ΟΜΙΛΙΑ Αʹ.Παῦλος καὶ Σιλουανὸς καὶ Τιμόθεος τῇ Ἐκκλησίᾳ Θεσσαλονικέων ἐν Θεῷ

Ιωάννης Χρυσόστομος
Πρός Θεσσαλονικείς Α΄
Τόμος 62


ΟΜΙΛΙΑ Αʹ.Παῦλος καὶ Σιλουανὸς καὶ Τιμόθεος τῇ Ἐκκλησίᾳ Θεσσαλονικέων ἐν Θεῷ Πατρὶ καὶ Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ, χάρις ὑμῖν  καὶ εἰρήνη  ἀπὸ Θεοῦ Πατρὸς ἡμῶν  καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εὐχαριστοῦμεν τῷ Θεῷ πάντοτε περὶ ὑμῶν, μνείαν ὑμῶν ποιούμενοι ἐπὶ τῶν προ σευχῶν ἡμῶν, ἀδιαλείπτως  μνημονεύοντες  ὑμῶν τοῦ ἔργου τῆς πίστεως, καὶ τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης, καὶ τῆς ὑπομονῆς  τῆς ἐλπίδος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς ἡμῶν.

αʹ. Τί δήποτε Ἐφεσίοις μὲν ἐπιστέλλων, καὶ τὸν Τιμόθεον ἔχων μεθ' ἑαυτοῦ, οὐχὶ συνέταξεν  ἑαυτῷ,  καίτοι  γνωριζόμενον   παρ'  αὐτοῖς  καὶ  θαυμαζόμενον   (Τὴν  γὰρ δοκιμὴν αὑτοῦ γινώσκετε, φησὶν, ὅτι ὡς πατρὶ τέκνον  σὺν ἐμοὶ ἐδούλευσε· καὶ πάλιν, Οὐδένα ἔχω  ἰσόψυχον,  ὅστις γνησίως  τὰ περὶ ὑμῶν  μεριμνήσει)· ἐνταῦθα  δὲ συντάττει αὐτὸν ἑαυτῷ; Ἐμοὶ δοκεῖ ὅτι ἔμελλεν αὐτὸν πέμπειν εὐθέως, καὶ περιττὸν ἦν ἐπιστέλλειν τὸν τὰ γράμματα ὅσον οὔπω καταληψόμενον·  φησὶ γὰρ, Τοῦτον μὲν ἐλπίζω πέμψαι ἐξαυτῆς. Ἐνταῦθα δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ' ἐπανελθὼν  ἦν, ὥστε εἰκότως ἐπέστελλεν· Ἄρτι γὰρ ἐλθόντος Τιμοθέου, φησὶ, πρὸς ἡμᾶς ἀφ' ὑμῶν. ∆ιὰ τί δὲ αὐτοῦ προτίθησι τὸν Σιλουανὸν, καίτοι μυρία αὐτῷ μαρτυρῶν ἀγαθὰ, καὶ πάντων αὐτὸν προτιθείς; Ἴσως μὲν ἀξιοῦντος  τοῦτο  αὐτοῦ  κατὰ πολλὴν  ταπεινοφροσύνην,  καὶ παρακαλοῦντος.


 Ἐπειδὴ γὰρ τὸν διδάσκαλον ἑώρα οὕτω ταπεινοφρονοῦντα, ὡς τὸν μαθητὴν ἑαυτῷ συντάττειν, πολλῷ μᾶλλον τοῦτο αὐτὸς ἐζήτησεν ἄν. Παῦλος γὰρ, φησὶ, καὶ Σιλουανὸς καὶ Τιμόθεος τῇ Ἐκκλησίᾳ Θεσσαλονικέων. Οὐδὲν ἐνταῦθα  περὶ ἑαυτοῦ τίθησιν, οὐχ Ὁ ἀπόστολος, οὐχ Ὁ δοῦλος. Ἐμοὶ δοκεῖ, διὰ τὸνεοκατηχήτους εἶναι τοὺς ἄνδρας, καὶ μηδέπω αὐτοῦ πεῖραν εἰληφέναι,  οὐ τίθησι τὸ ἀξίωμα· ἄλλως δὲ καὶ ἀρχὴ τοῦ κηρύγματος ἔτι ἦν τοῦ πρὸς αὐτούς. Τῇ Ἐκκλησίᾳ, φησὶ, Θεσσαλονικέων. Καλῶς. Ἐπεὶ γὰρ εἰκὸς ἦν ὀλίγους εἶναι  καὶ οὐδέπω  συνεστάναι, διὰ τοῦτο  αὐτοὺς  παραμυθεῖται  διὰ τοῦ ὀνόματος  τῆς Ἐκκλησίας· ἔνθα γὰρ πολὺς παρεληλύθει  χρόνος, καὶ τὸ τῆς Ἐκκλησίας σύστημα πολὺ ἦν, οὐ τίθησι τοῦτο. Ἐπειδὴ δὲ ὄνομα πλήθους  ἐστὶν, ὡς τὰ πολλὰ, τὸ τῆς Ἐκκλησίας ὄνομα, καὶ συστήματος ἤδη συγκεκροτημένου, διὰ τοῦτο αὐτοὺς οὕτω καλεῖ. Ἐν Θεῷ, φησὶ, Πατρὶ, καὶ Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ. Τῇ Ἐκκλησίᾳ, φησὶ, Θεσσαλονικέων τῇ ἐν Θεῷ. Ἰδοὺ πάλιν  τὸ, Θεός, ἐπὶ τοῦ Πατρὸς, καὶ ἐπὶ τοῦ Υἱοῦ. Τὸ δὲ, Ἐν Θεῷ, φησὶν, ἐπειδὴ πολλαὶ  Ἐκκλησίαι καὶ Ἰουδαϊκαὶ  καὶ Ἑλληνικαὶἦσαν.  Μέγα τὸ ἀξίωμα, καὶ οὗ ἴσον οὐδὲν,  εἰ  ἐν  Θεῷ ἐστι. Γένοιτο τοίνυν  καὶ  ταύτην  τὴν  Ἐκκλησίαν  οὕτω  καλεῖσθαι· δέδοικα  δὲ  μὴ  μακρὰν  ᾖ  τῆς  προσηγορίας  ταύτης.  Εἴ τις  γὰρ  ἁμαρτίας  δοῦλος,  οὐ δύναται  λέγεσθαι  ἐν  Θεῷ.  Χάρις ὑμῖν  καὶ  εἰρήνη.  Εἶδες  εὐθὺς  ἀπὸ  ἐγκωμίων   τὸ προοίμιον  τῆς ἐπιστολῆς; Εὐχαριστοῦμεν τῷ Θεῷ πάντοτε  περὶ πάντων  ὑμῶν, μνείαν ὑμῶν ποιούμενοι  ἐπὶ τῶν προσευχῶν ἡμῶν. Τὸ γὰρ εὐχαριστεῖν  τῷ Θεῷ ὑπὲρ αὐτῶν, μαρτυροῦντός ἐστιν αὐτοῖς πολλὴν  προκοπὴν, ὅταν μὴ μόνον ἐπαινῶνται αὐτοὶ, ἀλλὰ καὶ  Θεὸς  εὐχαριστῆται,   ὡς  αὐτὸς  ἐργασάμενος  τὸ  πᾶν.  ∆ιδάσκει  δὲ  αὐτοὺς  καὶ μετριάζειν,  μονονουχὶ  λέγων,  ὅτι  τῆς  τοῦ Θεοῦ δυνάμεώς  ἐστι τὸ πᾶν.  Τὸ μὲν  οὖν εὐχαριστεῖν   τῶν  κατορθωμάτων   ἕνεκεν   τίθησι·  τὸ  δὲ  μεμνῆσθαι  αὐτῶν   ἐπὶ  τῶν προσευχῶν, τῆς ἀγάπης τῆς πρὸς αὐτούς. Εἶτα δεικνὺς ὅτι οὐ μόνον ἐπὶ τῶν προσευχῶν μέμνηται, ἀλλὰ καὶ χωρὶς τῶν εὐχῶν, ὅπερ πολλάκις ποιεῖ· Ἀδιαλείπτως, φησὶ, μνημονεύοντες  ὑμῶν  τοῦ  ἔργου  τῆς  πίστεως,  καὶ  τοῦ  κόπου  τῆς  ἀγάπης,  καὶ  τῆς ὑπομονῆς τῆς ἐλπίδος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς ἡμῶν. Τί ἐστιν; Ἀδιαλείπτως μνημονεύοντες; Ἤτοι μνημονεύοντες  ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς, ἢ τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης μνημονεύοντες  τοῦ ὄντος ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς ἡμῶν.  Οὐχ ἁπλῶς  δὲ εἶπεν·  Ἀδιαλείπτως  μνημονεύοντες,  ἀλλ'  Ὑμῶν. Εἶτα πάλιν, ἵνα μὴ νομίσῃς ἁπλῶς μηδὲ τὸ Ὑμῶν εἰρῆσθαι, ἐπήγαγεν· Ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς ἡμῶν. Ἐπειδὴ γὰρ οὐδεὶς ἐπῄνει τῶν ἀνθρώπων  τὰ γινόμενα,  οὐδεὶς μισθὸν ἀπεδίδου,  καὶ τοῦτο  προστίθησι, μονονουχὶ  λέγων,  Θαῤῥεῖτε, ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ κάμνετε. Τί ἐστι, Τοῦ ἔργου τῆς πίστεως; Ὅτι οὐδὲν ὑμῶν παρέκλινε τὴν ἔνστασιν· τοῦτο γὰρ ἔργον πίστεως. Εἰ πιστεύεις, πάντα πάσχε· εἰ δὲ μὴ πάσχεις, οὐ πιστεύεις. Μὴ γὰρ  οὐ  τοιαῦτά   ἐστι  τὰ  ἐπηγγελμένα,   ὡς  καὶ  μυρίους  θανάτους   πείσεσθαι  τὸν πιστεύοντα ἀνελέσθαι; Οὐρανῶν βασιλεία πρόκειται καὶ ἀθανασία καὶ ζωὴ αἰώνιος. Ὁ τοίνυν  πιστεύων, πάντα πείσεται. Ἄρα ἡ πίστις διὰ τῶν ἔργων δείκνυται. Εἰκότως οὖν οὕτως  εἶπε, δηλῶν,  ὅτι Οὐχ ἁπλῶς,  ἀλλὰ  διὰ τῶν  ἔργων  αὐτὴν  ἐπεδείξασθε, διὰ τῆς ἐνστάσεως, διὰ τῆς προθυμίας. Καὶ τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης. Ποῖος γὰρ κόπος τὸ φιλεῖν ἁπλῶς; Οὐδείς· τὸ δὲ γνησίως φιλεῖν  κόπος πολύς. Ὅταν γὰρ, εἰπέ μοι, μυρία κινῆται τῆς ἀγάπης ἡμᾶς ἀφελκύσαι βουλόμενα, ἡμεῖς δὲ πρὸς πάντα ἀντιτείνωμεν, οὐχὶ κόπος ἐστί; Τί γὰρ οὐκ ἔπαθον οὗτοι, ὥστε μὴ ἀποστῆναι τῆς ἀγάπης; οὐχὶ ἐπὶ τὸν ὑποδοχέα Παύλου ἦλθον  οἱ  πολεμοῦντες  τῷ  κηρύγματι,  καὶ  μὴ  εὑρόντες  αὐτὸν,  ἔσυρον  τὸν Ἰάσονα ἐπὶ τοὺς πολιτάρχας;  Μικρὸς οὗτος κόπος, εἰπέ μοι, μηδέπω  τῶν  σπερμάτων παγέντων,    τοσοῦτον   χειμῶνα   φέρειν,   τοσούτους   πειρασμούς;   Καὶ  ἱκανὰ   αὐτὸν ἀπῄτησαν. Καὶ ἱκανὰ, φησὶ, δοὺς, ἐξέπεμψε τὸν Παῦλον. Μικρὸν τοῦτο, εἰπέ μοι; οὐχὶ καὶ ἑαυτὸν  ἀντ' ἐκείνου  τῷ κινδύνῳ  ὑπέθηκε; Τοῦτο κόπον φησὶν  ἀγάπης, ὅτι οὕτω προσεδέθησαν. βʹ. Καὶ ὅρα· πρῶτον ἐκείνων λέγει τὰ κατορθώματα, καὶ τότε τὰ ἑαυτοῦ, ἵνα μὴ δόξῃ μεγαληγορεῖν, μηδὲ προλήψει φιλεῖν  αὐτούς. Καὶ τῆς ὑπομονῆς, φησίν. Οὐ γὰρ πρὸς ἕνα χρόνον ὁ διωγμὸς ἐκεῖνος γέγονεν, ἀλλὰ διαπαντός· οὐδὲ τῷ διδασκάλῳ μόνον  Παύλῳ ἐπολέμουν,  ἀλλὰ καὶ τοῖς μαθητευομένοις.  Εἰ γὰρ πρὸς ἐκείνους  οὕτω διέκειντο τοὺς θαύματα ἐργαζομένους, τοὺς αἰδεσίμους, τί οἴει πρὸς τοὺς συνοικοῦντας αὐτοῖς, καὶ συμπολίτας, καὶ ἀθρόον ἀποστάντας; Ὅπερ οὖν αὐτοῖς καὶ μαρτυρεῖ, λέγων, ὅτι Μιμηταὶ ἐγένεσθε  τῶν  Ἐκκλησιῶν  τοῦ Θεοῦ τῶν  οὐσῶν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ. Καὶ τῆς ἐλπίδος, φησὶ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς ἡμῶν. Καλῶς οὕτως  εἶπε· ταῦτα  γὰρ πάντα  ἀπὸ πίστεως  γίνεται  καὶ ἐλπίδος.  Ὥστε οὐ τὴν ἀνδρείαν αὐτῶν μόνον ἐδήλου τὰ γενόμενα, ἀλλ' ὅτι καὶ μετὰ πληροφορίας ἐπίστευον τοῖς  ἀποκειμένοις   ἐπάθλοις.   ∆ιὰ  γὰρ  τοῦτο  συνεχώρει   ὁ  Θεὸς  εὐθέως   γενέσθαι διωγμοὺς,  ἵνα μή τις εἴπῃ, ὅτι ἁπλῶς καὶ κολακείᾳ τὸ κήρυγμα συνίστατο, καὶ ἵνα τὸ θερμὸν αὐτῶν δειχθῇ, καὶ ὅτι οὐ πεισμονὴ ἀνθρωπίνη, ἀλλὰ Θεοῦ δύναμις ἦν ἡ τὰς τῶν πιστευόντων  ψυχὰς πείθουσα, ὥστε καὶ πρὸς θανάτους μυρίους παρασκευάζεσθαι· ὅπερ οὐκ  ἂν  ἦν,  εἰ  μὴ  εὐθέως  κατὰ  βάθους  τὸ  κήρυγμα  ἐπεπήγει  καὶ  εἰστήκει  ἀκλινές. Εἰδότες, ἀδελφοὶ  ἠγαπημένοι,  ὑπὸ Θεοῦ τὴν ἐκλογὴν  ὑμῶν, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιον  ἡμῶν οὐκ ἐγενήθη πρὸς ὑμᾶς ἐν λόγῳ μό  νον, ἀλλὰ καὶ ἐν δυνάμει, καὶ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, καὶ ἐν πληροφορίᾳ πολλῇ· καθὼς οἴδατε οἷοι ἐγενήθημεν ἐν ἡμῖν ὑμᾶς. Τί ἐστιν ὃ λέγει· Οἴδατε οἷοι ἐγενήθημεν ἐν ὑμῖν; Ἐνταῦθα καὶ τῶν αὐτοῦ κατορθωμάτων  ἅπτεται, ἀλλ' ἐπεσκιασμένως· βούλεται γὰρ πρότερον τοῖς ἐκείνων  ἐγκωμίοις ἐπεξελθεῖν. Ὃ δὲ λέγει, τοιοῦτόν  ἐστιν· Ἤδειμεν ὅτι τῶν  γενναίων ἦτε καὶ μεγάλων  ἀνδρῶν,  ὅτι τῶν ἐκλεκτῶν· διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς πάντα ὑπομένομεν δι' ὑμᾶς. Τὸ γὰρ, Οἷοι ἐγενήθημεν  ἐν ὑμῖν,  τοῦτό  ἐστι  δηλοῦντος,  ὅτι  μετὰ  πολλῆς  προθυμίας  καὶ  πολλῆς  σφοδρότητος ἕτοιμοί ἐσμεν τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἐκδοῦναι δι' ὑμᾶς· καὶ τούτου δὲ οὐχ ἡμῖν χάρις, ἀλλ' ὑμῖν,  ὅτι  ἐκλεκτοὶ  ἦτε.  ∆ιὰ  τοῦτο  καὶ  ἀλλαχοῦ  φησι·  Καὶ ταῦτα  πάσχω  διὰ  τοὺς ἐκλεκτούς. Ὑπὲρ γὰρ τῶν τοῦ Θεοῦ ἀγαπητῶν  τί οὐκ ἄν τις πάθοι; Καὶ εἰπὼν τὸ αὐτοῦ, μονονουχί φησιν· Εἰ γὰρ καὶ ἀγαπητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ, πάντα εἰκότως ὑπομένομεν. Οὐ γὰρ δὴ τὸ ἐπαινεῖν  αὐτοὺς ἐῤῥώννυε μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπομιμνήσκειν,  ὅτι καὶ αὐτοὶ τῆς ἐκείνων  προθυμίας  ἀντίῤῥοπον  ἀνδρείαν  ἐπεδείξαντο.  Φησὶ γοῦν· Καὶ ὑμεῖς μιμηταὶ ἡμῶν  ἐγενήθητε  καὶ τοῦ Κυρίου, δεξάμενοι  τὸν λόγον  ἐν θλίψει  πολλῇ,  μετὰ χαρᾶς Πνεύματος   ἁγίου.   Βαβαί!   πόσον   τὸ   ἐγκώμιον!   οἱ   μαθηταὶ   ἐξαίφνης   ἐγένοντο διδάσκαλοι· οὐκ ἤκουσαν μόνον  τῶν  λόγων,  ἀλλὰ  καὶ πρὸς τὴν  αὐτὴν  κορυφὴν  τῷ Παύλῳ ἔφθασαν. Ἀλλ' οὐδὲν τοῦτο πρὸς τὸ ἑξῆς· ὅρα γὰρ ποῦ αὐτοὺς ἀνάγει  λέγων· Μιμηταὶ ἐγένεσθε τοῦ Κυρίου. Πῶς; ∆εξάμενοι τὸν λόγον ἐν θλίψει πολλῇ, μετὰ χαρᾶς Πνεύματος ἁγίου. Οὐχ ἁπλῶς μετὰ θλίψεως,  ἀλλὰ μετὰ πολλῆς. Καὶ ἔνεστι τοῦτο ἀπὸ τῶν Πράξεων τῶν ἀποστολικῶν  μαθεῖν, πῶς ἐπήγειραν  τὸν διωγμὸν  ἐπ' αὐτούς· –Καὶ πάντας, φησὶ, τοὺς πολιτάρχας  ἐτάραξαν, καὶ τὴν πόλιν ἀνεπτέρωσαν  κατ' αὐτῶν. Καὶ οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ὅτι Ἐθλίβητε μὲν καὶ ἐπιστεύσατε, ἀλγοῦντες  δὲ, ἀλλὰ καὶ χαίροντες σφόδρα. Ὅπερ καὶ οἱ ἀπόστολοι ἐποίουν· Χαίροντες, φησὶν, ὅτι κατηξιώθησαν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ ἀτιμασθῆναι. Τὸ γὰρ θαυμαστὸν, τοῦτό ἐστιν· εἰ καὶ οὐδὲ ἐκεῖνο μικρὸν, τὸ φέρειν ὁπωσδήποτε θλίψεις· τοῦτο δὲ ἤδη τῶν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ὑπερβαινόντων  ἦν,  καὶ  ὥσπερ ἀπαθὲς  σῶμα ἐχόντων.  Πῶς δὲ  μιμηταὶ  τοῦ  Κυρίου ἐγένοντο; Ὅτι καὶ αὐτὸς πολλὰ παθήματα ὑπέμεινε, καὶ οὐκ ἤλγει, ἀλλ' ἔχαιρεν· ἑκὼν γὰρ ἐπὶ τοῦτο ἤρχετο. ∆ι' ἡμᾶς ἑαυτὸν ἐκένωσεν, ἔμελλεν  ἐμπτύεσθαι καὶ ῥαπίζεσθαι, σταυροῦσθαι· καὶ οὕτως ἔχαιρε ταῦτα πάσχων, ὡς τῷ Πατρὶ λέγειν· ∆όξασόν με. Μετὰ χαρᾶς, φησὶ, Πνεύματος ἁγίου. Ἵνα μή τις εἴπῃ· Πῶς θλίψεως  λέγεις; πῶς χαρᾶς; πῶς ἀμφότερα  ἔνι  συνελθεῖν;  ἐπήγαγε· Μετὰ χαρᾶς  Πνεύματος  ἁγίου.  Ἡ θλῖψις  ἐν  τοῖς σωματικοῖς, καὶ ἡ χαρὰ ἐν τοῖς πνευματικοῖς.  Πῶς; Τὰ μὲν γινόμενα,  λυπηρά· τὰ δὲ ἐξ αὐτῶν  τικτόμενα,  οὐκέτι·  οὐ γὰρ ἀφίησι  τὸ Πνεῦμα. Ὥστε ἔνεστι  καὶ  πάσχοντα  μὴ χαίρειν,  ὅταν ὑπὲρ ἁμαρτημάτων  τις πάσχῃ· καὶ μαστιζόμενον  ἥδεσθαι, ὅταν διὰ τὸν Χριστόν τις πάσχῃ.
γʹ. Τοιαύτη γὰρ ἡ τοῦ Πνεύματος χαρά· ἀντὶ  τῶν  δοκούντων  εἶναι  ἀνιαρῶν,ἐκφύει τὴν ἡδονήν. Ἔθλιψαν ὑμᾶς, φησὶ, καὶ ἐδίωξαν, ἀλλ' οὐκ ἀφῆκεν ὑμᾶς  τὸ Πνεῦμα οὐδὲ ἐν ἐκείνοις· ἀλλ' ὥσπερ ἐν πυρὶ ἐδροσίζοντο οἱ παῖδες οἱ τρεῖς, οὕτω καὶ ὑμεῖς ἐν ταῖς θλίψεσιν. Ὥσπερ δὲ ἐκεῖ οὐ τῆς τοῦ πυρὸς φύσεως τὸ δροσίζειν, ἀλλὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ διασυρίζοντος· οὕτω καὶ ἐνταῦθα, οὐ τῆς φύσεως τῆς θλίψεως  τὸ τὴν χαρὰν τίκτειν, ἀλλὰ τοῦ διὰ τὸν Χριστὸν πάσχειν, καὶ τοῦ Πνεύματος τοῦ δροσίζοντος, καὶ  διὰ  τῆς  καμίνου  τῶν  πειρασμῶν  ἐν  ἀνέσει  ποιοῦντος.  Μετὰ χαρᾶς,  φησὶν,  οὐχ ἁπλῶς, ἀλλὰ πολλῆς· τοῦτο γάρ ἐστι Πνεύματος ἁγίου. Ὥστε γενέσθαι ὑμᾶς τύπους πᾶσι τοῖς πιστεύουσιν ἐν τῇ Μακεδονίᾳ καὶ Ἀχαΐᾳ. Καὶ μὴν ἐν ὑστέρῳ ἦλθε πρὸς αὐτούς· ἀλλ' οὕτως ἐλάμψατε, φησὶν, ὡς τῶν προλαβόντων  γενέσθαι διδάσκαλοι. Καὶ τοῦτο ἀποστολικόν.  Οὐ γὰρ εἶπεν· Ὥστε τύπους  γενέσθαι πρὸς τὸ πιστεῦσαι, ἀλλὰ τοῖς ἤδη πιστεύουσι τύπος ἐγένεσθε· τουτέστι· Πῶς δεῖ πιστεύειν εἰς Θεὸν ὑμεῖς ἐδιδάξατε, οἱ ἀπὸ
προοιμίων εἰς τοὺς ἀγῶνας ἐμβάντες. Καὶ ἐν τῇ Ἀχαίᾳ, φησί· τουτέστι, τῇ Ἑλλάδι. Ὁρᾷς ὅσονἐστὶ προθυμία; Ὅτι χρόνου οὐ δεῖται, οὐδὲ μελλήσεως, οὐδὲ ἀναβολῆς· ἀλλ' ἀρκεῖ παραστῆσαι  μόνον   ἑαυτὸν,   καὶ   πάντα   ἤνυσται.   Οὕτω  γοῦν   καὶ   οὗτοι   ὕστερον προσελθόντες τῷ κηρύγματι, τῶν πρώτων ἐγένοντο διδάσκαλοι. Μηδεὶς οὖν ἀπογινωσκέτω·  κἂν πολὺν  ἀναλώσας χρόνον μηδὲν ἐργασάμενος ᾖ, ἔνεστιν αὐτῷ καὶ διὰ μικροῦ τοσοῦτον ἐργάσασθαι, ὅσον οὐδὲ ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ. Εἰ γὰρ ὁ μηδέπω πιστεύσας, τοσοῦτον  ἔλαμψεν  ἐν  ἀρχῇ, πολλῷ  μᾶλλον  οἱ ἤδη πιστεύσαντες.  Μηδεὶς πάλιν τοῦτο ἐννοῶν ῥᾳθυμείτω, μαθὼν ὅτι ἐξὸν ἐν βραχεῖ χρόνῳ τὸ πᾶν ἀνακτήσασθαι· τὸ  γὰρ  μέλλον   ἄδηλον,   καὶ  κλέπτης   ἐστὶν  ἡ  ἡμέρα  τοῦ  Κυρίου,  ἀθρόον  ἡμῖν καθεύδουσιν  ἐπιτιθεμένη·  ἀλλ' ἐὰν μὴ καθεύδωμεν,  οὐχ ὡς κλέπτης  ἡμῖν ἐπιθήσεται, οὐδὲ ἀπαρασκευάστους ἀπάξει.  Ἐὰν γὰρ γρηγορῶμεν  καὶ νήφωμεν,  οὐκέτι  ἡμῖν  ὡς κλέπτης ἐπιθήσεται, ἀλλ' ὡς ἄγγελος βασιλικὸς καλῶν  ἡμᾶς ἐπὶ τὰ ἡτοιμασμένα ἡμῖν ἀγαθά· ἂν δὲ καθεύδωμεν,  ὡς κλέπτης  ἐφίσταται.  Μηδεὶς τοίνυν  καθευδέτω,  μηδεὶς ἀργὸς ἔστω πρὸς ἀρετήν· τοῦτο γάρ ἐστιν ὕπνος. Οὐκ ἴστε, ὅταν καθεύδωμεν, πῶς οὐκ ἔστιν ἐν ἀσφαλεῖ τὰ ἡμέτερα, πῶς εὐεπιβούλευτα; ὅταν δὲ γρηγορῶμεν, οὐ δεῖ τοσαύτης ἡμῖν  φυλακῆς.  Ὅταν καθεύδωμεν,  καὶ μετὰ πολλῆς  φυλακῆς  ἀπολλύμεθα  πολλάκις· καὶ θύραι καὶ μοχλοὶ καὶ φύλακες καὶ προφύλακες, καὶ ὅμως ἐπεισῆλθεν ὁ κλέπτης. Τί δὴ ταῦτα λέγω; Ὅτι ἂν γρηγορῶμεν, οὐ δεησόμεθα τῆς ἑτέρων βοηθείας· ἂν δὲ καθεύδωμεν, οὐδὲν ἡμᾶς ἡ ἑτέρων ὀνήσει βοήθεια, ἀλλὰ καὶ μετ' ἐκείνης ἀπολλύμεθα. Καλὸν εὐχῆς ἀπολαύειν  τῆς τῶν ἁγίων, ἀλλ', ὅταν καὶ αὐτοὶ ἐνεργοὶ ὦμεν. Καὶ τί μοι δεῖ, φησὶν, εὐχῆς τῆς παρ' ἑτέρων, ὅταν ἐνεργὸς ὦ, καὶ μὴ καταστήσω ἐμαυτὸν ἐν χρείᾳ; Οὐδὲ ἐγὼ βούλομαι· ἀλλ' ἀεὶ ἐν χρείᾳ ἐσμὲν, ἐὰν εὖ φρονῶμεν. Παῦλος οὐκ εἶπε· Τί μοι δεῖ εὐχῆς; καίτοι γε τῶν εὐχομένων  οὐκ ὄντων ἀξίων αὐτοῦ, μᾶλλον δὲ οὐδὲ ἴσων· καὶ σὺ λέγεις·  Τί μοι δεῖ εὐχῆς; Πέτρος οὐκ εἶπε· Τί μοι δεῖ εὐχῆς; Εὐχὴ γὰρ ἦν, φησὶν, ἐκτενὴς γινομένη  ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτοῦ· καὶ σὺ λέγεις· Τί μοι δεῖ εὐχῆς; ∆ιὰ τοῦτό σοι δεῖ, ἐπειδὴ νομίζεις μηδὲν δεῖσθαι. Κἂν ὡς Παῦλος γένῃ, χρείαν  ἔχεις  εὐχῆς.  Μὴ ὕψου  σαυτὸν, ἵνα  μὴ ταπεινωθῇς,  Ἀλλ' ὅπερ ἔφην,  ἂν  μὲν ἐνεργοὶ ὦμεν καὶ αὐτοὶ, ἀνύουσι καὶ αἱ ὑπὲρ ὑμῶν εὐχαί. Ἄκουε Παύλου λέγοντος· Οἶδα γὰρ,  φησὶν,  ὅτι  τοῦτό  μοι  ἀποβήσεται  εἰς  σωτηρίαν  διὰ  τῆς  ὑμῶν  δεήσεως  καὶ ἐπιχορηγίας τοῦ Πνεύματος Ἰησοῦ Χριστοῦ· καὶ πάλιν· Ἵνα ἐκ πολλῶν προσώπων τὸ εἰς ἡμᾶς χάρισμα διὰ πολλῶν  εὐχαριστηθῇ ὑπὲρ ἡμῶν. Καὶ σὺ λέγεις· Τί μοι δεῖ εὐχῆς; Ἂν δὲ ἀργῶμεν,  οὐδεὶς  ἡμᾶς  εὐχόμενος  ὀνῆσαι  δυνήσεται.  Τί ὠφέλησεν  Ἱερεμίας  τοὺς Ἰουδαίους; οὐχὶ τρίτον προσῆλθε τῷ Θεῷ, καὶ τρίτον ἤκουσε· Μὴ προσεύχου μηδὲ ἀξίου ὑπὲρ τοῦ λαοῦ τούτου, ὅτι οὐκ εἰσακούσομαί σου; Τί ὠφέλησε τὸν Σαοὺλ ὁ Σαμουήλ; οὐχὶ μέχρις ἐσχάτης ἡμέρας ἐπένθει περὶ αὐτοῦ, οὐχ ἁπλῶς ηὔχετο μόνον; Τί ὠφέλησε τοὺς Ἰσραηλίτας; Οὐχὶ ἔλεγεν· Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο ἁμαρτεῖν διαλιπόντα  εὐχόμενον ὑπὲρ ὑμῶν;  οὐχὶ  πάντες  ἀπώλοντο;  Οὐδὲν οὖν  ὠφελοῦσι,  φησὶν,  αἱ εὐχαί; Ὠφελοῦσι  καὶ μεγάλα,  ἀλλ'  ὅταν  καὶ  ἡμεῖς  πράττωμέν   τι·  συμπράττουσι  μὲν  γὰρ  αἱ  εὐχαὶ  καὶ βοηθοῦσι· συμπράττει δέ τις καὶ βοηθεῖ τῷ καὶ αὐτῷ ἐργαζομένῳ· ἂν δὲ ἀργὸς μένῃς, οὐδὲν μέγα ὠφεληθήσῃ.
δʹ. Ἐπεὶ εἰ ἴσχυον αἱ εὐχαὶ ἀργοῦντας ἡμᾶς εἰσαγαγεῖν εἰς τὴν βασιλείαν, διὰ τί μὴ πάντες Ἕλληνες γίνονται  Χριστιανοί; οὐχὶ ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου εὐχόμεθα; οὐχὶ καὶ Παῦλος τοῦτο ἐποίει; οὐχὶ πάντας ἀξιοῦμεν ἐπιστραφῆναι; Εἰπὲ γὰρ, διὰ τί οἱ πονηροὶ  μὴ γίνονται  χρηστοί; ἆρα οὐχὶ δῆλον, ὅτι διὰ τὸ μὴ δύνασθαι παρ' ἑαυτῶν  τι εἰσενεγκεῖν;  Μεγάλα τοίνυν  ὠφελοῦσιν  αἱ εὐχαὶ,  ὅταν  καὶ ἡμεῖς  τὰ παρ' ἑαυτῶν  εἰσφέρωμεν.  Βούλει μαθεῖν  ὅσα ὠφέλησαν  εὐχαί; ἐννόει  μοι τὸν Κορνήλιον, τὴν  Ταβιθάν· ἄκουε δὲ καὶ τοῦ Ἰακὼβ λέγοντος  πρὸς τὸν Λάβαν· Εἰ μὴ ὁ φόβος τοῦ πατρός  μου  ἦν  μοι,  νῦν  ἄν  με  κενὸν  ἐξαπέστειλας·  ἄκουε  δὲ  καὶ  τοῦ  Θεοῦ πάλιν λέγοντος·  Ὑπερασπιῶ τῆς πόλεως ταύτης δι' ἐμὲ, καὶ διὰ ∆αυῒδ τὸν παῖδά μου. Ἀλλὰ πότε; Ἐπὶ Ἐζεκίου δικαίου ὄντος. Ἐπεὶ εἴ γε ἴσχυον εὐχαὶ καὶ ἐπὶ τῶν σφόδρα πονηρῶν, διὰ τί μὴ καὶ, ὅτε ὁ Ναβουχοδονόσορ ἦλθεν, εἶπε τοῦτο ὁ Θεὸς, ἀλλ' ἐξέδωκε τὴν πόλιν; Ἐπειδὴ μεῖζον  ἴσχυσεν ἡ πονηρία.  Πάλιν αὐτὸς  οὗτος  ὁ Σαμουὴλ ηὔξατο  ὑπὲρ τῶν Ἰσραηλιτῶν, καὶ ἤνυσεν· ἀλλὰ πότε; Ὅτε καὶ αὐτοὶ εὐηρέστουν, τότε ἐτροπώσατο τοὺς ἐχθρούς. Καὶ τίς χρεία, φησὶ, τῆς παρ' ἑτέρου εὐχῆς,  ὅταν  ἐγὼ  εὐαρεστῶ; Μηδέποτε τοῦτο εἴπῃς, ἄνθρωπε.  Χρεία, καὶ πολλῆς  χρεία εὐχῆς·  ἄκουε γὰρ τοῦ Θεοῦ λέγοντος περὶ τῶν  φίλων  τοῦ Ἰώβ· Καὶ προσεύξεται, φησὶ, περὶ ὑμῶν,  καὶ ἀφεθήσεται  ὑμῖν  ἡ ἁμαρτία· ἐπειδὴ ἥμαρτον μὲν, οὐχ ἁμαρτίαν δὲ μεγάλην. Ἀλλ' αὐτὸς οὗτος ὁ δίκαιος ὁ σώσας τοὺς φίλους  αὑτοῦ  τότε  ἀπὸ εὐχῆς,  ἐν τῷ  καιρῷ  τῷ  Ἰουδαϊκῷ  οὐκ ἠδυνήθη σῶσαι τοὺς Ἰουδαίους ἀπολλυμένους.  Καὶ ἵνα μάθῃς, ἄκουε τοῦ Θεοῦ λέγοντος διὰ τοῦ προφήτου· Ἂν στῇ Νῶε, καὶ Ἰὼβ, καὶ ∆ανιὴλ, οὐκ ἐξελοῦνται τοὺς υἱοὺς αὑτῶν καὶ τὰς θυγατέρας·  ἐπειδὴ  ὑπερίσχυσεν  ἡ  κακία·  καὶ  πάλιν,  Ἐὰν  στῇ  Μωϋσῆς, καὶ Σαμουήλ.  Καὶ ὅρα  πῶς  πρὸς  τοὺς  δύο  προφήτας  τοῦτο  λέγεται,  ἐπειδὴ  ἀμφότεροι ἠξίωσαν ὑπὲρ αὐτῶν, καὶ οὐκ ἐπέτυχον. Καὶ γὰρ ὁ Ἰεζεκιὴλ ἐπειδὴ ἔλεγεν· Οἴμοι, Κύριε! ἐξαλείφεις  σὺ τὸ κατάλοιπον  τοῦ Ἰσραήλ· ὁ Θεὸς, δηλῶν  ὅτι δικαίως τοῦτο ποιεῖ, καὶ οὐκ  αὐτοῦ  καταφρονῶν   οὐ  δέχεται  τὴν  ὑπὲρ  αὐτῶν  ἱκεσίαν,  δείκνυσιν  αὐτῷ  τὰ ἁμαρτήματα  αὐτῶν,  μονονουχὶ  λέγων·  Ἱκανὰ  μὲν  οὖν  καὶ  ταῦτά  σε πεῖσαι  ὅτι  οὐ καταφρονῶν  σου, ἀλλὰ διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν τὰς πολλὰς οὐ δέχομαι τὴν ἱκετηρίαν· ἀλλ' ὅμως ἐπάγει καὶ τοῦτο, Ἐὰν στῇ Νῶε, καὶ Ἰὼβ, καὶ ∆ανιήλ. Καὶ εἰκότως  ἐκείνῳ μᾶλλον ταῦτα λέγει, ἐπειδὴ ὁ πολλὰ παθὼν αὐτός ἐστιν. Εἶπές μοι, φησὶν, ἐπὶ βολβίτων φαγεῖν,  καὶ  ἔφαγον· εἶπές  μοι, καὶ  ἐξυράμην·  εἶπές  μοι, καὶ  ἐπὶ  τοῦ  ἑνὸς  πλευροῦ ἐκοιμήθην· εἶπές  μοι δι' ὀπῆς ἐξελθεῖν  βασταζόμενον,  καὶ ἐξῆλθον·  ἔλαβές  μου τὴν γυναῖκα,  καὶ εἶπές μοι μὴ πενθῆσαι, καὶ οὐκ ἐπένθησα, ἀλλ' ἤνεγκα  γενναίως·  μυρία ἕτερα εἰργασάμην δι' αὐτούς· καὶ ἐγώ σε ἀξιῶ ὑπὲρ αὐτῶν, καὶ οὐ πείθῃ; ∆εικνὺς τοίνυν ὁ Θεὸς, ὅτι οὐ καταφρονῶν  αὐτοῦ τοῦτο ποιεῖ, λέγει· Κἂν Νῶε, κἂν Ἰὼβ, κἂν ∆ανιὴλ ᾖ, καὶ ὑπὲρ υἱῶν ἀξιώσωσι καὶ θυγατέρων,  οὐ πείθομαι. Καὶ τῷ Ἱερεμίᾳ πάλιν  ἐλάττονα μὲν πάσχοντι ἀπὸ τῶν τοῦ Θεοῦ προσταγμάτων, πλείονα δὲ ἀπὸ τῆς αὐτῶν πονηρίας, τί φησιν; Ἢ οὐχ ὁρᾷς τί οὗτοι ποιοῦσι; Ναὶ, φησὶ, ποιοῦσιν·  ἀλλὰ  δι' ἐμὲ ποίησον. ∆ιὰ τοῦτό φησι πρὸς αὐτόν· Ἐὰν στῇ Μωϋσῆς καὶ Σαμουήλ· Μωϋσῆς ὁ πρῶτος νομοθέτης, ὁ πολλάκις  αὐτοὺς  ἐξελόμενος  κινδύνων,  ὁ εἰπὼν,  Εἰ μὲν ἀφῇς  αὐτοῖς  τὴν  ἁμαρτίαν, ἄφες· εἰ δὲ μὴ, κἀμὲ ἐξάλειψον.  Εἰ τοίνυν  οὗτος ἦν  νῦν,  καὶ ταῦτα  ἔλεγεν,  οὐκ ἂν ἐπέτυχε· καὶ εἰ Σαμουὴλ πάλιν,  ὁ καὶ αὐτὸς ἐξελόμενος  αὐτοὺς, ὁ ἐκ πρώτης ἡλικίας θαυμασθείς.  Πρὸς  μὲν  γὰρ  ἐκεῖνον   εἶπον,   ὅτι  ὡσανεὶ   φίλος   πρὸς  φίλον,   οὕτω διειλέχθην,  καὶ οὐ δι' αἰνιγμάτων· πρὸς δὲ τοῦτον  εἶπον, ὅτι ἐν πρώτῃ ἡλικίᾳ ὤφθην αὐτῷ, καὶ διὰ τοῦτον δυσωπηθεὶς ἀποκλεισθεῖσαν τὴν προφητείαν  ἀνέῳξα. Καὶ γὰρ ἦν, φησὶ, ῥῆμα τίμιον, καὶ οὐκ ἦν ὅρασις διαστέλλουσα. Ἐὰν οὗτοι τοίνυν  στῶσιν, οὐδὲν ὀνήσουσι. Καὶ περὶ τοῦ Νῶε δὲ λέγει, ∆ίκαιος, τέλειος ἐν τῇ γενεᾷ αὐτοῦ ἦν Νῶε· καὶ περὶ  τοῦ  Ἰὼβ,  Ἄμεμπτος,  δίκαιος,  ἀληθινὸς,  Θεοσεβής. Τούτους  οὖν  στάντας,  καὶ∆ανιὴλ, ὃν καὶ Θεὸν ἐνόμισαν οἱ Χαλδαῖοι, οὐκ ἐξελεῖν ἰσχῦσαί φησιν υἱοὺς αὐτῶν καὶθυγατέρας. Ταῦτα τοίνυν  εἰδότες, μήτε καταφρονῶμεν τῶν εὐχῶν τῶν ἁγίων, μήτε τὸ πᾶν αὐταῖς ἐπιῤῥίπτωμεν, τοῦτο μὲν, ἵνα μὴ ῥᾳθυμῶμεν καὶ εἰκῇ ζῶμεν, ἐκεῖνο δὲ, ἵνα μὴ πολλοῦ κέρδους ἐκπέσωμεν· ἀλλὰ καὶ παρακαλῶμεν εὔχεσθαι ὑπὲρ ἡμῶν καὶ χεῖρας ὀρέγειν, καὶ αὐτοὶ ἐχώμεθα τῆς ἀρετῆς· ἵνα δυνηθῶμεν  ἐπιτυχεῖν  τῶν ἐπηγγελμένων ἀγαθῶν   τοῖς  ἀγαπῶσιν   αὐτὸν,  χάριτι  καὶ  φιλανθρωπίᾳ  τοῦ  Κυρίου  ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ' οὗ τῷ Πατρὶ ἅμα τῷ ἁγίῳ Πνεύματι δόξα, κράτος, τιμὴ, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.


ΟΜΙΛΙΑ Βʹ.Ἀφ' ὑμῶν  γὰρ ἐξήχηται  ὁ λόγος  τοῦ Κυρίου, οὐ μόνον  ἐν τῇ Μακεδονίᾳ καὶ Ἀχαΐᾳ, ἀλλὰ καὶ ἐν παντὶ  τόπῳ ἡ πίστις ὑμῶν ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἐξελήλυθεν,  ὥστε μὴ χρείαν  ἡμᾶς  ἔχειν  λαλεῖν  τι.  Αὐτοὶ γὰρ  περὶ  ἡμῶν  ἀπαγγέλλουσιν   ὁποίαν  εἴσοδον ἔχομεν πρὸς ὑμᾶς, καὶ πῶς ἐπεστρέ ψατε πρὸς τὸν Θεὸν ἀπὸ τῶν εἰδώλων,  δου λεύειν Θεῷ ζῶντι καὶ ἀληθινῷ, καὶ ἀναμένειν  τὸν Υἱὸν αὐτοῦ ἐκ τῶν οὐρανῶν, ὃν ἤγειρεν ἐκ τῶν  νεκρῶν,  Ἰησοῦν τὸν  ῥυόμενον  ἡμᾶς ἀπὸ τῆς ὀργῆς τῆς ἐρχομένης.

  αʹ. Καθάπερ μύρον εὐῶδες τὴν εὐωδίαν οὐκ ἐν ἑαυτῷ συγκλεῖσαν ἔχει, ἀλλὰ πόῤῥωθεν ἀφίησι, καὶ τὸν ἀέρα ἀναχρῶσαν τῆς ὀσμῆς, οὕτως ἐνίησι καὶ ταῖς τῶν πλησίων αἰσθήσεσιν· οὕτω δὴ καὶ οἱ γενναῖοι  καὶ θαυμαστοὶ ἄνδρες  οὐκ ἐν ἑαυτοῖς  τὴν  ἀρετὴν  συγκλείσαντες ἔχουσιν, ἀλλὰ πολλοὺς διὰ τῆς φήμης αὐτῶν ὠφελοῦσι καὶ ἀμείνους ἐργάζονται. Ὅπερ οὖν  καὶ  τότε  γεγένηται.  ∆ιὰ  τοῦτο  ἔλεγεν·  Ὥστε ὑμᾶς  τύπους  γενέσθαι  πᾶσι  τοῖς πιστεύουσιν ἐν Ἀχαΐᾳ καὶ τῇ Μακεδονίᾳ. Ἀφ' ὑμῶν γὰρ, φησὶν, ἐξήχηται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, οὐ μόνον ἐν τῇ Μακεδονίᾳ καὶ Ἀχαΐᾳ, ἀλλὰ καὶ ἐν παντὶ τόπῳ ἡ πίστις ὑμῶν ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἐξελήλυθε. Τῆς μὲν οὖν παιδεύσεως τοὺς πλησίον πάντας  ἐνεπλήσατε, φησὶ, τοῦ δὲ θαύματος τὴν οἰκουμένην· τὸ γὰρ, Ἐν παντὶ τόπῳ, τοῦτό ἐστι. Καὶ οὐκ εἶπε·
∆ιατεθρύλληται  ἡ πίστις ὑμῶν, ἀλλ',  Ἐξήχηται· δηλῶν  ὅτι ὥσπερ σάλπιγγος  λαμπρὸν ἠχούσης  ὁ  πλησίον  ἅπας  πληροῦται  τόπος,  οὕτω  τῆς  ὑμετέρας  ἀνδρείας  ἡ  φήμη, καθάπερ ἐκείνη σαλπίζουσα, ἱκανὴ τὴν οἰκουμένην  ἐμπλῆσαι, καὶ πᾶσι τοῖς πανταχοῦ μετὰ τῆς ἴσης ἠχῆς προσπεσεῖν. Τὰ γὰρ μεγάλα τῶν πραγμάτων  ἔνθα μὲν ἂν γένηται, λαμπρότερον  ᾄδεται, πόῤῥω δὲ ᾄδεται μὲν, οὐχ οὕτω δέ· ἀφ' ὑμῶν δὲ οὖν οὐχ οὕτως, ἀλλ' ἠχὴ εὔσημος πανταχοῦ  τῆς γῆς ἐξελήλυθε. Καὶ μή τις ὑπερβολῆς εἶναι νομίσῃ τὰ ῥήματα· καὶ γὰρ τοῦτο τὸ ἔθνος τὸ τῶν  Μακεδόνων  πρὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ παρουσίας ἐπίσημον ἦν, καὶ πανταχοῦ ᾔδετο Ῥωμαίων μᾶλλον· καὶ Ῥωμαῖοι διὰ τοῦτο θαυμαστοὶ, ὅτι τούτους εἷλον. Ἃ γὰρ ὁ Μακεδόνων βασιλεὺς εἰργάσατο, πάντα ὑπερέβαινε λόγον, ἀπὸ μικρᾶς μὲν ὁρμηθεὶς πόλεως, τὴν δὲ οἰκουμένην καταλαβών. ∆ιὰ τοῦτο καὶ πτηνὴν Πάρδαλιν αὐτὸν ὁρᾷ ὁ προφήτης, τὸ τάχος καὶ τὸ σφοδρὸν καὶ τὸ πυρῶδες καὶ τὸ ἄφνω που διαπτῆναι  τὴν οἰκουμένην  μετὰ τροπαίων  καὶ νίκης  δηλῶν.  Λέγουσι, δὲ, ὅτι καὶ φιλοσόφου  τινὸς  ἀκούσας λέγοντος,  ὅτι ἄπειροι κόσμοι εἰσὶ, πικρὸν ἐστέναξεν, εἴ γε ἀπείρων ὄντων,  μηδὲ ἑνός που κεκράτηκεν· οὕτως ἦν μεγαλόφρων  καὶ μεγαλόψυχος, καὶ πανταχοῦ  τῆς οἰκουμένης  ᾔδετο. Τῇ γοῦν τοῦ βασιλέως φήμῃ συνανῄει καὶ ἡ τοῦ ἔθνους δόξα· Ἀλέξανδρος γὰρ ὁ Μακεδὼν ἐλέγετο· ὥστε διαβοωμένου ἐκείνου, εἰκότως καὶ τὰ ἐκεῖ γενόμενα πανταχοῦ ᾄδεσθαι· τῶν γὰρ ἐπισήμων οὐδὲν δύναται λαθεῖν. Οὐχ ἧττον  οὖν  τῶν  Ῥωμαίων  τὰ  Μακεδόνων  ἦν.  Ἡ πίστις  ὑμῶν  ἡ  πρὸς  Θεὸν, φησὶν, ἐξελήλυθεν.  Ὅρα πῶς ὡς περὶ  ἐμψύχου  διαλεγόμενος  τὸ, Ἐξελήλυθε, τέθεικε· τοῦτο δὲ καὶ ἀπὸ τῆς σφοδρότητος  αὐτῶν  γέγονεν.  Εἶτα δηλῶν  ὅτι οὕτω  τὴν  πίστιν αὐτῶν σφοδρὰν καὶ ἐνεργῆ ἐπεδείξαντο, ἐπάγει· Ὥστε μὴ χρείαν ἡμᾶς ἔχειν λαλεῖν  τι. Αὐτοὶ  γὰρ   περὶ   ἡμῶν   ἀπαγγέλλουσιν    ὁποίαν   εἴσοδον   ἔσχομεν   πρὸς   ὑμᾶς.   Οὐ περιμένουσιν  ἀκοῦσαι περὶ ὑμῶν,  ἀλλὰ  τοὺς  παρόντας  καὶ τεθεαμένους  τὰ ὑμέτερα κατορθώματα,   οἱ   μὴ  παρόντες,   μηδὲ   τεθεαμένοι   παραλαμβάνουσιν·   οὕτω   δήλη πανταχοῦ γέγονε ταῖς ἀκοαῖς. Οὐκοῦν οὐ δεησόμεθα τὰ ὑμέτερα διηγούμενοι, εἰς ζῆλον αὐτοὺς  ἀγαγεῖν   τὸν  ἴσον·  ἃ  γὰρ  αὐτοὺς  ἐχρῆν  παρ'  ἡμῶν  ἀκούειν,  ταῦτα  αὐτοὶ προλαβόντες  λέγουσι.  Καίτοι γε  πολλαχοῦ  ἐπὶ  τῶν  τοιούτων  φθόνος  ἐστίν· ἀλλ' ἡ ὑπερβολὴ καὶ τοῦτον ἐνίκησε, καὶ αὐτοὶ κήρυκές εἰσι τῶν ὑμετέρων ἄθλων. Καίτοι γε ἀπολιμπανόμενοι, οὐδὲ οὕτω σιγῶσιν, ἀλλὰ προφθάνουσι. Τοιούτοις δὲ οὖσιν οὐκ ἔστιν ἡμῖν λέγουσιν ἀπιστῆσαι. Τί ἐστιν, Ὁποίαν εἴσοδον ἔσχομεν πρὸς ὑμᾶς; Ὅτι κινδύνων ἔγεμεν,  ὅτι  θανάτων  μυρίων,  ὅτι  τούτων  οὐδὲν  ὑμᾶς  ἐτάραττεν· ἀλλ',  ὡς  οὐδενὸς γενομένου,   οὕτως   ἡμῶν   εἴχεσθε·   ὡς   οὐδὲν   παθόντες   κακὸν,   ἀλλ'  ὡς   μυρίων ἀπολαύσαντες ἀγαθῶν, οὕτως ἡμᾶς ἐδέξασθε μετὰ ταῦτα. ∆ευτέρα γὰρ ἦν εἴσοδος αὕτη. Οἷον  ἀπῆλθον  εἰς  Βέῤῥοιαν, ἐδιώχθησαν·  καὶ  μετὰ  ταῦτα  ἐλθόντας   αὐτοὺς  οὕτως ἐδέξαντο,  ὡς  τιμηθῆναι  καὶ  παρ'  αὐτῶν,  ὥστε  καὶ  τὴν  ψυχὴν  αὑτῶν  ὑπὲρ  αὐτῶν ἔθηκαν. Τὸ οὖν, Ὁποίαν εἴσοδον ἔσχομεν, συμπεπλεγμένον  ἐστι· καὶ τούτων  γὰρ, καὶ αὐτῶν  ἔχει ἐγκώμιον·  ἀλλ' αὐτὸς τοῦτο ἔτρεψεν  εἰς τὸ αὐτῶν.  Καὶ πῶς ἐπεστρέψατε, φησὶ, πρὸς τὸν Θεὸν ἀπὸ τῶν εἰδώλων  δουλεύειν  Θεῷ ζῶντι καὶ ἀληθινῷ·  Τουτέστιν, ὅτι εὐκόλως, ὅτι μετὰ πολλῆς τῆς σφοδρότητος, ὅτι οὐκ ἐδεήθητε πολλῆς πραγματείας εἰς τὸ δουλεύειν  Θεῷ ζῶντι  καὶ ἀληθινῷ.  Ἐνταῦθα  καὶ παραίνεσιν  εἰσήγαγεν,  ὅπερ ἐστὶν ἀνεπαχθέστερον  τὸν λόγον  ποιοῦντος.  Καὶ ἀναμένειν,  φησὶ, τὸν Υἱὸν αὐτοῦ ἐκ τῶν οὐρανῶν,  ὃν ἤγειρεν ἐκ τῶν νεκρῶν,  Ἰησοῦν, τὸν ῥυόμενον  ἡμᾶς ἀπὸ τῆς ὀργῆς τῆς   ἐρχομένης.   Καὶ  ἀναμένειν,   φησὶ,   τὸν   Υἱὸν  αὐτοῦ   ἐκ   τῶν   οὐρανῶν,   τὸν ἐσταυρωμένον, τὸν ταφέντα· διὸ καὶ τοῦτο δηλῶν ἐπάγει, Ὃν ἤγειρεν ἐκ τῶν νεκρῶν. Εἶδες ὁμοῦ πάντα, καὶ τὴν ἀνάστασιν, καὶ τὴν ἀνάληψιν,  καὶ τὴν δευτέραν παρουσίαν, τὴν  κρίσιν, τὴν  τῶν  δικαίων  ἀνταπόδοσιν,  τὴν  τῶν  πονηρῶν  τιμωρίαν; Ἰησοῦν τὸν ῥυόμενον ἡμᾶς, φησὶν, ἀπὸ τῆς ὀργῆς τῆς ἐρχομένης. Τοῦτο καὶ παραμυθία, καὶ παράκλησις, καὶ προτροπὴ ἐκείνων. Εἰ γὰρ ἤγειρεν ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐν οὐρανῷ ἐστι, καὶ ἐκεῖθεν ἐλεύσεται (τοῦτο δὲ οὕτως ἔχειν ἐπιστεύσατε· οὐ γὰρ ἂν, εἰ μὴ ἐπιστεύσατε, τοσαῦτα ἐπάθετε)· ἱκανὴ παραμυθία καὶ ταῦτα. Εἰ δὲ καὶ δώσουσι πάντως  οὗτοι δίκην, ὅπερ οὖν καὶ ἐν τῇ δευτέρᾳ ἐπιστολῇ  φησιν,  ἑτέραν  καὶ ὑμεῖς  ἕξετε παραμυθίαν  οὐ μικράν. Ἄλλως  δὲ καὶ ἀναμένειν  εἶπε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ ἐκ τῶν οὐρανῶν, δηλῶν  ὅτι τὰ μὲν δεινὰ ἐν χερσὶ, τὰ δὲ χρηστὰ ἐν μελλήσει, ὅταν ὁ Χριστὸς ἀπὸ τῶν οὐρανῶν ἔλθῃ. Ὅρα πόσης δεῖται ἐλπίδος, ὅτι ὁ σταυρωθεὶς ἠγέρθη, ὅτι ἀνελήφθη  εἰς τοὺς οὐρανοὺς, ὅτι ἔρχεται κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, Αὐτοὶ  γὰρ οἴδατε, ἀδελφοὶ, τὴν εἴσοδον ἡμῶν τὴν πρὸς ὑμᾶς, ὅτι οὐ κενὴ γέγονεν,  ἀλλὰ προπαθόντες  καὶ ὑβρισθέντες, καθὼς οἴδατε,  ἐν  Φιλίπποις,  ἐπαῤῥησιασάμεθα  ἐν  τῷ  Θεῷ  ἡμῶν  λαλῆσαι  πρὸς  ὑμᾶς  τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ ἐν πολλῷ ἀγῶνι
. βʹ. Μεγάλα μὲν καὶ τὰ ὑμέτερα πλὴν ἀλλ' οὐδὲ ἡμεῖς  ἀνθρωπίνῳ   λόγῳ  ἐχρησάμεθα.  Ἀλλ' ὅπερ  ἄνω  φησὶ,  τοῦτο  καὶ  ἐνταῦθα,  ὅτι ἀμφοτέρωθεν  δείκνυται  τὸ κήρυγμα οἷόν ἐστιν, ἀπό τε τῶν  σημείων, ἀπό τε τῆς τῶν κηρυττόντων  προαιρέσεως, ἀπό τε τῆς τῶν δεχομένων  θερμότητος καὶ σπουδῆς. Αὐτοὶ γὰρ οἴδατε, φησὶ, τὴν εἴσοδον ἡμῶν τὴν πρὸς ὑμᾶς, ὅτι οὐ κενὴ γέγονε· τουτέστιν, ὅτι οὐκ ἀνθρωπίνη,  οὐδὲ ἡ τυχοῦσα. Ἀπὸ γὰρ κινδύνων  ὄντες μεγάλων  καὶ θανάτων  καὶ πληγῶν,  εὐθέως εἰς κινδύνους  ἐνεπέσομεν. Ἀλλὰ προπαθόντες, φησὶ, καὶ ὑβρισθέντες, καθὼς οἴδατε, ἐν Φιλίπποις, ἐπαῤῥησιασάμεθα ἐν τῷ Θεῷ ἡμῶν. Ὁρᾷς πῶς πάλιν τὸ πᾶν ἀνατίθησι τῷ Θεῷ; Λαλῆσαι πρὸς ὑμᾶς τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ ἐν πολλῷ  ἀγῶνι. Οὐκ ἔστι, φησὶν, εἰπεῖν, ὅτι ἐκεῖ μὲν ἐκινδυνεύσαμεν,  ἐνταῦθα δὲ οὔ· ἴστε καὶ ὑμεῖς ὅσος ὁ κίνδυνος, καὶ μεθ' ὅσης ἀγωνίας ἐγενόμεθα πρὸς ὑμᾶς. Ὅπερ καὶ πρὸς Κορινθίους φησὶ γράφων, ὅτι Ἐν ἀσθενείᾳ καὶ ἐν πόνῳ καὶ ἐν φόβῳ καὶ ἐν τρόμῳ πολλῷ ἐγενόμην πρὸς ὑμᾶς. Ἡ γὰρ παράκλησις ἡμῶν οὐκ ἐκ πλάνης, οὐδὲ ἐξ ἀκαθαρσίας, οὔτε ἐν δόλῳ· ἀλλὰ καθὼς δεδοκιμάσμεθα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ πιστευθῆναι  τὸ Εὐαγγέλιον, οὕτω λαλοῦμεν,  οὐχ ὡς ἀνθρώποις  ἀρέσκοντες, ἀλλὰ τῷ Θεῷ τῷ δοκιμάζοντι  τὰς καρδίας ἡμῶν. Ὁρᾷς ὅτι ὅπερ ἔφην, ἀπὸ τῆς ἐνστάσεως αὐτῶν ποιεῖται τεκμήριον τοῦ θεῖον εἶναι τὸ κήρυγμα; Οὐ γὰρ ἂν, εἰ μὴ τοῦτο ἦν, εἰ ἀπάτη ἦν, τοσούτους κινδύνους  ὑπεμείναμεν  ἂν, οὐδὲ ἀναπνεῦσαι διδόντας ἡμῖν. Τί ποτ' οὖν ἐστιν; Εἰ μή τι τῶν μελλόντων διήγειρεν ἡμᾶς, εἰ μὴ ἐπεπείσμεθα ὅτι ἐλπίς ἐστιν ἀγαθὴ, οὐκ ἂν προθυμότεροι πάσχοντες διεκείμεθα. Τίς γὰρ ἂν  ἕλοιτο  ὑπὲρ τῶν  ἐνταῦθα  τοσαῦτα ὑπομένειν,  καὶ  βίον  ἐναγώνιον ζῇν,  καὶ κινδύνων  γέμοντα; τίνα  γὰρ ἂν πείσαιεν; αὐτὰ γὰρ ταῦτα οὐχ ἱκανὰ θορυβῆσαι τοὺς μαθητὰς, ὅταν τοὺς διδασκάλους ὁρῶσιν ἐν κινδύνοις; Ἀλλ' οὐχ ὑμεῖς τοῦτο πεπόνθατε· Ἡ γὰρ παράκλησις ἡμῶν, τουτέστιν, ἡ διδαχὴ, οὐκ ἐκ πλάνης. Οὐκ ἔστι δόλος, φησὶ, τὸ πρᾶγμα, οὐδὲ ἀπάτη, ἵνα ἐνδῶμεν·  οὐκ ἔστιν ὑπὲρ μυσαρῶν πραγμάτων,  οἷον γοήτων καὶ μάγων· τοῦτο γὰρ τὸ, Ἐξ ἀκαθαρσίας· οὔτε ἐν δόλῳ, οὔτε ἐν ἐπιστάσει τινὶ, ὅπερ ὁ Θευδᾶς   ἐποίησεν·   Ἀλλὰ   καθὼς   δεδοκιμάσμεθα   ὑπὸ   τοῦ   Θεοῦ  πιστευθῆναι   τὸ Εὐαγγέλιον, οὕτω λαλοῦμεν,  οὐχ ὡς ἀνθρώποις  ἀρέσκοντες, ἀλλὰ τῷ Θεῷ. Ὁρᾷς, ὅτι οὐκ ἔστι κενοδοξία; Ἀλλὰ τῷ Θεῷ, φησὶ, τῷ δοκιμάζοντι τὰς καρδίας ἡμῶν. Οὐδὲν πρὸς ἀρέσκειαν ἀνθρώπων  πράττομεν, φησί· τίνος γὰρ ἕνεκεν ταῦτα ἂν ἐπράξαμεν; Ἔπειτα ἐπαινέσας  αὐτοὺς,  τῷ  λέγειν,  Οὐχ ὡς  ἀνθρώποις  θέλοντες  ἀρέσαι, οὔτε  τὰς  παρὰ ἀνθρώπων  ἐπιζητοῦντες  τιμὰς, ἐπήγαγεν· Ἀλλὰ καθὼς  δεδοκιμάσμεθα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ πιστευθῆναι τὸ Εὐαγγέλιον. Ὡς εἰ ἔλεγεν· Εἰ μὴ εἶδε παντὸς ἀπηλλαγμένους βιωτικοῦ, οὐκ  ἂν  ἡμᾶς  εἵλετο·  καθὼς   οὖν  ἐδοκίμασε,  τοιοῦτοι   καὶ  μένομεν.   ∆εδοκιμάσμεθα,  φησὶν,  ὑπὸ  τοῦ  Θεοῦ· τουτέστιν,  ἡμᾶς  ἐδοκίμασε  καὶ  ἐνεπίστευσε  τὸ Εὐαγγέλιον. Ὡς οὖν δόκιμοι ἐφάνημεν  τῷ Θεῷ, οὕτω καὶ μένομεν. Ταύτης τῆς ἀρετῆς τεκμήριον  τὸ πιστευθῆναι  τὸ Εὐαγγέλιον· οὐκ ἂν δὲ, εἴ τι φαῦλον  ἐν ἡμῖν ἦν, ὁ Θεὸς ἡμᾶς ἐδοκίμασε. Τὸ δὲ, Ἐδοκίμασεν, ἐνταῦθα ἀντὶ τοῦ, Εὗρε δοκίμους καὶ ἐπίστευσεν, οὐχὶ  ἐρευνῆσαί  ἐστιν· ἡμεῖς  μὲν  γὰρ ἀπὸ τοῦ δοκιμάσαι πράττομεν,  αὐτὸς  δὲ χωρὶς δοκιμῆς. Οὐκοῦν οὕτω λαλοῦμεν,  ὥσπερ εἰκὸς τοὺς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ δοκιμασθέντας  καὶ πιστευθέντας   ἀξίους   εἶναι   τοῦ   Εὐαγγελίου·   καὶ,   Λαλοῦμεν,  οὐχ   ὡς   ἀνθρώποις ἀρέσκοντες· τουτέστιν,  οὐ δι' ὑμᾶς ταῦτα πάντα  ποιοῦμεν.  Ἐπειδὴ προλαβὼν  αὐτοὺς ἐπῄνεσεν,  ἵνα  μὴ  εἰς  ὑποψίαν  ἀγάγῃ  τὸν  λόγον,  φησίν·  Οὔτε γάρ  ποτε  ἐν  λόγῳ κολακείας  ἐγενήθημεν,  καθὼς  οἴδατε, οὔτε ἐν προφάσει πλεονεξίας,  ὁ Θεὸς μάρτυς, οὔτε ζητοῦντες ἐξ ἀνθρώπων δόξαν, οὔτε ἀφ' ὑμῶν οὔτε ἀπ' ἄλλων, δυνάμενοι ἐν βάρει εἶναι  ὡς  Χριστοῦ ἀπόστολοι.  Οὔτε γάρ ποτε  ἐν  λόγῳ  κολακείας  ἐγενήθημεν,  φησί· τουτέστιν, Οὐκ ἐκολακεύσαμεν, ὅπερ ἐστὶ τῶν ἀπατώντων,  τῶν βουλομένων  κατασχεῖν καὶ κρατῆσαι. Οὐκ ἔστιν εἰπεῖν ὅτι ἐκολακεύσαμεν, ἵνα κρατήσωμεν, οὐδὲ ὅτι χρημάτων ἕνεκεν  ἐπὶ τοῦτο ἥκομεν. Τούτου λοιπὸν,  ὅπερ ἦν δῆλον, αὐτοὺς καλεῖ μάρτυρας· Εἰ ἐκολακεύσαμεν, ὑμεῖς οἴδατε, φησίν· ὅπερ δὲ ἄδηλον ἦν, τὸ, εἰ τρόπῳ πλεονεξίας, Θεὸν καλεῖ μάρτυρα. Οὔτε ζητοῦντες  ἐξ ἀνθρώπων  δόξαν, οὔτε ἀφ' ὑμῶν οὔτε ἀπ' ἄλλων, δυνάμενοι  ἐν βάρει εἶναι  ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι· τουτέστιν,  οὔτε τιμὰς ἐπιζητοῦντες, καὶ  κομπάζοντες,   καὶ  δορυφορούμενοι.   Καίτοι  εἰ  καὶ  τοῦτο   εἰργασάμεθα,  οὐδὲν ἀλλότριον  ἐποιοῦμεν· εἰ γὰρ παρὰ βασιλέων ἀποστελλόμενοί  τινες ὅμως εἰσὶν ἐν τιμῇ, πολλῷ  μᾶλλον  ἡμεῖς.  Καὶ οὐκ εἶπεν,  ὅτι  Ἠτιμάσθημεν,  οὐδὲ ὅτι  Οὐκ ἀπελαύσαμεν τιμῆς, ὅπερ ἦν ὀνειδίζοντος  αὐτούς· ἀλλ', Οὐκ ἐζητήσαμεν. Οἱ τοίνυν, ἐξὸν ζητῆσαι, μὴ ζητήσαντες, καὶ τοῦ κηρύγματος  τοῦτο ἀπαιτοῦντος,  πῶς δόξης ἕνεκέν  τι πράττομεν;
Καίτοι γε εἰ καὶ ἐζητήσαμεν, οὐδὲ οὕτως ἦν ἔγκλημα· εἰκὸς γὰρ τοὺς παρὰ Θεοῦ πρὸς ἀνθρώπους  ἀποσταλέντας,  ὡσανεὶ  ἀπὸ  τοῦ  οὐρανοῦ  νῦν  ἥκοντας  πρέσβεις, πολλῆς ἀπολαῦσαι  τιμῆς.  Ἀλλ'  ἐκ  περιουσίας  ἡμεῖς  οὐδὲν  τούτων  πράττομεν,  ἵνα  τὰ  τῶν ἐναντίων ἐμφράξωμεν στόματα
.γʹ. Καὶ οὐκ ἔνι εἰπεῖν ὅτι πρὸς μὲν ὑμᾶς οὕτω, πρὸς δὲ ἑτέρους οὐχ οὕτως. οὕτω γὰρ  καὶ  Κορινθίοις  γράφων   ἔλεγεν·  Ἀνέχεσθε  γὰρ,  εἴ  τις  ὑμᾶς  καταδουλοῖ,  εἴ  τις κατεσθίει, εἴ τις λαμβάνει, εἴ τις ἐπαίρεται, εἴ τις ὑμᾶς εἰς πρόσωπον δέρει· καὶ πάλιν, Ἡ δὲ παρουσία τοῦ σώματος ἀσθενὴς, καὶ ὁ λόγος ἐξουθενημένος·  καὶ πάλιν, Χαρίσασθέ μοι τὴν ἀδικίαν ταύτην. ∆είκνυσι γὰρ κἀκεῖ, ὅτι σφόδρα ταπεινὸς  ἦν ἀπὸ τοῦ τοσαῦτα παθεῖν. Ἐνταῦθα δὲ καὶ περὶ χρημάτων  φησὶ τό· ∆υνάμενοι ἐν βάρει εἶναι ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι.  Ἀλλ' ἐγενήθημεν  ἤπιοι  ἐν  μέσῳ ὑμῶν.  ὡς  ἂν  τροφὸς  θάλπῃ  τὰ ἑαυτῆς τέκνα, οὕτως ἱμειρόμενοι ὑμῶν, εὐδοκοῦμεν μεταδοῦναι ὑμῖν, οὐ μόνον τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ  Θεοῦ,  ἀλλὰ   καὶ  τὰς  ἑαυτῶν   ψυχὰς,   διότι   ἀγαπητοὶ   ἡμῖν   ἐγενήθητε.   Ἀλλ' ἐγενήθημεν,  φησὶν, ἤπιοι· τουτέστιν, Οὐδὲν  φορτικὸν  οὐδὲ ἐπαχθὲς  οὐδὲ βαρὺ οὐδὲ κόμπον ἔχον ἀπεδειξάμεθα. Καὶ τὸ, Ἐν μέσῳ ὑμῶν, τοιοῦτόν ἐστιν, ὡς ἂν εἴποι τις, ἐξ ὑμῶν, οὐχὶ τὴν ἄνω λαβόντες λῆξιν. Ὡς ἐὰν τροφὸς, φησὶ, θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα. Οὕτω δεῖ τὸν διδάσκαλον εἶναι. Μὴ ἡ τροφὸς κολακεύει, ἵνα δόξης τύχῃ; μὴ χρήματα αἰτεῖ παρὰ τῶν παίδων  τῶν μικρῶν; μὴ βαρεῖα αὐτοῖς ἐστι καὶ φορτική; οὐχὶ μᾶλλον τῶν  μητέρων  εἰσὶ  προσηνεῖς;  Ἐνταῦθα  τὴν  φιλοστοργίαν   δείκνυσιν.  Οὕτω, φησὶν, ἱμειρόμενοι  ὑμῶν, τουτέστιν,  ἐπιθυμοῦντες·  οὕτως  ὑμῖν προσδεδέμεθα, φησὶν, ὅτι οὐ μόνον οὐδὲν λαμβάνωμεν, ἀλλ' εἰ δεῖ καὶ τὰς ψυχὰς μεταδοῦναι, οὐκ ἂν παρῃτησάμεθα. Τοῦτο οὖν, εἰπέ μοι, ἀνθρωπίνης  διανοίας;  καὶ τίς  οὕτως  ἀνόητος,  ὡς τοῦτο  εἰπεῖν; Εὐδοκοῦμεν, φησὶ, μεταδοῦναι  ὑμῖν, οὐ μόνον τὸ Εὐαγγέλιον  τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὰς ἑαυτῶν  ψυχάς.  Ὥστε τοῦτο  μεῖζον  ἐκείνου.  Καὶ τί  τὸ  κέρδος;  Ἀπὸ  μὲν  γὰρ  τοῦ Εὐαγγελίου, κέρδος· τὸ δὲ τὴν ψυχὴν  δοῦναι, κατὰ τὴν δυσκολίαν μεῖζον ἐκείνου. Οὐ γάρ ἐστιν ἴσον ἁπλῶς κηρῦξαι, καὶ ψυχὴν δοῦναι· ἐκεῖνο μὲν γὰρ τιμιώτερον,  τοῦτο δὲ πλείονος  δυσκολίας  ἦν.  Ἐβουλόμεθα,  φησὶν,  εἴ  γε  ἐνῆν,  καὶ  τὰς  ψυχὰς  εἰς  ὑμᾶς κενῶσαι. Ἐπεὶ οὖν ἐπῄνεσε καὶ ἐπαινεῖ, διὰ τοῦτο λέγει, ὅτι Οὐ χρήματα ζητοῦντες, οὐ κολακεύοντες  ὑμᾶς,  οὐ δόξης  ἐφιέμενοι,  τοῦτο  ποιοῦμεν.  Ὅρα γάρ· εἰ  πολλὰ  ἦσαν ἀθλήσαντες, καὶ παραδόξως ἔδει αὐτοὺς ἐπαινεθῆναι  καὶ θαυμασθῆναι, ὥστε στεῤῥοτέρους  γενέσθαι,  εἶχεν  ὁ  ἔπαινος  ὑποψίαν.  ∆ιὰ  τοῦτο,  ἀποκρουόμενος  τὴν ὑποψίαν,  τοὺς κινδύνους  λέγει. Καὶ πάλιν,  ἵνα μὴ νομισθῇ διὰ τοῦτο τοὺς κινδύνους λέγειν, ὡς κάμνων ὑπὲρ αὐτῶν, καὶ ὀφείλων  τιμηθῆναι παρ' αὐτῶν, ὑπὲρ τούτου, μετὰ τὸ εἰπεῖν τοὺς κινδύνους, ἐπήγαγε· ∆ιότι ἀγαπητοὶ ἡμῖν γεγένησθε· δηλῶν ὅτι διὰ τοῦτο καὶ  τὰς  ψυχὰς  ἡδέως  ἂν  ὑμῖν  ἔδομεν,  ὅτι  Σφόδρα ὑμῖν  προσεδέθημεν.  Τὸ μὲν  οὖν Εὐαγγέλιον, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἐκέλευσε, καταγγέλλομεν· τοσοῦτον δὲ ὑμᾶς φιλοῦμεν, ὅτι εἰ ἐνῆν, καὶ τὰς ψυχὰς ἂν ἐδώκαμεν. Οὕτω δεῖ φιλεῖν  τὸν φιλοῦντα, ὡς, εἰ καὶ τὴν ψυχὴν αἰτηθῇ, καὶ δυνατὸν  ᾖ, μὴ κωλῦσαι. Τί λέγω, αἰτηθῇ; ἀλλ' ὥστε αὐτὸν ἐπιτρέχειν  τῇ τοιαύτῃ δόσει. Οὐδὲν γὰρ, οὐδὲν τῆς τοιαύτης ἀγάπης γλυκύτερον γένοιτ' ἄν· οὐδὲν ἐκεῖ λυπηρὸν συμπεσεῖται. Ὄντως φίλος πιστὸς φάρμακον ζωῆς· ὄντως φίλος πιστὸς σκέπη κραταιά. Τί γὰρ οὐκ ἂν ἐργάσαιτο φίλος γνήσιος; πόσην μὲν οὐκ ἂν ἐμποιήσειεν ἡδονήν; πόσην  δὲ  ὠφέλειαν;  πόσην  δὲ  ἀσφάλειαν;  Κἂν  μυρίους  θησαυροὺς  εἴπῃς,  οὐδὲν ἀντάξιον  γνησίου  φίλου.  Καὶ τὰ αὐτῆς  πρῶτον  εἴπωμεν  τῆς  φιλίας  πόσην ἔχει  τὴν ἡδονήν. Γάννυται ὁρῶν αὐτὸν καὶ διαχεῖται,  συμπλέκεται συμπλοκὴν αὐτῷ τινα κατὰ τὴν ψυχὴν  ἄῤῥητον ἔχουσαν τὴν ἡδονήν·  κἂν ἀναμνησθῇ  μόνον  αὐτοῦ, διανέστη τῇ διανοίᾳ  καὶ ἀνεπτερώθη.  Περὶ τῶν  φίλων  λέγω  τῶν  γνησίων,  τῶν  ὁμοψύχων,  τῶν αἱρουμένων   καὶ   ὑπεραποθανεῖν,   τῶν   θερμῶς   φιλούντων.  Μή  μοι   τοὺς   ἁπλῶς φιλοῦντας  ἐννοοῦντες,  καὶ κοινωνοὺς  τῶν  τραπεζῶν,  καὶ ἀπὸ προσηγορίας φίλους, νομίζετε  τὸν λόγον  ἐλέγχεσθαι.  Εἴ τις ἔχει φίλον  οἷον λέγω,  ἐπι  γνώσεται  τὰ ῥήματα· κἂν ἴδῃ τοῦτον καθ' ἑκάστην ἡμέραν, οὐκ ἐμπίπλαται· ταῦτα αὐτῷ ἐπεύχεται, ἅπερ  καὶ  ἑαυτῷ.  Οἶδα ἐγώ  τινα,  ὃς  ὑπὲρ  φίλου  τοὺς  ἁγίους  ἄνδρας  παρακαλῶν, παρεκάλει εὔχεσθαι πρότερον ὑπὲρ αὐτοῦ, καὶ τότε ὑπὲρ ἑαυτοῦ. Τοσοῦτόν ἐστι φίλος ἀγαθὸς, ὡς καὶ τόπους καὶ χρόνους φιλεῖσθαι  δι' αὐτόν. Καθάπερ γὰρ τὰ λαμπρὰ τῶν σωμάτων   ἄνθος   ἀποῤῥεῖ  εἰς  τοὺς  πλησίον   τόπους,   οὕτω   καὶ  οἱ  φίλοι,   οἷς  ἂν παραγένωνται  τόποις, τὴν ἑαυτῶν χάριν ἀφιᾶσι. Καὶ πολλάκις χωρὶς φίλων  ἐπιστάντες τοῖς τόποις ἐκείνοις,  ἐδακρύσαμεν τῶν ἡμερῶν  ἀναμνησθέντες,  ἐν αἷς συνεγενόμεθα, καὶ ἐστενάξαμεν.  Οὐκ ἔνι  τῷ λόγῳ  παραστῆσαι τὴν  ἡδονὴν  ὅσην ἐντίθησι  παρουσία φίλων·   μόνοι  δὲ  οἱ  πεῖραν  ἔχοντες   ἴσασι.  Καὶ  χάριν   αἰτῆσαι,  καὶ  χάριν   λαβεῖν ἀνυπόπτως  παρὰ φίλου  ἔνι. Ὅταν ἡμῖν ἐπιτάττωσι,  τότε αὐτοῖς χάριν ἴσμεν· ὅταν δὲ ὀκνῶσι,  τότε  ἀλύομεν.  Οὐδὲν ἔχομεν  ὅπερ μὴ ἐκείνων  ἐστί. Πάντων  πολλάκις  τῶν ἐνταῦθα καταφρονοῦντες, δι' ἐκείνους οὐ βουλόμεθα ἀπελθεῖν ἐντεῦθεν· καὶ τοῦ φωτὸς ἐκεῖνοι  ποθεινότεροι.  Καὶ γὰρ ὄντως  καὶ τοῦ φωτὸς  αὐτοῦ ποθεινότερος  φίλος·  τὸν γνήσιον  λέγω.  Καὶ μὴ θαυμάσῃς· βέλτιον  γὰρ  ἡμῖν  σβεσθῆναι  τὸν  ἥλιον,  ἢ φίλων ἀποστερηθῆναι· βέλτιον ἐν σκότῳ διάγειν, ἢ φίλων εἶναι χωρίς· καὶ πῶς, ἐγὼ λέγω. Ὅτι πολλοὶ  τὸν  ἥλιον  ὁρῶντες  ἐν σκότῳ εἰσὶ, φίλων  δὲ εὐποροῦντες,  οὐδ' ἂν ἐν θλίψει γένοιντο·  περὶ  φίλων   λέγω   τῶν   πνευματικῶν,   τῶν   οὐδὲν  προτιμώντων  φιλίας. Τοιοῦτος Παῦλος ἦν, καὶ τὴν ψυχὴν ἡδέως διδοὺς τὴν ἑαυτοῦ, καὶ μὴ αἰτηθεὶς, καὶ εἰς γέενναν   ἡδέως  ἂν  ἐνέπιπτεν.   Οὕτω  χρὴ  φιλεῖν   διαθέσει  πεπυρωμένῃ.   Βούλομαι ὑπόδειγμα δοῦναι φιλίας· πατέρας καὶ υἱοὺς ὑπερβαίνουσι φίλοι, φίλοι οἱ κατὰ Χριστόν. Μὴ γάρ μοι τοὺς  νῦν  εἴπῃς, ὅτι μετὰ τῶν  ἄλλων  καὶ τοῦτο  ἀπέστη τὸ καλόν·  ἀλλ' ἐννόησον ὅτι ἐπὶ τῶν ἀποστόλων, οὐ λέγω τοὺς κορυφαίους, ἀλλ' αὐτοὺς τοὺς πεπιστευκότας· Πάντων ἦν, φησὶν, ἡ ψυχὴ καὶ ἡ καρδία μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων  ἔλεγεν ἴδιον εἶναι· καὶ διεδίδοτο ἑκάστῳ, καθότι ἄν τις χρείαν εἶχεν. Οὐκ ἦν τότε τὸ ἐμὸν καὶ τὸ σόν. Τοῦτό ἐστι φιλία, ἵνα μὴ τὰ αὐτοῦ ἑαυτοῦ τις νομίζῃ, ἀλλὰ τὰ τοῦ πλησίον, τὰ δὲ αὐτοῦ ἀλλότρια· ἵνα οὕτω φείδηται  τῆς ἐκείνου ψυχῆς, ὡς τῆς ἑαυτοῦ, κἀκεῖνος  ὁμοίως  τὴν  αὐτὴν  διάθεσιν  ἐπιδεικνύηται.  Καὶ ποῦ δυνατὸν,  φησὶ, τοιοῦτον  εὑρεθῆναι; Ναὶ, οὐ δυνατὸν,  ἐπειδὴ μὴ βουλόμεθα· ὡς εἴ γε ἐβουλόμεθα, καὶ σφόδρα δυνατόν.  Εἰ γὰρ μὴ δυνατὸν  ἦν, οὐδ' ἂν ἐπέταξεν ὁ Χριστὸς, οὐκ ἂν τοσαῦτα περὶ ἀγάπης διελέχθη. Μέγα φιλία, καὶ πόσον μέγα, οὐδεὶς ἂν δύναιτο μαθεῖν, οὔτε τις παραστῆσαι λόγος, πλὴν  τῆς πείρας αὐτῆς. Τοῦτο τὰς αἱρέσεις εἰργάσατο, τοῦτο τοὺς Ἕλληνας ἔτι ποιεῖ Ἕλληνας εἶναι. Ὁ φιλῶν οὐκ ἐπιτάττειν βούλεται οὐδὲ ἄρχειν, ἀλλὰ χάριν ἔχει μᾶλλον ἀρχόμενος καὶ ἐπιτασσόμενος· χαρίζεσθαι βούλεται μᾶλλον, ἢ χάριν λαμβάνειν· φιλεῖ γὰρ, καὶ ὡς οὐκ ἐμπλήσας αὐτοῦ τὴν ἐπιθυμίαν, οὕτω διάκειται. Οὐχ οὕτως  εὖ πάσχων  τέρπεται,  ὡς  εὖ ποιῶν·  βούλεται  γὰρ κατέχειν  αὐτὸν  μᾶλλον,  ἢ ὀφείλειν  αὐτῷ· μᾶλλον δὲ καὶ ὀφείλειν  αὐτῷ βούλεται, καὶ ὀφειλέτην  αὐτὸν ἔχειν· καὶ βούλεται χαρίζεσθαι, καὶ οὐ βούλεται δοκεῖν χαρίζεσθαι, ἀλλ' ὀφειλέτην  αὐτὸν εἶναι. Τάχα πολλοὺς ὑμῶν ἀγνοεῖν  οἶμαι τὸ εἰρημένον· οὐκοῦν ἀναγκαῖον  αὐτὸ πάλιν εἰπεῖν Καὶ ἄρχειν βούλεται εὐεργεσίας, καὶ μὴ δοκεῖν ἄρχειν, ἀλλ' ἀποδιδόναι· ὥσπερ καὶ ὁ Θεὸς ἐποίησεν ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων. Ἔμελλε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ χαρίζεσθαι ὑπὲρ ἡμῶν, ἀλλ' ἵνα μὴ δόξῃ χαρίζεσθαι, ἀλλ' ὀφείλειν ἡμῖν, προσέταξε τῷ Ἀβραὰμ δοῦναι τὸν υἱὸν αὐτοῦ,  ἵνα  μέγα  ποιῶν,  μηδὲν  μέγα  δόξῃ  ποιεῖν.  Ὅταν  μὲν  γὰρ  μὴ  ᾖ  φιλία,  καὶ ὀνειδίζομεν  τὰς εὐεργεσίας, καὶ τὰς μικρὰς ἐπαίρομεν· ὅταν δὲ φιλία ᾖ, καὶ κρύπτομεν αὐτὰς, καὶ τὰς μεγάλας μικρὰς βουλόμεθα δεικνύναι,  ἵνα μὴ δόξωμεν ὀφειλέτην  ἔχειν τὸν φίλον, ἀλλ' αὐτοὶ αὐτῷ ὀφειλέται εἶναι ἐν τῷ ὀφειλέτην  ἔχειν αὐτόν. Οἶδα ὅτι οὐδὲ συνιᾶσιν οἱ πολλοὶ τὸ λεγόμενον· τὸ δὲ αἴτιον, περὶ πράγματος διαλέγομαι τὸν οὐρανὸν οἰκοῦντος νῦν. Ὥσπερ οὖν, εἰ περί τινος ἔλεγον φυτοῦ ἐν Ἰνδίᾳ τικτομένου, οὗ μηδεὶς μηδὲ πεῖραν ἔλαβεν, οὐκ ἂν ἴσχυσεν ὁ λόγος παραστῆσαι, κἂν εἰ μυρία εἶπον· οὕτω καὶ νῦν  ὅσα ἂν εἴπω, εἰκῆ ἐρῶ· οὐδεὶς γὰρ ἐπιστῆναι  δυνήσεται. Ἐν οὐρανῷ  πεφύτευται τοῦτο τὸ φυτὸν, κλάδους ἔχον οὐ μαργαρίτας βριθομένους, ἀλλὰ βίον ἐνάρετον πολλῷ τούτων  ἡδίω.  Ποίαν βούλει  εἰπεῖν  ἡδονήν; τὴν  αἰσχράν; τὴν  σεμνήν;  Ἀλλὰ  πάσας ὑπερβάλλει  ἡ τῆς φιλίας,  κἂν  τὴν  τοῦ μέλιτος  εἴπῃς.  Τοῦτο γὰρ προσκορὲς γίνεται· φίλος δὲ οὐδέποτε, ἕως ἂν ᾖ φίλος, ἀλλὰ μᾶλλον αὔξεται ἡ ἐπιθυμία, καὶ κόρον οὐδέποτε ἡ τοιαύτη λαμβάνει ἡδονή. Καὶ τῆς παρούσης ζωῆς ὁ φίλος ἡδύτερος· πολλοὶ γοῦν  μετὰ  τὴν  τῶν  φίλων   τελευτὴν   οὐκ  ηὔξαντο  ζῆσαι  λοιπόν.  Μετὰ  φίλου  καὶ ὑπερορίαν τις ἡδέως ἂν ἐνέγκοι, χωρὶς δὲ φίλου οὐδὲ τὴν αὐτοῦ οἰκῆσαι ἕλοιτο ἄν· μετὰ φίλου καὶ πενία φορητὸν, τούτου δὲ ἄνευ, καὶ ὑγεία καὶ πλοῦτος ἀφόρητον. Ὁ τοιοῦτος ἄλλον  ἑαυτὸν  ἔχει. Ἀποπνίγομαι  ὅτι οὐ δύναμαι  ἐπὶ παραδείγματος  εἰπεῖν· ἦ γὰρ ἂν ἐγνώρισα ὅτι πολλῷ ἐλάττονα  τοῦ δέοντος τὰ εἰρημένα. Καὶ ταῦτα μὲν ἐνταῦθα· παρὰ δὲ Θεοῦ τοσοῦτος μισθὸς τῆς φιλίας, ὅσος οὐδὲ ἔστιν εἰπεῖν. Μισθὸν ἡμῖν δίδωσιν, ἵνα φιλῶμεν  ἀλλήλους· Φίλει γὰρ, φησὶ, καὶ λάβε μισθὸν, ὑπὲρ οὗ μισθὸν ὀφείλομεν πράγματος· Εὖξαι, φησὶ, καὶ λάβε μισθὸν, ὑπὲρ οὗ μισθὸν ὀφείλομεν,  ὅτι αἰτοῦμεν  τὰ ἀγαθά· Ὑπὲρ οὗ αἰτεῖς, φησὶ, λάβε μισθόν· νήστευσον, καὶ λάβε μισθόν· γενοῦ ἐνάρετος, καὶ  λάβε  μισθὸν,  καίτοι  μισθὸν  ὀφείλων·  ἀλλ'  ὥσπερ  οἱ  πατέρες,  ὅταν  ἐναρέτους ποιήσωσι τοὺς παῖδας, τότε καὶ αὐτοῖς μισθὸν διδόασιν· ὀφειλέται γάρ εἰσιν, ὅτι αὐτοὺς ἐν  ἡδονῇ  κατέστησαν·  οὕτω  καὶ  ὁ  Θεὸς, Μισθὸν,  φησὶ,  λάβε,  ἂν  ἐνάρετος  γένῃ· εὐφραίνεις   γὰρ  τὸν  πατέρα,  καὶ  τούτου  σοι  ὀφείλω   μισθόν·  ἂν  δὲ  κακὸς,  οὐκέτι· παροξύνεις γὰρ τὸν γεννήσαντα. Μὴ δὴ παροξύνωμεν τὸν Θεὸν, ἀλλ' εὐφραίνωμεν,  ἵνα τύχωμεν τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, καὶ τὰ ἑξῆς.

Πρώτη Eισαγωγή  και δημοσίευση Κειμένων  στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο
Η ηλεκτρονική επεξεργασία, επιμέλεια και  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο .Διαβάστε και τούς Ορους Χρήσης του Ιστολογίου
© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: