5.Είσαστε Παπιστές Ψεύτες

Η μοναχή Θεοδοσία, στό μοναστήρι τού Τιμίου Προδρόμου, στήν Κορώνη, μάς είπε τά έξής: Είμαι καλόγρια στό μοναστήρι τού Τιμίου Προδρόμου άπό τό 1940. Θυμάμαι καλά τό Χαραλάμπη, γιατί έρχόταν συχνά στό μοναστήρι. Ήταν πάντοτε ξυπόλητος, άχτένιστος, ζωσμένος μέ σακκί στή μέση του καί ξύλινο Σταυρό στό λαιμό του. Αγαπούσε πολύ τό γέροντα πάτερ Θεόδουλο καί τό μοναχό πάτερ Κυπριανό. Όταν έρχόταν μάς έφερνε κυδώνια, ντομάτες καί διάφορα άλλα έποχιακά. Μού έδινε κάτι καί μού έλεγε:

Δώσ' το έκείνου ή έκείνης.

'Εννοούσε τό γέροντα ή τή γερόντισσα, όνομα όμως δέν έλεγε.

Όταν ήθελε νά κοινωνήσει, πήγαινε σ' ένα μικρό ξενώνα πού είχαμε παλιά γιά τούς έπισκέπτες, έβγαζε τά σακκιά πού φορούσε, ζωνόταν μιά κουβέρτα στό σώμα του, έρριχνε καί μιά έπάνω του κι έρχόταν καμαρωτός στήν εκκλησία νά κοινωνήσει. Κοιμόταν σέ μιά μικρή σπηλιά, ή όποια ύπάρχει άκόμη στήν είσοδο τού παρεκκλησίου τού μοναστηριού μας. Ή σπηλιά είναι άκόμη, όπως τότε, μέ χώμα, ύγρασία καί σκοτάδι. Έπαιρνε κάποιο ρούχο, τό έστρωνε καί κοιμόταν. Όπου κι' άν βρισκόταν, σέγνωστούς ή αγνώστους άνθρώπους, φώναζε:

Εϊσαστε παπιστές, ψεύτες! Σήμερα είναι αύτή ή γιορτή καί όχι αύτή πού λέτε έσείς.

Όταν κάναμε άγρυπνίες, γιά νά ξεκουράσουμε τά πόδια μας ή γιά νά κάνουμε μετάνοιες, βγάζαμε τά παπούτσια μας. Ερχόταν ξαφνικά μέσα στην εκκλησία, έπαιρνε τά παπούτσια μας καί τά πετοϋσε έξω, άκόμα καί τής γερόντισσας. Άν μέσα στην έκκλησία έβρισκε άκάθαρτο κερί, τό έσπαζε, τό πετοϋσε έξω καί μάς μάλωνε νά μήν άνάβουμε άκάθαρτα κεριά. Δέν έτρωγε πολύ φαγητό, μόνο έπινε τσάι ή ζεστό κρασί. Θυμάμαι, έλεγε:

Έλα δώ έσύ. Πήγαινε νά βράσεις κρασί καί νά μού τό φέρεις.

Άν ήθελε νά ζητήσει κάτι, γιά νά τό κάνει έλεημοσύνη, έλεγε:

Δώστε μου ένα μπουκάλι λάδι (ή γάλα ή κρασί ή ψωμί ή ό,τι άλλο), γιά νά τό πάω σ' ένα χτικιάρη.

9.         ΔΕΙΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ώς άδελφή νοσοκόμα, είχα νοσηλεύσει τό Χαραλάμπη πολλές φορές στό Νοσοκομείο τής Καλαμάτας. 'Ενώ έπρεπε νά τρώει, γιατί ήταν άρρωστος, αύτός νήστευε πολύ, έτρωγε φιδέ, πατάτες βραστές καί ρύζι χωρίς λάδι.

Ήταν ήσυχος, πράος, άκακος κι ένέπνεε τό σεβασμό καί τή συμπάθεια. Όλοι στό νοσοκομείο τόν σέβονταν. Δέν έδινε καθόλου τήν έντύπωση παράφρονος άνθρώπου, γιά νά προκαλέσει ειρωνείες καί πειράγματα. Δίπλα άπό τό κρεββάτι του ήταν πάντα άναμμένο τό φαναράκι. Δεινός ομολογητής τής 'Ορθοδοξίας καί γενικώς τών εύαγγελίων

Αγγελική Ζέρβα, 55 έτών, άπό τήν Καλαμάτα:

λικών καί πατερικών διδασκαλιών. Λίαν φιλακόλουθος καί ένδιέτριβε εις ιερούς ναούς. Είχε έπισκεφθεϊ δλα τά έξωκκλήσια καί είχαν δεχθεί τις φροντίδες του, άναμμα καντηλιών καί καθαριότητα. Λίαν έλεήμων καί φιλεύσπλαχνος. Ό,τι συγκέντρωνε άπό τίς ελεημοσύνες πρός αύτόν, τά διαμοίραζε στούς έχοντας άνάγκη, στηρίζων αύτούς καί μέ λόγους καί μέ έργα άγάπης, συμπαράστασης καί παρηγοριάς. Αεικίνητος δρομεύς έργων καλών, εργαζόμενος χωρίς νά ύπολογίζει αποστάσεις καί καιρικές συνθήκες. Πολλοί έλεγαν ότι περπατούσε χωρίς νά πατάει στό έδαφος, γιατί έκανε μεγάλες άποστάσεις σέ μικρό χρόνο. Στήν περιβολή ήτο άτημέλητος, ζωσμένος μέ λινάτσες, άνιφτος, άκούρευτος, άχτένιστος. Άπ’ αύτή τήν έμφάνιση άποκόμιζε τόν τίτλο τού σαλού, ένώ ήτο σώφρων καί νηφάλιος. "Οταν ήθελε νά κοινωνήσει  καί κοινωνοϋσε συχνά  άφαιρούσε τά ράκη καί τυλίγετο μ' ένα λευκό σεντόνι κρατώντας ένα άναμμένο φανάρι, πού είχε πάντα μαζί του. Τό φαναράκι ήτο άχώριστος σύντροφος καί όδηγός του καί ήτο πάντοτε άναμμένο στό χέρι του. Είχε τέλη άνώδυνα καί ειρηνικά, άναμφιβόλως καί καλήν άπολογίαν καί ό Κύριος έτοίμασε γι' αύτόν μιά κηδεία μοναδική καί έπίσημη. Πολύς κόσμος, πού τό έμαθε, έσπευσε νά τόν κατευοδώσει, μεταξύ αύτών καί έκλεκτοί πολίτες, όπως ό πρώην Δήμαρχος τής Καλαμάτας Κωνσταντίνος Κουτουμάνος. Ό άγιος γέροντας Χριστόφορος έλεγε μέ θαυμασμό:

Ούτε ό Νομάρχης δέν θά είχε τέτοια κηδεία. Αίωνία σου ή μνήμη, άξιομακάριστε καί άείμνηστε Άγιε διά Χριστόν σαλέ, σεβάσμιε γέροντα Χαραλάμπη.

10.       ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΖΩ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΤΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Η μοναχή Σταυρούλα Αρβανίτη, 71 έτών, άπό τό Νεοχώριο Λεύκτρου:

Γνώρισα τό Χαραλάμπη κάποια φορά στό πανηγύρι τής Θούριας τών 'Αγίων Αποστόλων, πού είχα πάει μέ τόν πατέρα μου. Ή έμφάνισή του μοϋ έκανε πολύ εντύπωση, φορούσε μεγάλο ξύλινο Σταυρό, τά μαλλιά του ήταν κατσαρά καί μακρυά, χρώμα σάν χρυσάφι. Τόν είδα καί τόν ακόυσα, πού έλεγε δυνατά:

Δέν είναι σήμερα τών Αγίων Αποστόλων. Είναι μετά άπό δεκατρείς ημέρες.

Πρίν είκοσιδύο χρόνια πολλοί Ορθόδοξοι πήγαμε μαζί στόν Προφήτη Ήλία στόν Ταΰγετο. ’Εκεί έγινε ένα θαύμα. Είδαμε άκτίνες φωτός άπό τον ουρανό, κλαίγαμε καί φωνάζαμε άπό τή χαρά μας. "Οταν κατεβήκαμε μετά στήν Καλαμάτα, συνάντησα τό Χαραλάμπη έξω άπό τό μοναστήρι καί μοϋ είπε:

Τόν πήρατε τό μισθό σας. Σάς έπεσκίασε ή Αγία Τριάδα.

Κάποια έποχή έκλογών κάποιος συγγενής μου είχε βάλει ύποψηφιότητα γιά πρόεδρος τού χωριού. Έγώ μέχρι τότε είχα ψηφίσει μόνο δύο φορές κΓ έβγαλα άπόφαση νά μήν ξαναψηφίσω, γιατί θά γινόμουν καλόγρια. Τήν ήμέρα τών έκλογών έφυγα μ’ ένα μοσχαράκι άπό τό χωριό όλη τήν ήμέρα, γιά νά μήν ψηφίσω. Τό βράδυ, όταν γύρισα, μοϋ είπε ή άδερφή μου νά μή βγώ έξω στό χωριό, γιατί ό ύποψήφιος πρόεδροςσυγγενής μου ήταν πολύ νευριασμένος μαζί μου. "Αν δέν πήγαινες τότε νά ψηφίσεις, δέν σέ τιμωρούσαν, όπως τώρα. Μετά άπό λίγες ήμέρες πήγα στήν Καλαμάτα. Θυμάμαι, ήταν κοντά τό Πάσχα έκείνης τής χρονιάς. Ό Χαραλάμπης, μόλις μέ είδε, μοϋ είπε:

Άν πήγαινες νά ψηφίσεις, ό Θεός δέ σέ συχώραγε. Όταν τό ακόυσα αυτό, σκεφτόμουν πώς ήξερε ό Χαραλάμπης ότι δέν πήγα νά ψηφίσω καί ότι, άν ψήφιζα, ό Θεός δέ θά μέ συγχωρούσε.

Θυμάμαι, κάποτε τού Αγίου Δημητρίου, έπεσε πολλή βροχή έξω. Μετά τό τέλος τής Θείας Λειτουργίας κάποιες γυναίκες συζητούσαν μέσα στήν έκκλησία γιά τό Χαραλάμπη. Κάποιος Ορθόδοξος, 'Αθανάσιος Καραχάλιος, άκουσε τή συζήτηση καί μάς είπε:

Θά σάς πώ κι’ έγώ γιά τό Χαραλάμπη. Έβαλα μέ τό νοϋ μου ότι ό Χαραλάμπης είχε πάθει άπό έρωτα. Αυτό άκουγα άπό τόν κόσμο καί τό πίστευα κι' έγώ. Τό Πάσχα μού είπε:

Θάρθω νά φάμε μαζί ατό σπίτι σου.

Νάρθεις, Χαραλάμπη μου, τού είπα.

Πράγματι ήρθε καί μετά τό φαγητό μού είπε:

Εμένα νά μού στρώσεις στόν άχυρώνα.

Σέ καμμιά ώρα ό Χαραλάμπης σηκώθηκε καί μού φώναξε:

Έλα έδώ.

Τόν είδα μέ τό φανάρι στό χέρι νά φεύγει άπό τό σπίτι μου χωρίς νά πατάει στό έδαφος!

Κάποια άλλη φορά, θυμάμαι, άπό περιέργεια τόν ρώτησα: Πόσο χρόνων είσαι; Εκατό;

Αύτός μού είπε:

Τί σέ νοιάζει έσένα αυτό; Τό ξέρεις ότι τώρα κολάζεσαι;

Δυό χρόνια πρίν κοιμηθεί, μού είπε:

Έγώ, όταν κοιμηθώ, ό κόσμος θά πάει χειρότερα. Θά κυριεύσει ή πορνεία καί ή άτιμία.

Στό χωριό μου, πού έρχόταν, μού έλεγε:

Σάς γνωρίζω άπό μακρυά, γιατί έχουτε τό Σταυρό τού Κυρίου στό μέτωπο.

10.       ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΖΩ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΤΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Η μοναχή Σταυρούλα Αρβανίτη, 71 έτών, άπό τό Νεοχώριο Λεύκτρου:

Γνώρισα τό Χαραλάμπη κάποια φορά στό πανηγύρι τής Θούριας τών 'Αγίων Αποστόλων, πού είχα πάει μέ τόν πατέρα μου. Ή έμφάνισή του μοϋ έκανε πολύ εντύπωση, φορούσε μεγάλο ξύλινο Σταυρό, τά μαλλιά του ήταν κατσαρά καί μακρυά, χρώμα σάν χρυσάφι. Τόν είδα καί τόν ακόυσα, πού έλεγε δυνατά:

Δέν είναι σήμερα τών Αγίων Αποστόλων. Είναι μετά άπό δεκατρείς ημέρες.

Πρίν είκοσιδύο χρόνια πολλοί Ορθόδοξοι πήγαμε μαζί στόν Προφήτη Ήλία στόν Ταΰγετο. ’Εκεί έγινε ένα θαύμα. Είδαμε άκτίνες φωτός άπό τον ουρανό, κλαίγαμε καί φωνάζαμε άπό τή χαρά μας. "Οταν κατεβήκαμε μετά στήν Καλαμάτα, συνάντησα τό Χαραλάμπη έξω άπό τό μοναστήρι καί μοϋ είπε:

Τόν πήρατε τό μισθό σας. Σάς έπεσκίασε ή Αγία Τριάδα.

Κάποια έποχή έκλογών κάποιος συγγενής μου είχε βάλει ύποψηφιότητα γιά πρόεδρος τού χωριού. Έγώ μέχρι τότε είχα ψηφίσει μόνο δύο φορές κΓ έβγαλα άπόφαση νά μήν ξαναψηφίσω, γιατί θά γινόμουν καλόγρια. Τήν ήμέρα τών έκλογών έφυγα μ’ ένα μοσχαράκι άπό τό χωριό όλη τήν ήμέρα, γιά νά μήν ψηφίσω. Τό βράδυ, όταν γύρισα, μοϋ είπε ή άδερφή μου νά μή βγώ έξω στό χωριό, γιατί ό ύποψήφιος πρόεδροςσυγγενής μου ήταν πολύ νευριασμένος μαζί μου. "Αν δέν πήγαινες τότε νά ψηφίσεις, δέν σέ τιμωρούσαν, όπως τώρα. Μετά άπό λίγες ήμέρες πήγα στήν Καλαμάτα. Θυμάμαι, ήταν κοντά τό Πάσχα έκείνης τής χρονιάς. Ό Χαραλάμπης, μόλις μέ είδε, μοϋ είπε:

Άν πήγαινες νά ψηφίσεις, ό Θεός δέ σέ συχώραγε. Όταν τό ακόυσα αυτό, σκεφτόμουν πώς ήξερε ό Χαραλάμπης ότι δέν πήγα νά ψηφίσω καί ότι, άν ψήφιζα, ό Θεός δέ θά μέ συγχωρούσε.

Θυμάμαι, κάποτε τού Αγίου Δημητρίου, έπεσε πολλή βροχή έξω. Μετά τό τέλος τής Θείας Λειτουργίας κάποιες γυναίκες συζητούσαν μέσα στήν έκκλησία γιά τό Χαραλάμπη. Κάποιος Ορθόδοξος, 'Αθανάσιος Καραχάλιος, άκουσε τή συζήτηση καί μάς είπε:

Θά σάς πώ κι’ έγώ γιά τό Χαραλάμπη. Έβαλα μέ τό νοϋ μου ότι ό Χαραλάμπης είχε πάθει άπό έρωτα. Αυτό άκουγα άπό τόν κόσμο καί τό πίστευα κι' έγώ. Τό Πάσχα μού είπε:

Θάρθω νά φάμε μαζί ατό σπίτι σου.

Νάρθεις, Χαραλάμπη μου, τού είπα.

Πράγματι ήρθε καί μετά τό φαγητό μού είπε:

Εμένα νά μού στρώσεις στόν άχυρώνα.

Σέ καμμιά ώρα ό Χαραλάμπης σηκώθηκε καί μού φώναξε:

Έλα έδώ.

Τόν είδα μέ τό φανάρι στό χέρι νά φεύγει άπό τό σπίτι μου χωρίς νά πατάει στό έδαφος!

Κάποια άλλη φορά, θυμάμαι, άπό περιέργεια τόν ρώτησα: Πόσο χρόνων είσαι; Εκατό;

Αύτός μού είπε:

Τί σέ νοιάζει έσένα αυτό; Τό ξέρεις ότι τώρα κολάζεσαι;

Δυό χρόνια πρίν κοιμηθεί, μού είπε:

Έγώ, όταν κοιμηθώ, ό κόσμος θά πάει χειρότερα. Θά κυριεύσει ή πορνεία καί ή άτιμία.

Στό χωριό μου, πού έρχόταν, μού έλεγε:

Σάς γνωρίζω άπό μακρυά, γιατί έχουτε τό Σταυρό τού Κυρίου στό μέτωπο.

Μ' αυτό έννοούσε, ότι βλέπει στό μέτωπο τών Ορθοδόξων (πού ακολουθούν τό Παλαιό Εορτολόγιο) Σταυρό.

3. «Όταν κοιμηθώ, ό κόσμος θά πάει χειρότερα. Θά κυριεύσει ή πορνεία καί ή άτιμία.»

11.       ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ, ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ

Συγκλονιστικά τά όσα άφηγεϊται ό Κωνσταντίνος Παυλίδης, 63 έτών, άπό τήν Καστανέα, δήμου Λεύκτρου, στή Μάνη:

Γνώρισα τό Χαραλάμπη στή μεγάλη πείνα, στήν κατοχή, τότε πού πέρασε άπό τή Σαίδώνα καί σταμάτησε στό μοναστήρι τού Σαμουήλ. Είχε άγοράσει αύτό τό μοναστήρι κάποιος άπό τό κράτος τήν έποχή τού Όθωνα. Απόγονοι αύτοϋ, περί τά έπτά άτομα, τήν ήμέρα πού

έφτασε ό Χαραλάμπης στό μοναστήρι τού Σαμουήλ, έκοβαν ένα κυπαρίσσι. Τό κυπαρίσσι αυτό είχε μεγάλο ύψος, περί τά εκατό μέτρα, καί πάχος πάνω άπό ένα μέτρο. Όταν τούς είδε ό Χαραλάμπης, τούς μάλωσε καί τούς είπε νά μήν κόψουν τό κυπαρίσσι, γιατί θά άμαρτήσουν. Αύτοί όμως τόν περιγελούσαν καί συνέχισαν νά κόβουν. Τότε ό Χαραλάμπης τούς είπε, καί ειδικά στόν άρχηγό τους:

Κράτα τό τσεκούρι αύτό, κάποια μέρα θά χρειαστεί. ‘Οποιος βάλει ατό σπίτι του ξυλεία άπό τό κυπαρίσσι τού μοναστηριού, θά καεί τό σπίτι του. Όλη τήν ήμέρα χτυπούσαν, άλλά τό κυπαρίσσι δέν έπεσε. Τή νύχτα όμως, μετά άπό άέρα, ακόυσαν μέχρι τήν Καρδαμύλη τό βογγητό τού πεσίματος. Όσοι χωρικοί τής Σαΐδώνας χρησιμοποίησαν ξυλεία άπό τό κυπαρίσσι τού μοναστηριού, κάηκαν τά σπίτια τους, όταν ήρθαν οι ’Ιταλοί στό χωριό.

Μετά άπό δέκα περίπου χρόνια, κάποια βραδυά ό γιός τού αρχηγού, πού είχε κόψει τό κυπαρίσσι, παρεξηγήθηκε μέ κάποιους χωρικούς στό καφενείο τού χωριού. Έφυγε καί πήγε στό σπίτι του νά κοιμηθεί. Τή νύχτα ό πατέρας του (ό άρχηγός) έκανε λάθος καί, άντί νά βγει άπό τήν πόρτα, γιά νά πάει στήν τουαλέττα, βγήκε άπό τό παράθυρο κι’ έπεσε πάνω στήν κληματαριά. Ό γιός του άκούγοντας τό θόρυβο νόμισε ότι ήρθαν στό σπίτι του αύτοί, μέ τούς όποιους είχε παρεξηγηθεΐ στό καφενείο. Αρπάζει τό όπλο καί ρίχνει, μέ άποτέλεσμα νά σκοτώσει άθελά του τόν πατέρα του (αύτόν πού έκοψε τό κυπαρίσσι καί κοροΐδευε τό Χαραλάμπη).

Τό πρωί ήρθε ή Χωροφυλακή καί ό ιατροδικαστής είπε νά κάνουν νεκροψία. Γιά νά τεμαχίσουν τό νεκρό, χρησιμοποίησαν τό τσεκούρι, πού έκοψε καί λιάνισε τό κυπαρίσσι στό μοναστήρι τού Σαμουήλ! Ό Χαραλάμπης ό,τι

είχε προφητεύσει, πραγματοποιήθηκε. Ό Χαραλάμπης, όπου συναντούσε τήν οικογένεια αύτή, πού είχε κόψει τό κυπαρίσσι, τούς έλεγε νά μετανοήσουν γι' αύτό πού έκαναν καί γιά άλλες αμαρτίες, πού είχαν διαπράξει μέσα στό μοναστήρι, άφού ήταν δικό τους καί τό χρησιμοποιούσαν σάν σπίτι τους. Μέ τό κόψιμο τού κυπαρισσιού συνέβησαν πολλά άτυχήματα στό χωριό. Τήν έποχή τής κατοχής σκοτώθηκαν άπό τό χωριό έβδομήντα άτομα. Οί 'Ιταλοί χτύπησαν τό μοναστήρι μέ όλμους, γιατί νόμισαν ότι έκεϊ ήταν άντάρτες καί τού έκαναν πολλές ζημιές. Από τό μοναστήρι τού Σαμουήλ ό Χαραλάμπης συνέχισε καί Λήγε μέ τά πόδια στόν "Αγιο Κωνσταντίνο. Εκατό μέτρα πρίν φτάσει, έπεσε στό έδαφος καί πήγαινε γονατιστός στόν "Αγιο. Στό ένδιάμεσο τόν είδαν τέσσερα σκυλιά καί άρχισαν νά γαυγίζουν. Όταν τούς έκανε τό σημείο τού Σταυρού, έφυγαν χωρίς νά γαυγίζουν. Ερχόμενος στήν έκκλησία δέν τή βρήκε καθαρή καί άρχισε νά μαλώνει τόν πατέρα μας, μέ τόν όποιο γνωριζόταν άπό παλιά. 'Εγώ τότε ήμουν γύρω στά δέκα. Μού έκανε έντύπωση πού αύτός έτρωγε τό μουχλιασμένο ψωμί κι' έμάς μάς έδινε τό καλό. Τόν θυμάμαι μέ τή λινάτσα στή μέση, άχτένιστο, ξυπόλητο, μέ Σταυρό στό χέρι καί στό λαιμό. Τόν καιρό μετά τήν κατοχή ήμουν έπιστρατευμένος άπό τό κράτος. Μαζί μέ άλλους έκανα νυχτερινό περίπολο, γιατί οί άντάρτες χτυπούσαν τά Τμήματα τής Χωροφυλακής. Σέ κάποιο νυχτερινό περίπολο στά Γιάννιτσα (ή Έλαιοχώρι), είδαμε νά έρχεται κάποιος μέ φώς. Φωνάζαμε ποιος ήταν, άλλά δέν μάς άπαντούσε. Αρχίσαμε νά τού ρίχνωμε πολλές σφαίρες, στρατός καί χωροφύλακες, χωρίς νά ξέρουμε βέβαια ποιος ήταν. Όταν όμως πλησίασε πολύ, τόν γνωρίσαμε καί θυμάμαι μάς είπε:

Δέ φοβάμαι τά όπλα σας, γιατί ό Θεός είναι μαζί μου.

Κάποτε πάλι, στό Σταθμό Χωροφυλακής τής Καρδαμύλης, επειδή ήταν άχτένιστος καί άπλυτος, λέγαμε ότι θά είχε ψείρες. Οχτώ χωροφύλακες τόν έπιασαν, γιά νά τόν κουρέψουμε καί μέ τήν πρώτη ψαλλιδιά τόν άφήσαμε, γιατί φοβηθήκαμε. Όλοι μας είχαμε κόνιδες καί ψείρες, άλλά ό Χαραλάμπης δέν είχε!

Κάποτε πέρασε καί άπό τό σπίτι μου. Είχα τό κορίτσι μου άρρωστο, είχε ψώρα. Προσευχήθηκε στό Θεό καί τό κορίτσι έγινε καλά.

Πρώτη δημοσίευση κειμένων  στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο :

ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

© Πρώτη Έκδοσις 1993 Δευτέρα "Εκδοσις 1994 Τρίτη Εκδοσις 1998

'Εκδόσεις Ίεράς Μονής Παναγουλάκη, Καλαμάτα.

Η ηλεκτρονική επεξεργασία  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 http://www.alavastron.net/

 

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: