14. Η μυτζήθρα του Προφήτη Ηλία

Η "Αννα Ζώταλη, 57 έτών, άπό τή Μεγαλόπολη Αρκαδίας, θυμάται:

Γνώριζα τόν πάτερ Χαράλαμπο άπό δέκα χρονών παιδάκι. Τόν έβλεπα στήν Καλαμάτα, στό μοναστήρι τού Παναγουλάκη, όπου πήγαινα μέ τούς γονείς μου νά λειτουργηθούμε. Τόν θυμάμαι μέ μιά λινάτσα στή μέση του, ξυπόλητο, μ' ένα σακκούλι στόν ώμο του καί μ ένα μπιτόνι στά χέρια του, μέσα στό όποιο έβαζε τό λάδι πού τού δίναμε. Κάποια φορά κάποιος ’Ιωάννης Καραλέκας άπό τό χωριό Παύλια Γορτυνίας, ό οποίος άκολουθούσε τό Παλαιό Εορτολόγιο, θυμάμαι, είχε έρθει στήν έκκλησία στό μοναστήρι τού Παναγουλάκη. "Οταν τελείωσε ή έκκλησία, όλος ό κόσμος βγήκε έξω στόν περίβολο. Ό Καραλέκας μόλις είδε τό Χαραλάμπη έτσι, όπως ήταν ξυπόλητος καί ρυπαρός, τόν πλησίασε καί τόν ρώτησε: Πώς πάνε τά πράγματα;

Τή μυτζήθρα, πού έταζες στόν Προφήτη Ήλία, δέν τήν πήγες.

Ο Χαραλάμπης έφυγε. Ό Καραλέκας όμως ταράχτηκε πολύ καί θυμήθηκε τό τάμα του. Μέ πλησίασε καί μού είπε:

Αυτός ό άνθρωπος είναι *Αγιος. Πώς ξέρει αυτός ότι έγώ είχα τάξει στόν Προφήτη Ήλία μυτζήθρα; ’Εκεί έξω άπό τήν έκκλησία ό Καραλέκας άρχισε νά μού λέει γιά τό τάμα του. Συγκεκριμένα μού είπε ότι κάποτε τό άλογό του έπεσε σ’ ένα γκρεμό. ’Εκεί ψηλά στό βουνό ήταν ό Προφήτης Ήλίας. Είπε μέσα του:

Προφήτη μου Ήλία, βοήθησέ με νά βγάλω τό ζώο μου ζωντανό άπό τό γκρεμό, καί θά σού φέρω μιά μυτζήθρα.

Τό άλογό του τό έβγαλε ζωντανό, άλλά τή μυτζήθρα δεν τήν πήγε. Ό Χαραλάμπης όμως πώς τό ήξερε αύτό; Θυμάμαι ακόμη, ότι στήν έκκλησία του Παναγουλάκη, πού πήγαινε ό Χαραλάμπης, ήταν γονατισμένος καί προσευχόταν συνεχώς. Ή μικρή μου κόρη Παναγιώτα πήγαινε καί χωνόταν άνάμεσα στά πόδια του καί στις παλάμες του, κοιτώντας τόν ίδιο καί τό φαναράκι, πού ήταν δίπλα του άναμμένο. Ό Χαραλάμπης τήν εύλογούσε. Έγώ όμως άποροϋσα πώς ή μικρή δέν τόν φοβόταν, έτσι κουρελιάρη όπως τόν έβλεπε. Όταν τελείωνε ή έκκλησία καί βγαίναμε στήν αύλή, τόν ρωτούσαμε:

Πάτερ Χαράλαμπε, τί κάνεις; Πώς είναι ή κατάσταση.

 Ιδού γάρ καί λέγομεν καί λέγομεν, γάρ, γάρ, γάρ... Είχα άκούσει στό μοναστήρι τού Παναγουλάκη, πού πήγαινα, ότι οί Γερμανοί πυροβόλησαν τό Χαραλάμπη, άλλά δέν τόν χτύπησε καμμιά σφαίρα. Έχω άκούσει ότι πήγαινε στό πανηγύρι στά Φιλιατρά, χόρευε καί ό κόσμος τού έδινε χρήματα, πού τά πήγαινε στίς χήρες καί τά ορφανά.

54.       ΑΦΗΣΤΕ ΤΗ ΣΑΠΙΛΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Γεώργιος Κουλουμβάκης, συνταξιούχος Δημοδιδάσκαλος, άπό τά Τσέρια Καλαμάτας:

Βίος τού Μεγάλου Άσκητού καί όντως Αγίου, τού διά τόν Χριστόν σαλού, τού παρόντος αίώνος τού ματαίου, τού άποστάτη καί πολύ άμαρτωλοϋ.

Πρό έβδομήντα έτών, όταν ήμουν μαθητής εις τό Γυμνάσιον Νησιού (Μεσσήνη), πρωτοείδα τόν άσκητήν Χαραλάμπην, ξυπόλητον, ξεσκούφωτον μέ κουρέλια ντυμένον καί μέ λινάτσα μπροστά του. Οί συμμαθηταί μου καί έγώ τόν συμπαθήσαμε, τόν άγαπήσαμε καί τόν θαυμάζαμε γιά

χήν μεγάλην του πίστιν. Τόν βλέπαμε πάντοτε μέ σεβασμόν καί εύλάβειαν, μάς συνεβούλευε πάντοτε καί πολλές φορές του κάναμε ευλαβικήν συνάντησιν. Τόν βλέπαμε σάν άγιον άνθρωπον τού Θεού, πάντα έχοντα άνυψωμένον σέ ταπεινό κοντάρι τόν Τίμιον καί Άγιον Σταυρόν. Από τήν ηλικίαν αυτήν τήν μαθητικήν τόν ήγάπησα, όπως καί ό ίδιος έμένα.

Όταν ήμουν δάσκαλος στήν Καλαμάτα,έρχόταν εις τό σπίτι, τόν λούζαμε καί τού πλέναμε διά τής βίας τά ρούχα. Μάς έφερνε πορτοκάλλια καί σπορικά, τά όποια μέ πολλήν εύλάβειαν παίρναμε άπό τά χέρια του.

Μετά, όταν πήγα δάσκαλος στό χωριό μου τά Τσέρια, έρχόταν καί έκεϊ στό σπίτι μας. Τά παιδιά μου, πού όλα είχαν βαπτισθεί στό άγιο μοναστήρι τού Παναγουλάκη, τά όποια ή μάννα τους τά έφερνε ποδαρόδρομο εφτά ώρες πορεία μέσα σέ νάκα, τά έγνώριζε ό άγιος, όπως καί αύτά τού φέρνονταν μέ σεβασμό καί εύλάβεια.

Στό λαγγάδι τού Δυροϋ, στήν μεγάλη χαράδρα τού Ταϋγέτου, είχαμε μύλο καί έκεϊ έρχόταν τακτικά. Εκεί ύπάρχει καί τό έκκλησάκι Άγια Παρασκευή. Όταν έρχόταν ό Χαραλάμπης καθάριζε τά καντήλια, θύμιαζε τις άγιες εικόνες καί άπό τό άγιο στόμα του έξέρχονταν χριστιανικές συμβουλές. Οί γονείς μου, ή οίκογένειά μου καί τά παιδιά μου, τόν βλέπαμε σάν γενναϊον στρατιώτη καί μάρτυρα τού Δεσπότου μας Χριστού. Πηγαίναμε στό δάσος τής Βασιλικής καί έκεϊ έρχόταν νά καθήσει καί νά μάς εύλογήσει, νά φάει λιγάκι ψωμάκι καί νά τραβήξει κατά τήν ύψηλή κορυφή τού Ταύγέτου, όπου ύπάρχει ή έκκλησία τού Προφήτη Ήλία. Στά ταξίδια του αύτά ήταν πάντοτε ξυπόλητος. Τόν προσκαλοϋσαν καί άλλοι παραθερισταί νά τού δώσουν φαγητό, αύτός όμως άρνιόταν καί έλεγε:

Πηγαίνω στό δάσκαλο, πού βαστάει τήν Πίστη την Αγία έκεΐ θά ξεκουραστώ καί θά φάω λίγο ψωμάκι ευλογημένο.

Μίαν ήμερα ή γυναίκα μου έπήγε στό κοντινό χωριό, όπου ήταν παντρεμένη ή κόρη μας Σταυρούλα, γιά νά κρατήσει τά παιδιά της. Ή κόρη μου μέ τόν άντρα της είχαν πάει στό βουνό, γιά νά σπείρουν. Ή κόρη μου είπε στή γυναίκα μου:

Όταν έλθει ό Χαραλάμπης, νά τόν περιποιηθεϊς καί νά τόν βάλεις νά κοιμηθεί σέ έτοιμασμένο κρεββάτι. Ό Χαραλάμπης πήγε στο σπίτι, τό άγίασε καί τό ευλόγησε. Η γυναίκα μου όμως είπε μέσα της... άν μείνει ό Χαραλάμπης στό σπίτι... δηλαδή άρχισε νά τόν φοβάται. Ό Χαραλάμπης κατάλαβε τό λογισμό της καί έφυγε. Μίαν ήμέρα συνάντησε τήν άδελφήν μου Αλεξάνδρα καί τής είπε:

Έχεις τάξιμο στόν Προφήτη Ήλία. Νά τό πάς.

Καί αυτή θυμήθηκε ότι πρίν τριάντα χρόνια είχε τάξιμο γιά τόν πατέρα της.

Κήρυττε πάντοτε νά άκολουθοϋμε όλοι τό Παλαιό Εορτολόγιο, γιατί θά καταστραφοϋμε. Όταν ήταν οί Γερμανοί, τόν κυνηγούσαν μέ πολυβόλα καί μέ άεροπλάνα  τόν περνούσαν γιά άντάρτη  μάταια όμως, πάντοτε ξέφευγε άπό τά βόλια τους.

Έτρεχε στά κορφοβούνια, ατά έκκλησάκια, γιά νά τά φωτίσει, χωρίς κανένα φόβο άπό άνθρώπους, φίδια καί άλλες ταλαιπωρίες. Τόν φύλαγε ό Θεός, πού τόν είχε άγιο κήρυκα τού Νόμου Του.

Τό 1968 ήμουν βαρειά άρρωστος στό Νοσοκομείο Καλαμάτας. Χωρίς νά τού είπεϊ κανένας τίποτε, έφθασε στήν είσοδο τού Νοσοκομείου. Εκεί οί φύλακες δέν τού έπέτρεπαν νά μπει ό άγιος τούς είπε:

Είναι θέλημα Θεού νά ίδώ καί νά ευλογήσω τό δάσκαλο, πού άκολουθει τήν Ορθοδοξία.

17. «Γυρίατε στό Παλαιό, χό Ορθόδοξο Εορτολόγιο, άφήστε τή σαπίλα τού κόσμου.»

Τοϋ είπαν τό δωμάτιο πού βρισκόμουνα ήλθε, μέ ευλόγησε, μέ άγίασε καί μου είπε:

Δάσκαλε θά γίνης καλά, μήν φοβάσαι.

Είπε καί πολλά άλλα χριστιανικά λόγια σέ έμενα καί στους άλλους άρρώστους.

Μέχρι σήμερα τόν βλέπουμε πάντοτε μπροστά μας, νά μάς συμβουλεύει καί άπό τόν Παράδεισο πού βρίσκεται. Στό σπίτι μας έχουμε τήν ιερά εικόνα του γιά παντοτινό φυλακτό στήν οίκογένειά μας. Ποτέ δέν θά τόν ξεχάσουμε. Μέ εύλάβεια καί πολύ σεβασμό πιάνουμε στό στόμα μας τό άγιο όνομά του. Πάντοτε νά έχωμε τήν εύχήν του καί τήν πρεσβείαν του ό πανάγαθος Θεός νά μάς έλεήσει καί νά μάς άξιώσει νά τόν ίδοΰμε στήν δόξαν τοϋ Παραδείσου. Ή άγια φωνή του θά μείνει πάντοτε ζωντανή στή μνήμη μας.

Μετανοείστε, γυρίστε στό Παλαιό, τό Ορθόδοξο Εορτολόγιο, άφήστε τή σαπίλα τοϋ κόσμου τούτου τού άπατεώνα.

Πρώτη δημοσίευση κειμένων  στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο :

ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

© Πρώτη Έκδοσις 1993 Δευτέρα "Εκδοσις 1994 Τρίτη Εκδοσις 1998

'Εκδόσεις Ίεράς Μονής Παναγουλάκη, Καλαμάτα.

Η ηλεκτρονική επεξεργασία  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 http://www.alavastron.net/

 

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: