμένη έτσι καί ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου ή Παναγία Παντάνασσα καί πετάχτηκα άπό τό κρεβάτι.

Κατάλαβα τότε ότι μόνο εγώ έβλεπα καί έτρεξαν όλοι καί μέ άρπαξαν. Δέν ήξεραν τί έπαθα καί τούς λέω ότι είδα την Παναγία καί είμαι καλά. Θέλω νά μοΰ ξανακάνετε πάλι εξετάσεις. Μά ήμασταν έτοιμοι γιά χειρουργείο, όχι νά μοΰ κάνετε εξετάσεις”, έπέμενε. Καί τού κάνουν εξετάσεις καί δέν ύπήρχε τίποτε, είχαν άνοίξει τά πάντα καί βγήκε άπό τήν κλινική καί μέ έπαιρνε τηλέφωνο όταν βγήκε άπό τό χειρουργείο καί γί αυτό δέν μπορούσε νά μοΰ μιλήσει άπό τά δάκρυα.

Αύτή είναι ή Παναγία μας, αυτοί είναι οί 'Άγιοί μας, γι' αύτό παίρνουμε κι εμείς δύναμη καί μένουμε έδώ, κοντά σας γί αύτό καί μάς έστειλαν οί γέροντές μας άπό τό'Άγιο Ορος γιά νά σταθούμε κοντά στους πονεμένους άνθρώπους. Δέν θέλουμε νά άντικαταστή-

Μια βδομάδα έμεινε νά το βαφτίσουμε καί πάλι έκανε τό θαύμα της ή Παναγία καί έτσι έπειδίι ήταν διπλό τό θαύμα, τίιν ονόμασαν καί Νικο- λέτα καί Μαρία, παρ’ όλο πού έμεΐς λέμε ένα όνομα νά βάζουν, άλλα για τΐιν άνάμνηση τού θαύματος έδωσαν “Νικολέτα καί Μαρία”.

Αυτά γίνονται καθημερινά. Τό πιο πρόσφατο πού μάς συγκλόνισε ήταν ένα τηλεφώνημα πού πήραμε από την Αθήνα, πριν λίγες μέρες. Κάποιος κύριος Άντρέας μέ πήρε τηλέφωνο καί μοΰ λέει: “Πάτέρ, είχαμε έρθει πέρσι στό μοναστήρι σας μιά ομάδα επιστημόνων άπό τήν Αθήνα -καί δεν τον θυμόμουν γιατί περνάει πολύς κόσμος- μάς μιλήσατε καί μας είπατε ότι έχει καί μιά θαυματουργή εικόνα τής Παναγίας.

Σάς παρακαλώ, τό παιδί μου βρίσκεται στην Αμερική, είναι γιατρός καί πήγε γιά έρευνα μέ τήν οίκογένειά του καί ξαφνικά έπαθε έμφραγμα καί τόν έβαλαν στό νοσοκομείο γιά έγχείριση. Υπάρχουν 3-4 αρτηρίες βουλωμένες καί μού τηλεφώνησαν νά δώσω συγκατάθεση γιατί ήταν άρκετά σοβαρό”.

Μάς έδωσε καί τό όνομά του καί τού είπα ότι εμείς θά προσευχόμαστε καί πες καί στό παιδί σου νά παρακαλάει κι αύτός τήν Παναγία μας τήν Παντάνασσα, νά τής φωνάζει καί πιστεύω ότι θά τόν βοηθήσει. Μίλησε στό τηλέφωνο μέ τόν γιό του, τού είπε ότι πήρε τούς πατέρες, προσεύχονται καί μοΰ είπαν νά προσεύχεσαι κι εσύ. Καί αύτός πήρε θάρρος - έν τώ μεταξύ μέχρι εκεί μείναμε, δεν γνώριζα άπό εκεί καί πέρα τί έγινε.

Τό βράδυ στή 1 τά ξημερώματα, μόλις είχα ξαπλώσει, χτυπάει τό τηλέφωνο. Δέν τό σήκωνα, αλλά χτυπούσε επίμονα. Λέω μήπως κάτι συμβαίνει. Σηκώθηκα καί άκούω μιά φωνή πού νά μήν μπορεί νά μιλήσει άπό τούς λυγμούς καί ήταν άπό τήν Αμερική καί μοΰ λέει: “Πάτερ, έγώ είμαι πού σέ πήρε τηλέφωνο ό πατέρας μου”. "Πώς πήγε ή έγχείριση, είσαι καλά, βγήκες άπό τήν έντατική;” ρωτούσα.

Προσπαθούσε νά μοΰ μιλήσει, άλλα δέν μπορούσε και μοϋ λέει: “Συγγνώμη, θά σέ πάρω αύριο”. Την άλλη μέρα πού μέ πήρε, πριν μια εβδομάδα, και μοΰ λέει: “Συγγνώμη πού δέν μπορούσα νά σοϋ μιλήσω, ήμουν τόσο φορτισμένος”. Τί έγινε; “Μαζεύτηκαν όλοι οί καθηγητές, είμαι γιατρός καί γνώριζα ότι ήταν τόσο πολύ επικίνδυνη ή κατάσταση καί μάλιστα σκεφτόμουν πού θά μείνουν τά παιδάκια μου καί ή γυναίκα μου έδώ στην ξένη χώρα εάν εγώ πάθω τίποτα καί ήταν πολλές οί πιθανότητες νά φύγω.

Καί είχαν έ'ρθει καί άλλοι γιατροί, έ'φεραν καί γιατροσόφια καί ετοιμαζόντουσαν καί εκεί γιά νά μέ ηρεμήσουν μοϋ έ'βαλαν μιά ένεση ήρεμιστική, προτού μέ ναρκώσουν κι ενώ εγώ προσευχόμουν στήν Παναγία πού μοΰ είπε ό πατέρας μου ότι προσεύχεστε καί εσείς, ξαφνικά, ένώ βρισκόμουν μέσα στο χειρουργείο καί ήταν όλοι μέ άσπρα, οί νοσοκόμες, οί γιατροί κ.λπ. έ'τοιμοι, ξαφνικά έκεΐ πού έλεγα Παναγία Παντάνασσα, βοήθησε με, βλέπω μεταξύ τους μιά γυναίκα νά φοράει μαύρα, ντυμένη μοναχή καί λέω πώς είναι δυνατόν νά είναι ντυμένη έ'τσι καί ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου ή Παναγία Παντάνασσα καί πετάχτηκα άπό τό κρεβάτι.

Κατάλαβα τότε ότι μόνο εγώ έ'βλεπα καί έ'τρεξαν όλοι καί μέ άρπαξαν. Δέν ήξεραν τί έ'παθα καί τούς λέω ότι είδα την Παναγία καί είμαι καλά. Θέλω νά μοΰ ξανακάνετε πάλι εξετάσεις. Μά ήμασταν έτοιμοι γιά χειρουργείο, όχι νά μοΰ κάνετε εξετάσεις”, έπέμενε. Καί τοΰ κάνουν έξετάσεις καί δέν ύπήρχε τίποτε, είχαν άνοίξει τά πάντα καί βγήκε άπό τήν κλινική καί μέ έπαιρνε τηλέφωνο όταν βγήκε άπό τό χειρουργείο καί γι’ αύτό δέν μποροΰσε νά μοΰ μιλήσει άπό τά δάκρυα.

Αύτή είναι ή Παναγία μας, αύτοί είναι οί 'Άγιοί μας, γι’ αύτό παίρνουμε κι εμείς δύναμη καί μένουμε έδώ, κοντά σας γι’ αύτό καί μάς έ'στειλαν οί γέροντές μας άπό τό 'Άγιο ’Όρος γιά νά σταθούμε κοντά στούς πονεμένους άνθρώπους. Δέν θέλουμε νά άντικαταστή- σουμε τό έργο των μητροπόλεων πού δουλεύουν τόσο καλά εδώ η των ενοριών, εμείς λέμε και στους χριστιανούς να έκκλησιάξονται στις ενορίες τους. Εμείς μέ ταπείνωση, μέ προσευχή, μέ σιωπή ύπηρετοΰμε εδώ τό μοναστήρι μας, προσευχόμαστε καί βρίσκουν και οί άνθρωποι ένα λιμάνι».

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: